Η Σουηδική κυβέρνηση προωθεί αλλαγή φύλου σε παιδιά 12 ετών και χωρίς την έγκριση ενός γονέα

Αν και οι Σουηδοί είναι σοκαρισμένοι που πολλά κορίτσια μετανάστριες υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό γυναικείων γεννητικών οργάνων (FGM), η Σουηδική κυβέρνηση σχεδιάζει να επιτρέψει στα νοσοκομεία να κόβουν τα απόλυτα υγιή γεννητικά όργανα των παιδιών που πιστεύουν ότι ανήκουν στο αντίθετο φύλο. Το 2011, μια Σουηδική μελέτη που έγινε από το Ινστιτούτο Καρολίνσκα έδειξε ότι το ποσοστό αυτοκτονιών μεταξύ των μετα-τρανσέξουαλ είναι πολύ υψηλότερο από εκείνο του γενικού πληθυσμού. Άλλες μελέτες δείχνουν ότι το 70% -80% των παιδιών που υποφέρουν από δυσφορία γένους χάνουν αυτά τα συναισθήματα μετά από μερικά χρόνια.

Το 2014, αποκαλύφθηκε ότι περίπου 60 κορίτσια στο Norrköping είχαν υποβληθεί σε FGM. Σε μια τάξη νεοαφιχθέντων Σομαλών προσφύγων, όλα τα 30 κορίτσια είχαν ακρωτηριαστεί, 28 από αυτά με το πιο βάναυσο είδος του FGM, αγκτηριασμός: κόβοντας την κλειτορίδα και τα χείλη του αιδοίου, στη συνέχεια ραφή των άκρων του αιδοίου για την πρόληψη της σεξουαλικής επαφής. Οι Σχολικές Υπηρεσίες Υγείας διαπίστωσαν την κακοποίηση από τις ερωτήσεις στα κορίτσια – ένα μέτρο που ξεκίνησε από την κυβέρνηση και άτομα που προφανώς θέλουν να εξαλείψουν το FGM. Υπάρχει ένας καλός λόγος να υποπτευόμαστε ότι τα κορίτσια της Σομαλίας – και άλλα κορίτσια που γεννήθηκαν στη Σουηδία – ακρωτηριάζονται στα γεννητικά όργανα κατά τη διάρκεια ταξιδιών στην πατρίδα των γονιών τους.

Ωστόσο, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες εναντίον αυτής της σκληρής και μη-σουηδικής πρακτικής, η κυβέρνηση φαίνεται να σχεδιάζει να νομοθετήσει υπέρ άλλου είδους ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων των παιδιών: τις πράξεις αλλαγής φύλου, ή για να χρησιμοποιήσουμε έναν πιο πολιτικά ορθό όρο “σε εγχείρηση αλλαγής φύλου” (GRS). [1]

Νέοι Σουηδοί δεν επιτρέπεται να ψηφίζουν μέχρι τα 18, και δεν μπορούν να αγοράσουν αλκοόλ μέχρι να είναι 20, αλλά σχέδια γίνονται τώρα για να επιτρέπουν σε παιδιά από την ηλικία των 12 ετών να αιτούνται να αλλάξουν το νόμιμο φύλο τους. Αυτό θα επιτρέψει στα παιδιά να εντοπίζονται σε όλα τα νομικά έγγραφα, ταυτότητες και διαβατήρια που ανήκουν σε ένα φύλο διαφορετικό από αυτό που είχαν γεννηθεί. Επιπλέον, σύμφωνα με επίσημη έκθεση που εκπονήθηκε από τη Σουηδική κυβέρνηση, ”Νόμιμο φύλο και ιατρική αλλαγή φύλου”(Legal sex and medical sex change), γραμμένη από την Επιτροπή για το όριο ηλικίας για την έγκριση τροποποίησης των Φύλων, η διαδικασία απόκτησης άδειας να έχουν μια νομική αλλαγή φύλου ή / και τη λειτουργία αλλαγής φύλου θα πρέπει να είναι ταχεία.

Η έκθεση αναφέρει:

“Η διαδικασία αλλαγής του νομικού φύλου σας θα πρέπει να είναι γρήγορη, απλή και διαφανής. Επιπλέον, είναι σημαντικό ότι οι νόμοι που ρυθμίζουν τη νομική μεταβολή δεν κάνουν καθόλου άμεσες ή έμμεσες απαιτήσεις ότι το άτομο αντιμετωπίζεται ιατρικά προκειμένου να λάβει νομική αλλαγή φύλου . Κανείς δεν πρέπει να περάσει από κάθε είδους ιατρική ή ψυχολογική θεραπεία, διαδικασία ή δοκιμών που σχετίζονται με την ταυτότητα φύλου”.

Ναι, η έκθεση αναφέρει ότι στην πραγματικότητα, “Κανείς δεν πρέπει να περάσει από κάθε είδους ιατρική ή ψυχολογική θεραπεία …” – σαν να είναι κάτι κακό να βεβαιωθείτε ότι δεν είναι επιβλαβές για τα παιδιά να αλλοιώσουν την ταυτότητα του φύλου τους ή να αφαιρέσουν τα γεννητικά όργανά τους. Εάν αυτή η σχεδιαζόμενη νομοθεσία περάσει, αυτό θα σήμαινε ότι αν ένα παιδί έχει τη συγκατάθεση των γονέων του, καμμία εξέταση του παιδιού δεν θα απαιτηθεί για να λάβει τα νέα έγγραφα ταυτοποίησης.

Το να επιτρέψετε επαγγελματίες υγείας να αξιολογήσουν εάν το παιδί έχει, στην πραγματικότητα το “λάθος” φύλο – ή πάσχει από κάποια ψυχική διαταραχή, ή έχει επηρεαστεί από “trendy” γονείς – είναι χαρακτηρισμένο, στην έκθεση, ως “εξαναγκασμός”. Σύμφωνα με την υφιστάμενη νομοθεσία, η έκθεση φωνάζει, προκειμένου να αλλάξει η ταυτότητα φύλου ενός ατόμου, το άτομο αναγκάζεται να επικοινωνήσει με τις υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης”.

Η έκθεση αγνοεί εντελώς τα συμπεράσματα της μελέτης του 2011 του Ινστιτούτου Καρολίνσκα, η οποία ανέφερε τα εξής:

”Τα άτομα με αλλαγή φύλου, μετά την αλλαγή φύλου, έχουν σημαντικά υψηλότερο κίνδυνο για θνησιμότητα, αυτοκτονική συμπεριφορά, και ψυχιατρική νοσηρότητα από το γενικό πληθυσμό. Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι η αλλαγή φύλου, αν και ανακουφίζει τη δυσφορία γένους, μπορεί να μην επαρκεί ως θεραπεία για την αλλαγή φύλου, και θα πρέπει να εμπνεύσει βελτιωμένη ψυχιατρική και σωματική φροντίδα μετά την αλλαγή φύλου για αυτή την ομάδα ασθενών”.

Στη Σουηδία, η βελτίωση της ψυχιατρικής φροντίδας δεν φαίνεται να είναι μια επιλογή. Αντίθετα – η έκθεση αναφέρεται σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πριν από 15 χρόνια στο Läkartidningen, το επίσημο περιοδικό της Σουηδικής Ιατρικής Εταιρείας, το οποίο αναφέρει:

“Ένα άτομο με δυσφορία γένους λέγεται ότι πάσχει από διαταραγμένη ταυτότητα φύλου. Δεν είναι δυνατόν να αλλάξει η ταυτότητα φύλου ενός ατόμου. Αντίθετα, η μόνη διαθέσιμη λύση είναι να κάνει το σώμα του ατόμου να μοιάζει με την αντίληψη του φύλου που έχει όσο το δυνατόν περισσότερο, πράγμα που συνεπάγεται ορμονική και χειρουργική διόρθωση των φύλων. Η αλλαγή φύλου είναι, προς το παρόν, η καλύτερη διαθέσιμη βοήθεια για τρανσέξουαλ και άτομα με δυσφορία φύλου”.

Ωστόσο, αυτό που η Επιτροπή αγνόησε είναι ότι το άρθρο Läkartidningen αναφέρει επίσης με σαφήνεια ότι μια ολοκληρωμένη έρευνα πρέπει να διεξαχθεί πριν κάποιος επιτρέψει την αλλαγή φύλου. Ένα ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (EEG), ένας προσδιορισμός χρωματίνης φύλου και η σάρωση του εγκεφάλου στην περιοχή της υπόφυσης, όλα συνιστώνται. Το άρθρο Läkartidningen προειδοποιεί, επίσης, ότι μερικοί άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους ότι ανήκουν στο αντίθετο φύλο μπορεί να είναι σχιζοφρενείς που υποφέρουν από παραισθήσεις – μια κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίζεται με αντιψυχωσικά φάρμακα.

Η σημερινή έκθεση της Επιτροπής, από την άλλη πλευρά, επικεντρώνεται πλήρως, με κάθε τρόπο, στο να τακτοποιήσει ανθρώπους οι οποίοι αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως έχοντες “λάθος φύλο”. Λαμβάνοντας υπόψη την τωρινή άποψη της κυβέρνησης για το θέμα, ίσως η άποψη αυτή δεν είναι τόσο παράξενη. Ο Erik Ullenhag, ο οποίος ήταν τότε υπουργός αρμόδιος για θέματα ΛΟΑΤ, δήλωσετην 1η Ιανουαρίου 2014 στην ημερήσια εφημερίδα Svenska Dagbladet:

“Μπορώ να δω ότι πρέπει να αλλάξει το όριο ηλικίας για τη νόμιμη αλλαγή φύλου. Για έναν 15χρονο ή 16χρονο, ένας χρόνος μπορεί να είναι ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σε σχέση με το πώς αισθάνεται. Αλλά υπάρχουν συγκρούσεις που χρειάζεται να διευθετήσουμε, όπως το τι θα συμβεί αν ένας 16χρονος έχει μία γνώμη και οι γονείς άλλη”.

Η Επιτροπή και η έκθεσή της που ακολούθησε ήταν μέρος της ”στρατηγικής της LGBT” από την κυβέρνηση εκείνης της εποχής, και ήταν η πρώτη επιτροπή του είδους της. Η πεποίθηση ότι ήταν αναγκαία μια τέτοια στρατηγική, ήταν το αποτέλεσμα πολλών ετών εντατικής άσκησης πιέσεων από την οργάνωση ομοφυλοφιλικών δικαιωμάτων, τη Σουηδική Ομοσπονδία για τα δικαιώματα λεσβιών, αμφιφυλόφιλων και τρανσεξουαλικών (RFSL).

Ένα χρόνο αργότερα, τον Ιανουάριο του 2015, η Επιτροπή κατέληξε στην έκθεσή της και την παρέδωσε στο νέο υπουργό Υγείας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Gabriel Wikström. Πουθενά στην έκθεση δεν γίνεται οποιαδήποτε αναφορά του κινδύνου για αυτοκτονία ή οποιεσδήποτε άλλες αρνητικές πτυχές του ακρωτηριασμού υγιών εφήβων. Ο σκοπός της Επιτροπής φαίνεται να ήταν να ανοίξει το δρόμο για τη νέα νομοθεσία, όχι η διασφάλιση των καλύτερων συμφερόντων των παιδιών.

Η έκθεση προτείνει τα εξής:

-οι 15 ετών θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν για τον εαυτό τους αν θέλουν να αλλάξουν το νομικό φύλο τους.
-οι 15 ετών θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να έχουν μια εγχείρηση αλλαγής φύλου, με τη συγκατάθεση των γονέων τους.
-στους 12 ετών θα πρέπει να επιτρέπεται να αλλάξουν το νομικό φύλο τους, με τη συγκατάθεση των γονέων τους.

-Σε περιπτώσεις όπου μόνο ένας από τους γονείς ενός παιδιού συναινεί να θεωρείται η 12χρονη κόρη τους επίσημα ως αγόρι, ή να ακρωτηριαστεί το πέος του 15χρονου γιου τους, ενώ ο άλλος γονέας είναι αντίθετος, η έκθεση συνιστά ότι οι αρχές θα πρέπει να έχουν την εξουσία να παρακάμψουν τον αντίθετο γονέα:

-”Αν ο νέος έχει δύο κηδεμόνες, και οι δύο πρέπει να συναινούν στην εν λόγω διαδικασία. Για να αποφύγετε τις διαφορές μεταξύ των κηδεμόνων που επηρεάζουν τη νεολαία, προτείνουμε μια νομική τροποποίηση. Αυτή η προτεινόμενη τροπολογία επιδιώκει να δώσει στις Κοινωνικές Υπηρεσίες την εξουσία να αποφασίζουν ότι η άδεια μπορεί να δίνεται χωρίς την έγκριση ενός κηδεμόνα του, εφόσον αυτό είναι προς το καλύτερο συμφέρον του παιδιού. “ 

Η Επιτροπή προφανώς δεν βλέπει καθόλου προβλήματα με αυτό. Η μόνη δυσκολία που επισημαίνεται στην έκθεση είναι ”ότι η νεολαία επιλέγει ενεργά να πάει ενάντια στις κοινωνικές νόρμες και τις ιδέες που επικρατούν στην ετεροκανονιστική κοινωνία.” Υποθέτουν ότι οι γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να κόψουν τα απόλυτα υγιή γεννητικά όργανα είναι κακοί γονείς οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν τι είναι για το καλό των παιδιών τους. Δεν υπάρχει ούτε μια γραμμή στην έκθεση που να δείχνει ότι η Επιτροπή έκανε κάποια σκέψη για την πιθανότητα ότι τα παιδιά που θέλουν να αλλάξουν το φύλο τους μπορεί να περνάνε από μια απλή φάση, ή έχουν ψυχολογικά προβλήματα, ή έχουν προβλήματα στο σπίτι ή μπορεί να μετανιώσουν αργότερα μια τέτοια δραστική, μη αναστρέψιμη πράξη.

Ορισμένοι επικριτές των σημερινών προτάσεων υποστηρίζουν ότι ο τρανσεξουαλισμός είναι ένα είδος ψυχικής διαταραχής. Ο Paul R. McHugh, Διακεκριμένος Καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins School of Medicine στη Βαλτιμόρη, έχει μελετήσει τους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι είναι τρανσέξουαλ για 40 χρόνια, κατά τη διάρκεια των 26 από τα οποία υπηρέτησε Επικεφαλής Ψυχίατρος στο Νοσοκομείο Johns Hopkins. Ο McHugh είναι εξαιρετικά επικριτικός για την αλλαγή του φύλου σε γενικές γραμμές, και ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για παιδιά. Έχει πει ότι η αλλαγή φύλου είναι βιολογικά αδύνατη, και ότι οι άνθρωποι που υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου δεν γίνονται το άλλο φύλο, αλλά μάλλον “γίνονται θυληκοποιημένοι άνδρες ή γυναίκες αρρενοποιημένες.”

Σύμφωνα με τον McHugh, οι άνθρωποι που προωθούν πράξεις αλλαγής φύλου είναι στην πραγματικότητα ένοχοι ενθάρρυνσης και διευκόλυνσης των ψυχικών διαταραχών:

“Αυτή η έντονη αίσθηση ότι είσαι τρανσεξουαλικός αποτελεί μια ψυχική διαταραχή σε δύο σημεία. Το πρώτο είναι ότι η ιδέα της κακής ευθυγράμμισης φύλου είναι απλά λάθος, δεν αντιστοιχεί με τη φυσική πραγματικότητα. Το δεύτερο είναι ότι μπορεί να οδηγήσει σε ζοφερά ψυχολογικά αποτελέσματα.

“Οι τρανσεξουαλικοί υποφέρουν μια διαταραχή «υπόθεσης», όπως εκείνες σε άλλες διαταραχές γνωστές στους ψυχιάτρους Με την τρανσέξουαλ, η διαταραγμένη υπόθεση είναι ότι το άτομο διαφέρει από ό, τι φαίνεται να έχει δοθεί εκ φύσης – δηλαδή η αρρενωπότητα ή θηλυκότητα ενός. Άλλα διαταραγμένων υποθέσεων κατέχονται από εκείνους που πάσχουν από ανορεξία και νευρική βουλιμία, όπου η υπόθεση που φεύγει από την φυσική πραγματικότητα είναι η πεποίθηση του επικίνδυνα λεπτού ότι είναι υπέρβαρος.”

Το νοσοκομείο Johns Hopkins, μετά την πρωτοπορία στην αλλαγή φύλου το 1960, ανακάλυψε ότι δεν οδηγεί σε οποιαδήποτε σημαντικά πλεονεκτήματα στην πραγματικότητα, έτσι το 1970 σταμάτησε την εκτέλεση της χειρουργικής επέμβασης. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που έκαναν την επέμβαση ήταν “ικανοποιημένοι”, αλλά ακόμη είχαν προβλήματα. Η ομάδα αποφάσισε ότι το αποτέλεσμα απλά δεν δικαιολογεί ακρωτηριασμό φυσιολογικών οργάνων.

Σε ένα κομμάτι για το Ινστιτούτο Γουίδερσπουν που δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 2015, ο McHugh έγραψε:

”Οι προσπάθειές μας, όμως, είχαν μικρή επίδραση στην εμφάνιση αυτής της νέας ιδέας για το φύλο, ή στην επέκταση του αριθμού των «τρανσέξουαλ» μεταξύ των νέων και των παλαιών.

…

”Με την πάροδο του χρόνου αυτού, έχω παρακολουθήσει την αλλαγή του φαινομένου να αλλάζει και να επεκτείνεται με αξιοσημείωτους τρόπους. Μια σπάνια έκδοση μερικών ανδρών – ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων ανδρών, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων που ζήτησαν την επέμβαση αλλαγής φύλου επειδή ερωτικά τους προκαλούσε η σκέψη ή εικόνα του εαυτού τους ως γυναίκες – έχει εξαπλωθεί ώστε να συμπεριλάβει τις γυναίκες όσο και τους άνδρες. Ακόμα και μικρά αγόρια και κορίτσια έχουν αρχίσει να παρουσιάζονται ως του αντίθετου φύλου. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα ή δεκαπέντε ετών, το φαινόμενο αυτό έχει αυξηθεί σε συχνότητα, φαινομενικά εκθετικά. Τώρα, σχεδόν ο καθένας έχει ακούσει ή συναντήσει ένα τέτοιο πρόσωπο.”

Η Σουηδική Ομοσπονδία για τα δικαιώματα λεσβιών, αμφιφυλόφιλων και τρανσεξουαλικών (RFSL), έχει εξελιχθεί στην πιο ισχυρή οργάνωση λόμπυ της χώρας – κατά πολύ – κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. Επιπλέον, σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου αυστηροί κανόνες ρυθμίζουν τις οργανώσεις εκπροσώπησης συμφερόντων και πώς επιτρέπεται να επηρεάζουν τους φορείς λήψης αποφάσεων, στη Σουηδία είναι η ίδια η κυβέρνηση που χρηματοδοτεί την RFSL. Το κράτος, οι δήμοι και οι αρχές δίνουν δεκάδες εκατομμύρια κορώνες στην RFSL κάθε χρόνο – χρήματα που ο οργανισμός χρησιμοποιεί στη συνέχεια για να επηρεάσει το ίδιο κράτος, τους δήμους και τις αρχές που τους πληρώνουν. Κανείς δεν ξέρει για πόσα χρήματα μιλάμε, διότι η RFSL είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που δεν εμπίπτει στην «Αρχή της Δημόσιας Πρόσβασης» στα επίσημα έγγραφα, και αρνούνται να αποκαλύψουν πόσα χρήματα παίρνουν σε κρατικές επιχορηγήσεις.

Από το 2008, η RFSL έχει αυξήσει τα έσοδά της από την πώληση λεγόμενων ”ΗΒΤ Πιστοποιήσεων“: μαθήματα για τους ανθρώπους που εργάζονται σε βιβλιοθήκες, κλινικές, δήμους και ούτω καθεξής. Είναι σχεδόν αδύνατο για έναν ξένο να αποκτήσει γνώσεις σε ό, τι διδάσκεται σε αυτά τα μαθήματα, αλλά αρκετοί συμμετέχοντες έχουν πει στην γράφοντα ότι είναι όλα γίνονται ώστε όλοι να ”σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο”. Η RFSL απαιτεί κάθε μέλος του προσωπικού να πάρει τα μαθήματα για να πιστοποιηθεί σε ένα χώρο εργασίας, και κάθε άλλη χρονιά η πιστοποίηση πρέπει να γίνει ξανά – δημιουργώντας ακόμα περισσότερα έσοδα για την RFSL.

Πέρυσι, το  Dispatch International αποκάλυψε ότι μετά την πιστοποίηση χώρων εργασίας, η RFSL διορίζει επίσης μερικούς ανθρώπους σε κάθε εργασιακό χώρο να δρουν ως πληροφοριοδότες. Στη συνέχεια, εάν ένας υπάλληλος λέει ένα ακατάλληλο γκέι αστείο, το πρόσωπο αυτό αναφέρεται αμέσως στην RFSL, το οποίο μπορεί να προσφύγει κατά του εργοδότη – ο οποίος, με τη σειρά του, μπορεί να επιπλήξει ή να απολύσει τον υπάλληλο.

Η RFSL έχει ουσιαστικά ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα σχολεία της Σουηδίας. Οι ακτιβιστές της RFSL επιτρέπεται να χρησιμοποιούν αίθουσες διδασκαλίας για να προπαγανδίζουν κατά της λεγόμενης ετεροκανονικότητας, και να προωθήσουν όλα τα άλλα είδη σεξουαλικών εκφράσεων – εκτός από την ετεροφυλοφιλία. Δεδομένου ότι τα παιδιά δέχονται εισηγήσεις, δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί αν αυτή η εκστρατεία του σχολείου είναι η αιτία του ρεκόρ στον αριθμό των παιδιών που ζητούν θεραπεία για την δυσφορία φύλου στο Παδικό Νοσοκομείο της Άστριντ Λίντγκρεν στη Στοκχόλμη. Οι διαχειριστές εκτιμούν ότι 100 παιδιά με δυσφορία φύλου θα πάνε σε αυτούς για βοήθεια αυτό το έτος – τρεις φορές όσοι το 2013.

Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα The Wall Street Journal, ο καθηγητής McHughγράφει ότι ”όταν παιδιά που ανέφεραν συναισθήματα τρανσέξουαλ παρακολουθούνταν χωρίς φαρμακευτική ή χειρουργική θεραπεία και στο Πανεπιστήμιο Vanderbilt και στην Κλινική Portman του Λονδίνου, το 70% -80% από αυτούς αυθόρμητα έχασαν εκείνα τα συναισθήματα”. Υπάρχουν επίσης θεραπείες που στοχεύουν να κάνουν τα παιδιά να αισθάνονται άνετα με το βιολογικό τους φύλο, αντί να τροφοδοτούν τη δυσφορία φύλου τους. Ο ψυχολόγος και ειδικός ταυτότητας φύλου Ken Zucker στο Κέντρο Εξάρτησης και Νοητικής Υγείας του Τορόντο, στον Καναδά, παρέχει ακριβώς μια τέτοια θεραπεία. Η κλινική του, επίσης, έχει δει μια σταθερή αύξηση του αριθμού των παιδιών που πάσχουν από σύγχυση σχετικά με το φύλο τους.

Το 2008, η κλινική Zucker δημοσίευσε μια μελέτη σχετικά με 25 κορίτσια που είχαν έρθει εκεί ως παιδιά. Μόνο το 12% είχαν ακόμα δυσφορία φύλου ως ενήλικες. Τα ίδια στατιστικά στοιχεία ισχύουν για τα αγόρια. Σύμφωνα με τον Zucker, όταν τα παιδιά βλέπουν τους θεραπευτές και άλλους οι οποίοι θεωρούν ότι ανήκουν στην πραγματικότητα στο αντίθετο φύλο, τα παιδιά μπορεί πραγματικά να οδηγηθούν σε ένα αίσθημα δυσφορίας ταυτότητας φύλου.

Η Σουηδική κυβέρνηση μπορεί έτσι να είναι στο δρόμο για να οδηγεί χιλιάδες παιδιά σε σύγχυση των φύλων και περιττή χειρουργική επέμβαση, η έκβαση της οποίας είναι σπάνια καλή. Η έκθεση της επιτροπής μελετάται τώρα από τις αρμόδιες αρχές, των οποίων οι παρατηρήσεις θα πρέπει να καταρτίστηκαν το Νοέμβριο. Μετά από αυτό, η Σουηδική κυβέρνηση θα αποφασίσει για το πώς θα προχωρήσει με τις συστάσεις της.

Η Ingrid Carlqvist είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Σουηδία, και Διακεκριμένη Senior Fellow του Ινστιτούτου Gatestone.

[1] Ο τρανσεξουαλισμός δεν πρέπει να συγχέεται με το DSD, Διαταραχές Ανάπτυξης Φύλου, μια πάθηση κατά την οποία γεννιέται ένα παιδί με αμφίβολα γεννητικά όργανα. Περίπου 5-10 παιδιά με κάποιου είδους ανωμαλία των γεννητικών οργάνων γεννιούνται κάθε χρόνο στη Σουηδία, και ο στόχος είναι πάντα να καθοριστεί το φύλο του παιδιού όσο το δυνατόν συντομότερα. Η χειρουργική επέμβαση γίνεται σε κατάλληλο χρόνο.

πηγή

Ο Μ. Βασίλειος κι ο παραµορφωµένος Χριστιανισµός

Φώτης Κόντογλου 

Θέλω να µιλήσω για τον άγιο Βασίλειο, αλλά να µην πω τα συνηθισµένα που λένε όσοι γράφουνε γι’ αυτόν τον αληθινά Μέγαν άγιο.

Προπάντων κάποιοι θεολόγοι φραγκοδιαβασµένοι, που δεν τους ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου η αγιότητά του κ’ η κατά Θεόν σοφία του, αλλά η “θύραθεν” σοφία του, η γνώση που είχε στα ελληνικά γραµµατα, στη ρητορική και στ’ άλλα εφήµερα και εξωτερικά στολίδια αυτής της βαθειάς ψυχής, λησµονώντας τι γράφει ο απόστολος Παύλος για την κοσµική σοφία, που τη λέγει “µωρίαν παρά τω Θεώ”.

Γιά τους τέτοιους, η φιλοσοφία είναι σεβαστή, µάλιστα περισσότερο από τη θρησκεία κι’ ας θέλουνε να το κρύψουνε, η επιστήµη πιο πειστική από την πίστη, η αρχαιότης πιο σπουδαίο οικόσηµο από τον Χριστιανισµο. Γι’ αυτό, όλα τα µετράνε µ’ αυτά τα µέτρα. Η αξία των αγίων Πατέρων δεν έγκειται στην αγιότητά τους, αλλά στο κατά πόσον είναι δεινοί ρήτορες, δεινοί συζητηταί, δυνατοί στο µυαλό, µ’ ένα σύντοµον λόγο, κατά πόσον έχουνε όσα εκτιµούσε και εκτιµα η αµαρτωλή ανθρωπότητα κι’ όσα είναι η περιττά για το χριστιανό, η βλαβερά, κατά το Ευαγγέλιο. Μα δεν πάει να λέγη το Ευαγγέλιο! Αυτοί οι διδάσκαλοι του λαού δεν ρωτάνε τίποτα, αυτοί τραβάνε το χαβά τους.

Τον Παύλο, που είχε πη χίλιες φορές και κατά χίλιους τρόπους πως η γλωσσική επιτηδειότητα δηλ. η ρητορεία, είναι ψεύτικη και δεν τη θέλει ο Χριστός, αυτοί, σώνει και καλά, µε το ζόρι, τον ανακηρύξανε “µέγαν ρήτορα”, αυτόν που είπε λ.χ. “ου γαρ απέστειλέ µε ο Χριστός βαπτίζειν, αλλ’ ευαγγελίζεσθαι, ουκ εν σοφία λόγου, ίνα µη κενωθή ο σταυρός του Χριστού”, και που γράφει στους Κολοσσαείς: “Βλέπετε (προσέξετε) µη τις υµας έσται ο συλαγωγών διά της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κοσµου, και ου κατά Χριστόν”. Αυτοί οµως που εξηγούνε στο λαό την Αγία Γραφή, είναι κουφοί και τυφλοί, ή κάνουνε πως δεν ακούνε και δεν βλέπουνε, κι’ αυτόν που είπε πως η φιλοσοφία είναι “κενή απάτη”, τον ανακηρύξανε µέγαν φιλόσοφον, στοχαστήν, τετραπέρατον εγκέφαλον “κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κοσµου, και ου κατά Χριστόν”. Θέλουνε να τον κάνουνε “εφάµιλλον των αρχαίων φιλοσόφων οίτινες εδόξασαν την ανθρωπότητα”, ώστε να έχη κι’ ο Χριστιανισµος κάποιους µεγάλους νόας κι’ όχι µοναχά τους πτωχούς τω πνεύµατι, τα φτωχαδάκια, τους αγράµµατους Αποστόλους, τους απλοικούς ασκητάδες, τους ευκολόπιστους µάρτυρες και αγίους.

Τούς τέτοιους ψευτοχριστιανούς τους τρώγει η περηφάνια, η κοσµική µαταιοδοξία, επειδή είναι αυτοί που λέγει ο ίδιος ο Παύλος “εική φυσιούµενοι υπό του νοός της σαρκός αυτών”, και “εν σαρκί όντες” και τα σαρκικά τιµώντες, θέλουν “Θεώ αρέσαι”. Τον Παύλο που είπε τον φοβερό τούτον λόγο “παν ο ουκ εκ πίστεως, αµαρτία εστίν” δηλ. “ο,τι δεν προέρχεται από την πίστη, είναι αµαρτία”, µε τη µικρόλογη διάνοιά τους, τον κατεβάσανε στα µέτρα τους, κάνοντάς τον λογοκόπο ρήτορα, φιλόσοφο, κοινωνιολόγο, πολιτικό, διοργανωτή, ψυχολόγο, παιδαγωγό, καιροσκόπο, επειδή αυτά καταλαβαίνουνε, κι’ αυτά είναι οι πιο µεγάλοι τίτλοι που µπορούνε να φαντασθούνε. Με πιο γερά λόγια και πιο καθαρά, ζωηρά και τρανταχτά, δεν µπορούσε να τους πη αυτά τα πραγµατα κανένα στοµα, παρεκτός από τον Παύλο, και οµως δεν πήρανε χαµπάρι οι καινούριοι γραµµατείς. Ας είναι τα λόγια του σαν σφυριά που κοπανάνε τα ξερά καύκαλά τους, εκείνοι: το γουδί το γουδοχέρι.

Άκουσε πως µιλά ο Παύλος για την αρχαία σοφία: “Επειδή (γαρ) εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κοσµος διά της σοφίας (φιλοσοφίας) τον Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός διά της µωρίας του κηρύγµατος σώσαι τους πιστεύοντας. Επειδή και Ιουδαίοι σηµείον αιτούσι, και Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ηµεις δε κηρύσσοµεν Χριστόν εσταυρωµένον, Ιουδαίοις µεν σκάνδαλον, Έλλησι δε µωρίαν...”. Λοιπόν, ιδού τι λέγει ο Παύλος και τι διδάσκουνε οι εξηγητές του Ευαγγελίου και του ίδιου του Παύλου, δηλαδή τη µεµωραµένη σοφία, που θεωρεί τη διδασκαλία του Χριστού µωρία.

Δείχνω µεγάλη επιµονή σ’ αυτό το ζήτηµα, γιατί αυτοί που θέλουνε να νοθέψουνε το κατακάθαρο νερό του Ευαγγελίου, “το ύδωρ το ζων το αλλόµενον εις ζωήν αιώνιον”, µε τα βαλτόνερα της γνώσης και της αρχαίας φιλοσοφίας που πίνανε κείνον τον καιρό οι ταλαίπωροι άνθρωποι, “οι µη έχοντες ελπίδα”, χωρίς να ξεδιψάσουνε, αυτοί λοιπόν οι τυφλοί οδηγοί στραβώνουνε τον κοσµο, και γίνουνται αιτία µε τις θεωρίες τους να πέφτουνε οι νέοι στην απιστία, γιατί ψυχές που θρέφονται µε την “κενή απάτη”, που θα καταντήσουνε παρά στην απιστία, οµολογηµένη η ανοµολόγητη;

Όλα αυτά προέρχονται από τον παραµορφωµένο Χριστιανισµο που µαθαίνουν όσοι δασκαλεύονται στα πανεπιστήµια της Δύσης, που είναι η πατρίδα του ορθολογισµου και του ουµανισµου, κ’ ύστερα τον φέρνουνε αυτό τον ορθολογιστικό Χριστιανισµο σ’ εµας. Γιατί έχουµε την κατάρα να µαθαίνουνε όλα τα δικά µας από τους ξένους, ακόµα και την αρχαία γλώσσα.

Γυρίζω πάλι στον Παύλο, για να πάρω απ’ αυτόν κι’ άλλα θεόπνευστα λόγια που βγάζουνε ψεύτες αυτούς τους φραγκοσπουδασµένους ουµανίστες ψευτοχριστιανούς. Καί παίρνω όλο λόγια του Παύλου, γιατί σ’ αυτόν τον άγιο φανερώνουνε την περισσότερη εκτίµησή τους, επειδή, µε τα µέτρα που τον κρίνουνε, βρίσκουνε σ’ αυτόν περισσότερη εγκόσµια γνώση, κοινωνική δραστηριότητα, ρητορική δεινότητα, µεθοδικότητα, ψυχολογική οξύτητα, κι’ ένα σωρό άλλα τέτοια που τα εκτιµούνε πολύ, χωρίς να µπορούνε να δούνε οι θεότυφλοι πως ο Παύλος είναι ο µεγαλύτερος και σφοδρότερος εχθρός και κατακριτής της στραβής αντίληψης που έχουνε για τη χριστιανική θρησκεία.
Γράφει λοιπόν ο θεόγλωσσος Παύλος και ρωτά: “Πού σοφός; Πού γραµµατεύς; Πού συζητητής του αιώνος τούτου; (δηλ. της κοσµικής σοφίας). Ουχί εµώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κοσµου τούτου;” Σαν να λέγη: “Ποιός από τους σοφούς του κοσµου τούτου, από τους φιλοσόφους και τους δεινούς συζητητάς, µε τη διαλεκτική τους, θα µπορέση να συζητήση, η καν να καταλάβη αυτά που λεµε εµεις οι µωροί, εµεις που δεν γνωρίζουµε τα µαστορικά γυρίσµατα της διαλεκτικής, εµεις οι απαίδευτοι ανατολίτες, κι’ όχι κατά βάθος εµεις, αλλά αυτά που λέγει το Πνεύµα το Άγιον µε το στοµα µας;”

Καί παρακάτω γράφει: “Σοφίαν δε λαλούµεν εν τοις τελείοις, σοφίαν δε ου του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου, των καταργουµένων”. Ποιοί είναι οι άρχοντες του αιώνος τούτου, οι καταργούµενοι, παρά οι φιλόσοφοι κ’ οι ρήτορες κ’ οι άλλοι λογής-λογής µαστόροι της κοσµικής λογοτεχνίας, που τα σκοτεινά φώτα τους, λένε οι τυφλοί διδάσκαλοι του λαού πως χρειάζονται στο χριστιανό, σαν να µην τους φθάνη το φως του Ευαγγελίου, που λέγει “αν το φως που έχουνε µέσα τους (οι τέτοιοι) είναι σκοτάδι, το σκοτάδι τους πόσο πρέπει να είναι;”

Λοιπόν, κατά το πνεύµα “του αιώνος τούτου του καταργουµένου” εορτάζουνε και δοξάζουνε και τον άγιον Βασίλειον, όχι σαν άγιον και αγωνιστή της αληθινής θρησκείας, αλλά σαν συγγραφέα “καλλιεπών συγγραµµάτων”, “σοφόν ηθικολόγον και παιδαγωγόν, λάτρην της ελληνικής σοφίας”.

Αλλά πόσο συµφωνος είναι ο άγιος µε κείνους που τον δοξάζουνε για την ελληνοµάθειά του και για την εκτίµηση που είχε στην αρχαία σοφία, το φανερώνουνε τα παρακάτω λόγια από µια επιστολή που έγραψε στον Ευστάθιο επίσκοπο Σεβαστείας:

“Εγώ, γράφει, αφού ξόδεψα πολύν καιρόν στα µάταια πραγµατα, κι’ αφού όλη σχεδόν τη νεότητά µου τη χάλασα µε το να κοπιάζω για πραγµατα ανώφελα (αδιαφόρετα), καταγινόµενος να µελετώ τα µαθήµατα της “παρά του Θεού µωρανθείσης σοφίας”, επειδή κάποτε ξύπνησα σαν να κοιµοµουνα σε βαθύν ύπνο, και άνοιξα τα µάτια µου στο θαυµαστό φως της αληθείας του Ευαγγελίου κ’ είδα καλά πως ήτανε άχρηστη “η σοφία των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουµένων”, αφού έκλαψα πολύ για την ελεεινή ζωή µου, παρακαλούσα το Θεό να µε χειροκρατήση για να φωτισθώ στα δογµατα της ευσέβειας.

Καί πριν απ’ όλα προσπάθησα να αποκτήσω κάποια ηθική διόρθωση, επειδή είχε πάθει µεγάλη διαστροφή η ψυχή µου από τη συναναστροφή µου µε τους κακούς ανθρώπους. Διάβασα λοιπόν το Ευαγγέλιο, και σαν είδα πως εκεί µέσα είναι γραµµένο πως συντείνει πολύ στη σωτηρία του ανθρώπου το να πουλήση τα υπάρχοντά του και να τα µοιράση στους φτωχούς αδελφούς του και να ζη χωρίς να φροντίζη καθόλου για τούτη τη ζωή, και να µην προσηλώνεται η ψυχή στα επίγεια από καµµια συµπάθεια, παρακαλούσα να εύρω κάποιον από τους αδελφούς που να διάλεξε αυτόν το δροµο στη ζωή του, ώστε, µαζί µ’ αυτόν, να ταξιδέψω και να περάσω τούτη την περαστική φουρτούνα της ζωής”.

Αλλά ποιός δίνει σηµασία σ’ αυτά που λέγει ο Μέγας Βασίλειος; Εµεις κάναµε ένα δικό µας Χριστιανισµο, ένα βολικό, έναν ανθρωπινό και λογικό Χριστιανισµο, όπως λέγει ο µεγάλος Ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκη, γιατί ο Χριστιανισµος που δίδαξε ο Χριστός είναι ανεφάρµοστος, απάνθρωπος. Εµεις, αντί ν’ ανέβουµε προς τον Χριστό, που λέγει “εγώ σαν υψωθώ, θα σας τραβήξω όλους προς εµένα”, τον κατεβάσαµε εκεί που βρισκόµαστε εµεις, και κάναµε ένα Χριστιανισµο συµφωνο µε τις αδυναµίες µας, µε τα πάθη µας, µε τις κοσµικές φιλοδοξίες µας, και δώσαµε και στους αγίους τα προσόντα που εκτιµουµε και που θαυµάζει η υλοφροσύνη µας, τους κάναµε φιλοσόφους, ρήτορας, πολιτικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, παιδαγωγούς, επιστήµονες κ.λπ. Ο µεγάλος Ιεροεξεταστής, σαν πήγανε µπροστά του τον Χριστό (που πρόσταξε να τον πιάσουνε, επειδή ξανακατέβηκε στη γη και τον ακολουθούσε ο κοσµος), του είπε: “Τον καιρό που ήρθες στον κοσµο έφερες στους ανθρώπους µια θρησκεία σκληρή, ανεφάρµοστη, απάνθρωπη. Εµεις την κάναµε βολική, ανθρωπινή. Τι ξαναήρθες να κάνης πάλι στον κοσµο; Να µας τη χαλάσης, µόλις τη βάλαµε στο δροµο; Γι’ αυτό, θα διατάξω να σε κάψουνε εν ονόµατί σου, σαν αιρετικόν”.

Ο βολικός, ο ανθρωπινός Χριστιανισµός, αυτό το ανθρώπινο κατασκεύασµα, είναι η συχαµερή παραµόρφωση που έπαθε το Ευαγγέλιο από την πονηρή υλοφροσύνη της σαρκός.

"Γίγαντες ταπεινοί", εκδόσεις Ακρίτας

πηγή 

Το τσιπάρισμα προ των πυλών – Δείτε τη διαφήμιση στο αεροδρόμιο και να προετοιμάζεστε, ο χρόνος λιγοστεύει

Την παρακάτω φωτογραφία την τράβηξε φίλος των Κατοχικών Νέων πριν από λίγες μέρες σε ταξίδι που έκανε στην Αμερική.

Πρόκειται για στατική διαφήμιση της τράπεζας HSBC στο αεροδρόμιο JFK!!!

Το μήνυμα ελήφθη…

(ΥΓ : Όσοι είδατε το Σπέκτρ JAMES BOND 007 

θα είδατε και το τσιπάρισμα… αυτές οι εικόνες δεν ήταν ΠΟΤΕ τυχαίες)
πηγή 

Ο ελληνικός θησαυρός που αγνοούμε

 

 

Το μνημειώδες κείμενο του Περ. Γιαννόπουλου στο (ανατυπωμένο) ξεχωριστό ημερολόγιο της εφημερίδας «Εστία» 

 
«Τι κρίμα, να είμεθα τόσον πολύ αποχωρισμένοι, διωγμένοι από τους κόσμους τους ιδικούς μας και να παλαίωμεν σαν παλαβοί, ζητούντες κόσμους άλλους, σαν τρελλοί που δεν έχουν την αίσθησιν του εαυτού των και του γύρω των κόσμου και φωνάζουν ότι είναι άλλοι, σαν τρελλοί που έχουν εις τα χέρια των ένα αντικείμενον και χαλούν τον κόσμον διά να τους το φέρουν, διότι δεν αναγνωρίζουν το πράγμα που έχουν στα χέρια των! Δεν πταίουν, όμως, οι τωρινοί άνθρωποι... Συνειργάσθησαν τόσα θεοπάλαβα και κακοποιά στοιχεία, ιδικά μας και ξένα, διά να μας αποκόψουν από τον Βυζαντινόν ελληνα, τόσα άλλα από τον αρχαίον, ώστε είναι φυσικόν να μην ξεύρωμεν τι μας γίνεται...»

Περικλής Γιαννόπουλος, «Η ελληνική ωραιότης», Εστία, 26 Μαρτίου 1903, όπως ανατυπώθηκε στο ημερολόγιο της εφημερίδας «Εστία» για το 2016, σελ. 106.
Σε αυτό το ξεχωριστό ημερολόγιο η «Εστία» ανατρέχει σε μαγικά στιγμιότυπα από τον πνευματικό πρωταθλητισμό που έκανε η Εθνική Ελλάδος στην ποίηση, στη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία, που κοσμούσε το δυναμικό της εφημερίδας. Η έκδοση αυτή είναι μία επιπλέον απόδειξη της ζωτικής σημασίας που έχει για κάθε λαό η πνευματική πρωτοπορία του.

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η απελευθέρωση εδαφών που ασφυκτιούσαν μέσα στα μουχλιασμένα οθωμανικά σάβανα, ο νέος άνεμος της αναγεννημένης ελληνικότητας, που σκόρπισε αρκετόν από τον ζόφο της ξενοκρατίας, και η εθνική αισιοδοξία που χάραξαν στους παγκόσμιους χάρτες τα ξίφη των πολεμιστών μας δεν ήταν φαινόμενα... ορφανά. Είχαν και γονείς και αναδόχους. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο ορμητικός και όμορφος Ελληνας που φώναξε, γοήτευσε, μάγεψε, σαγήνευσε και τσίγκλησε με την καλοακονισμένη πένα του τα ώτα μιας κοινωνίας που του φαινόταν αποκοιμισμένη.

Δεν μπορεί κάποιος να καταλήξει σε συμπεράσματα για τον επαναπροσδιορισμό της αποστολής του έθνους μας στην αυγή του 20ού αιώνα, αν δεν βιώσει τη μυητική εμπειρία που συνοδεύει την ανάγνωση και την εξοικείωση με το έργο στοχαστών, ποιητών, διανοουμένων, καλλιτεχνών και φιλοσόφων όπως ο Γιαννόπουλος, ο Δραγούμης, η Εύα Πάλμερ, ο Συκουτρής, ο Σικελιανός, η Πηνελόπη Δέλτα, ο Παλαμάς, ο Μαβίλης, ο Θεοτοκάς, ο Καβάφης, ο Καρυωτάκης, ο Καρκαβίτσας, ο Πεντζίκης, ο Κόντογλου και αρκετοί άλλοι άξιοι μνείας και κάθε τιμής.
Ερως σωτήρ
Ο Περικλής Γιαννόπουλος ήταν ο ευαγγελιστής μιας Ελλάδας που πιστεύει ακράδαντα στον εαυτό της και δεν ζητά να καλύψει τη γύμνια της παρακμιακής νομενκλατούρας της με τα ράκη της Δύσης. Το έθνος που λάτρεψε ο Γιαννόπουλος τρεφόταν με το νέκταρ και την αμβροσία του τρόπου, που ορίστηκε από την Ιστορία μας και τις απανωτές κατακτήσεις των ολύμπιων βουνοκορφών της πνευματικής και πολεμικής αρετής μας.

Αντιμετώπιζε τη ροή του πολιτισμικού ενιαυτού ως ενιαία, αδιάκοπη. Για εκείνον η αρχή της ελληνικής περιπέτειας εντοπιζόταν στην απώτατη αρχαιότητα με ενδιάμεσο σταθμό τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και έφτανε έως τους σύγχρονους καιρούς της ανασφάλειας και της σύγχυσης. Σε κανέναν ανθέλληνα δεν έκανε τη χάρη να τεμαχίσει τη συλλογική πορεία μας και να αποποιηθεί μερικές δεκάδες από τους αιώνες μας. Και η αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο, εστίες της ψυχής και της συνείδησής μας.

Ακόμα κι όταν εφορμούσε έξαλλος, οξύς και αδυσώπητος εναντίον των ανθρώπων με τις γελοίες πεποιθήσεις της «δυτικής ανωτερότητας», ήταν γεμάτος με παράφορο έρωτα: για το έθνος, τον χώρο του, τον λαϊκό πολιτισμό, τη φύση, την ελληνική γραμμή, την ομορφιά, την εκστατική ένωση με το θείο που επιτυγχάνεται διά της πατριδολατρείας. Καθετί που ήταν ένα με την Ελλάδα καθαγιαζόταν στη συνείδηση του ωραίου και αληθινά μοιραίου επαναστατημένου λογοτέχνη.

Ο Περικλής Γιαννόπουλος σ' αυτό το μνημειώδες κείμενο, όμως, δεν περιορίζεται στον εντοπισμό και στη διάγνωση της συλλογικής νόσου, αλλά προσφέρει και τη μόνη αποτελεσματική θεραπεία: τον έρωτα που απελευθερώνει και προσφέρει θάρρος, δύναμη, χαρά και φως.
«...Θεωρώ εκτός οιασδήποτε συζητήσεως ότι, εάν μία νέα γενεά, με έρωτα του τόπου της και εαυτής και κάθε Ελληνικής καλλονής, εστρέφετο προς τα ελληνικά πράγματα, θα ήρκει καιρός ελάχιστος, ίνα δι' αποδεικτικωτάτων μέσων κατακρημνισθούν όλαι αι πλάναι ιδικών μας και ξένων και σαρωθούν εντελώς. Τότε ο Ελλην θα ανέπνεε... θα ανέκτα το θάρρος, την δύναμιν, την χαράν, την ρώμην, θα ανέκτα το φως του, διά να βλέπη αληθώς τον κόσμον του».
Ποια άλλη δύναμη εκτός από τον έρωτα σπάει οριστικά και αμετάκλητα τα όποια δεσμά; Καμία.
Παναγιώτης Λιάκος

Σύναξη ιεροπαίδων Αμφιλοχίας, Βόνιτσας και Κατούνας (ΦΩΤΟ)

Σύναξη των Ιεροπαίδων και γενικότερα των Νέων, οι οποίοι διακονούν στο Ιερό Βήμα των Ενοριακών Ιερών Ναών της Ακαρνανίας πραγματοποίησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς το Σάββατο 2 Ιανουαρίου.

Συγκεκριμένα το πρωί του Σαββάτου, ο Σεβασμιώτατος συνάντησε τους ιερόπαιδες των ευρύτερων περιοχών της Αμφιλοχίας, της Βόνιτσας και της Κατούνας, στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Αμφιλοχίας.

Στην συνάντηση αυτή, ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης κ. Κοσμάς, αφού ευλόγησε και έκοψε την βασιλόπιτα μίλησε στα παιδιά με απλά λόγια για την διακονία τους στον Ιερό Ναό.

Αναφέρθηκε γενικότερα στο τί είναι η Εκκλησία, τί είναι ο Ιερός Ναός και πώς πρέπει ο κάθε πιστός να εισέρχεται σε αυτόν και να συμμετέχει στα Μυστήρια και στην Λατρεία της Εκκλησίας, διά των οποίων αναγεννάται ο άνθρωπος.

Ο Μητροπολίτης, αναφέρθηκε κατ’ εξοχήν στη ιερότητα του Αγίου Βήματος, του φρικτού Θυσιαστηρίου και της Αγίας Τραπέζης, τονίζοντας τον σεβασμό και την σοβαρότητα με τα οποία πρέπει κληρικοί και λαϊκοί να εισέρχονται και να διακονούν στο Ιερό Βήμα.

Επίσης αναφέρθηκε ιδιαιτέρως στην ησυχία και στην τάξη που επιβάλλεται να επικρατεί μέσα στο Ιερό Βήμα των Ιερών Ναών.

Στην συναντήσεις παραβρέθηκαν επίσης οι κληρικοί – εφημέριοι οι οποίοι συνόδευσαν τα παιδιά των Ενοριών τους.

Αξίζει να επισημάνουμε ότι στις αρχές του περασμένου έτους είχαν πραγματοποιηθεί ανάλογες συνάξεις από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμά για τα παιδιά της ευρύτερης περιοχής του Μεσολογγίου και του Αγρινίου.

πηγή

ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ, Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ 2016

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Το Καστελόριζο, το ακριτικό αυτό ελληνικό νησί η γεωπολιτική και γεωοικονομική σημασία του οποίου είναι τεράστια καθώς συνδέεται άμεσα με την χάραξη της ελληνικής ΑΟΖ, η οποία μέσω του Καστελόριζου θα ενώνετε με την κυπριακή αποκλείοντας την Τουρκία από τα ενεργειακά κοιτάσματα της ανατολικής Μεσόγειοι, πριν προλάβουμε καν να μπούμε στο νέο έτος, γίνεται ο στόχος της πρώτης μεγάλης τουρκικής πρόκλησης για το 2016.

Με σειρά νέων ΝΟΤΑΜ η Αγκυρα δέσμευσε μονομερώς ολόκληρη την περιοχή μεταξύ της Ρόδου και Μεγίστης, (Καστελόριζο,) για ασκήσεις του τουρκικού Ναυτικού και Αεροπορίας, για το διάστημα μεταξύ 4 Ιανουαρίου και 29 Φεβρουαρίου 2016, επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Με την έκδοση αυτής της παράνομης ΝΟΤΑΜ το ακριτικό ελληνικό νησί βρίσκεται ουσιαστικά σε κατάσταση πολιορκίας και για ενάμιση μήνα θα είναι περικυκλωμένο από το τουρκικό ναυτικό το οποίο βάσει των σεναρίων της άσκησης που ξεκινά την Δευτέρα, θα εκτελέσει αποστολές θαλάσσιας απαγόρευσης, α/α άμυνας και διοίκησης-ελέγχου αποβατικών ενεργειών!

Η Τουρκία δέσμευσε επίσης εναέριες περιοχές εντός του ελληνικού FIR και του ΕΕΧ, επίσης στην περιοχή μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου για αεροπορικές ασκήσεις με πραγματικά πυρά στο διάστημα 12-16 Ιανουαρίου, ενώ δέσμευσε επίσης περιοχή σε παραπλήσιο σημείο επίσης για ασκήσεις της τουρκικής Αεροπορίας στις 11 Ιανουαρίου με τη ΝΟΤΑΜ Β2729/15.

Είναι χαρακτηριστικό πως οι Τούρκοι δημοσιεύουν εικόνες που δείχνουν τον νησί να απέχει μόλις 7  χιλιόμετρα από τις τουρκικές ακτές προβάλλοντας την άποψη ότι… «δικαιωματικά» και φυσικά αυθαίρετα, το νησί αυτό ανήκει στην Τουρκία!

Άλλωστε είναι γνωστές οι θέσεις του πρωθυπουργού της Τουρκίας, κ Νταβούτολγου, ο οποίος έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι το Καστελόριζο είναι διαφορετική περίπτωση από τα νησιά του Αιγαίου, (των οποίων το καθεστώς επίσης αμφισβητεί ) και τώρα βλέπει μια χρυσή ευκαιρία να προχωρήσει στην σταδιακή αφοσίωση του νησιού στην Τουρκία.

Να δούμε ποια θα είναι η ελληνική αντίδραση!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

www.nikosxeiladakis.gr

Μααλούλα έργα αποκατάστασης και η αφήγηση της νομπελίστριας που την επισκέφθηκε

Και νέο υλικό βλέπει το φως της δημοσιότητας από την ιστορική  Μααλούλα που επιχειρεί να κλείσει τις πληγές της.Ανακαίνιση ναών και κατοικιών αποκατάσταση μνημείων.Ενδεικτική των εγκλημάτων σεκταριστικού μίσους που υπέστη η πόλη ορόσημο είναι η αφήγηση μιας νομπελίστριας:

H Mairead Maguire μια ακτιβίστρια της ειρήνης για τη Β Ιρλανδία και κάτοχος του Nobel Ειρήνης από κοινού με την Μπέτι Ουίλιαμς το 1976 μεταφέρει την εμπειρία της από τη Συρία που την επισκέφθηκε εν μέσω πολέμου το Νοέμβρη του 2015.

“Eπισκεφθήκαμε την χριστιανική πόλη Maaloula όπου τ΄αραμαικά η γλώσσα του Χριστού ομιλείται ακόμη και είναι μια από τις πιο αρχαίες χριστιανικές πόλις στη Μέση Ανατολή.Επισκεφθήκαμε την εκκλησία του Αγ.Γεωργίου και ο ιερέας μας εξήγησε πως οι αντάρτες οι υποστηριζόμενοι από τους δυτικούς έκαψαν την εκκλησία και σκότωσαν πολυάριθμους χριστιανούς.Οι κάτοικοι της Μααλούλα έφεραν και τοποθέτησαν ένα τραπέζι στα ερείπια της εκκλησίας (για να υπάρχει στοιχειωδώς αγία Τράπεζα)  και προσευχήθηκαν για ν΄ αρχίσει η ανοικοδόμηση  εκ νέου του ναού και των σπιτιών.Δυστυχώς σε αυτό το μέρος επίσης κάποιοι μουσουλμάνοι κατέστρεψαν τα σπίτια των γειτόνων τους των χριστιανών. » 

dimpenews

3 Ιανουαρίου: μνήμη Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη († 1911)

Το έργο και το παράδειγμά του επίκαιρο. Ένας "άγιος της διπλανής πόρτας", αφιλοχρήματος, σαλός, ελεήμων, ευλαβής, περιθωριακός για την "καθώς πρέπει" κοινωνία, και συγχρόνως ένας από τους σημαντικότερους (αν όχι ο σημαντικότερος, τουλάχιστον ως προς το διήγημα) Νεοέλληνες λογοτέχνες.
Σήμερα η λογοτεχνία κατά κανόνα δεν βλέπουμε να εκφράζει τη σιγουριά του πολιτισμού μας, αλλά και την ανθρωπιά που εκφράζει ο Παπαδιαμάντης (και την εξέφρασαν κι άλλοι Νεοέλληνες κλασικοί φυσικά). Ας μην πω για το αν εκφράζει την αγάπη στο Χριστό και την Εκκλησία... Γνωστά αυτά.
Σήμερα, επίσης, η σαλότητα (τρέλα - κυρίως προσποιητή) είναι της μόδας και έχει γίνει επάγγελμα, στις εν πολλοίς αλλοπρόσαλλες σατιρικές εκπομπές της τηλεόρασης, του στυλ "Ράδιο Αρβύλα", "Ελληνοφρένια" και "Ό,τι να 'ναι", όπου ο καθένας πουλάει τρέλα, αλλά λείπει από εκεί η αγάπη και ο Χριστός - αντίθετα, λοιδορείται η Εκκλησία ευκαίρως ακαίρως. Η τάση προς τη σαλότητα (με την έντονη αντισυμβατικότητά της) χαρακτηρίζει και τους εφήβους, αλλά και πάλι με μια τραγικότητα. Αυτός ο συρμός (ή, ενίοτε, και διασυρμός, για να επιχειρήσω ένα λογοπαίγνιο) κάνει ακόμη πιο επιτακτική τη μελέτη της ζωής και του έργου του Παπαδιαμάντη.

[...] Η θέση του καλυτέρευσε κάπως, όταν γνωρίστηκε με τον προοδευτικό δημοσιογράφο και εκδότη Βλάση Γαβριηλίδη, που ίδρυσε την περίφημη για την εποχή της εφημερίδα Ακρόπολη. Η ζωή του όμως δεν άλλαξε. Αν και η αμοιβή του από την εργασία του στην "Ακρόπολη" ήταν υπέρογκη (έπαιρνε 200 και 250 δραχμές το μήνα), ενώ κέρδιζε αρκετά και από τις -περιζήτητες- συνεργασίες του με άλλες εφημερίδες και περιοδικά, η οικονομική του κατάσταση στάθηκε για πάντα η αδύνατη πλευρά του. 
Ήταν σπάταλος και ανοργάνωτος όσον αφορά τη διαχείριση των χρημάτων του. Όταν έπαιρνε το μισθό του, πλήρωνε τα χρέη του στην ταβέρνα του Κεχριμάνη (όπου έτρωγε είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια), έδινε το νοίκι, έστελνε στη Σκιάθο, μοίραζε στους φτωχούς, σπαταλούσε χωρίς σκέψη για την αυριανή μέρα. Κι έτσι έμενε πάντα φτωχός και στενοχωρημένος, χωρίς να μπορεί να αγοράσει ακόμη και τα στοιχειώδη, ακόμα και ρούχα. 
Δεν μπορούσε να περιποιηθεί τον εαυτό του και η μεγάλη ανεμελιά του, συνοδευμένη από κάποια φυσική ραθυμία και νωθρότητα, με μια πλήρη αδιαφορία για τα βιοτικά, τον κρατούσε σε κατάσταση αθλιότητας. Άπλυτος, απεριποίητος, σχεδόν κουρελής, ενώ μπορούσε να ζει με αξιοπρέπεια, γιατί ήταν λιτότατος και ασκητικός, σκορπούσε τα λεφτά του και μόνο κάθε πρωτομηνιά είχε χρήματα στην τσέπη του. «Κατ' έκείνην την ήμέραν συνέβη να είμαι πλούσιος..» έχει γράψει κάπου. Ενδεικτικό της σχέσης του με τα χρήματα είναι το περιστατικό που αναφέρει ο Παύλος Νιρβάνας: όταν ο Παπαδιαμάντης ξεκίνησε τη συνεργασία του με την εφημερίδα "Το Άστυ", ο διευθυντής του προσέφερε για μισθό 150 δραχμές. Η απάντηση του Παπαδιαμάντη ήταν: «Πολλές είναι εκατόν πενήντα. Με φτάνουνε εκατό». Η βασανισμένη αυτή ζωή, η εντατική εργασία, το ξενύχτι και προπάντων το ποτό, που σιγά-σιγά του έγινε πάθος, καθώς και το τσιγάρο και η καθημερινή υπερβολική κούραση, κατέστρεψαν την υγεία του και τον έφεραν πρόωρα στο θάνατο. [...]
[...] Η ζωή του Παπαδιαμάντη μέρα με τη μέρα γινόταν δυσκολότερη. Η φτώχεια, το ποτό και η ασυλλόγιστη απλοχεριά του έγιναν αιτία να φτάσει σε απελπιστική κατάσταση, ενώ παράλληλα χειροτέρευε και η υγεία του. Κάποιοι φίλοι του (μεταξύ των οποίων οι Μιλτιάδης Μαλακάσης, Επαμεινώνδας Δεληγιώργης, Παύλος Νιρβάνας, Δημήτριος Κακλαμάνος, Αριστομένης Προβελέγγιος) διοργάνωσαν μια γιορτή στο Φιλολογικό Σύλλογο "Παρνασσός" το 1908 για τα λογοτεχνικά εικοσιπεντάχρονά του και κατάφεραν να συγκεντρώσουν ένα χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον βοηθήσουν να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο. Πράγματι, ο Παπαδιαμάντης κατόρθωσε να πληρώσει τα χρέη του και να αγοράσει για πρώτη φορά καινούρια ρούχα κι ετοιμάστηκε να επιστρέψει στη Σκιάθο. Μάταια ο Νιρβάνας (γιατρός ο ίδιος) προσπάθησε να τον πείσει να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Στα τέλη του Μαρτίου του 1908 έφυγε για το νησί του, με σκοπό να μην ξαναγυρίσει στην πόλη «της δουλοπαροικίας και των πλουτοκρατών», όπως ο ίδιος έγραψε. [...]
[...] Ολόκληρη η ουσία της πεζογραφίας του περικλείεται μέσα σε μια φράση του ίδιου : «Το έπ' έμοι, ενόσω ζω, και αναπνέω καί σωφρονώ, δεν θα παύσω να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ' έρωτος την φύσιν, καί να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη». [...]
Μερικοί φίλοι του δημοσιογράφοι, όπως ο Γαβριηλίδης, ο Ιωάννης Καμπούρογλου, ο Δημήτριος Κορομηλάς, ο Ιωάννης Ζερβός, ο Δημήτρης Χατζόπουλος (Μποέμ) είναι οι πρώτοι που μίλησαν, χωρίς επιφυλάξεις, εγκωμιαστικά για το έργο του. Όλοι όμως οι άλλοι και κυρίως οι κριτικοί λογοτέχνες, όπως ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Άγγελος Βλάχος, ο Μιχαήλ Μητσάκης, ο Ιωάννης Δαμβέργης, ο Ιωάννης Κονδυλάκης, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος δεν ανέφεραν ούτε λέξη για το έργο του, ειδικά όταν ζούσε. Έτσι, τον διεκδικούσαν οι δημοτικιστές, γιατί το έργο του ανήκει στην πρωτοπορία του καιρού του, αλλά δεν τον συμπαθούσαν για τη γλώσσα του. Το ίδιο και οι καθαρευουσιάνοι, γιατί είναι μεν γλωσσικά συντηρητικός, όμως λογοτεχνικά βρίσκεται έξω από το κλίμα τους. Κριτική, όσο ζούσε, εκτός από του Παλαμά στα 1899, και του Νιρβάνα στα 1906, δε γράφτηκε καμιά (με εξαίρεση τη Νέα Ζωή της Αλεξάνδρειας) και στα είκοσιπεντάχρονά του στον Παρνασσό, το 1908, μόνο ο Νιρβάνας μίλησε. Μάταια, ο Γαβριηλίδης έγραφε: «Δεν είναι απλούς διηγηματογράφος, είναι πνευματικός και ηθικός εργάτης, αγωνιστής της προόδου, της ενημερώσεως, της δικαιοσύνης». Οι επιφυλάξεις εξακολουθούσαν. Ο πάντοτε παρατηρητικός Ξενόπουλος δίσταζε να διακηρύξει την αξία του Παπαδιαμάντη. Μόνο ο Παλαμάς, ο επισημότερος κριτικός της μεταψυχαρικής περιόδου, συνόψισε τα χαρακτηριστικά της διηγηματογραφικής φυσιογνωμίας του, που «δίνει την άυλη χαρά της τέχνης». Όπως γράφει, «ένα περιβόλι είναι ο κόσμος πού μας παρουσιάζει στις ιστορίες του... Παντού τα συγκεκριμένα και τα χειροπιαστά, ζωγραφιές των πραγμάτων, όχι άρθρα... Πρόσωπα, όχι δόγματα. Εικόνες, όχι φράσεις. Κουβέντες, όχι κηρύγματα, διηγήματα, όχι αγορεύσεις». Το ίδιο κάνει κι ο Νιρβάνας στα 1906: «Εκείνος πού θα δώσει μίαν ημέραν μακρινήν... την εικόνα του Παπαδιαμάντη, του πρώτου και μοναδικού της εποχής μας, δεν πρέπει να χωρίσει ποτέ τον συγγραφέα από τον άνθρωπον... Ο Παπαδιαμάντης δεν είναι γραμματάνθρωπος, είναι ποιητής».
Αμέσως όμως μετά τον θάνατό του όλοι, ομόφωνα σχεδόν, τον εγκωμίασαν αυθόρμητα. Ο Γρ. Ξενόπουλος τον τίμησε με μια από τις καλύτερες κριτικές μελέτες του. Όπως έγραψε, «ο Παπαδιαμάντης δεν εψεύστηκε ποτέ, δεν εμιμήθη ποτέ, δεν έπροσποιήθη ποτέ, δεν εκιβδηλοποίησε ποτέ. Έκοψε μόνον ολόχρυσα νομίσματα από το μεταλλείον της ψυχής του, της αγνής και αδιαφθόρου... Η ψυχή του είναι καθαυτό η ρωμέικη λαϊκή ψυχή», ενώ θεωρεί αριστούργημα του Παπαδιαμάντη την Φόνισσα και την χαρακτηρίζει «τραγωδίαν μεγαλοπρεπεστάτην». Ο Κώστας Αθάνατος κήρυξε ότι: «μετά τον Σολωμόν μόνον ο Παπαδιαμάντης υπάρχει σοβαρός εις τα νεοελληνικά γράμματα». Ο Φώτος Πολίτης με ένα αξιοπρόσεκτο άρθρο του, ανάμεσα στα άλλα έγραψε: «Ελλην γνήσιος καί συγγραφεύς ισχυρός εχάρισε σελίδας εξόχου αγνότητος και ηθικής ρώμης». Αργότερα τον συνέδεσε με τον Σολωμό: «Μόνο ο Παπαδιαμάντης κι ο Σολωμός μας έδωσαν έργα με συνολική σύλληψη ζωής, λυτρωμένα από το τυχαίο και το επεισοδιακό». [...]

Φωτο από το άρθρο Ο παπά Νικόλας Πλανάς μέσα από τη γραφίδα του Παπαδιαμάντη 
(αριστερά στη φωτο ο άγιος Νικόλαος Πλανάς)

Ο άγιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος της Πάρου (1884-1980) καταθέτει τη μαρτυρία του (εδώ):
 
«Είχα γνωριμία καί φιλία με τον αείμνηστο Παπαδιαμάντη. Τον γνώρισα στο εκκλησάκι του Προφήτου Ελισαίου, ένα Σάββατο απόγευμα. Δεν έλειψα ποτέ από κοντά του, έψαλλα δίπλα του ως βοηθός του. Από αυτόν έμαθα να ψάλλω συνετά καί με ευλάβεια, με κατάνυξη, φόβο Θεού καί τρόμο. Πριν τον γνωρίσω έψελνα με υπερηφάνεια, δυνατά, για να ευχαριστούνται οι εκκλησιαζόμενοι καί για να με επαινούν στη συνέχεια. Από τον Παπαδιαμάντη έμαθα να ψάλλω ταπεινά καί με συναίσθηση. Όταν έψελνε ήταν σαν να βρισκόταν μπροστά στο φοβερό βήμα της δευτέρας παρουσίας του Χριστού.
Ο Παπαδιαμάντης αγαπούσε το Θεό, αγρυπνούσε πρόθυμα, έψελνε, υμνούσε, ευλογούσε το Θεό χαρμόσυνα. Ήταν ακτήμων όπως οι Άγιοι Απόστολοι. Μισούσε τον πλούτο, ως επιβλαβή καί μάταιο. Θα μπορούσε να γίνει βαθύπλουτος, αλλά προτίμησε να μένει πάμπτωχος. Ό,τι του έδιναν για τον κόπο του το μοίραζε στους φτωχούς αδελφούς. Πολλές φορές έμενε χωρίς χρήματα. Δεύτερη ενδυμασία δεν είχε. Όταν οι φίλοι, του πρόσφεραν καινούργια ρούχα, δεν τα δεχόταν. Εγύρισα όλα τα μοναστήρια της Ελλάδας, του Αγίου Όρους, της Παλαιστίνης, του Σινά. Ακτήμονες σαν τον Παπαδιαμάντη, βρήκα πολύ λίγους».
 
Το επίγειο τέλος του (από εδώ):

Αντιγράφω από το ημερολόγιο του 1998 (εκδόσεις Διάμετρος) στη σειρά "Συγγραφείς στο χρόνο" :
Ο δε θάνατός του συνέβη ως εξής: Ησθένησε την 29ην Νοεμβρίου του 1910. Την τρίτην ημέραν της ασθενείας του ελιποθύμισε. Όταν δε συνήλθε, "Τι μου συνέβη;" είπε, "Δεν είναι τίποτε/ μια λιποθυμία μικρά" του είπον αι περιστοιχίζουσαι αυτόν τρεις αδελφαί του. "Τόσα έτη", λέγει ο Αλέξανδρος, "εγώ δεν ελιποθύμισα/ δεν εννοείτε ότι αυτά είναι προοίμια του θανάτου μου; Φέρετε αμέσως τον παπά και μην αναβάλλετε". Εθρήνουν τότε αι αδελφαί του, ο δε Παπαδιαμάντης βλέπων αυτάς και συλλογιζόμενος ότι εάν αποθάνη δεν έχουσιν άλλον βοηθόν και συντηρητήν, ταις απέτεινε τους εξής παρηγόρους λόγους: "Έχω καλούς φίλους, οι οποίοι θα εκδώσουν τα έργα μου/ ησυχάσατε φιλόστόργές μου αδελφές". 
Μετ' ολίγον κληθέντες ήλθον συγχρόνως και ο ιερεύς και ο ιατρός. Ο Παπαδιαμάντης προ πάντων ήτο χριστιανός και χριστιανός ευσεβής, Μόλις λοιπόν είδε τον ιατρόν, είπε εις αυτόν: "Τι θέλεις εσύ εδώ;" "Ήρθα να σε ιδώ" του λέγει ο ιατρός. "Να ησυχάσης" του λέγει ο ασθενής "εγώ θα κάμω πρώτα τα εκκλησιαστικά (δηλ. θα επικαλεσθώ την βοήθειαν του Θεού) και ύστερα ναρθής εσύ".
- "Ήθελα να κάμω το παλληκάρι" έλεγε κατά το διάστημα της ασθενείας του "αλλά την έπαθα". - "Άμα λείψω απ' αυτόν τον κόσμον, τότε θα καταλάβουν πόσον χρήσιμος είμαι", έλεγε κατά τας προ του θανάτου του ημέρας. Είχε σώας τα φρένας του μέχρι τέλους και επεθύμει να συγγράψη διήγημά τι.
Ο νους του μέχρι της τελευταίας του αναπνοής ήτο αφιερωμένος εις τον Θεόν. Μόνος του ολίγας ώρας πριν αποθάνη έστειλε να κληθή ο ιερεύς δια να κοινωνήση. "Ξεύρεις! μήπως αργότερα δεν καταπίνω!" έλεγε. - Ήτο παραμονή του θανάτου του και ως τις ειρωνεία του ανηγγέλη η απονομή της παρασημοφορίας του δια του Σταυρού του σωτήρος. 
- Την εσπέραν της 2ας Ιανουαρίου, παραμονήν του θανάτου του, "Ανάψτε ένα κηρί", είπε, "φέρτε μου ένα βιβλίο" (Σημ.: δηλ. εκκλησιαστικόν βιβλίον). Το κηρίον ηνάφθη. Επρόκειτο δε να έλθη και το βιβλίον. Αλλά πάλιν αποκαμών ο Παπαδιαμάντης είπε/ "Αφήστε το βιβλίο/ απόψε θα ειπώ, όσα ενθυμούμαι απ' όξω". Και ήρχισε ψάλλων τρεμουλιαστά "Την χείρα σου την αψαμένην" (Σημ.: Είναι τούτον τροπάριον εκ των Ωρών της παραμονής των Φώτων). Αυτό ήτο και το τελευταίον ψάλσιμον του Παπαδιαμάντη, διότι την ιδίαν νύκτα κατά την 2αν μετά το μεσονύκτιον ώραν εξημέρωνε η 3η Ιανουαρίου παρέδωκεν την ψυχήν εις χείρας του Πλάστου.

(Απόσπ. επιστολής Γ. Ρήγα στον εκδότη Δικαίο, Αλ. Παπαδ. ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ, σελ. 218-9, "Δόμος)
πηγή 

Καλή Χρονιά από τους Ορθοδόξους του Πακιστάν

HAPPY NEW YEAR 2016!!!!
With blessings of His Eminence Metropolitan Hilarion,first Hierarch of the Russian Church Abroad, Saint Micheal the Archangel Orthodox Mission in Pakistan and Parishioners of St. Sergius of Radonezh Orthodox Church Sargodha Pakistan, wish you all a very HAPPY and BLESSED NEW YEAR!! 
We wish you all good health, well-being and spiritual growth!!! 
Thank you for your passionate feelings and true love with the Orthodox Christians in Pakistan!!!
With love in the Lord,
Fr.Joseph

πηγή 

Σάββας Καλεντερίδης: 2015, έτος βιβλικής καταστροφής για την Ελλάδα -Οι δράστες είναι γνωστοί, αναζητήστε τα κίνητρά τους!!!

Το 2015, όταν θα έχει κατακάτσει η «σκόνη» και θα κριθεί ψύχραιμα από την Ιστορία, θα χαρακτηριστεί ως ένα έτος βιβλικής καταστροφής για την Ελλάδα.
Δεν ξέρω αν τότε θα έχουν εντοπιστεί τα πραγματικά κίνητρα των δραστών, όμως ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει την καταστροφή και τον αφελληνισμό του τραπεζικού τομέα, από την ίδια την ελληνική κυβέρνηση.
Ο τραπεζικός τομέας της Ελλάδας, που ήταν για δεκαετίες στο στόχαστρο των γερακιών του διεθνούς κεφαλαίου, οδηγήθηκε πρώτα στην καταστροφή και μετά στον αφελληνισμό, μετά το κλείσιμο των τραπεζών και την επιβολή του ελέγχου κεφαλαίων (capital controls), τότε που ο Βαρουφάκης, κεντρική επιλογή του πρωθυπουργού Τσίπρα, είπε το αμίμητο «αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες», επικοινωνώντας με τη σύζυγό του.

Την απόφαση να κλείσουν οι τράπεζες την έλαβε στην ουσία προσωπικά ο Έλληνας πρωθυπουργός, όταν ανακοίνωσε την (και πάλι προσωπική) απόφαση για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος-απάτη, της 5ης Ιουλίου 2015.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό που λένε τα μέλη της κυβέρνησης και τα παπαγαλάκια της, ότι τις τράπεζες τις έκλεισε η ΕΕ. Όλοι γνωρίζουν, και πρώτος απ’ όλους ο πρωθυπουργός, ότι ακόμα και αν συνέχιζε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να στέλνει καθημερινά με αεροπλάνα ευρώ για να στηρίξει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, οι καταθέτες από τη Δευτέρα 29 Ιουνίου, την πρώτη εργάσιμη μετά την εξαγγελία του δημοψηφίσματος, θα έτρεχαν στις τράπεζες και θα απέσυραν όλες τις καταθέσεις τους, με αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή του τραπεζικού συστήματος.
Άρα, τις τράπεζες τις έκλεισε η ελληνική κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός, με το μόνο που μένει να διευκρινιστεί από τον ιστορικό του μέλλοντος –γιατί στην ουσία αντιπολίτευση δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει ούτε ανεξάρτητη δικαιοσύνη–, τα πραγματικά κίνητρα αυτού του εθνικού εγκλήματος.

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news

Η ψυχή του ανθρώπου στη Φιλοσοφία και στη Θεολογία

Διαφορές τής Χριστιανικής θεώρησης από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη

π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Η «πνοή ζωής», που ζωοποιεί από την αρχή το σώμα του ανθρώπου, συνδέεται στενά με το σώμα, το εμψυχώνει και το ζωοποιεί, το συγκροτεί και το ενοποιεί. Οι Άγιοι αποκτούν εμπειρία του εμφυσήματος του Θεού με την προσευχή και, κυρίως, με την νοερά προσευχή, που θερμαίνει και κινεί όλο τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου.

Και οι αρχαίοι φιλόσοφοι ομίλησαν για την ψυχή του ανθρώπου, την ύπαρξή της, τον τρόπο συνδέσεώς της με το σώμα, την ύπαρξή της μετά τον θάνατο. Και αυτοί είχαν την γνώση ότι διαφέρει η ψυχή από το σώμα, αλλά βέβαια οι απόψεις τους ήταν εντελώς, διαφορετικές από την εμπειρία των θεοπτών Αγίων της Εκκλησίας. Οι φιλόσοφοι ομιλούσαν για την κατά φύση αθάνατη ψυχή και το κατά φύση θνητό σώμα. Αλλά αυτή η διάκριση δεν έγινε αποδεκτή από τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι, όπως είδαμε, διδάσκουν ότι τόσο η ψυχή όσο και το σώμα είναι δημιουργήματα του Θεού.

«Εκείνο που δεν αλλάζει, κατά τον Πλάτωνα, είναι τα αρχέτυπα. Και η ψυχή, επειδή έχει ομοιογένεια με τα αρχέτυπα, πνευματικά είναι αυτά, πνευματική είναι και η ψυχή, άϋλα είναι εκείνα, άυλη η ψυχή. Οπότε, το όμοιο γνωρίζει το όμοιο. Επομένως, είναι φυσικό, είναι η φυσική δύναμη της ψυχής να γνωρίζη αυτά τα αρχέτυπα. Εξ αιτίας όμως της φυλακίσεως της ψυχής μέσα στο σώμα, η ψυχή βρίσκει εμπόδιο το σώμα για να γνωρίση αμέσως αυτά τα αρχέτυπα, τα οποία βέβαια γνώριζε σε μία πρότερη ζωή.

Οπότε, έχουμε εξ αιτίας αυτής της αναλύσεως την λεγομένη μαιευτική μέθοδο, που ο άνθρωπος, για να γνωρίση την αλήθεια, απλώς πρέπει να την ενθυμηθή. Οπότε, υπάρχει μια λήθη, η ψυχή έχει ξεχάσει αυτά που ήξερε, οπότε πρέπει να τα ενθυμηθή. Έχουμε αυτή την περίφημη μέθοδο του Σωκράτη, την λεγόμενη μαιευτική μέθοδο, κατά την οποία ο διδάσκαλος είναι εκείνος ο οποίος εκμαιεύει ήδη υπάρχουσες γνώσεις μέσα στον άνθρωπο. Οπότε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, η γνώση των αρχετύπων είναι έμφυτη στον άνθρωπο. Η ψυχή γνώριζε αυτά τα αρχέτυπα πριν φυλακισθή μέσα στο σώμα. Βέβαια, αυτή η πλατωνική αντίληψη μέσα στον Χριστιανισμό πήρε την μορφή περί εμφύτου γνώσεως του Θεού και του ανθρώπου».

Επίσης, ο Πλάτων υποστήριζε ότι η ψυχή του ανθρώπου ήταν εκ φύσεως αθάνατη, ενώ ο Αριστοτέλης δεν δεχόταν το «αθάνατον της ατομικής ψυχής», της λεγομένης παθητικής ψυχής.

«Υπάρχει κάποια διάκριση μεταξύ του Αριστοτέλους και του Πλάτωνος, διότι ο Αριστοτέλης δεν δέχεται την αθανασία της ατομικής ψυχής. Δεν υπάρχει αθανασία της ατομικής ψυχής. Διότι, στον Αριστοτέλη, όπως τον διαβάζουμε εμείς και οι Άραβες, υπάρχουν δυο ψυχές. Υπάρχει η ποιητική ψυχή και υπάρχει και η παθητική ψυχή.

Η παθητική ψυχή, που είναι η ατομική ψυχή, δεν είναι αθάνατη, έρχεται στην ύπαρξη με την ένωση της μορφής με την ύλη, και, όταν διαλύεται αυτή η ένωση μορφής και ύλης, διαλύεται η παθητική ψυχή και εξαφανίζεται, οπότε, το άτομο εξαφανίζεται για τον Αριστοτέλη.

Η ποιητική ψυχή είναι μία για όλους τους ανθρώπους, οπότε υπάρχει ομαδική αθανασία που είναι η αθανασία του είδους της ανθρωπότητος, αλλά όχι όμως μια αθανασία των ατόμων. Στην διδασκαλία περί γενέσεως και φθοράς του Αριστοτέλους δεν υπάρχει αθανασία. Ενώ στον Πλάτωνα φαίνεται, από τις ερμηνείες που γίνονται για τον Πλάτωνα -σε αυτό κανείς δεν μπορεί να είναι και πολύ βέβαιος για τον Πλάτωνα- για τον Πλάτωνα υπάρχει ατομική αθανασία, φαίνεται τουλάχιστον ότι υπάρχει ατομική αθανασία, και συνδέεται με την διδασκαλία του Πλάτωνος περί ευδαιμονίας.

Τώρα, στον Αριστοτέλη, εφ' όσον η ατομική αθανασία δεν υπάρχει, σημαίνει ότι προ της γεννήσεως του ανθρώπου, ο άνθρωπος ως άτομο δεν υπάρχει, και μετά τον θάνατο του σώματος, ο άνθρωπος πάλι ως άτομο δεν υπάρχει. Οπότε, η διδασκαλία του Αριστοτέλους περί ευδαιμονίας είναι η προσωρινή ευδαιμονία σε αυτήν την ζωή. Οπότε, δεν υπάρχει για τον Αριστοτέλη θέμα ευδαιμονίας του ατόμου μετά τον θάνατο. Όπως δεν υπάρχει και προ της γεννήσεως.

Για τον Πλάτωνα, όμως, υπάρχει το θέμα της ευδαιμονίας και προ της γεννήσεως του ανθρώπου και μετά τον θάνατο του ανθρώπου, εφόσον όχι μόνο υπάρχει αθανασία της ψυχής, αφού η ψυχή επιβιώνει μετά τον θάνατο του σώματος και υπάρχει μετά στην άλλη ζωή, δηλαδή, αλλά για τον Πλάτωνα, αθανασία της ψυχής συνεπάγεται όχι μόνον το ατελεύτητο της ψυχής, αλλά και το άναρχο της ψυχής. Όπως η ψυχή δεν έχει τέλος, κατά τον ίδιο τρόπο η ψυχή δεν έχει και αρχή. Οπότε, η ψυχή προϋπάρχει για τον Πλάτωνα.

Βέβαια, σε αυτά τα θέματα υπάρχει θέμα εάν είναι επηρεασμένος ο Πλάτων μέσω των διονυσιακών θρησκειών από τις ανατολικές παραδόσεις, που υπάρχει διδασκαλία περί προϋπάρξεως της ψυχής και της υπάρξεως μετά τον θάνατον, και διδασκαλίας περί μετεμψυχώσεως κλπ, που είναι σήμερα γνωστά στον Ινδουισμό, στις ανατολικές θρησκείες, φαίνεται υπήρχε στον Ζωροαστρισμό. Αλλά, υπάρχει θεωρία ότι αυτά έχουν ανατολική προέλευση, και δεν είναι μέρος του αρχαίου Ελληνικού κόσμου δηλαδή, που πιστεύεται ότι ο Αριστοτέλης τουλάχιστον είναι πιο αντιπροσωπευτικός του Ελληνικού πνεύματος».

Πάντως, οι Θεούμενοι Πατέρες δεν δέχθηκαν αυτές τις απόψεις των αρχαίων φιλοσόφων, καίτοι τις γνώριζαν από τις μελέτες τους, γιατί ήξεραν από την εμπειρία τους ότι τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.

«Η διδασκαλία του Πλάτωνος δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από την πατερική παράδοση. Διότι οι Πατέρες της Εκκλησίας ουδέποτε δέχθηκαν την κατά φύση αθανασία της ψυχής. Για τους Πατέρες της Εκκλησίας η ψυχή είναι κατά φύση θνητή και όχι κατά φύση αθάνατη.

Είναι κατά φύση θνητή και όχι κατά φύση αθάνατη, διότι, για τους Πατέρες της Εκκλησίας, ο μόνος φύσει αθάνατος είναι ο Θεός. Ο μόνος άναρχος και ατελεύτητος κατά φύση είναι ο Θεός. Ο άνθρωπος είναι κατά φύση με αρχή, διότι είναι κτίσμα, άλλα κατά φύση ο άνθρωπος θα πρέπει να έχη και τέλος. Οπότε, ο άνθρωπος δεν είναι κατά φύση αθάνατος».

Όμως, η ψυχή είναι αθάνατη κατά Χάρη, επειδή το θέλησε ο Θεός.

Ακόμη, στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία αναπτύσσεται η άποψη περί ελευθερώσεως της ψυχής από το σώμα, για να επανέλθη στον αγέννητο κόσμο των ιδεών και να έχη εμπειρία του Θεού. Κατά τον Πλάτωνα «ο άνθρωπος είναι όμοιος κατά φύσιν με το ύψιστον αγαθόν-άϋλον».

«Επειδή η ψυχή έχει αυτήν την ομοιότητα με το ύψιστο αγαθό, γι' αυτό και φύσει έχει την δύναμη μέσα της να γνωρίζη τον Θεό, αρκεί να απαλλαγή από την ύλη, επειδή η ψυχή του ανθρώπου είναι φυλακισμένη μέσα στο σώμα και το σώμα είναι το σήμα της ψυχής. Επομένως, εάν απαλλαγή η ψυχή από το σώμα, τότε η ψυχή ξαναενώνεται με το ύψιστο αγαθό και έχει εμπειρία του Θεού».

Οι Θεούμενοι, όμως, διδάσκουν ότι η θέα του Θεού από τον άνθρωπο γίνεται με την δωρεά-χάρη του Θεού.

«Το να βλέπη κανείς τον Θεό είναι δώρον του Θεού προς τον άνθρωπο και σε αυτό το δώρο μετέχει και το σώμα, που και αυτό θεούται και μετέχει στην θεοπτία. Και η εμπειρία της Θεώσεως είναι διαβρωτική για όλη την ανθρώπινη φύση, μετέχει όλος ο άνθρωπος στην εμπειρία αυτή».

«Στον πλατωνισμό υπάρχει τελείως το αντίθετο. Πρέπει η ψυχή να ελευθερωθή από το σώμα για να δη τον Θεό, ενώ στην Ορθοδοξία αυτό είναι μεγάλη αίρεση.

Από αυτής της απόψεως, το εάν η ψυχή είναι άυλος ή σωματική είναι τελείως άσχετο για μας τους Ορθοδόξους. Διότι, ο τρόπος γνώσεως του Θεού είναι η θέωση, το οποίο είναι δώρο από τον Θεό. Εφ' όσον μετέχει το σώμα στην εμπειρία της Θεώσεως, δεν έχει σημασία εάν η ψυχή είναι άυλος ή δεν είναι άυλος, και ως υλική μετέχει, εφ' όσον μετέχει και το σώμα στην εμπειρία αυτή».

Και στο θέμα της εκστάσεως υπάρχει διαφορετική αντίληψη μεταξύ Ορθοδόξου θεολογίας και φιλοσοφίας. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, επειδή έχουν προσωπική πείρα των θεμάτων αυτών, έκαναν την διάκριση μεταξύ θεοπτικών και δαιμονικών εμπειριών.

«Με τον νεοπλατωνισμό, που καθαρά πλέον η πλατωνική φιλοσοφία συγχωνεύεται με την θρησκειολογία και διάφορες δεισιδαιμονίες κ.ο.κ., μπαίνει το κριτήριο της εκστάσεως του φιλοσόφου. Φεύγει το πνεύμα από το σώμα, από τον χρόνο, από τις διαστάσεις, από τα διαστήματα, από την διαδοχική σκέψη και έχει μια επαφή με το υπερβατικό.

Και αυτό γίνεται δια της εκστάσεως, που είναι μια κατάσταση, κατά την οποία ο άνθρωπος απαλλάσσεται, πλέον, πλήρως από τις αισθήσεις του και έχει άμεση επαφή με το θείον».

Από την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, η οποία στηριζόταν στον ορθό λόγο και την φαντασία, επηρεάσθηκαν και δυτικοί θεολόγοι και στο θέμα της ψυχής.

«Ο Αυγουστίνος, προ του Βαπτίσματος, πίστευε στην προΰπαρξη των ψυχών. Έχει ολόκληρη την πλατωνική φρασεολογία εκεί μέσα. Μιλάει για την ανάγκη η ψυχή να επιστρέψη στην πατρίδα της. Η επιστροφή της ψυχής σημαίνει επιστροφή στον κόσμο των ιδεών, των αρχετύπων».

«Ο μεγάλος Φράγκος, ο Θωμάς Ακινάτης, ερμήνευσε τον Αριστοτέλη ως διδάσκοντα την αθανασία της ατομικής ψυχής του ανθρώπου και όχι μόνο της ποιητικής ψυχής, οπότε κάθε άνθρωπος είναι αθάνατος».

Όμως, με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα, έχουν καταρριφθή οι απόψεις της κλασσικής μεταφυσικής και στο θέμα της «υπάρξεως αΰλου ψυχής».

«Από αυτήν την εξέλιξη έχουμε ένα παράξενο φαινόμενο, ότι η διανόηση του ανθρώπου, η ικανότητα του ανθρώπου να ασχολήται με αφηρημένες έννοιες, δεν οφείλεται στην ύπαρξη πνευματικής ψυχής, που πιστεύουν οι φιλόσοφοι, διότι το ίδιο το κυτταρικό σύστημα του ανθρώπου ασχολείται με όλα τα περίπλοκα νοήματα που ασχολείται το ανθρώπινο πνεύμα.

Οπότε, τα παλιά επιχειρήματα περί υπάρξεως αΰλου ψυχής, των Πλατωνικών και των Αριστοτελικο-φράγκων δηλαδή θεολόγων, αυτά πάνε περίπατο πλέον. Δεν μπορούν πλέον ν’ αποδείξουν την αθανασία της ψυχής από αυτού του είδους τα φιλοσοφικά επιχειρήματα, διότι σήμερα μαθαίνουμε και τα κομπιούτερ να σκέπτωνται, δηλαδή, που σημαίνει ότι τα παλιά μεταφυσικά θεμέλια της δυτικής θεολογίας έχουν καταστραφή πλέον».

Έτσι, δεν είναι δυνατόν σήμερα να είμαστε απολογητές του δυτικού Χριστιανισμού και στο θέμα της ψυχής, που έχει επηρεασθή από τις απόψεις της αρχαίας κλασσικής μεταφυσικής. Οι Θεούμενοι Πατέρες της Εκκλησίας, γνώριζαν από την πείρα τους ότι η ψυχή είναι δημιούργημα του Θεού και δεν προήλθε από τον αγέννητο κόσμο του Θεού.

«Υπάρχουν κάτι ευσεβιστικά εγχειρίδια, που γράφουν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι εκ του Θεού. Αν ήταν η ψυχή του ανθρώπου εκ του Θεού, τότε ο άνθρωπος θα ήταν Θεός κατά φύσιν. Η ψυχή του ανθρώπου, κατά τους Πατέρες, δεν είναι εκ του Θεού, αλλά εκ του μηδενός. Όπως είναι και το σώμα εκ του μηδενός, δηλαδή από το μη ον».

Επίσης, διδάσκουν οι Θεούμενοι Πατέρες ότι η ψυχή, επειδή προήλθε από το μη ον, είναι κτιστή, και η αθανασία της ψυχής δεν είναι εκ φύσεως, αλλά εκ Χάριτος.

«Η ίδια η ψυχή του ανθρώπου είναι υλική και όχι καθαρά πνευματική, εάν ως πνευματικό εννοούμε τον ίδιο τον Θεό».

«Επομένως, στην Ορθόδοξη παράδοση δεν εξαρτάται η αθανασία της ψυχής από το ότι η ψυχή είναι άυλη, ασύνθετη, αδιαίρετη κ.ο.κ., αλλά βασίζεται όχι στην φύση, αλλά στην θέλησή του Θεού».

Γι' αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας δίνουν μεγάλη σημασία στην θέωση του ανθρώπου, δηλαδή στην θέωση ψυχής και σώματος.

Πηγή: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄.  Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.