''Ο προκομμένος άνθρωπος, σε όποια ζωή κι αν βρεθεί, είτε Μοναχός είτε λαϊκός, θα κάνει προκοπή πνευματική, γιατί θα εργασθεί φιλότιμα. Ενώ ο άνθρωπος που δεν καλλιεργεί το φιλότιμο, που του χάρισε ο Θεός, ανεπρόκοπος θα είναι και στην μια ζωή και στην άλλη.''

Άλογο γεννήθηκε με σχήμα… αλόγου στην πλάτη του!

Αυτό το πουλάρι γεννήθηκε στο North Yorkshire της Αγγλίας και φέρει ένα παράξενο σημάδι στην πλάτη του. Όπως βλέπετε καθαρά και στις φωτογραφίες ο Da Vinci, όπως ονομάζεται, έχει ένα σημάδι λευκού αλόγου στην πλάτη, γεγονός που προκάλεσε έκπληξη στην ιδιοκτήτριά του Wendy Bulmer. “τα άλογα της ράτσας αυτής έχουν συνήθως σημάδια στο σώμα τους, αλλά αυτό ήταν πολύ πρωτότυπο”, είπε η ίδια στην Daily Mail. Ο Da Vinci είναι άλογο ιππασίας και αναμένεται στο μέλλον να ξεχωρίσει, πρωτίστως για την εμφάνισή του!




πηγή

ΣΟΥΗΔΙΑ: Ουάου! Έξαλλοι οι «αντιρατσιστές» με παρέλαση “Gay Pride” που θα περάσει κοντά από περιοχή μουσουλμάνων!

Στις 29 Ιουλίου, έχει προγραμματιστεί μια «παρέλαση gay υπερηφάνειας» στη Σουηδία. Αλλά, βλέπετε, αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη «παρέλαση γκέι υπερηφάνειας». Αυτή η «παρέλαση γκέι υπερηφάνειας» δημιουργήθηκε από τον Jan Sjunnesson, πρώην εκδότη της εφημερίδας ‘Samtiden’ στη Σουηδία, η οποία ανήκει στο εθνικιστικό κόμμα «Σουηδοί Δημοκράτες». Η παρέλαση έχει προγραμματιστεί να περάσει από τις περιοχές Tensta και Husby – στις οποίες οι μουσουλμάνοι μετανάστες αποτελούν πάνω από το 75% του πληθυσμού.

Στην σελίδα της εκδήλωσης στο Facebook, οι διοργανωτές αναφέρουν ότι θα υπάρξουν δημόσια "φιλιά" και "τραγούδια".

Η σελίδα στο Facebook γέμισε με θυμωμένα σχόλια από αριστερούς, που επιτέθηκαν στους «ξενοφοβικούς δεξιούς εθνικιστές» για τη διοργάνωση μιας παρέλασης γκέι υπερηφάνειας μέσα από μουσουλμανικές περιοχές. Δεδομένου ότι το Ισλάμ υποστηρίζει ότι θα πρέπει να εκτελούνται οι ομοφυλόφιλοι, κάτι τέτοιο είναι προφανώς μια επίθεση κατά των μουσουλμάνων και θα πρέπει, συνεπώς, η εκδήλωση να τεθεί εκτός νόμου. Τουλάχιστον, αυτό λένε οι Σουηδοί αριστεροί - και, μάλιστα, Σουηδοί ομοφυλόφιλοι.

Η RFSL, μία από τις αρχαιότερες ομάδες για τα «δικαιώματα» των ομοφυλόφιλων στον κόσμο, η οποία χρηματοδοτείται επίσημα από το κράτος, επιτέθηκε δημοσίως σε αυτή την παρέλαση υπερηφάνειας μέσα από μουσουλμανικές περιοχές, χαρακτηρίζοντάς την εκδήλωση «ρατσισμού» και «λευκής υπεροχής».

Πολλοί αριστεροί ζητούν επίσης να απαγορευθεί νομικά η παρέλαση και οι ανθρώπους που διοργάνωσε να συλληφθούν για «ρητορική μίσους» εναντίον των Μουσουλμάνων.

Trolling. Το μέλλον του εθνικιστικού ακτιβισμού. *

Μα, γιατί αυτοί οι αριστεροί θύμωσαν; Δεδομένου ότι όλο και περισσότεροι μουσουλμάνοι μετανάστες εισάγονται στη Σουηδία, η κοινωνία θα γίνει λιγότερο κοινωνικά φιλελεύθερη. Και καθώς τα δημογραφικά στοιχεία αλλάζουν, τελικά, τα «δικαιώματα» των ομοφυλοφίλων θα βρεθούν σε δύσκολη θέση.

Οι αριστεροί βέβαια, παγιδευμένοι στις ιδεοληψίες τους, μπορεί να νομίζουν (ή να ελπίζουν) ότι οι μουσουλμάνοι μετανάστες θα εγκαταλείψουν τελικά τη θρησκεία τους και θα γίνουν καλοί λίγο μετα-μοντέρνοι, χωρίς ταυτότητα, καταναλωτές. Όμως, τα πράγματα φαίνεται να λειτουργούν αντίθετα. Άλλωστε, ένας γηγενής Σουηδός εμπειρογνώμονας σχετικά με την "ισλαμοφοβία", ασπάστηκε στο Ισλάμ, εγκατέλειψε τελικά την χώρα του για να πολεμήσει για το Ισλαμικό Κράτος.

Η ουσία είναι ότι οι νεοταξικοί αριστεροί δεν πιστεύουν τίποτα από όσα λένε για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων ή των γυναικών. Για αυτό δεν βγάζουν τσιμουδιά για τις επιθέσεις, κακοποιήσεις και βιασμούς γυναικών από μουσουλμάνους, ούτε για επιθέσεις μουσουλμάνων εναντίον ομοφυλόφιλων, ούτε φυσικά για τις δολοφονίες ομοφυλόφιλων από το ISIS. Αυτά τα άτομα απλά νοιάζονται για την υπονόμευση των παραδοσιακών πολιτισμών της Δύσης. Μισούν τον δικό τους πολιτισμό, την θρησκεία και την ταυτότητα του λαού τους, αλλά «σέβονται» την θρησκεία και τον πολιτισμό του «άλλου». Το μόνο που τους νοιάζει είναι η καταστροφή της ταυτότητας της πατρίδας τους, χωρίς να νοιάζονται για το τι είδους κοινωνία θα έρθει μετά.

* Μία άλλη τέτοιου είδους ακτιβιστική ενέργεια έγινε από Σουηδούς εθνικιστές, (του πιο ακραίου ‘Σουηδικού Κινήματος Αντίστασης’) που πήγαν πρωί – πρωί, «πριν ανοίξει το μάτι», σε εύπορες μικροαστικές γειτονιές όπου ψηφίζουν υπέρ κομμάτων που υποστηρίζουν την πολυπολιτισμικότητα και καταγγέλλουν την «ξενοφοβία», με μικροφωνική που έπαιζε σε μεγάλη ένταση ισλαμικά τραγούδια και αμανέδες, λέγοντας «η πολυπολιτισμικότητα ήρθε στην γειτονιά σας!».

Το καλύτερο πάντως, το έκαναν πριν λίγα χρόνια, Ισραηλινοί ‘ακροδεξιοί’, που μάζεψαν 60 Σουδανούς, τους αγόρασαν μαγιό και πλήρωσαν την είσοδό τους σε πισίνα πολυτελούς στεκιού για αριστερούς! Οι οποίο όταν είδαν το τσούρμο των Σουδανών να βουτάει στα «νερά τους», ξέχασαν τον «αντιρατσισμό» τους και άρχιζαν να σκούζουν… Το όλο περιστατικό φυσικά, καταγράφηκε με βίντεο. Έτσι ξεφτυλίζονται όλοι αυτοί οι αριστεροί "ανθρωπιστές".

Πηγή

Τεστ υπομονής για γονείς: Εσείς τί θα κάνατε;

Κάποτε ήταν ένα μικρό παιδάκι που τον έλεγαν Ανδρέα. Ο Ανδρέας ήταν ένα πολύ χαρούμενο παιδί, και οι γονείς του τον αγαπούσαν ολόψυχα.

Ο Ανδρέας μπορούσε να παίζει ελεύθερα, να τρέχει, να πηδάει, και να παίζει παντού, σε όλους τους χώρους του σπιτιού….. εκτός από ένα χώρο : το καθιστικό.

Ένας μόνο κανόνας υπήρχε στο σπίτι του Ανδρέα : «Ού παίξεις μέσα στο καθιστικό»

Ο Ανδρέας ήταν κατά βάση ένα ευχαριστημένο παιδί, όμως, περισσότερο από κάθε τι στον κόσμο, είχε μέσα του την επιθυμία να παίξει μέσα στο καθιστικό.

Κάθε φορά που περνούσε από κοντά, η επιθυμία του να παίξει εκεί μέσα μεγάλωνε.Όλο και περισσότερο, μεγάλωνε η εμμονή του να παίξει μέσα στον απαγορευμένο χώρο…

Μια μέρα, όταν απουσίαζαν οι γονείς του σε γειτονικό σπίτι, ο Ανδρέας άρπαξε την ευκαιρία!

Μπήκε μέσα στο απαγορευμένο δωμάτιο. Έτρεξε γύρω-γύρω. Πηδούσε εδώ και εκεί. Πεταγόταν από πολυθρόνα σε καναπέ και πίσω πάλι. Πόσο πολύ διασκέδαζε! Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί του απαγορευόταν τόσο απόλυτα να παίζει εκεί μέσα. Μα, αυτό ήταν το πιό διασκεδαστικό δωμάτιο του σπιτιού τους!

Και σε μια στιγμή, συνέβη.

ΚΡΑΑΑΑΤΣ !!!

Το πανάκριβο, αγαπημένο βάζο…. σπασμένο…. θρύψαλα…. σκορπισμένα τα κομμάτια του στο πάτωμα….

Ο Ανδρέας σταμάτησε το παιχνίδι. Μη ξέροντας τι να κάνει, έσπρωξε γρήγορα-γρήγορα τα θραύσματα του βάζου κάτω από τα καλύμματα της μεγάλης πολυθρόνας.

Μετά από λίγη ώρα, επέστρεψαν οι γονείς του. Διαισθάνθηκαν πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το παιδί τους, αλλά εκείνο τους είπε πως όλα είναι εντάξει.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, και ο Ανρέας σταμάτησε εντελώς το παιχνίδι.

Σταμάτησε να παίζει στο χωλ, στον κήπο, ακόμα και στο δωμάτιο παιχνιδιού. Ελάττωσε και τα υπαίθρια παιχνίδια με τους φίλους του.

Σταμάτησε τελείως και το τρέξιμο, και έπεσε σε μελαγχολία. Οι ώμοι του άρχισαν να γέρνουν. Δεν χαμογελούσε πιά. Έπαψε να είναι εκείνο το χαρούμενο, ευχαριστημένο παιδί που ήταν κάποτε.

Όταν τον ρωτούσαν για την κακοκεφιά του, το μόνο που τους έλεγε ήταν: «Όλα είναι μιά χαρά».

Τα μάτια του δεν κυττούσαν πλέον προς το καθιστικό με την ίδια φλέγουσα επιθυμία, αλλά με ένα θλιμμένο και έντρομο δέος. Εκεί, κάτω από την επίσημη πολυθρόνα του πατέρα του, ήξερε πως βρίσκονταν κρυμμένα τα θραύσματα ενός ακριβού βάζου….

Πέρασαν εβδομάδες. Μήνες. Η προσωπικότητα του Ανδρέα βυθιζόταν όλο και περισσότερο, κάτω από το βάρος της ενοχής….

Και τότε συνέβη.

Μια μέρα, καθώς έσερνε τα βήματά του στο χωλ του σπιτιού, είδε την μητέρα του να βγαίνει από το φρικτό εκείνο δωμάτιο.

Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν.

Εκείνος κατάλαβε….. Εκείνη κατάλαβε……

Ωχχχχ. Πάγωσε από τον τρόμο.

Μέχρι που είδε την μητέρα του να χαμηλώνει προς το μέρος του, και να του ανοίγει ορθάνοιχτα την αγκαλιά της …

Και μετά συνέβη… Τα δάκρυα μετανοίας άρχισαν να κυλούν σαν ποτάμι στα μάγουλά του, και έτρεξε να χωθεί μέσα στην αγκαλιά της μητέρας του.

«Γιατί;» του είπε με παράπονο. «Γιατί δεν μου το είπες;»

Δεν χρειάστηκε να της πει περισσότερα. Η μητέρα του είχε ήδη δει τον φόβο και την θλίψη στα μάτια του. Και εκείνη την στιγμή, έμαθε και τον λόγο της μελαγχολίας του παιδιού της. Αλλά εκείνη την στιγμή, γνώρισε και ο Ανδρέας για πρώτη φορά το ”θαύμα της συγχωρητικής αγάπης”

Πηγή

Ελλάδα 2002-15: Ύβρις και Νέμεσις

Του Γιάννη Ξένου 

Στις ατέρμονες συζητήσεις που γίνονται τα τελευταία πέντε χρόνια για την κατάσταση της οικονομίας και την φτωχοποίηση της χώρας, ελάχιστα ασχολούμαστε με το τι συνέβαινε στην χώρα τα προηγούμενα χρόνια, πριν την κρίση, τα χρόνια της «ευμάρειας». Για παράδειγμα δεν συναντάμε συχνά αναλύσεις για την ελληνική κοινωνία και οικονομία της πρώτης εξαετίας της εισόδου στο ευρώ (2002-07), πολύ περισσότερο για την προγενέστερη περίοδο του εκσυγχρονισμού (1996-2002) ή και πιο πριν από τις αρχές του 1980 και τις πρώτες κυβερνήσεις του Πασόκ. Δεν αναλύεται πως είχε επιτευχθεί εκείνη η «ευμάρεια», αν είχε στέρεες βάσεις ή αν ήταν αναπόφευκτο κάποια στιγμή η φούσκα να σκάσει.

Σταδιακά ένας κύκλος που άνοιξε με την είσοδό μας στο ευρώ το 2002 κλείνει, το Grexit είναι εδώ και θα μείνει ως απειλή για πολύ καιρό ακόμα. Αν σε αυτή τη συγκρουσιακή φάση με την Ευρωζώνη αποφεύχθη η έξοδος μας, είναι πολύ πιθανό στο επόμενο διάστημα να επέλθει μια νέα κρίση και τότε η αποπομπή της Ελλάδας να είναι πιο ώριμη, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη τους τελευταίους μήνες ζυμώνεται εντατικά μ’ αυτή την ιδέα. Είναι κατάλληλη η συγκυρία να συζητήσουμε έναν πρώτο απολογισμό της περιόδου του ευρώ, να στοχαστούμε τα λάθη των ελληνικών πολιτικών εξουσιών, τις παγίδες που μας έστησαν οι Ευρωπαίοι εταίροι, αλλά και τις ευθύνες της ελληνικής κοινωνίας.

Η περίοδος 2002-2015 χωρίζεται σε δύο σχεδόν ισομερείς υποπεριόδους. Η πρώτη από το 2002 έως το 2008, που άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σύννεφα, είναι η φάση της διόγκωσης της οικονομίας και των προσδοκιών της κοινωνίας. Η δεύτερη από το 2009 έως και σήμερα είναι η φάση της χρεοκοπίας και των κοινωνικών αντιδράσεων.

Η ελληνική οικονομία την επταετία 2001-2007 αναπτύχθηκε με μέσο ετήσιο ρυθμό 4,2%, ένα ομολογουμένως εντυπωσιακό ποσοστό[1]. Ήταν μια γιγάντωση που στηρίχθηκε σε πήλινα πόδια, αφού προερχόταν κυρίως από την ιδιωτική κατανάλωση που είχε μέση ετήσια αύξηση 4,2% (το 2001 στην Ευρωζώνη μόλις που άγγιζε το 2%) και τις αγορές κατοικιών (μέσος ετήσιος ρυθμός 9,7%). Ιδιωτική κατανάλωση και αγορές κατοικιών χρηματοδοτήθηκαν από την πληθώρα των χαμηλότοκων καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων.

 Η εγχώρια ζήτηση κάθε χρόνο αυξανόταν κατά 4,5% μ.ό. και δεν μπορούσε να καλυφθεί από την εγχώρια παραγωγή, έτσι στράφηκε στις εισαγωγές αγαθών που αυξήθηκαν με μέσο ετήσιο ρυθμό 4,5% την εξεταζόμενη περίοδο. Η εγχώρια παραγωγή είχε πτωτική πορεία, για παράδειγμα το 2001 οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών είχαν μηδενική αύξηση σε σχέση με το 2000, ενώ τον επόμενο χρόνο (τον πρώτο στην ΟΝΕ) κατέρρευσαν, είχαν μείωση -8,4%[2]. Οι ελληνικές εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών (23,8% του ΑΕΠ το 2007) ήταν πολύ χαμηλότερες από ότι σε άλλες προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης, όπως η Ισπανία (26,9%), η Πορτογαλία (32,2%) ή η Ιταλία (28,9%).

 Ο συνδυασμός αύξησης των εισαγωγών και στασιμότητας ή πτώσης των εξαγωγών είχε σαν αποτέλεσμα έναν σταδιακά διευρυνόμενο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της τάξης του 8,5% ΑΕΠ, που το 2007 ξεπέρασε το 10% του ΑΕΠ και το 2008 εκτινάχθηκε στο 14,9%. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, την προηγούμενη εξαετία 1994-99 το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών ήταν ετησίως κατά μ.ό. 3% του ΑΕΠ, που ήταν και πάλι σημαντικό, αλλά διαχειρίσιμο. Για να έχουμε και ένα απτό παράδειγμα, τα Ι.Χ. επιβατικά αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν πρώτη φορά στην Ελλάδα (δηλαδή εισαγόμενα) κάθε χρόνο αυξήθηκαν από 148,1 χιλ. κατά μέσο όρο την περίοδο 1990-1998 σε 270,2 χιλ την περίοδο 1999-2008, δηλαδή ο ετήσιος μ.ό. σχεδόν διπλασιάστηκε!

Οι εισαγωγές χρηματοδοτήθηκαν από το φθηνό ιδιωτικό και δημόσιο δανεισμό. Το δημόσιο χρέος, παρότι το ΑΕΠ όλη αυτήν την περίοδο αυξανόταν σημαντικά ως ποσοστό επί του ΑΕΠ και θα ανέμενε κανείς να υποχωρήσει, παρέμενε σταθερά γύρω στο 100% του ΑΕΠ και το 2008 σκαρφάλωσε στο 112,9%. Το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης δεν ήταν ποτέ κάτω από 4,4% και με την πάροδο των χρόνων αυξανόταν μέχρι το 2008 να αγγίξει το 10%.

Η είσοδος στην Ευρωζώνη με τον τρόπο που έγινε, σε πολύ υψηλή ισοτιμία (1 ευρώ =340 δραχμές[3]) κατέστρεψε και την τελευταία ικμάδα της ελληνικής παραγωγής, αλλά εκείνα τα χρόνια όλοι ήταν αποχαυνωμένοι από τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού που για πρώτη φορά έβρισκε η ελληνική οικονομία. Κανείς δεν ασχολούνταν με τη διάλυση της εγχώριας παραγωγής, οι λίγοι που μιλούσαν γι’ αυτά θεωρούνταν ότι είχαν απαρχαιωμένες ιδέες.

Αντιθέτως, η Γερμανία την ίδια περίοδο, όταν λίγο πολύ σε όλη την Ευρωζώνη επικρατούσε δημοσιονομική χαλαρότητα, όχι όμως στην έκταση της Ελλάδας, εφάρμοζε από το 2003 την «ατζέντα 2010», ένα πολύ σκληρό πακέτο μέτρων λιτότητας. Η Γερμανία εφαρμόζοντας λιτότητα στο εσωτερικό της, έστρεφε την ενισχυμένη παραγωγή της στο εξωτερικό και ένα σημαντικό μέρος στον παραγωγικά αποσαθρωμένο Νότο της Ευρώπης, που για να το πούμε σχηματικά δανειζόταν φθηνά για να μπορεί να αγοράζει γερμανικά βιομηχανικά προϊόντα. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat η Γερμανία διεύρυνε το εμπορικό της πλεόνασμα με σχέση με την υπόλοιπη ΕΕ από 46,4 δισ. ευρώ το 2000 σε 126,5 δισ. ευρώ το 2007. Τα πλεονάσματα της σε σχέση με τον Ευρωπαϊκό Νότο διογκώθηκαν, με την Ελλάδα το ετήσιο πλεόνασμα τα έτη 2000-2007 αυξήθηκε από 3 δισ. ευρώ σε 5,5 δισ. ευρώ, με την Ιταλία από 9,6 δισ. ευρώ σε 19,6 δισ., με την Ισπανία από 11 δισ. σε 27 δισ. και την Πορτογαλία από 1 δισ. σε 4,2 δισ. ευρώ.Στο εσωτερικό της Γερμανίας η εγχώρια κατανάλωση μεταξύ 2001 και 2009 περιορίστηκε από το 78,5% του ΑΕΠ σε 74,5% και ακαθάριστο ποσοστό της αποταμίευσης αυξήθηκε από το 19% του ΑΕΠ σε σχεδόν 26%[4]. Τα πρώτα χρόνια χρήσης του ευρώ η Γερμανία ενίσχυσε σημαντικά τη θέση της και προετοιμάστηκε για την παγκόσμια κρίση που ξέσπασε από το 2008 και μετά, αντιθέτως ο Νότος και ειδικά η Ελλάδα βρέθηκε πλήρως απροετοίμαστος μπροστά στο τι θα επακολουθούσε.

Κάποια πρώτα ανησυχητικά μηνύματα άρχισαν να δίνονται μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων, εξαιτίας της υπερκοστολόγησης των έργων. Τότε οι Καραμανλής – Αλογοσκούφης λάνσαραν ως λύση την «ήπια δημοσιονομική προσαρμογή» που όμως αντί να συγκρατήσει τα δημόσια ελλείμματα τα διόγκωσε και αντί να νοικοκυρέψει το Δημόσιο προχώρησε σε 150.000 νέες προσλήψεις την πενταετία 2004-09. Με το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης το 2008 η χώρα ήταν εντελώς απροετοίμαστη, αλλά σπατάλησε και δύο ολόκληρα χρόνια μέχρι να αντιληφθεί τι έρχεται. Στις εκλογές του 2009 η ελληνική κοινωνία πίστεψε τις ανοησίες του ΓΑΠ και των κηπουρών του ότι «λεφτά υπάρχουν» και ότι θα μπορούσαμε να ζούμε σαν παράσιτα πολυτελείας για ακόμα πολλά χρόνια. Η εγκληματική διαχείριση της κρίσης από τον ΓΑΠ και το περιβάλλον του πολλαπλασίασε τους κινδύνους.

Η κρίση που ξέσπασε από το 2009 μοιάζει με ένα τσουνάμι που έπληξε τους πάντες, δίκαιους και αδίκους, αδιακρίτως. Το ΑΕΠ την εξαετία 2008-13 μειώθηκε 26,2% (-0,2% το 2008, -3,1% το 2009, -4,9% το 2010, -7,1% το 2011, -7% το 2012 και -3,9% το 2013), ό,τι κέρδισε την προηγούμενη περίοδο (το διάστημα 2002-07 μεγεθύνθηκε αθροιστικά 25%) χάθηκε[5]. Το δημόσιο χρέος, ως αποτέλεσμα και της μείωσης του ΑΕΠ, εκτοξεύτηκε στο σχεδόν 180% που είναι σήμερα.  Η ανεργία όμως από το 2002 έως το 2013 αυξήθηκε κατά 173% (από 10% το 2002 σε 27,3% το 2013). Η ιδιωτική κατανάλωση την εξαετία 2008-13 ξεφούσκωσε, αφού μειώθηκε 26,5%, σχεδόν όσο και το ΑΕΠ. Οι εισαγωγές την περίοδο 2008-13 μειώθηκαν κατά 52% απόρροια της κατάρρευσης της εσωτερικής κατανάλωσης με αποτέλεσμα και το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο να περιοριστεί αρκετά.

 Οι εξαγωγές όμως την περίοδο 2008-2013 παρουσίασαν μικρή αύξηση και δεν δικαίωσαν τις προβλέψεις των εμπνευστών των μνημονίων ότι αρκεί η μείωση του εργατικού κόστους για να πάρει μπρος ο εξαγωγικός τομέας. Οι εξαγωγές αγαθών εκπροσωπούν μόλις το 15% του ΑΕΠ όταν ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι 35%[6]. Ο εξαγωγικός τομέας δεν μπορεί να αναπτυχθεί εξαιτίας της δυσκολίας που αντιμετωπίζει στην εξεύρεση χρηματοδότησης. Οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά είχαν καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες τον Δεκέμβριο του 2009 ύψους 237,531 δισ. ευρώ και στα μέσα Ιουνίου 2015 δεν πρέπει να είναι πάνω από 125 δισ. ευρώ. Με τέτοιο τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες συν το γεγονός ότι τα κόκκινα δάνεια προσεγγίζουν τα 100 δισ. ευρώ, είναι αδύνατο να χρηματοδοτηθούν οι εξαγωγικές επιχειρήσεις, μόνο ένα ειδικό ταμείο μπορεί να έδινε μια κάποια λύση. Ο άλλος βασικός λόγος είναι ότι για δεκαετίες ο εξαγωγικός κλάδος έχει παραμεληθεί και τώρα δεν διαθέτει την οργάνωση που απαιτείται για να διοχετεύσει τα ελληνικά προϊόντα σε καλές αγορές.

Την επταετία της κρίσης πολιτικές δυνάμεις από όλο το πολιτικό φάσμα ανέλαβαν την ευθύνη της διαχείρισης της κρίσης και λίγο πολύ όλες απέτυχαν. Ο ΓΑΠ και οι κηπουροί του μας έβαλαν στην Κόλαση της Τρόικας και αυτές τις μέρες ο Τσίπρας και οι δικοί του κηπουροί είναι κοντά να δώσουν τέλος στην ελληνική τραγωδία με την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την ολοκληρωτική χρεοκοπία. Ευθύνες φυσικά έχει και η ΝΔ επί Καραμανλή ή επί Σαμαρά, αλλά αυτή έχει το ελαφρυντικό ότι ο Καραμανλής καθυστερημένα το 2009 ξύπνησε και ήθελε να λάβει μέτρα πριν φτάσουμε στην προσφυγή στο ΔΝΤ. Ο Σαμαράς τον Νοέμβριο του 2011 πέρασε από το αντιμνημονιακό στρατόπεδο στο μνημονιακό και αυτό αποδείχτηκε καθοριστικό για τις μετέπειτα εξελίξεις, αν δεν υποχωρούσε τότε θα γινόταν εκλογές το 2011 πριν διασπαστεί το αντιμνημονιακό κίνημα και ίσως να αποφεύγαμε το δεύτερο μνημόνιο. Παρόλα αυτά το 2013-2014 περιόρισε κάπως την οικονομική καταστροφή και αν δεν υπήρχε η προεδρική εκλογική τον Δεκέμβριο και η μανία των Τσίπρα-Παππά να κυβερνήσουν με οποιοδήποτε κόστος για την χώρα, το ερχόμενο φθινόπωρο μπορεί και να έβγαζε τη χώρα από τα μνημόνια και έτσι να πάτσιζε για το ιστορικό λάθος που διέπραξε το 2011 και να πέρναγε μετά στην κρίση της Ιστορίας.

Αλλά μεγάλη ευθύνη φέρει και ο ελληνικός λαός, αφενός δεν αντιλήφθηκε ότι ο μεταπολιτευτικός πολιτικός κόσμος τελείωσε και παρήκμασε την χώρα, αφετέρου τις πιο κρίσιμες στιγμές πίστευε όσους του υπόσχονταν ότι θα του φέρουν και πάλι τον ψεύτικο παράδεισο της Μεταπολίτευσης. Αρνούνταν να πιστέψει ότι η κρίση ήρθε για να μείνει και ότι δεν υπήρχε τρόπος επιστροφής. Όταν στις αρχές του 2012 το Άρδην[7] και άλλοι πρότειναν τη λύση ενός εσωτερικού ομολογιακού δανείου που θα μπορούσε να φέρει στα κρατικά ταμεία 30-40 δισ. ευρώ γιατί τότε υπήρχαν ακόμα καταθέσεις, ελάχιστα την πήραν στα σοβαρά, οι περισσότεροι τη λοιδόρησαν είτε ως μη ρεαλιστική λύση είτε ως μη επαναστατική. Φυσικά οι καταθέσεις χάθηκαν από την υπερφορολόγηση που επέβαλλε το δεύτερο μνημόνιο ή μεταφέρθηκαν σε γερμανικές τράπεζες για την ενίσχυση της γερμανικής οικονομίας!

Ο κύκλος αυτής της περιόδου των 14 χρόνων κλείνει, τελικά την χρεοκοπία δεν την αποφύγαμε, το ζητούμενο είναι το μέγεθός της. Αν βγούμε από το ευρώ θα μειωθεί άλλο ένα 30-40% το ΑΕΠ και η χρεοκοπία δεν θα περιοριστεί μόνο στην οικονομία, θα επεκταθεί και σε άλλους τομείς, για παράδειγμα θα απομακρυνθούμε από την Κύπρο, αλλά και από τις βαλκανικές χώρες που είναι στην ΕΕ ή είναι σε τροχιά ένταξης σε αυτή. Το γεωπολιτικό περιβάλλον στην περιοχή με την επιθετική νεο-οθωμανική Τουρκία και με διαλυμένες τη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη από τον τζιχαντισμό είναι τέτοιο που θα κάνει πιθανά τις ελληνικές ελίτ να στραφούν αποκλειστικά στο Ισραήλ ως μόνη χώρα στην περιοχή που μπορεί να μας συνδράμει. Μια επιλογή αποκλειστικής συνεργασίας με το Ισραήλ θα ήταν ότι χειρότερο λαμβάνοντας υπόψη τι σημαίνει για τους τζιχαντιστές το Ισραήλ και πόσο ευάλωτη είναι η Ελλάδα. Αν συνυπολογίσουμε και τις άλλες δύσκολες παραμέτρους για την Ελλάδα, όπως το δημογραφικό, τη φυγή του ελληνικού πληθυσμού (δεν θα είναι μόνο νέοι, όπως και τώρα δεν είναι μόνο νέοι), τις μεταναστευτικές εισροές που ήδη είναι ανεξέλεγκτες και τη πλήρη διάλυση που θα έχουν οι κρατικές δομές (νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες, στρατός, αστυνομία κ.ά.), τότε η επιλογή της εξόδου από το ευρώ αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να αποκλείεται από κάθε άνθρωπο που διαθέτει ελάχιστη λογική.

Από την άλλη η παραμονή στο ευρώ, αν δεν τα αλλάξουμε όλα και πρώτα τα μυαλά μας, δεν θα μας σώσει. Η μάχη που θα δοθεί τα επόμενα χρόνια θα είναι για τη διατήρηση του ελληνικού κράτους και της κοινωνικής συνοχής του. Το τρίπτυχο παραγωγική ανασυγκρότηση, ενίσχυση της δημογραφίας και ανάσχεση της μετανάστευσης των νέων είναι εγχειρήματα που μπορούν τα επόμενα χρόνια να περιορίσουν τις αρνητικές επιπτώσεις της χρεοκοπίας.

[1] Τα στοιχεία για την περίοδο 2001-2007 προέρχονται από την έκδοση της Τράπεζας της Ελλάδος, Το χρονικό της Μεγάλης Κρίσης: Η Τράπεζα της Ελλάδος 2008-2013, σσ. 15-18

[2] Τα στοιχεία τα πήραμε από το βιβλίο του Μιχάλη Ιγνατίου, Τρόικα, ο δρόμος προς την καταστροφή, εκδόσεις Λιβάνη, 2015

[3] Ίσως αν η ισοτιμία κλείδωνε πολύ χαμηλότερα στο 1 ευρώ= 500 δραχμές όπως πρότειναν οι Γερμανοί να διατηρούνταν κάτι από την εγχώρια παραγωγή, αλλά οι εκσυγχρονιστές του Πασόκ, μετά το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, ήθελαν υψηλή ισοτιμία για να ξεγελάσουν την κοινωνία ότι έχει νόμισμα με υψηλή αξία για να καταναλώνει περισσότερα αγαθά.

[4] Matthias Matthijs και Mark Blyth, «Οι ευθύνες της Γερμανίας για την κρίση του Ευρώ», Foreign Affairs, διαδικτυακή έκδοση.

[5] Τα στοιχεία για την περίοδο 2008-13 προέρχονται από την τριμηνιαία έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή (Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2014) που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2015.

[6] Δήμητρα Μανιφάβα, «Τα δύο «βαρίδια» που βάζουν φρένο στις ελληνικές εξαγωγές, Καθημερινή.

[7] Άρδην, «Μόνη λύση η οικονομική αυτοδυναμία, Εσωτερικός Δανεισμός τώρα», http://ardin-rixi.gr/archives/3271

πηγή 

Εκδημία πρώην Ιεροψάλτου του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Κατούνας κου Γεωργίου Μενελάου.

Εκοιμήθη εν Κυρίω σήμερα Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015 ο λίαν αγαπητός και σεβαστός κ. Γεώργιος Μενελάου, ο οποίος υπηρέτησε για 50 και πλέον χρόνια το δεξιό αναλόγιο της ενορίας μας. Ο γνωστός σε όλους μας Μπαρμπαγιώργος ήταν άνθρωπος του Θεού, ήσυχος, γελαστός, απλός, προσηνής. Διηκόνησε την τοπική μας Εκκλησία, με πίστη στο Θεό, αφοσίωση, και αυταπάρνηση. Γνώστης της Βυζαντινής Μουσικής, φιλακόλουθος, υμνούσε τον Θεό μέχρι της ασθενείας του. Αρκετοί άνθρωποι ερχόταν για να τον ακούσουν αλλά και όπου η Εκκλησία είχε ανάγκη έτρεχε να προσφέρει τις υπηρεσίες του.  Πολλά παιδιά έμαθαν κοντά του την ψαλτική τέχνη και σήμερα διακονούν την Εκκλησία είτε ως Ιερείς, είτε ως Ιεροψάλτες. Ο Σεβασμιώτατος ποιμενάρχης μας την ημέρα του Αγίου Αθανασίου 18 Ιανουαρίου 2007 εκτιμώντας την προσφορά και το έργο του τον τίμησε με την υψίστη διάκριση της Ιεράς Μητροπόλεώς μας.

Τον Ευχαριστούμε πολύ για όσα προσέφερε στην τοπική μας Εκκλησία αλλά και σε εμάς προσωπικά.

Ευχόμαστε, ο Άγιος Θεός να τον αναπαύσει στην Βασιλεία του και να χαρίζει την εξ ύψους παρηγοριά στην οικογένεια του.  

Η εξόδιος ακολουθία θα τελεσθεί αύριο Παρασκευή στις 10:00 π.μ. στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου Κατούνας προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. ΚΟΣΜΑ.

Αρχιμ. Νεκτάριος Τριάντης.                  

πηγή

Παρασιτισμός και εκπαίδευση

Κοινωνικός παρασιτισμός και Τριτοβάθμια εκπαίδευση

Του Δημήτρη Κρεμμύδα 

  

Αντί προλόγου

Το κείμενο αυτό εστιάζει στις αδυναμίες του θεσμικού πλαισίου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και το πώς αυτές καθίστανται όχημα διαιώνισης του κοινωνικού παρασιτισμού που ενδημεί τις τελευταίες δεκαετίες. Η χρήση πρώτου προσώπου και περιπτωσιολογίας χρησιμοποιείται για να περιγραφεί πιο παραστατικά η διάσταση του προβλήματος και σε καμία περίπτωση δεν επιχειρώ την ποσοτικοποίηση  των φαινομένων που παρουσιάζω. Η συνολική κριτική την οποία ασκώ έχει ωστόσο να κάνει με το γεγονός πως η Πανεπιστημιακή κοινότητα δεν φαίνεται να ενοχλείται, στην πλειοψηφία της, από φαινόμενα παρακμής και επίσης ότι η ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου είναι ουραγός στην ατζέντα των διεκδικήσεων.

Το ερώτημα είναι απλό: Θα στέλνατε το παιδί σας σε Ελληνικό (Δημόσιο) Πανεπιστήμιο ; Και η  απάντηση, αυτή που καθοδηγείται από το κοντόφθαλμο συμφέρον του καθενός, είναι “Εξαρτάται”.

Ποιοι έχουν σίγουρο συμφέρον να στείλουν το παιδί τους στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο

Αν ήσαστε ένας από αυτούς που έχει την δυνατότητα να βολέψει σε κάποια θέση εργασίας το αξιοσέβαστο τέκνο του, αμέσως μετά την αποφοίτηση του, τότε το Ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι η καλύτερη, από κάθε άποψη επιλογή.

Να αναφέρω μερικές περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν απόλυτο συμφέρον να μπει το παιδί τους στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο:

1.       Καθηγητής σε κάποιο υπάρχον Πανεπιστήμιο. Κάπου θα του βρείτε μία θέση μόλις πάρει το πτυχίο του. Π.χ. γραμματέας στο εργαστήριο σας. Σε ερευνητικά προγράμματα φίλου σας. Αν έχει IQ κοντά στο μέτριο (και πάνω), σχεδόν σίγουρα μπορεί να παραλάβει την θέση σας ή κάποιου φίλου τέλος πάντων. Κλπ. Κλπ. Ακόμα και αν έχετε λεφτά, μακροπρόθεσμα, το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει πολύ καλύτερο λόγο “ποιότητας/κόστους” σε σχέση με τα ξένα πανεπιστήμια. Εκεί, σίγουρα θα μάθει, αλλά θα κοστίσει μία περιουσία. Ενώ εδώ είναι σχεδόν τζάμπα, με το μειονέκτημα ότι είναι αβέβαιο αν θα μάθει τίποτα. Επίσης στο εξωτερικό διατρέχει και τον κίνδυνο να αποτύχει. Εδώ, αποκλείεται να μην αποφοιτήσει.

2.       Πολιτικός (δεξιός, κεντρώος, αριστερός, κομμουνιστής, μέσα-σε-όλα). Οι προοπτικές είναι λαμπρές. Εκτός από ότι θα μπορέσει να θητεύσει σε κάποια κομματική παράταξη της σχολής του, εξαιρετικό σχολείο για την μετέπειτα πορεία του σαν κληρονόμος της θέσης σας, θα μάθει πάρα πολλά και χρήσιμα πράγματα. Για παράδειγμα, τα στοιχειώδη των διαπραγματεύσεων για την εκλογή καθηγητών, το πώς γίνονται τα μαγειρέματα με τις άλλες παρατάξεις, οι νοθείες στις εκλογές, τα απαραίτητα για την διοργάνωση εκδρομών στην Μύκονο και τρελών πάρτυ με σκυλιά της νύχτας, συντονισμό αφισοκολλήσεων, βαψίματα πανό, χτισίματα γραφείων, καταλήψεις, σκονάκια, τάβλι, κλπ. Επίσης αν δεν θέλει το παιδί σας να αναλάβει τα βάσανα της θέσης σας, πολύ πιθανό θα μπορέσετε να το βολέψετε σε κάποια θέση στο Πανεπιστήμιο. Θα μπορούσατε π.χ. να προσλάβετε τον γιο ή την κόρη ενός καθηγητή Πανεπιστημίου σε κάποια υπηρεσία όπου έχετε δόντι και σε αντάλλαγμα να σας τον διορίσει κοντά του (πιο λαϊκά αυτό ονομάζεται “αλλαξοκολιά καρέκλας”). Εννοείται πώς αν είστε και πολιτικός και πανεπιστημιακός, πράγμα που συνηθίζεται τα τελευταία 40 χρόνια, θα ήταν εντελώς ανορθολογικό να μην στείλετε το παιδί σας στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο.

3.       Αν έχετε πολύ κοντινή σχέση (π.χ. συγγενής, κουμπάρος, ιδιαίτερος υπουργού ή βουλευτή, κλπ) με πολιτικό ή πανεπιστημιακό πρόσωπο. Οι διαπροσωπικές σχέσεις στην Ελλάδα είναι τόσο ισχυρές, που οι συγγενείς και οι φίλοι συνηθίζουν να μοιράζονται τα προνόμια τους. Αν και με την κρίση τα πράγματα έχουν σφίξει λίγο, πολύ πιθανόν κάπου να βολευτεί το παιδί. Το πτυχίο του Ελληνικού Πανεπιστημίου θα του δώσει τα “τυπικά προσόντα”. Ίσως φυσικά να μην μπορεί να πάρει θέση τόσο καλή όσο οι προηγούμενες κατηγορίες, αλλά νομίζω όλοι πρέπει να προσαρμόζουμε τις απαιτήσεις μας. Γενικά όσοι έχουν εμπειρία από τον στρατό και τις παραμέτρους της βυσματό-διαδικασίας, έχουν μία πρακτική αντίληψη του τί εννοώ.

4.       Αν έχετε πιο μακρινή σχέση με πολιτικό (π.χ. κλακαδόρος δευτέρας διαλογής, 2ος εξάδερφος, κλπ) ή με πανεπιστημιακό (π.χ. γείτονας, 1ος εξάδερφος, κοκ), ενώ τα πράγματα προ κρίσης θα υπεδείκνυαν μία εύκολη σταδιοδρομία για τον αξιοσέβαστο απόγονο, τα πράγματα έχουν σφίξει λίγο. Φοβάμαι πως εντάσσεστε στην .επόμενη κατηγορία (“Για ποιους δεν είναι φτιαγμένο το Ελληνικό Πανεπιστήμιο”).

5.       Αν έχετε ένα σίγουρο και εξασφαλισμένο εισόδημα από την μαύρη (οικονομική) ζωή που κάνατε την εποχή των παχέων αγελάδων. Γιατροί, δικηγόροι, μεσίτες (όπλων και ακινήτων), κλπ. Για παράδειγμα αν κάπως καταφέρατε να έχετε μερικές δεκάδες εκατομμύρια σε κάποιο ελβετικό λογαριασμό, αν και θα ήταν ορθολογικό να πάτε να ζήσετε στην Ελβετία, αφού πρακτικά εκεί είναι η πατρίδα σας και να έρχεστε μόνο για διακοπές εδώ, αλλά –παράλογα– παραμένετε ακόμα σε αυτή την έρημη χώρα, το Ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι πολύ καλή επιλογή ! Εξηγούμαι. Το χειρότερο που μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος που έχει ένα σκασμό λεφτά, αλλά είναι χωρίς δουλειά και ασχολία, είναι να πάθει κατάθλιψη και να καταλήξει σε μία κατάσταση ζόμπι (ζωντανού – νεκρού). Να ξοδεύει σαν τρελός από εδώ και από εκεί αλλά να μην του σηκώνεται τίποτα. Σίγουρα δεν το θέλετε αυτό για το εκκολαπτόμενο τέκνο σας. Η καλή ζωή θέλει και κάτι να σε τραβάει (ανέμελο φυσικά) και το Ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι όχι απλά φτηνή λύση (γιατί σίγουρα υπάρχουν αντίστοιχες ιδιωτικές λύσεις, ακριβοθώρητες ωστόσο), αλλά και πολύ ποιοτική. Εξηγούμαι. Το παιδί θα γραφτεί στο Πανεπιστήμιο –και καλά– για να σπουδάσει. Θα αρχίσει να πηγαίνει στα μαθήματα κάποιες εβδομάδες, θα κάνει γνωριμίες –αφού θα του έχετε παραχωρήσει και την Cayenne–, και μετά θα κόψει έχοντας κλείσει τον ενάρετο κύκλος της κοινωνικοποίησης. Άμα είναι και εαρινό εξάμηνο, ηλιόλουστα πρωινά σε καφετέριες, ρίχνοντας ζαριές στα τάβλια και ρουφώντας απολαυστικά με το χοντρό καλαμάκι τον φραπέ, μπανάκια σε χάι παραλίες κλπ. Κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα να πάει να πάρει τα βιβλία, μπορεί και να τα ξεφυλλίσει, κάτι θα του μείνει. Τέλος πάντων, θα δίνει και εξετάσεις πού και πού, για να θυμάται το πώς είναι τα αμφιθέατρα, δεν θα έχει και τρελή επιτυχία, στο τέλος όμως -σίγουρα- θα τα καταφέρει. Κάτι τα σκονάκια, κάτι που οι καθηγητές δεν θέλουν να μαζεύουν χιλιάδες στις εξετάσεις και έτσι περνάνε και την “κουτσή Μαρία”, κάτι που σε μερικά μαθήματα αρκούν 2 ώρες διάβασμα, πιθανόν να μπορείτε να βυσματώσετε και κανέναν αξιότιμο καθηγητή, το  ευτυχισμένο τέκνο θα πάρει το πτυχίο του. 10 ή 15 χρόνια, δε έχει σημασία, άλλωστε εσείς έχετε και λεφτά και χρόνο. Παρακαλώ απλά ανάψτε ένα κεράκι στο “Πρώτη φορά αριστερά” που δίνει πλέον αυτή την δυνατότητα και σε εσάς, κάτοικο Ελβετίας, μία θέση στον ήλιο (οι υπόλοιποι γονείς διαβάστε το Σημείωμα #1). Μετά το πτυχίο, θα μπορούσατε να ανταλλάξετε κάποια από τα λεφτά σας με μία καρέκλα ανέμελης -πάντα- αεργίας για τον τροφαντό νέο σας, στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Στην γενική περίπτωση, συμφέρον να στείλετε το παιδί σας στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο έχετε μόνο και μόνο αν για μετά, όποτε κι αν είναι αυτό, υπάρχει μία σίγουρη και βολική θέση για το παιδί σας. ΠΡΟΣΟΧΗ! Σίγουρη και ΒΟΛΙΚΗ! Εξηγούμαι. Π.χ. αν κατέχετε ένα μεγάλο και αξιοσέβαστο κατάστημα και θέλετε να παραδώσετε την διεύθυνση στο παιδί σας, αυτή είναι μία σίγουρη θέση αλλά δεν είναι βολική γιατί υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος αν ο οδηγός δεν ξέρει τις στροφές. Σε αυτή την περίπτωση, το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει ρίσκο. Π.χ. Θα μάθει τα απαραίτητα ώστε να μπορέσει να αναλάβει τα ηνία; Δεν είναι καθόλου βέβαιο και σίγουρα μπορείτε να το αντιληφθείτε γιατί έχετε πείρα με την ελληνική Δημόσια Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πότε είχατε να κάνετε με δασκάλους που φυσάγανε και πότε με δασκάλους αδιάφορους ή και επικίνδυνους (και πιο συχνά με περιπτώσεις κάπου ανάμεσα). Κάπως έτσι είναι η κατάσταση και στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Θα μάθει το παιδί ; Άγνωστο. Πάντως κανείς δεν θα το πιέσει να μάθει και κανείς δεν θα το ρωτήσει γιατί δεν πατάει στα μαθήματα και κανείς δεν ενδιαφέρεται αν περνάει τα μαθήματα με σκονάκια κλπ. Επίσης υπάρχει ο κίνδυνος το παιδί να πέσει σε μία κατάσταση που περιγράφω για την περίπτωση του Ελβετού-Μπαμπά (Γιατροί, δικηγόροι κλπ), με την διαφορά ότι εσείς ζείτε από την δουλειά σας και δεν έχετε την επιλογή να συντηρείτε το τέκνο εφ’ όρου ζωής. Και προσοχή ! Παίζετε το μαγαζί σας στα ζάρια! Αν είστε σε αυτή την κατηγορία, θα πρότεινα να κρατήσετε το παιδί σας κάποια χρόνια στο μαγαζί να μάθει την πρακτική δουλειά και μετά, αν έχετε τους πόρους να το στείλετε να σπουδάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Αν δεν έχετε τους πόρους για κάτι τέτοιο, πρακτικά είστε στην παρακάτω κατηγορία.

 Για ποιούς δεν είναι φτιαγμένο το Ελληνικό Πανεπιστήμιο

Αν λοιπόν είστε απ΄ αυτούς τους μη προνομιούχους γονείς, που δεν έχουν μία σίγουρη θέση για το παιδί τους, τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Αν το μέλλον του παιδιού σας συναρτάται άμεσα με τις ικανότητες που θα έχει αποκτήσει μετά το πέρας της εκπαιδευτικής διαδικασίας, το Ελληνικό Πανεπιστήμιο έχει αρκετές παγίδες. Κάποιες πιθανόν να αναφέρθηκαν σποραδικά, αλλά ανακεφαλαιώνω: Δεν υπάρχει καμία διαδικασία ελέγχου της ποιότητας της εκπαιδευτικής διαδικασίας για το τι τελικά κατέκτησαν οι απόφοιτοι. Αυτοί που του δίδαξαν, έκαναν καλά την δουλειά τους ; Άγνωστο, γιατί το Ελληνικό Πανεπιστήμιο έχει αλλεργία στην μέτρηση. Στην χώρα του Αριστοτέλη, έχουμε αλλεργία στην μέτρηση ! (θα τρίζουν τα κόκκαλα του πρώτου επιστήμονα της οικουμένης !). Ως προς την ποιότητα του εκπαιδευτικού προσωπικού, που θα μπορούσε να αποτελεί έναν δείκτη της ποιότητας των γνώσεων που θα λάβει το παιδί σας, υπάρχουν και εκεί προβλήματα. Κουτσοί-στραβοί συνυπάρχουν με άριστα ικανούς (στο παγκόσμιο επίπεδο) καθηγητές (και ένα σωρό ενδιάμεσες κατηγορίες). Συνυπολογίστε και το γεγονός ότι στα Ελληνικά Πανεπιστήμια υπάρχει σε μεγάλο βαθμό και το φαινόμενο του νεποτισμού (εκλέγω καθηγητή τον μπατζανάκη μου) και της ενδογαμίας (εκλέγω καθηγητή με κριτήριο τον αν έχει πάρει διδακτορικό από εμένα ή από κολλητό μου και όχι με βάση τα ακαδημαϊκά προσόντα). Τα πράγματα δεν είναι πολύ ρόδινα ούτε ως προς την ίδια την πράξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας; Τα περισσότερα μαθήματα εξαντλούνται σε 10-13 τετράωρες διαλέξεις χωρίς καμία άλλη απαίτηση, ενώ συνήθως στα Πανεπιστήμια του πολιτισμένου κόσμου υπάρχουν συχνά εργασίες, διάβασμα και ενδιάμεσες εξετάσεις, έτσι ώστε ο φοιτητής να κατανοεί και να χωνεύει αυτά που λέγονται στο μάθημα. Πάρα πολλές φορές τα ιδρύματα κλείνουν (από 1 εβδομάδα έως και μήνες) υπό τις ευλογίες των κομματικών παρατάξεων (το ονομάζουμε κατάληψη, και αυτό πάντα γίνεται “δημοκρατικά”, δηλαδή αποφασίζοντας ένα 10% του συνόλου), με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με αυτά και με άλλα, το Ελληνικό Πανεπιστήμιο -δυστυχώς- δεν διαφέρει και πολύ από τα γνωστά των προηγούμενων εκπαιδευτικών βαθμίδων. Να κάνετε τον σταυρό σας να έχει τύχη το παιδί. Πρακτικά, ό,τι γνώσεις και αξίες του έχετε δώσει από το σπίτι του, γιατί τα λεφτά που πάνε στην εκπαίδευση δεν ξέρουμε πόσο τόπο πιάνουν (αφού κανείς δεν μετράει). Με άλλα λόγια, αν δεν έχετε τους πόρους να στείλετε το παιδί σας σε κάποιο Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, διαβάστε την Σημείωση #1 και προσπαθήστε να του ξεκαθαρίσετε ότι ανήκει στους “φτωχούς” της κοινωνίας και ότι θα πρέπει να παλέψει για να ξεφύγει από την τρύπα αυτή.

 Αντί επιλόγου

Η κρίση και η έλλειψη ρευστότητας της οικονομίας σε συνδυασμό με το περιοριστικό και κρατικιστικό πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας, αναδεικνύει έναν νέο κοινωνικό διαχωρισμό: Αυτοί που έχουν την δυνατότητα να μεταδώσουν τα προνόμια στα παιδιά τους (οι Προνομιούχοι) και αυτοί που πλέον δεν μπορούν (οι μη-Προνομιούχοι). Οι Προνομιούχοι, στο υπάρχον σύστημα, έχουν διασφαλισμένη την μέσο-μακροπρόθεσμη δυνατότητα να διορίσουν τα παιδιά τους στο Δημόσιο ή σε ιδιωτική εταιρεία που μπορεί ακόμα να τρώει από το Κράτος. Οι μη-Προνομιούχοι, παρόλο που μπορεί οι ίδιοι να διορίστηκαν από τον πολιτευτή της περιοχής τους ή να απολαμβάνουν μία παχυλή σύνταξη από τα 50 τους, δεν είναι σίγουρο ότι στο μετά-κρίση σύστημα μπορούν να εξασφαλίσουν κάτι ανάλογο για τους απογόνους τους.

Παρεμπιπτόντως, στην φάση που είμαστε και με το βάθος της κρίσης, ακόμα και αυτοί που έχουν μία υγιή ιδιωτική επιχείρηση έχουν αρχίσει να αισθάνονται ότι ανήκουν στους μη-Προνομιούχους, καθώς η συνέχεια της επιχείρησης τους τίθεται υπό αμφισβήτηση. Είναι φανερό ότι η κρίση αποτελεί σημείο καμπής για τις συνθέσεις των επιμέρους ομάδων και ότι πιθανόν να συγχωνεύει κατηγορίες ανθρώπων που παλαιότερα είχαν κοινωνική ή ταξική απόσταση.

Θεωρώ ότι ο παράγοντας αυτός, της “διαδοχής των προνομίων”, στο ελληνικό πολιτισμικό πλαίσιο, μπορεί να αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα συντονισμού των επιμέρους ατόμων για την ανατροπή του μεταπολιτευτικού συστήματος προς μία πιο δίκαιη κοινωνία. Είναι φανερό ότι συμφέρον αυτών που μετά την κρίση έγιναν πλειοψηφία, των μη Προνομιούχων, είναι να συμφωνήσουν σε ένα σύστημα όπου τα αγαθά θα κατανέμονται στην κοινωνία όχι με το ισχύον οθωμανικό (μεταπολιτευτικό) σύστημα. Αντί δηλαδή η πρόσβαση στα αγαθά να εξαρτάται από την θέση που ένας κατέχει και να μεταβιβάζεται “κληρονομικώ δικαίω”, αντί οι συλλογικοί κανόνες πότε να ισχύουν και πότε να μην ισχύουν,  ανάλογα με την πρόσβαση στον εκάστοτε “πασά”, υπάρχει ευρύτερο συμφέρον να ισχύσει ένα σύστημα που θα σχετίζει την απολαβή με τον κόπο που κάποιος καταβάλλει και θα επιβάλλει καθολική δικαιοσύνη.

Το όραμα το οποίο θα συνενώσει τα πλήθη των μη-Προνομιούχων, είναι μεν μία μεγάλη συζήτηση, αλλά σε κάθε περίπτωση το συμπέρασμα είναι ότι η μεταπολιτευτική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας έχει φτάσει στα όρια της. Οι λίγοι  Προνομιούχοι μπορεί ακόμα να νέμονται σχεδόν αποκλειστικά την χαμηλή παραγωγή του μεταπολιτευτικού μοντέλου που ακόμα κυριαρχεί, αλλά οι μη-Προνομιούχοι, είναι πλέον πλειοψηφία και έχουν κάθε συμφέρον να το αλλάξουν. Σκοπός είναι να υπάρξει ένας συντονισμός και μία συμφωνία για το τι θα είναι το καινούργιο.

Η παραπάνω συλλογιστική έχει εφαρμογή και στον Πανεπιστημιακό χώρο. Υπάρχουν πλέον, ποιοτικά και ποσοτικά, οι δυνάμεις αυτές -οι μη Προνομιούχοι- που έχουν συμφέρον να αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος τους. Επιπλέον σε αυτόν τον χώρο δρουν κυρίως νέοι άνθρωποι οι οποίοι είναι αντιμέτωποι με την ανεύθυνη διαχείριση της χώρας από την γενιά των γονιών και των παππούδων τους, με την οποία οι τελευταίοι δέσμευσαν πόρους από το μέλλον των επόμενων γενεών για να εξασφαλιστεί η ασύνετη άνοδος του προσωπικού τους βιοτικού επιπέδου. Πέραν δηλαδή από το στοιχείο του συμφέροντος, στην περίπτωση του πανεπιστημίου μπορεί να υπάρξει και το πάθος για αλλαγή και σύγκρουση που χαρακτηρίζει κάθε νέα γενιά.

Έτσι η προσπάθεια για ένα Πανεπιστήμιο που θα είναι πραγματικά “του Ελληνικού Λαού” και όχι των επιμέρους μικρών και μεγάλων συμφερόντων, που θα αντιμετωπίζει δίκαια και ίσα “Προνομιούχους” και “μη Προνομιούχους”, ανταμείβοντας ανάλογα με τον κόπο και την ικανότητα του καθενός, είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική.

Σημείωμα #1

Έρχεται ένα καινούργιο -υποτίθεται- νομοσχέδιο από την παράταξη του -υποτίθεται- “Πρώτη φορά Αριστερά”. Σε αυτό το νομοσχέδιο δίνεται -ξανά- η δυνατότητα στους φοιτητές να γίνουν “αιώνιοι”. Γιατί λέει δεν επιβαρύνουν τα ιδρύματα. Πράγματι, δεν τα επιβαρύνουν. Δεν κάθονται πάνω στην ταράτσα του κάθε ιδρύματος χιλιάδες αιώνιοι και από το βάρος τους να πέσει το ταβάνι και να μας πλακώσει. Αυτό είναι αλήθεια. Αδιαμφισβήτητα ! Είναι όμως γεγονός ότι όταν δίνεις την δυνατότητα σε κάποιον να αναβάλλει επ’ αόριστον μία απόφαση (π.χ. να ασχοληθεί με τις σπουδές του),  επιβαρύνεις ουσιαστικά τον ίδιο και την οικογένεια του, γιατί του περνάς το λάθος μήνυμα ότι δεν υπάρχει η ανάγκη του κόπου στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτά δεν ισχύουν φυσικά για τούς Ελβετούς-μπαμπάδες, που είναι άλλη μια φορά οι ευνοημένοι σε αυτό τον τόπο. Υπάρχει σίγουρα μία μερίδα φοιτητών (πόσοι ; δεν μετράω, δεν μετράω … είμαι “αριστερά”, γεννήθηκα για τον παράδεισο) που θα πρέπει να δουλέψουν παράλληλα με τις σπουδές τους και εύλογα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον εκπαιδευτικό φόρτο. Ταυτόχρονα από το 1982, ο νόμος δίνει την δυνατότητα ανέγερσης εστιών και χορήγησης άτοκων δανείων σε αυτούς τους φοιτητές. Φυσικά οι νόμοι έμειναν στα χαρτιά. Αν η -υποτίθεται- “πρώτη φορά Αριστερά” θέλει να έχει ένα άλλοθι, ας φροντίσει άμεσα να ενεργοποιήσει τις δύο αυτές διατάξεις και να δώσει την δυνατότητα στους φοιτητές να αφοσιωθούν στις σπουδές τους. Επειδή όμως την κόβω ότι είναι της “περιπατητικής σχολής”, πολύ κουβέντα-λίγες πράξεις, μάλλον αυτά είναι ψιλά γράμματα. Δυστυχώς για την -υποτίθεται- “πρώτη φορά αριστερά”, δεν έχει πολύ χρόνο, γιατί το παιχνίδι έχει ξεκινήσει, οι παίκτες της βρίσκονται στο γήπεδο και παίζουν μπάλα… συγγνώμη, διαβάζουν ακόμα το εγχειρίδιο χρήσης του γηπέδου και οι αντίπαλοι έχουν ήδη βάλει τρία γκολ. Η κερκίδα έχει αρχίσει να μουρμουρίζει …

πηγή 

Η μάνα: ελπίδα και θεμέλιο του Γένους!

Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος Κιλκίς

Απ’ ούλα τα λαλούμενα καλοχτυπά η καμπάνα
Κι απ’ ούλα τα γλυκύτερα, γλυκύτερ’ είν’ η μάνα
(δημοτικό)

Στην αρχή των απομνημονευμάτων του, ο στρατηγός Μακρυγιάννης, διηγείται το πώς σώθηκε ο ίδιος και η φαμελιά του από τους Τούρκους του Αλήπασα. «Γκιζερούσαν δεκαοχτώ ημέρες εις τα δάση κι έτρωγαν αγριοβέλανα και εγώ βύζαινα», γράφει. Θέλησαν να περάσουν ένα γεφύρι που το «φύλαγαν οι Τούρκοι» και για να μην κλάψει ο νεογέννητος Μακρυγιάννης και «χαθούνε όλοι», τον άφησαν στο δάσος. «Τότε μετανογάει η μητέρα μου και τους λέει: «Η αμαρτία του βρέφους θα μας χάση», τους είπε «περνάτε εσείς και σύρτε εις το τάδε μέρος και σταθήτε… το παίρνω κι αν έχω τύχη και δεν κλάψη, διαβαίνουμε». Νίκησε το ανίκητο μητρικό ένστικτο. Και, γράφει ο πολύπαθος αγωνιστής, «η μητέρα μου και ο Θεός μας έσωσε» (εκδ. «Ζαχαρόπουλος», σελ. 178).

Η ωραιότατα ασύντακτη τελευταία φράση του ήρωα εξηγεί ότι, τις πρώτες καταβολές της στερέμνιας πίστης και θεοσεβείας του τους οφείλει στην μάνα του αλλά και ερμηνεύει περίτεχνα το πώς διασώθηκε το Γένος μας, σε τούτο το αλίκτυπο, γαλάζιο ακρωτήρι της Μεσογείου, στο διάβα των αιώνων. Οι μάνες και ο Χριστός «μας έσωσε». Γιατί «από τη γη βγαίνει νερό κι απ’ την ελιά το λάδι,/ κι από τη μάνα την καλή βγαίνει το παλληκάρι», πιστοποιεί και ο άφθαστος και άφθιτος δημοτικός μας στίχος. Σε κανενός άλλου λαού την δημοτική ποίηση δεν έχει η Μάνα την εξαιρετική θέση που της δίνει το ελληνικό δημοτικό τραγούδι. Και, ας το προσέξουμε αυτό, το δημοτικό μας τραγούδι βλέπει την γυναίκα κυρίως σαν μάνα, ενώ τα τραγούδια της Δύσης την βλέπουν κυρίως σαν ερωμένη. Όταν ρωτήθηκε κάποιος σοφός από έναν γονέα σε ποιό από τα δύο παιδιά του, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, πρέπει να δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στην ανατροφή του, εκείνος αβίαστα απάντησε: στην κόρη σου. Γιατί μεγαλώνοντας σωστά τον γυιό σου, ανατρέφεις έναν σωστό πολίτη, ανατρέφοντας όμως σωστά την κόρη σου, ανατρέφεις σωστά μία ολόκληρη γενιά. Η σκέψη αυτή είναι βαθυστόχαστη. Την ψυχική και πνευματική του αρματωσιά δεν της προσπορίζει η αποθησαύριση των ξερών, πολλές φορές, γνώσεων της σχολικής παιδείας, αλλά ο εφοδιασμός της παιδικής ψυχής με όλα εκείνα τα βαθιά ανθρώπινα στοιχεία τα οποία έχει δημιουργήσει η μακραίωνη παράδοση της ζωής του λαού και που μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά με τον προφορικό λόγο της μάνας, του πρώτου και ασύγκριτου δασκάλου του παιδιού.

Γιατί παιδεία θα ειπεί γλώσσα. Και η ελληνική γλώσσα είναι πρώτα δουλειά της Μάνας. Οι μαστοί της είναι τρεις: οι δύο για το γάλα και ο τρίτος το στόμα της, η λαλιά της, η γνήσια και άδολη πηγή της γλώσσας. Αγράμματη, αμόρφωτη, πες ό,τι θέλεις. Είναι όμως κεφαλάρι αστείρευτο βαθύτατης και φυσικής σοφίας. Στις λέξεις που πέφτουν από τα χείλη της, με την ησυχία και την ομορφιά του σταλαχτίτη, στο τρυφερό αυτί του παιδιού, γενεές γενεών έχουν κλείσει νόηση και αίσθημα, πείρα και Ιστορία – όλη την ουσία της ζωής τους. Έτσι δίνει στο νήπιο, που το κρατά στην αγκαλιά της η μάνα, μαζί με το γάλα και την πρώτη παιδεία, διαβάζουμε σε περισπούδαστο κείμενο του Σπ.Μελά το 1950 (περιοδικό Ελληνική Δημιουργία, τεύχος 48).
Ίσως σήμερα «το γάλα» αυτό της Ελληνίδας μάνας να ξίνισε, γιατί και η ίδια δεν ξεδιψά από την άδολη πηγή της Παράδοσής μας, αλλά τρέφεται με τα ακάθαρτα νερά της ξενομανίας. Από τότε που «εκσυγχρονίστηκε» και βάλθηκε να γίνει Ευρωπαία περιφρονώντας πρωτοτόκια τιμημένα, ο τρίτος μαστός της μάνας, της Ρωμιάς, στέρεψε! Γι’ αυτό τα παιδιά μας πεινούν και διψούν και κραυγάζουν απελπισμένα «άνθρωπον ουκ έχω». Μιά σύντομη περιδιάβαση στην Παράδοση του Γένους μας θα μας καταδείξει, γιατί η μάνα ήταν η τροφός, το λιθάρι το ριζιμιό του λαού μας.
Στην περίφημη πραγματεία του Πλουτάρχου Λακαινών αποφθέγματα (εκδ. «Κάκτος», σελ. 232), διαβαζουμε μεταξύ άλλων σπουδαίων επεισοδίων: «Άλλη Λάκαινα προς τον υιόν λέγοντα μικρόν έχειν το ξόφος, είπε: βήμα πρόσθες». Μιά Σπαρτιάτισσα που ο γυιός της έλεγε ότι έχει μικρό ξίφος, είπε: κάνε άλλο ένα βήμα μπροστά». Μεγαλειώδης η φράση «πρόσθες βήμα», έτσι έφτασε η Σπάρτη στην δόξα των Θερμοπυλών!!
Μα και όταν το Γένος μας άφησε τα σκοτάδια της ειδωλολατρίας και «εβαπτίσθη εις Χριστόν» πάλι οι μάνες σηκώνουν τον σταυρό. Είναι συγκλονιστική η μάνα ενός από τους Σαράντα Μάρτυρες, του αγίου Μελίτωνος.
Στον Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας διαβάζουμε, «διά χειρός» αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, τους ενθαρρυντικούς, προς τον λιποψυχούντα, εκ του παγετού, γυιό της: «Τέκνον μου γλυκύτατον, τέκνον Πατρός ουρανίου, τέκνον πολύ τιμιώτερον της μητρός διά την εν Χριστώ μαρτυρίαν, υπόμεινον ολίγον, ίνα στεφανωθής, μη φοβηθής τας βασάνους, ιδού ο Χριστός στέκεται αοράτως, ίνα λάβη την αγίαν σου ψυχήν, μίαν ώραν είναι ο πόνος και κατόπιν μεταβαίνεις εις την Βασιλείαν του Χριστού…». Και σημειώνει με θαυμασμό ο Άγιος: «Ω της ευγενεστάτης ψυχής! Ω της ευλογημένης γυναικός! Πού είναι μερικαί γυναίκες όπου κάλλιον έχουν να ασεβήση ο υιός των προς την Χριστιανωσύνην και να γίνη ασεβής και τον αγαπώσι και τον έχουσι διά καύχημά των, εάν δε γίνη καλόγηρος τον μισούν… Πού να εύρης σήμερον τοιαύτην γυναίκα μεγαλόψυχόν;». Και όταν οι υπηρέτες του ηγεμόνος φόρτωσαν τα λείψανα των 39 Αγίων για να τα κάψουν, πάλι η ηρωική μάνα, σήκωσε στους ώμους την τον μονογενή γυιό της ακολουθώντας τις άμαξες. Στους ώμους της εκοιμήθη ο Άγιος και «εστεφανώθη παρά Χριστού». Τέτοιοι ώμοι μανάδων στάθηκαν ο Σίμων ο Κυρηναίος του Γένους!!
Τι να πούμε για τις άγιες μητέρες των Τριών Ιεραρχών, την Εμμέλεια, την Νόννα και την Ανθούσα, οι οποίες ανάγκασαν τον περίφημο ρητοροδιδάσκαλο Λιβάνιο ν’ αναφωνήσει:
«Βαβαί, οίαι παρά Χριστιανοίς γυναίκες είσιν»!! Για να θυμηθούμε και τον αείχλωρο λόγο του σύγχρονου αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη: «Η ευλάβεια της μητέρας έχει μεγάλη σημασία. Αν η μητέρα έχη ταπείνωση, φόβο Θεού, τα πράγματα μέσα στο σπίτι πάνε κανονικά. Γνωρίζω νέες μητέρες που λάμπει το πρόσωπό τους, αν και δεν έχουν από πουθενά βοήθεια. Από τα παιδιά καταλαβαίνω σε τί κατάσταση βρίσκονται οι μητέρες» (Λόγοι Δ’, Οικογενειακή ζωή, σελ. 90).

Αναρωτιούνται κάποιοι πως επέζησε 1000 χρόνια η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, το λεγόμενο Βυζάντιο. Οι μάνες, οι αφανείς σημαίες του Γένους, κρύβονται από πίσω! Ενδεικτικό το γεγεονός ότι 9 αυτοκράτειρες και μάνες αγίασαν! Η αγία Ελένη η ισαπόστολους, η αγία Πουλχερία, σύζυγος του επίσης αγίου αυτοκράτορα Μαρκιανού. Η Θεοφανώ, σύζυγος του Λέοντος Στ’ του Σοφού, η αγία Θεοδώρα η αναστηλώσασα τις εικόνες. Η αγία Ειρήνη, η θαυματουργός, σύζυγος του Μανουήλ Κομνηνού και μητέρα του Ιωάννη, που ο λαός τον αποκαλούσε Καλοϊωάννη, για τις αγαθοεργίες και την φιλανθρωπία του, με τα οποία τον κόσμησε η μητέρα του. Η αγία Υπομονή, μάνα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, η πολύπαις και καλλίπαις, πολύτεκνη μάνα αυτοκρατόρων. Και σήμερα η πολύτεκνη μάνα είναι το θεμέλιο του έθνους! Δίπλα στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, πρέπει να στήσουμε και το μνημείο της άγνωστης Ελληνίδας πολύτεκνης μάνας, έλεγε ο λογοτέχνης Γ.Θεοτοκάς. Από τέτοιες μάνες βγήκαν και οι Νεομάρτυρες, το καύχημα της Εκκλησίας μας, την περίοδο της Τουρκοκρατίας (και Φραγκοκρατίας). Ο άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος, όταν αλλαξοπίστησε, πήγε με σαρίκια και τούρκικα φέσια στην μάνα του. «Εγώ δεν έχω γυιό», του λέει, «φύγε»! Φεύγοντας ο Άγιος σκύβει και πίνει νερό με το πήλινο τάσι που είχαν στην αυλή τους. Ακούει πίσω του την μάνα του, που το έκανε κομμάτια. Κομμάτια έγινε και η καρδιά του, βρήκε τον εαυτό του και μαρτύρησε και αγίασε και θαυματουργεί.
Στο βιβλίο του Κ.Σιμόπουλου Ξένοι περιηγητές στην Ελλάδα (τ. Δ’, σελ. 287), διαβάζουμε το επεισόδιο που διασώζει ένας Γάλλος περιηγητής ονόματι Davesle:
Μήλος 1η Φεβρουαρίου 1828. Την ώρα, που ξεκουραζόμασταν απ’ το ανέβασμά μας στο Κάστρο της Μήλου, είδαμε να πλησιάζει προς το μέρος μας μία γυναίκα, που κρατούσε στο ‘να χέρι ένα σταμνί και στ’ άλλο ένα κοριτσάκι, ενώ ένα άλλο κοριτσάκι έτρεχε γύρω της. Στον ώμο της κρατούσε κάτι, που όταν μας πλησίασε, είδαμε, ότι ήταν ένα τρίτο παιδί, καλά φασκιωμένο. Της εζήτησα να μου δώσει λίγο νερό. Σήκωσε το σταμνί της και μου ‘γνεψε να πιώ. Εν τω μεταξύ ο σύντροφός μου, που μιλούσε άριστα τα νέα ελληνικά, είχε αρχίσει να παίζει με το μεγαλύτερο απ’ τα κοριτσάκια. Έτσι αναπτύχθηκε μεταξύ μας μία οικειότητα […] Τη ρώτησα για τη ζωή τους. Μου είπε ότι ο άντρας της ήταν άλλοτε εύπορος γεωργός, είχαν σπίτι καλό, ένα μεγάλο χωράφι κι ένα περιβόλι και κατόρθωνε να ζυν πολύ καλά. Ωστόσο δε δίστασε να τα εγκαταλείψει όλα και να τρέξει κοντά στους συμπατριώτες του, μόλις άρχισε ο πόλεμος της ανεξαρτησίας. Οι Τούρκοι για αντίποινα, όταν πέρασαν απ’ το νησί, έκαψαν το σπίτι και ρήμαξαν τα κτήματα. Τώρα ζουν πολύ φτωχά και πρέπει να ξαπεράσουν χρόνια, για να καλυτερέψει η ζωή τους. Τη ρώτησα, για να τη δοκιμάσω, αν βλέποντας τη φτώχεια, μέσα στην οποία μεγάλωναν τα παιδιά της, δε νοσταλγούσε τις χωρίς στενοχώριες ημέρες, που περνούσαν τον καιρό της τουρκικής κατοχής. Δεν περίμενα ποτέ, ότι τα λόγια μου θα ‘φερναν τέτοιο αποτέλεσμα: Η Ελληνίδα της Μήλου σηκώθηκε απότομα, άρπαξε στα χέρια της το φασκιωμένο μωρό, και ρίχνοντάς μου ένα βλέμμα γεμάτο μίσος και περιφρόνηση, είπε: «Να ποθούμε την εποχή που είμαστε σκλάβοι, στο έλεος ενός βάρβαρου, που μπορούσε να μας αρπάξει τους άντρες μας, τ’ αδέλφια μας, τα παιδιά μας, εμάς τις ίδιες; Όχι! Χίλιες φορές καλύτερα να ζώ με ψωμί κι ελιές και να νιώθω πως είμαι λεύτερη και μάνα ελεύθερων παιδιών»!!
Το ’21 η μάνα αφήνει τη λάτρα του σπιτιού και το μεγάλωμα των παιδιών και ζώνεται τ’ άρματα. «Η Δέσπω κάνει πόλεμο/με νύφες και μ’ αγγόνια». Μιά μόνο περίπτωση από τις χιλιάδες ανώνυμες και «επώνυμες» ηρωίδες της Επαναστάσεως θα αναφέρουμε. Την περίφημη Καρατάσαινα, γυναίκα και μάνα ηρώων. Συνελήφθη, κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιο του 1822 και οδηγήθηκε, μαζί με πλήθος αιχμάλωτα γυναικόπαιδα στην Θεσσαλονίκη Πιέστηκε να αλλαξοπιστήσει. Αρνήθηκε. «Γι’ αυτό», γράφει ο αυτόπτης Γάλλος Pouqueville (Πουκεβίλ) στην ιστορία του «εβύθισαν εντός σάκκου, τον οποίον είχαν γεμίσει με όφεις, την σύζυγο του οπλαρχηγού Καρατάσου. Ο Αβδούλ Λουμπούτ ήλπιζεν ότι ο θάνατός της, θα επήρχετο κατόπιν φρικτών πόνων και βασάνων. Αλλά αι πληγαί πλήθους εχιδνών έχυσαν τόσον δηλητήριον εις τας φλέβας της μάρτυρος, ώστε περιέπεσεν εις λήθαργον και απέθανεν ανωδύνως, λυτρωθείσα ούτω των δημίων της, υπέρ των οποίων δεν έπαυσεν να προσεύχεται θερμώς, επικαλούμενη το όνομα του Θεού και της Παναγίας μέχρι της τελευταίας ώρας. Ούτως απέθνησκον αι χριστιαναί γυναίκες» (Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, σελ. 633).
Και σ’ όλους τους μετέπειτα εθνικούς αγώνες η Ελληνίδα μάνα στέκεται ακλόνητη και ανδρεία, γαλουχώντας τα παιδιά της με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα. Και πάντα έστρεφε το βλέμμα της στην Θεομάνα μας, την Παναγία:
Ω Παναγιά μου Δέσποινα και του Χριστού μητέρα
σε σένα παραδίνομαι, νύχτα και την ημέρα.
Νανούριζε, δηλαδή προσευχόταν, τα βλαστάρια της να γίνουν καμάρι του Γένους.
Και η τωρινή Ρωμιά μάνα, ας τινάξει από πάνω της, την βρώμικη σκόνη του δήθεν εξευρωπαϊσμού της, και να στρέψει το βλέμμα της πίσω για να δεις ποιές και τι λογής μανάδες ανέσταιναν παιδιά, που έγραφαν με το αίμα τους πώς τούτος ο τόπος είναι ηρωοτόκος και αγιοτόκος!!
Να κλείσουμε μ’ αυτό που διηγείται ο Γερμανός συγγραφέας Έρχαντ Κέστνερ και το οποίο απαντά και στα εξ Ευρώπης θρασίμια που μας συκοφαντούν αλλά και στις ημέτερες «ανθρωποκάμπιες» (Κόντογλου) που χλευάζουν τον λαό για την ευσέβειά του –ό,τι τουλάχιστον απέμεινε απ’ αυτήν, όπως αυτό φάνηκε με την προσκύνηση ιερών λειψάνων:
…Το 1952 επήγα για πρώτη φορά στην Αθήνα μετά τον Πόλεμο του 1941-44, στον οποίο συμμετείχα, μάλιστα στην Κρήτη. Η Γερμανική Πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχε πρόθεση να πάω στην Κρήτη, μου συνέστησε να λέγω είμαι Ελβετός, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από την Γερμανική Κατοχή ήσαν ανεπούλωτες. Αλλ’ εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός. Και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού, όπου επέρασα, τη θρυλική κρητική φιλοξενία!
Ένα σούρουπο όμως, καθώς ο ήλιος εβασίλευε, επήγα και στο Γερμανικό Νεκτροταφείο. Εκεί υπήρχε και μία μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν’ ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του Πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την επλησίασα και την ερώτησα:
-Είσθε από εδώ;
-Μάλιστα, μου απάντησε.
-Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτί σκότωσαν τους Κρητικούς.
-Παιδί μου, από την προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα ’41 με ’44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη Μάχη της Κρήτης κι έμεινα με τον μονάκριβο γυιό μου. Αλλά μου τον πήγαν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω αν είναι θαμμένο και που το παιδί μου. Ξέρω όμως πως και όλοι αυτοί εδώ οι νεκροί Γερμανοί ήσαν παιδιά κάποιων μανάδων σαν κι εμένα. Και ανάβω κεριά στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να έλθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μιά άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γυιού μου…
Και ο Γερμανός κατέληξε με τα λόγια του υποτίτλου της ιστορικής του διηγήσεως:
Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή!
πηγή 

Ο Κύριός μας ευαρεστείται με τα καλά μας έργα. Ελεημοσύνες και καθετί άλλο που κάνουμε για τη σωτηρία μας και το συμφέρον του πλησίον και της Αγίας μας Εκκλησίας , είναι εύαρεστα στο Θεό. Ωστόσο, αυτό που Τον ευχαριστεί περισσότερο είναι η απλή, αθώα και παιδική αγάπη, που προσκολλάται στην καρδιά Του. Αυτό είναι που Του είναι πιο ευάρεστο και θέλει από μας. Αυτό είναι που μπορεί να Του δώσει κάθε άνθρωπος, πλούσιος ή φτωχός, νέος ή γέρος.

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα.

Έξι μέρες, 12 εκατομμύρια φωτογραφίες - Είναι αυτό διακοπές;

Η Ariel Stevens πήγε ένα εξαήμερο ταξιδάκι στο Παρίσι και τη Μαδρίτη. Μέσα σε αυτό το διάστημα κατάφερε να ανεβάσει 12 εκατ. φωτογραφίες! Το συνολικό βάρος του άλμπουμ είναι 15 terabytes.
Και φυσικά η απορία είναι αν πρόλαβε να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός από το να φωτογραφίζει και να βλέπει τα αξιοθέατα μέσα από τη οθόνη του κινητού της.

πηγή

Ο Ανθρωπισμός, το κτίσιμο του πύργου της Βαβέλ και η Σύγχυσις

Ἡ ἔννοια τοῦ ἀνθρωπισμοῦ εἶναι διάχυτη ὡς ἑξῆς στὴν ἐποχή μας – τὰ καλὰ αἰσθήματα ἀπέναντι στὸν ἄλλο ἄνθρωπο. Tὰ καλὰ αἰσθήματα – αὐτὸ λέμε ἀνθρωπισμό, καὶ λέμε γιὰ κοίταξε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἀνθρωπιστὴς ἢ εἶναι ἀνθρωπιστὴς ἢ κάποιος ὁδηγὸς κτύπησε κάποιον στὸ δρόμο καὶ δὲν τὸν πῆρε μαζί του, δὲν ἦταν κὰν ἀνθρωπιστής.

Σήμερα ἡ λέξη ἀνθρωπισμὸς κινεῖται συνήθως πάνω σὲ μία προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ δείξει πρὸς τὸν ἄλλο ἄνθρωπο τὰ καλά του αἰσθήματα.
Δὲν εἶναι αὐτὸ ὁ ἀνθρωπισμός.
Προσέξατέ το δὲν εἶναι αὐτὸ ὁ ἀνθρωπισμός.

Ὁ ἀνθρωπισμὸς εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ στηριχθεῖ σὲ ὅτι γεννάει καὶ πληροφορεῖ τὸ δικό του τὸ μυαλὸ καὶ συνεπῶς ὁ ἀνθρωπισμὸς δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας ἀνθρωποκεντρισμός.
Ἐγὼ ὁ ἄνθρωπος εἶμαι τὸ κέντρο τοῦ σύμπαντος, ἐγὼ ὁ ἄνθρωπος θὰ μιλήσω γιὰ τὸν ἑαυτό μου, δὲν ἔχει θέση στὴ ζωή μου, καμία, ὁ Θεός. Αὐτὸ εἶναι ὁ ἀνθρωπισμός.

Ὁ ἀνθρωπισμὸς δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὸν Χριστιανισμό.
Ἢ ἀνθρωπιστὴς θὰ εἶσαι ἢ Χριστιανός.
Εἶναι δὲ γνωστὸ δὲ ὅτι ὁ ἀνθρωπισμὸς ποὺ σὲ κάθε γενεὰ φυσικά, σὲ κάθε ἐποχὴ ἔχει ἀναπτυχθεῖ, ἀλλὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶναι κυρίως ἐκεῖνοι ποὺ πρωτοδημιουργοῦν τὸν ἀνθρωπισμὸ – οἱ Ἕλληνες-.
Κατόπιν ὅταν ἡ ἑλληνικὴ φιλοσοφία πηγαίνει στὴ δύση, ἀρχίζει ἡ δύση νὰ ἀναπτύσσει τὸν ἀνθρωπισμό, εἰς τὸν μεσαίωνα, εἰς τὴν ἀναγέννηση καὶ εἰς τοὺς νεωτέρους χρόνους μέχρι σήμερα.

Δὲν εἶναι ὅμως τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀναπτύξει πρόοδο καὶ πολιτισμὸ ἐρήμην του Θεοῦ – χωρὶς Θεό.
Γὶ αὐτὸ πάντοτε ὁ ἀνθρωπισμὸς εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀθεΐας.
Ἴσως θὰ ἐκπλήττεσθε ἀλλὰ αὐτὸς εἶναι ὁ ἀνθρωπισμός.
Εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀποκτήσει εὐγένεια χωρὶς Θεό. Ὁ ἀνθρωπισμὸς εἶναι προϊὸν τῶν ἄθεων, δὲν εἶναι ποτὲ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ποτέ.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας πολέμησαν τὸν ἀνθρωπισμό. Τὸν πολέμησαν μὲ ὅλη τη δύναμη τῆς ψυχῆς τους.
Καὶ προπάντων οἱ θεολόγοι τοῦ 12 αἰώνα καὶ πέρα, στὸ Βυζάντιο ὅταν ἤρχετο ὁ εὐρωπαϊκὸς οὐμανισμός, τὸν πολέμησαν μὲ ὅλη τη δύναμη τῆς ψυχῆς τους.
Τὸ Βυζάντιο κινδύνευσε ἀπὸ τὸν δυτικὸ οὐμανισμὸ καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖο τελικὰ καὶ ἔπεσε, τὸν δυτικὸ οὐμανισμό. Τὸν δυτικὸ οὐμανισμό.
Αὐτὸ λοιπόν, εἶναι τὸ ἁμάρτημα τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ. Ποιήσωμεν ἑαυτοῖς ὄνομα. ^{(Γεν. 11, 4)}

Θὰ ἔχωμεν ἕνα ὑλικὸ σημεῖο τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς ἑνώνει. Τί εἶναι αὐτὸ τὸ ὑλικὸ σημεῖο τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς ἑνώνει; ὅπως σήμερα τί ὑλικὸ σημεῖο ἔχουμε ποῦ μποροῦμε νὰ αἰσθανόμεθα ὅτι εἴμαστε ἑνωμένοι σήμερα οἱ ἄνθρωποι; Εἶναι τὰ λεγόμενα σύμφωνα, τὰ ὁποῖα βεβαίως σύμφωνα πρέπει νὰ εἶναι κάπου ἐγκατεστημένα.
Λέμε τὸ ἀτλαντικὸ σύμφωνο. Λέμε τὸ σύμφωνο τῆς Βαρσοβίας. Λέμε ὀργανισμὸς ἡνωμένων ἐθνῶν. Εἶναι ὑλικὰ σημεῖα ἑνότητος τῆς ἀνθρωπότητος. Ἑνότητος. Αὐτὸ εἶναι.

Βλέπετε ὅτι ὁ πύργος τῆς Βαβέλ, κτίζεται, συνεχίζει νὰ κτίζεται ὁ πύργος τῆς Βαβέλ, θὰ δεῖτε λίγο παρακάτω ὅτι ἔρχεται σύγχυσις, μήπως παρακαλῶ πέστε μου σὲ αὐτὰ τὰ σύμφωνα, ὑπῆρξε ποτὲ συμφωνία; ἢ διαρκῶς σὲ αὐτὰ τὰ σύμφωνα κινεῖται σύγχυσις.

Διότι πράγματι δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐπιφέρει ὁ Θεὸς σύγχυσις σὲ αὐτὰ τὰ σύμφωνα τὰ ὁποία ὀξυμώρως ὀνομάζονται σύμφωνα – ἐνῶ εἶναι σύγχυσις. Δὲν θέλει ἀπόδειξη περισσότερη.

(Απόσπασμα από ομιλία του π.Αθανασίου Μυτιληναίου † – Γένεσις)
πηγή 

Εορτή δύο Παρεκκλησίων επ ονόματι της Αγίας Παρασκευής στην Κατούνα

 Ι   Ε   Ρ   Α       Π   Α  Ν   Η   Γ   Υ   Ρ   Ι   Σ

 Το  Εκκλησιαστικό  Συμβούλιο

  του  Ιερού  Ναού  Αγίου  Αθανασίου  Κατούνης

        σας  προσκαλεί  στις Λατρευτικές Εκδηλώσεις επ’ευκαιρία

               της Μνήμης της Αγίας Οσιομάρτυρος Παρασκευής.

  Π  Ρ  Ο  Γ  Ρ  Α  Μ  Μ  Α      Π  Α  Ν  Η  Γ  Υ  Ρ  Ε  Ω  Σ

 ΣΑΒΒΑΤΟ  25  ΙΟΥΛΙΟΥ  και  ώρα  6:00  το  απόγευμα, θα  τελεσθεί

Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’αρτόκλασίας και Θείου Κηρύγματος.

  ΚΥΡΙΑΚΗ 26  ΙΟΥΛΙΟΥ ημέρα μνήμης της Αγίας Παρασκευής θα τελεσθεί  Όρθρος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας θα γίνει Λιτάνευση  της εικόνος και των Ιερών Λειψάνων της Αγίας Παρασκευής.

Στην Αγία Παρασκευή Μπόϊκον ο Εσπερινός θα τελεσθεί 7:30 το  απόγευμα.

Θα τεθεί εις προσκύνησιν τεμάχιο Ιερού Λειψάνου της Αγίας Παρασκευής και στους δύο Ναούς.

                                                              Εκ του Ιερού Ναού.

πηγή 

Η αγία Πελαγία και η εύρεση της εικόνας της Παναγίας της Τήνου

 

23 Ιουλίου: γιορτάζει, ανάμεσα σε άλλους αγίους (παρακαλώ, δείτε τους), η αγία Πελαγία της Τήνου (οσία Πελαγία η Τηνία - οσία = αγία μοναχή). Είναι εκείνη που, με αποκάλυψη της Παναγίας, βρήκε την ιστορική και θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Μεγαλόχαρης της Τήνου, λίγους μήνες μετά την έναρξη της επανάστασης του 1821.

Αγαπώ αυτή την αγία, σχετικά άγνωστη στους πολλούς, από τότε που πήγα με τους γονείς μου, παιδί ακόμη, στην Τήνο και έμαθα την ύπαρξή της. Σας προτείνω να πάτε κι εσείς και να χαιρετίσετε το μοναστήρι, όπου ασκήτεψε και άγιασε, και το ναό της. Η βιογραφία της είναι από εδώ.

Η Πελαγία ήταν κόρη του παπά Νικηφόρου Νεγρεπόντη. Η μητέρα της ήταν από τον Τριπόταμο της Τήνου και άνηκε στην οικογένεια Φραγκούλη. Γεννήθηκε το 1752 στο χωριό Κάμπο της Τήνου και το κοσμικό της όνομα ήταν Λούκια. Από διάφορα έγγραφα φαίνεται ότι είχε ακόμα τρεις αδελφές. Η οικογένειά της διακρινόταν για την αγνή πίστη και την προσήλωση στα θρησκευτικά ιδεώδη.

Λίγα χρόνια μετά τη γέννηση της Λουκίας ο πατέρας της πέθανε. Ήταν τότε 12 χρονών και έδειχνε σημάδια έντονης επιθυμίας να αφιερωθεί και να υπηρετήσει το θέλημα του Θεού. Οι δυσκολίες της ζωής έκαναν την μητέρα της να τη στείλει στον Τριπόταμο, στην κάπως πιο ευκατάστατη αδελφή της. Εκεί η Λούκια έμεινε τρία χρόνια και συχνά επισκεπτόταν την άλλη θεία της, που ήταν μοναχή στη Μονή Κεχροβουνίου. Ένοιωσε τότε επιτακτική την ανάγκη ν' ακολουθήσει τον μοναχικό βίο και σε ηλικία 15 χρονών μπήκε στο Μονστήρι σαν δόκιμη, υπό την επίβλεψη της θείας της μοναχής Πελαγίας. Όταν ήλθε η ώρα έγινε και η ίδια μοναχή με το όνομα Πελαγία.

Ως μοναχή αφοσιώθηκε με ψυχή και σώμα στην λατρεία του Θεού και στην ανακούφιση των πασχόντων. Η αγνότητα της ψυχής της, η οσιότητα της ζωής της, η αυταπάρνηση της, η μυστική ζωή της κι ο πόθος της για λύτρωση συντέλεσαν ώστε η μοναχή Πελαγία να γίνει το «σκεύος εκλογής» για ν' αποκαλυφθεί σ' αυτήν η Παναγία για την εύρεση της Αγίας εικόνας της στον αγρό του Δοξαρά στην πόλη της Τήνου (30 Ιανουαρίου 1823), γεγονός που έμελλε να κάμει την Τήνο ιερό νησί και να κατατάξει την Πελαγία μεταξύ των Αγίων. Το γεγονός δε αυτό συνέβη όταν η Όσια ήταν 73 χρόνων και αρχιερέας Τήνου ήταν ο Γαβριήλ.

Η Οσία Πελαγία έκανε, με τις πρεσβείες της Παναγίας και τη χάρη του Θεού, αρκετά θαύματα πριν και μετά τον θάνατο της, ο όποιος ήλθε στις 28 Απριλίου 1834 και τάφηκε στο ναό των Ταξιαρχών του μοναστηριού.

Το 1973 όμως, κτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός στο όνομα της, όπου φυλάσσεται και προσκυνείται η αγία κάρα της σήμερα. Ανακηρύχτηκε αγία με Συνοδική Πατριαρχική Πράξη στις 11 Σεπτεμβρίου 1970 και η μνήμη της ορίστηκε να τιμάται στις 23 Ιουλίου, την ήμερα δηλαδή του οράματος της.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ

Η εύρεση της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας έγινε ύστερα από όραμα της Αγίας Πελαγίας.

Την Κυριακή 9 Ιουλίου 1822 βλέπει στον ύπνο της μία μεγαλοπρεπή κυρία με φωτοστέφανο, η οποία της εξηγεί πόσο υπέφερε θαμμένη τόσα χρόνια κάτω από το χώμα. Της ζήτησε όταν ξημερώσει να επισκεφθεί τον επίτροπο εσωτερικών υποθέσεων της Μονής και να του ανακοινώσει την επιθυμία της να αποκαλυφθεί το ερειπωμένο θαμμένο μέγαρό της στον αγρό του Αντ. Δωξαρά.

Όταν ξύπνησε κατάλαβε ότι η κυρία ήταν η Θεοτόκος και ότι το μέγαρο ήταν προφανώς ο Ναός Της. Της γεννήθηκαν όμως αμφιβολίες για το κατά πόσο μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει σε εκείνη την άσημη ταπεινή και το πώς θα έπρεπε να υποφέρει τους χλευασμούς και τις κοροϊδίες του δύσπιστου κόσμου. Έτσι αποφάσισε να μην αναφέρει τίποτα. [Για το θέμα των αμφιβολιών (που είναι απαραίτητες) και της αμφισβήτησης των οραμάτων δείτε αναλυτικά εδώ].

Την επόμενη Κυριακή 16 Ιουλίου 1822, εμφανίζεται και πάλι στον ύπνο της η ίδια Κυρία δίνοντας και πάλι την ίδια παραγγελία. Η Πελαγία δεν είχε πλέον καμία αμφιβολία ότι ήταν η εκλεκτή από την Θεοτόκο, αλλά και πάλι την απέτρεψαν οι αμφιβολίες.

Όταν και την τρίτη Κυριακή, 23 Ιουλίου 1822, εμφανίζεται στον ύπνο της με στεναχωρημένο, αλλά αυστηρό ύφος ζητώντας εξηγήσεις για την αγνόηση της παραγγελίας της, η Πελαγία αποφασίζει πλέον να προχωρήσει χωρίς να ολιγωρήσει.

Την ίδια μέρα η Πελαγία κατέφυγε στην Ηγουμένη η οποία γνωρίζοντας τον ενάρετο βίο της την πίστεψε και επισκέφθηκε τον επίτροπο. Ο επίτροπος με την σειρά του ειδοποίησε με την συνοδεία της Πελαγίας τον Μητροπολίτη της Τήνου ο οποίος προσκαλεί τον λαό της Τήνου στον Μητροπολιτικό ναό των Ταξιαρχών, παρακαλώντας τον να συνδράμουν για τον σκοπό αυτό σε χρήμα ή και σε εργασία.

Ο λαός πρόθυμα άρχισε τις ανασκαφές στις αρχές Σεπτεμβρίου 1822, από τις οποίες αποκαλύφθηκαν ο αρχαίος ναός του Διονύσου και ο ναός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Ωστόσο δεν βρέθηκε κανένα ίχνος εικόνας πράγμα που επισκίασε το θετικό κλίμα και οδήγησε τον κόσμο σιγά, σιγά στην εγκατάλειψη του εγχειρήματος. Η Πανώλη θέριζε εκείνη την εποχή, πράγμα που ο επίτροπος το θεώρησε θεία τιμωρία.

Σε συνεργασία πάλι με τον Μητροπολίτη Τήνου συγκαλούν και πάλι τον λαό της Τήνου με την ίδια έκκληση ορίζοντας επιπλέον και μια επιτροπή ελέγχου του έργου. Όσο οι εργασίες δεν έφερναν αποτέλεσμα, ο λαός χλεύαζε και κατηγορούσε την Πελαγία ως ονειροπόλα.

Με δάκρια στα μάτια η Πελαγία ζητά την βοήθεια της Παναγίας, η οποία της αποκαλύπτει πλέον το ακριβές σημείο στο οποίο ήταν θαμμένη η εικόνα Της.

Στις 30 Ιανουαρίου 1823, μετά από την υπόδειξη της εν λόγω θέσης, η αξίνα του Δημ. Βλάσση προσκρούει στο θαυματουργό εικόνισμα!

Προσθέτουμε από εδώ:
Το χαρµόσυνο µήνυµα της εύρεσης διαδόθηκε αστραπιαία σε όλη την επαναστατηµένη Ελλάδα και όλοι οι πιστοί προσήλθαν, για να την προσκυνήσουν και να προσφέρουν οικονοµική ενίσχυση για την ανέγερση του ναού της και τα τιµαλφή τους ως αφιερώµατα, ενώ οι εργασίες συνεχίζονταν πυρετωδώς. Ανάµεσα στους πρώτους προσκυνητές συγκαταλέγονται οι ήρωες του αγώνα Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Μιαούλης, Κανάρης και άλλοι.
 
Ἀπολυτίκιο

Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ἀμέμτπως ἐβίωσας ἐν ἐγκράτειᾳ πολλὴ καὶ πόνοις ἀσκήσεως καὶ ἐν ἀγάπῃ θερμή, Πελαγία Θεόληπτε. Ὅθεν τὴν Θεοτόκον ἐπαλλήλως κατεῖδες, μηνύουσαν σοὶ Εἰκόνος τὴν ἀνεύρεσιν ταύτης. Ἣν πρέσβευε, Ἁγία Μῆτερ, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σέ.

Η ιστοσελίδα του προσκυνήματος της Παναγίας της Τήνου

πηγή