Το να υποφέρεις δεν σημαίνει ότι πεθαίνεις

 

Jose Manuel Lamarque

H Ελλάδα και οι Έλληνες υποφέρουν σιωπηλά.

Εδώ και τέσσερα χρόνια, η Ελλάδα είναι δακτυλοδεικτούμενη, οι Έλληνες προσβάλλονται, και η χώρα προβάλλεται σαν να είναι η μαύρη τρύπα της Ευρώπης. Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή η Ελλάδα είναι μια μεσογειακή χώρα.
Αν η Ελλάδα βρισκόταν βόρεια της Γερμανίας, μεταξύ της Σουηδίας και της Φινλανδίας, θα …της βρίσκαμε σίγουρα κάποια δικαιολογία.
Εάν επρόκειτο για μια προτεσταντική χώρα όπου ο ήλιος λάμπει μόνο για λίγες ώρες το χρόνο, ενώ οι άνθρωποι συνθλίβονται από το κρύο της νύχτας για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε θα εφευρίσκαμε για την Ελλάδα, κάποια σοβαρή δικαιολογία και θα αναζητούσαμε έναν άλλο ένοχο.

Όταν η Ισλανδία αρνείται να πληρώσει το χρέος της, δεν λέμε τίποτα. Δεν την κατηγορούμε ούτε την υποστηρίζουμε. Η απόλυτη σιωπή. Μάλιστα το να διαμαρτύρεται κανείς στο προαναφερθέν πλαίσιο είναι υγιές, επειδή είναι "αγνό" και δεν κάνει θόρυβο. Και βέβαια μια τέτοια διαμαρτυρία είναι αποδεκτή από όλους, γιατί προτιμάμε υποκριτικά την αισθητική μιας εικόνας όπου διαμαρτύρονται συναθροιζώμενοι ξανθοί και “άσπιλοι” άνθρωποι που όταν μιλάνε μένουν ανέκφραστοι κρατώντας ακίνητα τα χέρια τους, μη κουνώντας ούτε καν το κεφάλι τους.

Και εν συνεχεία οι διαμαρτυρόμενοι πηγαίνουν στη σάουνα. Ο Έλληνας αντίθετα θα πάει στο Χαμάμ. Γιατί οι Έλληνες είχαν καταληφθεί από τους Τούρκους πριν πολλά χρόνια. Και σήμερα που η Τουρκία προσπαθεί να εισέλθει στην Ευρώπη αυτή της κρατάει μεν την πόρτα ανοιχτή ωστόσο την τελευταία στιγμή χρησιμοποιείται η έννοια της ‘ασφάλειας’ για να κλείσει διπλωματικά η Ευρωπαϊκή της προοπτική.

Έτσι λοιπόν το να έχεις κατακτηθεί από τους Τούρκους και το να είσαι μεσογειακή και ορθόδοξη χώρα είναι αρνητικό στα μάτια των Βορειοευρωπαίων.

Όχι, πραγματικά δεν μπορεί να εμπιστεύεται η Ευρώπη "τέτοιους ανθρώπους". Η Ελλάδα είναι σαν την Ισπανία. Οι Ισπανοί είχαν καταληφθεί από τους Μαυριτανούς, ως εκ τούτου, ο Ισπανός έχει κάτι το αραβικό στο αίμα του, και για να το καταλάβεις αυτό αρκεί απλά να κοιτάξεις την Αλάμπρα. Όσον αφορά την Ιταλία, θα μπορούσαμε να την εμπιστευτούμε, παρ’ ότι είναι κι αυτή χώρα της Μεσογείου, όμως κι αυτοί έχουν τη μαφία, την Dranghetta, την Καμόρα, και το Βατικανό.

Εν ολίγοις, αυτό είναι αρκετό για να έχεις επιχειρήματα ώστε να αποφασίσεις να μην τους εμπιστευτείς ούτε τους Ιταλούς. Τέλος, υπάρχει και η Πορτογαλία. Πενήντα χρόνια φασιστικής δικτατορίας, στοιχειώνουν το παρελθόν της.

Η Πορτογαλία είναι, λοιπόν, φασιστική χώρα, όπως η Ισπανία του Φράνκο και η Ελλάδα των συνταγματαρχών. Όχι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τις μεσογειακές χώρες. Δεν μιλάμε καθόλου βέβαια για τη ναζιστική Γερμανία και τη Φινλανδία, και όποια άλλη χώρα συνεργάστηκε με τους Ναζί.

Όχι, εκεί ξεχνάμε το παρελθόν, γιατί αυτές είναι οι περιβόητες χώρες του Βορρά και μπορούμε να τις εμπιστευθούμε έτσι κι αλλιώς. Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι και η Γαλλία και το Βέλγιο αλλά και η Ουγγαρία συνεργάστηκαν επίσης κατά κάποιο τρόπο με τους ναζί. Και τελικά αυτός ο μηδενιστικός συλλογισμός καταλήγει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι η μόνη αληθινή ευρωπαϊκή δημοκρατία.

Πόσο καιρό όμως θα διαρκέσει αυτή η ανοησία;
Πόσο καιρό θα αντέξoυμε να θεωρούνται οι Έλληνες ανόητοι, και κλέφτες;
Το ότι η ελληνική πολιτική σκηνή δεν υλοποίησε ποτέ την ιδέα του εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους, είναι ένα γεγονός. Ίσως ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός που είχε την επιθυμία να αναπτύξει τη χώρα του πολιτικά να είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που έχει σημαδέψει την ιστορία της Ελλάδας.

Αλλά, όταν ο Ρομάνο Πρόντι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρότεινε το δημόσιο εθνικό λογιστικό έλεγχο των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2003, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία είχαν αρνηθεί. Αρνήθηκαν, γνωρίζοντας ότι τα στοιχεία της Ελλάδας ήταν πειραγμένα.
Ήξεραν ότι ο Ελληνικός λαός δεν ήξερε τίποτα.
Εξάλλου ζήτησε ποτέ κανείς την πολιτική αναδιάρθρωση του Ελληνικού κράτους;
Όχι, κανείς στην Ευρώπη δεν το ζήτησε ποτέ.
Δεδομένου ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζονταν ως ένας τουριστικός προορισμός, και μια χώρα παραγωγής ελαιόλαδου, όλα θεωρούνταν ότι λειτουργούν μια χαρά. Οι Έλληνες παρέμεναν όλο αυτό τον καιρό Ευρωπαίοι δεύτερης κατηγορίας που συνεισφέρουν στο να ολοκληρώνεται το μεγάλο φαγοπότι.

Μιλώντας για την ιστορία της Ελλάδας και την αρχαιότητα ειναι αλήθεια ότι όλοι αποδεχόμαστε ότι ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Ηρόδοτος και πολλοί άλλοι, έζησαν στην Ελλάδα, αλλά στο μακρινό παρελθόν. Και σήμερα όλοι εμείς κατηγορούμε τους Έλληνες και αναρωτιόμαστε αν κατασκεύασαν ποτέ αεροσκάφη, πυρηνικά εργοστάσια, αυτοκίνητα;

Υπήρχε όλο αυτό τον καιρό ένα προϊόν “made in Greece”, εκτός από τη φέτα;
Όχι, γιατί η Ελλάδα παραμένει όλα αυτά τα χρόνια η χώρα των φτωχών αγροτών και των μικροαστών που μιλούνε δυνατά, και περπατάνε με κομπολόγια στο χέρι, τρώνε περισσότερο λαχανικά παρά κρέας ενώ τα γλυκά τους δίνουν στο στόμα την αίσθηση ενός μελένιου φιλιού.

Και αν η Ελλάδα τελικά χρεωκοπήσει, εάν αποχωρήσει από την ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση τι θα υποστηρίζει η Ευρώπη σε δέκα χρόνια για αυτήν; …
“Εμείς δεν ξέραμε τίποτα!”…
“Είμαστε υπεύθυνοι αλλά δεν είμαστε ένοχοι!…” κτλ.
Η ευθύνη θα επιστρέψει στους Έλληνες, για άλλη μια φορά.

Τα έχω βαρεθεί πια όλα αυτά τα στερεότυπα! Δεν μπορώ να ανέχομαι πλέον το γεγονός ότι το να ανήκεις σε ένα μεσογειακό λαό έχει καταντήσει συνώνυμο μιας ιδιότυπης σύγχρονη ψυχολογικής δουλείας. Δυστυχώς οι Έλληνες προς το παρόν είναι σιωπηλοί και δεν αντιδρούν έντονα. Αυτό είναι το λάθος. Ξέρω ότι είναι εύκολο να το γράφει αυτό κάποιος που ζει στο Παρίσι. Αλλά εγώ το γράφω γιατί θέλω μέσα από τα λόγια μου να εμφυσήσω την εμπιστοσύνη σε όλους τους Έλληνες, και να τους πω ότι πρέπει να εμπιστευτούν τη νεολαία του τόπου και να της παραδώσουν τα κλειδιά της εξουσίας για έναν εκσυγχρονισμό της χώρας που συνάμα θα σέβεται την κληρονομιά και τη διαφορετικότητά της.

Όλα είναι δυνατά γιατί η αληθινή ζωή δεν έχει τιμή. Και ακόμα πιο ευτελής είναι η τιμή του ελληνικού χρέους που έτσι κι αλλιώς οι Έλληνες δεν έχουν τη δυνατότητα να αποπληρώσουν. Από τη μια η Γερμανία ρυθμίζει το επιτόκιο του δανεισμού της για εξυπηρέτηση του εθνικού της χρέους στο 2% και από την άλλη επιβάλλει στην Ελλάδα ένα θεόρατο επιτόκιο ύψους 30%.

Τέρμα τα ψέματα!
Το γράφω λοιπόν και το φωνάζω δημόσια, οι Έλληνες δεν είναι υπεύθυνοι για τίποτα.
Οι Έλληνες είναι ίσοι με κάθε άλλο λαό στον πλανήτη κι έχουν το δικαίωμα να ζήσουν στη χώρα τους, στη γη τους, σύμφωνα με τα έθιμα και τις παραδόσεις τους.
Εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε απλώς να τους βοηθήσουμε στην οικοδόμηση ενός σύγχρονου κράτους που θα διαχειρίζεται την Ελλάδα ως μια πραγματική δημοκρατία, στις βάσεις μιας πραγματικής ισότιμης κοινωνικής πολιτικής και ενός παραγωγικού ενθουσιασμού που θα δημιουργήσει ανάπτυξη προς όφελος της ίδιας της χώρας.

Εξάλλου το να καταστρέψουμε την Ελλάδα θα έχει πολύ άσχημο αντίκτυπο και στο μέλλον της Ευρώπης.
Είμαι Γάλλος αλλά νιώθω Έλληνας στην ψυχή, και υποστηρίζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ την Ελλάδα. Ολόκληρη την Ελλάδα.

Translation by Lazaros MAVROMATIDIS

πηγή 

Ο πράκτορας του Ναπολέοντα Κοραής κατά της Ρωμηοσύνης, και η "Ελληνική Νομαρχία"

 

Πώς προκύψαμε από Ρωμηοί: "Έλληνες"; Γιατί σήμερα μερικοί ανιστόρητοι λένε ότι οι Έλληνες είναι "υπόδουλοι" στην Κωνσταντινούπολη; Από πού "εισήχθη" στη χώρα μας ο ξενόφερτος "Διαφωτισμός"; Τι ρόλο έπαιξαν κατά της χώρας μας και της Εκκλησίας ο Κοραής και ο Ναπολέων; Τι παραμύθι έχουν καταπιεί οι σημερινοί "Εκσυγχρονιστές" και "Διαφωτιστές" που παπαγαλίζουν ανιστόρητες και αφιλοσόφητες Δυτικές ανοησίες;

Για όλες αυτές τις απαντήσεις, θα βρείτε διαφωτιστικό το παρακάτω κειμενάκι. Είναι μεταφρασμένο από την καθαρεύουσα σε απλή γλώσσα, από τον πρόλογο της β΄ έκδοσης του βιβλίου: "ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ" εκδόσεις Δομός δεύτερη έκδοση, του π. Ι. Ρωμανίδη, γραμμένο το Πάσχα του 1989 ως πρόλογος. Είναι ένα τμήμα του προλόγου, που θεωρήσαμε χρήσιμο να γίνει ευρύτερα γνωστό σε κάθε Ρωμηό.

Όταν γραφόταν η παρούσα μελέτη, δεν ήταν ακόμα αισθητό, ότι στα ξένα κέντρα αποφάσεων, σχεδιάσθηκε όχι μόνο η κατάργηση της Ρωμηοσύνης, αλλά και η αλλοίωση της Ορθοδοξίας κατά τα πρότυπα των δυτικών. Σήμερα παραδόξως, η έρευνα οδηγεί στον Ναπολέοντα και το επιτελείο του, ως αρχιτέκτονες των ενεργηθέντων.

Αυτός είχε στο επιτελείο του μεταξύ άλλων τον Ρήγα Βελεστινλή και τον Αδαμάντιο Κοραή. Ο Ρήγας πρόσφερε σχέδιο Επαναστάσεως και ιδρύσεως ελεύθερης Ρούμελης/Ρωμανίας, που θα είχε την Κωνσταντινούπολη ως πρωτεύουσα όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών, που αποτελούσαν το μιλιέτ των Ρωμαίων, αλλά και των Μουσουλμάνων. Κατ' εντολήν όμως του Ναπολέοντα, ο Κοραής εργάσθηκε για την ανατροπή των σχεδίων του Ρήγα, έργο που συντελέσθηκε δια ψηφίσματος της Γ΄ Εθνικής Συνελεύσεως του 1927. Με αυτό, αναγνωρίζονταν ως θεμελιώδη τα "άριστα συγγράμματα", οι "λόγοι" και οι "παραγγελίες" του Κοραή. Ασφαλώς οι πληρεξούσιοι που γνώριζαν τις παραγγελίες αυτές ήταν λίγοι, επειδή ψήφισαν:

α) ότι το Έθνος ήταν υπόδουλο στην Κωνσταντινούπολη από την εποχή του Μεγάλου Κωσταντίνου ως του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, και στη συνέχεια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και

β) ότι οφείλουν να μεταβάλουν θρησκεία χωρίς όμως αλλαγή των δογμάτων. Είναι εμφανές πλέον ότι το επιτελείο του Ναπολέοντα μερίμνησε για την έκδοση του βιβλίου "Ελληνική Νομαρχία ήτη Λόγος περί ελευθερίας" το έτος 1806, του οποίου ο συντάκτης αναφέρει ότι "κράζομαι ανώνυμος Έλλην". Αφιερώνει το βιβλίο στον "Ρίγα" κατά Γαλλική ορθογραφία), κατ' ουσίαν όμως ανατρέπει το σχέδιο του Ρήγα με σχέδιο του Ναπολέοντα, το οποίο αργότερα φέρεται ως σχέδιο του Κοραή. Προς συγκάλυψη της πηγής του σχεδίου, ο συντάκτης επιτίθεται κατά του δυνάστη της Γαλλίας και κατά των θρόνων, υποστηρίζοντας όμως την αριστοκρατία και την φυσική ανισότητα των ανθρώπων που αποτελούν τα θεμέλια των θρόνων. Παραγγέλλεται μάλιστα στο υπό ίδρυσιν Ελληνικό έθνος, να δεχθεί τον Κοραή ως έναν των διαδόχων του Ρήγα και νέο Ιπποκράτη και φιλόσοφο, αν και αυτός κατά την εποχή αυτή ήταν αφοσιωμένος στον Ναπολέοντα και στα σχέδιά του. Επιπλέον παραγγέλλει στους μη γνωρίζοντες ακόμα ότι είναι Έλληνες, να ελευθερώσουν τους εαυτούς τους, επειδή εάν ελευθερωθούν από άλλους, απλώς θα αλλάξουν δυνάστη. Το τελευταίο φανερώνει ότι ο συντάκτης είναι ζηλωτής της απόλυτης και άνευ όρων ανεξαρτησίας, δηλαδή ότι δεν είναι πράκτορας ουδενός. Εύλογο λοιπόν δημιουργείται το ερώτημα, γιατί δεν αποκαλύπτει το όνομά του να τον ακολουθήσουμε, αλλά συνιστά τον πράκτορα Κοραή, ενώ ο ίδιος δεν είναι πράκτορας κανενός, ώστε να τον ακολουθήσουμε.

Το ότι η συγγραφή και έκδοση του βιβλίου αυτού είναι έργο του επιτελείου του Ναπολέοντα, ξεσκεπάζεται σαφώς από την πολεμική την οποία επιχειρεί ο "συγγραφέας" εναντίον της ισότητας των ανθρώπων, υποστηρίζοντας ότι και στην αυτοκρατορία μπορεί να υπάρχει ελευθερία: «επειδή και εις τας δύο αυτάς διοικήσεις, δημοκρατίαν και αριστοκρατίαν σώζεται η ελευθερία. Αδιάφορος είναι η εκλογή». Κατά τον συντάκτη, η ελευθερία, δηλαδή η Νομαρχία, «χωρίς να θελήση ματαίως να κάμη όλους δυνατούς , όλους πεπαιδευμένους ,όλους πλουσίους, ή τουναντίων, εμετρίασε μόνον με τους νόμους την φυσικήν ανομοιότητα, και τόσον καλώς εξίσωσε τας λοιπάς, ώστε οπού έκαμε να χαίρονται οι άνθρωποι μίαν εντελή ομοιότητα, αγκαλά και κατά φύσιν ανόμοιοι». Η ομοιότητα λοιπόν όλων, επιτυχάνεται με την υπακοή στους νόμους, που κάνει εξ ίσου ελεύθερους και τον αριστοκράτη και τον μη αριστοκράτη, αν και υφίστανται μεταξύ των ανθρώπων ανομοιότητες: «Οι άνθρωποι διαφέρουσι αναμεταξύ των κατά φυσικόν τρόπον». Ουσιαστικά πρόκειται περί ανατροπής των θεμελίων της δημοκρατίας και ελευθερίας και σαφούς επιστροφής στην μεσαιωνική ρατσιστική φιλοσοφία-θεολογία της τευτονικής ευγένειας της Ευρώπης. Αυτής που γέννησε τον Καρλομάγνο, τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ.

Μάλιστα είναι κωμική η αγανάκτηση του αριστοκράτη συντάκτη του βιβλίου, επειδή ένας τιποτένιος γεωργικής προέλευσης νέος μπορεί να φθάσει μέχρι του αξιώματος του Πατριάρχη. Κωμικά αλλά και ουσιώδη είναι επίσης τα λάθη που διατυπώνονται περί της οργάνωσης και λειτουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας (την οποία αντιλαμβάνεται σαν όμοια με την Παπική), μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Αγνοώντας το συνοδικό μας σύστημα, θεωρεί ότι οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων "υπόκεινται" στον Οικουμενικό Πατριάρχη, γι' αυτό γράφει: «ο γελοιώδης τίτλος οικουμενικός φανερώνει, ότι οι άλλοι τρεις Πατριάρχαι υπόκεινται εις αυτόν. Αυτός λοιπόν διαμοιράζει εις όλας τας επαρχίας του Οθωμανικού κράτους». Καθόλου δεν υποπτεύεται ο συντάκτης ότι στον χώρο της εν λόγω Αυτοκρατορίας υπάρχουν αυτοκέφαλες και αυτόνομες Εκκλησίες, η κάθε μία των οποίων έχει τη δική της σύνοδο προεδρευομένη από του Πατριάρχη, Μητροπολίτη ή Αρχιεπισκόπου, και ότι εκλέγει τους επισκόπους της αυτόνομα. Ισχυρίζεται ακόμα ο συντάκτης του βιβλίου, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης «πολλάκις πέμπει εις όλην την Οθωμανικήν επικράτειαν και εκεί που δεν είναι Χριστιανοί τόσας εκατοντάδας αρχιεπισκόπους, εξ ων ο καθείς έχει τέσσαρες ή πέντε επισκοπάς, εις τας οποίας πέμπει και αυτός τόσους επισκόπους». Ο Φράγκος νομίζει ότι μόνο η Κωνσταντινούπολις έχει σύνοδο, στην οποία ο Πατριάρχης είναι δέσμιος, όπως ακριβώς στην Curia ο Πάπας της Ρώμης. Μία φορά αναφέρει το όνομα "μητρόπολις" αλλά ουδέποτε "μητροπολίτες", ενώ είναι γνωστό ότι κατά την εποχή εκείνη, ο Μητροπολίτης προήδρευε συνήθως συνόδου. Ο δε Αρχιεπίσκοπος ως μέλος αυτής της συνόδου, ήταν ο πρώτος κατά πρεσβεία επίσκοπος, όπως ο Αρχιδιάκονος μεταξύ των διακόνων.

Η σύγχυση του συντάκτη όσον αφορά θέματα οργάνωσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ασφαλώς οφείλεται στις πηγές από τις οποίες αντλεί τις πληροφορίες του, που βρίσκονταν στα αρχεία κατασκοπίας. Στα αρχεία αυτά, βρίσκονταν κατατεθειμένες οι αναφορές των "περιηγητών", οι οποίοι συνέλεγαν πληροφορίες κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους, μη μπορώντας όμως να κατανοήσουν ορθά όσα έβλεπαν και άκουγαν. Είναι χαρακτηριστικό το ότι μιλάει ο συντάκτης για «κλάσιν της ιερωσύνης», ακριβώς επειδή έχει υπ' όψιν του τη δική του Φράγκικη παράδοση, κατά την οποία ο κλήρος αποτελούσε ιδιαίτερη τάξη (classe). Σε αυτή ηγούνταν οι Φράγκοι επίσκοποι, και ήταν διαφορετική από την classe των ευγενών στην οποία ανήκαν οι Φράγκοι, και της τρίτης κατάστασης στην οποία ανήκαν οι Γαλλορωμαίοι.

Ισχυρίζεται επίσης ότι ο ιερέας του χωριού, που φέρει «φόρεμα ιερωσύνης», αναγορεύεται σε αρχιμανδρίτη «με γρόσια», και με τον ίδιο τρόπο μπορεί να ανέλθει μέχρι τον πατριαρχικό θρόνο. Αγνοεί εμφανώς ότι οι Ιερείς των χωριών, (όπως μέχρι σήμερα), ήταν έγγαμοι και επομένως δεν προβιβάζονταν σε αυτούς τους βαθμούς. Φανταζόταν εσφαλμένα ότι οι Ιερείς και οι Επίσκοποι όλων των βαθμίδων άρχιζαν τη σταδιοδρομία τους ως Ιερείς χωριών, λόγω των πληροφοριών του περί χωρικής προελεύσεως. Συγχέει τους Ιερείς των χωριών με τους άγαμους κληρικούς και αγνοεί ότι μόνο οι άγαμοι αποκτούν τα ανωτέρω οφφίκια. Η προέλευση των μοναχών από τα χωριά, που ανέβαιναν μέχρι τη θέση του Πατριάρχη, τον οδηγεί στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι αυτοί είναι απαίδευτοι. Και αυτό επειδή στη δική του πατρίδα μόνο οι αριστοκράτες σπουδάζουν στις ανώτερες σχολές για να αποκτήσουν νευραλγικές θέσεις στην Εκκλησία. Και είναι γνωστό ότι εκεί η "Εκκλησία" κυβερινόταν κυρίως από Φράγκους ευγενείς, όπως ακριβώς και το κράτος. Αγνοεί ο συντάκτης ότι από αυτούς τους χωρικούς αναδείχθηκαν μέγιστες φυσιογνωμίες της Ορθόδοξης Θεολογίας, λόγω ακριβώς της σπουδής χειρογράφων των ιερών μονών, μέσα στις τεράστιες βιβλιοθήκες. Γι' αυτό ακριβώς γνώριζαν καλύτερα από τους Λατίνους τους πατέρες και την ιστορία της αυτοκρατορίας. Γιατί οι Λατίνοι τους μελετούσαν με κλειδί ερμηνείας μόνο τον Αυγουστίνο και τους σχολαστικούς. Είναι γνωστό ότι ο εκ γενετής αριστοκράτης δεν μπορεί να αποκρύψει την απέχθειά του για όσους γίνονταν ηγέτες χωρίς να είναι αριστοκράτες. Γι' αυτό και ο συντάκτης της "Ελληνικής Νομαρχίας" γράφει: «όθεν όλοι οι αρχηγοί της Εκκλησίας κατάγονται από την ιδίαν ποταπότητα και οι περισσότεροι είναι αμαθέστατοι». Φαίνεται μάλιστα να αγνοεί ο αριστοκράτης αυτός, ότι οι Απόστολοι ήταν "ποταποί" και ο κορυφαίος Πέτρος "αγράμματος".

Επαναλαμβάνοντας ο συντάκτης τις θέσεις του Ναπολέοντα και του Κοραή, διατείνεται ότι οι Ελλαδικοί, μετά από τόσους αιώνες δουλειάς στην Κωνσταντινούπολη, λησμόνησαν ότι είναι Έλληνες και έλαβαν το όνομα Ρωμαίοι. Γιατί όμως ο συντάκτης χρησιμοποιεί το όνομα: "Έλλην"; Στη Δύση μας γνώριζαν ως «Greci», ενώ στην ανατολή το όνομα σήμαινε "ειδωλολάτρης". Οι Χριστιανοί κάτοικοι του ελλαδικού θέματος λέγονταν "Ελλαδικοί", ενώ πολλοί Ρωμαίοι είχαν συνηθίσει από την εποχή της Φραγκοκρατίας να ονομάζονται Greci από τους Φράγκους. Το 1801 ο Ναπολέων έστειλε στο Ελλαδικό το "Σάλπισμα πολεμιστήριον" του οποίου συντάκτης ήταν ο Κοραής, για να προκαλέσει επανάσταση κατά των Τούρκων και να πετύχει την αποστολή επανδρωμένου στόλου στην Αίγυπτο για βοήθεια του στρατού του εναντίον των Τούρκων και των Άγγλων. Μέσω του "Σαλπίσματος" προσπαθεί πρώτα να πείσει τους Ελλαδικούς ότι δεν είναι Ρωμαίοι αλλά Έλληνες, οι οποίοι ξέχασαν το όνομά τους μετά τόσους αιώνες δουλείας στην Κωνσταντινούπολη.

...

Ήδη στις 5.2.1801, σαράντα έξι μήνες πριν από τη στέψη του Ναπολέοντα, ως  imperator, o Κοραής δηλώνει σε επιστολή του το κωδικό όνομα του κυρίου του: "Ο «Καραοσμάνογλου» (= Carolus Magnus, κατά τουρκική εκφορά του ονόματος), έχει την ελπίδα να κατακτήση την Ιωνία και να καταστρέψει το θρόνο του Βυζαντίου, γενόμενος βασιλεύς δηλαδή imperator".

πηγή 

Διωγμοί των Χριστιανών στον 21ο αιώνα

 

ΤΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΑΣ ΚΕΝΤΗ*  
Προς ηγέτες της Ε.Ε., ΗΠΑ, Προς Πρεσβείες, Ηνωμένα Έθνη, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και άλλους υποκρινόμενους
Η απαγωγή των ορθόδοξων μοναχών της αρχαιότατης Χριστιανικής μονής στην Μααλούλα στην Συρία, αποτέλεσε την τελευταία σταγόνα η οποία ξεχείλισε το ποτήρι της θλίψης και αγανάκτησης πολλών Χριστιανών ανά το παγκόσμιο… Είναι αναρίθμητα τα περιστατικά εκδήλωσης βίας κατά των Χριστιανών στις περιοχές της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Αφρικής, η ένταση και ο αριθμός των οποίων πλέον αυξάνονται δραματικά. Τι πράττει η Ευρώπη για αντιμετώπιση αυτών των συμπεριφορών;
Οι ηγεσίες των κρατών της ΕΕ και διεθνείς οργανισμοί τα τελευταία χρόνια κυρίως έχουν προτάξει το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως πρωτεύοντα στόχο.  Έχουν επιβάλει με νομοθετικές ρυθμίσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες την αποδοχή των Άλλων που εισβάλουν για διάφορους λόγους και κατακλύζουν την ΕΕ. Οποιοσδήποτε ευρωπαίος πολίτης δε ανησυχήσει, για τις επιπτώσεις της ογκώδους παρουσίας τους στην κοινωνική συνοχή, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις  καταδικάζεται ως ρατσιστής, εθνικιστής και μισαλλόδοξος. Την ίδια στιγμή που οι Ευρωπαίοι ηγέτες, υψώνουν το λάβαρο «των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» μειονοτήτων και επήλυδων στην Ευρώπη,  μέμφονται άτομα και πολιτικές που διαμαρτύρονται και διεκδικούν την προστασία και την κατοχύρωση στοιχειωδών δικών τους ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό ισχύει κατά κράτος στην περίπτωση των απανταχού Χριστιανικών μειονοτήτων.
Η εκκλησία του Χριστού γεννήθηκε ως ιστορική πραγματικότητα στον χώρο της Εγγύς Ανατολής. Ο ιδρυτής και το θεμέλιό της, Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας (Ματθ. 2,1).  Εκεί εξέλεξε τους 12 μαθητές και αποστόλους του. Εκεί στάλθηκαν να κηρύξουν πρώτα το Ευαγγέλιό του. Στον ίδιο χώρο όπου έπαθε και αναστήθηκε, εκεί ιδρύθηκε η πρώτη εκκλησία των Ιεροσολύμων και από εκεί εις «Πάντα τα Έθνη» (Ματθ. 28,19).     
Εδώ και μερικά χρόνια στην περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, Ασίας και Αφρικής, παρατηρούνται, με αυξανόμενη ένταση και επί καθημερινής βάσης εναντίων των Χριστιανικών πληθυσμών που είναι και οι γηγενείς πληθυσμοί μεγάλου μέρους των εν λόγω περιοχών, επιθέσεις, επιδρομές σε χώρους θρησκευτικούς εν ώρα λατρείας, σε ελληνορθόδοξα σχολεία και σε Χριστιανικές κοινότητες. Διαπράττονται αδιάκριτα βιαιότητες, φόνοι αθώων ανθρώπων, βιαιοπραγίες, καταστροφές Χριστιανικών περιουσιών, ενώ οι αποκεφαλισμοί έχουν καταντήσει θλιβερό άθλημα των ακραίων ισλαμικών στοιχείων. Από αυτό καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος της θρασύτητας και του εγκλήματος που διενεργείται εις βάρος των γηγενών Χριστιανικών πληθυσμών στον 21^ον αιώνα. Και εσείς ηγέτες της Ε.Ε. και προστάτες δήθεν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κωφεύετε και υποθάλπετε τις ενέργειες αυτές που αποσκοπούν στην εξόντωση/εκδίωξη των αρχαιότερων χριστιανικών πληθυσμών από την κοιτίδα τους.
Μετά την επικράτηση του Ισλάμ στην Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική, η Χριστιανική παρουσία στον χώρο αυτό ουδέποτε υπήρξε ευχερής. Μέσα στην πολυπληθή και συμπαγή ισλαμική κοινωνία, οι Χριστιανοί εθεωρούντο και θεωρούνται ως δευτέρας τάξεως πολίτες, υποταγμένοι στο κυρίαρχο Ισλάμ που είχε εισβάλει στον κατεξοχήν Χριστιανικό αυτό χώρο, όπου στην καλύτερη των περιπτώσεων ήταν απλώς ανεκτοί.
Αυτά τα ακραία ισλαμικά στοιχεία που δεν σέβονται διαφορετικότητα, άλλη θρησκεία, άλλη εθνικότητα, αυτά τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και αντιλήψεις που καταπατούν κάθε έννοια ανθρώπινου δικαιώματος, έχουν ανοιχτά ή άδηλα την ηθική και οικονομική υποστήριξη ευρωπαϊκών κρατών, αυτά υποστηρίζετε υποκριτές! Ενθαρρύνετε με νομοθετικές ρυθμίσεις και τις πολιτικές αποφάσεις, τις βιαιοπραγίες και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ υποκρίνεστε όπως οι φαρισαίοι ότι κόπτεστε για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Λοιπόν ή οι διακηρύξεις σας είναι κενού περιεχομένου και προς ευρεία κατανάλωση ή είστε συνεργοί με τους ισλαμιστές για την εξόντωση των Χριστιανών και για αυτό σιωπάτε. Ενώ δικάζετε και καταδικάζετε περιπτώσεις συμπεριφορών που «αδικούν» τις ισλαμικές και άλλες μειονότητες στις χώρες σας, ως Πόντιοι Πιλάτοι νίπτετε τας χείρας στις βιαιότητες κατά των γηγενών Χριστιανικών πληθυσμών στην Εγγύς, Μέση Ανατολή και Αφρική.
Τα γεγονότα και η δική σας στάση απέναντι σε αυτά δεν μπορούν παρά να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι ακόμα και αυτές οι διαπρύσιες διακηρύξεις σας περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σεβασμού της διαφορετικότητας είναι στάχτη στα μάτια των απλών πολιτών και τρόπος αποπροσανατολισμού της σκέψης τους από τους πραγματικούς σας στόχους.
*Αρχαιολόγος/Φιλόλογος

πηγή 

Τα ομορφότερα τούνελ δέντρων στον κόσμο!

Τα δέντρα είναι οι μεγαλύτεροι ζωντανοί οργανισμοί στη γη, ομορφαίνουν και προστατεύουν το περιβάλλον, προσφέρουν απίθανες εικόνες σε όλες τις αποχρώσεις, καταφύγιο αλλά και σκιά, ενώ ανανεώνουν τον αέρα απορροφώντας το διοξείδιο του άνθρακα και παράγοντας οξυγόνο. Πολύτιμα, απαραίτητα και αναντικατάστατα, τα δέντρα παίζουν το δικό τους σπουδαίο ρόλο στον πλανήτη, ενώ δεν λείπουν και αυτά που ζουν εδώ και αιώνες σε δάση και αστικά περιβάλλοντα σχηματίζοντας εντυπωσιακα φυσικά τούνελ. Από τις κερασιές της Γερμανίας και τα μπαμπού στην Ιαπωνία, τα ωραιότερα φυσικά τούνελ από δέντρα κερδίζουν τις εντυπώσεις.
9. Cherry Blossom Tunnel, Γερμανία

8. Autumn Tree Tunnel, ΗΠΑ

7. Ginkgo Tree Tunnel, Ιαπωνία

6. Yew Tree Tunnel, Βρετανία

5. The Dark Hedges, Βόρεια Ιρλανδία

4. Bamboo Path, Ιαπωνία

3. Tunnel of Love, Ουκρανία

2. Jacarandas Walk, Νότια Αφρική

1. Wisteria Tunnel, Ιαπωνία


πηγή

Νικολάε Στάϊνχαρντ - Ο Άγιος των φυλακών

 

 

«ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ:

Ένα αριστούργημα. Το βιβλίο των βιβλίων τής Ανατολής.

Ένα βιβλίο σύγχρονο με τον Θεό...»

Με αυτά τα λόγια ο συγγραφέας Ντάν Κελάρου χαιρέτισε την παρουσίαση του βιβλίου στο Διεθνές Φεστιβάλ «Λουτσιάν Μπλάγκα» το 1992. Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας του Νικολάε Στάϊνχαρντ κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μαΐστρος και ήδη έχει κάνει την δεύτερη έκδοσή του.

Γόνος εβραϊκής οικογένειας ο κορυφαίος Ρουμάνος διανοητής ασπάστηκε την ορθοδοξία μέσα στις κομουνιστικές φυλακές και με αυτό του το βιβλίο αφήνει την πολιτική, λογοτεχνική και πνευματική του διαθήκη, την οποία σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα.

Πηγάζοντας από τις εκπληκτικές εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις, από την χάρη και την περηφάνια να ανακαλύπτει κοινά στοιχεία ανάμεσα στις ρουμάνικες και στις παγκόσμιες αξίες, ο λόγος του Ν. Στάϊνχαρντ σε κάνει να κινείσαι φυσικά και χωρίς κόμπλεξ μέσα στα αξιώματα της εποχής μας, ενώ ταυτόχρονα σου δίνει το έναυσμα να συν - μετέχεις στο μυστήριο της κυοφορίας του έργου του και να ανακαλύψεις το ευφυές νόημά του.

Να γιατί έχουν τόσο μεγάλο αντίκτυπο στην νεολαία τα βιβλία αυτού του μεγάλου και ατρόμητου συγγραφέα, του πατριάρχη της ρουμάνικης λογοτεχνίας. Είναι αλήθεια ότι Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας ανήκει στην κατηγορία των λογοτεχνικών βιβλίων που αντιτίθενται σε κάθε ολοκληρωτικό σύστημα, μια λογοτεχνία πιο γνωστή και ως «λογοτεχνία του συρταριού».

Όμως το βιβλίο του Ν.Στάϊνχαρντ δεν είναι ένα καθαρό Ημερολόγιο Ιδεών. Περιγράφοντας έναν κόσμο κρατητηρίου, συγκαταλέγεται κι αυτό στην μακρά σειρά των βιβλίων που αντιτίθενται στην κομμουνιστική δικτατορία . Όμως το Ημερολόγιο της Ευτυχίας δεν αναφέρεται μόνο στο ολοκληρωτικό καθεστώς. Ο τίτλος του βιβλίου είναι μεταφορικός. Ένα ημερολόγιο απαιτεί να σημειώνεις καθημερινά τις σπουδαιότερες υπαρξιακές σου στιγμές και μάλιστα να τις σημειώνεις συνέχεια. Κανένα απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει στο βιβλίο του Ν. Στάϊνχαρντ. Είναι πραγματικά, όπως αναφέρει ο Νικολάε Μανολέσκου σε ένα χρονικό του «ένα λαμπρό βιβλίο, ένα πολυσύνθετο κράμα από αναμνήσεις, εξομολογήσεις, ερμηνευτική, χιούμορ, τραγωδία, ιστορία, οικουμενικότητα, μεταφυσική, φιλοσοφία, αποσπάσματα από βιβλία που έχει διαβάσει ο συγγραφέας κ.ά.».

Στο πρόσωπο του Ν. Στάϊνχαρντ συνυπάρχουν αρμονικά ο συγγραφέας και ο μοναχός γι’ αυτό και το Ημερολόγιο της Ευτυχίας είναι ένα βιβλίο μύησης στον χριστιανισμό.

Η άποψή του για τον χριστιανισμό είναι συγκεκριμένη και είναι αποτέλεσμα των πολύχρονων αναζητήσεων και των μελετών συσχετισμού που έκανε με τις άλλες θρησκείες. Σε ένα από τα πιο όμορφα δοκίμια του Ημερολογίου της Ευτυχίας εξετάζει τον χριστιανισμό με τις υπόλοιπες θρησκείες και να το αποτέλεσμα:

«Ο χριστιανισμός, πρέπει να καταλάβουμε, δεν είναι ένα απλό σχολείο τιμιότητας, καθαρότητας και δικαιοσύνης ή μια ευγενική και ορθολογιστική εξήγηση της ζωής. Ο χριστιανισμός δεν είναι ένας κώδικας συμπεριφοράς (όπως ο Κομφουκιανισμός ή ο Σιντοϊσμός) ή μια ασαφής θεραπευτική μέθοδος (όπως ο Στωικισμός ή η Γιόγκα) ή ερωτήσεις για την ζωή (όπως ο Ταοϊσμός) ή μια πράξη υποτέλειας μπροστά στον Έναν και μοναδικό Θεό (όπως ο Ιουδαϊσμός και ο Ισλαμισμός). Ο χριστιανισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο σημαντικό απ’ όλα αυτά: Είναι η διδασκαλία του Ιησού Χριστού, η διδασκαλία της αγάπης και της σωστικής δύναμης της συγχώρεσης. Όλες οι άλλες θρησκείες αντιλαμβάνονται την διόρθωση των σφαλμάτων του ανθρώπου μέσα από την ψυχρή λογική της ανταμοιβής και της τιμωρίας. Μόνο ο χριστιανισμός βλέπει τα πράγματα τελείως διαφορετικά. Μόνο στον χριστιανισμό (όπου ο Θεός, όχι μόνο δεν ζητάει θυσίες, αλλά θυσιάζεται ο ίδιος) ήταν δυνατόν να ξεπροβάλει η ελπίδα της απόλυτης και ακαριαίας εξάλειψης των αμαρτιών, με τον πιο τρομερό (ενάντια στην λογική) τρόπο κι επομένως με τον πιο σκανδαλώδη τρόπο.

Στον τρομερό και σκανδαλώδη αυτόν τρόπο (που εξοργίζει την τάξη και την λογική του κόσμου τούτου) βρίσκει εξήγηση η παράξενη πραγματικά απέχθεια, που προκαλεί σε πολλούς ο χριστιανισμός.

Ο χριστιανισμός σέβεται όλες τις υπόλοιπες θρησκείες . και τον βουδισμό και τον βραχμανισμό και τον ιουδαϊσμό και τον ισλαμισμό, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα πράγμα : ότι σαν θρησκεία διαφέρει σε τεράστιο βαθμό απ’ αυτές».

Πάνω από όλα όμως για οποιονδήποτε αναγνώστη το Ημερολόγιο της Ευτυχίας αποτελεί μια θαυμαστή και ανεξάντλητη πηγή ενέργειας και μάθησης. Ο Ν. Στάϊνχαρντ δείχνει στον αναγνώστη από πού (από την θρησκεία, τον πολιτισμό, την επιστήμη) και πώς θα βρει την δύναμη να νικήσει τον φόβο, να ξεφύγει από την επήρεια του φανατισμού, του κακού, του ψέματος, να αγκαλιάσει την αλήθεια και - ελεύθερος πια - να ανακαλύψει την ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Το δικό του θρύμμα ΘΕΟΤΗΤΑΣ, που υπάρχει μέσα στον καθέναν από μας!

 

Του Νεκταρίου Κουκοβίνου

Ο Νεκτάριος Κουκοβίνος είναι καθηγητής Φυσ. Αγωγής και μεταφραστής του έργου του Νικολάε Στάινχαρτ από την ρουμανική γλώσσα.

Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μαϊστρος.

 

Ισραηλινοί ακροδεξιοί: Δεν έχει σχολείο αύριο, τα παιδιά στη Γάζα είναι νεκρά - ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

 

 

Πανηγυρίζουν στους δρόμους του Τελ Αβίβ για τους

 θανάτους των παιδιών...

Ένα βίντεο που σοκάρει και προκαλεί οργή και αποτροπιασμό κάνει το γύρο του διαδικτύου.

Όπως αποκαλύπτει η Daily Mail, ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος κατέγραψε ακροδεξιούς συμπατριώτες του να πανηγυρίζουν στους δρόμους του Τελ Αβίβ για τους θανάτους των παιδιών στη Γάζα και να τραγουδούν:

«Δεν έχει σχολείο αύριο, γιατί όλα τα παιδιά στη Γάζα είναι νεκρά».

ΕΔΩ 

ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

 

                                      Η άκρη της κοτσίδας σου

                                      ακουμπούσε στη ρουκέτα

                                      την ώρα που έγραφες

                                      «από το Ισραήλ με αγάπη».

                                     Αν ήταν τόπι που περνούσε

                                     το φράκτη,

                                     παιχνίδι θα’ ταν η γραφή

                                     και πρόσκληση

                                     η πρόκληση.

                                     Μα…

                                     η μύτη της ρουκέτας θα γίνει

                                     μολύβι

                                     που κόκκινα θα γράψει

                                     «από το Ισραήλ με αγάπη».

                                     Κι από απέναντι

                                     κάποιο άλλο παιδί

                                     τις πέτρες θα σηκώσει,

                                     στο χέρι θα τις σφίγξει και

                                     « στο Ισραήλ με αγάπη!»

                                     θα φωνάξει.

                                    Αχ…αυτοί οι μεγάλοι

                                    πάντα να σας χαλάνε το παιχνίδι!

                                    Το μολύβι θα σκάρωνε

                                    ζωάκια, δεντράκια και σπιτάκια

                                    κι οι πέτρες θα φτιάχνανε

                                    καστράκια

                                    και στης λωρίδας τη θάλασσα

                                    ψαράκια.

                                                                                          Ειρήνη Ζαμάνη, 23-7-2014

 

πηγή 

ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΟΙ!!!! ΤΥΧΕΡΟΣ ΟΠΟΙΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΜΕΡΙΚΟΥΣ Η' ΕΣΤΩ & ΕΝΑΝ !

 

Μεταξωτοί άνθρωποι...

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». 

Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. 

Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ...;

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ...; Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ...;

Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ...;

Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι.

Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους.

Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει.

Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...

Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...

Του Γιάννη Τριάντη

 πηγή