Μόνον συσσίτια;

 

Ποίο είναι το έργο τής Εκκλησίας; Γιατί υπάρχει η Εκκλησία; Στα ερωτήματα αυτά πολλές απαντήσεις δίδουν οι άνθρωποι. Όμως, στο Αποστολικό Ανάγνωσμα ακούμε θεοπνεύστως ποίο είναι το έργο τής Εκκλησίας.

Αφορμή για το όλον θέμα έδωσε η ακριβοδίκαιη διανομή των τροφίμων στα κοινά συσσίτια. Είχαν δημιουργηθεί παράπονα κατά την Αποστολική εποχή. Μπροστά σε αυτό το πρακτικό πρόβλημα, τι θα έκαμαν οι Απόστολοι; Θα εμοίραζαν οι ίδιοι τα τρόφιμα ή θα συνέχιζαν απερίσπαστοι την εντολή τού Χριστού, “Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη”;

Φυσικά έκαναν εκείνο που έπρεπε να κάνουν. “Ουκ αρεστόν εστιν ημάς καταλείψαντας τον λόγον τού Θεού διακονείν τραπέζαις”. Γι' αυτό, αδελφοί, εκλέξατε άνδρες “πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας” και αυτοί ας αναλάβουν την τακτοποίηση του οικονομικού και πρακτικού αυτού ζητήματος. Εμείς δε “τη προσευχή και τη διακονία τού λόγου προσκαρτερήσομεν”. Έτσι, το ζήτημα διά την Εκκλησία λύθηκε αυθεντικώς και διά παντός.

Εάν οι διάδοχοι των Αποστόλων, έως του τέλους των αιώνων δώσουν τον πρώτο λόγο στα πρακτικά θέματα και στα συσσίτια, οι ίδιοι θα θέσουν τον εαυτόν τους εκτός τής υψηλής τους αποστολής. Αλλά εκείνο που επίσης προξενεί εντύπωση είναι ότι για την υπηρεσία αυτή, οι Απόστολοι ζήτησαν όχι απλώς να εκλέξουν οι πιστοί συνεργάτες, αλλά εκείνοι που θα αναλάμβαναν το διακόνημα να είναι “άνδρες πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας”.

Δυστυχώς, σε κάθε εποχή βλέπουμε στα δύο αυτά σημεία να παρατηρούνται παρασπονδίες που φέρουν αρνητικά τα αποτελέσματα.

Βλέπουμε πρώτον, ποιμένες να λησμονούν το κύριο έργο τους και να απορροφώνται σε ζητήματα που πολύ άνετα και με κρυστάλλινη διαφάνεια θα μπορούσαν να διευθετήσουν πιστοί χριστιανοί. Διότι είναι πράγματι πολύ άσχημο οι άμβωνες να παραμένουν βουβοί, το κηρυκτικό και κατηχητικό έργο να υπολειτουργεί εάν δεν έχει τελείως εκλείψει, η λειτουργική ζωή να υποβιβάζεται σε σημείο επικίνδυνο και το κέντρο βάρους να ρίχνεται μόνο στο “πνευματικό κέντρο” τής ενορίας ή σε ό,τι άλλο σχετικό έχει να κάνει με κάθε είδους “συσσίτια”.

Φθάσαμε μάλιστα σε τέτοιο σημείο ώστε από κάποιους υπευθύνους να θεωρείται επιτυχημένος ποιμένας και ανθούσα ενορία, μόνο όταν γίνεται “έργο που φαίνεται” κατά το κοινώς λεγόμενον. Αλλά φαίνεται τι; Εάν κανείς μπορεί να διακρίνει κάτω από τα φαινόμενα, βλέπει πολύ καθαρά σε κάποιες περιπτώσεις την έλλειψη της πνευματικότητος. Οπωσδήποτε, το τέλειο είναι ο συνδυασμός τού καθαυτό ποιμαντικού – πνευματικού έργου των ποιμένων με την αρίστη συνεργασία πιστών ψυχών, οι οποίοι πρωτίστως μετέχουν της Ορθοδόξου πνευματικότητος.

Έτσι, ερχόμαστε μπροστά στη δεύτερη παρασπονδία. Ορισμένοι νομίζουν ότι αρκεί ένας άνθρωπος να διαθέτει κάποια προσόντα (κυρίως διοικητικά) για να τον καταστήσουν υπεύθυνο “εις έργον διακονίας”. Ορισμένοι μάλιστα ξεπερνούν όλους τους φραγμούς τής λογικής αλλά και τις ασφαλιστικές δικλείδες τού Αγίου Πνεύματος, εισάγοντας πρόσωπα “με διοικητικό ή πρακτικό χάρισμα”, δίχως τίποτε άλλο αναγκαίο και απαραίτητο, ακόμα και εις τα “άγια των αγίων”. Και τα αποτελέσματα; Τραγικά σε όλες τις περιπτώσεις. Έτσι, εάν από την μια υποβιβάζεται η προσευχή και η διακονία τού λόγου και από την άλλη έχουν πρωτεύοντα ρόλο στα πρακτικά - “συσσίτια”- άνθρωποι άγευστοι της πνευματικής ζωής, τότε εύκολα κανείς κατανοεί γιατί και όσοι προσέρχονται για το καθημερινό γεύμα (εάν είναι Ορθόδοξοι) δεν σημειώνουν πνευματική πρόοδο, (εάν είναι αλλόδοξοι), αρνούνται να προσέλθουν στην Ορθόδοξη πίστη. Επίσης, παρατηρείται και το εξής φαινόμενο. Πολλοί εκ των μουσουλμάνων, θα λάβουν την μερίδα τού φαγητού, αλλά στην συνέχεια θα σπεύσουν στον δικό τους λατρευτικό χώρο, και οσονούπω στο τζαμί, και “ουκ έσται παύλα των δεινών”...

Βεβαίως όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και οι πιστοί έχουν και υλικές ανάγκες. Αλλά μας διαφεύγει, δυστυχώς, ότι αυτές οι ανάγκες κατά κανόνα ευρίσκουν την θεραπεία τους στην ψυχική ανόρθωση και στην πνευματική θεραπεία τού ανθρώπου. Τούτο αποτελεί το λεπτό και ουσιαστικό σημείο τής ποιμαντικής, που εάν χαθεί από το βλέμμα και τη συνείδηση των ποιμένων τότε μεταβάλλουν την ενορία σε “ερυθρό σταυρό” ή καταντά η ενορία σε “ερυθρά ημισέληνο”.

Λησμονούμε δυστυχώς ότι οι ποιμένες και οι διδάσκαλοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι αδήριτος ανάγκη να βρουν το “απολωλός” που παρέσυρε ο κόσμος και τραυμάτισε η αμαρτία. Να βρούν τον αμαρτωλό “δι΄ ον Χριστός απέθανε” και τα τον αρπάσουν από την εξουσία τού Σατανά, να τον οδηγήσουν στην μετάνοια και στον δρόμο τής καθάρσεως, του φωτισμού και του εξαγιασμού, αφού εννοείται πρώτα οι ίδιοι εφαρμόζουν τα κηρυσσόμενα.

Μάλιστα, ο ίδιος ο Χριστός εξήσκησε πρώτος και το έργο τής υλικής φιλανθρωπίας, αφού “διήλθε την ζωήν του ευεργετών και ιώμενος”. Οι Απόστολοι επίσης οργάνωσαν τις “αγάπες” και τα συσσίτια και ο Απ. Παύλος συνέστησε τις περίφημες “λογείες” για τους πτωχούς τής Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Χρειάζεται και βεβαίως είναι αναγκαία η φιλανθρωπία με τις σωστές προϋποθέσεις και προδιαγραφές. Αλλοίμονο όμως εάν υπερτονιστεί από την διοικούσα και ποιμένουσα Εκκλησία το “γέμισμα του στομάχου” με αποτέλεσμα να λιμοκτονεί η καρδιά.

Είθε ο θείος δομήτωρ να φωτίζει τους ποιμένες ώστε με διάκριση και με Αποστολικές προδιαγραφές να συνεχίζουν όπου γης το έργο τής διακονίας και της σωτηρίας των ψυχών. Αμήν.

 

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής των Μυροφόρων

(Πραξ. στ' 1-7)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης

Ο κάθε άνθρωπος έχει πάρει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του

 

"Δεν ευθύνεται μονάχα ο άνθρωπος για τα παραπτώματά του. Τα λάθη, οι αμαρτίες και τα πάθη δεν είναι μόνο προσωπικά βιώματα του εξομολογούμενου.

Ο κάθε άνθρωπος έχει πάρει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του και ειδικά της μητέρας, δηλαδή το πώς ζούσε η μητέρα, όταν τον κυοφορούσε, αν στενοχωριόταν, τι έκανε, αν κουραζόταν το νευρικό της σύστημα, αν είχε χαρά, αν είχε θλίψη, αν είχε μελαγχολία.
Έ, όλο το νευρικό σύστημα το δικό της επηρέασε το νευρικό σύστημα του εμβρύου της. Οπότε, όταν γεννηθεί το παιδί και μεγαλώσει, παίρνει μέσα του και τα βιώματα της μητέρας του, δηλαδή άλλου ανθρώπου.

Δημιουργείται μια κατάσταση στην ψυχή του ανθρώπου εξαιτίας των γονέων του, που την παίρνει μαζί του σ΄ όλη του τη ζωή, αφήνει ίχνη μέσα του και πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του είναι απόρροια της καταστάσεως αυτής.

Τα φερσίματά του έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, αλλά δεν διορθώνεται. Εδώ βρίσκεται μεγάλο μέρος από την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου.
Υπάρχει, όμως, ένα μυστικό. Υπάρχει κάποιος τρόπος ν΄ απαλλαγεί ο άνθρωπος απ΄ αυτό το κακό. Ο τρόπος αυτός είναι η γενική εξομολόγηση, η οποία γίνεται με την χάρι του Θεού. Μπορεί, δηλαδή, να σου πει ο πνευματικός:

- Πώς θα ήθελα να ήμασταν σ΄ ένα ήσυχο μέρος, να μην είχα ασχολίες και να μου έλεγες τη ζωή σου απ΄ την αρχή, από τότε που αισθάνθηκες τον εαυτό σου, όλα τα γεγονότα που θυμάσαι και ποια ήταν η αντιμετώπισή τους από σένα, όχι μόνο τα δυσάρεστα αλλά και τα ευχάριστα, όχι μόνο τις αμαρτίες αλλά και τα καλά. Και τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Όλα. Όλα όσα απαρτίζουν τη ζωή σου.

Πολλές φορές έχω μεταχειριστεί αυτή την γενική εξομολόγηση και είδα θαύματα πάνω σ΄ αυτό. Την ώρα που τα λες στον εξομολόγο, έρχεται η θεία χάρις και σε απαλλάσσει απ΄ όλα τα άσχημα βιώματα και τις πληγές

και τα ψυχικά τραύματα και τις ενοχές, διότι, την ώρα που τα λες, ο εξομολόγος εύχεται θερμά στον Κύριο για την απαλλαγή σου.΄

Είχε έλθει σ΄ εμένα προ καιρού μια κυρία, που έκανε αυτού του είδους την εξομολόγηση και βρήκε μεγάλη ωφέλεια.

Βελτιώθηκε η ψυχολογική της κατάσταση, διότι τήνε βασάνιζε κάτι. Έστειλε, λοιπόν, αυτή μια φίλη της και πήγαμε έξω στο βράχο, στα Καλλίσια. Καθίσαμε και άρχισε κι εκείνη να μου μιλάει. Της λέω:

- Να μου πεις ό,τι αισθάνεσαι. Αν σε ρωτήσω εγώ για κάτι, να μου πεις. Αν δεν σε ρωτήσω, να συνεχίσεις να τα λέεις, όπως τα αισθάνεσαι.

Όλ' αυτά που μου έλεγε, τα παρακολουθούσα όχι απλώς με προσοχή, αλλά "έβλεπα" μέσα στον ψυχικό της κόσμο την επίδραση της προσευχής.

Την παρακολουθούσα μέσα στην ψυχή της κι "έβλεπα" ότι πήγαινε χάρις μέσα της, όπως τήνε κοίταζα εγώ.

Διότι στον πνευματικό υπάρχει χάρις και στον παπά υπάρχει χάρις. Το καταλαβαίνετε; Δηλαδή, ενώ εξομολογείται ο άνθρωπος, ο ιερέας προσεύχεται γι αυτόν. Συγχρόνως έρχεται η χάρις και τον ελευθερώνει απ΄ τα ψυχικά τραύματα, που για χρόνια τον βασανίζουν, χωρίς να γνωρίζει την αιτία τους. Ω, αυτά τα πιστεύω πολύ!

Στον εξομολόγο μπορείς να μιλήσεις όπως αισθάνεσαι, αλλά δεν είναι αυτό τόσο σημαντικό, όσο είναι το ότι κοιτάζει μέσα στην ψυχή σου προσευχόμενος ο παπάς και βλέπει πώς είσαι και σου μεταδίδει την χάρι του Θεού. Έχει αποδειχθεί ότι αυτό το κοίταγμα είναι πνευματικές "ακτίνες" που σε ξαλαφρώνουν και σε θεραπεύουν, μη νομίσετε ότι είναι ακτίνες φυσικές.

Είναι αλήθεια αυτά τα πράγματα. Και με τον Χριστό τι έγινε; Έπιασε το χέρι της αιμορροούσης και είπε: "Εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ΄εμού". Θα πεις: "Ναι, μα ήταν Θεός". Ο Χριστός βέβαια ήταν Θεός, αλλά μήπως και οι Απόστολοι δεν κάνανε το ίδιο;

Όλοι οι πνευματικοί, οι εξομολόγοι, έχουν αυτήν την χάρι κι όταν εύχονται, την εκπέμπουν ως αγωγοί. Για παράδειγμα, θέλουμε ν΄ ανάψουμε εδώ πέρα μια θερμάστρα και βάζουμε ένα καλώδιο, αλλά δεν μπορεί να κάνει επαφή, διότι το καλώδιο δεν είναι στην πρίζα. Αν, όμως, το καλώδιο μπει στην πρίζα, μόλις κάνει την επαφή, έρχεται το ρεύμα μέσω αυτού του αγωγού.

Είναι πνευματικά πράγματα της θρησκείας μας αυτά. Μπορεί να λέμε για καλώδιο, αλλά στην πραγματικότητα αυτή είναι "η θεία ψυχανάλυση".

 

Άγιος Πορφύριος

 

πηγή 

Eίναι προτιμότερο να βγαίνουν τα παιδιά έξω απο το σπίτι, παρά να μένουν στο σπίτι και να βλέπουν τηλεόραση.

 

 

Γέροντας  Σωφρόνιος του Έσσεξ

Οι τρεις κήποι, οι τρεις σταθμοί της ανθρωπότητας

   .           Mεγάλοι σταθμοὶ στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπῆρξαν τρεῖς κῆποι: ὁ κῆπος τῆς Ἐδέμ, ὁ κῆπος τῆς Γεθσημανῆ καὶ ὁ κῆπος τῆς Ἀναστάσεως. Παραμένουν τρία ἀνεξίτηλα ὁρόσημα τῆς πανανθρώπινης ἱστορίας. Ὁ κῆπος τῆς Ἐδέμ. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ θεία Γραφή, «ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον ἐν Ἐδὲμ κατὰ ἀνατολὰς καὶ ἔθετο ἐκεῖ τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε» (Γεν. β´ 8). Ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεὸς διέταξε καὶ φύτρωσε κῆπος, παράδεισος, μὲ πλούσια καὶ ποικίλη βλάστηση, στὴν Ἐδέμ, ποὺ βρίσκεται πρὸς τὴν Ἀνατολή. Ἐκεῖ τοποθέτησε τὸν ἄνθρωπο ποὺ δημιούργησε. Ὁ κῆπος τῆς Ἐδὲμ εἶναι ὁ κῆπος τῆς ἄδολης χαρᾶς, τῆς ἀληθινῆς εὐφροσύνης καὶ τῆς πραγματικῆς εὐτυχίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσα στοὺς πρώτους ἀνθρώπους, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, ἡ ἀναστροφή Του μὲ αὐτούς, τὸ μεγαλεῖο καὶ τὸ πλῆθος τῶν δημιουργημάτων, ὅλα συντελοῦσαν στὸ νὰ κάνουν ὅλο καὶ μεγαλύτερη τὴν εὐτυχία καὶ τὴ χαρά τους.
.           Ὅμως αὐτὸς ὁ ἅγιος τόπος μεταβλήθηκε σὲ πεδίο μάχης μεταξὺ τοῦ διαβόλου καὶ τῶν πρωτοπλάστων. Ἀκολούθησε ἡ ὑποχώρηση τῆς Εὕας καὶ τοῦ Ἀδὰμ στὶς ὑποβολὲς τοῦ Πονηροῦ καὶ τελικὰ ἡ ἔξωσή τους ἀπὸ τὸν κῆπο τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐτυχίας. Μετὰ τὴν ἔξωσή τους ὑφίστανται τὶς συνέπειες τῆς παρακοῆς τους: «Εἰς τὸ ἑξῆς μὲ τὸν ἱδρώτα τοῦ προσώπου σου θὰ κερδίζεις καὶ θὰ τρῶς τὸ ψωμί σου μέχρις ὅτου πεθάνεις. Ὁ κόπος καὶ ὁ μόχθος, οἱ ἀσθένειες θὰ εἶναι ὁ καθημερινὸς σύντροφός σου» (Γεν. γ´ 19). Ὅλες αὐτὲς οἱ ὀδυνηρὲς συνέπειες τοῦ δράματος τῆς παρακοῆς θὰ συνοδεύουν πλέον καὶ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ. Καὶ πρὸς τὴν Εὔα εἶπε ὁ Θεός: «Μὲ ὀδύνες καὶ πόνους θὰ γεννᾶς τὰ τέκνα σου. Ὁ σύζυγός σου θὰ εἶναι ὁ κηδεμόνας, ἡ καταφυγή, ἡ προστασία καὶ ἡ ἀσφάλειά σου στὰ βάσανα ποὺ θὰ σὲ συναντοῦν» (Γεν. γ´ 16).
.           Ὁ δεύτερος κῆπος εἶναι ὁ κῆπος τῆς Γεθσημανῆ. Εἶναι ὁ κῆπος μέσα στὸν ὁποῖο ἀρχίζει ἡ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, ποὺ θὰ ὁλοκληρωθεῖ ἐπάνω στὸ Σταυρό. «Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἰησοῦς ἐξῆλθε σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ πέραν τοῦ χειμάρρου τῶν Κέδρων, ὅπου ἦν κῆπος, εἰς ὃν εἰσῆλθεν αὐτὸς καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ» (Ἰω. ιη´ [18] 1). «Κι ἐκεῖνος ἀπομακρύνθηκε ἀπ᾿ αὐτοὺς σὲ ἀπόσταση πετροβολιᾶς, κι ἐκεῖ γονατιστὸς προσεύχεται: Πάτερ, ἐὰν εἶναι θέλημά σου νὰ ἀπομακρύνεις τὸ ποτήριο αὐτὸ τοῦ θανάτου ἀπὸ μένα, ­ἀπομάκρυνέ το. Ἂς μὴ γίνει ὅμως αὐτὸ ποὺ θέλει ἡ ἀνθρώπινη φύση μου λόγῳ τῆς φυσικῆς ἀποστροφῆς πρὸς τὸν θάνατο, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ θέλεις ἐσύ… Καὶ ὁ ἱδρώτας του ἔγινε ἄφθονος καὶ πηχτὸς σὰν κομμάτια πηγμένου αἵματος ποὺ πέφτουν στὴ γῆ» (Λουκ. κβ´ [22] 41-44).
.           Στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, μὲ τὴν πλήρη καὶ τελεία ὑπακοὴ στὸν οὐράνιο Πατέρα Του καὶ μὲ τὴ θυσία Του ἐπάνω στὸ Σταυρό, θὰ ἐπανόρθωσε τὶς ὀλέθριες συνέπειες τῆς ἀνυπακοῆς τοῦ πρώτου Ἀδὰμ στὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ.
.           Ὑπάρχει καὶ τρίτος κῆπος. Εἶναι ὁ κῆπος τῆς Ἀναστάσεως μὲ τὸν Τάφο τοῦ Κυρίου. «Ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη κῆπος καὶ ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν, ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδεὶς ἐτέθη» (Ἰω. ιθ´ [19] 41). Ὁ ἐνταφιασμὸς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στὸν κῆπο καὶ ἡ Ἀνάστασή Του θὰ συντελέσουν ὥστε νὰ μεταβληθεῖ αὐτὸς ὁ κῆπος σὲ νέο κῆπο τῆς Ἐδὲμ καὶ ἀνώτερο ἀπὸ ἐκεῖνον.
.           Ὁ κῆπος τῆς Ἀναστάσεως μὲ τὸν κενὸ Τάφο τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ πηγὴ χαρᾶς καὶ πραγματικῆς εὐτυχίας. Τώρα πλέον ὁ θάνατος καταργεῖται, καὶ ὁ παλαιὸς Ἀδὰμ ἀνασταίνεται διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ.
.           Τρεῖς κῆποι, τρεῖς σταθμοὶ τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ πρῶτος κῆπος, τῆς Ἐδέμ, εἶναι ὁ κῆπος τῆς παρακοῆς τοῦ Ἀδὰμ στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ μὲ ὅλες τὶς ὀλέθριες συνέπειες τῆς ἁμαρτίας γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ δεύτερος κῆπος, τῆς Γεθσημανῆ, εἶναι ὁ κῆπος τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς μέχρι θανάτου ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τελείας ὑποταγῆς τοῦ Κυρίου στὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός Του, προκειμένου νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο Του στὴ γῆ. Καὶ ὁ τρίτος κῆπος, ὁ κῆπος τῆς Ἀναστάσεως, προσφέρει τὸ μεγαλύτερο μήνυμα καὶ χάρισμα στὸν ἄνθρωπο, τὸ μήνυμα καὶ χάρισμα τῆς νίκης κατὰ τοῦ θανάτου: «Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε»! (Μάρκ. ις´ [16] 6).
.           Τώρα ζοῦμε μέσα στὴ χαρά, τὸ φῶς, τὴν εὐτυχία τοῦ τρίτου κήπου. Νὰ μᾶς συγκλονίζει αὐτὸ καὶ νὰ μᾶς παρακινεῖ νὰ ἀνταποκρινόμαστε στὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μας.

ΠΗΓΗ: osotir.org

Τι να κάνετε όταν δείτε ... ψείρες στο κεφάλι του παιδιού σας!

Μην ανησυχείτε για ένα τόσο σύνηθες παιδικό πρόβλημα.. Υπάρχουν λύσεις!
Πως κολλάμε ψείρες;
Η ψείρα μεταδίδεται από παιδί σε παιδί με άμεση επαφή των κεφαλιών τους ή και με την...
ανταλλαγή μολυσμένων προσωπικών αντικειμένων (κασκόλ, κορδέλες).Οι ψείρες σέρνονται στο τριχωτό του κεφαλιού, αλλά δε μπορούν ούτε να πηδήξουν, ούτε να πετάξουν.

Οι ψείρες μπορεί να μολύνουν οποιονδήποτε ηλικία, αλλά τα παιδιά 3-11χρονών κινδυνεύουν περισσότερο.

Ενοχλήματα

Πηγή : Τρομακτικό
Το κύριο ενόχλημα είναι η έντονη φαγούρα στο κεφάλι.

Το ξύσιμο του τριχωτού της κεφαλής προκαλεί γδαρσίματα και τοπικές μολύνσεις, νευρικότητα και αϋπνία.

Πως γίνεται διάγνωση;

Εάν υποψιάζεστε, ότι το παιδί σας έχει ψείρες εξετάστε το κεφαλάκι του με ένα δυνατό φως χρησιμοποιώντας μεγεθυντικό φακό. Οι ψείρες και καταφέρνουν συχνά να κρυφτούν, όμως σταματούν με το νερό και έτσι είναι ευκολότερος ο εντοπισμός τους σε βρεγμένα μαλλιά. Μπορεί αν είμαστε τυχεροί να δούμε ψείρες που κινούνται(σέρνονται) στο τριχωτό του κεφαλιού(γκριζωπά μικροσκοπικά ζωύφια) και/ή ακίνητες ασπριδερές κόνιδες, στέρεα κολλημένες στις τρίχες συνήθως κοντά στη βάση τους.

Η σίγουρη διάγνωση μπαίνει με την ανεύρεση ψειρών στο τριχωτό του κεφαλιού με το «ξεψείριασμα», το οποίο γίνεται με ειδική πυκνή χτένα.

Το σωστό ξεψείριασμα περιλαμβάνει την παρακάτω διαδικασία:

•Πριν χρησιμοποιήσουμε πυκνής χτένας πρέπει να ξεμπλέξουμε τα μαλλιά με κανονική βούρτσα ή χτένα είτε τα μαλλιά είναι στεγνά ή βρεγμένα. Εάν τα μαλλιά είναι βρεγμένα η χρησιμοποίηση μαλακτικού (contioner) κάνει το χτένισμα ευκολότερο.

•Τοποθετείστε την πυκνή χτένα στην κορυφή του κεφαλιού ακουμπώντας την στο κρανίο. Τραβήξτε τη χτένα κατά μήκος των τριχών από τη ρίζα μέχρι το άκρο τους. Μετά από κάθε «χτενιά» εξετάστε προσεκτικά τη χτένα για ψείρες ή κόνιδες.

•Χτενίστε όλο το κεφάλι τουλάχιστον 2 φορές.

Οι ψείρες είναι δυσκολότερο να βρεθούν καθώς κινούνται και κρύβονται. Εάν βρίσκετε μόνο κόνιδες σε ένα παιδί, που έχει κάνει πρόσφατα θεραπεία θα πρέπει να απομακρύνετε τις κόνιδες και να επαναλάβετε το ξεψείρισμα σε 3-4 μέρες. Σε ένα παιδί όμως που δεν έχει υποβληθεί προηγουμένως σε θεραπεία ανεύρεση κόνιδας απαιτεί αντιφθειρική αγωγή.

Αντιμετώπιση:

•Εάν θέλετε να αποφύγετε τα αντιφθειρικά φάρμακα ή το παιδί είναι πολύ μικρό(κάτω από 2χρονών) μια μέθοδος απομάκρυνσης των ψειρών από τα μαλλιά είναι το υγρό κτένισμα. Βρέχουμε τα μαλλιά του παιδιού και προσθέτουμε κάποιο λιπαντικό(μαλακτικό μαλλιών), ξύδι (χρησιμοποιούμε 1/1ξύδι με νερό, γιατί το ξύδι έχει την ιδιότητα να διαλύει την κολλώδη ουσία που χρησιμοποιεί η ψείρα για να κολλήσει τις κόνιδες στα μαλλιά) και κτενίζουμε όπως στο ξεψείριασμα για 10 λεπτά ανάλογα με το μήκος και το πάχος της τρίχας. Επαναλαμβάνουμε κάθε 3-4 μέρες για 2 εβδομάδες. Η μέθοδος αυτή είναι χρονοβόρα και πρέπει να επαναλαμβάνεται για αρκετές εβδομάδες, είναι όμως πλήρως ασφαλής.

•Στα φαρμακεία κυκλοφορούν διάφορα σκευάσματα σε διάφορες μορφές (σαμπουάν, λοσιόν, ζελέ, κρέμα κ.λ.π.) που περιέχουν φθειροκτόνες ουσίες και είναι αρκετά αποτελεσματικά. Τα περισσότερα από αυτά σκοτώνουν μόνο τις ζωντανές ψείρες και δεν καταστρέφουν τα αυγά τους(κόνιδες). Έτσι, θα πρέπει να επαναλάβουμε τη θεραπεία μετά 7-10 μέρες(κάποιοι συνιστούν την 1η την 7η και την 14 μέρα ως πιο αποτελεσματικό θεραπευτικό σχήμα) για να εξολοθρεύσουμε και τις νέες ψείρες που στο μεσοδιάστημα θα έχουν εκκολαφθεί. Αυτές οι ουσίες απορροφούνται ελάχιστα από το δέρμα, αλλά είναι καλύτερο να μη τις χρησιμοποιούμε σε μικρά παιδιά ηλικίας κάτω των 2 χρόνων.

• Μετά την τοπική θεραπεία φορέστε στο παιδί καθαρά ρούχα και πλύνετε τα ρούχα που φορούσε, τα κλινοσκεπάσματα, τις πετσέτες σε ζεστό νερό 60°C.

• Πλύνετε με σχολαστικότητα με ζεστό νερό για τουλάχιστον 5 λεπτά οποιοδήποτε αντικείμενο χρησιμοποίησε το παιδί στη διάρκεια των τελευταίων δύο ημερών.

•Αντικείμενα που δεν είναι δυνατόν να πλυθούν και θεωρούμε ότι το παιδί μας έχει χρησιμοποιήσει τα φυλάσσουμε κλεισμένα σε μια πλαστική σακούλα για 2 εβδομάδες (οι ζωντανές ώριμες ψείρες θα πεθάνουν σε 2 μέρες και οι κόνιδες θα εκκολαφθούν και θα πεθάνουν σε συνολικά 2 εβδομάδες).

•Στη συνέχεια απλώς σκουπίστε με την ηλεκτρική σκούπα πατώματα και έπιπλα, καθώς και τα καθίσματα του αυτοκινήτου.

•Εξετάστε τα μαλλιά και το κεφάλι όλων των μελών της οικογένειας και θεραπεύστε όσους έχουν μολυνθεί.

•Ενημερώστε το Σχολείο του παιδιού . Μετά το υγρό κτένισμα ή την εφαρμογή της τοπικής φαρμακευτικής αγωγής το παιδί μπορεί να επιστρέψει στο σχολείο.

•Μη χρησιμοποιείτε ή ανταλλάσετε χτένες, βούρτσες μαλλιών, καπέλα, σκούφους, πετσέτες, κλινοσκεπάσματα, παιχνίδια και γενικώς αντικείμενα που χρησιμοποιεί άτομο που έχει φθειρίαση του τριχωτού του κεφαλιού.

•Εάν έχουμε κοιμηθεί στο ίδιο κρεβάτι με άτομο που έχει ψείρες πρέπει να υποβληθούμε σε θεραπεία

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ… «ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΗΣΙΑ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Με ένα πολύ χαρακτηριστικό χάρτη που κυκλοφορούν οι Τούρκοι αναδεικνύουν τις διεκδικήσεις τους σε όλο το Αιγαίο που φτάνουν μέχρι νότια της Κρήτης στην νήσο Γαύδο. Η διεκδικήσεις μέχρι και… 150 νησιών και βραχονησίδων σε όλο το Αιγαίο, δεν είναι πρόσφατη προκλητική εξέλιξη. Ήδη απ το 1997 μια τότε μελέτη των Πολεμικών Ακαδημιών της Τουρκίας με αφορμή την κατάληξη της κρίσης των Ιμίων, είχε προβάλλει και επίσημα τουρκικές διεκδικήσεις επί 150 νησιών του Αιγαίου.

Εντωμεταξύ συνεχίζονται οι προετοιμασίες για το μεγάλο συλλαλητήριο που διοργανώνουν τουρκικές εθνικιστικές οργανώσεις την Κυριακή 26 Απριλίου στο Kuşadası κατά της ελληνικής κατοχής 150 νησιών σε όλο το Αιγαίο. Μάλιστα έχουν κυκλοφορήσει και αφίσα με το σύνθημα, «Τα 150 νησιά είναι πατρώα γη».

Παλιά «τέχνη» των Τούρκων να προσπαθούν να  εκμεταλλεύτούν κάθε εσωτερική κρίση της Ελλάδας, όπως στην δεδομένη συγκυρία, για να προβάλουν τις προκλητικές τους διεκδικήσεις.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

πριν 11 χρόνια το μεγάλο ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων στο Σχέδιο Ανάν

Συμπληρώνονται σήμερα 11 χρόνια από δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, με το οποίο το 76% των Eλληνοκυπρίων απέρριψαν το σχέδιο του τότε Γ.Γ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν για επίλυση του Κυπριακού.
Πρόκειται για την κορυφαία στιγμή στην μακρόχρονη ιστορία της εκκρεμότητας του Κυπριακού, αφού για πρώτη φορά κλήθηκαν οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι να αποφασίσουν σε χωριστά δημοψηφίσματα για την αποδοχή ή απόρριψη ενός σχεδίου λύσης το οποίο συζητήθηκε εξαντλητικά και κατέληξε χωρίς να υπάρχει συμφωνία μεταξύ των ηγεσιών των δύο κοινοτήτων, με τα κενά να καλύπτονται από την επιδιαιτησία του ΟΗΕ.

Το ιστορικό
Η πορεία προς το δημοψήφισμα του Απριλίου του 2004 ξεκίνησε με την επίδοση του πρώτου σχεδίου Ανάν στις 11 Νοεμβρίου του 2002, στον Πρόεδρο της Κύπρου Γλαύκο Κληρίδη και τον τουρκοκύπριο ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς. Η πρώτη αντίδραση των κυβερνήσεων Κύπρου και Ελλάδας είναι θετική. Η κυβέρνηση Σημίτη στην Ελλάδα πριν ακόμα μελετήσει το πολυσέλιδο και πολύπλοκο έγγραφο αποφάνθηκε ότι αποτελούσε ευκαιρία και ο τότε Πρόεδρος της Κύπρου Γλάυκος Κληρίδης ζήτησε «να μη χάσουμε το δέντρο για το δάσος». Λίγες μέρες αργότερα το Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου αποδέχεται το σχέδιο Ανάν ως βάση για διαπραγμάτευση αναγνωρίζοντας ότι έχει πολλές αδυναμίες.
Στις αρχές Δεκεμβρίου του 2002, η ελληνοκυπριακή και η τουρκοκυπριακή πλευρά, υποβάλλουν τις πρώτες εισηγήσεις τους για τροποποιήσεις στο σχέδιο Ανάν και ο ΟΗΕ ξεκινάει την μεσολάβηση με εκ του σύνεγγυς διαβουλεύσεις για να καταλήξουν στο δεύτερο σχέδιο Ανάν στις 10 Δεκεμβρίου του 2002. Ο ΟΗΕ με την συμβολή του ΟΗΕ και των Βρετανών προσπαθεί να επιτύχει συμφωνία πριν από την σύνοδο κορυφής της Ε.Ε στη Κοπεγχάγη, στην οποία θα «κλείδωνε» η ένταξη της Κύπρου. Στο περιθώριο της συνόδου κορυφής στη Κοπεγχάγη ο Ντενκτάς στέλνει τον λεγόμενο «υπουργό εξωτερικών» του ψευδοκράτους καθώς ο ίδιος είναι κλινήρης λόγω εγχείρησης ανοικτής καρδιάς. Η προσπάθεια στη Κοπεγχάγη καταλήγει σε ναυάγιο με αποτέλεσμα να αποφασιστεί η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε την 1η Μαΐου του 2004. Με τη συμφωνία η Κύπρος εντασσόταν με το σύνολο των εδαφών της στην Ε.Ε αλλά για τις κατεχόμενες περιοχές θα υπήρχε αναστολή εφαρμογής του Κοινοτικού κεκτημένου. Η εξέλιξη δημιούργησε αναταραχή στα κατεχόμενα με χιλιάδες τουρκοκύπριους να διαδηλώνουν στους δρόμους απαιτώντας την ένταξη στην Ε.Ε
Οι διαδηλώσεις των τουρκοκυπρίων συνεχίστηκαν και στις αρχές του 2003, ενώ η Κύπρος εισέρχεται σε προεκλογική περίοδο για εκλογή νέου Προέδρου. Ο Γλαύκος Κληρίδης ζητάει επανεκλογή με τη δέσμευση να παραμείνει στη προεδρία μόνο για 16 μήνες ώστε να ολοκληρωθούν οι διαβουλεύσεις επί του σχεδίου Ανάν. Τις εκλογές κέρδισε στις 16 Φεβρουαρίου 2003, ο Τάσσος Παπαδόπουλος με την στήριξη του αριστερού ΑΚΕΛ. Πριν ακόμα αναλάβει επισήμως τα καθήκοντα του, ο Γ.Γ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν επισκέπτεται τη Κύπρο στις 26 Φεβρουαρίου και παρουσιάζει στις δύο πλευρές το τρίτο σχέδιο Ανάν καλώντας ταυτόχρονα τον Τ. Παπαδόπουλο και τον Ραούφ Ντενκτάς για διαβουλεύσεις στην Ελβετία στις 10 Μαρτίου 2003. Η συνάντηση έγινε στη Χάγη με τον Ραούφ Ντενκτάς να απορρίπτει τις θέσεις του ΟΗΕ σε αντίθεση με τον Τάσσο Παπαδόπουλο ο οποίος αποδέχθηκε το τρίτο σχέδιο Ανάν υπό προϋποθέσεις που έχουν να κάνουν με σημαντικά κενά του εγγράφου.
Στις 16 Απριλίου 2003 υπογράφεται στην Αθήνα η συνθήκη προσχώρησης της Κύπρου στην Ε.Ε, ενώ ο Γ.Γ του ΟΗΕ έχει προειδοποιήσει ότι θα τερματίσει την παρέμβαση του στο Κυπριακό εκτός αν οι δυο πλευρές (ελληνοκύπριοι – τουρκοκύπριοι) αποδεχθούν την επιδιαιτησία του ιδίου για να γεφυρωθούν οι διαφορές, ώστε να ακολουθήσουν δημοψηφίσματα.
Ο Ντενκτάς για να βγει από την δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκε ανοίγει για πρώτη φορά από το 1974 τα οδοφράγματα και επιτρέπει στις 23 Απριλίου 2003 την μετάβαση ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα και αντιστοίχως τουρκοκυπρίων στις ελεύθερες περιοχές. Τον Δεκέμβριο του 2004 γίνονται εκλογές στα κατεχόμενα τις οποίες κερδίζει ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ ο οποίος γίνεται «πρωθυπουργός» με τον Ντενκτάς να παραμένει στη «Προεδρία». Αμέσως μετά ο Τάσσος Παπαδόπουλος ζητάει από τον Γ.Γ του ΟΗΕ να ξαναζωντανέψει τις συνομιλίες για το Κυπριακό ώστε να βρεθεί λύση πριν από την 1η Μαΐου του 2004 που θα γινόταν η επίσημη ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, ο Τάσσος Παπαδόπουλος πίστευε ότι θα μπορούσε να εκθέσει την τουρκική πλευρά, θεωρώντας ότι και πάλι θα επεδείκνυε αρνητική στάση. Στις 10 Φεβρουαρίου του 2004 ο Γ.Γ του ΟΗΕ καλεί τον Τάσσο Παπαδόπουλο και τον Ραούφ Ντενκτάς στη Νέα Υόρκη και αρχίζουν συνομιλίες ώστε να υιοθετηθεί η πρόταση για αναγνώριση επιδιαιτητικού ρόλου στον ΗΕ και παραπομπή του σχεδίου σε δημοψηφίσματα. Ο Ντενκτάς αποδέχεται την φόρμουλα και προτείνει εμπλοκή της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Ακολουθούν συνομιλίες στη Κύπρο οι οποίες ολοκληρώνονται στις 23 Μαρτίου 2004 χωρίς να υπάρξει συμφωνία μεταξύ Παπαδόπουλου και Ντενκτάς. Στις 24 Μαρτίου 2004 ο Γ. Γ του ΟΗΕ καλεί στη Λουκέρνη της Ελβετίας τις ηγεσίες ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων μαζί με τους πρωθυπουργούς Ελλάδας και Τουρκίας για διαβουλεύσεις οι οποίος καταλήγουν απογοητευτικά για την ελληνική πλευρά. Στις 29 Μαρτίου 2004 ο Κόφι Ανάν με επιδιαιτησία «γεφυρώνει» τα κενά και παρουσιάζει το τελικό σχέδιο με σαφείς τάσεις υιοθέτησης των τουρκικών θέσεων. Ακολούθησαν προσπάθειες για αλλαγές και στις 30 Μαρτίου ο Κόφι Ανάν παραδίδει στους Καραμανλή, Παπαδόπουλο, Ερντογάν και Ντενκτάς το κείμενο του 5ου σχεδίου και ορίζει ως ημερομηνία δημοψηφίσματος την 24 η Απριλίου 2004.
Το «ΟΧΙ» του Τάσσου Παπαδόπουλου
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος από την πρώτη στιγμή τάχθηκε υπέρ της απόρριψης του σχεδίου Ανάν στο δημοψήφισμα και την θέση του την διατύπωσε σε διάγγελμα του στις 7 Απριλίου 2004. Με δάκρυα στα μάτια ανέφερε:
«Λυπούμαι ειλικρινά, γιατί δεν μπορώ να αποδεχθώ και να υπογράψω το Σχέδιο Ανάν όπως, τελικά, διαμορφώθηκε.
Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω ‘κοινότητα’ χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της.
Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες,
Στις 24 Απριλίου θα τοποθετηθείτε με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν. Θα αποφασίσετε για το παρόν και το μέλλον της Κύπρου. Για τη γενιά μας, αλλά και τις γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς.
Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σας.
Είμαι βέβαιος ότι δεν σας αγγίζουν ψεύτικα διλήμματα.
Ότι δεν σας τρομάζουν απειλές για δήθεν διεθνή απομόνωση.
Ότι δεν σας πείθουν τα περί δήθεν τελευταίας ευκαιρίας.
Είμαι βέβαιος ότι εξακολουθούν να έχουν για σας νόημα οι ηθικές αρχές και αξίες του λαού μας, του πολιτισμού και του εθνικού ιστορικού μας βίου, τον οποίο θέλετε να συνεχίσουμε με ασφάλεια, δικαιοσύνη, ελευθερία και ειρήνη.
Ελληνικέ κυπριακέ λαέ,
Στη ζυγαριά του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, πολύ βαρύτερες και πολύ πιο επαχθείς θα είναι οι συνέπειες του ΝΑΙ.
Σε καλώ να απορρίψεις το Σχέδιο Ανάν.
Σε καλώ να πεις στις 24 του Απρίλη ένα δυνατό ΟΧΙ.
Σε καλώ να υπερασπιστείς το δίκαιο, την αξιοπρέπεια και την ιστορία σου.
Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην Ιστορία, στο παρόν και το μέλλον της Κύπρου και του λαού μας, σε καλώ να μην υποθηκεύσεις το μέλλον στην πολιτική βούληση της Τουρκίας. Να προασπιστείς την Κυπριακή Δημοκρατία, λέγοντας ΟΧΙ στη κατάλυσή της. Να συστρατευτείς για μια νέα πιο ελπιδοφόρα πορεία επανένωσης της πατρίδας μας μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Καλή Ανάσταση σε όλους!».
Στις 24 Απριλίου ακολούθησε το δημοψήφισμα στο οποίο το 76% των ελληνοκυπρίων είπε «όχι» την αποδοχή του Σχεδίου Ανάν. Την περίοδο που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος υπήρξε βαθύς διχασμός στην ελληνοκυπριακή πλευρά ο οποίος σημάδεψε την Μεγαλόνησο και ακόμη και σήμερα καθορίζει τις πολιτικές θέσεις των κομμάτων.

 

πηγή 

Σαν σήμερα Η Μάχη της Αλαμάνας

Μία από τις πρώτες μάχες του Εθνικού Ξεσηκωμού, που δόθηκε στην ξύλινη γέφυρα της Αλαμάνας (Σπερχειού), πλησίον των Θερμοπυλών, στις 23 Απριλίου 1821 και συνδέθηκε με την ηρωική προσπάθεια τουΑθανασίου Διάκου να αναχαιτίσει τις Οθωμανικές ορδές του Κιοσέ Μεχμέτ και του Ομέρ Βρυώνη.

Στις αρχές Απριλίου του 1821 η Ανατολική Ρούμελη (Στερεά Ελλάδα) βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό, όπως και η Δυτική Ρούμελη και ο Μοριάς (Πελοπόννησος). Ο Αθανάσιος Διάκος, που πρωτοστάστησε στην κήρυξη της επανάστασης στην περιοχή αυτή της Ελλάδας, είχε καταλάβει τη Λιβαδειά, τη Θήβα και την Αταλάντη, όχι όμως και το διοικητικό κέντρο της περιοχής, το Ζητούνι (σημερινή Λαμία), καθώς ο τοπικός οπλαρχηγός Μήτσος Κοντογιάννης θεωρούσε πρόωρη την έκρηξη της Επανάστασης και δεν συμμετείχε στον Αγώνα.
Τα κακά μαντάτα δεν άργησαν να φθάσουν στον διοικητή της Πελοποννήσου (Μόρα-Βαλεσί) Χουρσίτ Πασά, ο οποίος βρισκόταν στην Ήπειρο, επικεφαλής στρατευμάτων για να τιμωρήσει τον Αλή Πασά, που έδειχνε τάσεις αυτονομίας από τον Σουλτάνο. Ο Χουρσίτ διέταξε τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιοσέ Μεχμέτ να καταστείλουν την Επανάσταση στη Ρούμελη και στη συνέχεια να προχωρήσουν από δύο κατευθύνσεις προς την Πελοπόννησο, για την άρση της πολιορκίας της Τριπολιτσάς.
Στις 17 Απριλίου οι δυο πασάδες με 8.000 άνδρες στρατοπεδεύουν στο Λιανοκλάδι, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Λαμία. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος για τους επαναστατημένους Έλληνες. Οι τοπικοί οπλαρχηγοί συσκέπτονται στο χωριό Καμποτάδες (20 Απριλίου 1821) και αποφασίζουν και υπερασπιστούν όλες τις διαβάσεις του Σπερχειού ποταμού (Αλαμάνας), διαμοιράζοντας τους 1500 άνδρες που διαθέτουν, ώστε να αποκόψουν την πρόσβαση των Τούρκων προς τα Σάλωνα (Άμφισσα) και τη Λιβαδειά.
Το εναλλακτικό σχέδιο του Γιάννη Δυοβουνιώτη για την από κοινού αντιμετώπιση των Τούρκων στον Γοργοπόταμο απορρίπτεται. Έτσι, ο Πανουργιάς Πανουργιάς με 600 άνδρες οχυρώνεται στα υψώματα της Χαλκωμάτας, ο Δυοβουνιώτης καταλαμβάνει τη χαράδρα του Γοργοποτάμου με 400 άνδρες και ο Διάκος με 500 άνδρες θα αντιμετώπιζε τον εχθρό στην ξύλινη γέφυρα της Αλαμάνας (Σπερχειού), πλησίον των Θερμοπυλών.
Το πρωί της 23ης Απριλίου οι Τούρκοι επιτίθενται ταυτόχρονα και στα τρία σώματα των επαναστατών. Ο Πανουργιάς και ο Δυοβουνιώτης υποχρεώνονται να υποχωρήσουν, προ των υπέρτερων δυνάμεων του Ομέρ Βρυώνη, με συνέπεια ο κύριος όγκος των Οθωμανών υπό τον Κιοσέ Μεχμέτ να επιπέσει επί του Διάκου στην Αλαμάνα. Ο Διάκος αρνείται να φύγει και να σωθεί, όπως τον προέτρεψαν οι συμπολεμιστές του και ως άλλος Λεωνίδας με μόνο 48 άνδρες μένει και πολεμά μέχρις εσχάτων. Κατά τη διάρκεια της μάχης το σπαθί του σπάει κι ένα εχθρικό βόλι τον τραυματίζει στον δεξιό ώμο, στο οποίο κρατούσε το πιστόλι. Πέντε Τουρκαλβανοί ορμούν στο χαράκωμά του και τον συλλαμβάνουν αιχμάλωτο.
Ο επίλογος της μάχης, που στοίχισε τη ζωή σε 200 Έλληνες και 500 Οθωμανούς, γράφτηκε την επομένη ημέρα. Ο Διάκος μεταφέρθηκε στη Λαμία σιδηροδέσμιος, με ανοιχτές και αιμάσσουσες τις πληγές του και τιμωρήθηκε παραδειγματικά δια ανασκολοπισμού. Ο μαρτυρικός θάνατος του Διάκου ατσάλωσε τους επαναστάτες, παρά την ήττα και την καταστροφή στην Αλαμάνα. Οι δύο πασάδες, παρά τη νίκη τους επί του πεδίου της μάχης, δεν πέτυχαν τους αντικειμενικούς τους στόχους. Η καθυστέρηση στην Αλαμάνα έδωσε τον απαραίτητο χρόνο στον Οδυσσέα Ανδρούτσο να οργανώσει την αντίσταση στο χάνι της Γραβιάς και να εκδικηθεί τη θυσία του Διάκου και των συμπολεμιστών του.
sansimera.gr

πηγη

Ο άγιος ευαγγελιστής Μάρκος

(25 Απριλίου)

ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ

Ολόκληρο το κατά Μάρκον εδώ.

Είναι ένας από τους ευαγγελιστές.

Αυτός μας έδωκε το δεύτερο Ευαγγέλιο που είναι και το συντομότερο από τα τέσσερα κι είναι γνωστό σαν το Ευαγγέλιο των θαυμάτων του Ιησού.

Μέσα σ' αυτό ο ιερός ευαγγελιστής, παρόλο που δεν ήταν από τον κύκλο των δώδεκα αποστόλων, έχει περιλάβει αρκετά από τα γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας.

Ολίγα από τη διδασκαλία Του, τα θαύματα Του, τα Πάθη και την Ανάσταση Του. Παραλείπει την επί του όρους Ομιλία και τις πιο πολλές από τις μακρές ομιλίες του Ιησού Χριστού. Πιο πολύ ο ευαγγελιστής διηγείται αυτά που έκανε ο θείος Διδάσκαλος κι όχι αυτά που είπε.

Και τούτο, γιατί κύριος σκοπός της συγγραφής του ήταν με την έκθεση αυτή των θαυμάτων να αποδείξει τη θεϊκή του Ιησού καταγωγή. Ποίος όμως υπήρξε ο ευαγγελιστής Μάρκος και πόθεν ήντλησε τις πληροφορίες του;

Σύμφωνα με τα λιγοστά στοιχεία, που κατέχουμε, ο ευαγγελιστής ήταν γιος κάποιας ευσεβούς Ιουδαίας γυναίκας, που λεγόταν Μαρία κι ήταν αδελφή του Κυπρίου αποστόλου οπό τους εβδομήκοντα, του Βαρνάβα. Από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε ότι κι ο Μάρκος καταγόταν από το ευλογημένο νησί της Κύπρου.

Ήταν δηλαδή Κύπριος. Κύπριος που είχε εγκατασταθεί αργότερα στα Ιεροσόλυμα. Το ιουδαϊκό όνομα του ευαγγελιστού ήταν Ιωάννης. Μάρκος ήταν το Ρωμαϊκό του επώνυμο, που πήρε κατά τη συνήθεια που υπήρχε τότε. Και μ' αυτό έμεινε γνωστός στον χριστιανικό κόσμο.

Για τη μητέρα του Μαρία μας μιλούν οι Πράξεις των Αποστόλων (κεφ. ιβ', 12). Η φωτισμένη αυτή γυναίκα φαίνεται πώς ήταν αρκετά ευκατάστατη και στα Ιεροσόλυμα διέθετε μεγάλο ευρύχωρο σπίτι. Ακόμη πώς η ευσεβής εκείνη δέσποινα πίστεψε μεταξύ των πρώτων στον Κύριο με το κήρυγμα του αποστόλου Πέτρου και μάλιστα είχε αφοσιωθεί μ' όλη της την καρδιά στο έργο της διακονίας της Εκκλησίας. Επικρατεί η γνώμη ότι στο δικό της σπίτι ο Κύριος δίδαξε πολλές φορές. Κι ακόμη πώς σ' αυτό κατά τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης ετέλεσε και τον "Μυστικό Δείπνο". Στον ιερό εκείνο χώρο ακούστηκαν για πρώτη φορά από το στόμα του Κυρίου τα φρικτά λόγια του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. "Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου... Πίετε εξ αυτού πάντες τούτό εστί το αίμα μου το της Καινής Διαθήκης, το υπέρ υμών και πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών".

Εδώ οι μαθητές πρώτο κοινώνησαν από το Μυστήριο της ζωής. Ο ευαγγελιστής Μάρκος πιστεύεται ακόμη ότι είναι εκείνος ο νεανίσκος, που, όπως αναφέρει ο ίδιος στο Ευαγγέλιο του (Μαρκ. ιδ', 51-52), ακολούθησε τον Ιησού μετά τον Μυστικό Δείπνο στον κήπο της Γεθσημανής τυλιγμένος σ' ένα σινδόνι. Μετά τη σύλληψη του θείου Διδασκάλου οι υπηρέτες όρμισαν και προς αυτόν. Μα ο νεανίσκος, για να γλιτώσει, αφήκε το σινδόνι κι έφυγε γυμνός.

Μετά την Ανάσταση του Κυρίου, στο σπίτι της Μαρίας, που ήταν μια από τον ευλογημένο κύκλο των Μυροφόρων γυναικών, πρέπει οπωσδήποτε να ήταν συγκεντρωμένοι οι Μαθητές κι εκεί "κεκλεισμένων των θυρών" δέχτηκαν την επίσκεψη του Αναστάντος Χριστού. Σ' αυτό το ίδιο σπίτι θα πρέπει να βρισκόντουσαν και κατά την ήμερα της Πεντηκοστής, που έγινε η επιφοίτηοη του Αγίου Πνεύματος. Σ' αυτό και πάλι πρέπει οι απόστολοι κι οι πρώτοι χριστιανοί να μαζευόντουσαν για να προσευχηθούν και να δοξολογήσουν τον Νικητή του θανάτου, τον Αναστημένο Χριστό.

Από τα ολίγα αυτά είναι φυσικό να παραδεχθούμε, πως ο Μάρκος με τις στενές σχέσεις, που η αγία μητέρα του Μαρία είχε με τον Κύριο, πρέπει κι αυτός να γνωρίστηκε μαζί του και από το άγιο στόμα του Κυρίου να άκουσε πολλές φορές τα ρήματα της αιωνίου ζωής, που τον βοήθησαν να πιστεύσει. Το σπίτι της Μαρίας στα Ιεροσόλυμα είναι, που φιλοξένησε αργότερα κι όλη τη χριστιανική κίνηση κι έγινε η πρώτη "κατ' οίκον εκκλησία". ["Ν": γι' αυτό ο ξενώνας για άγαμες μητέρες και εμπερίστατες γυναίκες, που ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη από πρωτοβουλία χριστιανών, αφιερώθηκε σ' αυτήν και ονομάστηκε "Σπίτι της Μαρίας"].

Σ' αυτό το ίδιο σπίτι οι χριστιανοί ένοιωσαν τη μεγάλη χαρά για την απελευθέρωση του αποστόλου Πέτρου, που τον είχε φυλακίσει ο Ηρώδης. Στη φυλακή ο απόστολος ήταν δεμένος, ακόμη και στον ύπνο του, με δύο βαριές αλυσίδες κι είχε συνέχεια δύο φρουρούς οπλισμένους. Απ' έξω από την πόρτα της φυλακής τέσσερις τετράδες στρατιωτών τον φύλαγαν. Οι χριστιανοί στο σπίτι του Μάρκου, στα γόνατα πεσμένοι, προσευχόντουσαν με δάκρυα, να τους χαρίσει ο Κύριος την παρηγοριά τους, τον απόστολο τους. Και να: Κατά τα μεσάνυχτα, ενώ ο Πέτρος κοιμότανε, "άγγελος Κυρίου επέστη και φως έλαμψε εν τω οικήματι". Οι αλυσίδες έπεσαν. Κι ο άγγελος, αφού έβγαλε τον Πέτρο από την φυλακή και τον οδήγησε στους δρόμους της μεγάλης πόλεως, τον αφήκε. Κι αυτός, δοξολογώντας τον θεό, κατευθύνθηκε στο σπίτι του Μάρκου. "Ήλθεν επί την οικίαν Μαρίας της μητρός Ιωάννου του επικαλουμένου Μάρκου ου ήσαν ικανοί συνηθροισμένοι και προσευχόμενοι". (Πράξ. ιβ', 12). Ποια ήταν η συγκίνηση των χριστιανών, όταν τον είδαν ανάμεσα τους, δεν είναι δύσκολο στον καθένα μας να το φαντασθεί. Από το σπίτι αυτό ο απόστολος παρακολουθούσε και διηύθυνε την Εκκλησία των Ιεροσολύμων. Από τα μικρά του χρόνια λοιπόν ο Μάρκος γνώρισε κι αγάπησε τον Κύριο. Κι από τον Πέτρο διδάχθηκε πιο πλατιά και πιο βαθιά τα σχετικά με τη ζωή του. Αυτό το συμπεραίνουμε από τον ίδιο τον απόστολο, που στην πρώτη του Καθολική επιστολή (Α' Πέτρ. ε', 13) ονομάζει τον Μάρκο "υιόν" του, δηλαδή πνευματικό του παιδί.

Μετά την Ανάσταση του Χριστού και τον διασκορπισμό των αποστόλων για το κήρυγμα, βρίσκουμε τον Μάρκο να συνοδεύει τον θείο του Βαρνάβα και τον Απόστολο Παύλο στην πρώτη τους αποστολική περιοδεία. Ο ιερός συγγραφέας των Πράξεων ονομάζει στην περίπτωση αυτή τον Μάρκο "υπηρέτην". "Είχον, λέγει, και Ιωάννην υπηρέτην" (Πράξ. ιγ', 5). Φυσικά με τη λέξη αυτή δεν πρέπει να εννοήσουμε ότι ο Μάρκος προσέφερε στους δύο αποστόλους υλικές υπηρεσίες, αλλά βοήθεια στη διάδοση του Ευαγγελίου. Από τα Ιεροσόλυμα στην Αντιόχεια κι απ' εκεί σ' ολόκληρη την Κύπρο μέχρι την Πέργη της Παμφυλίας ο Μάρκος είναι ακόλουθος και βοηθός των αποστόλων. Από την Πέργη όμως, είτε γιατί κουράστηκε από τις ταλαιπωρίες της περιοδείας, είτε γιατί είχε επιφυλάξεις σχετικά με τη στάση του Παύλου απέναντι στους εξ Εθνών χριστιανούς, από τους οποίους δεν ζητούσαν να τηρήσουν τα ιουδαϊκά έθιμα, ο Μάρκος απεχώρησε από τη συντροφιά των αποστόλων κι επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα. Αυτό το θέμα των νέων χριστιανών, που προήρχοντο από τους εθνικούς, το τακτοποίησε, ως γνωστό, η πρώτη Αποστολική Σύνοδος των Ιεροσολύμων. Στη σύνοδο αυτή οι δύο απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας με σύμπνοια θαυμαστή και φωτισμό Θεού εξέθεσαν μπροστά στα πλήθη των πιστών "όσα εποίησεν ο Θεός σημεία και τέρατα εν τοις έθνεσι δι' αυτών" (Πράξ. ιε', 14). Τις αποφάσεις της συνόδου αυτής αποδέχτηκαν οι χριστιανοί κι ο Μάρκος παραμέρισε τις επιφυλάξεις του κι έγινε πάλι συμπαραστάτης του Παύλου. Είναι άξια πολλής προσοχής η χειρονομία του θείου αποστόλου, όταν ευρίσκετο στη Ρώμη κατά τη δεύτερη φυλάκιση του. Στην επιστολή του προς τον Τιμόθεο (Β' Τιμόθ. δ', 11), που του ζητά να τον επισκεφθεί, του λέγει και τούτα τα λόγια: "Μάρκον αναλαβών άγε μετά σεαυτού. εστί γαρ μοι εύχρηστος εις διακονίαν".

Δηλαδή, όταν θα έρχεσαι, πάρε μαζί σου και φέρε και τον Μάρκο, γιατί μου είναι χρήσιμος για υπηρεσία. Τον Μάρκο βρίσκουμε να συνοδεύει αργότερα για δεύτερη φορά τον Βαρνάβα στην Κύπρο και να εργάζεται σκληρά μαζί του για την εξάπλωση και σταθεροποίηση του Ευαγγελίου στη νήσο μας.

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Βαρνάβα στη Σαλαμίνα της Κύπρου από τους Ιουδαίους - τον σκότωσαν με τις πέτρες - βρίσκουμε τον Μάρκο στην περιοχή των Σόλων. Την πόλη αυτή, όπως λέγει κάποια παράδοση, έκτισε ο βασιλιάς της Αίπειας Φιλόκυπρος κατά το α' τέταρτο του Στ' αιώνα π.Χ. προς τιμή του μεγάλου νομοθέτη των Αθηνών, του Σόλωνα, που είχε τότε επισκεφθεί την Κύπρο. Σ' αυτή την πόλη η Πρόνοια του Θεού κανόνισε, ώστε ο Μάρκος να συναντήσει τον Αυξίβιο, που είχε έρθει από τη Ρώμη, και να τον κατηχήσει. Κοντά στον φλογερό ευαγγελιστή ο Αυξίβιος συμπλήρωσε τις γνώσεις του για τη νέα πίστη, δέχτηκε το βάπτισμα και χειροτονήθηκε από αυτόν επίσκοπος της πόλεως εκείνης.

Από την Κύπρο ο ευαγγελιστής Μάρκος, αφού επιθεώρησε τις διάφορες εκκλησίες κι ενίσχυσε τους πιστούς, αναχώρησε για την Αλεξάνδρεια. Στην πολυάνθρωπη εκείνη πόλη ίδρυσε την πρώτη εκκλησία και μετά αναχώρησε για τη Ρώμη, για να συναντήσει τον απόστολο Παύλο. Η ευγενική ψυχή του νεαρού αποστόλου ένοιωθε την ανάγκη να βρεθεί κοντά στον πολύπειρο Απόστολο και να συζητήσει μαζί του μερικά προβλήματα του χριστιανικού έργου. Με τη βοήθεια του Θεού η συνάντηση εκείνη πραγματοποιήθηκε γρήγορα. Σ' αυτή οι δύο απόστολοι, αφού αντήλλαξαν ασπασμό χριστιανικής αγάπης, άρχισαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον να συνομιλούν για την Κύπρο. Κατά τη συνομιλία ο Μάρκος αποκάλυψε στον φλογερό απόστολο το μαρτυρικό τέλος του φίλου του αποστόλου Βαρνάβα, τα της ταφής του με το χειρόγραφο ευαγγέλιο του Ματθαίου επάνω στο στήθος του και κατέληξε στην ανάγκη κάποιος ή -κάποιοι απεσταλμένοι τους να επισκεφθούν το νησί, για να συνεχίσουν το έργο τους. Η εισήγηση του ευαγγελιστού έγινε αμέσως δεκτή από τον θείο Παύλο, ο οποίος έσπευσε να στείλει στο πολύπαθο νησί τους συνεργάτες του Επαφρά και Τυχικό και μερικούς άλλους. Ο στοργικός Μάρκος παρέμεινε αρκετό καιρό, όπως φαίνεται, κοντά στον φυλακισμένο απόστολο Παύλο και συνεργαζόταν μαζί του και τον παρηγορούσε.

Ο Μάρκος συνεργάστηκε για πολύ καιρό και με τον απόστολο Πέτρο. Τον είχε συνοδεύσει στις περιοδείες του και μάλιστα αναφέρεται και "ως ερμηνευτής του", γιατί μετέφραζε τους λόγους του κορυφαίου αποστόλου από τα Εβραϊκά στα Λατινικά ή στα Ελληνικά. Τη διδασκαλία αυτή του Πέτρου, όπως την άκουσε από το στόμα του, την κατέγραψε ο Μάρκος στην Ελληνική γλώσσα κι είναι το Ευαγγέλιο του, που αναφέραμε. Σ' αυτό ο Ιερός και θεόπνευστος συγγραφέας προσπαθεί με γλώσσα ζωντανή και καθαρή Ελληνική να αποδείξει πώς ο Ιησούς είναι "ο Υιός του Θεού". Στην έκθεση, που μας δίνει, βλέπει ο αναγνώστης τα στοιχεία της φύσεως να καθυποτάσσονται στη δύναμη του ασύγκριτου Διδασκάλου της Γαλιλαίος και παντοδύναμου εξουσιαστή. Οι δαίμονες μ' ένα πρόσταγμα του φυγαδεύονται με τρόμο κι οι διάφορες ανίατες αρρώστιες υποχωρούν και θεραπεύονται μ' ένα μονάχα λόγο του. Απλή μελέτη του σύντομου τούτου Ευαγγελίου, που γράφτηκε για τους χριστιανούς της Ρώμης και γενικότερα για τους εξ εθνών χριστιανούς, γεμίζει με δέος και βαθιά συγκίνηση την ψυχή. Εκατομμύρια πιστών το μελέτησαν και το μελετούν. Και μυριάδες κατόρθωσαν με τη μελέτη του να υψωθούν πνευματικά και να προστεθούν στους πολίτες της βασιλείας του Θεού. Πότε ακριβώς ο Μάρκος έγραψε το Ευαγγέλιο του δεν γνωρίζουμε. Το πιο πιθανό είναι πώς το έγραψε στη Ρώμη ή στην Αίγυπτο, όπως φρονεί ο ιερός Χρυσόστομος, μεταξύ του 65 και 70 μ.Χ.

Μετά τον θάνατο των πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου ο ευαγγελιστής Μάρκος κατά την παράδοση κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Πεντάπολη κι ύστερα χρημάτισε πρώτος επίσκοπος κι οργανωτής της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας. Εδώ, κατά την παράδοση πάλι, κάποια μέρα που κήρυττε, τον άρπαξαν οι εχθροί της πίστεως, οι εθνικοί κι οι ειδωλολάτρες, κι αφού τον έδεσαν με σχοινιά, τον έσυραν στους δρόμους της Αλεξανδρείας, όπου και πέθανε από τα τραύματα του στις πέτρες. Το άγιο λείψανο του το περιμάζεψαν με πόνο οι χριστιανοί και το έθαψαν σ' ένα γειτονικό χωριό.
Κατά τον 9ο αιώνα έμποροι Ενετοί μετέφεραν τα άγια λείψανα στη Βενετία και τα τοποθέτησαν σ' ένα πολύ μεγάλο και ωραιότατο ναό, που έκτισαν προς τιμή του.

Ο ευαγγελιστής Μάρκος αποδείχθηκε ένας από τους τέσσερις στύλους της Εκκλησίας του Χριστού. Όσοι τον ζωγραφίζουν συνηθίζουν να βάζουν κοντά του συμβολικά ένα λιοντάρι. Η προτίμηση αυτή οφείλεται στο ότι ο άγιος Μάρκος ασχολείται με τα θαύματα του Κυρίου, για να αποδείξει τη θεία δύναμη του Χριστού. Το λιοντάρι συμβολίζει αυτή τη δύναμη και θεωρείται ο βασιλιάς των ζώων. ["Ν": το λιοντάρι είναι ένα από τα 4 σύμβολα σύμβολα των Ευαγγελιστών, τα "τέσσερα ζώα", για τα οποία δείτε εδώ].
Τη διδασκαλία του Κυρίου και τα θαύματα του, που κατέγραψε ελληνικά στο Ευαγγέλιο του, τα επεσφράγισε και με τη μαρτυρία της ζωής του. Το παράδειγμά του θα μένει πάντα ζωντανό κι αθάνατο στους αιώνες. Θα μένει και θα διδάσκει τις γενεές των ανθρώπων τι μπορεί να επιτύχει ένας που ξέρει να αξιοποιεί τις ευκαιρίες, που του παρουσιάζει ο Πανάγαθος Θεός.
Ευκαιρίες πολλές παρέχει και σ' εμάς η αγάπη του Θεού. Και τις παρέχει, γιατί η αγάπη του Θεού, όπως μας βεβαιώνει κι ο θείος Παύλος, "θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν" (Α' Τιμοθ. β', 4). Ναί, αδελφοί μου, η αγάπη του Θεού θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούμε και με τη βοήθεια της πίστεως να γνωρίσουμε ο καθένας μας το θέλημα του, που προσφέρει τόσο την επίγεια, όσο και την ουράνια ευτυχία.

Τις ευκαιρίες αυτές τις αναρίθμητες, που μας προσφέρει η αγάπη του Θεού, θα θελήσουμε στ' αλήθεια, να τις προσέξουμε κι εμείς και να τις αξιοποιήσουμε; Φυσικά από μας δεν ζητά σήμερα ο Κύριος να θυσιάσουμε τη ζωή μας. Δεν το ζητά από όσους κατοικούμε τούτο τον τόπο. Και δεν το ζητά επί του παρόντος. Από μας ζητά σήμερα κάτι άλλο. Ζητά να θυσιάσουμε κάτι εγωισμούς κι αμαρτωλές συνήθειες, κάτι αδυναμίες και πάθη που μας κρατούν υποχείριους και σκλάβους "του άρχοντος του σκότους του αιώνος τούτου", του Σατανά. Αυτά ζητά να θυσιάσουμε ο Κύριος. Κι είναι ανάγκη να το κάμουμε. Όσοι ποθούμε τούτο το νησί να επιβιώσει. Όσοι ποθούμε τούτος ο τόπος που αγιάστηκε με τα, δάκρυα και το αίμα τόσων αγίων ψυχών, αποστόλων, ασκητών, μαρτύρων, οσίων και δικαίων, πρέπει να σπεύσουμε το ταχύτερο να κλίνουμε τον αυχένα κάτω από τον "χρηστόν ζυγόν του Κυρίου".

Ναι! Να κλίνουμε τον αυχένα και να αγωνισθούμε να ζήσουμε κατά το θέλημα Του.

Έτσι μονάχα θα εξασφαλίσουμε την επιβίωση και τη χαρά μας. Αυτό μας συνιστά ο θείος απόστολος και ευαγγελιστής Μάρκος. Αυτό επιβάλλει το συμφέρον μας.

Αυτό θέλει κι ο Θεός από τον καθένα μας.

"Ν": Υπάρχει και αρχαία θεία λειτουργία του ευαγγελιστή Μάρκου, προερχόμενη από την Αλεξάνδρεια.

Απολυτίκιο Ήχος γ'
Απόστολε άγιε, και Ευαγγελιστά Μάρκε, πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ταίς ψυχαίς ημών.

Εξήγηση: Άγιε απόστολε και ευαγγελιστά Μάρκε, μεσίτευε, σε παρακαλούμε, στον ελεήμονα και φιλάνθρωπο Θεό να χαρίσει στις ψυχές μας τη συγχώρηση των αμαρτιών μας.

Μεγαλυνάριο
Πέτρω τω Θεόπτη μαθητευθείς, των υπερκοσμίων, εχρημάτισας μιμητής· όθεν του Σωτήρος, ημίν ευηγγελίσω, ώ Μάρκε θεηγόρε, την συγκατάβασιν.

 

πηγή