«Σέ μιά γυναίκα, πού ταλαιπωρεῖται ἀπό βαριά θλίψη»

  Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Γράφεις ὅτι σέ ταλαιπωρεῖ κάποια ἀκατανίκητη καί ἀνεξήγητη θλίψη. Σωματικά εἶσαι ὑγιής, τό σπίτι γεμάτο, ἀλλά ἡ καρδιά ἄδεια. Γιά τήν ἀκρίβεια ἡ καρδιά σου εἶναι γεμάτη ἀπό σκοτεινή θλίψη. Ἀναγκάζεσαι νά πηγαίνεις σέ χορούς καί σέ γιορτές, ἀλλά αὐτό σοῦ μεγαλώνει τή θλίψη.

   Πρόσεχε καλά γιατί αὐτό εἶναι ἐπικίνδυνη ἀσθένεια τῆς ψυχῆς. Μπορεῖ νά νεκρώσει πλήρως τήν ψυχή. Τέτοια θλίψη ἡ ἐκκλησία μας τήν βλέπει ὡς θανάσιμο ἁμάρτημα. Ἀφοῦ κατά τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου ὑπάρχουν δύο εἴδη θλίψης:

 «Ἡ γάρ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμέταμέλητον κατεργάζεται· ἡ δέ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται»¹.

Ἐσύ ὀφθαλμοφανῶς ὑποφέρεις ἀπό τό δεύτερο εἶδος θλίψης.
Ἡ κατά Θεόν θλίψη κυριεύει τόν ἄνθρωπο ὅταν ὁ ἄνρωπος θυμᾶται τίς ἁμαρτίες του, μετανοεῖ καί τίς ἀποθέτει στόν Θεό. Ἤ ὅταν κάποιος θλίβεται γιά τίς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Ἤ ὅταν κάποιος δείχνει ζῆλο γιά τήν πίστη στόν Θεό, ἀλλά βλέπει μέ θλίψη τήν ἀποχώρηση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν πίστη. Τέτοια θλίψη ὁ Θεός τήν μετατρέπει σέ χαρά. Ὅπως περιγράφει ὁ Παῦλος, οἱ Ἀπόστολοι καί ὅλοι οἱ ἀληθινοί δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ εἶναι «ὡς λυπούμενοι ἀεί δέ χαίροντες»².Χαίρονται γιατί αἰσθάνονται τή δύναμη καί τήν ἐγγύτητα τοῦ Θεοῦ. Καί λαμβάνουν παρηγοριά ἀπό τόν Θεό. Ἔτσι καί ὁ ψαλμωδός λέει:«Θυμήσου τόν Θεό καί χαῖρε».

   Ἡ ἅγια θλίψη μοιάζει μέ τά σύννεφα, μέσα ἀπό τά ὁποῖα λάμπει τό φῶς τῆς παρηγοριᾶς. Ἐνῶ ἡ δική σου θλίψη μοιάζει σάν ἔκλειψη ἡλίου. Μᾶλλον θά εἶχες πολλά μικρά ἀδικήματα καί ἁμαρτίες, τά ὁποῖα θεωροῦσες ἀσήμαντα, καί ἔτσι δέν ἐξομολογήθηκες καί γιά τό ὁποῖα δέν μετανόησες. Σάν ἀράχνη, πού πολλά χρόνια εἶναι στά μάτια, τώρα ἁπλώθηκε γύρω ἀπό τήν καρδιά σου, καί ἔφτιαξε φωλιά γιά αὐτήν τή μεγάλη θλίψη, τήν ὁποία οἱ κακές δαιμονικές δυνάμεις κακοεργῶς στηρίζουν μέσα σου.

 Γι᾿ αὐτό ξαναδές ὁλόκληρη τή ζωή σου, κάνε μία ἐνδελεχή ἐνδοσκόπηση τοῦ ἑαυτοῦ σου, καί ἐξομολογήσου τά πάντα.

 Μέ τήν ἐξομολόγηση θά καθαρίσεις τόν οἶκο τῆς ψυχῆς σου καί θά τόν ἀερίσεις. Καί θά εἰσέλθει μέσα σου ὁ φρέσκος καί καθαρός ἀέρας τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ.

Ἀμέσως μετά ξεκίνα νά πράττεις πάντα τό καλό.
Ξεκίνησε μέ τό νά δίνεις ἐλεημοσύνη ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ.
Θυμήσου: τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός θά τό δεῖ αὐτό καί γρήγορα θά σέ ἀνταμείψει μέ τή δωρεά τῆς χαρᾶς. Θά σοῦ δωρίσει ἀνείπωτη χαρά, τήν ὁποία μόνον Αὐτός χορηγεῖ, καί τήν ὁποία καμία θλίψη, οὔτε βάσανο, οὔτε δαιμονική δύναμη δέν μπορεῖ νά συσκοτίσει.
Διάβαζε τό ψαλτήρι. Αὐτό ἀποτελεῖ βιβλίο γιά θλιμμένες ψυχές, βιβλίο παρηγοριᾶς.

  Εἴθε ὁ Κύριος σύντομα νά σέ ἀνανήψει.

  Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

 κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

 Ἀμήν.

Γιώργο είσαι Νίντζα!

Ψυχαναγκασμοί πανικού και μωρίας

 

του Χρήστου Γιανναρά

 

Στο πολιτικό αλφαβητάρι της ελληνικότητας που μάς άφησε κληρονομιά, ατίμητη και αγνοημένη, ο Οδυσσέας Ελύτης («Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά», Ικαρος 1990), αποτυπώνει και το βασανιστικό δίλημμα όσων πολιτών ομοφρονούν (ακόμα) με τον ποιητή και θα βρεθούν μπροστά στην κάλπη την ερχόμενη Κυριακή:

«Δεν τολμάς να τραβήξεις μιαν από τις αξίες που πιστεύεις ότι ικανοποιούν την εθνική σου φιλαυτία, και βλέπεις να βγαίνουν μαζί της ένα σωρό άνθρωποι των χρηματιστηρίων, που ανεβοκατεβαίνουν στην κόλαση όπως στο σπίτι τους. Δεν κοτάς ν’ αγγίξεις μιαν από τις αξίες που ικανοποιούν τα αισθήματά σου για κοινωνική δικαιοσύνη, και βρίσκεσαι να “κάνεις πορεία” μ’ ένα συρφετό ανθρώπων που δεν έχουν δική τους σκέψη αλλά την περιμένουν από τον καθοδηγητή τους. Ετσι όμως η ψυχή μας υποχρεώνεται να κυλήσει πάνω σε δύο γραμμές που αδυνατούμε να παραλληλίσουμε. Ο εκτροχιασμός είναι αναπόφευκτος. Θεέ μου! Κι εγώ που ονειρευόμουν να παραλληλιστούν άλλου είδους γραμμές, κι απέβλεπα στις συντεταγμένες του γυμνού σώματος και της δικαιοσύνης, της αλκής και της ιερότητας, του παρθενικού και του ηδυπαθούς! Που ζητούσα να καθαγιασθούν πρώτα μέσα στο άδυτον του κάθε ιδιώτη τα “κοινά” και έτσι μόνον να γίνουν κανόνες ζωής για όλους, με το ίδιο ήθος και την ίδια δύναμη».

Σήμερα η σύγχυση και παραφθορά των «αξιών» (δηλαδή των εκτιμήσεων της ποιότητας και των ιεραρχήσεων της ανάγκης) έχει οδηγήσει την ελλαδική κοινωνία σε τέτοια ασυναρτησία και παραλογισμό, που ακόμα και οι σταθερές των εννοιών έχουν αποσυντεθεί. Ο «πατριωτισμός» είναι καραμέλα στα χείλη καιροσκόπων καραγκιόζηδων ή περιθωριακών τραμπούκων. Για «κοινωνική δικαιοσύνη» μιλάνε οι βασανιστές της φτωχολογιάς και των ανήμπορων: τα συνδικαλισμένα «ρετιρέ», οι άσσοι των «απεργιών κοινωνικού κόστους», τα βλαστάρια των «καλών οικογενειών» που εκδικούνται την ανία τους καίγοντας ή καταστρέφοντας με λύσσα κάθε ίχνος κοινωνικής περιουσίας.

«Φιλολαϊκή πολιτική» επαγγέλλονται οι προστάτες των πενηντάρηδων (και κάτω) συνταξιούχων, οι φανατισμένοι αρνητές κάθε αξιοκρατίας και κάθε ελέγχου της ποιότητας και της συμπεριφοράς των λειτουργών του κράτους, οι υπερασπιστές της ασύδοτης «πελατειακής» δημοσιοϋπαλληλίας, του ολοκληρωτικού καθεστώτος της διαπλοκής κομμάτων και «νταβατζήδων». Μιλάνε για «προτεραιότητα της παιδείας» αυτοί που παρέδωσαν τα πανεπιστήμια και τα σχολειά στον κρετινισμό των «κομματικών νεολαιών», αυτοί που ετσιθελικά, με αναίσχυντη φασιστική αυθαιρεσία, επέβαλαν τη μονοτονική γραφή, δηλαδή το βίαιο τέλος της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού, γλωσσικής συνέχειας, με μπαϊράκι την καφρική «ιδεολογία της ευκολίας».

Οι νοσταλγοί του σοβιετικού «παραδείσου» συνεχίζουν να «μάχονται» δήθεν για «ελευθερίες» και «δικαιώματα», με τη νοσταλγία τους να παρακάμπτει ψυχαναγκαστικά τη φρικώδη κακουργία των Γκουλάγκ και της Κολιμά, τα εκατομμύρια των σφαγιασμένων στον βωμό του τρόμου, τη θηριωδία της πιο εφιαλτικής απανθρωπίας που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης μας. Ναι, έχουν ακόμα κόμμα στην Ελλάδα οι νοσταλγοί του ολοκληρωτισμού της παράνοιας και οπαδοί της δικτατορίας (δήθεν του προλεταριάτου), κόμμα νομιμοποιημένο από τον «εθνάρχη» Καραμανλή – ωσάν να είναι ποτέ δυνατό να νομιμοποιηθεί σε μια συντεταγμένη κοινωνία η κατάλυση των νόμων, να υποκατασταθεί το κράτος Δικαίου από το «δίκιο του εργάτη», όπως φαντάζεται αυτό το «δίκιο» το κάθε γκρουπούσκουλο μανιακών της βίας και της καταστροφής.

Αλλά το πολίτευμα στο Ελλαδιστάν είναι η απολυταρχική κομματοκρατία, γι’ αυτό δεν υπάρχει και Σύνταγμα: χάρτης που να οριοθετεί κοινωνικούς στόχους κοινά συμφωνημένους και τη διαφορά των θεσμικών τρόπων για την επιδίωξη των στόχων. Οι κυβερνήσεις κατηγορούνται από τις αντιπολιτεύσεις ότι «έχουν κάνει το Σύνταγμα κουρελόχαρτο» και ο καταλογισμός είναι τεκμηριωμένος, όχι ρητορικός. Κουρελόχαρτο, επειδή κάθε αναθεώρηση του Συντάγματος θωρακίζει πληρέστερα την απολυταρχική κομματοκρατία και κάθε αντιπολίτευση, όταν γίνεται κυβέρνηση, επιτείνει την εκδοχή του «κουρελόχαρτου» για να στήσει το δικό της πελατειακό κράτος.

Συμπληρώνει ο Σεφέρης το κληροδότημα πολιτικής αγωγής του Ελύτη, με ακόμα μεγαλύτερη πίκρα: «Βρίσκω, λέει, πως είναι θλιβερό και βαρύ, καθώς προχωρούν τα χρόνια, να καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν έχουμε προκόψει ούτε μια γραμμή σε αυτά τα ζητήματα (τα πολιτικά). Κι όταν ένας τόπος δε δείχνει προκοπή μέσα σε σαράντα χρόνια, αυτό σημαίνει πως πέφτει κατακόρυφα».

Σαράντα εννέα επιπλέον χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Σεφέρης κατέθετε αυτή την πικρή πιστοποίηση (1966). Και η κατρακύλα του τόπου επιτάθηκε ακατάσχετη, πήρε την ταχύτητα χιονοστιβάδας. Φτάσαμε σήμερα σε τέτοιες επιδόσεις θρασύτητας, ώστε να δημιουργεί «καινούργιο» κόμμα διεκδικώντας και πάλι ρόλο στη διαχείριση των κοινών, ποιος; Ο ολίγιστος των Παπανδρέου, από τους κατεξοχήν υπόδικους στις συνειδήσεις για την ολοκληρωτική καταστροφή που ζει η χώρα σήμερα, πρόσωπο - σύμβολο της ανικανότητας και της διεθνούς γελοιοποίησης του ελληνικού ονόματος.

Τι θα έλεγαν άραγε σήμερα ο Σεφέρης, ο Ελύτης για το πολιτικό μας σκηνικό, τις μακάβριες φιγούρες των αμετανόητων κομματανθρώπων που οδήγησαν, τα τελευταία τρία χρόνια, την Ελλάδα στη διάλυση και στην ατίμωση. Τουλάχιστον δεν τολμούν να ζητήσουν την ψήφο μας όσοι κακούργησαν τον εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας για να γιγαντώσουν το πελατειακό τους κράτος. Τη ζητούν όμως αυτοί που για να συντηρήσουν άθικτη τη χλιδή των «νταβατζήδων» και των πραιτωριανών, λήστεψαν τον αποταμιευμένο στα ασφαλιστικά ταμεία και στα ελληνικά «ομόλογα» μόχθο των πολιτών, οδήγησαν τη χώρα στον εφιάλτη της χρεοκοπίας: στις δέκα επιχειρήσεις να έχουν κλείσει οι οχτώ, η αποβιομηχάνιση να είναι σχεδόν ολοκληρωτική, η ανεργία σωστή κόλαση και ψυχολογικό μαρτύριο για τις μισές (τουλάχιστον) οικογένειες στην Ελλάδα. Η νεολαία να ξενιτεύεται, η εθνική ανεξαρτησία χαμένη, το ελληνικό όνομα ταυτισμένο διεθνικά με τον εξευτελισμό και την ντροπή.

Ρητορεύουν έξαλλοι σαν νευρόσπαστα οι ένοχοι, πανικόβλητοι μήπως χάσουν τις καρέκλες και βρεθούν στο εδώλιο, αθύρματα μιας αντιπολίτευσης που οι ίδιοι με την παραφροσύνη τους την εξέθρεψαν και τη γιγάντωσαν: μετέτρεψαν ένα συνονθύλευμα από ιδεολογικές θρησκοληψίες σε κόμμα εξουσίας με σαρωτική των πάντων δυναμική.

Οι εξελίξεις δεν είναι δυνατό να ελεγχθούν.

πηγή 

Από τα πιστεύω μας γεννιούνται πράξεις. Από τις πράξεις μας αποκτούμε συνήθειες. Από τις συνήθειες πλάθουμε το χαρακτήρα μας. Από το χαρακτήρα μας εξαρτάται που θα καταλήξουμε. Στη λάσπη ή στον ουρανό.

5 λόγοι για να μην εγκαταλείψουμε τη χειρόγραφη γραφή

Μπορεί η πληκτρολόγηση στην εποχή που διανύουμε να είναι μία γρήγορη και αποτελεσματική λύση, ωστόσο οι έρευνες αποδείκνυαν ότι τα οφέλη της χειρόγραφης γραφή είναι ανεκτίμητα.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες η γραφή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την έκφραση των συναισθημάτων ή και ως συμπληρωματικό εργαλείο στην ψυχοθεραπεία. Παράλληλα το γράψιμο στο χέρι ενισχύει την μνήμη αλλά και την ικανότητα μάθησης. Φοιτητές που κρατούν χειρόγραφες σημειώσεις μαθαίνουν καλύτερα από αυτούς που κρατούν σημειώσεις στο κομπιούτερ.

Πριν ανακηρύξουμε λοιπόν τη γραφή με το χέρι απομεινάρι του παρελθόντος και πριν στείλουμε ευχές και μηνύματα μέσω social media ας σκεφτούμε τα οφέλη που μπορεί να έχουν τα γράμματα και οι κάρτες γραμμένες στο χέρι.

Είναι μια σπίθα δημιουργικότητας

Το γράψιμο με το στυλό, το μολύβι ή τον μαρκαδόρο αποτελεί ένα πολύ σημαντικό τρόπο επικοινωνίας για τον καθένα μας που στην ουσία προάγει την δημιουργικότητα του ατόμου και την σωστή νοητική του εξέλιξη.

Είναι διαχρονικά

Χρόνια μετά αφού γραφτούν και σταλούν τα γράμματα και οι κάρτες φυλάσσονται και ξαναδιαβάζονται, συγκινούν και δημιουργούν αναμνήσεις.

Αποδεικνύουν πόσο νοιάζεστε

Φανταστείτε τι χαρά θα κάνουν οι αγαπημένοι σας, όταν αντί για ένα email ή ένα μήνυα στο κινητό, βρουν στο γραμματοκιβώτιο ένα γράμμα γραμμένο στο χέρι, με το δικό σας γραφικό χαρακτήρα.

Σας κάνουν ευτυχισμένους

Καταγράφοντας κανείς τα συναισθήματά του βοηθάει τον εγκέφαλό του να ξεπεράσει ό,τι τον αναστατώνει, με αποτέλεσμα να νιώθει πιο ήρεμος και χαρούμενος.

Κάθε σας λέξη μετράει

Οι καρτ ποστάλ έχουν περιορισμένο χώρο όποτε η κάθε λέξη σας μετράει. Αφιερώστε χρόνο και σκέψη πριν ευχηθείτε στους αγαπημένους σας.

πηγή

Η Κατούνα γιόρτασε τον Πολιούχο της Άγιο Αθανάσιο

Με τη δέουσα λαμπρότητα και επισημότητα εορτάσθηκε και εφέτος ο πολιούχος και προστάτης της πόλεώς μας Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας.

Την παραμονή της εορτής τελέσθηκε Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ΄ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος, ομιλούντος του Πανοσ. Αρχιμ. π. Παύλου Ντανά και τη συμμετοχή πλειάδος Ιερέων της Ιεράς Μητροπόλεως μας.

Την Κυριώνυμον ημέρα τελέσθηκε Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος και ομιλούντος του Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως μας Πανοσ. Αρχιμ. π. Επιφανίου Καραγεώργου. 

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ακολούθησε η λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος του Αγίου Αθανασίου στην κεντρική οδό της πόλεώς μας.

Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο εκφράζει τις θερμότερες ευχαριστίες του σε όλους όσους παραβρέθηκαν και τίμησαν την πανήγυρη μας. 

Ευχόμαστε, έτη πολλά ευλογημένα κατά πάντα και οι Άγιοί μας να είναι βοήθεια σε όλους.

πηγή