ΙΡΑΚ: Πριν τα αποκεφαλίσουν οι σφαγείς της ISIS, τα παιδιά είπαν, «Όχι, εμείς πάντα θα ακολουθούμε τον Ιησού!!!»

Μερικοί από τους πιο γενναίους μάρτυρες αυτής της γενιάς είναι έφηβοι και ίσως ακόμη και πιο μικροί στην ηλικία.

Όταν οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) απείλησαν τέσσερα παιδιά στο Ιράκ, όλα κάτω από την ηλικία των 15, ότι θα τα σκοτώσουν αν δεν υποσχεθούν ότι θα ακολουθήσουν τον Μωάμεθ, εκείνα με θάρρος δήλωσαν: «Όχι. Αγαπάμε τον Ιησού. Εμείς πάντα ακολουθούμε τον Ιησού». 
Ο Andrew White, αγγλικανός ιερέας γνωστός ως ο «Βικάριος της Βαγδάτης», έχει δει την πρωτοφανή βία και τις διώξεις κατά των χριστιανών τις τελευταίες δεκαετίες. Σε ένα βίντεο του CBN News (βλ. εδώ), αφηγείται την ιστορία χριστιανικών παιδιών από Ιράκ που τους είπαν οι σφαγείς της ISIS μαχητές να ασπαστούν το Ισλάμ αλλιώς θα αποκεφαλιστούν.

"Η ISIS εμφανίστηκε και είπε στα παιδιά, «Πείτε τα λόγια που σημαίνει ότι θα ακολουθήστε τον Μωάμεθ»", λέει στο βίντεο ο White.

"Τα παιδιά, όλα κάτω των 15 ετών, τέσσερα από αυτά, είπαν, «Όχι, αγαπάμε τον Ιησού. Πάντα αγαπούσαμε τον Ιησού. Πάντα ακολουθούσαμε τον Ιησού. Ο Ιησούς ήταν πάντα μαζί μας», αφηγείται ο White. "[Οι τζιχαντιστές] είπαν, «Πείτε τα λόγια!» [Τα παιδιά] είπαν, «Όχι, δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό».

"Τους έκοψαν τα κεφάλια".

Ο White δεν ξεκαθαρίζει κατά πόσον ο ίδιος προσωπικά ήταν μάρτυρας του μαρτυρίου των παιδιών, ούτε που συνέβη αυτό στο Ιράκ.

«Πώς απαντάτε σε αυτό;», ρώτησε ρητορικά. «Απλά κλαίς. Είναι τα παιδιά μου. Αυτά περνάμε εδώ. Αυτά περνάμε».

"Οι ένοπλοι λένε σε έναν άνθρωπο, έναν ενήλικα, «Πες τα λόγια της μετατροπής ή θα σκοτώσω όλα τα παιδιά σου». Ήταν απελπισμένος. Είπε τις λέξεις. Τότε μου τηλεφώνησε και είπε «[πατέρα], είπα τα λόγια, αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς δεν μ’ αγαπά πια; Εγώ πάντα αγαπούσα τον Ιησού. Είπα αυτά τα λόγια, γιατί δεν μπορούσα να δω να σκοτώνονται τα παιδιά μου». Του είπα, «Ο Ιησούς σε αγαπά ακόμα. Θα σ’ αγαπά πάντα».
πηγή 

Το Σκλαβοπάζαρο στην Ελλάδα καλά κρατεί...

ΕΞΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΚΛΑΒΟΙ - ΜΕΙΩΘΗΚΕ ΤΟ TRAFFICKING

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εστιάζουμε στο κεφάλαιο της ντροπής.

Της Αλεξάνδρας Τζαβέλλα - Queen.gr

Ισχύει και εδώ ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Στα χρόνια του μνημονίου, η ανάγκη για φτηνή και αδήλωτη εργασία εκτόξευσε στα ύψη τον αριθμό των παιδιών-σκλάβων στη χώρα μας ενώ την ίδια στιγμή, η έλλειψη ρευστού έχει μειώσει δραματικά το εμπόριο λευκής σαρκός.
Τα παιδιά-θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης στην Ελλάδα σχεδόν εξαπλασιάστηκαν.
Mειώθηκε, όμως, ο αριθμός των γυναικών που πέφτουν θύματα trafficking.
Το παραπάνω συμπέρασμα, προκύπτει από τα στοιχεία που μας παραχώρησαν η ΜΚΟ «Άρσις», ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔΟΜ) και η ΜΚΟ «Α21», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

«Την εξαετία 2003-2009 εντοπίσαμε 450 παιδιά στον δρόμο. Το 2013, εντοπίσαμε 427. Και φέτος, δυστυχώς ο αριθμός θα είναι περίπου ο ίδιος» λέει η Βαλμπόνα Χυστούνα, υπεύθυνη για τα θέματα εμπορίας ανηλίκων του Κέντρου Υποστήριξης Νέων της «Άρσις». Εδώ και έντεκα χρόνια, η ίδια και η ομάδα της δουλεύει καθημερινά στο δρόμο, διάφορες ώρες της ημέρας και προσεγγίζει παιδιά-θύματα. Ενδεικτικά, έπειτα από 15ήμερη εντατική έρευνα στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, εντόπισαν 76 παιδιά μόνο στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας και 61 στη Θεσσαλονίκη.

Σχεδόν καθημερινά περίπου 100 παιδιά βρίσκονται σταθερά στους δρόμους των δύο μεγάλων πόλεων, Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Από τον Γενάρη μέχρι τον Σεπτέμβριο, εντοπίστηκαν στην Θεσσαλονίκη, 96 παιδιά αλβανικής καταγωγής, 81 παιδιά από τη Βουλγαρία, 51 από την Ελλάδα και 6 από τη Ρουμανία.

Κατά μέσο όρο τα παιδιά εργάζονται συνεχώς από 6 έως και 12 ώρες την ημέρα. Σύμφωνα με την κ. Χυστούνα, παλιότερα η πλειοψηφία των παιδιών, ήταν αλβανικής καταγωγής ενώ σήμερα, είναι Ρομά. Στην Θεσσαλονίκη τα περισσότερα παιδιά των δρόμων είναι ρομά από τη Βουλγαρία και την Αλβανία, ενώ στην Αθήνα, ρομά από τη Ρουμανία και την Αλβανία. «Εδώ και δύο χρόνια συναντάμε και Ελληνάκια στους δρόμους» τονίζει η ίδια.

Στο παρελθόν το φαινόμενο είχε επεκταθεί παντού. Πλέον, τα παιδιά έχουν συγκεντρωθεί στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη.
«Μετακινούνται από την Ελλάδα προς την Βουλγαρία» όπως λέει η ερευνήτρια της «Άρσις», «αλλά και από Βουλγαρία σε άλλες χώρες. Τα Ελληνάκια, μετακινούνται εσωτερικά: από την Ξάνθη στην Θεσσαλονίκη και από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Και το καλοκαίρι στα νησιά».

Παιδιά σκλάβοι, ηλικίας ημερών μέχρι 18 ετών. Έχουν «ζήτηση» οι κερδοφόρες ηλικίες. Αυτές θεωρούνται ότι είναι από 5 έως 12 ετών. Μέσα στην κρίση, αυξήθηκαν τα παιδιά-σιδεράδες. Αυτά που βουτάνε μέσα στους κάδους και βγάζουν έξω σίδερα και ανακυκλώσιμα, για να τα δώσουν στους μεγαλύτερους

«Έχουν φύγει από τα φανάρια. Το ίδιο ζήσαμε το 2007-2010, όταν σε κάθε φανάρι της χώρας υπήρχαν παιδιά. Τώρα μεταφέρονται στις πλατείες, στις καφετέριες, στις ταβέρνες, εκεί όπου ο άλλος θα δώσει πιο εύκολα. Ζητιανεύουν σε μεγάλους δρόμους ή σε εμπορικά κέντρα, πουλάνε λουλούδια, αναπτήρες, μπρελόκ, καθαρίζουν σε κάποια σημεία τζάμια» αναφέρει η κ. Χυστούνα. Η ομάδα της αποτελείται από δύο άτομα, τα οποία μιλάνε τη γλώσσα των παιδιών. Χαρτογραφούν το φαινόμενο- τα σημεία όπου κακοποιούνται τα παιδιά και στη συνέχεια παρατηρούν υπό ποιες συνθήκες βρίσκεται το παιδί σ' αυτό το σημείο, παρατηρούν αν και ποιοι του δίνουν εντολές και πώς του συμπεριφέρονται» συμπληρώνει.

Σύμφωνα με την ερευνήτρια της «Άρσις», «παλιότερα, οι διακινητές, έπαιρναν τα παιδιά...
 από βαλκανικές χώρες με την έγκριση των γονιών τους και με την υπόσχεση ότι θα κερδίσουν πολλά χρήματα, τα έφερναν στην Ελλάδα και τα έβγαζαν στο δρόμο. Τώρα είναι οι οικογένειες που τα βγάζουν στο δρόμο. Πλέον τα παιδιά πιστεύουν σ' αυτό που κάνουν. Θεωρούν ότι είναι οι σωτήρες των οικογενειών τους που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Πολλά κακοποιούνται και σωματικά».
Σε περιπτώσεις που η ομάδα της «Άρσις» θεωρήσει ότι το παιδί κινδυνεύει απευθύνεται στον Εισαγγελέα ανηλίκων. Μόλις πάρει την απόφαση ο Εισαγγελέας, το παιδί φιλοξενείται στον ξενώνα της οργάνωσης, μέχρι να πάει σε ένα ίδρυμα μόνιμης διαμονής- αν υπάρχουν θέσεις. Η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει εθνικό σχέδιο δράσης για την προστασία ανηλίκων.
«Έχω ζήσει πολλές στιγμές ματαίωσης και στιγμές επιτυχίας. Ένα παιδί τέλειωσε την Νοσηλευτική, ένα άλλο πήγε σε σχολή μαγειρικής. Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα. Μπορεί να μην είναι τεράστιος αριθμός αλλά είναι στιγμές που λες ότι είσαι αποτελεσματικός».

Επιστρέφουν στη χώρα καταγωγής τους
«Το trafficking ακολουθεί τους όρους της αγοράς. Αυξομειώνεται ανάλογα με την προσφορά και τη ζήτηση» τονίζει ο πρόεδρος του ΔΟΜ, Δανιήλ Εσδράς.
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο αριθμός των γυναικών που «εργάζονται» διά της βίας ως σκλάβες του σεξ, έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια. «Το φαινόμενο δεν είναι πια σε έξαρση σε αντίθεση με το εργασιακό trafficking» τονίζει ο ίδιος.
«Μέσα στο 2014 το 59% των θυμάτων που ολοκλήρωσαν το πρόγραμμα της ΜΚΟ «Α21» επέστρεψαν στη χώρα καταγωγής τους ή σε κάποια χώρα, όπου διέμεναν συγγενείς τους» ισχυρίζεται η Χριστίνα Χριστίδου, μέλος της «Α21» που από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι σήμερα έχει βοηθήσει πάνω από 200 θύματα trafficking από 21 εθνικότητες. «Η μικρότερη κοπέλα που έχει φιλοξενηθεί στον ξενώνα μας ήταν 11 χρονών και η μεγαλύτερη 38. Ο μέσος όρος ηλικίας των θυμάτων είναι μεταξύ 18 και 25 ετών» λέει η κ. Χρηστίδου. Τα περισσότερα θύματα στην Ελλάδα, προέρχονται από την Βουλγαρία, την Ρουμανία και την Ρωσία ενώ κάθε χρόνο τα μέλη της οργάνωσης, συναντούν «μία ή δύο καινούριες εθνικότητες».
Η Α21 συνεργάζεται με την Ελληνική Αστυνομία, κρατικούς φορείς και άλλες ΜΚΟ για την αναγνώριση θυμάτων. Με κάποια από τα θύματα έρχονται σε επαφή μέσω της τηλεφωνικής Γραμμής Πληροφόρησης για την Εμπορία Ανθρώπων 1109, η οποία είναι μία πρωτοβουλία της Α21 που δίνει την δυνατότητα για ανώνυμες καταγγελίες σχετικές με περιστατικά εμπορίας ανθρώπων.
«Είναι δύσκολο να απαντήσουμε με σιγουριά στο κατά πόσο τα πρώην θύματα εμπορίας ανθρώπων έχουν επανενταχθεί στην κοινωνία, καθώς είναι μια μακροχρόνια διαδικασία» αναφέρει η υπεύθυνη της οργάνωσης «Α21» η οποία προσφέρει στις κοπέλες (αφού ολοκληρώσουν την τρίμηνη διαμονή τους στον ξενώνα φιλοξενίας στην Ελλάδα) ένα ατομικό πρόγραμμα μετάβασης, το οποίο έχει σαν στόχο να υποστηρίξει την κάθε κοπέλα στα επόμενά της βήματα. «Για παράδειγμα, αν αποφασίσει ότι θέλει να σπουδάσει ή αν χρειάζεται βοήθεια στο να βρει εργασία ή στέγαση, τη στηρίζουμε, είτε αποφασίσει να μείνει στην Ελλάδα, είτε να επιστρέψει στη χώρα της», λέει η κυρία Χριστίδου.
Μέσα στο 2014, το 92% των πρώην θυμάτων που ολοκλήρωσαν το πρόγραμμα του ξενώνα της Α21 συνέχισαν στο πρόγραμμα μετάβασης και της επιστροφής τους σε μια νέα ζωή!

πηγή 

Υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφυλα ζευγάρια...

Είναι ένα άρθρο του 2006, αλλά δυστυχώς όλο και πιο επίκαιρο.
Από το ιστολόγιο του Expaganus. [...] Η ανατροφή ενός παιδιού είναι κάτι πολύ δύσκολο και βαρύ στο οποίο πολλά άτομα που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προδιαγραφές, απέτυχαν, γιατί δεν κατάλαβαν ότι απαιτεί αυτοθυσία κι όχι συμπεριφορά του τύπου «είναι δικαίωμά μου». Η φύση έχει ορίσει τα παιδιά να μην φυτρώνουν μέσα από τα λάχανα, για να τα παίρνει όποιος γουστάρει, επιλέγοντας ίσως τα πιο όμορφα, τα πιο έξυπνα, με το φύλο που προτιμά κτλ., αλλά να είναι αποτέλεσμα της αγαπητικής ένωσης δυο ανθρώπων. Από την ένωση αυτή μπορεί να προκύψουν παιδιά άσχημα ή καθυστερημένα, όχι ό,τι ονειρεύεται αυτός που θέλει να υιοθετήσει φαντάζομαι… Όμως επειδή είναι σάρκα από τη σάρκα τους οι (φυσιολογικοί) γονείς τα αγαπούν και τα φροντίζουν, χωρίς να έχουν από αυτά ιδιοτελείς απαιτήσεις.

Θα μου πει τώρα κάποιος: τι λε ρε εξπάγανε. Ποιος σου το είπε εσένα ότι ο καθένας που φέρνει στον κόσμο παιδιά το κάνει επειδή βρίσκεται σε αγαπητική ένωση. Μπορεί να πήγε με κάποιον άγνωστο για μια νύχτα! Μπορεί να μην πρόλαβε να κάνει έκτρωση! Μπορεί απλά να του αρέσει να κάνει σεξ, μπορεί να θέλει να μας πείσει ότι είναι γόνιμος/γόνιμη, μπορεί να θέλει να τυλίξει κάποιο πρόσωπο με σκοπό το γάμο, την οικονομική εξασφάλιση κτλ. Μπορεί τέλος να είναι εξίσου διαταραγμένος με έναν ομοφυλόφιλο, ή να είναι ομοφυλόφιλος που έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί στοιχειωδώς με το αντίθετο φύλο, που έχει παντρευτεί για να χρησιμοποιεί την οικογένεια ως φερετζέ πιο αποτελεσματικό από το πάλαι ποτέ μούσι κτλ. 

Μπορεί να είναι ψυχικά ομοφυλόφιλος, να μην έχει τη δυνατότητα να δοθεί ολοκληρωτικά σε ένα πρόσωπο του αντίθετου φύλου αλλά να χρησιμοποιεί πρόσωπα του αντίθετου φύλου ως σώματα του αντίθετου φύλου για να περνάει ευχάριστα. Μπορεί να είναι κάποιος, που μόλις η κοπέλα του είπε ότι είναι έγκυος, αυτός να προσπάθησε να την πείσει να πάει στον εκτρωσά, κι όταν είδε ότι δεν την πείθει, να εξαφανίστηκε. Τι καλύτερο έχει αυτός από έναν ομοφυλόφιλο που θέλει ν’ αποκτήσει παιδιά, ώστε να θεωρούμε την τεκνοποιία «δικαίωμα» για ένα τέτοιο άτομο; Και ποιος σου είπε ότι οι «νορμάλ» ετεροφυλόφιλοι γονείς δεν έχουν από τα παιδιά τους ιδιοτελείς απαιτήσεις; Δεν άκουσες ποτέ για γονείς αιμομείκτες ή /και προαγωγούς, δεν διάβασες για παιδιά που αυτοκτόνησαν επειδή δεν έγραψαν καλά στις εξετάσεις;

Κι εγώ θα απαντήσω τα εξής: δεν αμφιβάλλω ότι πολλοί ετεροφυλόφιλοι χρησιμοποιούμε το σεξ για διασκέδαση, χωρίς να μας νοιάζει για τα πρόσωπα που μπορεί να προκύψουν από αυτό, κι ότι αναπαραγόμαστε όχι από αγάπη, αλλά από ένστικτο, όπως τα ζώα. Δεν αμφιβάλλω κι ότι πολλοί γονείς αποδεικνύονται λίγοι για τις απαιτήσεις του ρόλου. Δεν αμφιβάλλω ότι κανείς δεν είναι τέλειος.

Αμφιβάλλω όμως κατά 99,9% ότι μπορεί δυο άνθρωποι που έχουν την ΑΠΟΚΛΙΣΗ* της ομοφυλοφιλίας να αναθρέψουν ένα παιδί όπως αξίζει στο παιδί και ΒΡΙΣΚΩ ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟ να συγκρίνονται αυτοί με όσους ετεροφυλόφιλους είναι στείροι και δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Γιατί οι ετεροφυλόφιλοι, είτε οι ενώσεις τους είναι γόνιμες είτε όχι, έχουν την ψυχική και σωματική δυνατότητα να ΑΓΚΑΛΙΑΣΟΥΝ το διαφορετικό – το ΑΛΛΟ ΦΥΛΟ – και να ΕΝΩΘΟΥΝ μαζί του. Οι ομοφυλόφιλοι, για τους ΧΨ λόγους που δεν είναι απαραίτητα ίδιοι στον καθένα, παραμένουν εγκλωβισμένοι σ’ ένα ανώριμο, αυτοερωτικό μοντέλο και πάσχουν από ετεροφυλοφοβία, που εκφράζεται με την διαφόρων διαβαθμίσεων ψυχική και σωματική τους ανικανότητα απέναντι στο αντίθετο φύλο. 

Δεν εξετάζω αυτή τη στιγμή αν για την ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗ που τους οδήγησε στην κατάσταση αυτή φταίει ο ανύπαρκτος ή καταπιεστικός γονιός του αντίθετου φύλου, ο βομβαρδισμός τους από τρελές ορμόνες κατά την ενδομήτρια ζωή τους ή οι επιδράσεις των άστρων ή ο σατανάς – ουστ ουστ. Εξετάζω μόνο το αποτέλεσμα, που είναι δεδομένο: άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν σύμφωνα με το φύλο τους δεν μπορούν και να βοηθήσουν άλλους να ζήσουν σύμφωνα με το φύλο τους. Αφού δεν μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι βρε αδελφέ, πώς στην ευχή θα βοηθήσουν σ’ αυτό τους άλλους;

Το πρόβλημα με το ομοφυλόφιλο ζευγάρι δεν είναι ότι ανήκουν κι οι δυο στο ίδιο φύλο, αλλά ότι επιδιώκουν να παίξουν ρόλους που ανήκουν σε άτομα διαφορετικού φύλου. Πολύ πιο «ομαλά» θα μεγάλωνε ένα παιδί, αν το ανέτρεφαν δύο άτομα του ίδιου φύλου μεν, αλλά που δεν είχαν σχέση ερωτική, παρά μια σχέση που μπορεί να προκύψει στα πλαίσια της οικογένειας και ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΥΓΧΥΣΗ ως προς τις ιδιότητες των φύλων: Ένας πατέρας κι ένας γιος. Μια μάνα και μια κόρη. Δυο αδέλφια κ.τ.λ. Μέσα στην οικογένεια, ο πατέρας προσδιορίζεται ως πατέρας μέσα από τη σχέση του με τη μητέρα, και η μητέρα, μέσα από τη σχέση της με τον πατέρα (εννοείται ότι και οι δυο μαζί προσδιορίζονται ως γονείς μέσα από τη σχέση τους με τα παιδιά). Ένας παραδοσιακός θα έλεγε, «ο άντρας γεννάει και η γυναίκα τίκτει», και θα είχε κάπως περιγράψει, έστω και όχι σε όλη την πληρότητα και την έκτασή της, τη μυστηριώδη και υπέροχη σχέση και συμπληρωματικότητα των αντιθέτων, αναφέροντας κάτι που ΜΟΝΟ τα αντίθετα μπορούν να κάνουν ΜΑΖΙ, σε σχέση και συνάρτηση το ένα με το άλλο, όχι από μόνα τους.

Παράλληλα, αν η ομοφυλοφιλία αυτών που θέλουν να υιοθετήσουν έχει μέσα στα αίτιά της τις τραυματικές σχέσεις με τους γονείς τους, πράγμα που δεν έχει ασφαλώς ξεπεραστεί αφού η ομοφυλοφιλία, το αποτέλεσμα, παραμένει, αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσαν να δημιουργήσουν υγιείς σχέσεις γονέα-παιδιού χωρίς να αναπαράγουν αυτά τα νοσηρά στα οποία έχουν εκπαιδευτεί, ή κάποια άλλα νοσηρά ως αντίδραση σ’ εκείνα, και μάλιστα μ’ ένα παιδί που δεν είναι σάρκα από τη σάρκα τους, ώστε να υπάρχει ο φυσικός δεσμός που κάπως μπαλώνει τα πράγματα όταν οι γονείς είναι ανώριμοι.

Με όσους ομοφυλόφιλους έχω ζήσει, έχω συζητήσει κι έχω δει, έχω κυριολεκτικά εντυπωσιαστεί από το πόσο έξω από τα νερά τους αισθάνονται όσον αφορά τα παιδιά. Οι περισσότεροι είναι απέναντί τους πολύ θωρακισμένοι και ενώ τους είναι πολύ δύσκολο να αρθρώσουν λέξεις τρυφερές κι αυθόρμητες, εύκολα τους επιτίθενται με εκφράσεις όπως «πάλι κλαις, μυξιάρικο» και άλλα τέτοια. Θυμάμαι τώρα έναν κλόουν, που είχε έρθει σ’ ένα παιδικό πάρτυ να ψυχαγωγήσει τα παιδιά. Τα πιο ευαίσθητα από αυτά απομακρύνονταν από κοντά του, μη αντέχοντας τη ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ που ανάδινε η όλη του ύπαρξη απέναντί τους. Οι πιο καλές περιπτώσεις που ξέρω, είναι κάποιοι που έχουν βαφτιστήρια τα οποία εξωτερικά τουλάχιστον, τα φροντίζουν. Δεν μπορούν όμως να τα πλησιάσουν ψυχικά, κάπου «κολώνουν» ως προς την επικοινωνία, κι έχουν μια τάση όχι να τα αφουγκραστούν αλλά να βρουν ένα τρόπο να τα κατηγοριοποιήσουν. Τόσο πολλά μαζεμένα ελαττώματα όσον αφορά την παιδαγωγία δεν έχω συναντήσει ποτέ σε ετεροφυλόφιλους γονείς.

Δεν θέλω να πω ασφαλώς ότι πρέπει οι ομοφυλόφιλοι να καούν στο πυρ το εξώτερο και άλλες τέτοιες μισανθρωπίες. Ούτε ότι δεν έχουν ευαισθησίες και ταλέντα όπως ο κάθε άνθρωπος. Λέω απλά ότι είναι ακατάλληλοι για γονείς. Και οι σοβαροί ομοφυλόφιλοι, πρώην και νυν, με τους οποίους κάνω παρέα, δεν το αμφισβητούν αυτό. Γιατί εκτός από εκπροσώπους των δύο ειδών που περιέγραψα στην αρχή, ανάμεσα στους ομοφυλόφιλους υπάρχουν και άνθρωποι που αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία τους υπεύθυνα. Ως πραγματιστές, που παίρνουν την έννοια «άνθρωπος» πολύ στα σοβαρά, κι ακόμα κι όταν πιστεύουν ότι η φύση τους είναι να ζουν ως ομοφυλόφιλοι, παραδέχονται ότι αυτή η πρακτική δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το ρόλο του γονέα, και δεν παρασύρονται από politically correct δογματισμούς για το πώς μας φαίνεται ότι πρέπει να λειτουργούν τα ανθρώπινα όντα και η κοινωνία τους.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

* Ο όρος «απόκλιση» είναι ο ψυχιατρικός όρος που αντικατέστησε τον παλαιότερο «διαστροφή», για λόγους συμμόρφωσης με το politically correct των δυτικών κοινωνιών και για άλλους οικονομικούς λόγους. Πιο συγκεκριμένα, παλιότερα η ομοφυλοφιλία ήταν καταταγμένη με τον σαδισμό, μαζοχισμό, κοπροφιλία κ.α. που καλούνται «παραφιλίες» και «διαστροφές» και αργότερα βαφτίστηκε «απόκλιση» (από το φυσιολογικό εννοείται). Η αλλαγή έγινε μετά από επέμβαση των ασφαλιστικών, που πλήρωναν ψυχανάλυση για τους ασφαλισμένους, κυρίως στην Αμερική. Έτσι το 1973 η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (έτσι λέγεται αν θυμάμαι καλά) έβγαλε την ομοφυλοφιλία από τις «διαταραχές» και οι υπόλοιποι ακολούθησαν την Αμερική σιγά-σιγά (όπως και στα περισσότερα άλλα πράγματα). Απ” ότι ξέρω τα ελληνικά εγχειρίδια την είχαν ακόμα καταχωρημένη ως ψυχασθένεια τουλάχιστον μέχρι πριν 4 χρόνια (γύρω στο 2002). Ίσως κι ακόμα να την έχουν.

πηγή 

...πήγαν και σήκωσαν όλο το κρίστμας ντεκορέισον από τα Τζάμπο και το πετάξανε στα μπαλκόνια τους. Με τόσο φωτάκι και προβολέα, ο δρόμος μου το βράδυ μοιάζει με διάδρομο προσγείωσης στο ακρωτήριο Κανάβεραλ

Το χρηματιστήριο κατεβαίνει, οι βουλευτές παίζουν το άμπεμπαμπλόμ της προεδρικής εκλογής, το Μνημόνιο σού εύχεται και του χρόνου, ο Ρωμανός ζει το παραλήρημα της αναρχίας και κάπου εκεί στο περιθώριο της εικόνας, έχουμε και Χριστούγεννα. Που και νάρθει ο Άγιος Βασίλης φέτος, δεν ξεύρω με τι κουράγια θα τον υποδεχτείς.

Με χαρακτηριστική καθυστέρηση σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η Αθήνα άρχισε δειλά-δειλά να κρεμάει τα στολίδια της. Στην Ερμού και στην Αιόλου, στην Πανεπιστημίου και στην Αμαλίας, στην Πλατεία Συντάγματος, ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει, οι βιτρίνες να φοράνε τα πιο χαμογελαστά τους χρώματα και η γιορταστική διάθεση να προσπαθεί να διασκεδάσει τη συνήθη μιζέρια και μουντρουχιά.

Χαζεύω τα λευκά και γαλάζια λαμπιόνια που κρέμονται από τα δέντρα της πλατείας Συντάγματος. Εντάξει, δεν είναι ο πιο φαντεζί και γουάου στολισμός που έχεις δει, αλλά και φχαριστημένοι νάμαστε. Πούναι τα δέντρα στολισμένα και ουχί φλαμπέ. Πούναι ο κόσμος από κάτου, σχετικά χαλαρός. Και ουχί στα κάγκελα. Δες που και τ'απλό και τ'αυτονόητο, έγιναν πλέον πολυτέλεια. Σε μία Ελλάδα που συνεχίζει να σκαρφαλώνει το Γολγοθά της (για να μείνω και στα ριλίτζιους ρέφερενσες). 

Και δεν είναι μόνο οι κεντρικοί δρόμοι. Αλλά και τα σπίτια. Στη γειτονιά μου -πούναι και από τις υποβαθμισμένες- το λαμπιόνι και η φωταψία είναι κάτι το απερίγραπτο. Η απέναντι πολυκατοικία, το έχει τερματίσει: πήγαν και σήκωσαν όλο το κρίστμας ντεκορέισον από τα Τζάμπο και το πετάξανε στα μπαλκόνια τους. Με τόσο φωτάκι και προβολέα, ο δρόμος μου το βράδυ μοιάζει με διάδρομο προσγείωσης στο ακρωτήριο Κανάβεραλ. Και παίζει δηλαδή να φαίνεται και από το διάστημα. Εγώ μια φορά, στο σαλόνι μου το βράδυ, διαβάζω με τα λαμπιόνια των απέναντι.

Άσε το άλλο, το καταπληκτικό. Καθόμουν προημερών στην πολυθρόνα και αισθάνομαι μία περίεργη ζεστασιά. Μία θέρμη, πώς να σου το πω; Κοιτάζω στο φωταγωγό, ψάχνω κάτω από το κρεβάτι, βγαίνω στο μπαλκόνι να ιδώ μήπως καίγονται οι απέναντι, τίποτα. Εντέλει συνειδητοποιώ με έκπληξη ότι ανάψαμε τα καλοριφέρ! Καλά δεν υπάρχει! Αφού βγαίναμε οι ένοικοι στους διαδρόμους της πολυκατοικίας και αγκαλιαζόμασταν κλαίγοντας. Τρία χρόνια είχαμε να τ'ανάψουμε, άλλος τάχε μετατρέψει σε κρεμάστρες για τα ρούχα, άλλος τάχε για να ακουμπάει από πάνω μπιμπελό και σεμεδάκια, η κυρία Χρυσούλα από τον τρίτο, είχε στολίσει τα δικά της με μπάλες και φιογκάκια για τα Χριστούγεννα. 

Όχι, μην χαίρεσαι, δεν βγήκαμε από την κρίση. Νομίζω απλώς ότι προσαρμοστήκαμε. Και προσπαθούμε πλέον να κάμουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με τα δεδομένα που έχουμε. Επιβιωτικές τακτικές, έχουμε αναπτύξει. Σε μία χώρα και σε μία πραγματικότητα, εντελώς μη-φιλικές προς το χρήστη. 

Δεν είμαι ο Καζαμίας, μήτε η Άση Μπίλιου, αλλά μπορώ να μαντέψω πως η πρόβλεψη για το επόμενο έτος είναι "πολιτικές αναταράξεις, κομματικά μποφόρ και ακόμα περισσότερα μέτρα". Και μάλλον εκλογές. Αν όχι στην αρχή του έτους ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της προεδρικής εκλογής, σίγουρα στα τέλη του έτους ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της κυβερνητικής επιλογής. Και ύστερα; Αισιόδοξος δεν είμαι, την αμαρτία μου στη λέω. 

Χριστούγεννα 2014, πλατεία Συντάγματος. Και τα λαμπιόνια δεν είναι το μοναδικό ατράξιον της πλατείας. Διότι βλέπεις, η Ελλάδα είναι μια αλλιώτικη χώρα. Μια χώρα που μπορεί ο καθείς να κάμει περίπου ό,τι θέλει. Να διεκδικεί ακόμα και τον παραλογισμό του. Ή να επιβάλει την όποια αισθητική του.

Κουβέρτες, σκηνές, σκουπίδια, παπούτσια, μαντιλοφόρες και κάμποσος κόσμος. Πρόκειται για τους σύρους μετανάστες που έχουν θρονιαστεί επί της πλατείας με θέα τη Βουλή και το κρίστμας ντεκορέισον. 

Θα πεις, που είναι ρε πτηνό ο ανθρωπισμός σου και η αλληλεγγύη σου, μέρες που είναι. Θα πω, ότι δυστυχώς εχάθη μαζί με την απώλεια λογικής και σεβασμού σε αυτή τη χώρα. Διότι -αν δεν το ξεύρεις- οι άνθρωποι αυτοί (που πράγματι είναι και δυστυχισμένοι και ξεριζωμένοι) δεν επιθυμούν άσυλο ή να μείνουν στην Ελλάδα. Θέλουν να τους δώσουμε την άδεια να πάνε σε τίποτις Γερμανίες ή Σουηδίες, διότι -όπως καταλαβαίνεις- ούτε ο δυστυχισμένος και ξεριζωμένος δεν καταδέχεται να μείνει εδώ. Βεβαίως το ελληνικό κράτος δεν δύναται να τους παράσχει τέτοια άδεια, διότι αυτό αντίκειται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Έτσι είστε; Θα κάτσουμε κι εμείς εδώ, να κάμουμε τα ήδη μίζερα Χριστούγεννά σας, παράρτημα του Τρίτου Κόσμου μας.

Και η ασυδοσία συνεχίζεται. Σε μία χώρα που δεν δύναται να διαχειριστεί την ανομική συμπεριφορά, με ένα λαό που (σε μεγάλο βαθμό) αρνείται να δεχθεί την κανονικότητα των νόμων και τη συμμόρφωση προς αυτούς. Αλλά και με μία Πολιτεία που προφανώς αποτυγχάνει να ανταπεξέλθει στοιχειωδώς στο ρόλο της. Και που παρακολουθεί σχεδόν φοβικά τις διάφορες εκδοχές της ανομίας (από όλες τις πλευρές του ιδεολογικού φάσματος), αρνούμενη τη δική της υπαιτιότητα για τις λογής λογής κατάντιες αυτού του τόπου.

Δεν ξεύρω αν μπορεί να φτιασιδωθεί η εικόνα με τις χριστουγεννιάτικες γιρλάντες, τις καμπανούλες και τους αγιοβασίληδες. Εκείνο που ξεύρω είναι ότι οφείλουμε όλοι -κι εγώ κι εσύ- να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρξουμε. Και να ξαναβρούμε λόγους να γιορτάσουμε. Βοηθώντας να κλείσουν οι πληγές. Και όχι ανοίγοντας καινούργιες.

Ας κάψουμε λοιπόν ουχί τους δρόμους και τις πλατείες, ουχί τους κάδους και τα αυτοκίνητα, αλλά τον κακό μας εαυτό και τα πάθη μας. Σε μία Ελλάδα που έχασε τη χαρά της και οφείλει κάποια στιγμή να την ξαναβρεί. Καλές γιορτές νάχουμε, αναγνώστα!
πηγή