Είναι σαφέστατο τι ζητάμε !!! Γιατί δεν μας καταλαβαίνουν οι εταίροι μας ;;;

Το ένστικτο επιβίωσης των Ευρωπαίων το ονόμασαν «ισλαμοφοβία»

Όταν το ισλάμ είναι δυνατό. Όχλος μουσουλμάνων 

καίει συνοικίες χριστιανών 

στο Πακιστάν. 

Προσεχώς στην Ευρώπη

Ζητήματα όπως είναι η ανέγερση τζαμιών και μιναρέδων και η χρήση καλυμμάτων κεφαλής (π.χ. niqab, burqa) και άλλων θρησκευτικών συμβόλων του Ισλάμ έχουν χωρίσει ιδεολογικά τους πολίτες των Ευρωπαϊκών κρατών σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα: σ' αυτούς που επιθυμούν να διατηρήσουν την ιδιαιτερότητα του δυτικού πολιτισμού και σ' αυτούς που δεν αντιτίθενται στην εισαγωγή νέων πολιτισμών και θρησκειών. Η αντιπαράθεση επί των ανωτέρω ζητημάτων έχει οδηγήσει στην έκδοση σχετικών διοικητικών πράξεων και δικαστικών αποφάσεων και τα ΜΜΕ προβάλλουν εκτενώς αποφάσεις του ΕΔΔΑ που σχετίζονται με τη θρησκευτική ελευθερία των μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, πρόσφατα το ΕΔΔΑ έκρινε συμβατό με την ΕΣΔΑ γαλλικό νόμο του 2010 που προέβλεπε ότι «κανείς δεν μπορεί στον δημόσιο χώρο να φορά ένδυμα που αποσκοπεί στην απόκρυφη του προσώπου του».

Ανεξάρτητα από το αν το ΕΔΔΑ κρίνει συμβατές ή ασύμβατες με την ΕΣΔΑ τέτοιου είδους εθνικές διατάξεις, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι οι μιναρέδες, τα τζαμιά και τα καλύμματα κεφαλής αποτελούν μόνο εξωτερικές εκφάνσεις του Ισλάμ, οι οποίες ξενίζουν ή και ενοχλούν μεγάλο ποσοστό Ευρωπαίων. Πιθανή απαγόρευση της εξωτερίκευσης του Ισλάμ - που επιτυγχάνεται περιστασιακά και αποσπασματικά - δεν είναι ικανή να καλύψει τη βαθύτερη και απόλυτη ασυμβατότητα μεταξύ της Δύσης και του Ισλάμ ούτε να αποτελέσει ανάχωμα στον εξισλαμισμό της Ευρώπης. Η ανωτέρω ασυμβατότητα γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα αντιληπτή από τους Ευρωπαίους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι απειλούνται από την επέκταση του Ισλάμ, ασχέτως του αν δικαιολογούν τις αντιδράσεις τους προβάλλοντας συγκεκριμένα νομικά επιχειρήματα, ή στηριζόμενοι στα ενδόμυχα συναισθήματά τους, ή στο ένστικτο της επιβίωσης.

Κατά την άποψη του γράφοντος, στην πραγματικότητα, οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων στο μέρος, ήτοι στις εξωτερικές εκφάνσεις του Ισλάμ, οφείλονται στην αντίδρασή τους στο όλον, ήτοι στο Ισλάμ ως πολιτικό, οικονομικό και νομικό σύστημα. Η λεγόμενη «Ισλαμοφοβία» δεν είναι μία ιδεολογία που στρέφεται αναίτια κατά του Ισλάμ, αλλά έκφραση του ενστίκτου επιβίωσης των Ευρωπαίων, που έχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο από την επέκταση του Ισλάμ.

Με άλλα λόγια, γενεσιουργό λόγο κινδύνου για τον δυτικό πολιτισμό δεν αποτελούν οι μιναρέδες, τα τζαμιά ή η χρήση της burqa, αλλά η κοσμοθεωρία που αυτά συμβολίζουν και εξωτερικεύουν. Ακόμα κι αν αυτά απαγορευτούν, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, είτε ειρηνικός είτε βίαιος, που επιδιώκει να εξισλαμίσει τον δυτικό κόσμο επιβάλλοντας τη Σαρία, θα εξακολουθήσει να αποτελεί κίνδυνο.

Το γεγονός ότι το Ισλάμ κάνει επιθετική διείσδυση στην Ευρώπη είναι αναμφισβήτητο. Αυτή η επιθετικότητα δεν είναι επιλογή των τωρινών θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών των ισλαμικών κρατών, αλλά στοιχείο της φύσης του Ισλάμ. Είτε ειρηνικά είτε με πόλεμο, το Ισλάμ επιδιώκει την εξάπλωση και κυριαρχία του σε όλο τον κόσμο. 

Αυτό προκύπτει τόσο από ισλαμικούς κανόνες που ρυθμίζουν την καθημερινή ζωή και τις σχέσεις των πολιτών και οδηγούν στον προσηλυτισμό «απίστων» - όπως είναι η απαγόρευση των μουσουλμάνων να αλλάζουν θρήσκευμα, η παραβίαση της οποίας τιμωρείται με την ποινή του θανάτου, με αποτέλεσμα ο μόνος δρόμος για οποιονδήποτε μη-μουσουλμάνο να παντρευτεί με μουσουλμάνο είναι να ασπαστεί πρώτα το Ισλάμ - όσο και από ισλαμικούς κανόνες που ρυθμίζουν ζητήματα διεθνών σχέσεων των ισλαμικών κρατών - όπως είναι η τζιχάντ που έχει ως στόχο την "παγκόσμια ειρήνη" που θεωρείται ότι θα επέλθει με τον εξισλαμισμό όλης της ανθρωπότητας. Η δημογραφική έκρηξη των ισλαμικών κρατών και η μετανάστευση μουσουλμάνων στην Ευρώπη οδηγεί επίσης στον προοδευτικό εξισλαμισμό της. Η επεκτατική διείσδυση του Ισλάμ προκαλεί τη λεγόμενη «Ισλαμοφοβία», που δεν μπορεί να αποδοθεί σε στερεότυπα των γηγενών Ευρωπαίων σε βάρος των μουσουλμάνων, αλλά προκύπτει από δηλώσεις και πράξεις μουσουλμάνων ηγετών, όπως η δήλωση του Ερντογάν: «Η δημοκρατία μας είναι μόνο το τραίνο στο οποίο επιβαίνουμε μέχρι να επιτύχουμε τον στόχο μας. Τα τζαμιά είναι οι στρατώνες μας, οι μιναρέδες είναι οι ξιφολόγχες μας, οι τρούλοι τα κράνη μας και οι πιστοί οι στρατιώτες μας».

Με δεδομένο ότι τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης είναι ισχυρά στρατιωτικά και ικανά να αντιμετωπίσουν έναν Ιερό Πόλεμο, μεγαλύτερο κίνδυνο στην εποχή μας αποτελεί η ειρηνική διείσδυση του Ισλάμ στην Ευρώπη, μέσω της μετανάστευσης και του προσηλυτισμού. Η αύξηση των μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη έχει οδηγήσει στη συνύπαρξη του δυτικού πολιτισμού και του Ισλάμ, όχι όμως χωρίς αντιπαραθέσεις. Ιστορικά, η συνύπαρξη δύο ασύμβατων μεταξύ τους συστημάτων στον ίδιο γεωγραφικό χώρο αργά ή γρήγορα οδηγεί σε σύγκρουση μεταξύ τους, αποτέλεσμα της οποίας είναι η κυριαρχία του ενός εκ των δύο. Τέτοια είναι στη σύγχρονη εποχή η περίπτωση της Ευρώπης που απειλείται από τον εξισλαμισμό. Ο Huntington  ήδη από το 1993 είχε προβλέψει σε άρθρο του ότι οι πόλεμοι στο μέλλον δεν θα γίνονται μεταξύ κρατών αλλά μεταξύ πολιτισμών, υποστηρίζοντας ότι: «Οι μεγάλες διαιρέσεις της ανθρωπότητας και η κυρίαρχη πηγή συγκρούσεων θα είναι οι πολιτισμικές. Τα κράτη- έθνη θα παραμείνουν οι πιο ισχυροί δρώντες στις διεθνείς υποθέσεις, αλλά οι βασικές συγκρούσεις της διεθνούς πολιτικής θα προκύψουν μεταξύ εθνών και ομάδων διαφορετικών πολιτισμών. Η σύγκρουση των πολιτισμών θα κυριαρχήσει στην παγκόσμια πολιτική. 

Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των πολιτισμών θα είναι οι γραμμές μάχης του μέλλοντος». 

Δύο δεκαετίες μετά φαίνεται ότι η πρόβλεψή του επαληθεύεται. 

πηγή:Από το βιβλίο "Μιναρέδες - Οι λόγχες του Ισλάμ στην Ευρώπη", (εκδόσεις «ΘΟΥΛΗ», 2014) του Χρήστου Τσιαχρή, δικαστικού λειτουργού του Δικαστικού Σώματος Ενόπλων Δυνάμεων, σελ. 143 – 147

Αυτοί οι 12 άνθρωποι κατέστρεψαν την Ελλάδα

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΑΙΟΥΣ ΕΩΣ ΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ

Το  σάιτ Politico έψαξε και βρήκε τους 12 από τους βασικούς «ενόχους» του διαρκούς ελληνικού δράματος. 

Έχει ενδιαφέρον ότι ο συντάκτης του άρθρου δεν είναι Έλληνας, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να έχει γνώση της ελληνικής ιστορίας, καθώς ανάμεσα στους 12 που χαρακτηρίζει ως «Dirty Dozen» («Βρόμικη 12άδα») περιλαμβάνει ακόμη και φυσιογνωμίες του 1821.

Κατά τον Damian Mac Con Uladh, οι 12 άνθρωποι που διαχρονικά έχουν καταστρέψει την Ελλάδα είναι οι εξής:

1. Κωνσταντίνος και Γιώργος Μαυρομιχάλης

Όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας διορίστηκε πρώτος κυβερνήτης της ανεξάρτητης Ελλάδας, το 1827, δεν είχε καταλάβει πως η θέση του θα ήταν πιο δύσκολη σε σχέση με την προηγούμενη που είχε αναλάβει (ΥΠΕΞ της Ρωσίας). Συνηθισμένος να εργάζεται στη διπλωματική σκηνή, σύντομα διαπίστωσε πως το όραμά του για ένα σύγχρονο ελληνικό κράτος δεν το συμμερίζονταν όλοι – ειδικά η ελίτ της επαρχίας. Το 1831 δέχθηκε το δολοφονικό χτύπημα από τον Κωνσταντή και τον Γιώργο Μαυρομιχάλη. Η δολοφονία του ήταν μια πράξη εκδίκησης από τη στιγμή που ο Καποδίστριας είχε φυλακίσει τον πολέμαρχο Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Στη συνέχεια, η Ελλάδα βυθίστηκε στο χάος με αποτέλεσμα οι ξένες δυνάμεις να επιβάλουν ξένη βασιλεία υπό τον νεαρό τότε πρίγκιπα της Βαυαρίας Όθωνα. Αυτή ήταν η πρώτη γεύση γερμανικής κατοχής.

* 

2. Ουίνστον Τσόρτσιλ

Το 1944 ο ΕΛΑΣ κατάφερε να δει τους Γερμανούς να αποχωρούν από την Ελλάδα, έπειτα από τριάμισι χρόνια βάναυσης κατοχής. Εν αγνοία τους, ο Τσόρτσιλ και ο Στάλιν διαμοίρασαν κρυφά τα ιμάτια της ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Έτσι, η Ελλάδα πέρασε στη σφαίρα επιρροής της Μ. Βρετανίας. Οι κομμουνιστές ηγέτες φέρουν, με τη σειρά τους, μέρος της ευθύνης, ενώ την ίδια στιγμή ο Τσόρτσιλ αποκατέστησε την αντιλαϊκή μοναρχία στην Ελλάδα, απέκλεισε τους πρώην κομμουνιστές αντάρτες από τον νέο ελληνικό στρατό και έσπρωξε την Ελλάδα στον καταστροφικό δρόμο προς τον εμφύλιο πόλεμο.

*

3. Τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος

Η Ελλάδα απέκτησε κοινοβουλευτική δημοκρατία το 1974, κάτι που σημαίνει ότι ο τέως βασιλιάς δεν είχε πλέον ρόλο στην πολιτική ή δημόσια ζωή. Γεγονός που έγινε καθολικά δεκτό με ανακούφιση. Σε ηλικία 23 ετών βρέθηκε στον θρόνο και προκάλεσε αρκετή ζημιά στην Ελλάδα από το 1964 έως το 1967. Ήρθε σε διαμάχη με τον Γεώργιο Παπανδρέου, με τον τελευταίο να παραιτείται από την κεντρώα κυβέρνηση. Ο Κωνσταντίνος θέλησε να δημιουργήσει μια νέα κυβέρνηση αποστατών που οδήγησε σε συνταγματική κρίση και πολιτική αστάθεια, που με τη σειρά τους οδήγησαν στη χούντα του 1967.

*

4.Γιώργος Παπαδόπουλος

Η αδύναμη ελληνική δημοκρατία δέχθηκε το καίριο πλήγμα το 1967 με την επιβολή στρατιωτικού νόμου από μεσαίους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Γιώργο Παπαδόπουλο. Ακολούθησαν επτά χρόνια δικτατορίας, στη διάρκεια της οποίας ο Παπαδόπουλος καθαιρέθηκε με πραξικόπημα από σκληροπυρηνικούς στρατιωτικούς. Ο Παπαδόπουλος, που πέθανε στη φυλακή, συνήθισε να παρομοιάζει τον εαυτό του με γιατρό που προσπαθεί να θεραπεύσει τον άρρωστο ασθενή (Ελλάδα). Κάτι που ακούστηκε ξανά κατά την περίοδο της κρίσης στην Ελλάδα.

*

5. Ανδρέας Παπανδρέου

Ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην Ελλάδα από την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ελληνική πολιτική και οικονομία. Κατά της διάρκεια της πρωθυπουργικής θητείας του (1981-1989, 1993-1996), ο σπουδαγμένος οικονομολόγος στο Χάρβαρντ προχώρησε σε κοινωνικές και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, με αποτέλεσμα το Δημόσιο να γεμίσει από υποστηρικτές του ΠΑΣΟΚ. Επί των ημερών του, αρκετοί Έλληνες ανήλθαν στη μεσαία τάξη, ενώ το κόστος της επιτυχίας ήταν η δραστική αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 υπήρξαν διάφορα σκάνδαλα, ενώ ο Παπανδρέου δημιούργησε έναν αντιπερισπασμό με το να χωρίσει από τη γυναίκα του και να παντρευτεί μια αεροσυνοδό που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ερωμένη του.

* 

6. Κώστας Καραμανλής

Όπως πολλοί Έλληνες πρωθυπουργοί, έτσι και ο Κώστας Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός λόγω του επωνύμου του. Μέσα σε πέντε χρόνια θητείας (2005-2009) θέσπισε λίγες μεταρρυθμίσεις, η κυβέρνηση έχασε τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών της χώρας. Αν ο Καραμανλής, όπως φημολογείται, σπαταλούσε λιγότερο χρόνο στο Playstation, τότε τα πράγματα ίσως να ήταν καλύτερα. Το ύψος του ελλείμματος του προϋπολογισμού και του δημόσιου χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ, τα οποία αναθεωρούνταν συνεχώς προς τα πάνω κατά τη διάρκεια και μετά τη θητεία του, άνοιξαν τον δρόμο για την επόμενη κυβέρνηση να ζητήσει ένα σχέδιο διάσωσης.

* 

7. Γιώργος Παπανδρέου

Όπως ο παππούς του και ο πατέρας του, έτσι και ο Γιώργος Παπανδρέου εξελέγη πρωθυπουργός το 2009 με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», παρά το γεγονός ότι γνώριζε τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας. Ανίκανος να διαχειριστεί την επακόλουθη δημοσιονομική κρίση, ζήτησε μια συμφωνία διάσωσης με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ύψους 110 δισεκατομμυρίων ευρώ. Παρά τη δυσπιστία των περισσότερων Ελλήνων, ο πρώην ηγέτης του ΠΑΣΟΚ επιχείρησε ένα πολιτικό comeback το 2015, με ένα κόμμα που τάχθηκε κατά της λιτότητας.

* 

8.Άκης Τσοχατζόπουλος

Η Ελλάδα θα ήταν σε πολύ χειρότερη θέση απ' ό,τι σήμερα αν ο πρώην υπουργός Εσωτερικών, Άκης Τσοχατζόπουλος, είχε πετύχει στην προσπάθειά του να γίνει πρωθυπουργός το 1996. Ευτυχώς, δεν έγινε ο επόμενος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και αντικαταστάτης του Ανδρέα Παπανδρέου. Το 2013, το δικαστήριο τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη για το σκάνδαλο των στρατιωτικών προμηθειών, κατηγορώντας τον ότι έλαβε μίζες ύψους 55 εκατομμυρίων ευρώ την περίοδο που ήταν υπουργός Άμυνας. Η γυναίκα του, η κόρη του, ο εξάδελφός του και οι συνεργάτες του εμπλέκονται στο σκάνδαλο και οι περισσότεροι από αυτούς είναι επίσης φυλακισμένοι.

* 

9.Έλληνες ολιγάρχες

Είναι αυτοί που έμειναν αλώβητοι από την ελληνική κρίση και συνεχίζουν να ελέγχουν τεράστιο πλούτο. Είναι σε μεγάλο βαθμό μια κληρονομική νόσος που απορρέει και από τα συνεχιζόμενα συμφέροντά τους στους τομείς της ναυτιλίας, επικοινωνίας, τραπεζών, κατασκευών και δημόσιων έργων. Αυτή η κλίκα των ισχυρών Ελλήνων επιχειρηματιών χρησιμοποίησε τις πολιτικές διασυνδέσεις της με τις συντηρητικές και σοσιαλιστικές πρώην κυβερνήσεις για να κερδίσει τις συμβάσεις και να περιορίσει την ελληνική αγορά. Ελέγχουν ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ στην Ελλάδα, σε μια χώρα όπου η δημόσια ραδιοτηλεόραση παραμένει υπό τον έλεγχο του κράτους. Η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει υποσχεθεί να χαλιναγωγήσει τους ολιγάρχες, αν και μερικά πράγματα είναι πιο εύκολα στα λόγια παρά στις πράξεις.

* 

10.Πέτρος Κωστόπουλος

Ο επιχειρηματίας και φανταχτερός εκδότης κέρδισε τη φήμη του κατά τη διάρκεια των ετών της αλματώδους ανάπτυξης των ΜΜΕ, τη δεκαετία του '90. Εισήγαγε στην Ελλάδα μια σειρά από ιδιαίτερα δημοφιλή περιοδικά lifestyle και προσπάθησε να σπάσει τα ταμπού και να μιμηθεί τις αστικές μόδες των εύπορων δυτικών χωρών. Το βασικό μήνυμα των άρθρων του ήταν ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός. Που σημαίνει: πιστωτικές κάρτες, Porsche Cayenne, διακοπές για σκι, εξωφρενικά στεγαστικά δάνεια και ιδιωτικές πισίνες. Όλα αυτά έγιναν σύμβολα σε μια χώρα από τις φτωχότερες της ΕΕ, που μπήκε στο ευρώ το 2001 και έδωσε την ευκαιρία στις τράπεζες να έχουν ευκολότερη πρόσβαση σε φθηνό χρήμα.

* 

11. Νίκος Μιχαλολιάκος

Σχετικά άγνωστος μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ο Νίκος Μιχαλολιάκος και το νεο-ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής έχουν κεφαλαιοποιήσει την ελληνική κρίση για να τους ωθήσουν τις θέσεις τους στο ελληνικό και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εμφανής και απρόσβλητη από την Αστυνομία ή το δικαστικό σύστημα, η Χρυσή Αυγή και οι συμμορίες της περιπολούν στους δρόμους του κέντρου της πόλης, εκφοβίζουν και μερικές φορές ξυλοφορτώνουν μετανάστες και πολιτικούς αντιπάλους. Μόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, το 2013, το κράτος αποφάσισε να αντιδράσει και να φυλακίσει τον Μιχαλολιάκο και τους άλλους ηγέτες της ΧΑ, οι οποίοι σύντομα θα περάσουν από δίκη με την κατηγορία της σύστασης και λειτουργίας εγκληματικής οργάνωσης.

* 

12. Η Τρόικα

Η Τρόικα φέρει ένα δίκαιο μερίδιο της ευθύνης για την τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα. Τα προγράμματα της Τρόικα βασίζονται σε υπεραισιόδοξες προβλέψεις για την ανάπτυξη, οι οποίες έχουν οδηγήσει σε μια σειρά από αναθεωρήσεις της βιωσιμότητας του χρέους στην Ελλάδα. Η δημοσιονομική λιτότητα έχει επιβάλει ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος στον ελληνικό λαό, ωθώντας τους ανθρώπους εκτός εργασίας και στη φτώχεια και αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες χωρίς πρόσβαση στη δημόσια υγειονομική περίθαλψη.

πηγή

..από τι υποφέρετε, κ. Καρούζο;Από ύπαρξη! Εάν σας αρκεί αυτό.

.. συνεντεύξεις που δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες μέχρι το θάνατο του ποιητή το 1990.Ο στόχος του βιβλίου είναι να φωτιστεί το ποιητικό έργο του Νίκου Καρούζου μέσα από τη δική του οπτική γωνία.
Προφορικός και άμεσος, ο λόγος των Συνεντεύξεων καθιστά ορατή την αμφίδρομη σχέση που συνδέει το ποιητικό του έργο με τα επιμέρους φανερώματα της σκέψης του και λύνει απορίες που προκύπτουν από την ανάγνωση των ποιημάτων του.

Ο εθνικός φελλός, θέλει να καταργηθεί ο επιτάφιος στον Εχίνο. Ο επιτάφιος που βγαίνει μέχρι και στην Τεχεράνη ή το Ναϊρόμπι.

Κατηγόρησε λοιπόν ο εθνικός φελλός τον Πάνο Καμμένο, επειδή έβγαλε – λέει – τον επιτάφιο σε χωριό της Ελλάδας, στο οποίο κατοικούν και Έλληνες μουσουλμάνοι. Ποιός; Ο επιτάφιος που βγαίνει ακόμα και στην μαρτυρική Δαμασκό ή στην μαστιζόμενη Νιγηρία. Εκτός βεβαίως από τις περιοχές που ελέγχουν αντίστοιχα η ISIS, η Μπόκο Χαράμ και άλλες «ανθρωπιστικές» οργανώσεις. Δηλαδή οι τζιχαντιστές βρήκαν στην Ελλάδα τον εκφραστή τους. Τον Σταύρο Θεοδωράκη. Θα του προτείναμε μάλιστα να μετονομάσει το «Ποτάμι» Μπόμπο(λα) Χαράμ(οφάη).
πηγή

Η ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Του Theo

Η οσία Σοφία (Χοτοκουρίδου) καταγόταν από τον Πόντο, από χωριό της επαρχίας Αρδάσης της Ι. Μητροπόλεως Τραπεζούντος. Το 1914 πήραν οι Τούρκοι τον άντρα της στα τάγματα εργασίας, όπου και μάλλον απεβίωσε. Είχε αποβιώσει και το παιδί της, κι έτσι η νεαρή χήρα κατέφυγε στα βουνά, όπου ζούσε ασκητικά, με μεγάλη νηστεία. Εκεί της εμφανίστηκε ο άγιος Γεώργιος και την προειδοποίησε για επικείμενη επιδρομή των Τσετών. Η Σοφία ενημέρωσε τους συγχωριανούς της, που κρύφτηκαν και απέφυγαν τον κίνδυνο.

Στην ανταλλαγή των πληθυσμών το καράβι που μετέφερε τους συγχωριανούς της Σοφίας στην Ελλάδα κινδύνεψε να καταποντιστεί. Αυτή έβλεπε τα κύματα γεμάτα από Αγγέλους και την Παναγία. Ζήτησε απ᾿ αυτήν να πνιγεί η ίδια και να σωθούν οι συγχωριανοί της. Η Παναγία τους έσωσε όλους. Ο καπετάνιος δεν το πίστευε πώς σώθηκαν κι έλεγε: «Κάποιον άγιο έχουμε.» Οι χωριανοί του απάντησαν: «Τη Σοφία.»

Η Παναγία την έστειλε στο μοναστήρι της στην Κλεισούρα της Καστοριάς, στην Ι. Μονή του Γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπου έζησε ασκητικά για μισό περίπου αιώνα. Εκεί βρήκε έναν ενάρετο ιερομόναχο, τον π. Γρηγόριο, που είχε έλθει από το Άγιο Όρος, ο οποίος την κατάρτισε στη μοναχική ζωή. Έζησε ασκητικά ως λαϊκή, φορώντας τα μαύρα της χηρείας και της ασκήσεως, καθισμένη πάνω στο τζάκι και αλείφοντας το πρόσωπό της με στάχτη, για να μη φαίνεται η ομορφιά του.

Τα περισσότερα χρόνια τα πέρασε μόνη της, με μόνο τον Θεό, μια και το μοναστήρι έμεινε χωρίς μοναχούς. Υπέμεινε τους δριμείς χειμώνες, με τη θερμοκρασία να πέφτει στους -15 βαθμούς, και την πολλή υγρασία του τόπου. Όταν της έλεγαν ν᾿ ανάψει φωτιά, φώναζε ένα μακρὀσυρτο «Όχι!», που ακόμα ηχεί στα αυτιά όσων την άκουσαν.

Κυκλοφορούσε ξυπόλητη, ενώ τα ρούχα της ήταν πάντα κουρελιασμένα και ανεπαρκή για τις συνθήκες της περιοχής. Της έδιναν καινούργια. Δεν τα φορούσε, αλλά τα πρόσφερε σε όσους είχαν ανάγκη. Κοιμόταν και σ᾿ έναν άλλο χώρο, πάνω σε άχυρα, αλλά από κάτω είχε βάλει σουβλερές πέτρες. Δεν λουζόταν ποτέ ούτε χτενιζόταν, και τα μαλλιά της είχαν σκληρύνει πολύ. Όταν κάποτε χρειάστηκε να τα σηκώσει από τα μάτια της, για να βλέπει καλύτερα, αναγκάστηκε να τα κόψει με το ψαλίδι που κούρευαν τα πρόβατα. Παρ᾿ όλη όμως την αλουσία, το κεφάλι της ευωδίαζε.

Το φαγητό της ήταν λιτότατο, συνήθως με ό,τι έβρισκε στην περιοχή: μανιτάρια, μούσκλια, αγριόχορτα, φτέρη, φύλλα των δέντρων, ή με λίγη ντομάτα τουρσί, μουχλιασμένη. Τα σαββατοκύριακα έβαζε και μια κουταλιά λάδι στο πιάτο της. Άλλες φορές άνοιγε καμιά κονσέρβα ψάρι και το έτρωγε όταν είχε πιάσει ένα δάχτυλο μούχλα. Έτρωγε και σε παλιά σκουριασμένα ορειχάλκινα σκεύη, αλλά δεν πάθαινε τίποτα. Όταν κάποιοι διαμαρτύρονταν για τις «υπερβολές» της, τους απαντούσε: «Παιδεύω το σαρκίο μου».

Κι όμως, αυτή η αυστηρή με τον εαυτό της ασκήτρια ήταν πολύ γλυκιά και επιεικής με τους άλλους. Δεν κρατούσε δραχμή από τα χρήματα που της έδιναν, αλλά τα έκρυβε για να τα δώσει στους αναγκεμένους όταν θα ερχόταν η ώρα. Τα τότε κοριτσάκια, σημερινές γερόντισσες της Κλεισούρας, που μιλούσαν ελληνικά και βλάχικα, αγαπούσαν τη συντροφιά της, έστω κι αν δεν καταλάβαιναν τα ποντιακά της. Νουθετούσε τις άγαμες κοπέλες που τύχαινε να παραστρατήσουν, φρόντιζε να παντρευτούν, τις προίκιζε από τα χρήματα που της έδιναν και ανέθετε στην Παναγία την προστασία τους. «Η Παναΐα κι θα χαντ᾿ σας» (δεν θα σας χάσει η Παναγία), τους έλεγε.

Ποτέ δεν πλήγωσε ή στενοχώρησε κανένα. Αν καταλάβαινε ότι κάποιος είχε προβλήματα μέσα του, περνούσε από δίπλα του, του έλεγε ένα δυο λόγια, χωρίς να την αντιληφθούν οι άλλοι, απομακρυνόταν, κι εκείνος την ακολουθούσε. Τον παρηγορούσε, τον συμβούλευε, τον ενίσχυε με τη χάρη του Θεού, κι αυτός έφευγε άλλος άνθρωπος. Έλεγε πολλές φορές: «Αυτοί ήρθαν μαύροι στην Παναγία και φεύγουν άσπροι». Γνώριζε πολλά σκάνδαλα από ιερείς, μοναχούς, λαϊκούς...Δεν κατηγορούσε ποτέ κανέναν, αλλά έλεγε: «Να σκεπάζετε, να σας σκεπάζει ο Θεός».

Αγαπούσε και τα ζώα. Είχε μια αρκούδα, που ζούσε στο δάσος και την έλεγε «ρούσα». Ερχόταν κι έπαιρνε τροφή από τα χέρια της, της έγλειφε τα χέρια και τα πόδια από ευγνωμοσύνη κι επέστρεφε στο δάσος. Έβαζε ψίχουλα στα περβάζια των παραθύρων για τα πουλάκια, κι αυτά, όταν η αγία προσευχόταν, φτερούγιζαν γύρω της και κελαηδούσαν. Σαν να ζούσε στον Παράδεισο, πριν από την πτώση.

Είχε κοινωνία με την Παναγία και τους Αγίους. Κάποτε αρρώστησε βαρειά, από σκωληκοειδίτιδα ή κήλη, ώστε να διπλωθεί στα δύο από τον πόνο. Δεν δέχτηκε γιατρό αλλά έλεγε: «Θα ᾿ρθει η Παναγία να με πάρει από τον πόνο». Έβαζε στουπιά η φυτίλια από τις κανδήλες, ώσπου σάπισε η πληγή κι έβγαζε κακοσμία. Τότε της εμφανίστηκε η Παναγία με τον αρχάγγελο Γαβριήλ και τον άγιο Γεώργιο. Της είπε ο αρχάγγελος: «Θα σε κόψουμε τώρα». Αυτή απάντησε: «Είμαι αμαρτωλή, να εξομολογηθώ, να κοινωνήσω, και να με κόψεις». Μια «εγχείρηση θα σου κάνουμε», της απαντά. Έγινε η επέμβαση, η Σοφία έγινε καλά και συχνά σήκωνε χωρίς ντροπή την μπλούζα ή το φόρεμά της, για να δείξει στον κόσμο την τομή που έκλεισε μόνη της.

Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 6 Μαΐου 1974. Η ανακομιδή των λειψάνων της έγινε το 1982, και για μέρες ευωδίαζαν βασιλικό.

Κάποιες φορές η αγία έκανε αλλοπρόσαλλα πράγματα, για να μην αποκτήσει φήμη ανάμεσα στους ανθρώπους. Έτσι, πολλοί την παρεξηγούσαν και την αποκαλούσαν «παλάλα», παλαβή.

Όσο ζούσε, ήταν γνωστή μόνο στην Κλεισούρα και στη γειτονική περιοχή της Πτολεμαΐδας· δεν είχε ενταχθεί σε κανέναν από τους εκκλησιαστικούς κύκλους που συνηθίζουν να διαφημίζουν τα ενάρετα μέλη τους.

Μετά την κοίμησή της όμως, πολλοί, ακούγοντας άλλους να διηγούνται τα θαύματα, τη διάκριση, τις συμβουλές και τη βοήθεια της Αγίας, κατάλαβαν ποιον θησαυρό είχαν δίπλα τους και δεν τον εκτίμησαν. Όμως οι προσευχές της ίσως να βοήθησαν και κάποιους απ᾿ αυτούς, χωρίς να το αντιληφθούν.

Απλοί άνθρωποι διηγήθηκαν ονομαστικώς και ενυπογράφως στον τοπικό επίσκοπο πολλές ιάσεις που έγιναν δια πρεσβειών της, πριν και μετά την οσιακή της κοίμηση, και πώς πολλές φορές τους συμπαραστάθηκε ψυχικά.

Έτσι, η Μεγάλη Εκκλησία την ενέταξε πέρυσι στις αγιολογικές δέλτους της και φέτος, την 1η Ιουλίου, έγινε η επίσημη ανακήρυξή της από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Καστοριά.

* * *

Οι δια Χριστόν σαλοί εμφανίζονται στη βυζαντινή περίοδο. Είναι κάποιοι, που μετά από πολλή άσκηση, με έμπνευση του Θεού, υποκρίνονται τους τρελούς, «ὑπάγουν, ἐμπαίζουσι τῷ κόσμῳ», όπως λέει ένας άγιος του 6ου αιώνα, ο Συμεών, ο δια Χριστόν σαλός, στον συνασκητή του άγιο Ιωάννη. «Μὴ φοβηθῇς, ἀδελφὲ Ἰωάννη· οὐ γὰρ ἀπ᾿ ἐμαυτοῦ βούλομαι τοῦτο πράξαι ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ κελεύοντός μοι», τον διαβεβαιώνει, όταν αυτός του εκθέτει τους κινδύνους στους οποίους θα υποβάλει τον εαυτό του.

Ένας λόγος για την προτίμηση αυτής της παράδοξης ζωής είναι η αποφυγή της ανθρωπαρέσκειας και του κινδύνου της υπερηφάνειας. Όπως γράφεται στον βίο του αγίου Συμεών, «ἡ δὲ εὐχὴ πᾶσα αὐτοῦ ὑπῆρχεν τοῦ σκεπασθῆναι αὐτοῦ τὴν ἐργασίαν μέχρι τῆς αὐτοῦ μεταστάσεως ἐκ τοῦ βίου, ἵνα διαφύγῃ τὴν τῶν ἀνθρώπων δόξαν, δι᾿ ἧς παραγίνεται ὑπερηφανία καὶ οἴησις ἡ καὶ ἀγγέλους ἀπολέσασα ἐξ οὐρανῶν.» Κι ο Θεός τον εισακούει. «Καὶ γὰρ τοσαύτας θαυματουργίας αὐτοῦ ἐπιτελέσαντος καὶ τοσαῦτα παράδοξα κατεργασαμένου, [...] οὐκ ἐγένετο δήλη ἡ τοῦ ὁσίου έργασία τοῖς ἀνθρώποις», συνεχίζει ο βιογράφος του.

Ένας δεύτερος λόγος είναι η αποφυγή του συγχρωτισμού με τις εξουσίες του κόσμου και η απόρριψη των κοινωνικών συμβάσεων στις οποίες είχαν εθιστεί οι χριστιανοί μετά την επικράτηση της Ορθοδοξίας στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Προσπαθούν να μιμηθούν τους πιστούς των πρώτων αιώνων, που ζούσαν στο περιθώριο της κοινωνίας, χαρακτηρίζονταν «μωροὶ διὰ Χριστὸν» και γίνονταν «θέατρον ... τῷ κόσμῳ καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις», όπως ο Απόστολος Παύλος. Να μιμηθούν τους μάρτυρες και να μαρτυρήσουν με τη ζωή τους πως η κοινωνία αυτή είναι πρόσκαιρη και πως το «πολίτευμα» των χριστιανών βρίσκεται στους ουρανούς.

Γι᾿ αυτό και κάνουν σκανδαλώδη πράγματα, διασαλεύοντας την κοινωνική και την εκκλησιαστική τάξη, καταπατώντας επιδεικτικά τη συμβατική ηθική, προκαλώντας αμηχανία και δυσανασχέτηση στους πολλούς, επισύροντας δαρμούς, εξευτελισμούς και την έσχατη κοινωνική απόρριψη. Κάποιοι όμως, διακρίνουν την αγιότητα κάτω από το σχήμα της τρέλας, τους πλησιάζουν, εκπλήσσονται από την ισάγγελη ζωή τους και δέχονται κάτι από τη χάρη του Θεού που έχουν άφθονη. Κάτω από τα προσχήματα μιας ανορθόδοξης και σκανδαλώδους συμπεριφοράς, οι δια Χριστόν σαλοί ευεργετούν τους συνανθρώπους με διδασκαλίες και θαύματα, τους ελέγχουν για παρεκτροπές και τους διορθώνουν, επιβάλλοντας όμως πάντα στους ευεργετούμενους τη σιωπή, για να μην αποκαλυφθούν. Συνήθως, ενώ οι εκκλησιαστικές αρχές τους αγνοούν ή τους καταφρονούν, έχουν ένα εκκλησιαστικό πρόσωπο στο οποίο «αναφέρονται» και μέσω του οποίου διατηρούν δεσμούς και με τη στρατευομένη Εκκλησία. Στο τέλος της ζωής τους, ο Θεός τους δοξάζει με υπερφυσικά φαινόμενα, οι ευεργετηθέντες αποκαλύπτουν τις ευεργεσίες τους κι η Εκκλησία τους τιμά ως Αγίους.

Σε πολλά οι δια Χριστόν σαλοί μάς θυμίζουν και τους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Ζουν με μεγάλη εγκράτεια και άσκηση, ελέγχουν πλούσιους και υψηλά ιστάμενους, τιμωρούν και κάποιους σωματικά, για το καλό τους. Ενεργούν με μιαν άλλη εξουσία, μη θεσμική, αυτήν από τον Θεό, και διασώζουν το προφητικό χάρισμα μετά Χριστόν.

Οι αυθεντικοί δια Χριστόν σαλοί είναι ελάχιστοι (εκτός από τον άγιο Συμεών, κατά τη βυζαντινή περίοδο γνωρίζουμε την αγία Ισιδώρα της μονής των Ταβεννησιωτών και τους οσίους Θεόδωρο, Παύλο εκ Κορίνθου, Θωμά Αντιοχείας, Μάρκο «τον του Ίππου», Ανδρέα Κωνσταντινουπόλεως και Σάββα τον Βατοπεδινό). Περισσότεροι είναι αυτοί που, όχι από θέλημα Θεού αλλ᾿ από εγωιστικούς λόγους, μιμούνται την ακραία συμπεριφορά τους. Η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος (692) καταδικάζει τους «υποκρινομένους δαιμονᾶν» και «τρόπων φαυλότητι προσποιητῶς τὰ ἐκείνων σχηματιζομένους». Η διάθεση όμως κάποιων να υποκρίνονται σαλότητα, για ν᾿αποκτήσουν κάποια φήμη φανερώνει μια κοινωνία που εκτιμούσε και όσους ζούσαν στα περιθώριά της.

Μάλλον τα άκρα είναι πιο προσφιλή στη ρωσική ψυχοσύνθεση απ᾿ ό,τι στη δική μας. Γι’ αυτό, διά Χριστόν σαλοί με ακραίες συμπεριφορές παρουσιάζονται περισσότεροι στη Ρωσία, μέχρι πρόσφατα. Ο Ταρκόφσκι γράφει γι᾿ αυτούς: «Οι άνθρωποι αυτοί, με την εξωτερική τους κιόλας εμφάνιση, σαν προσκυνητές και κουρελιάρηδες ζητιάνοι, τραβούσαν την προσοχή των «φυσιολογικών» ανθρώπων στις προφητείες, στις εξιλαστήριες θυσίες και στα θαύματα πέρα απ’ τα όρια του «κανονικού» κόσμου. Μόνο η τέχνη διασώζει σήμερα κάποια ίχνη αυτού του υπερφυσικού κόσμου.» Όμως και στην εποχή του υπήρχαν κάποιοι διά Χριστόν σαλοί στη χώρα του, μόνο που δεν γίνονταν ευρύτερα γνωστοί λόγω της αυστηρής σοβιετικής λογοκρισίας.

Στα καθ᾿ ημάς, κάποιοι Άγιοι κάποιες φορές μεταχειρίζονται σχήματα σαλότητας, για ν᾿ αποφύγουν τον έπαινο του δήμου και τη δόξα των ανθρώπων, αλλά δεν φτάνουν σε ακραίες συμπεριφορές.

Έχω υπ᾿ όψιν μου τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη (†1924), την αγία Σοφία και κάποιους αγιορείτες του 20ού αιώνα, σαν τον γέροντα Γεώργιο τον αναχωρητή, τον Κώστα τον Καβιώτη, τον γέροντα Ιάκωβο της Νέας Σκήτης (†1982), τον γέροντα Τιμόθεο της Καψάλας (†1989), τον γέροντα Ηρωδίωνα τον Ρουμάνο (†1990) κι έναν ανώνυμο Ρώσο μοναχό, που είτε είχαν λάβει το μοναχικό σχήμα, είτε περιφέρονταν στο Όρος ως λαϊκοί.

Δεν κάνουν εξαλλοσύνες για να προκαλέσουν αλλά υποκρίνονται κάποιες «παραξενιές», μιαν ελαφρότητα ή μια «χαζομάρα», που η συμβατική ηθική πολλών χριστιανών δεν τους τα συγχωρεί. Είναι μια προσπάθεια κυρίως να κρυφτούν αλλά και να δείξουν πόσο διάτρητος είναι ο ηθικισμός που διέσπειραν οι μισιονάριοι κι οι παρεκκλησιαστικές οργανώσεις στη χώρα μας.

Οι Άγιοι, κυρίως όσοι ‒όπως οι προαναφερθέντες‒ δεν έχουν προβληθεί στη διάρκεια της ζωής τους από εκκλησιαστικούς ή άλλους κύκλους, αρδεύουν μυστικά τις χριστιανικές ρίζες του λαού μας, ώστε ν᾿αντέξει στους ανέμους της εκκοσμίκευσης, της χλιαρότητας, του μηδενισμού, της κάλπικης «προοδευτικότητας», της κυριαρχίας του ευτελούς και κίβδηλου στον δημόσιο λόγο, κλπ. που φυσούν στην επιφάνεια. Στηρίζουν τον λαό και μεσιτεύουν στον Θεό γι᾿ αυτόν. Είναι σαν τους δίκαιους της Παλαιάς Διαθήκης που δεν αφήνουν την κοινωνία να αποσυντεθεί και καταστραφεί. Είναι η μυστική δύναμη του λαού μας. Αυτοί μας τρέφουν πνευματικά κι αποτελούν την ελπίδα μας για το παρόν και το μέλλον.

* Τα περισσότερα στοιχεία για τον βίο της οσίας Σοφίας προέρχονται από το βιβλίο «Σοφία Χοτοκουρίδου. Μια λαϊκή ασκήτρια», Θεσσαλονίκη 22006. Κάποια βασίζονται σε άρθρα διάσπαρτα σε εφημερίδες και περιοδικά και σε χειρόγραφες ή δακτυλόγραφες μαρτυρίες που έχω υπ᾿ όψιν. Τα αποσπάσματα του βίου του οσίου Συμεών παρατίθενται από το βιβλίο Λεοντίου Νεαπόλεως, Ο άγιος Συμεών ο δια Χριστόν σαλός, Θεσσαλονίκη 1984, που αναδημοσιεύει το κείμενο του Migne (PG 93, 1670-1748).
πηγή