Άνθρωπε, σκύψε. Κάμψε λοιπόν τον τραχύν και σκληρόν τράχηλόν σου. Δεν το εννοείς; Είσαι αιχμάλωτος και ευτελής δούλος. Και ήλθεν ο Θεός σου να σε σώση, να σε υψώση, να σε εξευγενίση, να σε κάμη τέκνον του. Σκύψε λοιπόν. Φίλησε ευλαβώς τα ίχνη Του. Ασπάσθητι τα σπάργανά Του. Και με δάκρυα ευγνωμοσύνης και συντριβής, μετανοίας και αγαλλιάσεως, είπε Του ευλαβώς: Θείον και ουράνιον Βρέφος, μετανοώ. Γίνε δι΄ εμέ Σωτήρ, όπως έγινες και δια τόσους άλλους...

 

Π.Ν. Τρεμπέλας,
"Χριστός Γεννάται, Δοξάσατε", εκδόσεις Ο ΣΩΤΗΡ

Καπετάνιος Αγιογράφος - Φ. Κόντογλου

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ Χριστούγεννα, στα 1864, έκανε μεγάλη φουρτούνα με χιονιά. Στ’ αγριεμένο πέλαγο δεν φαινότανε πουθενά πανί. Μοναχά ένα μικρό καΐκι πάλευε με το χάρο ανοιχτά από την Τήνο. Ήτανε ενός καπετάν Γιώργη από τη Νάξο, φορτωμένο κρασιά από τη Σαντορίνη. Όλη τη μέρα αγαντάριζε στον αγέρα, μα σαν σκοτείνιασε, ο βοριάς σκύλιαξε κι’ έσπασε τ’ άρμπουρο, έβγαλε και το τιμόνι από τα βελόνια. Οι άνθρωποι προφτάξανε και ρίξανε τη βάρκα στη θάλασσα και μπήκανε μέσα..

Δεν είχανε αλαργάρει ως μια τουφεκιά τόπο, και βούλιαξε το καΐκι. Τη βάρκα την άρπαξε το μπουρίνι και την πήγαινε όπου ήθελε μέσα στην πίσσα της νύχτας. Οι τρεις νοματέοι που βρισκόντανε μέσα, ήτανε ο καπετάν Γιώργης κι’ άλλοι δυό γεμιτζήδες, σε ελεεινή κατάσταση, βρεμένοι μέχρι κόκκαλο με κείνον τον χιονιά, πουντιασμένοι από το τάντανο, δίχως καμιάν ελπίδα πως θα γλυτώνανε. Πιάσανε και κλαίγανε σαν τα μωρά, και τάξανε κι’ οι τρεις να πάνε να καλογερέψουνε, αν λάχαινε να γλυτώσουνε. Κι’ ο Θεός άκουσε τις φωνές που τον παρακαλούσανε, γιατί βγαίνανε σαν του Ιωνά μέσα από καρδιές απελπισμένες, και κει που δεν ξέρανε που βρισκόντανε, σαν ξημέρωσε, είδανε πως ο καιρός καλωσύνεψε ανέλπιστα, και πως βρισκόντανε κοντά στη Σύρα. Ήβγανε γεροί όξω και τους μαζέψανε κάτι ψαράδες, δεν αρρώστησε κανένας.

Καθίσανέ δυό τρεις μέρες στη Σύρα, κι’ είπανε πως έχουνε χρέος να κάνουνε το τάξιμό τους. Πουλήσανε τη βάρκα, και με κείνα τα λεφτά μπαρκάρανε, και πήγανε ίσια στ' Άγιον Όρος και γινήκανε κ' οι τρεις καλογέροι, δίχως να ειδοποιήσουνε τα σπίτια τους πως γλυτώσανε, αφού είπανε πως είναι πια πεθαμένοι για τον κόσμο. Ο καπετάν Γιώργης πήγε κι' ασκήτεψε στη Σκήτη της Αγίας Άννας, κ' έφταξε σε μεγάλα μέτρα, με προσευχή, με νηστεία και με σκληρή κακοπάθηση του κορμιού, τόσο, που ξακούστηκε η αγιοσύνη του σ' όλό το Όρος. Έμαθε και την τέχνη κοντά σ’ έναν γέροντα μάστορα, κ' έγινε σπουδαίος αγιογράφος. Η γυναίκα του τον είχε για πνιγμένον κ' έκανε κάθε χρόνο τα κόλυβά του. Δεν έμαθε πως γλύτωσε και πως καλογέρεψε ο άντρας της. Μαυροφόρεσε αυτή και τα δυό παιδιά της τα πιο μεγάλα, γιατί το μικρό ήτανε μωρό βυζανιάρικο. Κι' ο καπετάν Γιώργης, που γίνηκε Πάτερ Γεράσιμος, δεν θέλησε να μάθει τίποτα για το σπίτι του, μην τύχει και τον νικήσει η αγάπη των παιδιών του.

Αλλά σαν περάσανε δυό τρία χρόνια, δυνάμωσε η ψυχή του με τη θεία χάρη κ' ήθελε να βγει για λίγον καιρό από το Όρος, όπως βγαίνανε κι' άλλοι πατέρες για ελέη, και να πάγει στη Νάξο να δει τα παιδιά του και τη γυναίκα του, δίχως να φανερωθεί. Μάλιστα, σαν διάβασε το συναξάρι τ' άγιου Γιάννη του Καλυβίτη, που ήτανε μοναχογυιός κι’ αρχοντόπουλο, και πήγε κρυφά και καλογέρεψε, και για να πονέσει ακόμα πιο πολύ η καρδιά του για την αγάπη του Χριστού, πήγε στο πατρικό το σπίτι του κι’ έκανε τον υπηρέτη δίχως να τον ξέρουνε οι γονιοί του, κι’ έτσι παράδωσε το πνεύμα του στο Θεό, σαν διάβασε λοιπόν ο πάτερ Γεράσιμος τούτη τη συγκινητική την ιστορία, αποφάσισε σίγουρα να πάγει στη Νάξο. Πήρε λοιπόν την ευχή από τον γέροντά του, και μπήκε σ' ένα καΐκι και τον έβγαλε στην Πάρο.

Εκεί κάθισε κανένα μήνα, κι’ επειδής είχε πάρει μαζί του και τα σύνεργα της ζωγραφικής, ζωγράφισε και καμπόσα εικονίσματα που του παραγγείλανε. Και τόση ήτανε η ευλάβειά του κι’ η σεβασμιότητα που είχε το παρουσιαστικό του, που ξακούστηκε στα γύρωθε νησιά πως τα εικονίσματα που ζωγράφιζε ήτανε «έθαρμα» (θαυματουργά), γιατί δεν έτρωγε λάδι παρά έβαζε μονάχα λίγο, με του φτερού την άκρη, στο φαγητό του την Κυριακή που δεν δούλευε, κ' έτρωγε και το ψωμί με μέτρο, και το νερό ακόμα πούπινε. Τα γόνατά του ήτανε πληγωμένα από τις μετάνοιες που έκανε όλη τη νύχτα, κι' ο ύπνος του ήτανε μοναχά μια δυό ώρες, και τον έπαιρνε καθιστός απάνω στο σεντούκι πούχε τα εργαλεία του, είτε πλαγιαστός απάνω στο χώμα. Κι’ από τα λιγοστά λεφτουδάκια που έπαιρνε για τα κονίσματα που έκανε, για τη συντήρησή του ξόδευε τα πιο λίγα, και τ’άλλα τάδινε κρυφά στους φτωχούς.
  Πήγανε λοιπόν από τη Νάξο δυό τρεις ευλαβείς χριστιανοί και τον παρακαλέσανε να πάγει και στο νησί τους. Και δεν τον γνωρίσανε, γιατί είχε αλλάξει ολότελα το πρόσωπό του από τα γένεια κι’ από τα μαλλιά κι’ από τη μεγάλη εγκράτεια, και πιο πολύ από την αγιοσύνη. Και κείνος χάρηκε πολύ, και σαν βρέθηκε μοναχός του έκλαψε και φχαρίστησε τον Θεό, γιατί ήτανε φανερό πως θέλημά του ήτανε να πάγει στην πατρίδα του να δοκιμαστεί η πίστη του «ως χρυσός εν χωνευτηρίω».
  Βγήκε λοιπόν στη Νάξο, έξη χρόνια από τότε που γίνηκε καλόγερας. Οι θεοφοβούμενοι χριστιανοί κατεβήκανε και τον πήρανε από τη βάρκα, κι’ ο καθένας ήθελε να τον πάρει στο σπίτι του, για νάχει την ευλογία του. Πλην ο Χριστός έδειξε πάλι πως τον θεωρούσε στερεόν στην πίστη του και ήρθανε τα πράγματα τέτοιας λογής, ώστε να τον βάλουνε οι πιτρόποι της εκκλησίας σ' ένα κελλί που ήτανε αντίκρυ στο σπίτι του.

Δεν περάσανε δυό τρεις μέρες και πήρε παραγγελιά να ζωγραφίσει κάμποσες εικόνες, κ' έπιασε και δούλευε. Τη μέρα ήτανε κλεισμένος στο κελλί του και δεν κύταξε καθόλου από το παράθυρο. Μοναχά τη νύχτα, σαν ανάβανε τη λάμπα στο σπίτι του, καθότανε στα σκοτεινά δίχως να τον βλέπουνε, και κύτταζε μέσα τη χήρα τη γυναίκα του και τα παιδιά του μαυροντυμένα, που καθόντανε στο τραπέζι για να φάνε. Τότες τρέχανε σαν βρύσες τα μάτια του, κ' έπεφτε σε προσευχή και παρακαλούσε τον Θεό να τον βαστάξει με το δυνατό χέρι του για να μην λυγίσει, ώστε να βγάλει πέρα τούτον τον μεγάλον αγώνα που ήτανε παραπάνω απ' όσο μπορεί να αντέξει άνθρωπος. Γονάτιζε, κι’ έκλαιγε γονατιστός. Έλεγε το ψαλτήρι κ' η καρδιά του σα νάθελε να βγει
από το στήθος του, σαν περιστέρι να πετάξει. Που να πετάξει; στο σπίτι του η στο Θεό, που είπε «όποιος αγαπά πατέρα η μητέρα η γυναίκα η παιδιά περισσότερο από εμένα, αυτός δεν είναι άξιός μου; Κι’ έλεγε με κλάψιμο:

«Έως τίνος θήσομαι οδύνας εν τη καρδία μου, ημέρας και νυκτός; Επίβλεψον, εισάκουσόν μου, Κύριος ο Θεός μου. Φώτισον τους οφθαλμούς μου, μήποτε υπνώσω εις θάνατον μήποτε είπη ο εχθρός μου: Ίσχυσα προς αυτόν. Κύριε, εν σοι ρυσθήσομαι από πειρατηρίου, και εν τω Θεώ μου υπερβήσομαι τείχος. Συ μου ει καταφυγή από θλίψεως της περιεχούσης με. Κύριε, εναντίον σου πάσα η επιθυμία μου, και ο στεναγμός μου από σου ουκ απεκρύβη. Πάντες οι μετεωρισμοί σου και τα κύματά σου επ' εμέ διήλθον. Τις δώσει μοι πτέρυγας ωσεί περιστεράς, και πετασθήσομαι, και καταπαύσω; Ο Θεός, την ζωήν μου εξήγγειλά σοι, έθου τα δάκρυά μου ενώπιόν σου. Επί τω Θεώ ήλπισα, ου φοβηθήσομαι. "Οτι ερρύσω την ψυχήν μου εκ του θανάτου, τους οφθαλμούς μου από δακρύων, τους πόδας μου από ολισθήματος. Εκοπίασα κράζων, εβραγχίασεν ο λάρυγξ μου, εξέλιπον οι οφθαλμοί μου από του ελπίζειν με επί τον Θεόν μου».

Κι’ από τον πολύν αγώνα τον έπαιρνε ο ύπνος κατά τα ξημερώματα. Κι’ άνοιγε τα μάτια του κι’ έβλεπε τη μέρα που γλυκοχάραζε και στάλαζε ειρήνη στην καρδιά του, σαν νάτανε άλλος άνθρωπος. Έβαζε με τον νου του το θρήνο που έκανε τη νύχτα, κι’ έλεγε με σιγανή φωνή: «Το εσπέρας αυλισθήσεται κλαυθμός, και εις το πρωί αγαλλίασις. Κύριος εγεννήθη βοηθός μου. Έστρεψας τον κοπετόν μου εις χαράν εμοί, διέρρηξας τον σάκκον μου και περιέζωσάς με ευφροσύνην».

Έτσι περνούσανε οι μέρες. Και δυνάμωνε η ψυχή του, τόσο, που απορούσε και δόξαζε τον Θεό. Γιατί έφταξε να καλημερίζει τ' αγοράκι του που έβγαινε το πρωί από το σπίτι του να πάγει να δουλέψει σ' ένα τσαγκαράδικο, και το μικρό το κοριτσάκι του που ήτανε βυζανιάρικο τον καιρό που θαλασσοπνίγηκε, πήγαινε κάθε τόσο στο κελλί του και του φιλούσε το χέρι και κουβεντιάζανε μαζί. Ήτανε τότε ως έξη χρονών και το λέγανε Καλλιοπίτσα. Πήγαινε λοιπόν η Καλλιοπίτσα, στον παπού, και τούδινε κρύο νερό από τη στέρνα, και σαπούνιζε και τις βρούτσες που ζωγράφιζε, και δεν ήθελε να φύγει από κοντά, σα νάνοιωθε πως την τραβούσε το αίμα. Και κει που μιλούσανε, ώρες ώρες γύριζε ο Πάτερ Γεράσιμος το πρόσωπό του και σφούγγιζε τα μάτια του, κ' έλεγε πάλι: «Κτηνώδης εγενήθην παρά σοι• καγώ διαπαντός μετά σου, ήγουν: «Σαν τ' αναίσθητο το ζώο γίνηκα για σένα, Θεέ μου, μα εγώ παντοτινά είμαι μαζί  σου».

Μια μέρα χτύπησε η πόρτα του κελλιού του, και σαν άνοιξε, βλέπει μπροστά του τη γυναίκα του. Και σαν νάτανε από πέτρα κι' όχι άνθρωπος με κορμί, δεν απόδειξε τίποτα, κι' ούτε ταράχτηκε στο παραμικρό. Και κείνη δεν τον γνώρισε ολότελα, και του λέγει: «Καλή μέρα, γέροντα», και φίλησε το χέρι του. Και κείνος της λέγει: «Ο Θεός να σε ευλογεί, τέκνο μου». Και σαν μπήκανε μέσα, κάθισε ο Πάτερ Γεράσιμος στο σκαμνί του, και κείνη κάθισε ντροπαλή και πικραμένη στο σεντούκι. Και θέλοντας να μιλήσει η κακομοίρα δάκρυσε. Η γυναίκα που δεν τον γνώρισε τον άντρα της, δάκρυσε, και κείνος που τη γνώρισε, δεν δάκρυσε, μήτε ταράχτηκε, μήτε τίποτα απόδειξε, παρά καθότανε με χαροποιό πρόσωπο, σαν τους μάρτυρες την ώρα που τους καίγανε και που ξεσκίζανε τα κορμιά τους. Λέγει του η γυναίκα δακρυσμένη: «Ήρθα, γέροντα να σε παρακαλέσω να μου φτιάξεις μιαν εικόνα τ' άγιου Γιώργη, σε μνημόσυνο του μακαρίτη τ’ αντρός μου, που πνίγηκε ανήμερα τα Χριστούγεννα πριν από έξη χρόνια». «Μετά χαράς», λέγει ο καλόγερας. «Βοήθεια σου. Μα δεν είναι καλό να κλαις, γιατί βαραίνεις την ψυχή του. Είσαι χήρα γυναίκα, δεν θέλω τίποτα για τον κόπο μου». Η γυναίκα τούκανε μετάνοια κ' έφυγε.

Την άλλη μέρα πρωί πρωί ο Πάτερ Γεράσιμος έβαλε μπροστά την εικόνα. Όσον καιρό τη δούλευε, τα μάτια του τρέχανε σαν βρύσες, οι μπογιές με τα δάκρυα ήτανε ζυμωμένες. Στο απάνω μέρος ζωγράφισε τον άγιο Γιώργη αρματωμένον και θλιμμένον καβάλλα στ' άλογο, κι' από κάτω το θεριό λαβωμένο από το κοντάρι του, κ' η βασιλοπούλα κύτταζε τρομαγμένη κ' έμοιαζε την Καλλιοπίτσα. Και στο κάτω μέρος χώρισε ένα μέρος, και ζωγράφισε ένα καράβι που βούλιαζε, και τρεις ναύτες που θαλασσοπαλεύανε μέσα στ' άγρια τα κύματα, κ' έγραψε: «Το ναυάγιον». Και σε μια γωνιά έγραψε πάλι τούτα τα λόγια: «Υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του δούλου του Θεού Γεωργίου Αντρή ον περ κατέπιε υδατόστρωτος τάφος, εν έτει 1864, μηνί Δεκεμβρίω 25». Κι' από κάτω έγραψε «Δια χειρός Γερασίμου μοναχού του αμαρτωλού. Έτους 1870».
  Ύστερα από κανέναν μήνα, ο Πάτερ Γεράσιμος μίσεψε από τη Νάξο για να γυρίσει στο Όρος. Περνώντας από τη Σύρα έγραψε στη γυναίκα του πως έμαθε από έναν άλλον καλόγερα πως ο Καπετάν Γιώργης ζει και πως είναι στο Όρος, και πως να στείλει εκειπέρα το γυιό της τον μεγάλο για να του δώσει τις παραγγελιές του. Σαν γύρισε πίσω στη σκήτη της μετανοίας του, πήρε ένα γράμμα από το γυιό του πως σε λίγες μέρες θα πήγαινε να τον ανταμώσει. Κατέβηκε στη Δάφνη και τον περίμενε. Σαν βγήκε από τη βάρκα, τον καλωσόρισε ο Πάτερ Γεράσιμος. Καθίσανε και κουβεντιάζανε για τη Νάξο, για το σπίτι τους. Κάθε τόσο ρωτούσε το παιδί: «Πότε θάρθει, γέροντα, ο πατέρας μου;» Και κείνος τούλεγε: «Πήγε ως του Ξηροποτάμου, κι' όπου νάνε θάρθει». Πάλι σε λίγο ξαναρωτούσε : «Πότε θάρθει, γέροντα, ο πατέρας μου;» Όπου σε μια στιγμή, τον πήρανε τα δάκρυα τον γέροντα, και λέγει του παιδιού του: «Εγώ είμαι, παιδί μου, ο πατέρας σου, εγώ ήμουνα μια φορά ο καπετάν Γιώργης. Μα θάμουνα πνιγμένος αν δε με γλύτωνε ο Θεός, κ' έταξα να γίνω καλόγερας. Τώρα εσύ δεν είσαι ορφανό, μα εγώ είμαι πια πεθαμένος για τον κόσμο. Έτσι θέλησε ο Παντοδύναμος που είπε πως θαν αφήσει γονιούς και παιδιά και γυναίκα όποιος τον αγαπά. Γεννηθήτω το θέλημά του».

                                                                                                                      

     Φώτης Κόντογλου, Χριστούγεννα 1949 

πηγή

Η κατά σάρκα του Χριστού Οικονομία

Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς

Σχετικά με τη συγκαταβατική ενσάρκωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και τα όσα προσφέρθηκαν εξαιτίας της σ' αυτούς που τον εμπιστεύτηκαν αληθινά και σχετικά με την αιτία που ο Θεός, αν και μπορούσε να ελευθερώσει με ποικίλους άλλους τρόπους το ανθρώπινο γένος από την υποταγή στο διάβολο, προτίμησε να χρησιμοποιήσει αυτή τη συγκαταβατική τακτική.

Μπορούσε, οπωσδήποτε, ο προαιώνιος και απεριόριστος και παντοκράτορας Λόγος και παντοδύναμος Υιός του Θεού, και χωρίς ο ίδιος να περιβληθεί την ανθρώπινη φύση, να απαλλάξει τους ανθρώπους από την υποτέλεια στο θάνατο και την υποδούλωση στο διάβολο, γιατί όλα υπακούουν στις εντολές του και το καθετί εξαρτιέται από τη θεϊκή εξουσία του, όλα έχει τη δύναμη να τα ενεργεί και, σύμφωνα με τον Ιώβ, τίποτε δε βρίσκεται έξω από τις δυνατότητές του, άλλωστε, απέναντι στην απόλυτη υπεροχή του δημιουργού, η δύναμη αντίστασης των δημιουργημάτων χρεοκοπά, κανένα δεν είναι ισχυρότερο από τον Παντοκράτορα.

Όμως, αυτή η τακτική σωτηρίας, δηλαδή με την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, ήταν η πιο προσαρμοσμένη στη δική μας φύση, την ανθρώπινη αδυναμία μας κι ακόμα ήταν η πιο αντάξια του Θεού που την εφάρμοζε μια και χαρακτηριζόταν από το στοιχείο της δικαιοσύνης, χωρίς το οποίο καμιά ενέργεια του Θεού δεν πραγματοποιείται. «Δίκαιος γαρ ο Θεός, και δικαιοσύνας ηγάπησε, και ουκ έστιν αδικία εν αυτω», όπως λέει κι ο ψαλμωδός Προφήτης.

Ο άνθρωπος εγκατέλειψε το Θεό πρώτος και, κατά συνέπεια, δίκαια εγκαταλείφθηκε από το Θεό, τότε κατέφυγε, με τη θέλησή του, στον αρχηγό της κακίας, που τον είχε παρασύρει με τις δόλιες αντίθεες συμβουλές του, δίκαια, πάλι, κατά συνέπεια, παραδόθηκε σ' αυτόν, έτσι εισχώρησε στον κόσμο ο θάνατος, ως αποτέλεσμα του φθόνου του πονηρού και με την άδεια, τη δίκαιη, του αγαθού Θεού. Και ο θάνατος, εξαιτίας της υπερβάλλουσας κακότητας του αρχηγού της κακίας διπλασιάστηκε, κοντά σε κείνον που προσκολλήθηκε στην ανθρώπινη φύση, προστέθηκε κι ο άλλος που αυτός ο ίδιος ο διάβολος βίαια τον προξενεί.

Επειδή, λοιπόν, η υποταγή στο διάβολο και η παράδοση στο θάνατο επήλθε ως δίκαιη συνέπεια, έπρεπε και η επάνοδος του ανθρώπινου γένους στην ελευθερία και τη ζωή να συντελεστεί από το Θεό πάλι ως δίκαιη συνέπεια. Και δεν ήταν μόνο η παράδοση του ανθρώπου στο φθονερό εχθρό του, που πρόκυψε ως συνέπεια της θείας δικαιοσύνης, ήταν και το γεγονός ότι ο ίδιος ο διάβολος, που αποξενώθηκε από τη δικαιοσύνη του Θεού και επεδίωξε άδικα να εξουσιάζει και να μην υπακούει πουθενά και να καταπιέζει, βρισκόμενος σε διάσταση με τη δικαιοσύνη, χρησιμοποίησε τη δύναμή του ενάντια στον άνθρωπο.

Ο Θεός, λοιπόν, θεώρησε ότι προείχε να νικηθεί πρώτα ο διάβολος με τη δικαιοσύνη, με την οποία έχει ανοιχτή διαμάχη, και κατόπιν να νικηθεί με τη θεϊκή υπεροχή, δηλαδή με την ανάσταση και τη μέλλουσα κρίση. Γιατί αυτή είναι η σωστή σειρά, να προηγείται η δικαιοσύνη από τη δύναμη, αυτό αρμόζει αληθινά στη θεϊκή αγαθή διακυβέρνηση του κόσμου, όχι στην καταπιεστική επιβολή: να ακολουθεί η δύναμη, αφού πρώτα επιβληθεί η δικαιοσύνη.

Και, όπως ο διάβολος, ο παμπάλαιος φονιάς του ανθρώπου, ξεσηκώθηκε εναντίον μας από φθόνο και μίσος, έτσι κι ο ζωοδότης μπήκε στη μάχη με το μέρος μιας από άπειρη αγαθότητα κι αγάπη για τον άνθρωπο. Και όπως εκείνος, χωρίς να του έχει παρασχεθεί το δικαίωμα, έβαλε σκοπό του να καταστρέψει το πλάσμα του Θεού, έτσι κι ο πλάστης, έχοντας αντίθετα, κάθε δικαίωμα, αποφάσισε να σώσει το δημιούργημά του. Και όπως εκείνος πέτυχε με την αδικία και τη δολιότητα να καταγάγει νίκη και να γκρεμίσει τον άνθρωπο από το θεοδώρητο αξίωμά του, έτσι κι ο ελευθερωτής με δικαιοσύνη και σοφό σχέδιο επέφερε την πανωλεθρία του αρχηγού της κακίας και την ανακαίνιση του ανθρώπου.

Λοιπόν, ο Θεός απέφευγε να χρησιμοποιήσει, πράγμα που μπορούσε, τη δύναμη, ώσπου να προχωρήσει στην απόδοση της δικαιοσύνης, πράγμα που ήταν αναγκαίο. Έτσι άλλωστε φάνηκε ξεκάθαρα η δύναμη της δικαιοσύνης, αφού προτιμήθηκε ως τακτική από τον παντοδύναμο που κανένας δεν μπορεί να τον νικήσει. Απ' αυτό μάλιστα θα ‘πρεπε και οι άνθρωποι να παραδειγματιστούν, ώστε να ζουν με δικαιοσύνη την επίγεια ζωή τους, ώστε στην αιώνια ζωή της αθανασίας ν' αναλάβουν τη δύναμη και να μη τη χάσουν ποτέ.

Κι ακόμα έπρεπε ο διάβολος που τότε νίκησε τον άνθρωπο, να νικηθεί από τη νικημένη ανθρώπινη φύση και να κατατροπωθεί αυτός που με τόση πανουργία παγίδευσε τον άνθρωπο. Γι' αυτό το σκοπό χρειαζόταν απαραίτητα να υπάρξει ένας άνθρωπος αναμάρτητος. Όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. «Ουδείς γαρ, λέει η Γραφή, αναμάρτητος, ουδ' αν μία ημέρα η ζωή αυτού» και «τις καυχήσεται αγνήν έχειν την καρδίαν;»

Μονάχα ο Θεός, κανένας άλλος, δεν μπορεί να είναι αναμάρτητος. Γι' αυτό ακριβώς ο Θεός Λόγος, ο γεννημένος από το Θεό ευθύς απ' την αρχή της ύπαρξής του, και πάντοτε ενωμένος μ' Αυτόν (δεν είναι δυνατό να υπάρξει η να εννοηθεί ποτέ Θεός στερημένος λόγου) και ουδέποτε διαχωρισμένος απ' Αυτόν, ο ένας υπαρκτός Θεός (το αντιφέγγισμα του ήλιου δεν είναι άλλον φως διαφορετικό απ' τον ήλιο και οι ηλιακές ακτίνες δεν είναι άλλοι ήλιοι), γι αυτό, λοιπόν, ο μόνος αναμάρτητος Υιός και Λόγος του Θεού καθίσταται γιος ανθρώπου, χωρίς βέβαια, να αλλάζει τίποτε ως προς τη θεότητά του, μένοντας, όμως, ακηλίδωτος ως προς την ανθρώπινή του ιδιότητα.

«Ος, όπως προφήτευσε ο Ησαϊας, αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματί αυτού». Και όχι μόνο αυτό, αλλά και κείνος που δε «συνελήφθη εν ανομίαις» και δεν «εκυήθη εν αμαρτίαις» καθώς διαπιστώνει, μιλώντας για τον εαυτό του, ή μάλλον για ολόκληρο το γένος των ανθρώπων, ο Δαβίδ στους Ψαλμούς. Γιατί η επανάσταση της σάρκας έχει ως αυτόματη συνέπεια την καταδίκη που είναι και λέγεται φθορά.

Αυτή η επανάσταση αν και δε γίνεται με τη θέληση του ανθρώπου, αν και φανερά βρίσκεται σε αντίθεση με τους νόμους της νόησης και παρά το γεγονός ότι τιθασεύεται από τους ενάρετους και προσανατολίζεται μόνο προς τον τομέα δημιουργίας παιδιών, έτσι ή αλλιώς σπρώχνει τον άνθρωπο προς τη φθορά και δεν είναι παρά έφεση για ικανοποίηση των παθών αυτού που δε συνειδητοποίησε την τιμή που αξιώθηκε η φύση μας από το Θεό, αλλά εξομοιώθηκε με τα κτήνη.

Γι αυτό και δε γεννήθηκε, απλώς Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά και από Παρθένο επίλεκτη και απαλλαγμένη από βρώμικους σαρκικούς λογισμούς, σύμφωνα με τους προφήτες, γεννήθηκε από Παρθένο στη μήτρα της οποίας επέφερε τη σύλληψη όχι κάποια σαρκική όρεξη, αλλ' ο ερχομός του Αγίου Πνεύματος. Αυτό που συνέβηκε ήταν η υποδοχή και η αποδοχή του ουράνιου χαρμόσυνου μηνύματος, όχι υπόκυψη και δοκιμή στη γεμάτη πάθος σαρκική επιθυμία.

Μακριά από κάθε τέτοια εμπειρία, η σύλληψη έγινε μέσα στην πνευματική ευφροσύνη και την επικοινωνία με το Θεό. «Ιδού γαρ η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», απάντησε η άσπιλη Παρθένος στον άγγελο που της έφερε το μήνυμα της χαράς, συνέλαβε και γέννησε. Προκειμένου έτσι ο νικητής του διαβόλου, όντας άνθρωπος - θεάνθρωπος να κατάγεται, βέβαια, από το ανθρώπινο γένος, να μη μετέχει όμως στην κληρονομούμενη αμαρτία. Αυτός μόνος απ' όλους τους ανθρώπους να συλληφθεί χωρίς να συντρέχει το γεγονός της παρακοής, μόνος αυτός να μπει στη μήτρα της μητέρας του χωρίς να μεσολαβήσει η εμπαθής ηδονή της σάρκας και οι βρώμικες επιθυμίες που χαρακτηρίζουν τη μιασμένη από την παρακοή ανθρώπινη φύση.

Προκειμένου έτσι ο Χριστός να υπάρξει τέλεια απαλλαγμένος από κάθε μόλυνση που μεταδίδεται στους απογόνους, με αποτέλεσμα να μην έχει καμιά ανάγκη κάθαρσης ο ίδιος, και να δέχεται τα πάντα με σοφία για χάρη μας. Και έτσι να γίνει ο ολοκληρωτικά νέος Άνθρωπος και να παραμείνει νέος πραγματικά κι αταλάντευτα, χωρίς καθόλου να παλιώνει πάλι, και να ανοικοδομήσει, προσφερόμενος ο ίδιος ως θεμέλιο και ως όργανο, τον παλιό Άνθρωπο και να τον διατηρήσει πάντα νέο, μια και μπορεί να διώξει μακριά κάθε στοιχείο παλιό και φθαρμένο.

Γιατί και κείνος, ο πρώτος Άνθρωπος δημιουργήθηκε καταρχήν πεντακάθαρος και ήταν νέος ωσότου με τη θέλησή του ακολούθησε το διάβολο και εκτράπηκε στις σαρκικές ηδονές και ξέπεσε μες το βούρκο της αμαρτίας με αποτέλεσμα να παλιωθεί και να κατρακυλήσει στην παραφθορά της φυσικής του κατάστασης.

Γι' αυτό ο Κυβερνήτης του κόσμου δεν ανακαινίζει τον άνθρωπο, παράδοξα, μόνο με κάποια εξωτερική ενέργεια του, αλλά τον προσλαμβάνει και τον αγκαλιάζει. Και δεν ανορθώνει μόνο και ξαναστεριώνει την ανθρώπινη φύση, αλλά και την περιβάλλεται με τρόπο απερίγραπτο και ενώνεται και ταυτίζεται μαζί της, και γεννιέται συγχρόνως Θεός και άνθρωπος από γυναίκα βέβαια, ώστε να πάρει πίσω της φύση του που ο ίδιος έπλασε κι ο πονηρός με τη συμβουλή του τού έκλεψε, παρθένο όμως, για να καταστήσει τον άνθρωπο νέο, γιατί αν γεννιόταν με σπέρμα ανδρός, θα έφερνε την κληρονομιά της αμαρτίας και δε θα ήταν καινούριος άνθρωπος, δε θα ήταν ο αρχηγός και χορηγός της ζωής εκείνης που ποτέ δεν παλιώνει, δε θα κατάφερνε, αν άνηκε στην παλιά ξεπεσμένη κατάσταση, να προσλάβει ολόκληρη τη διαφανή θεότητα και να καταστήσει τη σάρκα ανεξάντλητη πηγή αγιασμού τόσο, ώστε να ξεπλύνει και να καθαρίσει πλέρια το μολυσμό των προπατόρων και να επαρκέσει για τον εξαγιασμό και όλων των επιγόνων. Γι' αυτό ακριβώς, ούτε άγγελος, ούτε άνθρωπος, αλλά αυτός ο ίδιος ο Κύριος, νικημένος από την αγάπη του για μας, θέλησε να μας σώσει και να μας αναπλάσει, με το να γεννηθεί τέλειος άνθρωπος όπως και μεις, μένοντας όμως συγχρόνως αναλλοίωτα Θεός. 

πηγή

Σήμερον η κτίσις αγάλλεται και πανηγύρίζει κι ευφραίνεται

Τα Χριστούγεννα των ορφανών

Ὁ ξανθὸς ἐπισκέπτης

Ἡ χρονιὰ τοῦ 1943, ὃπως ὅλες οἱ χρονιὲς τῆς μαύρης Κατοχῆς, ἦταν φρικτή· πεῖνα, ἀρρώστεια καὶ δυστυχία ἐμάστιζαν τὸν τόπο.

Ὅ,τι καλὸ εἶχε ὁ τόπος, τὸ ἔπαιρναν οἱ Γερμανοί· καὶ ὅ,τι ἄφηναν ἐκεῖνοι, τὸ ἄρπαζαν οἱ ῾Ιταλοὶ καὶ οἱ Βούλγαροι.

Μέσα στὴ γενικὴ αὐτὴ δυστυχἴα ὁ Θοδωρἀκης καὶ ἡ Φανὴ ἦσαν ὀρφανὰ ἀπὸ πατέρατὸν˙ἐσκότωσαν οἱ Γερμανοὶ στὴν ἀρχὴ τοῦ 1943, γιατί τὸν ἔπιασαν - ἔλεγαν - σὲ μιὰ σιδηροδρομική γέφυρα μὲ χειροβομβίδες. ῎Ετσι ἔμειναν τὰ δύο παιδιὰ μόνα στὸν κόσμο μὲ τὴ μητέρα των, μόνα καὶ ἀπροστάτευτα.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ κυρα-Ἄννα δὲν ἐλύγισε. Ἔκρυψε στὰ κατάβαθα τῆς καρδιᾶς τὸν πόνο της καί ἄρχισε νὰ ξενοδουλεύῃ, γιὰ νὰ ζήσῃ τὰ παιδάκια της. Καὶ πάλι δὲν ἐπρόφθανε μὲ τὴ μεγάλη ἀκρίβεια, ποὺ ἔδερνε τότε τὴν ῾Ελλάδα.

Καί σὰν νὰ μὴ ἔφθαναν ὅλα αὐτά, ἔπεσε καὶ στὸ κρεβάτι μὲ τὰ μεγάλα κρύα τοῦ Δεκεμβρίου. Ἐπέρασε βέβαια τὸ κακό, ἀλλ’ ἦρθαν τὰ Χριστούγεννα καὶ ἀκόμη ἀδύνατη δὲν ἠμπόρεσε νὰ ἐργασθῇ. Γι῾ αὐτὸ ἡ παραμονὴ τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ηὗρε τὸ πτωχικὸ σπιτάκι - ἕνα δωμάτιο ὃλο ὅλο - ἔρημο ἀπὸ πατέρα, ἀπροστάτευτο ἀπὸ μητέρα, ἄδειο ἀπ’ ὅ,τι φέρνει τὴ χαρά.

Τὰ δύο παιδιὰ - 10 χρόνων τὸ ἀγόρι, 8 ἡ κορούλα - ἔκαναν τὴν προσευχούλα των καὶ ἐκοιμήθηκαν νηστικά, γιατί τὸ λίγο ψωμάκι τοῦ δελτίου τὸ εἶχαν φάγει ἀπὸ τὸ ἀπόγευμα. Ποιός ξέρει τί ἀχνιστὰ ψωμιὰ νὰ ἔβλεπαν τὰ καημένα στὸν ὓπνο των!

Ἡ ἄμοιρη μητέρα ἄναψε τὸ καντήλι, ἐγονάτισε κάτω ἀπὸ τὰ εἰκονίσματα καί παρεκάλεσε τὴν Παναγία καὶ τὸ θεῖο  παιδάκι της, τὸν μικρὸ Χριστούλη, νὰ λυπηθοῦν τὰ ὁρφανά.

Πῶς ἦρθαν τὰ ἐφετεινὰ Χριστούγεννα! χωρίς τὸν ἄνδρα της, χωρὶς ψωμάκι, χωρίς ζεστὸ φαγάκι γιὰ τὰ παιδιά της!... Δάκρυα ἐπλημμύρισαν τὰ μάτια τῆς πονεμένης μητέρας, ποὺ ἐξέσπασαν σὲ θρῆνο.

Ἀλλ’ ὁ θρῆνος τῆς ἔφερε κάποιο ἐλάφρωμα καὶ ἔτσι ἀποκοιμήθηκε καὶ ἐκείνη. ῟Ωρες ἐπέρασαν καὶ ἡ κυρα - Ἄννα ἦταν βυθισμένη στὸν ὕπνο· κάποτε, σὰν σὲ ὄνειρο, ἄκουσε νὰ κτυποῦν οἱ καμπάνες, ποὺ ἐκαλοῦσαν τοὺς  χριστιανοὺς, στὴ μεγάλη ἑορτή· ὁ ἦχός των ἔφθανε στ’ αὐτιά της χαρμόσυνος, ἀλλὰ μισοσβημένος.

Θέλει νὰ σηκωθῇ, νὰ τρέξῃ στὴν ἐκκλησία μὲ τὰ ξυπόλυτα παιδάκια της, ἀλλὰ δὲν τὰ καταφέρνει νὰ ξυπνήσῃ, σὰν νὰ ἦταν ναρκωμένη. Ὁ κόπος, ἡ ἀδυναμία καὶ ὁ πόνος τὴν κρατοῦν μὲ ἄλυτα δεσμά.

Σὲ λίγη ὥρα πάλι ἐνόμισε ὅτι ἐκτύπησαν τὴν θύρα˙ ἦταν ὅμως τόσο βαρὺς ὁ ὕπνος της, ποὺ οὔτε τώρα τὴν ἄφηνε  νὰ σηκωθῇ. Κάποιος ἐπέρασε μέσα ἐλαφρὰ ἐλαφρά, σὰν νὰ ἐπατοῦσε στὰ νύχια, νὰ μὴν τοὺς ξυπνήσῃ. Ποιός τάχα  νὰ ἦταν; Ἄνοιξε τὰ μάτια της νὰ ἰδῇ· τῆς ἐφάνηκε ὃτι τὰ ἄνοιξε. Καὶ εἶδε τότε ὅτι ὁ ξένος ἦταν ἕνας νέος γλυκός,  ξανθός, μὲ μάτια γεμᾶτα συμπάθεια, λέτε καὶ ἦταν ἄγγελος.

῞Εκαμε να φωνάξῃ, να ἐρωτήσῃ ποιός ἦταν αυτὸς μὲ τὴν οὐράνια εὐμορφιά, ἀλλ’ ὁ βαρὺς ὕπνος δὲν τὴν ἄφηνε. Ὁ ἐπισκέπτης ἐπροχώρησε δύο τρία βήματα καὶ ἔβαλε ἕνα χάρτινο κιβώτιο, ἕνα μεγάλο κιβώτιο, ἐπάνω στὸ τραπέζι τοῦ σπιτιοῦ.

Ἄπλωσε ἔπειτα στὰ δύο παιδάκια τὰ ἀγγελικά του χέρια, ποὺ εἶχαν στὶς παλάμες κάποια παλιὰ οὐλή. Τὰ ἐχάϊδεψε καὶ  ἕνα φῶς ζωηρό, ἀλλ’ ἁπαλὸ καὶ γλυκὸ ἐχύθηκε γῦρο καὶ ἐφώτισε σὰν γελαστὸς ἀνοιξιάτικος ἥλιος˙ τοὺς  ἐχαμογέλασε καὶ ἕνα ἄρωμα ἀπὸ ρόδα ἐπλημμύρισε τὸ δωμάτιο.

- Χριστέ μου! εἶπε, σὲ ἐγνώρισα απὸ τὶς θεῖες πληγές Σου!

Καὶ μὲ καρδιὰ πλημμυρισμένη λαχτάρα καὶ πόθο ἐπετάχθηκε νὰ πέσῃ στὰ πόδια του, νὰ τ’ ἀσπασθῇ, νὰ τὰ βρέξῃ μὲ  τὰ δάκρυα της.

Ἀλλ’ ὅταν εὑρέθηκε ὀρθή, ὁ γλυκὸς καὶ ξανθὸς ἐπισκέπτης μὲ τὰ οὐράνια μάτια εἶχε χαθῆ. Τὸ ὄνειρο εἶχε σβήσει‧  μόνο τὸ φῶς τοῦ καντηλιοῦ ἐτρεμόσβηνε στὸ εἰκονοστάσι.

Τὸ χάρτινο κιβώτιο

Ἔκαμε τὸ σταυρό της καὶ ἔπειτα ἔρριξε μιὰ ματιὰ στὰ παιδιά της˙ ἡ ἀναπνοούλα των ἀκουόταν ἐλαφρά· ἐκοιμῶντο ἥσυχα ἥσυχα, σὰν σὲ θεῖο παράδεισο, εὐλογημένα ἀπὸ τὰ χέρια μὲ τὶς θεῖες πληγές! Ὅταν ὅμως τὸ βλέμμα της ἔπεσε στὸ τραπέζι, εἶδε ἐκεῖ ἐπάνω ἕνα κιβώτιο χάρτινο, σὰν ἐκεῖνο ποὺ ἄφησε ὁ θεῖος ἐπισκέπτης. Μὲ ὃλη τὴν  ἀδυναμία της ἔτρεξε καὶ τὸ ἐπῆρε στὰ χέρια· τῆς ἐφάνηκε πολὺ βαρύ. Τὸ ἄνοιξε· ὤ! τὸ θαῦμα, χίλια δυὸ καλά.

- Χριστέ μου! Χριστέ μου! εἶπε πάλι. Καὶ ἄρχισε να φωνάζῃ μὲ χαρὰ τά παιδάκια της:

- Θοδωράκη, Φανή! Ξυπνῆστε! Σηκωθῆτε γρήγορα! Καὶ τὰ ἔπιανε πότε ἀπὸ τὰ πόδια, πότε ἀπὸ τὰ χέρια νὰ ξυπνήσουν.

Τὰ δύο παιδιὰ ἐξύπνησαν τέλος ἀπὸ τόν βαθὺ πρωϊνὸ ὓπνο καὶ καθισμένα στὸ κρεβάτι ἔτριβαν τὰ ματάκια των. Τρομαγμένα ἀπὸ τὸ πρωϊνὸ ἀγουροξύπνημα ἐρώτησαν μὲ ἀπορία;

- Γιατί, μαννούλα, μᾶς ἐξύπνησες τόσο πρωΐ;

- Ἐλᾶτε, ἐλᾶτε γρήγορα νὰ ἰδῆτε· τοὺς ἀπάντησε καί τοὺς ἔδειξε τὸ κιβώτιο.

Τί νὰ ἰδοῦν! Ἐπἀνω ἦταν δύο ζευγαράκια ὑποδήματα ἀκριβῶς στὸ πόδι των· ἕνα κουστούμι γιὰ ἀγόρι,ἕνα φορεματάκι  ζεστὸ γιὰ κοριτσάκι, ἕνα φόρεμα μάλλινο σὲ πήχεις γυναικεῖο, δύο τόπια πολύχρωμα, μία κούκλα καὶ ἓνας σιδηρόδρομος, σιδηρόδρομος σωστὸς μὲ μηχανή, σκευοφόρο καί βαγόνια. Τὰ παιδιὰ δὲν ἐχόρταιναν νὰ τὰ βλέπουν  καὶ τά δάκτυλα των ἄρχισαν νὰ τὰ ψάχνουν.

Ἀπὸ κάτω ἦταν καὶ δεύτερος θησαυρός. Κουτιά, κουτιὰ χάρτινα καὶ τενεκεδένια. Ἄλλα εἶχαν κρέας, ἄλλα ψάρια, ἄλλα  συμπυκνωμένο γάλα, ἄλλα νωπὸ βούτυρο, ἄλλα φυστίκια, γαλετάκια, ζάχαρι, σοκολάτα, τσάϊ, καραμέλλες, ἀφρᾶτα  μπισκότα· ὡς καὶ βῶλοι ἦσαν μέσα, νὰ παίζουν παιδιά.

Τὰ ὀρφανὰ τὰ ἔχασαν· ποιός τάχα νὰ ἔστειλε τὰ πολύτιμα πράγματα! Καὶ ἔκπληκτα ἐρώτησαν:

- Ποιός τὰ ἔφερε αὐτά, μητέρα;

- Ὁ καλὸς Χριστός! Τὸν εἷδα μὲ τὰ μάτια μου!

Ὁ Θοδωράκης ἀνυπόμονος ἐπῆρε τὸ κουστούμι καὶ ἄρχισε νὰ τὸ ἐρευνᾷ. Σὲ μία τσέπη ηὗρε ἕνα φάκελο.

- Μαννούλα, κοίταξε ἐδῶ, ἕνα γράμμα· εἶπε καὶ τὸ ἔδωσε στὴ μητέρα του.

Τὸ ἄνοιξαν· εἶχε μέσα ἕνα χαρτονόμισμα τῶν 10 δολλαρίων καὶ ἕνα σημείωμα ἑλληνικὰ γραμμένο.

‹‹ Μία οἰκογένεια ἀπὸ τὸν Καναδᾶ στέλνει τὸ μικρὸ αὐτὸ δῶρο σὲ μία ῾Ελληνίδα μητέρα καὶ στὰ παιδάκια της ››.

Τὴν ὥρα ἐκείνη - εἶχε βγῆ πιὰ ὁ ἥλιος - ἄνοιξε ἡ θύρα τοῦ σπιτιοῦ καὶ ἐμπῆκε μέσα ἡ κυρία Χαρίκλεια, ἀδελφή τοῦ  Ἔρυθροῦ Σταυροῦ καὶ γνωστὴ κυρία τοῦ Φιλοπτώχου Ταμείου τῆς ἐνορίας. Ἔγύριζε ἀπὸ τὴ λειτουργία καὶ ἐπέρασε  νὰ εἰπῇ στὴν κυρα - Ἄννα γιὰ τὸ δέμα, ποὺ εἶχε ἀφήσει περνῶντας. Τὸ ἔστελνε ὁ Ἐρυθρὸς Σταυρός, ποὺ στὸ ὄνομα  τοῦ Χριστοῦ φροντίζει γιὰ τοὺς δυστυχισμένους ὅλου τοῦ κόσμου. Ἀλλὰ δὲν εἶπε τίποτε, γιὰ νὰ μὴν ταράξῃ τὴ προσευχή των.

Γονατισμένοι, μητέρα καὶ ὀρφανά, ἐμπρὸς στὰ εἰκονίσματα εὐχαριστοῦσαν τὸ θεῖο παιδάκι, ποὺ ἐγεννήθηκε τήν  ἡμέρα ἐκείνη, γιὰ νὰ φέρῃ στὸν κόσμο τὴν παρηγορία, τὴν ἀγάπη, τὴν καλωσύνη. Τὸν παρακαλοῦσαν ἀκόμη νὰ  προστατεύῃ τὴν ἄγνωστη καὶ μακρινὴ ἐκείνη οἰκογένεια μὲ τὴ γενναία χριστιανικὴ καρδιά.

Θερμὰ δάκρυα, ποὺ ἔλαμπαν σὰν διαμάντια, κατέβαιναν ἀπὸ τὰ μάτια των!

Νικόλαος Α. Κοντόπουλος

Πηγή : Αναγνωστικό Ε' Δημοτικού 1957

Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, ἀκολουθήσωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ, μετὰ τῶν Μάγων Ἀνατολῆς τῶν Βασιλέων. Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ἀκαταπαύστως ἐκεῖ. Ποιμένες ἀγραυλοῦσιν, ᾠδὴν ἐπάξιον΄ Δόξα ἐν ὑψίστοις λέγοντες, τῷ σήμερον ἐν Σπηλαίῳ τεχθέντι, ἐκ τῆς Παρθένου, καὶ Θεοτόκου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Τί θαυμάζεις Μαριάμ; τί ἐκθαμβεῖσαι τῷ ἐν σοί; Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρόνῳ ἐγέννησα φησί, τοῦ τικτομένου τὴν σύλληψιν μὴ διδαχθεῖσα. Ἄνανδρος εἰμί, καὶ πῶς τέξω Υἱόν, ἄσπορον γονὴν τίς ἑώρακεν, ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται. Χριστὸς ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός, πάντως ὡς οἶδεν ὡς ἠθέλησε καὶ ὡς, ηὐδόκησεν, ἄσαρκος γὰρ ὢν, ἐσαρκώθη ἑκών, καὶ γέγονεν ὁ Ὢν, ὃ οὐκ ἦν δι' ἡμᾶς, καὶ μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος. Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστὸς τὸν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι.

ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ

(Πώς αρκετοί συγχωριανοί μου περνούσαν τα Χριστούγεννα, στο σκλαβωμένο σήμερα  χωριό μου)

Του Β. Χαραλάμπους

«Η εορτή των Χριστουγέννων δίνει πρωτίστως μήνυμα θεολογικό και έπειτα διδάγματα ηθικά.  Η Εκκλησία μας εορτάζει τα Χριστούγεννα, για να δοξολογήσει τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό, τον Υιό και Λόγο του Θεού, που από άπειρη αγάπη σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος για τη σωτηρία μας», τόνιζε ο μ. Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης σε εόρτιο κείμενό του για τα Χριστούγεννα,  το έτος 2004.

Αυτός ο λόγος του Αρχιμανδρίτη Γεώργιου Καψάνη, μου έδωσε την αφορμή να γράψω κάτι που τα τελευταία χρόνια με προβλημάτιζε. Το αν έπρεπε δηλαδή να γράψω στη διμηνιαία εφημερίδα του σκλαβωμένου χωριού μου τη Ζώδεια της περιοχής Μόρφου, ένα μικρό λαογραφικό κείμενο για το πώς αρκετοί συγχωριανοί μου περνούσαν τα Χριστούγεννα.

Η αναφορά σε λαογραφικό κείμενο, σίγουρα παραπέμπει σε παραδοσιακά έθιμα.  Όμως δεν είναι αυτό που εννοώ, καθότι δεν είχαμε ιδιαίτερα έθιμα στο σκλαβωμένο σήμερα χωριό μου.  Ούτε και  ιδιαίτερο στολισμό είχαμε.  Εκείνη τη μέρα τα παλιά χρόνια το μόνο που έκαναν αρκετοί συγχωριανοί μου ήταν να πηγαίνουν αχάραδα στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού (τώρα οι Τούρκοι την έκαναν τζαμί), για τη Θεία Λειτουργία της Γέννησης του Χριστού.  Οπωσδήποτε θα συμμετείχαν στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. 

Η Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία, στο χωριό μου ήταν σαν μια μικρή αγρυπνία. Όσο αφορά το υπόλοιπο της μέρας, μετά τη Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία, δεν είχε κάτι διαφορετικό. Ούτε και πολύ διαφορετικό φαγητό υπήρχε, αλλά ούτε και εδέσματα, για αρκετούς συγχωριανούς μου.  Είχαν όμως μια χαρά διαφορετική αρκετοί από αυτούς (όχι όλοι φυσικά). Θα φανώ υπερβολικός αν πω ότι δεν υπήρχε κάποιο  εξωτερικό ερέθισμα που να τους έδιδε ξεχωριστή χαρά τη  μέρα αυτή.  Γι’ αυτούς ήταν Χριστούγεννα.

Με πολλή σοβαρότητα τα γράφω αυτά.  Αυτή ήταν η χαρά για αρκετούς από αυτούς.   Ήταν Χριστούγεννα.  Πολλές φορές δοκίμασα να το γράψω τούτο το αλλιώτικο λαογραφικό κείμενο, αλλά η πολύ πιθανή αντιμετώπισή του ως έκφρασης ‘’διανοουμενίστικου ρομαντισμού’’,  το άφηνε για ευθετότερο χρόνο.

Αυτή ήταν η πηγή της χαράς, για αρκετούς από τους συγχωριανούς μου, η Γέννηση του Χριστού.  Τα ηθικά διδάγματα ακολουθούσαν.  Στις μέρες μας ξεκινούμε από τα ηθικά διδάγματα, αλλά και μένομε στα ηθικά διδάγματα, ως να μην εορτάζομε «οι πιστοί Χριστιανοί τα Χριστούγεννα ως μετοχή στο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Λόγου» 

 

(από το εόρτιο κείμενο των Χριστουγέννων κατά το έτος  2004, του Αρχιμανδρίτη Γεώργιου Καψάνη).

O ηγούμενος της Μονής Σίμωνος Πέτρας και αθωνίτες πατέρες στη Σαφίτα στο πλευρό του δοκιμαζόμενου συριακού λαού

το Άγιον όρος πήγε Συρία η Ελλάδα πήγε Συρία ……
Το Άγιον Όρος έβγαλε τη ντροπή μας….έσπασε το εμπάργκο.Αντιπροσωπεία αθωνιτών πατέρων από το Άγιο όρος την πνευματική πυριτιδαποθήκη της παγκόσμιας χριστιανοσύνης βρίσκεται στο πλευρό των χειμαζόμενων σύριων ομοδόξων και μη.Οι αγιορείτες που προέρχονται από τη μονή της Σιμωνόπετρας παραβρέθηκαν μάλιστα στην εορταστική εκδήλωση όπου φωταγωγήθηκε χριστουγεννιάτικο δένδρο 22 μέτρων προς τιμήν των μαρτύρων στην πόλη Σαφίτα στην επαρχία της Ταρτούς στη  Συρία. Πρωτοστάτης της ελληνικής αντιπροσωπείας από το Άγιον Άγιον όρος είναι ο αρχιμανδρίτης Ελισαίος ηγούμενος της Μονής Σίμωνος Πέτρας ο οποίος σε δήλωση στο κρατικό πρακτορείο sana αναφέρει :

“Ερχόμαστε στη Συρία για να στείλουμε ένα μήνυμα χαράς και ελπίδας στο συριακό λαό ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο.Είμαστε αγχωμένοι γιατί ο συριακός λαός υποφέρει από αυτές τις μεγάλες τραγωδίες και προσευχόμαστε στο Θεό για την εξάλειψη της αδικίας και της οδύνης που διακατέχει το συριακό λαό  » .

Ο ηγούμενος π.Ελισαίος δήλωσε ότι η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ θα εργαστεί για να βοηθήσει το συριακό λαό για να του δοθεί η ευκαιρία να ζήσει αξιοπρεπώς και χωρίς καμιά εξωτερική παρέμβαση.Το δένδρο 6 μ διαμέτρου υψώθηκε στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας της Παναγίας.Μια φάτνη τοποθετήθηκε κοντά του. .sana 24/12/15

dimpenews.com

Ενα Χριστουγεννιάτικο θαύμα -Κοριτσάκι «ξαναζωντάνεψε» μισή ώρα μετά τον θάνατό της

 
Πέντε μήνες έχουν περάσει από τότε που οι γονείς της Μπέλα νόμιζαν ότι θα την έχαναν για πάντα. Η 41χρονη Φραντσέσκα και 44χρονος Λι έβλεπαν την κόρη τους να περνά τις τελευταίες της στιγμές αφού το μηχάνημα το οποίο την κρατούσε στη ζωή αποσυνδέθηκε.
Ωστόσο μισή ώρα αργότερα και ενώ το κοριτσάκι ήταν νεκρό, όλοι έμειναν άναυδοι όταν διαπίστωσαν ότι το παιδί είχε επιστρέψει και ανέπνεε μόνο του.

Τα Χριστούγεννα η Μπέλα θα ψάλλει ύμνους στο σπίτι της στο Έσεξ στη Βρετανία έχοντας αναρρώσει πλήρως.

«Είναι εκπληκτικό, σαν να μας έπεσε το λαχείο. Η Μπέλα ολοκλήρωσε την οικογένειά μας και τώρα είναι απίστευτο πόσο καλά τα πάει. Όταν λέει ‘μαμά’ λιώνει η καρδιά μου», λέει η μητέρα της.

Η περιπέτεια της υγείας της ξεκίνησε όταν η Μπέλα άρχισε να χάνει τα μαλλιά και τις δυνάμεις της. Η κατάσταση της επιδεινώθηκε ραγδαία όταν οι εξετάσεις έδειξαν σοβαρές ανωμαλίες και στις δύο πλευρές του εγκεφάλου. Οι γιατροί είπαν πως πιθανώς έπασχε από μιτοχονδριακό νόσημα, που είναι θανατηφόρο.

«Μας είπαν τρεις φορές πως δεν θα τα κατάφερνε κι έτσι κάθε μέρα προσευχόμασταν στο πλευρό της», περιγράφει η μητέρα της.

Στις 21 Ιουλίου η οικογένεια ενημερώθηκε πως είχε έρθει η ώρα να πουν αντίο.

«Καθόμουν και σκεφτόμουν ‘γιατί σε μας;’. Όλοι κλαίγαμε», περιγράφει η μητέρα της. Έβγαλαν τις τελευταίες τους φωτογραφίες και η αναπνευστική στήριξη αποσυνδέθηκε.

Μισή ώρα αργότερα όμως συνέβη ένα θαύμα. Τα επίπεδα οξυγόνου ανέβηκαν και πάλι και οι γιατροί είπαν στους συντετριμμένους γονείς πως η κόρη τους θα τα κατάφερνε!

«Δεν έχω ξανακλάψει από τότε. Τα συναισθήματά μου έχουν παγώσει, είχα κλάψει τόσο πολύ όλη εκείνη την περίοδο που δεν έχω πια δάκρυα. Θα μου πάρει καιρό να το ξεπεράσω, να περιμέναμε να πάρει την τελευταία της ανάσα!», λέει η μητέρα της.

Πηγή

Χριστός ετέχθη!

Οι 10 μακράν καλύτερες συμβουλές διατροφής για το διάστημα των εορτών

 

Η περίοδος των εορτών φέρνει την οικογένεια και τους φίλους κοντά για να γιορτάσουν τις παραδόσεις και να ανταλλάξουν ευχές. Κατά το ίδιο διάστημα μας δίνονται πολλές ευκαιρίες για κοινωνικές εκδηλώσεις με φαγητό και ποτό. Ακόμα και οι πιο πειθαρχημένοι αγωνίζονται με τον πειρασμό κάποιας λιχουδιάς.

Για να κρατήσετε την υγιεινή σας διατροφή όσο πιο ανεπηρέαστη γίνεται, ακόμα και σε κάποιο πάρτι, θα πρέπει να έχετε μια στρατηγική. Οι ειδικοί συμφωνούν: Έχοντας ένα σχέδιο ή ένα πρόγραμμα, θα σας βοηθήσει να χειριστείτε τη νύχτα με το φαγητό και το ποτό.
Σκεφτείτε την όρεξή σας σαν ένα λογαριασμό εξόδων, και αναρωτηθείτε πόσα θέλετε να ξοδέψετε σε ποτά, ορεκτικά και επιδόρπια. Δώστε την άδεια στον εαυτό σας να απολαύσει τα αγαπημένα σας φαγητά σε λογικές πάντα ποσότητες.


Για να βοηθήσετε τον εαυτό σας στα χριστουγεννιάτικα πάρτι, χωρίς να μαζεύονται παραπανίσια κιλά, διαβάστε παρακάτω 10 συμβουλές:
1.Να είστε προσεκτικοί με τις γαρνιτούρες
Στα Χριστουγεννιάτικα πάρτι, τα σπίτια είναι στολισμένα με αστραφτερά στολίδια και φωτάκια. Όταν πρόκειται όμως να «στολίσετε» το πιάτο σας θα πρέπει να είστε λίγο πιο προσεκτικοί. Για να γλιτώσετε περαιτέρω θερμίδες, προσέξτε τις γαρνιτούρες όπως είναι τα καρύδια, το τυρί, η κρέμα γάλακτος, οι σάλτσες, το βούτυρο και η σαντιγί. Είναι προσθήκες που ενώ δεν είναι απαραίτητες για ένα γεύμα, μπορεί να σας προσθέσουν κιλά. Περιορίστε λοιπόν τις θερμίδες, όπου μπορείτε, ώστε το γεύμα να σας κάνει να νιώσετε ικανοποιημένοι αλλά όχι φουσκωμένοι.
2. Φορέστε εφαρμοστά ρούχα και κρατήστε το ένα χέρι σας απασχολημένο
Όταν φοράτε άνετα ρούχα, αυξάνονται οι πιθανότητες για υπερφαγία. Καθώς χαζεύετε τον εντυπωσιακό στολισμό της αίθουσας, κρατήστε στο ένα σας χέρι ένα ποτό, ώστε να μην είναι τόσο εύκολο να τσιμπολογάτε όλη την ώρα.
3. Μασήστε τσίχλα
Όταν δεν θέλετε να φάτε, μασήστε μια τσίχλα χωρίς ζάχαρη. Αυτό λειτουργεί καλά όταν μαγειρεύετε ή όταν σας έρθει στο μυαλό η ιδέα για επιδρομή στο μπουφέ.
4. Γίνετε σνομπ με το φαγητό
Αν δεν σας αρέσει ένα φαγητό, μην το φάτε. Ρίξτε μια ματιά στο μπουφέ και βρείτε τα τρόφιμα που είναι πραγματικά θησαυρός και παραλείψτε τα κοινά πιάτα που είναι εύκολο να βρείτε όλο το χρόνο. Και όχι, δεν είναι υποχρέωσή σας να φάτε οτιδήποτε υπάρχει στο μπουφέ! Διαλέξτε λοιπόν τις αγαπημένες σας Χριστουγεννιάτικες λιχουδιές, βρείτε μια θέση και, αργά και με προσοχή, απολαύστε την κάθε σας μπουκιά.
5. Μην παραλείπετε γεύματα
Πριν από ένα πάρτι πρέπει να τρώτε κανονικά τα γεύματά σας. Οι άνθρωποι που παραλείπουν γεύματα μέσα στην ημέρα, ώστε να εξοικονομήσουν θερμίδες, επειδή είναι καλεσμένοι το βράδυ για φαγητό, τείνουν τελικά να τρώνε πολύ περισσότερο. Τρώγοντας λογικά καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας θα περιορίσετε την πείνα σας το βράδυ και θα ενδυναμώσετε λίγο την αυτοσυγκράτησή σας. Ξεκινήστε με ένα θρεπτικό πρωινό, φάτε ένα ελαφρύ γεύμα το μεσημέρι, και λίγο πριν την εκδήλωση φάτε ένα μικρό σνακ ή μια σαλάτα.
6. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας
Όταν φτάσετε στο πάρτι, πιείτε ένα ανθρακούχο νερό και περιμένετε τουλάχιστον 30 λεπτά πριν το φαγητό. Αυτό θα σας δώσει το χρόνο να χαλαρώσετε, να εγκλιματιστείτε με το περιβάλλον αλλά και να διερευνήσετε τις διατροφικές επιλογές του μπουφέ πριν ξεκινήσετε να τρώτε ό,τι βρείτε μπροστά σας. Ένας μπουφές είναι μια πρόσκληση και αν δεν το ελέγξετε και δεν κάνετε σοφές επιλογές προσεκτικά, είναι πιθανό να καταλήξετε στην υπερφαγία.
7. Διασκεδάστε
Η ειδική Cynthia Sass προτείνει να αποτραβήξετε την προσοχή σας από το φαγητό και να μαζέψετε τους καλεσμένου σας ώστε να κάνετε κάτι πιο δραστήριο κατά τη διάρκεια του πάρτι. Μπορείτε να οργανώσετε διάφορα παιχνίδια που παίζονται με ομάδες όπως για παράδειγμα η παντομίμα ή ακόμα και να νοικιάσετε ένα dvd για καραόκε. «Τα καλύτερα πάρτι περιλαμβάνουν σίγουρα και τον χορό. Γιατί λοιπόν να μην καθιερώσουμε τον χορό μετά το φαγητό σαν ένα καινούριο έθιμο στα χριστουγεννιάτικα πάρτι;»
8. Αντικαταστήστε τα ποτά με μη αλκοολούχα ροφήματα
Τα αλκοολούχα ποτά είναι φορτωμένα με θερμίδες, ειδικά εκείνα τα αγαπημένα σας κοκτέιλ. «Κόψτε τις θερμίδες του  αλκοόλ στο μισό βάζοντας περισσότερο νερό ή σόδα μέσα σε αυτά» προτείνουν οι ειδικοί.
9. Παραλείψτε τα ορεκτικά
Αποφύγετε τα ορεκτικά. Αν θέλετε κάτι να μασουλάτε πριν το γεύμα, προτιμήστε λαχανικά, φρούτα ή μια μικρή χούφτα ξηρούς καρπούς.
10. Περιορίστε την ποικιλία.
Οι ειδικοί προτείνουν να βάζετε στο πιάτο σας μόνο δύο ειδών τρόφιμα κάθε φορά που πηγαίνετε στο μπουφέ. «Η ποικιλία διεγείρει την όρεξη, οπότε αν περιορίσετε τις επιλογές σας σε λίγα είδη τροφίμων και επιμείνετε σε αυτά, θα είναι πιο εύκολο να ελέγξετε την ποσότητα που θα φάτε».
Τα εορταστικά πάρτι, είναι κάτι περισσότερο από την υπερκατανάλωση ποτού και φαγητού. Είναι ένα διάστημα για να χαρείτε τις παραδόσεις της εποχής και να απολαύσετε την παρέα της οικογένειας και των φίλων σας. Εάν εστιάσετε στο πνεύμα της εποχής και να λάβετε σοβαρά υπόψη τις συμβουλές των ειδικών, το  πιθανότερο είναι να περάσετε αυτές τις ημέρες χωρίς να αποκτήσετε ούτε ένα κιλό παραπάνω.
Σε περίπτωση που τελικά όμως το παρακάνετε, μην τα βάλετε με τον εαυτό σας. Οι ειδικοί συστήνουν απλώς να επιστρέψετε στην καθημερινότητά σας τρώγοντας φυσιολογικά και κάνοντας γυμναστική όπως κάνατε. 

πηγή

Επιτέλους έγινε νόμος ο …υπόνομος

Συγχαρητήρια στη Βουλή των Ελλήνων για το αναμενόμενο χριστουγεννιάτικο δώρο προς τον ελληνικό λαό. Αιώνες τώρα το περίμενε η ελληνική κοινωνία, καταπιεζόμενη από συντηρητικές, οπισθοδρομικές, αφιλάνθρωπες και ανεγκέφαλες ιδεοληψίες. Παραδόσεις και ήθη και έθιμα συμπεπλεγμένα με  σύνδρομα κατωτερότητας, με στενοκεφαλιά, οι οποίες δεν διέθεταν, επαναλαμβάνω αιώνες τώρα, λίγη φαιά ουσία, λίγη ανθρωπιά τέλος πάντων, για να δουν κατάματα το πρόβλημα κάποιων συνανθρώπων τους και να δείξουν την ανάλογη αγάπη. Όμως η θεά τύχη έφερε έτσι τα πράγματα ώστε με τα κατάλληλα πρόσωπα και στην κατάλληλη ώρα να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα.

Δεν είναι δυνατόν να μην είναι κανείς ευχαριστημένος. Οι βουλευτές, οι οποίοι θα πάνε τώρα με ήσυχη τη συνείδησή τους στα χωριά τους, να γιορτάσουν τη Γέννηση του Χριστού στον κόσμο και στις καρδιές τους, αφού έκαναν μια τεράστια φιλανθρωπία με την ψήφο τους. Αυτοί που «εξυπηρετήθηκαν» με το αποτέλεσμα και  αναθάρρησαν επιτέλους, καθώς απαξίωνε  η κοινωνία μια ζωή τις προτιμήσεις τους και τα καπρίτσια τους και δεν ήθελε να τα αναγνωρίσει επίσημα και θα νοιώσουν επιτέλους άνθρωποι ισότιμοι και κάτι παραπάνω. Αλλά και όλοι οι Έλληνες, άσχετα αν είναι βαφτισμένοι ή αβάπτιστοι, αν είχαν λόγο ή υποχρέωση εκ της θέσεώς τους και της ιδιότητας τους να μιλήσουν ή να αντιδράσουν, αν συμφωνούν ή διαφωνούν με το αποτέλεσμα, θα συνεχίσουν ήσυχοι πλέον τη ζωή τους, διότι τους πήραν το κεφάλι τόσον καιρό τα μέσα επικοινωνίας μ` αυτό το θέμα.

 Όλα πήγαν καλά λοιπόν και όλοι συνήργησαν αναλόγως, για να φυσήξει αυτός ο ευωδιαστός αέρας μέσα στον ιερό χώρο της Βουλής αλλά και σ` όλη την Ελλάδα. Από δω και πέρα όλα θα πάνε πολύ καλύτερα.

Είναι προφανές πως έχει να συνεχίσει το έργο της η Βουλή. Με σημαντικότερα θέματα. Διότι αυτή είναι η αποστολή της. Πρώτα να συμπληρώσει τα όποια κενά αυτού του νόμου, που είναι ελλιπής και να προχωρήσει σε ιερότερες και παλικαρίσιες αποφάσεις. Να σκεφτεί τι θα γίνει και με τα αιτήματα άλλων συμπολιτών μας. Υπάρχουν κάποιοι, που έχουν αδυναμία  στα παιδιά. Τα αγαπούν τόσο πολύ, μέχρι τρέλας και δεν αντέχουν  χωρίς αυτά. Περιμένουν τη σειρά τους να ζητήσουν από τη Βουλή, για  να ψηφιστεί νόμος και γι` αυτούς, ώστε να έχουν το δικαίωμα να τα κάνουν δικά τους, όποια τους αρέσουν και όποτε θέλουν. Να τα αγκαλιάζουν, να τα χαϊδεύουν, να τα πηγαίνουν ελεύθερα στα σπίτια τους για φιλοξενία, καθόσον είναι χαρακτηριστική η αρετή των Ελλήνων από αρχαιοτάτων χρόνων, να τα παίρνουν στα κρεβάτια τους, για να τα δείχνουν την αγάπη τους, όπως αυτοί πολύ καλά γνωρίζουν. Το έχουν μεγάλο πόθο αυτό, έχουν μεγάλο καημό και πρέπει η Βουλή να το σεβαστεί, ως όργανο του Κράτους, που δείχνει φοβερή κατανόηση στα προβλήματα των πολιτών. Ελπίζουν και είναι βέβαιοι πως δεν θα αδικηθούν, αφού έχει ανάλογο προηγούμενο η υπόθεση.

Ακόμη, πληροφορηθήκαμε πως υπάρχει και μια άλλη αξιοσέβαστη μερίδα συμπολιτών μας, με επιθυμίες και γούστα λίγο πιο ζωηρά, θα λέγαμε. Αυτοί δε ζητάνε πολλά, απ` ό,τι μάθαμε. Αυτοί αγαπάνε τα ζώα. Τα αγαπάνε όμως παθιασμένα. Είναι ξετρελαμένοι μαζί τους. Το μυαλό τους και η καρδιά τους είναι κολλημένα σ` αυτά. Ίσως είναι πιο συνεσταλμένοι από τους άλλους, διότι φοβούνται μην παρεξηγηθεί αυτή η υπερβολική αγάπη τους, η λίγο παράξενη και δεν μπορέσει να γίνει κατανοητή. Αν ήταν δυνατόν να βρεθούν κάποιοι βουλευτές, να τους συναντήσουν, να ακροαστούν τον πόνο τους και τον καημό τους και να δρομολογήσουν κάτι και γι` αυτούς. Να υποβάλουν υπόμνημα στη Βουλή. Έστω να μπορούν να τα συμπεριλάβουν  με κάποιο ιδιωτικό συμφωνητικό στην ιδιοκτησία τους αρχικά και στη συνέχεια θα ανοίξει ο δρόμος και για τη συμβίωση και για το γάμο, γιατί όχι; Είναι πολύ αισιόδοξοι πως θα λυθεί το θέμα και δεν έχουν άδικο. Ο αέρας της ελευθερίας  πνέει τόσο  δυνατός, που κοντεύει να μας πνίξει και δε θα γίνει πραγματικότητα το όνειρό τους;

Πιθανόν να υπάρχουν και άλλοι συμπολίτες μας που έχουν κι αυτοί κάτι να ζητήσουν παρόμοιο. Δεν έχει πέσει στην αντίληψή μας. Τους προτείνουμε όμως να μην το βάλλουν κάτω. Ας αφήσουν τις ντροπές και τις φοβίες κι ας τρέξουν, πριν είναι πολύ αργά. Τώρα. Τώρα είναι ο καιρός. Τρέξτε, μη χάσετε την ευκαιρία. Το μαγαζί έχει απ` όλα τα είδη και τα δίνει σε τιμή ευκαιρίας.

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 24-12-2015

Απόψε...

 

Ἄκου, ψυχή μου - ἀπόψε ἀγγέλοι ψάλλουν

    καὶ στὰ γαλάζια τ' ἄπειρου χερουβικοὶ χοροὶ

τ' Ὄνομα ὑμνολογοῦν τοῦ Τρισμεγάλου.

Ὢ παντοδύναμη, ἄφθαρτη, τρανή,

 τοῦ κόσμου Αἰτία, π' ἁρμονικὰ τὴ δόξα Σου ἱστορεῖ

κι' ἡ γῆ ἡ φθαρτὴ κι' οἱ ἄφθαρτοι οὐρανοί·

 

   καθὼς ἀπόψε φεύγοντας γοργοὶ

τῶν ἄστρων οἱ φωτόγραφτοι, τρανοί, γιγάντιοι γύροι,

ὕμνους σὲ Σὲ θὰ λὲν ὣς τὴν αὐγή,

κάποιο γλυκοχαρμόσυνο σκοπὸ

θὰ τραγουδήσ' ἡ λύρα μου κι' ἡ πούλια ὅσο νὰ γείρη

τὸν ὕμνο τῶν ἀγγέλων θὰ Σοῦ πῶ.

Γ. Βερίτης
Πηγή: Ἄπαντα Ποιήματα, Γ. Βερίτη, «Ἡ Δαμασκός», σελ. 126.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://hamomilaki.blogspot.gr/

Το περιοδικό TIME διαλέγει τις κορυφαίες φωτογραφίες του 2015!

Όλες οι φωτογραφίες που απαρτίζουν το Top 10 του περιοδικού TIME για το 2015 επιλέχθηκαν προσεκτικά ανάμεσα από χιλιάδες στιγμιότυπα, από την ομάδα του, παρουσιάστηκαν “χωρίς λογοκρισία” και καθεμιά ξεχωριστά αντανακλά την μοναδική και δυναμική οπτική του κάθε φωτογράφου.... Οι μεγάλοι φωτορεπόρτερ σήμερα τραβούν εξαιρετικέ
ς εικόνες με απύθμενη δύναμη που άλλοτε συμπληρώνουν το “ρεπερτόριο” των δημοσιογράφων που καλύπτουν τα γεγονότα κι άλλοτε λειτουργούν αυτόνομα περιγράφοντας χωρίς λόγια μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας. Αυτές είναι οι 10 καλύτερες φωτογραφίες του 2015 όπως τις επέλεξε το TIME…

Στον απόηχο του σεισμού στο Νεπάλ μια μητέρα θρηνεί το χαμό της τρίχρονης κόρης της στα συντρίμμια.

Όταν ανακοινώθηκε η νίκη του Muhammadu Buhari, πλήθος πολιτών άρχισε να πανηγυρίζει στους δρόμους της Νιγηρίας. Ο άνδρας στη φωτογραφία στεκόταν δίπλα στο πεζοδρόμιο όταν χτυπήθηκε από ένα διερχόμενο μηχανάκι που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα.

Η ξηρασία στην Καλιφόρνια και οι βαθιές συνέπειές της. 

Η φωτογραφία του τρίχρονου Alan Kurdi που συγκλόνισε ολόκληρο τον πλανήτη. 

Το χάος στα πρόσωπα των οικογενειών που χωρίζονται μεταξύ τους στα σύνορα Ελλάδας- ΠΓΔΜ. 

Ουκρανοί στρατιώτες στα παγωμένα δάση.

Σαν πίνακας του 19ου αιώνα, η φωτογραφία αποτελεί στιγμιότυπο από την πυρκαγιά ‘Rocky Fire’ στην Καλιφόρνια που κατάφερε να κάψει περισσότερα από 20.000 στρέμματα γης σε λιγότερο από 24 ώρες. 

Η συγκλονιστική φωτογραφία του πατέρα που πήρε στην αγκαλιά τα δυο παιδιά του εν μέσω του πανικόβλητου πλήθους κατά τη διάρκεια ομηρίας στο Παρίσι, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις. 

Φωτογραφία από τον πλανήτη Πλούτωνα όπως τον απαθανάτισε το New Horizons της NASA. Η υψηλής ανάλυσης εικόνα, είναι η πρώτη από πολλές ακόμη που θα δημοσιευθούν τους επόμενους μήνες και τραβήχτηκε 9 χρόνια μετά την αναχώρηση του αεροσκάφους από τη Γη.

πηγή