η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (1916-1922) και τα μηνύματα που εκπέμπει

Συγγραφέας:  Αντώνης Παυλίδης

 

Η Βουλή των Ελλήνων, ως γνωστόν, με ομόφωνη απόφασή της τον Φεβρουάριο του 1994, έλαβε μια ιστορική απόφαση, που θα έπρεπε να είχε λάβει πολύ νωρίτερα: Όρισε τη 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου κατά την περίοδο 1916-1922. Θα αποπειραθούμε να κάνουμε μια νηφάλια αναφορά στο ζήτημα αυτό, παρότι απωθεί τους φανατικούς του παρόντος, που εκπροσωπούν τη λογική της «πολιτικής ορθότητας».
Τα τελευταία χρόνια τίθενται ιδιαίτερα έντονα απ’ τους τελευταίους   κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις.  Λέγεται π.χ. ότι δεν πρέπει η χώρα μας να προκαλεί την Τουρκία με αποφάσεις όπως αυτή της Βουλής το 1994, ότι πρέπει να αφαιρεθούν άμεσα από τα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας όλα όσα ενοχλούν την Τουρκία (κι όχι γιατί την ενοχλούν), κ.λπ. Κάποιοι μάλιστα προτείνουν τη συγγραφή κοινών εγχειριδίων ιστορίας, πράγμα βέβαια που ακούγεται ευχάριστα, αλλά είναι άτοπο  αν δεν συνοδεύεται από ένα ελάχιστο κοινό ιδεολογικό πλαίσιο των δύο χωρών, και προ πάντων, όπως στην περίπτωση Ελλάδας και Τουρκίας, αν υπάρχουν ανοικτά ζητήματα (Κύπρος, Αιγαίο, κ.λπ.). Όλοι λοιπόν αυτοί οι «ειδικοί» εκφράζουν μια πραγματικότητα μάλλον εικονική, εκφράζοντας περισσότερο τις επιθυμίες τους παρά τα  πραγματικά δεδομένα. Εξετάζουν τα δεδομένα της Τουρκίας χρησιμοποιώντας τις καθιερωμένες «μήτρες» που ισχύουν στις διεθνείς σχέσεις, αγνοώντας όμως τις σημαντικές ιδιαιτερότητες της τουρκικής περίπτωσης και τα αίτια που παράγουν τις αλλεπάλληλες κρίσεις στις σχέσεις των δύο χωρών. Χρησιμοποιούν τη μέθοδο του εξευμενισμού, αγνοώντας τα μηνύματα που από το βάθος των αιώνων ο ίδιος ο Θουκυδίδης εκπέμπει: ότι αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς τη σύγκρουση. Αυτό που μπορεί να την αποτρέψει είναι η οικοδόμηση φιλικών σχέσεων πάνω στην αλήθεια και την αξιοπρέπεια και των δύο ενδιαφερομένων.
Σε πολλές περιπτώσεις προχωρούν σε αφελείς υπεραπλουστεύσεις. Υποστηρίζουν, για παράδειγμα, ότι κατά την περίοδο εκείνη είχαμε πόλεμο και στον πόλεμο, παρουσιάζονται αγριότητες απ’ όλες τις πλευρές. Αγνοούν όμως ότι το «ολοκαύτωμα εν ροή» των Ελλήνων του Πόντου (και της υπόλοιπης Μ. Ασίας) ξεκίνησε πολύ πριν το 1919, που έγινε η ελληνική απόβαση στη Σμύρνη, και ότι τα γυναικόπαιδα, που κυρίως υπέστησαν  τη βαρβαρότητα, δεν συμμετείχαν σε κανένα πόλεμο. Ο αφανισμός των χριστιανικών εθνοτήτων από τον μικρασιατικό χώρο είχε προαποφασιστεί, όπως όχι μόνο το πλήθος των διαθέσιμων τεκμηρίων μαρτυρεί, αλλά ακόμη και αξιόλογοι Τούρκοι επιστήμονες (όπως π.χ. ο Taner Akçam) ομολογούν.
Η ιδεολογία του σύγχρονου τουρκικού κράτους αντικατοπτρίζεται τόσο στα διδακτικά εγχειρίδια, όπου κυριαρχούν σύμβολα  ρατσισμού και εθνικισμού, όσο και στα μνημεία. Το μνημείο του Τοπάλ Οσμάν, του Άϊχμαν των Ποντίων, που δεσπόζει στον λόφο της Κερασούντας, και το μνημείο του αρπακτικού Τούρκου νικητή απέναντι στον καταρρεύσαντα Έλληνα στο Αφιόν Καραχισάρ, εκφράζουν αυτήν ακριβώς την ιδεολογία.  Παρότι η συλλογική συνείδηση του τουρκικού λαού μέσω αυτών των μηχανισμών διαμορφώνεται σε αρνητική κατεύθυνση, όμως αυτό δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει στον αγώνα για οικοδόμηση μιας πραγματικής φιλίας και ειρήνης μεταξύ των δύο λαών.
Αυτό που γνώριζαν οι Πόντιοι 2ης και 3ης γενιάς από τους γονείς και τους παππούδες τους, σήμερα μπορεί να το γνωρίσει σε όλη του την έκταση κάθε Έλληνας. Οι αλλεπάλληλοι τόμοι που έχουν εκδοθεί –με αποκορύφωμα τον τόμο που εξέδωσε η Βουλή των Ελλήνων το 2004– και οι άπειρες μελέτες που ετοιμάζονται αποδεικνύουν ότι το έγκλημα αυτό είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός. Άλλωστε η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου –στο πλαίσιο της Γενοκτονίας όλων των χριστιανικών λαών της Ανατολής από το καθεστώς των Νεοτούρκων– τον Νοέμβριο του 2007 από τον πλέον αρμόδιο φορέα, τη Διεθνή Ένωση Ακαδημαϊκών για τη μελέτη των Γενοκτονιών (I.A.G.S), συντρίβει εκ των πραγμάτων κάθε απόπειρα εσωτερικής αμφισβήτησης. Ο ΟΗΕ, με το ψήφισμά του το 1948 για τον ορισμό του εγκλήματος της Γενοκτονίας, δηλώνει ότι δεν πρόκειται για έγκλημα εναντίον ενός μόνο έθνους, έστω και τμήματός του. Πρόκειται για έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.    Συνεπώς, ο αγώνας για την αναγνώριση του εγκλήματος δεν αφορά μόνο τους Πόντιους, ή μόνο τους Έλληνες. Αφορά όλη την ανθρωπότητα. Οι δίκαιοι που αγωνίζονται για την αναγνώριση της Γενοκτονίας δεν είναι τυπικοί αγωνιστές, αλλά αγωνιστές των  θεμελιωδών δικαιωμάτων της ανθρωπότητας.   Συνεπώς ο αγώνας τους είναι ο σημαντικότερος αγώνας που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Αγωνίζονται γιατί γνωρίζουν καλά ότι η ασυλία του θύτη προκαλεί τις επόμενες Γενοκτονίες. Γνωρίζουν, για παράδειγμα, ότι η απόφαση του Χίτλερ για την «τελική λύση» απέναντι στους Εβραίους βασίστηκε στην ασυλία του Κεμάλ και των Νεοτούρκων για τις Γενοκτονίες που προηγήθηκαν.
Κεντρικός στόχος  του  αγώνα  των ποντιακών φορέων μετά το 1994 είναι η διεθνοποίηση της Γενοκτονίας και η αναγνώρισή της  από το επίσημο τουρκικό κράτος. Ο στόχος όμως αυτός, αν και έχει μεγάλες δυσκολίες, όμως δεν πτοεί τους  Ποντίους, που, ως φορείς της ιδεολογίας της ειρήνης και της δημιουργικής συνεργασίας, δεν έχουν άλλο δρόμο. Γνωρίζουν  κάτι που αγνοούν οι τεχνικοί των διεθνών μας σχέσεων∙ ότι, αν αναγνωριζόταν από νωρίς το έγκλημα αυτό, η ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων μετά το 1922 θα ήταν διαφορετική. Δεν θα είχε ούτε Σεπτεμβριανά, ούτε Κυπριακό, ούτε Ίμια. Η δομή και η ιδεολογία του τουρκικού κράτους είναι που διαπερνά τη συλλογική συνείδηση του τουρκικού λαού και γεννά την  επιθετικότητα. Ο αγώνας συνεπώς των Ποντίων είναι αγώνας πρωτίστως για την ειρήνη. Οι άλλοι, οι μεταμοντέρνοι «ειδικοί», που προτείνουν μια «φιλία» χωρίς όρους και προϋποθέσεις, προς μια Τουρκία όχι ανθρώπινη αλλά ρατσιστική, που φυλακίζει  και εξολοθρεύει  ό,τι διαφορετικό αντιστέκεται στην ιδεολογία της παρακμής, συντελούν, προφανώς χωρίς να το επιθυμούν,  στην αναπαραγωγή αυτής της ιδεολογίας από το τουρκικό κοινωνικό σύστημα.
Οι υγιείς σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών δεν μπορούν να οικοδομηθούν πάνω στην παραχάραξη ή την αποσιώπηση της αλήθειας, γιατί αυτή, αργά ή γρήγορα, θα γίνει γνωστή. Η νέα γενιά της Τουρκίας δεν είναι υποχρεωμένη να μολύνεται με το άγος του εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων του Πόντου (και των λοιπών χριστιανικών λαών της Ανατολής, Αρμενίων και Ασσυρίων) κατά την περίοδο 1916-1922.  Η ιστορική αποκατάσταση, παρά την αρχική έκπληξη ή ακόμη και οδύνη που θα επιφέρει για την άγνωστη μέχρι τότε αλήθεια, στη συνέχεια μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά για την τουρκική κοινωνία. Θα αποτελέσει προϋπόθεση να ζητήσει συγνώμη η Τουρκία για το έγκλημα αυτό, ως εγγύηση ότι δεν θα επαναληφθούν ανάλογα εγκλήματα στο μέλλον. Μια τέτοια πράξη, άλλωστε, δεν είναι μοναδική στο πεδίο των διεθνών σχέσεων. Ο Βίλυ Μπραντ πριν από αρκετά χρόνια γονάτισε στο μνημείο του εβραϊκού ολοκαυτώματος, όπως λίγα μόλις χρόνια πριν έκανε ο Γερμανός Πρόεδρος στο μνημείο των  Καλαβρύτων, αποδεικνύοντας έτσι έμπρακτα ότι η σημερινή Γερμανία δεν έχει ουδεμία σχέση με το γενοκτόνο ναζιστικό καθεστώς. Μπροστά στην ίδια πρόκληση βρίσκεται και η Τουρκία. Ένα νέο τοπίο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπου η ειρήνη και η πραγματική φιλία θα έχουν στερεότητα και μακρύ χρονικό ορίζοντα, που δεν θα καταρρέουν βίαια κάτω από το βάρος τυχαίων φαινομενικά γεγονότων, όπως συνεχώς από το 1922 μέχρι σήμερα επαναλαμβάνεται, είναι αναγκαίο όσο ποτέ. Το τοπίο αυτό το δικαιούνται οι λαοί των δύο χωρών και το απαιτούν οι νέες πραγματικότητες.

* Ο Δρ Αντώνης Παυλίδης είναι Πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών.
πηγή 

Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρανομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν.

Λέων Τολστόι

Η επανάσταση του π. Θύμιου Βλαχάβα Μάιος 1807

Επέτειοι θεσσαλικής Ιστορίας 
Η επανάσταση του π. Θύμιου Βλαχάβα Μάιος 1807
Του Κων. Α. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

1.Η εξέγερση στη Σερβία και ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1806-12: Οι αρχές του 19ου αιώνα χαρακτηρίζονται ταραγμένη εποχή για τη Βαλκανική και την Ανατ. Μεσόγειο. Μετά την επανάσταση των Σέρβων στην περιοχή του Βελιγραδίου, επιδεινώθηκαν οι Ρωσοτουρκικές σχέσεις, καθόσον η Ρωσία διεκδικούσε την προστασία των απανταχού καταπιεζόμενων Ορθοδόξων. Αυτό οδήγησε στο ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1806-12. Έτσι και στον ελλαδικό χώρο (Κεντρική και Βόρεια Ελλάδα) οι αρματολοί, ενθαρυνόμενοι από τις διεθνείς εξελίξεις, είναι έτοιμοι να πάρουν τα όπλα, ενώ οι διωγμένοι στα Επτάνησα Σουλιώτες είναι έτοιμοι για επαναστατική δράση.
2.Το ξέσπασμα: Όταν ο ναύαρχος Σενιάβιν επικεφαλής ρωσικού στόλου εμφανίστηκε στο Αιγαίο, και συγχρόνως απελευθερωνόταν η Πάργα “οι καρδιές όλων των Ελλήνων από τον Ισθμό και πάνω, σκίρτησαν”. Με την έναρξη του πολέμου, ο πονηρός Αλή πασάς αφαίρεσε κάθε δικαιοδοσία από τους αρματολούς της περιοχής των Αγράφων, υποψιαζόμενος πιθανές στάσεις. Την ίδια περίοδο οι αρματολοί του Ολύμπου, έχοντας συντονιστή το Νικοτσάρα διώχνουν όλους τους Αλβανούς φύλακες των κλεισούρων (δερβέν-αγάδες) της περιοχής. Νοτιότερα ο Κατσαντώνης και ο Κίτσος Μπότσαρης επικεφαλής ενόπλου σώματος 500 ανδρών πέρασαν στη Δυτική Στερεά και συνέτριψαν πολλαπλάσια τουρκική στρατιωτική δύναμη στην περιοχή του Κλινοβού.
Ούτε η είδηση της συμφωνίας προσωρινής κατάπαυσης του πυρός μεταξύ Ρώσων και Τούρκων, ούτε η ενδυνάμωση του Αλή έκαμψαν το φρόνημα των επαναστατών. Έτσι ο Κατσαντώνης κι ο Μπότσαρης συνεχίζουν τη νικηφόρα εκστρατεία τους στην Αιτωλοακαρνανία, ενώ οι κλεφταρματολοί του Ολύμπου μπαίνουν σε καράβια και γίνονται πειρατές των παραλίων του Αιγαίου, προσπαθώντας μ’ αυτόν τον τρόπο να δείξουν τις αδυναμίες της οθωμανικής διοίκησης, παρακινώντας συγχρόνως τους υποδούλους σε γενικευμένη επανάσταση.

3. Ο Βλαχάβας: Την ίδια περίοδο αρματολός στα Χάσια ήταν ο Ευθύμιος Βλαχάβας, γιος του επίσης αρματολού Θανάση Βλαχάβα ή Μπλαχάβα (1700-1795), που απολάμβανε προς το παρόν της εμπιστοσύνης του Αλή. Ο Βλαχάβας γεννήθηκε στο χωριό (Παλιά) Σμόλια των Τρικάλων (Αγριελιά) και ήταν γιος αρματολού των Χασίων. Το σώμα των αρματολών των Χασίων αποτελούνταν από 60 περίπου άνδρες υπό την ηγεσία του παπα-Θύμιου και των αδελφών του. Ο Βλαχάβας και οι άνδρες του μισθοδοτούνταν από το βιλαέτι των Τρικάλων έχοντας καθήκον να προστατεύουν την ευρύτερη περιοχή από της είσοδο ληστών. Ο Βλαχάβας όμως φαίνεται πως είχε έλθει σε συνεννόηση με τους περίπου 3000 Έλληνες ενόπλους που βρίσκονταν στα Επτάνησα, οι περισσότεροι των οποίων ήταν Σουλιώτες, κάτω από ρωσική διοίκηση, καθώς και με Έλληνες φυγάδες-πειρατές του Αιγαίου. Άλλωστε ένα ταξίδι του το 1807 στο Αιγαίο, φαίνεται πως αποσκοπούσε στη συνάντηση με τους καπεταναίους αυτών των πειρατών. Είναι πιθανό στο ίδιο αυτό το ταξίδι του να συναντήθηκε με το ναύαρχο των Ρώσων Σενιάβιν, που μόλις είχε καταναυμαχήσει στις ακτές του Άθωνα τον τουρκικό στόλο (19/6/1807). Όμως φαίνεται ότι δεν είχε να περιμένει και πολλά από τους Ρώσους, διότι, κατά διαταγή του τσάρου, ο Σενιάβιν υπέγραψε στις 12/8 του ίδιου έτους ανακωχή με τους Οθωμανούς. Άρα το πιο πιθανό φαίνεται ότι στο διάστημα αυτό συσκέφθηκε με τους αρματολούς και κλέφτες των νησιών (Β. Σποράδων) εξηγώντας τους κάποιο σχέδιο κοινής δράσης εναντίον των Τούρκων και όχι ότι εξασφάλησε υποσχέσεις βοήθειας απ’ τους Ρώσους. Το χειμώνα του 1807 ο Βλαχάβας επέστρεψε στα λημέρια του και λίγο αργότερα, στις 11/1/1808 άρχισε τις συνεννοήσεις με άλλους αρματολούς και κλέφτες των Θεσσαλικών και όχι μόνο περιοχών. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε και την πληροφορία του Σάθα ότι στις αρχές του ίδιου έτους ήρθαν στον Όλυμπο Ρώσοι απεσταλμένοι που έφεραν επιστολές του αρχιεπαναστάτη των Σέρβων Καραγεώργη και του ελληνικής καταγωγής συμβούλου της ρωσικής κυβέρνησης Ροδοφοινίκιν, με τις οποίες παρακινούσαν τους Έλληνες να μιμηθούν τους ομοδόξους τους Σέρβους και να ξεσηκωθούν.
4. Η εξέγερση: Στα μέσα Φεβρουαρίου ο Βλαχάβας συγκάλεσε συνέλευση όλων των καπετάνιων, οι οποίοι συμφώνησαν στον ορισμό του ίδιου ως αρχηγού της επανάστασης. Συγχρόνως διάφοροι καπετάνιοι άρχισαν να συζητούν με ομολόγους τους της Στερεάς Ελλάδας αλλά και Τούρκων της Λάρισας και των Τρικάλων για συμμετοχή στον αγώνα κατά της τυραννίας του Αλή πασά. Λίγο αργότερα στη νέα συνέλευση, περισσότερων αυτή τη φορά καπεταναίων, αποφασίστηκε η μέρα ξεσηκωμού να είναι, για λόγους συμβολισμού, η 29η Μαΐου. Ο Leake, που ζούσε στο περιβάλλον του Αλή, αναφέρει ότι ο Βλαχάβας άρχισε την επανάσταση σκοτώνοντας παντού τους Τούρκους. Ο Κασομούλης όμως, πιο ενημερωμένος, διαφωνεί και μας ενημερώνει ότι σκοπός του παπα-Θύμιου ήταν η εξόντωση των Αλβανών δερβεναγάδων, που ήταν στη δούλεψη του Αλή και οι οποίοι καταπίεζαν και βασάνιζαν αδιάκριτα Χριστιανούς και Οθωμανούς. Γι’ αυτό και προσπάθησε να προσεταιριστεί ακόμα και τους πλούσιους γαιοκτήμονες-αγάδες του θεσσαλικού κάμπου, που πάντως δεν δέχτηκαν να τον στηρίξουν. Έτσι ο Θύμιος και Θεοδωράκης Βλαχάβας μαζί με τον καπετάνιο του Δομένικου Γιώτα Τζίμου άρχισαν να εξοντώνουν τα οπλισμένα αλβανικά σώματα της περιοχής και τους σουμπάσηδες (επιστάτες των κτημάτων των τσιφλικιών του Αλή και καταπιεστών των κολίγων), σαν κοινούς εχθρούς Χριστιανών και Οθωμανών. Μαζί με τα σώματα του Βλαχάβα πολεμούσαν και ορισμένοι Οθωμανοί καθώς και λίγοι Αλβανοί, πολιτικοί αντίπαλοι του Αλή. Ο Βλαχάβας είχε συνεννοηθεί με τον αρματολό του Μετσόβου Δεληγιάννη ή Τσάπα και του έδωσε οδηγίες να καταλάβει τα περάσματα του Μετσόβου για να μην επιτρέψει στον Αλή να στείλει στρατεύματα στην επαναστατημένη Θεσσαλία. Την ίδια οδηγία έδωσε και στον καπετάνιο Ευθ. Στουρνάρη, στον οποίο ανατέθηκε η φύλαξη των διαβάσεων της Ν. Ηπείρου προς τη Θεσσαλία. Ο Σάθας πιστεύει ότι ο Δεληγιάννης πρόδωσε τα σχέδια του Βλαχάβα την 1η Μαΐου, πάντως γεγονός είναι ότι ο Δεληγιάννης επέτρεψε τη διέλευση απ’ τα “φυλασσόμενα” στενά του Μουχτάρ πασά, γιου του Αλή, που έχοντας τεθεί επικεφαλής 6.000 Αλβανών, πέρασε στη Θεσσαλία καταστρέφοντας τις επαναστατημένες περιοχές σε Τρίκαλα και Καλαμπάκα. Ο Αλής, πονηρός καθώς ήταν, εφάρμοσε κι ένα άλλο σχέδιο: έδωσε ρητή εντολή στο μητροπολίτη της Λάρισας Γαβριήλ να μεταβεί στις επαναστατημένες περιοχές και να μεταπείσει τους εξεγερθέντες. Έτσι ο Γαβριήλ άρχισε τις παραινέσεις προς το λαό, με αποτέλεσμα να εισακουστεί απ’ το απλό ποίμνιό του, που δεν συνεργάστηκε στο μεγαλύτερο μέρος του με τους επαναστάτες. Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στο Καστράκι της Καλαμπάκας στα τέλη του Μαΐου του 1808 και κράτησε μια ολόκληρη μέρα. Εκεί οι Τουρκαλβανοί στρατηγοί του Αλή, Βελή μπέης και Μπεκίρ αγάς, όρμησαν από τα Τρίκαλα και άρχισαν να συγκρούονται με τις δυνάμεις του Βλαχάβα. Μετά από δυο-τρεις ώρες κατέφθασαν και οι ενισχύσεις του Μουχτάρ απ’ τα Γιάννινα. Έτσι ενισχυμένα τα τουρκικά στρατεύματα συνέχισαν με μεγαλύτερη ένταση το σφυροκόπημα των θέσεων των Ελλήνων, μέχρι που έπεσε το σκοτάδι. Ανάμεσα στους Έλληνες νεκρούς της μάχης ήταν και ο Θεοδωράκης Βλαχάβας. Την ίδια νύχτα βλέποντας ότι τα στενά του Μετσόβου είχαν ανοίξει για τον Αλή και φοβούμενοι νέες επικουρίες των εχθρών οι οπλαρχηγοί του Ολύμπου κι ο παπα-Θύμιος αποφάσισαν να υποχωρήσουν από τις ορεινές διαβάσεις προς τον Όλυμπο κι από εκεί για να μην την “πληρώσουν” οι αθώοι χωρικοί της περιοχής, πέρασαν με καράβια στα νησιά-ορμητήριά τους Σκιάθο, Σκόπελο και Σκύρο. Ο Βλαχάβας, όπως κι οι άλλοι οπλαρχηγοί, από τα νησιά των Β. Σποράδων άρχισε καταδρομές εναντίον των Τούρκων του Αιγαίου. Την ίδια εποχή μαρτύρησε κι ο μοναχός Δημήτριος (άγιος Δημήτριος εκ Σαμαρίνης), επειδή κατηγορήθηκε ότι παρέσυρε το λαό προς τους επαναστάτες του Βλαχάβα.
5. Το τέλος του Βλαχάβα: Ο καπουδάν-πασάς Σεγίδ Αλή, βλέποντας τα προβλήματα που δημιουργούσε με τις επιδρομές του ο Βλαχάβας, πρότεινε αμνηστεία στο Βλαχάβα αρκεί να συνθηκολογούσε και σταματούσε τη δράση του. Όμως αυτό ήταν απλώς ένα δόλωμα. Ο Βλαχάβας δέχτηκε, αλλά ο Καπουδάν πασάς τον παρέδωσε στον Αλή για τα … περαιτέρω. Εκείνος τον φυλάκισε βασανίζοντάς τον καθημερινά επί τρεις μήνες κι έπειτα τον έδεσε για δυο μέρες σ’ έναν πάσαλο στην αυλή του σεραγιού του, αφήνοντάς τον εκτεθειμένο στις βρισιές, τους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις του φανατισμένου όχλου. Ο πρόξενος της Γαλλίας στην αυλή του θηριώδη Αλή, Πουκεβίλ, παρακολούθησε από κοντά τα βάσανα του αλύγιστου ιερέα. Λέει στο κείμενό του ο Γάλλος διπλωμάτης: “Το μαρτύριο και η επανάσταση του Βλαχάβα προετοίμαζαν το θρίαμβο ενός ασθενικού θνητού, που μοναδικό του όπλο είχε την προσευχή και την πραότητα, ενός από ‘κείνους τους Λειτουργούς του Χριστού, τους προορισμένους να στηρίζουν τους δειλούς στους κλυδωνισμούς του κόσμου και που το αίμα τους, καθώς ανακτεύεται με το αίμα του πολεμιστή, ξαναφέρνει μέσω του μαρτυρίου την τιμή του χριστιανικού ονόματος στην πρώτη του λαμπρότητα.” Ο παπα- Βλαχάβας φονεύτηκε με φρικτό τρόπο και τα μέλη του διαμοιράστηκαν στον οθωμανικό όχλο που τα περιέφερε ως λάφυρα στα στενά των Ιωαννίνων.

Από τους ποιητές της αναγεννημένης Ελλάδας, πρώτος ο Παν. Σούτσος ύμνησε τον ένδοξο Θεσσαλό ιερέα-επαναστάτη. Μετά απ’ αυτόν ο εθνικός ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης περιέγραψε συγκινητικά το μαρτύριο του μεγάλου εθνομάρτυρα:               

    “ – Γίνεσαι Τούρκος βρε παπά, κι ούλα στα συμπαθάω.

• Ρωμιός εγώ γεννήθηκα, Ρωμιός θενά πεθάνω.”

πηγή 

Ελεήστε τον αόμματο

 

Σταύρος Θεοδωράκης: «Δεν θέλω να γίνω αντιπρόεδρος ή υπουργός κυβέρνησης. Ούτε βουλευτής ήθελα να γίνω, αλλά ας όψεται ο Μπόμπολας».

(Αγαπητέ Jo Di, κι όμως, υπήρξαν άνθρωποι που ψήφισαν τον Σταύρο Θεοδωράκη. Τουλάχιστον μάθαμε πόσα είναι τα εντελώς χάπατα στην Ελλάδα.)

πηγή 

Σοφές ατάκες…

1.Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις:  επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση. Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια.
2. Η τύχη χτυπάει την πόρτα σου  μόνο μια φορά, αλλά η ατυχία έχει πολύ μεγαλύτερη υπομονή.
3. Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας.
4. Προσπαθώ να βγω από το ψυχολογικό αδιέξοδο, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ από πού μπήκα.
5. Διασκέδαση είναι η τέχνη να κουράζεσαι τις ώρες της ανάπαυσης.
6. Η πείρα είναι μια τέχνη που την αποκτάς όταν πια είσαι φαλακρός.
7.Η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να κερδίσει τη φυσική ηλιθιότητα.

 

Αρκάς

Όταν τα δαιμόνια καίγονται τότε φωνάζουν! Οργή Φίλη: Eιδωλολατρία η υποδοχή των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας!

Την έντονη αντίδραση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Φίλη προκάλεσαν οι εκδηλώσεις που γίνονται με αφορμή την μεταφορά των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας στην χώρα μας.

Ο κ. Φίλης, έκανε λόγο για τακτική ειδωλολατρίας μιλώντας στο MEGA την ώρα που γινόταν ζωντανή σύνδεση. Ο κ. Φίλης έκανε λόγο για εμπορευματοποίηση της θρησκείας και εκμετάλλευση της πίστης  και όταν ενημερώθηκε ότι τα λείψανα θα μεταφερθούν και στην Ογκολογική Κλινική του Αγίου Σάββα, προκειμένου να προσκυνήσουν οι καρκινοπαθείς και οι άρρωστοι που νοσηλεύονται, εξοργίστηκε ακόμη περισσότερο
Ο κ. Φίλης τόνισε ότι αυτή η πράξη δεν προάγει την κοινωνία και στέλνει το λάθος μήνυμα στους ασθενείς που έτσι τους απομακρύνει από την ιατρική επιστήμη κάνοντας λόγο για μια μορφή λαϊκισμού.
"Κακώς τα λείψανα θα πάνε στον Άγιο Σάββα. Οι πιστοί και οι άρρωστοι που θέλουν να γιατρευτούν πάνε στο νοσοκομείο και όχι στην εκκλησία", είπε.
Σημειώνεται ότι παρών στην «επίσκεψη» αυτή θα δώσει και ο υπουργός Υγείας Παναγιώτης Κουρουμπλής.
πηγή 

Ο τάφος και τα λείψανα του Αγίου Κυρίλλου, Φωτιστού των Σλάβων

Ο τάφος του Αγίου Κυρίλλου με αφιερώματα από όλες τις εκκλησίες των σλαβικών, αλλά και άλλων χωρών
(Βασιλική του Αγίου Κλήμεντος, Ρώμη).

Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος ήταν αδέλφια, μοναχοί, με μεγάλη ιεραποστολική δράση. Σε αυτούς αποδίδεται ο εκχριστιανισμός των Σλάβων και η απόδοση γραφής στη σλαβική γλώσσα.

Ο Άγιος Κύριλλος, του οποίου το κοσμικό όνομα ήταν Κωνσταντίνος, γεννήθηκε το 827 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη, έγινε ιερέας και μετέπειτα έφτασε στο βαθμό του επισκόπου. Δίδαξε Φιλολογία, Φιλοσοφία και Θεολογία.

Αναμνηστική πλάκα της Ελληνικής Πολιτείας πάνω δεξιά από τον τάφο του Αγίου Κυρίλλου
(Βασιλική του Αγίου Κλήμεντος, Ρώμη).

Ο Άγιος Κύριλλος, μετά την ιεραποστολική του δράση, παρέμεινε στη Ρώμη μέχρι το θάνατό του, στις 14 Φεβρουαρίου του 869. Ετάφη με τιμές στον προσωπικό τάφο του Πάπα Aδριαvού Β’, ενώ αργότερα μετακινήθηκε στη Βασιλική του Αγίου Κλήμεντος στη Ρώμη, όπου και σήμερα φυλάσσονται τα λείψανά του.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω από τον τόπο, όπου φυλάσσονται μέρος (;) από τα λείψανα του Αγίου Κυρίλλου:

Τα λείψανα του Αγίου Κυρίλλου στη Βασιλική του Αγίου Κλήμεντος στη Ρώμη.

Τα λείψανα του Αγίου Κυρίλλου στη Βασιλική του Αγίου Κλήμεντος στη Ρώμη.

Τα λείψανα του Αγίου Κυρίλλου στη Βασιλική του Αγίου Κλήμεντος στη Ρώμη
(EX OSSIBUS S. CYRILLI SLAVORUM APOSTOLI =
εκ των οστέων του Αγίου Κυρίλλου, Αποστόλου των Σλάβων).

 

 

Όταν αρχίζει κανείς να ζει κατά Χριστόν, τότε τον αποβάλλει η κοινωνία. Όμως, τότε αποκτά άλλη κοινωνία, γιατί και εμείς οι Χριστιανοί έχουμε την δική µας κοινωνία. Δεν χάνουμε τίποτε και σ’ αυτόν τον κόσμο.

Γέρων Σωφρόνιος του  εσσεξ

Με το κομποσκοίνι και το καριοφίλι

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος Κιλκίς

 

Είναι γνωστό πως  αν θέλεις να δοκιμάσεις την «Ορθοδοξία και Ορθοπραξία» κάποιου, ρώτησέ τον τι γνώμη έχει για τον ορθόδοξο μοναχισμό, για τα μοναστήρια και τους καλογέρους. Όποιος σέβεται τον μοναχισμό είναι Ορθόδοξος, όποιος τον διακωμωδεί ή κατηγορεί τους μοναχούς για ανθρωποφοβία ή δειλία, ουσιαστικά δεν είναι Ορθόδοξος Χριστιανός. (Το ίδιο ισχύει και για την Παλαιά Διαθήκη. Κι  εδώ «σκοντάφτουν πολλοί, ιδίως οι νεοπαγανιστές).

Συζητώ πολλές φορές και με ανθρώπους που προβάλλουν με παρρησία την πίστη τους και πραγματικά θλίβομαι και εκπλήσσομαι, όταν τους ακούω να εκφράζουν υποτιμητική και περιφρονητική γνώμη για τους μοναχούς. Το επιχείρημα πίσω από το οποίο θωρακίζουν την βεβαιότητά τους είναι πως οι καλόγεροι είναι άνθρωποι δειλοί, που δεν αντέχουν τα φορτία και τα βάσανα της ζωής, ριψάσπιδες του βίου, που αναχωρούν για να περάσουν άνετα και ξεφρόντιστα. Τα μοναστήρια είναι γι’ αυτούς, στην καλύτερη περίπτωση, πολύτιμη «πολιτιστική κληρονομιά», που πρέπει να διατηρηθεί σαν ένα αρχαϊκό παρελθόν ή, στην χειρότερη περίπτωση, τόπος παιδιάς και ραστώνης, όπου βρίσκουν καταφυγή προβληματικές προσωπικότητες.

Η πρώτη κατηγορία, των εντός της Εκκλησίας, «ευσεβών» κατά τα άλλα, χριστιανών, επισκέπτονται το τάδε μοναστήρι, γιατί αυτό εντάσσεται στα ψυχοσωτήρια χριστιανικά τους καθήκοντα, αλλά πόσο οίκτο, πόση λύπηση νιώθουν για τα αξιοθρήνητα αυτά καλογεράκια, που άφησαν την… τεθλιμμένη και στενή οδό του ηδονόπληκτου αυτού κόσμου, για να ακολουθήσουν την ευρύχωρο και πλατιά οδό του ασκητισμού.

Στην δεύτερη κατηγορία, των εκτός της Εκκλησίας επιτιμητών του μοναχισμού, ανήκει κυρίως η ψευτοπροοδευτική αγέλη, η οποία, κατά τον αείμνηστο καθηγητή της Θεολογίας Ηλία Βουλγαράκη, «αντικρίζει με αποστροφή το ένδυμα των ιερέων, παρερμηνεύει το χειροφίλημα στους ιερείς ως πράξη δουλοπρέπειας, νιώθει την βυζαντινή μουσική σαν μουσειακό κατάλοιπο. Καταλογίζει στην εκκλησιαστική ζωγραφική, ανελευθερία έκφρασης και αποστράγγισης της ζωής. Ερμηνεύει την τιμή των λειψάνων σαν νεκρολατρική έκφραση ενός αρρωστημένου ψυχισμού. Βλέπει τα άμφια και ανατρέχει στο σκοταδιστικό Βυζάντιο, απορεί με την μονοτονία και τον βραδύ ρυθμό των ιερών ακολουθιών. Πληροφορείται για τις νηστείες και προσγράφει στον Θεό χαιρεκακία. Αντικρίζει τον μοναχισμό ως μία διαστροφή της ανθρώπινης ύπαρξης, φορτισμένο με στυγνότητα αισθήματος και καρδιάς, που υπεραναπληρώνει την μειονεξία του με αυταρέσκεια, φανατισμό και μισαλλοδοξία». («Εισαγωγή στην Θεολογία», σελ. 74, Θεσ/νίκη 1998, συλλογικός τόμος).

Δεν είναι όμως ένδειξη αχαριστίας και ανιστορησίας να κατηγορούμε τον Ορθόδοξο μοναχισμό για αδιαφορία και αναισθησία για τα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία; Ας γνωρίζουμε, όμως, όλοι ότι αν δεν υπήρχε ο μοναχισμός σήμερα Χριστιανούς Ορθοδόξους και Έλληνες σ’ αυτόν τον τόπο δεν θα εύρισκες.

«…δέκα σχολεία ελληνικά εποίησα, διακόσια διά κοινά γράμματα του Κυρίου συνεργούντος…», γράφει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που εγκατέλειψε την ησυχία του Αγίου Όρους για να αφυπνίσει το αμαθές Γένος. Όταν ο Μιχαήλ ο Η’ ο Παλαιολόγος επιζητούσε την Ένωση των Εκκλησιών, την υποδούλωση της Ορθοδοξίας στον υπερφίαλο παπισμό, οι καλόγεροι, Αγιορείτες Πατέρες όρθωσαν το ανάστημά τους. «Ο της υγιούς πίστεως και το βραχύ ανατρέπων το παν λυμαίνεται», όποιος υποχωρεί έστω και ελάχιστα στην πίστη του λυμαίνεται το παν, απαντούν στους τότε και σήμερα προβατόσχημους, πεμπτοφαλαγγίτες του Οικουμενισμού. Τα μοναστήρια κράτησαν και κρατούν ανόθευτο και ακηλίδωτο την πάτριον δόξαν, την υγιή πίστη.

Καλόγεροι, κληρικοί, ήταν όλοι σχεδόν οι «Δάσκαλοι του Γένους», που αντί να καθίσουν φρόνιμα και να γίνουν νοικοκύρηδες, πρόσφεραν και την ζωή τους ακόμη, ως ποιμένες καλοί, υπέρ του δεινοπαθούντος λαού. Ο Μελέτιος Πηγάς, ο Κύριλλος Λούκαρις, ο Ηλίας Μηνιάτης, ο Γιαννούλης Ευγένιος ο Αιτωλός, ο Αναστάσιος Γόρδιος, ο Νικηφόρος Θεοτόκης, ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο Άγιος Μακάριος ο Νοταράς, όλοι τους «Δάσκαλοι του Γένους» που βγήκαν από τα μοναστήρια. «Φως μεν μοναχοίς, άγγελοι, φως δε κοσμικοίς, μοναχοί» γράφει ο Αγ. Ιωάννης της Κλίμακος. Ο ορθόδοξος μοναχισμός φώτιζε και φωτίζει και σήμερα εν μέσω του πνευματικού σκότους που μας περιβάλλει.

Γι’ αυτό και μετά την Επανάσταση η βαυαρέζικη συμμορία επέπεσε με λύσσα στα μοναστήρια και έκλεισε περίπου 400. «Διάλυσαν τα μοναστήρια», θρηνεί ο στρατηγός Μακρυγιάννης, «συμφώνησαν με τους Μπουαρέζους και πούλαγαν τα δισκοπότηρα κι όλα τα γερά (=ιερά) εις το παζάρι και τα ζωντανά διαδίχως τίποτα… Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καημένοι οι καλόγεροι, όπου αφανίστηκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα στους δρόμους όπου αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της απανάστασής μας».

(Απομνημονεύματα).

«Πρέπει, επί τέλους, να μάθη ο Ελληνισμός και να ομολογήση, ότι κατά τα χρόνια της σκλαβιάς και της στυγνής δουλείας όχι μόνο μέσα στο Αγιονόρος, αλλά και στους απανταχού χώρους της παρουσίας και επιρροής του, η παιδεία ήταν σχεδιασμός και προγραμματισμός εθνωφελής και πράξις θαρραλέα των επί μέρους εκκλησιαστικών και μοναστικών αρχών, και πιο συγκεκριμένα, έργο και επίτευγμα λαμπρών κληρικών, με κέντρο τον ενοριακό ναό και τα προσκτίσματά του, και μοναχών μεγάλης βουλής για το Γένος και διδακτικής προσφοράς στ’ αρχονταρίκια και στους νάρθηκες των Μοναστηριών των. Και ότι “τα απανταχού της Ελλάδος, κατά θείαν πάντως μοίραν, κατεσπαρμένα Μοναστήρια, ως δένδρα μεγάλα και υψίκορμα, και πάντοτε ου μικράν τοις Ορθοδόξοις Έλλησι παρέσχον την ωφέλειαν, πολλώ δε μάλλον κατά τον δεινόν… χειμώνα, διότι ου μόνο υπήρχον η των δυστυχών καταφυγή και το… άσυλον, αλλά και της πατρίου παιδείας, της τε θύραθεν και της ιεράς, διετήρουν βαρυτίμους θησαυρούς και Σχολεία εν τοις πλείστοις ου διέλιπον”. (Σοφοκλ. Οικονόμος βλ. Ματθ. Παρανίκα, Σχεδίασμα περί της εν τω Ελληνικώ Έθνει καταστάσεως των γραμμάτων… ΚωνΠολις 1867, σελ. 6). Εννοείται ότι το «απανταχού της Ελλάδος» θα πρέπει να εκληφθή ως απανταχού του Ελληνισμού, απανταχού της Γένους μας. Ο λόγος είναι προφανής και αι αποδείξεις βοώσαι».

(Επισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου, «Γράμματα και άρματα στον Άθωνα», Άγιον Όρος, 2000, σελ. 333).

Προπύργια τα μοναστήρια της ελευθερίας και της Ορθοδοξίας και περισσότερο σήμερα που εισβάλλουν πλημμυρηδόν οι δυτικές ασχήμιες. Τα μοναστήρια διαφυλάσσουν το ορθόδοξο ήθος, τον ασκητικό τρόπο ζωής, την ολιγόδεια, σήμερα ιδίως, που έχουμε μπουκώσει από τα πολιτιστικά (και κοινωνικά και πολιτικά) ξυλοκέρατα, ημέτερα και οθνεία.

Προϋπόθεση, κατά την Εκκλησία μας για το «ακολουθείν τον Χριστόν» είναι τα «απαρνησάσθω εαυτόν» και «αράτω τον σταυρόν», φράσεις που δηλώνουν αποφάσεις και πράξεις του ανθρώπου αντίθετες από την ίδια του τη φύση. Αντί να θαυμάζουμε και να παραδειγματιζόμαστε από ανθρώπους που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, εμείς τους ελέγχουμε για δειλία… Θέλουμε τα μοναστήρια τουριστικά θέρετρα και τους μοναχούς κοινωνικούς λειτουργούς, ακτιβιστές.

Να κλείσω με μία ακόμη παραπομπή στο προαναφερόμενο βιβλίο του επ. Ροδοστόλου Χρυσοστόμου, για κάποιες άγνωστες πτυχές της ιστορίας μας και για την παρουσία των μοναχών στους εθνικούς αγώνες «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία:

«Κρίμα που δεν έχουμε σε κάδρο και την μορφή του «Καπετάν Καλόγερου» (μετά ταύτα γνωστού ως Σαμουήλ) του θρυλικού Κουγκιού, που δεν ήταν άλλος απ’ τον Δανιήλ Ιβηρίτη, καθώς επίσης και του «Παχωμίου εξ Άθω», του πρώτου παλικαριού που πήδηξε μέσα στο Παλαμήδι και έκανε την αρχή της καταλήψεως. Ταπεινός όπως ήταν, καθ’ ο αγιορείτης, απέφυγε την τιμή τότε, δεν τον ενδιέφερε και η υστεροφημία, και σβήστηκε το κατόρθωμά του απ’ τον αγνώμονα πίνακα της λήθης. Γι’ αυτό του Στάϊκου Σταϊκόπουλου το άγαλμα είναι στημένο στο Ναύπλιο σήμερα, ενώ για εκείνον, όπως και για τον Ιβηρίτη, κανείς δεν κάνει λόγο…».

πηγή 

Νέοι Βαρλααμιστές και νέοι Κοραήδες;

Γράφει ο Γιάννης Κων. Νεονάκης MD, MSc, PhD

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να σημειώσω ότι εκτιμώ και σέβομαι ιδιαίτερα τον γνωστό σύγχρονο λόγιο και στοχαστή, θέσεις του οποίου θα σχολιάσει το παρόν άρθρο. Η ευρυμάθεια, η ευγλωττία, η διεισδυτικότητα και η οξυδέρκεια είναι λίγα μόνο από τα πολλά του χαρίσματα.

Ο στοχαστής λοιπόν αυτός θεωρεί ότι ως λαός έχομε μια σοβαρή εγγενή αδυναμία να κινηθούμε προς την πρόοδο και αυτή η αδυναμία εντοπίζεται στις ισχυρές εσωτερικές μας συγκρούσεις, απότοκο πεπαλαιωμένων αντιλήψεων, οι οποίες μάς εγκλωβίζουν σε ένα φαντασιακό πόρρω απέχον της τρέχουσας πραγματικότητας και του σύγχρονου κόσμου. Με άλλα λόγια στην ψυχοσύνθεσή μας υπάρχουν «μεσαιωνικές» θεολογικές αγκυλώσεις και βαρίδια που εμποδίζουν την όποια εξέλιξή μας. Αντίθετα, η Δύση μετά το σχίσμα του 11^ου αιώνα, την εξατομίκευση, τη σχολαστική θεολόγηση και την πλήρη επικράτηση της λογικής στην ανάλυση των πάντων, εν πολλοίς κατάφερε να προοδεύσει, αφήνοντας εμάς καθηλωμένους στο 13^ο και 14^ο  αιώνα. Τότε δηλαδή που είχαμε την ολομέτωπη σύγκρουση των δύο αντιλήψεων, της Δύσης από τη μια μεριά και της καθ’ ημάς Ανατολής από την άλλη, με τις λεγόμενες «ησυχαστικές έριδες» και τις απαντήσεις που δόθηκαν στις συνόδους του 1341, 1347 με αποκορύφωμα φυσικά τη σύνοδο του 1351. Οι τρεις αυτές σύνοδοι συγκροτούν μιαν ενότητα, η οποία για τους Ορθοδόξους επέχει θέση Οικουμενικής Συνόδου, της Θ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Σε πρόσφατη ομιλία του λοιπόν που οργανώθηκε από το πολιτικό κόμμα «Ποτάμι» ο στοχαστής αναφέρει επί λέξει (προφορικός λόγος): «Εκεί είναι το μεγάλο κώλυμα στο οποίο παίζει ρόλο μια παλιά κουλτούρα μεσαιωνική, η οποία δεν έκανε τον 10^ο, τον 11^ο αιώνα τα βήματα που έπρεπε να γίνουν, ενώ άρχιζε στη Δύση αυτή η κίνηση της ωριμάνσεως των συνειδήσεων, εδώ δεν έγινε ποτέ. Εδώ δογματικά απεκλείσθη η χρήση της λογικής το 1351 μετά τις ησυχαστικές έριδες. Έχει σημασία αυτό να το καταλάβουμε. Δογματικά. Δογματικά, ως δόγμα απεκλείσθη. Ως δόγμα θρησκευτικό, δηλαδή ως κομμάτι της ψυχής των ανθρώπων. Είναι πολύ σοβαρό αυτό το πράγμα να το σκεφτεί κανείς, υπάρχει μια ιστορία, ένα βάθος σε αυτά τα πράγματα. Και βεβαίως δε μιλήσαμε σήμερα τι θα έκανε ένα νεωτερικό Κόμμα με την Εκκλησία. Θα το πούμε άλλη φορά αυτό.»

Προφανώς και τα πράγματα δεν είναι έτσι. Καθώς προσεγγίζει τα θέματα με φιλοσοφικό στοχασμό, και έχοντας τρόπο ανάλυσης που δομείται με δυτικά κριτήρια οδηγείται σε απλουστεύσεις και αφορισμούς που συσκοτίζουν μάλλον αντί να αναδεικνύουν τα ζητήματα. Και είναι γεγονός ότι έχομε υποφέρει πολύ και για πολλούς αιώνες ως γένος από τη συνεχή πίεση μιας ευρείας χορείας, πολυμαθών κατά τα άλλα, προσώπων, με σκοπό την άρον άρον «μετακένωση» και σε μάς των λαμπρών αντιλήψεων των «πεφωτισμένων εθνών της Εσπερίας». Προεξάρχουσες φυσικά μορφές αυτής της χορείας ο Βαρλαάμ ο Καλαβρός και ο Αδαμάντιος Κοραής.

Στην περιορισμένη έκταση του παρόντος άρθρου ασφαλώς δεν μπορούν να ειπωθούν πολλά. Γνωρίζοντας όμως το θεμελιώδη ρόλο που παίζει η θεολογία στη διαμόρφωση του καθημερινού βίου, οφείλομε απλώς να υπενθυμίσομε κάποιες από τις θέσεις της Θ΄ Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίες ουσιαστικά επικύρωσαν τις διδασκαλίες του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Σε αντίθεση με τη Φράγκικη θεολογία, στην Ορθοδοξία υπάρχει σαφής διάκριση Ακτίστου Ουσίας και Ακτίστων Ενεργειών του Θεού. Και μπορεί μεν η Ουσία να είναι αμέθεκτη, όμως μέσω των  Ακτίστων Ενεργειών του Θεού κοινωνούμε με το Θεό και θεούμεθα.  Με άλλα λόγια ο Θεός των Ορθοδόξων είναι κοντά μας, είναι δίπλα μας, είναι απολύτως μεθεκτός και καθώς οι Ενέργειες είναι Άκτιστες δυνάμεθα και εμείς οι κτιστοί της σωτηρίας και της μετοχής στη θεότητα.

Η μετοχή στις Άκτιστες Ενέργειες του Θεού, η θέα δηλαδή του Ακτίστου Φωτός μπορεί να γίνει από αυτήν εδώ τη ζωή. Όπως βεβαιώνουν όλοι οι Άγιοι, η Βασιλεία του Θεού  μπορεί να βιωθεί από τώρα. Ο Θεός από αγάπη επιτρέπει τη βίωση αυτή κατά τα μέτρα της αντοχής του κάθε ανθρώπου. Το Θαβώρειο Φώς δεν το είδαν όλοι οι μαθητές, παρά μονάχα τρεις, αυτοί που τη δεδομένη στιγμή ήταν πιο έτοιμοι να αντέξουν την αποκάλυψη. Και το κριτήριο της αντοχής είναι η καθαρότητα του νου. «Οι καθαροί τη καρδία τον Θεόν όψονται». Η δε καθαρότητα επιτυγχάνεται εν τη ησυχία και εν τη Λειτουργική Ζωή με συνεχή προσευχή και νήψη.

Τέλος, οφείλομε να υπενθυμίσομε επ’ ολίγον τη λεπτότατη διάκριση που γίνεται στην Ορθόδοξη Πατερική μας θεολογία ανάμεσα στο λόγο και στο νου. Υπάρχουν δύο απολύτως διακριτές ενέργειες της ψυχής: η λογική ενέργεια (λόγος), η οποία τρόπον τινά σχετίζεται με τον εγκέφαλο και η νοερά ενέργεια (νους),  η οποία τρόπον τινά σχετίζεται με την καρδιά. Λόγω της έλλειψης εμπειρίας, οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν πλήρως, ή  δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν την ύπαρξη του νου. Όμως ο νους, η νοερά ενέργεια της ψυχής είναι, όπως μας παραδίδουν οι Πατέρες μας,  μια λεπτότατη προσοχή της ύπαρξης, όπου δρώντας οι Άκτιστες Ενέργειες αποκαλύπτεται ο Θεός, αλλοιώνοντας μετά τον όλο άνθρωπο. Ο Θεός εν τη προσωπική του σχέση με τον άνθρωπο αποκαλύπτεται, όπως Αυτός από αγάπη για τον κάθε άνθρωπο κρίνει ότι πρέπει να γίνει. Και η αποκάλυψη αυτή γίνεται στο νου. Κατόπιν ο άνθρωπος προσπαθεί από αγάπη προς τους άλλους με το λόγο και τα κτιστά μέσα να «περιγράψει» το βίωμα. Η ουσία όμως είναι η μέθεξη με το άκτιστο και όχι η περιγραφή με το κτιστό, η οποία είναι πάντα ελλειμματική. Για παράδειγμα, ακόμα και το «πνευματικότερο», όπως χαρακτηρίζεται, Ευαγγέλιο, αυτό του Ιωάννη είναι αδύνατον να περιγράψει την εμπειρία και τη μέθεξη του Ακτίστου Φωτός που είχε ο Ιωάννης. Η λογική προσπαθεί να δώσει μορφή, ή να περιγράψει τις εμπειρίες και φυσικά να προσεγγίσει και να αναλύσει τον κτιστό κόσμο. Όμως είναι απολύτως σαφές από τους Πατέρες ότι είναι αδύνατον να προσεγγίσει κανείς το  Θεό με τη σχολαστική λογική ανάλυση, τη φιλοσοφία ή το στοχασμό.

Βέβαια, για τον Βαρλαάμ και τους ομοϊδεάτες του, όλα αυτά αποτελούν αποκυήματα ζωηράς φαντασίας και οπισθοδρόμηση. Ευτυχώς που ο Θεός μάς προστατεύει από την πλάνη χαρίζοντας μας συνεχώς και μέχρι τις μέρες μας νέους Αγίους, οι οποίοι επιβεβαιώνουν πλήρως την Πατερική θεολογία. Να θυμηθούμε μεταξύ άλλων, τον Άγιο Πορφύριο,  τον Άγιο Παΐσιο,  και εξόχως τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη.

πηγή 

Η γάτα του Schrödinger και η ελληνική Δεξιά

Εξετάζοντας το ζήτημα του χρόνου, ο Αριστοτέλης αναρωτιέται αν ο χρόνος υπάρχει πραγματικά, αν όντως συγκαταλέγεται στα υπαρκτά ή όχι (Φυσικά 217b, 29). Καταλήγει ότι ο χρόνος είτε δεν υφίσταται καθόλου, είτε υφίσταται «μόλις και αμυδρώς» (Φυσικά 217b, 32-33). Σε παρόμοια συμπεράσματα οδηγούμαστε εξετάζοντας την παρουσία του δημοκρατικού πολιτικού χώρου δεξιότερα του κέντρου στην Ελλάδα σήμερα: είτε δεν υπάρχει καθόλου, είτε υπάρχει «μόλις και αμυδρώς»…

Ας πάρουμε το παράδειγμα της Νέας Δημοκρατίας, του κόμματος που αξίωνε πως εκπροσωπούσε τον κυρίως κορμό της παράταξης δεξιότερα του κέντρου κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Ας συμφωνήσουμε ότι τα κόμματα έχουν λόγο ύπαρξης, όταν εκπροσωπούν μια συγκεκριμένη εκδοχή για το πώς πρέπει να διαχειριστούμε πολιτικά την κοινή μας μοίρα—και σε περιόδους κρίσης, για το πώς πρέπει να διαχειριστούμε την ίδια την κρίση. Οι επαγγελίες για «καλύτερη διαχείριση» ή για «περισσότερες μεταρρυθμίσεις» δεν επαρκούν ως λόγος ύπαρξης κόμματος, αφού συνιστούν παραλλαγές και βελτιώσεις πάνω σε ένα μοτίβο που έχει φιλοτεχνήσει άλλος, όχι αλλαγή του ίδιου του μοτίβου. Η Νέα Δημοκρατία φρόντισε να «κάψει» κάθε δυνατή πολιτική ταυτότητα, κάθε πιθανό λόγο πολιτικής ύπαρξης:

(α) Εμφανίστηκε κάποτε ως το κατ’ εξοχήν «αντιμνημονιακό κόμμα» και ως ο κορμός του «αντιμνημονιακού μετώπου», προβαίνοντας ακολούθως σε μια μεγαλοπρεπή στροφή 180 μοιρών.

(β) Παρουσιάσθηκε, το 2012, ως το κόμμα της Επαναδιαπραγμάτευσης, το κόμμα που θα επεδίωκε και θα πετύχαινε ένα άλλο Μνημόνιο. Και, όταν πήρε την εξουσία, κατ’ ουσίαν δεν το δοκίμασε καν. Τί μπορεί σήμερα να αντιτάξει στο διακύβευμα που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, που ουσιαστικά είναι το διακύβευμα της επαναδιαπραγμάτευσης;

(γ) Εγκλωβισμένη ως προς τις επιλογές της, έχοντας ακυρώσει κάθε πρόταγμα επαναδιαπραγμάτευσης, η Νέα Δημοκρατία κατέληξε ως το κόμμα της ενθουσιώδους υπεράσπισης του Μνημονίου ως του μόνου εφικτού δρόμου. Επένδυσε στο δίλημμα «Μνημόνιο ή Grexit, εμείς ή η καταστροφή», φιλοδόξησε να αυτοπροβληθεί ως εγχώριος μεταπράτης εισαγόμενης πολιτικής και αφέθηκε στο να γίνει η υπερασπίστρια του ίδιου του Μνημονίου ως πολιτικού αυτοσκοπού. Η επιλογή αυτή τέθηκε στην κρίση του ελληνικού λαού τον περασμένο Ιανουάριο με τα γνωστά αποτελέσματα.

Το χειρότερο για την ΝΔ είναι ότι η σημερινή συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν καλύπτει πλήρως καμμία απολύτως θέση αλλά καλύπτει μερικώς και περίπου όλες τις πιθανές θέσεις. Ο αντιμνημονιακός πολίτης θεωρεί ότι στην εξουσία βρίσκεται η κυβέρνησή «του», ο θιασώτης της επαναδιαπραγμάτευσης θεωρεί πως η κυβέρνηση επαναδιαπραγματεύεται τα συμφωνηθέντα, και ο μετριοπαθής μνημονιακός δεν έχει ουσιαστικούς λόγους να προτιμά την ΝΔ, αφού η σημερινή κυβέρνηση εφαρμόζει μνημόνιο—το πολύ πολύ να διαφωνήσει στην ετοιμότητα για συμφωνία με τους εταίρους, στις λεπτομέρειες, στα πρόσωπα, στις συμπεριφορές, στην αισθητική ή στις ικανότητες των κυβερνώντων.

Δηλαδή, η Νέα Δημοκρατία έχει απωλέσει την δυνατότητα να υιοθετήσει οποιαδήποτε από τις θέσεις που θα επαρκούσαν για να της δώσουν δώσουν πολιτικό raison d’être. Πλέον, όλες εκπροσωπούνται μερικώς, περίπου και ατελώς από τον ΣΥΡΙΖΑ, επιτείνοντας την ασφυξία. Αν προστεθεί σε αυτό η διάχυτη σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αφελής αντίληψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι το «καινούργιο», το μείγμα γίνεται εκρηκτικό.

Συνεπώς, η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα χωρίς πολιτικό λόγο ύπαρξης πέρα από την υπεράσπιση μιας απεχθούς περιόδου διακυβέρνησης. Λαμβάνει διψήφια δημοσκοπικά ποσοστά μόνο από την κεκτημένη ταχύτητα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως σε μια προβληματική κυβέρνηση, όχι ως πρόθεση θετικής ψήφου διακυβέρνησης. Όπως η «γάτα του Schrödinger», έτσι και η Νέα Δημοκρατία, μέχρι να ανοιχθεί το «κουτί» της επόμενης κάλπης, είναι ταυτοχρόνως και ζωντανή και νεκρή. Πρέπει να ανοιχθεί το κουτί για να φανερωθεί πως, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι νεκρή.

Τα κόμματα όμως δεν ισούνται με τις παρατάξεις, τις γενικότερες πολιτικές κατευθύνσεις, που αξιώνουν ότι εκπροσωπούν. Η «Δεξιά» και η «Αριστερά» είναι δόκιμοι διαχωρισμοί, ή ιδεοληψίες του παρελθόντος που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα; Οι γράφοντες θεωρούν ότι ναι, αυτές οι λέξεις έχουν νόημα. Όμως, στην Ελλάδα σήμερα αυτός ο άξονας έχει ρευστοποιηθεί ριζικά, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Κομμάτια της Δεξιάς βρίσκουν φυσικότερο το να συμμαχήσουν με κομμάτια της Αριστεράς, παρά με άλλα κομμάτια της Δεξιάς—ενώ κομμάτια της Αριστεράς βρίσκουν φυσικότερο το να συμμαχήσουν με κομμάτια της Δεξιάς, παρά με άλλα κομμάτια της Αριστεράς, όπως φανερώνει η συγκυβέρνηση που με τόση φυσικότητα προέκυψε.

Φαίνεται λοιπόν ότι οι διαχωριστικές γραμμές δεν έχουν θολώσει προσωρινά, αλλά ότι έχουν αλλάξει εντελώς και έχουν αντικατασταθεί με νέες. Έχουμε να κάνουμε με μια νέα, ακόμη διαμορφούμενη πολιτική γεωγραφία. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται και μιλούν με την γλώσσα της παρελθούσας εποχής, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επιφέρουν την δική τους περιθωριοποίηση, είτε αμέσως είτε σταδιακά. Έννοιες-κονσέρβες όπως «λαϊκισμός» ή «φιλοευρωπαϊσμός» ελάχιστα βοηθούν στην ουσιαστική ερμηνεία της καταστάσεως. Όπως είπαμε, η πολιτική γεωγραφία—άρα και το τί είναι η «Δεξιά», τί η «Αριστερά», ποιό θα είναι το πρόταγμα των νέων πολιτικών χώρων και των κομμάτων τους—είναι υπό βραδεία διαμόρφωση. Ως προς το ζητούμενο της πολιτικής γεωγραφίας, άρα και του ρόλου, της φύσης του ευρύτερου χώρου δεξιότερα του κέντρου, το πρώτο βήμα στην επίλυση ενός προβλήματος είναι να τεθεί σωστά το πρόβλημα, να διατυπωθεί με ακρίβεια και σαφήνεια. Σε αυτό το στάδιο βρισκόμαστε, και η σχετική διαλεύκανση θα συνιστούσε πολύτιμη υπηρεσία…

Ιδίως τα τελευταία χρόνια, υπάρχει κάτι το αφόρητα κλισέ στην πληθωρική χρήση του αποφθέγματος του Αντόνιο Γκράμσι «ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί: τώρα είναι η εποχή των τεράτων». Μολαταύτα, αυτό δεν υπονομεύει την αλήθεια του φρασιδίου. Ο παλιός κόσμος όντως πεθαίνει—η ρευστοποίηση των άλλοτε κραταιών πολιτικών αξόνων το μαρτυρεί. Ο νέος κόσμος όντως δεν έχει ακόμα γεννηθεί: οι νέες πολιτικές διακρίσεις είναι…. δυσδιάκριτες, ενώ κωπηλατούμε ένθεν κακείθεν σε μια πολιτική σούπα, με μόνη σταθερά την δαμόκλειο σπάθη του Grexit. Και σίγουρα, «τώρα είναι η εποχή των τεράτων».

δρ Σωτήρης Μητραλέξης & δρ Άγγελος Χρυσόγελος

πηγή 

Φύσα, ρούφα, τράβα τονε, να τα δούμε όλα ροζ

Της Κατερίνας Γκαράνη

Είμαστε ένας λαός ευτυχισμένος. Ένας λαός με Αλέξη πρωθυπουργό και Ηλιόσπορους επαναστάτες την στιγμή που η Χούντα καλά κρατεί. Πάνω η Χούντα,  πάνω κι η Φούντα. Ήταν η παγκόσμια ημέρα δράσης για την αλλαγή της νομοθεσίας περί ναρκωτικών και με μια "αριστερή" κυβέρνηση οι αλλαγές προς τον "προοδευτισμό" πρέπει να γίνουν εν τάχει. Πρέπει να είμαστε cool και trendy κι όποιος τολμήσει να μάς κρίνει τον βαπτίζουμε "Μπουμπούκο". Τόσο προοδευτικοί. Τόσο χουντικοί. Τόσο φασίστες. Τόσο βολεμένοι.

Την ημέρα των 70 χρόνων από την νίκη εναντίον του Ναζισμού παγκοσμίως, εμείς κάναμε την πρώτη επέτειο της Φούντας. Μυρωδιά από αντιναζιστικές εκδηλώσεις στην Αθήνα. Μόνο η μυρωδιά από μοσχομυρωδάτο χασισάκι ανέβαινε στα ουράνια από καθισμένους cool τύπους στο δέντρο που ο Χριστούλας τίναξε τα μυαλά του στον αέρα τον Απρίλη του 2012 εις το όνομα της Ελευθερίας. 

Πήραμε και μαθήματα οικονομίας από τα παιδιά της επανάστασης. Αν νομιμοποιηθεί η κάνναβη τότε θα έχουμε 40,000 θέσεις εργασίας και 2,5 δις έσοδα για το κράτος! Τώρα αναφωνούμε το "ουάου"! 

Κανείς βέβαια δεν τολμά να αναλύσει ότι για καλλιεργηθεί σε χιλιάδες στρέμματα η κάνναβη έτσι ώστε να φέρει τα δις που υποστηρίζουν οι πρεσβευτές της,  η περιοχή της καλλιέργειας θα πάθει ό,τι έπαθε η πεδιάδα της Θεσσαλίας με την καλλιέργεια βαμβακιού. Γνωρίζουν τι έπαθε ή αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους οικονομικούς επενδυτές του master plan "Μπάφος"; 

Για να δικαιολογήσουν την ανάγκη αποποινικοποίησης βάζουν ως κύριο μέλημα τους τις θεραπευτικές ιδιότητες της κάνναβης και το κάνουν με τέτοιο τρόπο που είναι αισχρός: "Για ψυχαγωγική και ιατρική χρήση κάνναβης". Μεγάλο φάουλ. Αν τους επαναστάτες τους ένοιαζε ο αφόρητος πόνος του καρκινοπαθή ή του ασθενή με σκλήρυνση κατά πλάκας τότε θα έπρεπε να στηθούν έξω από τις κλινικές των χημειοθεραπειών και να απαιτήσουν να γίνει το ορθό. Διότι είναι αλήθεια ότι η κάνναβη σε μορφή χαπιού έχει τεράστια αποτελέσματα στον πόνο και στην κατάθλιψη εξαιτίας της θεραπείας σκληρών μορφών ασθένειας και είναι αλήθεια ότι χώρες δεν το νομιμοποιούν διότι είναι φθηνό και αυτό δεν συμφέρει τις φαρμακοβιομηχανίες. Αλλά άλλο η θεραπεία και άλλο η ψυχαγωγία.

Το δεύτερο φάουλ έρχεται με την αποποινικοποίηση των "χρηστών". Ποιων χρηστών όμως; Όλων των ναρκωτικών ουσιών ή μόνο της κάνναβης; Διότι εδώ υπάρχει θέμα. Ένα 4χρονο μωρό σφαγιάστηκε από τον χρήστη ναρκωτικών  ουσιών πατέρα του και δεν είναι το μόνο κρούσμα στα εγκληματολογικά χρονικά της Ελλάδας. Αν τούς κατατάξουμε όλους ως ασθενείς και όχι ως κωλόπαιδα που η μοίρα τα χτύπησε άδικα και μπορούν να ξεπεράσουν τα ψυχολογικά τους προβλήματα μόνο μέσω ουσιών, τότε οι Πρεσβευτές της αποποινικοποίησης παίρνετε μεγάλο ρίσκο και ευθύνη αν τελικά η προοδευτική κυβέρνηση αποποινικοποιήσει τις ουσίες. 

Το τρίτο φάουλ είναι ότι φτιάξατε το μαλλί του Ιπποκράτη ράστα. Χρησιμοποιείτε τους αρχαίους όποτε σας συμφέρει, ακριβώς όπως έκανε ο δικτάτορας Μεταξάς με την αναβίωση του "Γ' Ελληνικού Πολιτισμού".  Από τη μια μεριά έχουμε το απλανές βλέμμα του πρωθυπουργού χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία τον Ιπποκράτη, και από την άλλη έχουμε τον κορσέ πανοπλία του Μιχαλολιάκου που "την είδε" Λεωνίδας. Πόσο βολεύει τον υπέρμαχο του κάθε είδους ναζισμού η αποσπασματική χρησιμοποίηση της Ιστορίας για ντόρο!

Και γιατί να μείνουμε μόνο στην αποποινικοποίηση της κάνναβης ως φυσικό προϊόν; Φυσικό προϊόν είναι και η κόκα. Με αυτή παίρνεις τόση ενέργεια που μπορείς να εργάζεσαι 4 ημέρες χωρίς ύπνο. Αυτό κι αν έφερνε δις ευρώ στο Κράτος. Ο ασταμάτητος εργάτης. Ο ακούραστος δημόσιος υπάλληλος. Θα χτύπαγε σφραγίδες μέχρι και στα πατώματα από το πρέζομα. 

Να αποποινικοποιήσουμε και το όπιο. Μια χαρά φυτό είναι η παπαρούνα. Να μασάμε σποράκια και να κοιμόμαστε. Γιατί να μην έχουμε το δικαίωμα να κοιμόμαστε συνεχώς; Μπορούμε να το κάνουμε και με ακολουθία. Πέντε ημέρες να μασάμε φύλλα κόκας και μία ημέρα να τρώμε παπαρούνες για χαλαρωτικό. Την έβδομη ημέρα να κάνουμε αποχή. Να πηγαίνουμε σε cannabis spa  και να μάς τρίβουν με χασισέλαιο. Ορίστε ακόμη μία επένδυση που θα χτυπήσει την ανεργία. 

Αφήστε λοιπόν το "ιατρικό" και ασχοληθείτε με το "ψυχαγωγικό" που σας αφορά. Για να σάς αφορά όμως η ψυχαγωγία σας πρέπει να είστε πολύ κουρασμένοι από την καθημερινή εργασία αυτές τις εποχές. Πρέπει να έχετε τόσο καλό μισθό ώστε να μπορείτε να προμηθεύεστε την "παράνομη" ουσία όποτε θεωρείτε πως  θέλετε να ξεσκάσετε. Εκτός αν είστε μόνιμοι χρήστες και τότε πρέπει να πληρώνετε το προϊόν προς κατανάλωση καθημερινώς. 

Όσον αφορά το δελτίο τύπου ότι δεν θέλετε να προπαγανδίσετε οποιαδήποτε ουσία αντιθέτως θέλετε να συμβάλετε στην μείωση βλάβης, τότε γιατί επιδεικτικά είχατε το "τρίφυλλο" στο αυτί, στα δάκτυλα του ποδιού αναμμένο και ως φυτό σε ποτηράκι-γλάστρα; Πιο πολύ έμοιαζε η Γιορτή σας ως σύναξη πωλητών εταιρείας,  παρά ως τρόπος αντιμετώπισης. 

Θέλετε να προκαλείτε, έχετε χρόνο και όρεξη να προκαλείτε. Είστε πολλοί και το δείξατε αριθμητικά στην πλατεία Συντάγματος. Και δεν διαλέξατε την 9η Μαΐου καθόλου τυχαία, αντιθέτως το προγραμματίσατε να είναι η Γιορτή σας πράξη αντιναζισμού για τα 70 χρόνια νίκης ενάντια στους Ναζί. Μη νομίζετε όμως ότι η πρέζα είναι δικαίωμα, διότι θα βγουν οι "Μπουμπούκοι" του από εκεί συστήματος και θα σας πουν ότι και η "ιδέα του Ναζισμού είναι δικαίωμα". Αριθμητικά είστε ίσοι. Μετά την άκαιρη πρόκλησή σας στο Σύνταγμα είστε και ίδιοι. Κάνετε ντόρο σε εποχές βαριάς και επικίνδυνης παγκόσμιας Χούντας. 

Όλοι οι άλλοι έχουν καταλάβει τι θα πρέπει να πολεμούν καθημερινά αγωνιώντας παράλληλα για την επιβίωση. Τους Ναζί ως εξουσία πάνω από τα κεφάλια τους και τους φιλοψυχαγωγιστές απλωμένους σε Γιορτές.
πηγή 

...έχεις ακόμα να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει

Γίαννης Ρίτσος

Λήξη κατηχητικών Σχολείων και λοιπών δραστηριοτήτων ενορίας Αγ. Αθανασίου Κατούνας.

Με τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού μας πραγματοποιήθηκε και εφέτος η λήξη των κατηχητικών Σχολείων, των κύκλων μελέτης Αγ. Γραφής και των λοιπών δραστηριοτήτων της ενορίας Αγίου Αθανασίου Κατούνας στον αύλειο χώρο της Ιστορικής Ιεράς Μονής Παναγίας (Αγ. Δευτέρας).                

Η εκδήλωση περιελάμβανε:                                                         

Τέλεση Εσπερινού μετ’ αρτοκλασίας στο καθολικό της Ιεράς Μονής .                        

Παρουσίαση τραγουδιών και παραδοσιακών χορών από τα παιδιά των κατηχητικών Σχολείων. Ομιλία και κλείσιμο από τον π. Νεκτάριο Τριάντη εφημέριο της ενορίας μας.

Την εκδήλωσή μας τίμησαν με την παρουσία τους, ο πρόεδρος του τοπικού διαμερίσματος Κατούνας, ο Διοικητής του Α.Τ. Κατούνας καθώς και πλήθος κόσμου.   

Σας ευχόμαστε καλό και ευλογημένο καλοκαίρι.        

πηγή

Συνετός και μυαλωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που αντελήφθη καλώς ότι υπάρχει τέρμα της παρούσης ζωής και σπεύδει και αυτός να θέσει τέρμα εις τα σφάλματα και ελαττώματά του.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης