Το δια κολλύβων θαύμα του Αγίου Θεοδώρου

Στην ανάρτηση αυτή θα αναφερθούμε στο δια κολλύβων θαύμα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος, που θυμόμαστε το πρώτο Σάββατο των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μέσα από το βιβλίο: «Οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Θεόδωρος ο Στρατηλάτης και Θεόδωρος ο Τήρων» του Αρχιμ. Γεωργίου Μαραγκού, Ηγουμένου Ι. Μ. Αγίων Θεοδώρων Αροανίας Καλαβρύτων.



Όταν έγινε βασιλιάς ο Ιουλιανός ο Παραβάτης (361-363) έκανε πολλά και διάφορα εναντίον των Χριστιανών και προσπάθησε να αναστήσει την παλαιά ειδωλολατρική θρησκεία των Ελλήνων. Στην εποχή του είχαν ουσιαστικά ξαναρχίσει οι διωγμοί των Χριστιανών και τα βασανιστήρια...

Ο Ιουλιανός, γνώριζε πολύ καλά τα ήθη των Χριστιανών και ότι την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τηρούν αυστηρή νηστεία και εξαγνίζονται μ' αυτή και τη θερμή προσευχή. Θέλησε, λοιπόν, να τους μιάνει με τις ειδωλολατρικές θυσίες. Γι' αυτό και κάλεσε τον έπαρχο της πόλεως και του ανέθεσε να επιβλέψει στην εκτέλεση της εξής εντολής του: Να σηκωθούν από την αγορά όλα τα τρόφιμα και να μην υπάρχουν σ' αυτήν παρά μόνον εκείνα που θα ήταν ραντισμένα με το αίμα των θυσιών που έγιναν στα είδωλα. Με τον τρόπο αυτό αναγκαστικά, ή θα αγόραζαν όλοι να φάνε και έτσι να γευθούν από τη θυσία προς τους θεούς, ή αν δεν υπακούσουν, να πεθάνουν από την πείνα.

Ο έπαρχος έθεσε αμέσως σε εφαρμογή τη διαταγή του Ιουλιανού και αποσύρθηκαν από την αγορά τα τρόφιμα. Αντικαταστάθηκαν βέβαια από τα μιασμένα από τις θυσίες τρόφιμα. Φάνηκε έτσι προς στιγμήν ότι κέρδιζε ο διάβολος, ο υποκινητής και εμπνευστής και Πατέρας του Ιουλιανού. Ο Θεός όμως είναι και Παντοδύναμος και Πάνσοφος. Δεν άφησε ούτε εγκατέλειψε το λαό Του. Για τη σωτηρία του από τις μεθοδείες του διαβόλου έστειλε το Μεγαλομάρτυρά Του Θεόδωρο, πραγματικά ως δώρο Θεού για να Τον δοξάσει με ένα θαύμα.

Και παρουσιάζεται ο Άγιος στον Πατριάρχη Ευδόξιο (360-369) και του φανερώνει το σχέδιο του Ιουλιανού με τα έξης λόγια:

- «Σήκω γρήγορα, Πατριάρχη, συγκέντρωσε το Χριστεπώνυμο πλήρωμα, και διαφύλαξέ το από τον μολυσμό των ειδώλων, παραγγέλοντάς το να μην αγοράσει κανείς από τα τρόφιμα που υπάρχουν στην αγορά».

Ο Πατριάρχης απορώντας, είπε προς τον Άγιο:

- «Πώς είναι δυνατόν, Κύριε μου, να γίνει αυτό; Διότι, οι μεν πλούσιοι μπορεί να το εφαρμόσουν γιατί έχουν τρόφιμα στις αποθήκες τους, οι φτωχοί όμως, που δεν θα έχουν ούτε μιας ημέρας τρόφιμα, τι θα κάνετε μπροστά σ' αυτή την ανάγκη»;

Και ο Άγιος του είπε:

- Να τους προσφέρεις κόλλυβα, για να καλύψεις την ανάγκη τους».

Και επειδή ο Πατριάρχης άκουγε για πρώτη φορά το λόγο για τα κόλλυβα, τον ρώτησε με απορία:

- «Τί είναι αυτά τα κόλλυβα δεν το γνωρίζω». Ο Μάρτυρας τότε του αποκρίθηκε:

- «Είναι σιτάρι. Να το βράσεις και να το μοιράσεις στους Χριστιανούς».

Και για να δείξει ο Άγιος από πού ήλθε, πρόσθεσε:

- «Γι' αυτό το βρασμένο σιτάρι στα Ευχάιτα συνηθίζουμε να το λέμε κόλλυβα. Κάνε, λοιπόν, έτσι και σώσε το ποίμνιο του Χριστού από το μιασμό».

Λέει ο Πατριάρχης προς τον Άγιο:

- «Ποιος είσαι εσύ Κύριέ μου, που φροντίζεις με αγάπη και ευσπλαχνία για τη σωτηρία μας»;

Και ο Άγιος του αποκρίθηκε:

- «Εγώ είμαι ο Μάρτυρας του Χριστού Θεόδωρος, και με έστειλε για τη σωτηρία και βοήθειά σας».

Ο Άγιος έγινε άφαντος και ο Πατριάρχης σηκώθηκε με θαυμασμό και χαρά και συγκέντρωσε το λαό του Χριστού και του φανέρωσε την παρουσία και βοήθεια του Μάρτυρα. Συγχρόνως έκανε σύμφωνα με το λόγο του. Δηλαδή έβρασε σιτάρι και μοίρασε στο λαό και διαφυλάχθηκε έτσι το ποίμνιο του Χριστού. Στην αγορά, αν και τελείωνε η εβδομάδα, η μηχανορραφία του Ιουλιανού έμεινε ανενέργητη, γιατί κανένας Χριστιανός δεν αγόρασε από τα μιασμένα τρόφιμα. Και αφού ο Ιουλιανός νικήθηκε ολοφάνερα, απέσυρε από την αγορά τα μιασμένα τρόφιμα και επανέφερε τα συνηθισμένα.

Οι Χριστιανοί ύμνησαν και δοξολόγησαν το Θεό και το Μάρτυρά Του Θεόδωρο και για χάρη του έκαναν λαμπρή γιορτή.

Έτσι καθιερώθηκε από τότε και το Σάββατο της πρώτης Εβδομάδος των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να γιορτάζεται στην Εκκλησία μας το δια κολλύβων θαύμα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.

πηγή 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ο Θεός δεν είναι Θεός ισότητας, αλλά Θεός αγάπης.
Η ισότητα θα απέκλειε όλο το δίκαιο και όλη την αγάπη, θα απέκλειε όλο το ήθος.
Ο άνδρας αγαπά την γυναίκα του λόγω ισότητας; Και η μάνα αγαπά το παιδί της λόγω ισότητας; Και ο φίλος αγαπά τον φίλο λόγω ισότητας;
Η ανισότητα είναι η βάση του δικαίου και υποκινητής της αγάπης.
Όσο διαρκεί η αγάπη, κανένας δεν ξέρει για την ισότητα.
Όσο βασιλεύει το δίκαιο, κανείς δεν μιλάει για την ισότητα.
Όταν χάνεται η αγάπη, οι άνθρωποι μιλούν περί δικαίου και εννοούν την ισότητα.
Όταν μαζί με την αγάπη εξαφανίζεται και το δίκαιο, οι άνθρωποι μιλούν περί ισότητας και εννοούν την ανηθικότητα.
Δηλαδή, όταν εξαφανίζεται το ήθος το αντικαθιστά η ανηθικότητα.
Από τον τάφο της αγάπης ξεφυτρώνει το δίκαιο, από τον τάφο του δικαίου ξεφυτρώνει ισότητα.

«...Το παν είναι να αγαπήση ο άνθρωπος τον Χριστό και όλα τα άλλα προβλήματα τακτοποιούνται»

άγιος Γέροντας Πορφύριος

Τώρα απειλεί εμάς η "θεωρία του τρελού"!

Ο κ. Βαρουφάκης προσπάθησε να πείσει τους ομολόγους του στην ΕΕ ότι η κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να φτάσει πέρα από τα όρια, εξαναγκάζοντάς τους έτσι (!) σε άτακτη υποχώρηση. Θεωρία παιγνίων, κεφάλαιο άγνωστο. Οι συνέπειες της διαπραγματευτικής του δεινότητας είναι ορατές: Υποσχεθήκαμε τα πάντα και δεν πήραμε το παραμικρό! Τώρα ο κ. Βαρουφάκης εφαρμόζει την "θεωρία του τρελού"  στο εσωτερικό: Οι Έλληνες, λέει δεν θέλουν δουλειά και λεφτά, θέλουν αξιοπρέπεια!

Το κακό με τους έξυπνους ανθρώπους είναι ότι συχνά πέφτουν θύμα του ναρκισσισμού τους. Και γίνονται έτσι έρμαιο άλλων εξυπνότερων ανθρώπων!  Διότι πάντα υπάρχει κάποιος πιο έξυπνος από εμάς! Τις θεωρίες παιγνίων, λοιπόν,  μπορεί να τις ανακάλυψαν στο περιβάλλον του ΓΑΠ και του Αλέξη Τσίπρα τα τελευταία χρόνια, αλλά στην αυλή του Σόιμπλε και των προκατόχων του τις επεξεργάζονται εδώ και δεκαετίες. Ίσως να μην πέρασε από το μυαλό των μελών της ελληνικής "διαπραγματευτικής ομάδας" ότι ο απειλούμενος στην διάρκεια των διαπραγματεύσεων δεν ήταν η πλευρά της Ευρώπης, αλλά η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός!

Τώρα ο κ. Βαρουφάκης προσπαθεί να μας προετοιμάσει για το χειρότερο. Ετοιμαστείτε, λοιπόν, για μπόλικη "αξιοπρέπεια".  Λεφτά και δουλειές θα πρέπει να τα ξεχάσετε! Αυτό δεν σας το λέει ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος. Αλλά ο πρώτος υπουργός Οικονομικών της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Αλήθεια, σύντροφοι! Τι μας έχετε για μετά;

Εσείς αισθάνεστε καλά με τις δηλώσεις διαφόρων υπουργών; Ο κ. Φλαμπουράρης είπε χτες με τον πιο φυσικό τρόπο ότι θα ζητήσουμε μία μικρή παράταση για να πληρώσουμε το ΔΝΤ: "Αν δεν έχουμε μαζέψει το 1,4 δισ. ευρώ και έχουμε μαζέψει 0,8 δισ. ευρώ θα ζητήσουμε παράταση δύο μηνών". Το είπε ο άνθρωπος τόσο φυσικά. Πως λέμε, "έλα βρε αδελφέ δεν χάθηκε και ο κόσμος". Να σημειώσουμε καταρχήν ότι η Αργεντινή πήρε μία φορά παράταση ενός έτους για να πληρώσει μία δόση ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων, αφού χρειάστηκαν νωρίτερα διαπραγματεύσεις ενός έτους!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που δήλωσε ο κ. υπουργός. Προσέξτε την δήλωσή του. Έχει μέσα της ένα τεράστιο "αν". Οπότε ρωτάμε κι εμείς με την σειρά μας κύριε Φλαμπουράρη: Κι ΑΝ δεν τα μαζέψετε, υπουργέ μας, τι θα γίνει;

Ο κ. Βαρουφάκης λέει ανοικτά εκείνο που οι υπόλοιποι δεν τολμούν να ομολογήσουν: Έρχονται δύσκολες μέρες. Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι στο όριο, οι τράπεζες έχουν χάσει καταθέσεις, ο κόσμος δεν πληρώνει τους φόρους του, το κράτος ψάχνει τρόπους για να καλύψει τις μεγάλες του υποχρεώσεις. Μισθοί και συντάξεις πιέζουν και στο βάθος οι αποπληρωμές δανείων.  Πολύ απλά, το έργο δεν βγαίνει!

Παρόλα αυτά ο κ. Βαρουφάκης δεν αισθάνεται την υποχρέωση να μας εξηγήσει πως κατάφερε να υπογράψει τα πάντα δίχως να εξασφαλίσει ότι η χώρα δεν θα καταλήξει στα βράχια. Διότι περί κατορθώματος πρόκειται, να ξεκινάς για να πάρεις τα πάντα και στο τέλος να δίνεις τα πάντα.  Ο κ. Βαρουφάκης το κατάφερε. Ίσως αυτό αποτελέσει το αντικείμενο ενός νέου του βιβλίου. Ήρωες του βιβλίου θα είμαστε όλοι εμείς. Μπορεί να μην έχουμε να φάμε, να μην έχουμε μέλλον. Θα έχουμε όμως αξιοπρέπεια. Τουλάχιστον τόση που να βγαίνουν... ωραία οι φωτογραφίες μας στο εξώφυλλο του βιβλίου του κ. καθηγητή.

Θανάσης Μαυρίδης

ΣΗΜ: όπως έγραψε και ο φίλος Πέτρος Λάζος σε άρθρο του για την θεωρία παιγνίων,  η γνωστότερη όλων είναι η θεωρία του Τρελού, "όπου το ένα μέρος μιας διαδικασίας διαπραγμάτευσης παρουσιάζεται στα άλλα μέρη σαν «εκτός ελέγχου» και «έτοιμο για τα πάντα», με στόχο να πείσει τα υπόλοιπα μέρη να δεχθούν τους όρους του. Το 2004 μάλιστα έγινε γνωστό πως ακριβώς αυτή η θεωρία εφαρμόστηκε το 1969 από τον τότε Πρόεδρο των Η.Π.Α. Ρίτσαρντ Νίξον, σε μια προσπάθεια να τελειώσει τον πόλεμο στο Βιετνάμ". Είναι βέβαια γνωστό ότι στην συνέχεια κατέρρευσε η "βασιλεία του Νίξον"...
 πηγή

Άγιο Όρος. Άλογο δίπλα στη Μονή Φιλοθέου.
Φωτογράφος Φραντζής, Λέων

πηγή

Η ζωή μας στη γη είναι μονάχα μια προετοιμασία για την αιώνια κατοικία, η οποία είναι πολύ πιο σημαντική από τις μικρές απολαύσεις που μας παρασύρουν εδώ...

Επίσκεψη ισλαμοφασιστών σε μουσείο και η έκφραση του "θαυμασμού" τους ...!

Φωτογράφος διένυσε 8000 χιλιόμετρα σε 30 ημέρες και φωτογράφησε τον παράδεισο της Παταγωνίας

Ένας φωτογράφος έκανε ένα μοναδικό ταξίδι, διένυσε 8000 χιλιόμετρα σε έναν μήνα και συνέλαβε με το φωτογραφικό του φακό τις ωραιότερες τοποθεσίες της Παταγωνίας.
"Το Φεβρουάριο του 2014 ξεκινησα ένα ταξίδι στη Χιλή και την Αργεντινή. Στόχος μου ήταν να φτάσω στις πιο απόμερες τοποθεσίες της Παταγωνίας, το Perito Moreno της Αργεντινής και το εθνικό πάρκο Torres del Paine στη Χιλή", δήλωσε ο ίδιος.
Μαζί με τους συνεργάτες του διέσχισε μια απόσταση 8.000 χιλιομέτρων και κατάφεραν να τραβήξουν φωτογραφίες από τους μαγικούς προορισμούς που επισκέπτονταν. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, καθώς οι φωτογραφίες αναδεικνύουν τη μοναδική ομορφιά των πιο άγριων και απομακρυσμένων σημείων της Λατινικής Αμερικής.

 

 

 

 

 
 

 
 
 
 

Σαν σήμερα έφυγε ο μεγάλος Κωστής Παλαμάς

Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής «γενιάς του 1880» και της αποκαλούμενης «Νέας Αθηναϊκής Σχολής», η οποία συσπείρωνε νέους ποιητές που αντιδρούσαν στις υπερβολές του αθηναϊκού ρομαντισμού και ενδιαφέρονταν για την καθιέρωση της δημοτικής στον ποιητικό λόγο. Στο ποιητικό του έργο, που ξεπερνά τις είκοσι συλλογές, κυριαρχεί η Ελλάδα ως ιδανικό και αντικείμενο αγάπης, η πορεία του ελληνικού έθνους μέσα στους αιώνες, η προσπάθεια δημιουργικής αφομοίωσης του αρχαιοελληνικού πνεύματος και της λαϊκής παράδοσης και το πνεύμα της οικουμενικότητας του ελληνικού πολιτισμού.

Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου του 1859 και καταγόταν από παλαιά μεσολογγίτικη οικογένεια, που είχε να επιδείξει εθνικούς αγωνιστές και πνευματικούς δημιουργούς. Σε ηλικία επτά ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και μητέρα και πήγε να ζήσει στο Μεσολόγγι με τον θείο του Δημήτριο Παλαμά. Στο Μεσολόγγι, που τόσο αγάπησε και τραγούδησε νοσταλγικά, έζησε έως το 1875, οπότε έφυγε για την Αθήνα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή. Δεν άργησε να καταλάβει, πως η πραγματική του κλίση ήταν η ποίηση και εγκαταλείποντας τις σπουδές του αφοσιώθηκε ολόψυχα στην τέχνη του λόγου και ιδιαίτερα του ποιητικού. Άλλωστε, από τα εννιά του χρόνια έγραφε στίχους και διάβαζε Έλληνες και ξένους ποιητές.

Το 1879 άρχισε να δημοσιογραφεί στις εφημερίδες και τα περιοδικά του καιρού του και το 1886 τύπωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Τραγούδια της Πατρίδος μου. Στο βιβλίο αυτό, όπως και στα άλλα δύο που ακολούθησαν, Ο Ύμνος στην Αθηνά (1889) και Τα μάτια της ψυχής (1992), ο Παλαμάς φανερώνει τις πρώτες νεανικές του προσπάθειες, προικισμένος με πλούσια ευγένεια και ευαισθησία. Μαζί με τον Δροσίνη, τον Πολέμη και άλλους ποιητές της Νέας Σχολής, χρησιμοποιεί τη δημοτική γλώσσα, σε αντίθεση με τους ρομαντικούς καθαρευουσιάνους ποιητές, Σούτσο, Βασιλειάδη, Παράσχο και άλλους.

Στις 27 Δεκεμβρίου του 1887 παντρεύτηκε τη Μαρία Βάλβη, γόνο πολιτικής οικογένειας του Μεσολογγίου, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, τον Λέανδρο (1891-1958), τη Ναυσικά και τον Άλκη. Στις 15 Οκτωβρίου 1897, ο Παλαμάς διορίστηκε γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε ένδειξη τιμής για το ποιητικό του έργο. Γι’ αυτό και οι εφημερίδες του καιρού (Εστία, Άστυ, Ακρόπολις), επαίνεσαν ζωηρότατα την απόφαση του τότε Υπουργού Παιδείας, Ανδρέα Παναγιωτόπουλου, βρίσκοντας την ευκαιρία να εγκωμιάσουν τον ποιητή. Λέγεται ότι, όταν ο Παλαμάς παρουσιάστηκε να αναλάβει υπηρεσία, ο τότε πρύτανης του Πανεπιστημίου, Αλκιβιάδης Κρασσάς, του είπε: «Ελπίζω, κύριε Παλαμά, τώρα που έχετε μια αξιοπρεπή θέση, ότι θα παύσετε... να γράφετε ποιήματα». Ευτυχώς, η ελπίδα του διαπρεπούς αστικολόγου της εποχής εκείνης διαψεύστηκε και η ελληνική τέχνη κέρδισε μια κορυφαία ποιητική φυσιογνωμία.

Τον ίδιο χρόνο με τον διορισμό του εκδίδει τη συλλογή Ίαμβοι και Ανάπαιστοι, που αποτελεί σταθμό στο έργο του. Στο μικρό αυτό βιβλίο, ο ποιητής δείχνει πιο ώριμος, έχει προσωπικό τόνο, δίνει λιτά και επιγραμματικά τις συγκινήσεις που του χαρίζει ο κόσμος της ιστορίας και της ζωής, όπως επισημαίνει η ποιήτρια Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη. Ο θάνατος του μικρού παιδιού του, του Άλκη, συντρίβει την πατρική του καρδιά, που ζητά τη λύτρωση στην ποίηση. Γράφει τότε τον Τάφο (1898), «τα λυρικά αυτά δάκρυα, που αποκρυσταλλώθηκαν σε σταλακτίτες», όπως γράφει ο κριτικός Ανδρέας Καραντώνης.

Το 1904 ο Παλαμάς κυκλοφορεί την ποιητική συλλογή Ασάλευτη Ζωή, έργο ωριμότητας του ποιητή, όπου η αγνή συγκίνηση δένεται σφιχτά με το στοχασμό και τη γλαφυρότητα του στίχου. Ακολουθούν ποιητικές συλλογές, όπως Οι καημοί της λιμνοθάλασσας, Πολιτεία και Μοναξιά, Οι Βωμοί και οι δύο μεγάλες επικές συνθέσεις του Ο δωδεκάλογος του γύφτου (1907) και Η φλογέρα του Βασιλιά (1910), που τον ανεβάζουν στην κορυφή του ποιητικού Παρνασσού. Τελευταία του ποιητική συλλογή Οι νύχτες του Φήμιου (1935).

Εκτός από ποίηση, ο Παλαμάς έγραψε ένα θεατρικό έργο, την Τρισεύγενη (1903), που ξεχωρίζει για τη γνήσια ποιητική συγκίνηση, μια σειρά διηγημάτων με καλύτερο τον Θάνατο του Παληκαριού και πλήθος κριτικών δοκιμίων. Το 1926 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1930 πρόεδρός της. Το 1934 ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, καθώς η φήμη του είχε προ πολλού διαβεί τα σύνορα του ελληνικού κράτους. Ιδιαίτερα τον απασχόλησε το Γλωσσικό Ζήτημα. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της δημοτικής και κορυφαία μορφή του δημοτικιστικού κινήματος με το κύρος του, αλλά και με τις κυρώσεις που υπέστη για τον γλωσσικό του αγώνα (προσωρινή απομάκρυνσή του από το πανεπιστήμιο). Αξιοσημείωτη ήταν η στάση του στα Ευαγγελικά και τα Ορεστειακά.

Ο Κωστής Παλαμάς πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943 και η κηδεία του την επομένη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών εξελίχθηκε σε αντικατοχικό συλλαλητήριο.


Η συνεισφορά του Κωστή Παλαμά στα ελληνικά γράμματα υπήρξε τεράστια. Ανανέωσε σημαντικά την ποιητική μορφή, αξιοποιώντας στο έπακρο τις δυνατότητες της λογοτεχνικής μας παράδοσης, από τον Όμηρο και τον Ρωμανό τον Μελωδό, ως τον Κάλβο, τον οποίο καθιέρωσε, και το δημοτικό μας τραγούδι. Παράλληλα, έκανε ένα τεράστιο λογοτεχνικό άνοιγμα προς τις λογοτεχνίες της Ευρώπης, μπολιάζοντας την ποίησή του με τα σύγχρονα ρεύματα του Παρνασσισμού, του Συμβολισμού και του Ρεαλισμού. Με αγνό πανανθρώπινο ιδεαλισμό και πηγαία λυρική πνοή, ο Παλαμάς δημιούργησε μια ολόκληρη εποχή κι έγινε δάσκαλος στις νεώτερες γενιές. Δίκαια, λοιπόν, θεωρείται, ύστερα από τον Διονύσιο Σολωμό, ο δεύτερος εθνικός μας ποιητής.

πηγή