Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xft1/t31.0-0/p640x640/12052362_419197628205068_6366501772092465396_o.jpg

Οι ποιητές της Αθήνας


Δεκαπέντε δημόσιες εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν σε διάφορα σημεία της πόλης φέρνοντας την ποίηση ένα βήμα πιο κοντά μας

Η ποίηση ήταν, είναι και θα είναι το μοναδικό μας καταφύγιο. Ίσως γι’ αυτό η εβδομάδα που έρχεται, από τις 21 μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου, μοιάζει με βάλσαμο ενάντια στην κατάθλιψη της εποχής. Για έξι μέρες 50 ποιητές από 21 χώρες μας δίνουν ραντεβού σε δημοτικά πολιτιστικά κέντρα, βιβλιοπωλεία, καφέ και γκαλερί της Αθήνας στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών που διοργανώνεται από τον Κύκλο Ποιητών, τον Δήμο Αθηναίων και το Μουσείο Μπενάκη.



Η επίσημη έναρξη της φετινής διοργάνωσης γίνεται τη Δευτέρα, 21 Σεπτεμβρίου, στις 7:30 μ.μ. στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής, ενώ η τελετή λήξης θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο Σάββατο (26/9) στην αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου. Το πραγματικά όμως ενδιαφέρον κομμάτι του Φεστιβάλ είναι οι μέρες που θα μεσολαβήσουν, όταν η ποίηση θα ταξιδέψει σε όλη την Αθήνα. Δεκαπέντε δημόσιες εκδηλώσεις, μεταξύ των οποίων αναγνώσεις, ημερίδες, διαλέξεις, αλλά και μουσικές βραδιές μελοποιημένης ποίησης, καθώς και εικαστικές εκθέσεις με αφετηρία τους την ποίηση, θα πραγματοποιηθούν σε διάφορα σημεία της Αθήνας φέρνοντας την ποίηση πιο κοντά στην καθημερινότητά μας.

Ανάμεσα στους ποιητές, που θα δώσουν το «παρών» στο 2ο Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών συναντάμε τους: Νάνο Βαλαωρίτη, Κική Δημουλά, Γιάννη Δάλλα, Τίτο Πατρίκιο, Κώστα Στεργιόπουλο, Δήμητρα Χριστοδούλου, Ρικάρντο Αρέγκι, Φερνάντο Ρεντόν, Γκέρχαρντ Φάλκνερ, Κάρολυν Φορσέ κ.ά. Ευκαιρία να λυτρωθούμε, να ξαναθυμηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι, να ανοίξουμε ένα παράθυρο στον κόσμο και στο μέσα μας. Ας αφήσουμε και λίγο χώρο… στην ποίηση.

Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!


perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
Η ιδέα προέκυψε για τον Ryan Carter όταν είδε τον σκύλο του θλιμμένο και πολλές ώρες κλεισμένο μέσα σε τέσσερις τοίχους. Ο ίδιος ξεκίνησε να τον παίρνει μαζί τους στις εκδρομές στη φύση και να κάνουν κάμπινγκ παρέα. Κάπως έτσι στην πορεία σκέφτηκε να δημιουργήσει μια ιστοσελίδα παρακινώντας τους επισκέπτες να παίρνουν μαζί τα σκυλιά τους στα ταξίδια τους και κατόπιν την εταιρεία «Κάμπινγκ με τα σκυλιά».
Μάλιστα η εταιρεία προώθησε και διοργάνωσε με επιτυχία το πρώτο «Εθνικό Camping με σκυλιά», το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου, και οι παρευρισκόμενοι γιόρτασαν και τίμησαν τους τετράποδους φίλους τους που τους ακολουθούν μέχρι την άκρη της γης. Οι εικόνες είναι κατατοπιστικές…
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
perierga.gr - Στο κάμπινγκ με τον σκύλο!
πηγή

μηλόπιτα






Έρχομαι σπίτι και σκέφτομαι πως ίσως είναι η τελευταία θαλασσινή εικόνα η σημερινή.  Ξεπλένω ιδρώτα,  αντιηλιακό και αλάτια.  Τα όνειρα τα φυλάω μέσα μου.  Κράτησα μια απόσταση από την κάλπη.  Ψήνω μηλόπιττα!  Το βιβλίο μου στις τελευταίες του σελίδες.  Ο Φαμπιό μ΄αποχαιρετά.  Μια γραμμή εντελώς φθινοπωριάτικη διαγράφεται εμπρός μου.  Να φτιάξω σχέδια να έχω να τρέχω πίσω από κάτι.
με το φεγγαρι αγκαλια

Αν εξευ­τελίσεις τον εαυτό σου, θα βρεις ανάπαυση

http://cdn-pentapostagma.pressidium.com/wp-content/uploads/2014/03/486825_521190221250970_1229191578_n.jpg

Έλεγε  ο μακάριος:
1. Ρωτήθηκα πώς πρέπει να συγκρατεί κανείς το θυ­μό του. Και αποκρίθηκα, πως η αρχή της συγκρα­τήσεως του θυμού είναι να μη μιλάει κανείς όταν τα­ράζεται. Γι’ αυτό ο αββάς Μωϋσής δεν αντιμίλησε όταν τον πρόσβαλαν με τα λόγια “Τί θέλει κι έρχε­ται και τούτος ο αράπης ανάμεσα μας;”, αλλά είπε: “Αν και ταράχθηκα, όμως δεν μίλησα”. Στη δεύτε­ρη όμως προσβολή όχι μόνο δεν ταράχθηκε, μα τα έ­βαλε και με τον εαυτό του, λέγοντας: “Καρβουνόπετσε, μαύρε, καλά σου κάνανε! Αφού δεν είσαι άνθρω­πος, τί έρχεσαι κι ανακατεύεσαι με τους ανθρώπους;”.

2. Αλλά εμείς, επειδή πνευματικά είμαστε πολύ χαμηλά και από την πολλή μας αμέλεια δεν μπο­ρούμε να φτάσουμε ούτε στων αρχαρίων τη διαγωγή, νομίζουμε πως οι εντολές είναι βαριές κι ανεφάρμο­στες. Γιατί το να ταράζεται κανείς και να μη μιλάει δεν είναι γνώρισμα των τελείων αλλά των αρχα­ρίων. Ενώ είναι βέβαια μεγάλο πράγμα το να μην ταράζεται κανείς καθόλου, σύμφωνα με τον άγιο προ­φήτη, που είπε «ητιμάσθην και ουκ εταράχθην». Εμείς όμως ούτε καν να βάλουμε αρχή δεν επιζη­τούμε, ούτε προαίρεση τέτοια δείχνουμε, έτσι που να ελκύουμε και τη χάρη του Θεού σε βοήθειά μας. Αλλά κι αν φαίνεται πως δείχνουμε κάποια προαίρεση, είναι τόσο νωθρή και ασήμαντη, που δεν αξίζει να πάρει οποιοδήποτε αγαθό από το Θεό.
3.Όλος ο πνευματικός αγώνας μας είναι σαν τη σπορά και την καρποφορία. Προσφέρει κανείς τον κόπο της προαιρέσεως, και παίρνει τα δώρα της χάριτος. Και όπως ο γεωργός σπέρνει μεν λίγα, κερδί­ζει όμως πολλά, αν ο Θεός ευχαριστηθεί από τον κό­πο του — όπως ακριβώς έχει γραφτεί και για τον Ι­σαάκ, ότι, «έσπειρεν εν τη γη εκείνη και εποίησεν εν τω ενιαυτώ εκείνω εκατοστεύουσαν κριθήν» —, έ­τσι, αν μείνει ευχαριστημένος ο Θεός από την προαί­ρεσή μας, μπορούμε έπειτα ανώδυνα, αβίαστα και άνετα να τα κάνουμε όλα και να κερδίζουμε απ’ όλα. 

Λόγου χάρη, η προσευχή που γίνεται με βία και υπο­μονή, γεννάει την καθαρή προσευχή που γίνεται με άνεση. Η άσκηση βίας ανήκει στην προαίρεση, ενώ η άνεση ανήκει στη θεία χάρη.

4. Αλλά και σ’ όλες τις τέχνες τα ίδια βλέπου­με. Όταν δηλαδή έρχεται κάποιος να μάθει μια τέ­χνη, στην αρχή κοπιάζει και δυσκολεύεται και πολ­λές φορές αποτυχαίνει. Όμως δεν χάνει το κουράγιο του, αλλά πάλι προσπαθεί. Κι αν πάλι αποτύχει, δεν το βάζει κάτω, φανερώνοντας έτσι στο μάστορα την προαίρεσή του. Αν όμως λιποψυχήσει και κάνει πί­σω, δεν μαθαίνει τίποτα. Αποτυχαίνοντας έτσι πολ­λές φορές και μην υποχωρώντας, αλλ’ επιμένοντας στον κόπο και στη δουλειά, συνηθίζει τελικά, με τη βοήθεια του Θεού, και τα κάνει όλα άκοπα και άνετα. Κι έτσι κατορθώνει να βγάζει το ψωμί του από την τέχνη του.

Το ίδιο συμβαίνει και στα πνευματικά. Αν καταπιαστεί κανείς με την εργασία της αρετής, δεν πρέ­πει να νομίζει πως θα την κατορθώσει αμέσως. Γιατί αυτό είναι αδύνατο. Πρέπει όμως να προσπαθήσει. Κι αν αποτύχει, να μην κάνει πίσω, επειδή δεν μπο­ρεί να κατορθώσει τίποτα, αλλά να ξαναπροσπαθή­σει, όπως αυτός που θέλει να μάθει μια τέχνη. Έτσι, υπομένοντας πολλές αποτυχίες και μην αγανακτών­τας, κινεί τη συγκατάνευση του Θεού στον κόπο της προαιρέσεώς του, που του δίνει το χάρισμα να κάνει τα πάντα αβίαστα.

5. Αυτό είναι που είπε και ο αββάς Μωϋσής: «Η δύναμη αυτών που θέλουν ν’ αποκτήσουν τις αρετές, εδώ φαίνεται: Αν δηλαδή πέσουν, να μη λιποψυχή­σουν, αλλά να προσπαθήσουν πάλι».

6. Έλεγε ακόμα, πως κάθε αρετή απαιτεί και κόπο και χρόνο και τη θέλησή μας, προπαντός όμως χρειάζεται τη συνέργεια του Θεού. 

Γιατί αν ο Θεός δεν συνεργαστεί με την προαίρεσή μας, ματαιοπονούμε, όπως ακριβώς ματαιοπονεί και ο γεωργός που καλλιέργησε κι έσπειρε το χωράφι του, αν ο Θεός δεν βρέξει στο σπόρο του. Αλλά η συνέργεια του Θεού προϋποθέτει τις προσευχές και τις παρακλήσεις μας. Μ’ αυτές ελκύουμε τη βοήθεια του Θεού, που έρχεται να μας συμπαρασταθεί. Αν όμως αμελήσουμε την προσευχή, πώς αλλιώς να συγκατανεύσει ο Θεός στην εργασία μας, παρά νωθρά και απρόθυμα κι Ε­κείνος; Αν πάλι γρήγορα λιποψυχήσουμε, όπως λέω πάντα, τίποτα δεν αξιωνόμαστε να πάρουμε. 

Γιατί ο Θεός δίνει σημασία στην προαίρεση, και χαρίζει α­νάλογα μ’ αυτή και τις δωρεές Του.

7. Μήπως, αλήθεια, κι ο αββάς Μωϋσής δεν ήταν πρώτα αρχιληστής; Μήπως δεν έκανε μύρια κακά, ώστε, εξαιτίας της δυστροπίας του, να τον διώξει και ο κύριός του; Επειδή όμως δόθηκε στην άσκηση με γενναιότητα και τόσο θερμή προαίρεση, ξέρουμε όλοι σε ποιά μέτρα αρετής έφτασε, ώστε, σύμφωνα με το συγγραφέα που διηγήθηκε τα σχετικά μ’ αυ­τόν, να συναριθμείται με τους εκλεκτούς δούλους του Θεού. Ενώ εμείς και τη θέρμη, που φαίνεται να έχουμε στην αρχή της αποταγής μας, τη χάνουμε σιγά-σιγά από την αμέλειά μας, καθώς μας απορρο­φούν πράγματα ψυχρά και ασήμαντα και χωρίς αξία, και ανταλλάζουμε μ’ αυτά την αγάπη του Θεού και του πλησίον, και τα σφετεριζόμαστε σα να ‘ναι δικά μας, σα να μην τα πήραμε από το Θεό. «Τι γαρ έ­χεις», λέει, «ο ουκ έλαβες; ει δε και έλαβες, τι καυχάσαι, ως μη λαβών;».

8. Μην είναι τάχα φτωχός ο Κύριος και ανίκανος να μας πλουτίσει με τ’ αγαθά, όπως πλούτισε τους αγίους πατριάρχες, αν έβλεπε πως θα βγαίναμε από­λυτα κερδισμένοι απ’ όσα θα μας έδινε; Επειδή όμως βλέπει ότι, από την επιπολαιότητά μας, ζημιωνόμα­στε στα μικρά και στα λίγα, γι’ αυτό, σαν φιλάνθρωπος, δεν μας εμπιστεύεται πολλά, για να μην καταστραφούμε εντελώς. Γιατί, όπως είπα πριν, αν έβλεπε ότι κερδίζαμε στα λίγα, δεν θα Του ήταν αδύνατο να μας προσφέρει και τα πολλά. Ποιός, αλήθεια, έ­πεισε τους ανθρώπους εκείνους να ρίχνουν τα χρήμα­τα στα πόδια των Αποστόλων; Αλλά, καθώς λέω συχνά-πυκνά, ο Θεός, σαν αγαθός, μας έδωσε τη δυ­νατότητα να κερδίζουμε απ’ όλα. Εμείς όμως, με την υπερβολική προσήλωση στα υλικά, κάνουμε κακή χρήση των θείων δωρεών. Τις εξανεμίζουμε και τις διώχνουμε μακριά μας. Έτσι ζημιωνόμαστε από τ’ αγαθά που μας χαρίζει ο Θεός, εξαιτίας της κακογνωμίας μας.

9. Κανείς δεν μπορεί να βλάψει μια πιστή ψυχή. Αλλά οτιδήποτε κι αν πάθει, υπολογίζεται σαν κέρ­δος της. Ενώ ο άπιστος τιμωρείται από την ίδια του την απιστία, όπως ο εργάτης, που κοπιάζει χωρίς να ελπίζει πώς θα πληρωθεί μετά τον κόπο. Ο πιστός, αντίθετα, βρίσκει πολλή παρηγοριά, επειδή ακριβώς και τότε που κοπιάζει είναι πιστός, κι ελπίζει ν’ α­μειφθεί για την υπομονή του. Ενώ ο άπιστος, αφού δεν πιστεύει πως θα πάρει μισθό από τον Κύριο, τί παρηγοριά να βρει;

Και το παραμικρό λοιπόν να πάθει, κάθεται και σαπίζει στους λογισμούς του, και συλλογίζεται “και μου είπε”, “και έχω να του πω”, μνησικακώντας και βάζοντας με το νου του πράγμα­τα αδύνατα, που συχνά δεν μπορεί να τα πραγματο­ποιήσει. Οι άνθρωποι, βλέπετε, δεν κατορθώνουν όσα σκέφτονται, αλλά μόνο όσα τους επιτρέπει ο Θεός, κι αυτά για τους λόγους που μόνο Εκείνος ξέρει. Πολ­λές φορές, λόγου χάρη, επιχειρεί ένας άνθρωπος να κάνει κακό σ’ άλλον, κι ο σκοπός του ματαιώνεται, επειδή δεν το επιτρέπει ο Θεός. Και το μόνο που δοκι­μάζεται έτσι, είναι οι προαιρέσεις των ανθρώπων.

Πόσοι προσπάθησαν να κακοποιήσουν τους αγίους πατριάρχες, και, επειδή δεν το επέτρεψε ο Θεός, κα­νένας δεν μπόρεσε να τους βλάψει, καθώς είναι γραμ­μένο: «Ουκ αφήκεν άνθρωπον αδικήσαι αυτούς και ήλεγξεν υπέρ αυτών βασιλείς· μη άπτεσθε των χρι­στών μου και εν τοις προφήταις μου μη πονηρεύεσθε» ;

10. Κατά το μέτρο, πάλι, που θα θελήσει να φανε­ρώσει τη μεγάλη Του δύναμη, παρακινεί σε ευσπλα­χνία ακόμα και τις καρδιές των άσπλαχνων ανθρώ­πων, καθώς είναι γραμμένο και στον προφήτη Δανιήλ: «και έδωκεν ο Θεός τον Δανιήλ εις έλεον και εις οικτιρμόν ενώπιον του αρχιευνούχου». 

Μακάρια είναι η ψυχή που, με το να διψά το Θεό, ετοιμάστηκε σωστά για να δεχτεί τις δωρεές Του. Γιατί σε καμιά περίπτωση δεν την εγκαταλείπει, αλλά τη συντρέ­χει πάντα, ακόμα και σε όσα από άγνοια δεν Του ζη­τάει.

Καλά έλεγε κάποιος σοφός, πως το σοφό άνθρωπο τον υπερασπίζεται ο Θεός. Πόσες φορές, για παρά­δειγμα, δεν δοκίμασε ο Σαούλ να σκοτώσει το μακά­ριο Δαυίδ; Τί δεν έκανε; Τί δεν μηχανεύτηκε; Επειδή όμως ο Δαυίδ είχε υπερασπιστή τον Κύριο, κάθε επιβουλή του Σαούλ ματαιωνόταν. Και όχι μόνο τούτο, αλλά κι έπεφτε στα χέρια του αγίου εκείνου, που όμως τον λυπόταν (και του χάριζε τη ζωή). Δεν είχε, βλέπετε, κακία που παροργίζει και ερεθίζει.

11. Τον ρώτησαν πάλι:
Πώς μπορεί κανείς, όταν τον εξευτελίζουν ή τον κακολογούν ορισμένοι, να μη θυμώνει;

             Και αποκρίθηκε:
Αν θεωρεί κανείς τον εαυτό του τιποτένιο, δεν ταράζεται, καθώς είπε ο αββάς Ποιμήν: 

«Αν εξευ­τελίσεις τον εαυτό σου, θα βρεις ανάπαυση».

(Αββά Ζωσιμά, «Κεφάλαια ωφέλιμα», εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, 
σ. 53-65)

Τρία πράγματα δεν κάνεις στην πολιτική: δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς και δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου.




Ναπολέων Βοναπάρτης

Με γαϊδούρι και άλογα πήγε αγρότης στο Ναύπλιο για να ψηφίσει



 
 
Ο κ Τσιρίκος διάλεξε αυτό τον τρόπο για να διαμαρτυρηθεί για τα μέτρα που προβλέπει για τους αγρότες το τρίτο μνημόνιο Καβαλώντας ένα γαϊδούρι προσήλθε, στο ειδικό Γυμνάσιο Αργολίδος στα Λευκάκια του Δήμου Ναυπλιέων, ο αγρότης Αριστείδης Τσιρίκος για να ασκήσει σήμερα το εκλογικό του δικαίωμα. Ο κ Τσιρίκος διάλεξε αυτό τον τρόπο για να διαμαρτυρηθεί για τα μέτρα που προβλέπει για τους αγρότες το τρίτο μνημόνιο. Τον κ. Τσιρίκο συνόδευαν έφιπποι με άλογα, μικρά παιδιά φίλοι και συγγενείς του που διάλεξαν να του συμπαρασταθούν σε αυτή την ιδιότυπη διαμαρτυρία.


















πηγή

Ασπίδα για τον καρκίνο η Αγιορείτικη διατροφή



*Η πνευματική ζωή σε συνδυασμό με την υγιεινή και λιτή διατροφή, βοηθάει πάρα πολύ τον οργανισμό στο να παραμένει υγιής και δυνατός. Εμείς και σε αυτό το κομμάτι ακολουθήσαμε τον δυτικό τρόπο διατροφής (σε μεγάλο βαθμό) και βλέπουμε τα αποτελέσματα..


«Η περιορισμένη κατανάλωση τροφών και πρόσληψη θερμίδων, χωρίς φυσικά να ξεπερνούμε τα όρια της υπερβολής, έχει αποδειχθεί από επιστημονικές έρευνες ότι αυξάνει το προσδόκιμο επιβίωσης.
Παράλληλα, το μέτρο και τα ισορροπημένα γεύματα συμβάλλουν στην πρόληψη διαφόρων παθήσεων και κυρίως του διαβήτη.
Η πρόσληψη διατροφικών στοιχείων από τα φρούτα και τα λαχανικά είναι πολύ σημαντική παράμετρος για καλή υγεία, όπως και ο περιορισμός της κατανάλωσης κρέατος, που ευθύνεται για την ανάπτυξη του καρκίνου του παχέως εντέρου.
Επιπλέον, η κατανάλωση φρούτων και λαχανικών αυξάνει τα αντιοξειδωτικά του οργανισμού, προστατεύοντας από τον καρκίνο του προστάτη», λέει στα «ΝΕΑ» ο αντιπρόεδρος της πανελλήνιας ομοσπονδίας διαιτολόγων – διατροφολόγων, δρ Μιχάλης Χουρδάκης.
«Τρώμε με εγκράτεια. Όσο πρέπει»
«Ακόμα και στις γιορτές, όπως το Πάσχα, δεν τρώμε κρέας. Τρώμε ψάρι.
Και βέβαια καταναλώνουμε συχνά λαχανικά και φρούτα, πολλά από τα οποία τα παράγουμε οι ίδιοι»,τονίζει ο μοναχός Μωυσής.
Όπως προσθέτει, όμως,είναι σημαντικό ότι οι αγιορείτες μοναχοί ακόμα και από τα νηστίσιμα προϊόντα δεν τρώμε πολύ. Θα φάμε με εγκράτεια. Όσο πρέπει. Κι αυτό διότι γενικά οι μοναχοί ζουν με τα απλά, τα απαραίτητα, τα λιτά. Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλο τον χρόνο,
Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή νηστεύουμε και τρώμε αλάδωτα τα γεύματα».
Εκτός από την «ορθόδοξη» διατροφή, βασικό ρόλο, σύμφωνα με τους επιστήμονες, για την καλή υγεία των αγιορειτών μοναχών παίζει το γεγονός ότι ζουν μακριά από τη ρύπανση των πόλεων και ασκούνται, καθώς ασχολούνται με αγροτικές δουλειές. Μάλιστα, σε αυτές της συνθήκες διαβίωσης αποδίδουν οι επιστήμονες και τα πολύ περιορισμένα κρούσματα καρκίνου στην κοινότητα του Αγίου Όρους.
«Η συχνότητα ανεύρεσης καρκίνου σε μοναχούς του Αγίου Όρους και γενικώς σε ορθόδοξους μοναχούς είναι πάρα πολύ χαμηλή. Κι αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν εξετάζονται. Ελέγχονται όπως όλοι μας, απλώς δεν πάσχουν. Από το 1994 εξετάστηκαν εκατοντάδες μοναχοί και κατεγράφησαν μόνο έντεκα περιστατικά καρκίνου του προστάτη, αναλογία κατά 4,5 φορές κάτω από τον διεθνή μέσον όρο», λέει ο χειρουργός-ουρολόγος, διδάκτωρ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Χάρης Αηδονόπουλος.
Μάλιστα, όπως επεσήμανε ο κ. Αηδονόπουλος, ενώ ακριβώς δίπλα στο Άγιον Όρος βρίσκονται τα Μαντεμοχώρια των οποίων οι κάτοικοι πλήττονται από πνευμονοπάθειες και καρκίνο του πνεύμονα, ουδείς μοναχός πάσχει από παρόμοια νόσο.
Παντελώς άγνωστος, εξάλλου, είναι στο Άγιον Όρος ο καρκίνος της κύστης, που σχετίζεται με το κάπνισμα και τα διάφορα συντηρητικά σε ορισμένες τροφές. 
πηγή

Ν. Διαμαντούρος: κύκλοι τον θέλουν πρωθυπουργό κοινής αποδοχής


2c260fe4-2229-4e1a-a2ee-7952a0209862

του Ανδρέα Σταλίδη

αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα «Αντίβαρο»

Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος δέχθηκε την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Ποταμιού με την υπόσχεση ότι αυτός θα γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας μετά τις εκλογές.
Ταυτόχρονα, ασκούνται ασφυκτικές πιέσεις στα δύο μεγαλύτερα κόμματα, στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Δημοκρατία.
Το όνομά του είναι πολύ γνωστό, ως Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής, μία πραγματικά πολύ υψηλή θέση στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά πολύ λίγες πληροφορίες είναι ευρύτερα γνωστές.
Η πραγματικότητα είναι ότι έχει κάνει μία πολύ προσεκτική δουλειά στο υπόβαθρο,
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο λοιπόν, κρίνουμε ότι θα πρέπει να γνωρίζουν οι Έλληνες ψηφοφόροι τις ιδεολογικές του καταβολές, το συγγραφικό του έργο, το στίγμα του και την οπτική του στα πράγματα. Η θέση του στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αρκεί.
Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος είναι ένα από τα ελάχιστα πρόσωπα που διαμόρφωσαν το φιλοσοφικό και ιστορικό υπόβαθρο του πολιτικού ρεύματος, το οποίο ονομάστηκε «εκσυγχρονισμός» και το οποίο χρεώθηκε στον Κώστα Σημίτη. Υπήρξαν και άλλα πρόσωπα στο ίδιο περιβάλλον. Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος αποτελούσε έναν από τους μέντορες του τέως πρωθυπουργού.
Στον ακόλουθο σύνδεσμο βλέπουμε κείμενά του και ομιλίες του από το 1992 στο «Αρχείο Σημίτη». Δυστυχώς, τα κείμενα δεν είναι όλα προσβάσιμα στο ευρύ κοινό.
Στα μέσα του 2000, όταν η περίοδος Σημίτη ήταν στην κορύφωσή της, έχοντας μάλιστα ήδη κερδίσει στο νήμα τη δεύτερη θητεία της, τον βλέπουμε να συμμετέχει (μαζί με τον Γ.Α.Παπανδρέου) στη συνεδρίαση της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Πρόσωπα που εκφράζουν το βάθος ορισμένων κυβερνήσεων καλούνται εκεί περιστασιακά για να δώσουν το στίγμα και την πορεία της χώρας στα σταθερά μέλη. Εδώ ο σύνδεσμος από τα επίσημα πρακτικά με όλους τους συμμετέχοντες όπως ανακοινώθηκαν.
Στις αρχές του 2003 διαβάζουμε την είδηση ότι με 293 ψήφους εξελέγη στη θέση του Ευρωπαίου Συνηγόρου του Πολίτη (Ombudsman). Αυτή είναι η γνωστότερή του ιδιότητα.
Θα σταχυολογήσουμε ορισμένους άξονες των παρεπόμενων του «εκσυγχρονισμού» και της σφραγίδας που άφησε στην ελληνική κοινωνία.
Ιδρυτική πράξη της περιόδου διακυβέρνησης Σημίτη ήταν η υπόθεση των Ιμίων και το «ευχαριστώ την κυβέρνηση των Αμερικανών», σε συνδυασμό με τη συμφωνία της Μαδρίτης, τα οποία όλα μαζί εγκαινίασαν τον όρο «γκρίζες ζώνες» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στις διπλωματικές μάχες που ακολούθησαν την περίοδο αυτή του 1996/97. Επακόλουθο αυτής της περιόδου ήταν η παράδοση Οτσαλάν τον Φεβρουάριο του 1999 στις Τουρκικές αρχές από την ελληνική πρεσβεία στην Κένυα.
Μετά το 2000, οι άνθρωποι του περιβάλλοντος Σημίτη ανέβασαν στροφές σε έναν εσωτερικό πόλεμο αξιών με την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες και την περίφημη συνέντευξη του Μιχάλη Σταθόπουλου, ο οποίος λειτούργησε ως αφέτης μίας επιθετικής πολιτικής του κράτους εναντίον της Εκκλησίας σε μία πλειάδα θεμάτων. Η επιθετική αυτή πολιτική σταμάτησε λίγο μετά, λόγω των αντιδράσεων που προκλήθηκαν, όμως το υπόβαθρο είχε αρχίσει να χτίζεται από τότε.
Αργότερα, συλλήβδην όλοι οι άνθρωποι του εν λόγω περιβάλλοντος συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις και στη συγγραφή, αλλά στο τέλος και στη δημόσια υπεράσπιση του Σχεδίου Ανάν για τη λύση του Κυπριακού. Μία λύση, η οποία κατόπιν του εκκωφαντικού ΟΧΙ του Κυπριακού λαού θεωρήθηκε άδικη ακόμα και από διεθνείς παράγοντες που προσπαθούσαν να την επιβάλλουν.
Στον χώρο της παιδείας, είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση Σημίτη παρήγγειλε τη συγγραφή περίπου 150-200 σχολικών εγχειριδίων, τα οποία αργότερα γράφτηκαν, έγιναν αποδεκτά από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, και έγιναν δεκτά από την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας να εισαχθούν στα σχολεία της χώρας. Ένα από αυτά ήταν το περιβόητο βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Στην ύλη αυτών των βιβλίων γλώσσας των σχολικών αυτών εγχειριδίων συμπεριελήφθηκε μέχρι και κείμενο του ιδίου του Κώστα Σημίτη (βιβλίο Γλώσσας Γ Γυμνασίου). Ο συνεργάτης του Αντίβαρου δάσκαλος Δημήτρης Νατσιός έχει ασχοληθεί εκτενώς στην αρθρογραφία του με τα σχολικά εγχειρίδια αυτής της περιόδου.
Ο χώρος της Ιστορίας ήταν προνομιακό πεδίο για τον ίδιο τον Νικηφόρο Διαμαντούρο. Το πόνημά του «Οι απαρχές της συγκρότησης του σύγχρονου κράτους στην Ελλάδα 1821-1821», το οποίο αν δεν κάνω λάθος ήταν το αντικείμενο της διδακτορικής του διατριβής, εκδόθηκε το 2002. Το βιβλίο αυτό δέχθηκε τη σκληρή κριτική του Κωστή Παπαγιώργη στο Άρδην τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους (το άρθρο βρίσκεται και εδώ) από την άποψη ότι ευνοεί την ανάγνωση της ιστορίας από τη σκοπιά των «εκσυγχρονιστών» (εκείνης της εποχής).
Όπως γράφει ο Ραφαήλ Καλυβιώτης, συνεργάτης του Αντίβαρου σε πρόσφατο άρθρο για τον Νικηφόρο Διαμαντούρο, (στο άρθρο θα βρείτε και μία σύνοψη σε άλλο σύγγραμά του σχετικά με τη «μεταρρυθμιστική» και «παρωχημένη» παράδοση στην Ελλάδα):
Πυρήνας της «εκσυγχρονιστικής» ιδεολογίας είναι η αντίληψη ότι το Έθνος είναι ένα τεχνητό κατασκεύασμα των Δυτικών Κρατών επέκεινα της περιόδου της Γαλλικής Επανάστασης και όχι κάτι προϋπάρχον. Άρα, για αυτούς το νεολληνικό Έθνος δεν προϋπήρχε της Γαλλικής Επανάστασης. Κατά αυτόν τον τρόπο, το «εκσυγχρονιστικό» ρεύμα προσπάθησε με επίμονο τρόπο να ταυτίσει τον Πατριωτισμό με τον εθνικισμό, τον σωβινισμό και τον ρατσισμό. Πιστεύει δε και στον «φεντεραλισμό», την δημιουργία δηλαδή «ευρωκράτους» χωρίς σύνορα και στην μετατροπή των Εθνών – Κρατών σε νομαρχίες.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν, αυτό που κατήγγειλε ότι συνέβαινε στα χρόνια της περιόδου Σημίτη, ο τέως κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών κ. Εμ. Μικρογιαννάκης. Το κατήγγειλε στην ημερίδα του Αντίβαρου για το βιβλίο της Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού τον Μάϊο του 2007. Είπε λοιπόν ο κ. Μικρογιαννάκης (ηχητικό) ότι στη συγκεριμένη σχολή υπήρχαν 2 θέσεις για υποτροφίες στην Ιστορία με θέμα την ελληνική επανάσταση. Τότε, έφυγε ο ίδιος για ακαδημαϊκή άδεια στην Κίνα (όπου θα δίδασκε) και όταν επέστρεψε διαπίστωσε ότι υπήρχε λίστα με 200 υποψήφιους διδάκτορες! Συνειδητοποιήσε ότι επρόκειτο για ένα φυτώριο ιστορικών, οι οποίοι θα άλωναν, στην κυριολεξία, τα πανεπιστημιακά τμήματα Ιστορίας όλης της χώρας, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και άλλες θέσεις με σκοπό να εμπεδωθεί από την κοινωνία μία συγκεκριμένη ιστορική ανάγνωση των πραγμάτων. Βεβαίως, δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί ακολούθησαν τη συγκεκριμένη γραμμή, όμως η γενική κατεύθυνση είχε δοθεί.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, δεν είναι περίεργο ότι ο Νικηφόρος Διαμαντούρος είναι πρώτος υποψήφιος στη λίστα επικρατείας του Ποταμιού, στέλεχος του οποίου και εισηγητής της αναθεώρησης του Συντάγματος είναι ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου κ. Σταύρος Τσακυράκης, ο οποίος στη σχετική πρότασή του, πέραν του κόπου του και της αξιοπρόσεκτης εργασίας του για το ίδιο θέμα, εκπλήσσει τους αναγνώστες με τις ρηξικέλευθες προτάσεις, 1ον, να καταργηθεί το προοίμιο του Συντάγματος (το οποίο υπάρχει ανελλιπώς από το πρώτο ως το τελευταίο), 2ον, να καταργηθεί η λέξη «έθνος» στο άρθρο ένα διότι «προκαλεί σύγχυση και παρερμηνείες» και 3ον, να καταργηθεί ολόκληρο το άρθρο 3 (περί σχέσεων εκκλησίας-κράτους) χωρίς καν να προτείνει οτιδήποτε για την αντικατάστασή του!
Όλα αυτά τα αναφέρουμε με σκοπό, όπως γράφτηκε πιο πάνω, να γνωρίζουν οι ψηφοφόροι το περιβάλλον και το υπόβαθρο του προτεινόμενου ως υποψήφιου πρωθυπουργού σε μία κυβέρνηση συνεργασίας την επόμενη Δευτέρα.
πηγή