Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014
Χριστουγεννιάτικη Γιορτή στην ενορία του Αγίου Αθανασίου Κατούνας.
Τα Χριστούγεννα κατά τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο είναι ¨H Μητρόπολη πασών των εορτών¨, η εορτή της Θείας αγάπης, της σαρκωμένης αγάπης που είναι ο κύριος μας Ιησούς Χριστός.
Ήρθε ο Χριστός μας στη γη για να ανεβάσει εμάς τους αμαρτωλούς ανθρώπους στον ουρανό. Ο Μέγας Αθανάσιος λέγει χαρακτηριστικά: ¨Θεός ενηνθρώπησεν ίνα υμείς θεοποιηθώμεν¨ , δηλαδή έγινε ο Θεός Άνθρωπος, πήρε σάρκα ανθρώπινη για να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και
από τον διάβολο και να τον κάνει κατά χάριν Θεό. Αυτό είναι το νόημα
και το πνεύμα της μεγάλης αυτής Δεσποτικής εορτής, της κατά σάρκα
γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Στην
ενορία μας τα παιδιά των κατηχητικών σχολείων με την εκδήλωση που
ετοίμασαν μας βοήθησαν να καταλάβουμε, να βιώσουμε, αυτό το αληθινό
νόημα της εορτής των Χριστουγέννων.
Τα παιδιά παρουσίασαν επίκαιρα ποιήματα, τραγούδια και σκετς.
Την εκδήλωση έκλεισε ο εφημέριος του Ναού Πανοσ. Αρχιμ. π. Νεκτάριος Ν. Τριάντης, ο οποίος ευχαρίστησε και συνεχάρη τα παιδιά, αλλά και όλους όσους τίμησαν με την παρουσία τους τους την εκδήλωσή.
Ευχόμαστε, ο Χριστός να γεννηθεί στις καρδιές μας, πάντα να έχουμε Χριστούγεννα μέσα μας.
Γνωστός δημοσιογραφος της Καθημερινής αποκαλυπτει την σκευωρία Χαϊκάλη κατα του εντίμου μεσάζοντα!
Ο
κύριος Κωνσταντίνος Ζουλας ειναι έγκριτος δημοσιογραφος της Καθημερινής
και αποκαλυπτει με ενα αριστουργηματικό τουιτ την σκευωρία Χαϊκάλη κατά
του εντίμου μεσάζοντα.
«ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΣΤΗΣΕ ΜΕ ΠΡΟΣΗΜΕΙΩΜΕΝΑ ΧΡΗΜΑΤΑ»;;;
Ε, κύριε Χαϊκάλη; Γιατι δεν το έκανες; Τόσο δύσκολο ηταν να προσημειώσεις 700 χιλιάρικα, να του τα δώσεις και έπειτα να… σου τα δώσει και να τον συλλάβουν;
Ε;
Σέβας στον κύριο Ζούλα που κανει την FSB, την MOSSAD, την NSA να μοιάζουν νηπιαγωγείο.
Ειναι κάτι αντίστοιχο με το «μνημονιο που μας έσωσε απο την χρεοκοπια».
πηγή
Θυσία της μάνας!
Στις 11 Μαρτίου του 2011 η Ιαπωνία μετρούσε τις πληγές της από τον καταστροφικό σεισμό που συγκλόνισε την ανατολική πλευρά της χώρας.
Όταν πια ο καταστροφικός σεισμός ολοκληρώθηκε, ανέλαβαν δράση οι σωστικές ομάδες για να απεγκλωβίσουν τους επιζώντες από τα ερείπια. Μια από αυτές τις ομάδες έτυχε να βρεθεί μπροστά σε ένα παράξενο θέαμα.
Όταν οι διασώστες έφτασαν στα ερείπια του σπιτιού μιας νεαρής γυναίκας, διέκριναν το νεκρό της σώμα μέσα από τα χαλάσματα. Αλλά η στάση του σώματος της ήταν κάπως περίεργη. Ήταν γονατισμένη, το σώμα της είχε μια κλίση προς τα εμπρός και τα χέρια της ήταν κάτω από το σώμα της σαν να κρατούσε κάτι. Λες και ο θάνατος την βρήκε την ώρα που είχε γονατίσει να προσευχηθεί.
Η άτυχη γυναίκα όμως δεν είχε τύχη. Τα χαλάσματα του σπιτιού είχαν πέσει με βία πάνω της και της είχαν συντρίψει την πλάτη και το κεφάλι.
Μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες ο αρχηγός της ομάδας των διασωστών κατάφερε να περάσει το χέρι του μέσα από ένα στενό άνοιγμα στον τοίχο και να φτάσει το σώμα της γυναίκας. Είχε την ελπίδα ότι μπορεί να ήταν ακόμη ζωντανή. Ωστόσο, το κρύο και άκαμπτο σώμα της τον βοήθησε να καταλάβει ότι η γυναίκα ήταν νεκρή για πολλές ώρες.
Το καθήκον όμως τον καλούσε. Μπορεί στο επόμενο γκρεμισμένο σπίτι να υπήρχαν ακόμη ζωντανοί που περίμεναν την βοήθεια του. Έτσι είπε στους άντρες του να προχωρήσουν και να συνεχίσουν να ψάχνουν για επιζώντες. Ο ίδιος όμως, για λόγους που δεν μπορούσε να εξηγήσει, έμεινε στο σπίτι της νεκρής γυναίκας. Ένιωθε ότι κάτι περισσότερο υπήρχε εδώ. Ότι έπρεπε να ανακαλύψει τι υπήρχε κάτω από το σώμα αυτής της γυναίκας.
Οπλισμένος με περίσσιο θάρρος και αποφασιστικότητα γονάτισε πάλι και προσπάθησε να περάσει μέσα από τα χαλάσματα για να την μετακινήσει. Όταν μετά από μεγάλη προσπάθεια τα κατάφερε, είδε κάτι κάτω από το σώμα της που τον συγκλόνισε.
Σήκωσε το κεφάλι του και άρχισε να φωνάζει με όση δύναμη του είχε απομείνει: «Ένα μωρό! Εδώ υπάρχει ένα μωρό!»
Τα μέλη της ομάδας του επέστρεψαν και άρχισαν όλοι μαζί τις προσπάθειες για τον απεγκλωβισμό του μωρού. Με μεγάλη προσοχή αφαίρεσαν τα αντικείμενα που βρίσκονταν γύρω από τη μαμά του, την μετακίνησαν και είδαν ένα 3 μηνών αγοράκι τυλιγμένο με μια πολύχρωμη κουβέρτα κάτω από το νεκρό της σώμα.
Η γενναία γυναίκα είχε κάνει την υπέρτατη θυσία για να σώσει τον γιο της. Όταν το σπίτι της έπεφτε, χρησιμοποίησε το σώμα της για να προστατεύσει το παιδί της.
Το μικρό αγόρι κοιμόνταν ειρηνικά όταν το σήκωσε στα χέρια του ο επικεφαλής της ομάδας.
Ο επικεφαλής της ομάδας διάσωσης οδήγησε γρήγορα το μωρό, τυλιγμένο στην κουβέρτα του, σε ένα πρόχειρο ιατρείο που είχε στηθεί εκεί κοντά.
Όταν ο γιατρός που εξέτασε το μωρό άνοιξε την κουβέρτα του, βρήκε μέσα ένα κινητό τηλέφωνο. Στην οθόνη του υπήρχε ένα μήνυμα κειμένου: «Αν καταφέρεις να επιβιώσεις, να θυμάσαι για πάντα πόσο σε αγαπώ».
Το κινητό τηλέφωνο πέρασε από τα χέρια όλων όσων βρίσκονταν στο ιατρείο, εκείνη τη στιγμή. Όλοι διάβασαν το μήνυμα και κανένας τους δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα του. Στη συνέχεια πήραν δύναμη από την αυτοθυσία αυτής της μητέρας και συνέχισαν τις προσπάθειες τους για να σώσουν περισσότερους επιζώντες.
«Αν καταφέρεις να επιβιώσεις, να θυμάσαι για πάντα πόσο σε αγαπώ.» Αυτή είναι η αγάπη μιας μητέρας για το παιδί της.
πηγή
Πρώτη Προβολή του τελευταίου επεισοδίου της σειράς “ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ”
Την Πρωτοχρονιά του 2015, στις 10:00 το πρωί, θα μεταδοθεί σε πρώτη προβολή από την ΝΕΡΙΤ το 10ο και τελευταίο επεισόδιο της σειράς “Δεν Είσαι Μόνος”, με τίτλο «Το Σωματίδιο του Θεού», σε σκηνοθεσία Μαρίας Χατζημιχάλη-Παπαλιού.
Επίσης, θα μεταδοθούν σε επανάληψη, την Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου το επεισόδιο «Μέγας Βασίλειος – Το λιοντάρι του Χριστού» στις 10.00 το πρωί, και την Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου το επεισόδιο «Συνάντηση Χριστιανισμού – Ελληνισμού» στις 10.00 το πρωί.
ΤΟ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
«Μολονότι είμαι πεπεισμένος
ότι η επιστημονική αλήθεια είναι ακλόνητη στο πεδίο της,
δεν τα κατάφερα ποτέ μου να απορρίψω
το περιεχόμενο της θρησκευτικής σκέψης
σαν μέρος δήθεν μιας ξεπερασμένης φάσης
στη συνείδηση της ανθρωπότητας».
Βέρνερ Χάιζεμπεργκ,
Βραβείο Νόμπελ Φυσικής
Πώς ξεκίνησε το σύμπαν; Τι υπήρχε πριν από αυτό;
Υπήρχε χρόνος πριν από τον χρόνο;
Οι επιστήμονες είναι διχασμένοι. Aκόμα προσπαθούν να λύσουν αυτό το πανάρχαιο αίνιγμα. Στην Ελβετία χιλιάδες επιστήμονες εργάζονται στο μεγαλύτερο πείραμα του κόσμου. Αναζητούν το «μποζόνιο του Χιγκς», ή αλλιώς, το «σωματίδιο του Θεού».
Η ανακάλυψη του ίχνους του θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο; Θα επηρεάσει την πίστη των ανθρώπων;
Έχει να προσφέρει σήμερα η Πατερική Θεολογία στην ανθρώπινη αναζήτηση για την Αρχή του Κόσμου; Ποιά είναι η προσφορά της στην ιστορία της Επιστήμης;
Τέσσερις χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης αναζήτησης, με τη Μυθολογία, τη Φιλοσοφία, τις Θρησκείες, μέχρι τις σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες, και το αιώνιο μυστήριο παραμένει άλυτο.
«Ακόμα και αν μπορέσουμε να εξηγήσουμε
αυτά που θεωρούμε παράδοξα
και ερμηνεύουμε ως θαύμα,
δεν μειώνεται στο ελάχιστο
ο θαυμασμός μας για τα μέγιστα
διότι η πίστη είναι ισχυρότερη από τις λογικές αποδείξεις».
Μέγας Βασίλειος, 4ος αιώνας
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Μαρία Χατζημιχάλη-Παπαλιού
Μοντάζ: Γιάννης Τσιτσόπουλος
Σενάριο: Λένα Βουδούρη, Μαρία Xατζημιχάλη-Παπαλιού
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Βαγγέλης Κουλίνος
Mουσική: Μάριος Αριστόπουλος
Έρευνα:
Αριστοτέλης Χρ. Ευτυχιάδης, Αναπληρωτής Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Συμμετέχουν:
Αριστοτέλης Χρ. Ευτυχιάδης – Αναπληρωτής Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Μιχαήλ Δ. Δερμιτζάκης – Καθηγητής Γεωλογίας και Παλαιοντολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών
Τα γυρίσματα της σειράς πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα (Αστυπάλαια, Μακεδονία, Ήπειρος, Μετέωρα, Αίγινα, Λουτράκι, Θήβα, Μήλος, Κως, κ.α), την Τουρκία (Κωνσταντινούπολη, Καππαδοκία, Αντιόχεια, Μυρσίνη, κ.α.), την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Σκωτία, την Αυστρία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Συρία.
Για περισσότερες πληροφορίες ως προς τη σειρά, μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα: deneisaimonos
«Ζίγκμουντ Μπάουμαν»: δεν είναι κρίση, είναι αναδιανομή πλούτου
Ο επίτιμος καθηγητής κοινωνιολογίας Ζίγκμουντ Μπάουμαν μιλά για την κρίση, τον καταναλωτισμό, τις μορφές αντίστασης, την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας και το πώς βλέπει το μέλλον.
Τη συνέντευξη πήραν η Ντίνα Δαβάκη και ο Δημήτρης Μπούκας για την εφημερίδα Η Εποχή.
Η Ελλάδα και η Νότια Ευρώπη
διέρχονται μια παρατεταμένη οικονομική κρίση και δέχονται συνέχεια
σκληρά μέτρα λιτότητας. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτά που συμβαίνουν;
Τα μέτρα συνδέονται με τα δάνεια που ζητούνται. Είναι σημαντικό όμως να
δει κανείς για ποιο σκοπό χρησιμοποιούνται τα δάνεια που δίνονται στην
Ελλάδα. Αν χρησιμοποιούνται για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τότε
απλά τρέφεται η ρίζα του προβλήματος και οι πολιτικές λιτότητας θα
συνεχιστούν αμείωτες.
Οι οικονομικές κρίσεις έχουν να κάνουν όχι με καταστροφή του πλούτου,
αλλά με αναδιανομή του. Σε κάθε κρίση υπάρχουν πάντα κάποιοι που
κερδίζουν περισσότερα χρήματα σε βάρος των άλλων. Στις ΗΠΑ, για
παράδειγμα, μετά την κρίση έχει παρατηρηθεί μια αργή ανάκαμψη, όμως το
93% του επιπλέον ΑΕΠ που δημιουργήθηκε, κατέληξε μόνο στο 1% του
πληθυσμού.
Στα βιβλία σας έχετε πολλές φορές
αναφερθεί στον καταναλωτισμό της σύγχρονης, μετανεωτερικής κοινωνίας. Σε
τι βαθμό υπάρχει συμβατότητα μεταξύ καταναλωτισμού και μέτρων
λιτότητας;
Μέχρι το 1970, υπήρχε μια κυρίαρχη κουλτούρα αποταμίευσης και οι
άνθρωποι δεν ξόδευαν χρήματα αν δεν τα είχαν προηγουμένως κερδίσει. Μετά
το 1970, και με τη συνδρομή πολιτικών όπως ο Ρέϊγκαν, η Θάτσερ και
θεωρητικών όπως ο Φρίντμαν, το καπιταλιστικό σύστημα αντιλήφθηκε ότι
υπήρχε παρθένο έδαφος που μπορούσε να κατακτηθεί. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ
ήταν αυτή που είχε πει ότι ο καπιταλισμός αναζωογονείται μέσω νέων
παρθένων περιοχών. Αλλά προέβλεψε λανθασμένα ότι όταν το σύστημα
κατακτήσει όλα τα παρθένα εδάφη θα καταρρεύσει.
Αυτό που δεν προέβλεψε ήταν ότι ο καπιταλισμός θα αποκτούσε την
ικανότητα να δημιουργεί τεχνητές παρθένες περιοχές και να τις κατακτά.
Μία από αυτές είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν χρέη. Έτσι εφευρέθηκαν οι
πιστωτικές κάρτες.
Διαμορφώθηκε λοιπόν μια κουλτούρα διαφορετική από αυτή της αποταμίευσης.
Τώρα πλέον μπορούσε κανείς να ξοδεύει χρήματα που δεν είχε αποκτήσει. Η
φάση μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης, που διήρκεσε από τα μέσα της
δεκαετίας του ’70 μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα, βασίστηκε σε αυτήν
ακριβώς την πίεση για δανεισμό. Κι όταν κανείς χρωστούσε η αντίδραση των
τραπεζών δεν ήταν όπως παλιότερα, να στείλουν τον κλητήρα, αλλά το
αντίθετο: έστελναν ένα πολύ ευγενικό γράμμα, με το οποίο προσέφεραν ένα
νέο δάνειο για να αποπληρωθεί το προηγούμενο χρέος!
Αυτό συνεχίστηκε για τριάντα χρόνια, μέχρι που ο Κλίντον εισήγαγε τα
ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου, που σήμαινε ότι ακόμη και οι άνθρωποι
που δεν μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδά τους με τα έσοδα, μπορούσαν να
πάρουν στεγαστικά δάνεια κλπ. Τελικά αυτή η κατάσταση έφτασε στο
απροχώρητο και έτσι δημιουργήθηκε η χρηματοπιστωτική κρίση.
Παρόλα αυτά, η καπιταλιστική οικονομία φαίνεται να αντέχει.
Είχαμε, για παράδειγμα, το κίνημα «Καταλάβετε τη Wall Street», το οποίο
έτυχε μεγάλης προσοχής από τα ΜΜΕ σε όλον τον κόσμο. Στο μόνο μέρος που
δεν έγινε αισθητό ήταν στην ίδια τη Wall Street, η οποία λειτουργεί με
τον ίδιο ακριβώς τρόπο! Και αυτό είναι το πρόβλημα. Κυριαρχεί η ιδέα,
στο μυαλό της κας Μέρκελ και των άλλων πολιτικών, ότι ο μόνος τρόπος
είναι να υποστηρίζονται οι τράπεζες για να μπορούν να δίνουν περισσότερα
δάνεια.
Αλλά αυτή είναι μια πολύ κοντόφθαλμη πολιτική, αφού αυτή η παρθένα
περιοχή του καπιταλισμού έχει πια εξαντληθεί: Οποιοσδήποτε μπορούσε να
χρεωθεί, έχει χρεωθεί! Ακόμα και τα εγγόνια σας είναι ήδη χρεωμένα, δεν
υπάρχει αμφιβολία. Θα πληρώνουν αυτά τα τριάντα χρόνια καταναλωτικού
οργίου.
Κι ενώ στην αρχή η παρθένα περιοχή των ανθρώπων που χρεώνονται απέφερε
τεράστια κέρδη, βαθμιαία τα κέρδη αυτά λιγόστεψαν και τώρα είναι
μηδαμινά, σύμφωνα με το νόμο της φθίνουσας απόδοσης. Αυτό που γίνεται
στην Ελλάδα τώρα είναι ότι η χώρα επενδύει σε φαντάσματα, αυτό ακριβώς
είναι οι τράπεζες που δίνουν δάνεια!
Ποια είναι η διέξοδος, αν, όπως είπατε σε μια ομιλία σας, «έχει το μέλλον Αριστερά»;
Μου ζητάτε να απαντήσω ένα ερώτημα το οποίο πολύ πιο έξυπνοι άνθρωποι,
όπως ο Στίγκλιτς, δυσκολεύονται να απαντήσουν.Είναι πολύ δύσκολο να
βρεθούν ριζικές λύσεις. Κι εκείνο που με ανησυχεί, είναι ότι μεταξύ των
πολιτικών θεσμών που έχουμε στη διάθεση μας, δεν υπάρχει ούτε ένας που
να είναι σε θέση να παράσχει μακροπρόθεσμες λύσεις.
Όλες οι κυβερνήσεις υπόκεινται στους, κατά τον R.D.Laing[1], διπλούς
δεσμούς, που στην περίπτωση των κυβερνήσεων, για να χρησιμοποιήσω μια
αναλογία, συνίστανται στις πιέσεις που δέχονται. Από τη μία για να
επανεκλεγούν πρέπει να αφουγκράζονται τα αιτήματα του λαού, εκούσια ή
ακούσια, και να υποσχεθούν την ικανοποίησή τους.
Από την άλλη, όλες οι κυβερνήσεις, δεξιές και αριστερές, αδυνατούν να
τηρήσουν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις λόγω των χρηματιστηρίων και
των τραπεζών. Για παράδειγμα, όταν η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σαρκοζί
συναντήθηκαν μια Παρασκευή να διαβουλευτούν για το μνημόνιο της Ελλάδας,
έλαβαν και κοινοποίησαν κάποιες αποφάσεις, και έτρεμαν όλο το
σαββατοκύριακο μέχρι να ανοίξουν τα χρηματιστήρια τη Δευτέρα.
Δεν ξέρω αν η άποψη του Laing είναι σωστή ή λάθος ως προς την
οικογένεια, αλλά θεωρώ ότι έχω δίκιο όταν υποστηρίζω πως ισχύει στην
περίπτωση των κυβερνήσεων.Ο κόσμος ψηφίζει από απογοήτευση. Έχουμε
ολοένα και πιο συχνές εναλλαγές Δεξιάς και Αριστεράς. Στα πλαίσια της
ίδιας κρίσης, ο αριστερός Θαπατέρο ηττήθηκε από τον δεξιό Ραχόι στην
Ισπανία, ενώ στη Γαλλία ο δεξιός Σαρκοζί αντικαταστάθηκε από τον
σοσιαλιστή Ολάντ.
Αυτό ακριβώς εννοώ με τον όρο διπλοί δεσμοί. Από τη μία η πίεση του
εκλογικού σώματος και από την άλλη το παγκόσμιο κεφάλαιο, χρηματιστήρια,
τράπεζες, επενδυτές, που υπερβαίνουν οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Μέχρι και οι ΗΠΑ είναι καταχρεωμένες. Φαντάζεστε να ζητήσουν οι
δανειστές της αμερικανικής κυβέρνησης άμεση εξόφληση του χρέους; Η
αμερικανική οικονομία θα καταρρεύσει εν ριπή οφθαλμού. Σε συνθήκες
διπλών δεσμών, τόσο στην ψυχολογία όσο και στην μακροοικονομία, δεν
υπάρχει επιτυχής διαφυγή. Πρέπει να αλλάξει το σύστημα εκ βάθρων και
αυτό χρειάζεται χρόνο.
Ναι, χρειάζεται ριζική λύση. Ποιά η
γνώμη σας για τα κινήματα στη Νότια Ευρώπη; Εμείς ελπίζουμε πως τα
κινήματα βάσης φαίνονται να ενισχύονται ολοένα. Είναι η πρώτη φορά, που
στην Ελλάδα παρατηρούνται ομοιότητες με τα μέσα της δεκαετίας του ’70,
μετά την πτώση της δικτατορίας. Υπάρχει συσπείρωση των πολιτών και
νομίζουμε πως είναι πολύ καλός οιωνός και ελπιδοφόρος.
Είναι η μόνη ελπίδα. Στο «Ημερολόγιο μιας κακής χρονιάς» ο
Νοτιοαφρικανός συγγραφέας Κούτσι επανεξετάζει τις βασικές αρχές που
διέπουν τη σκέψη μας, τα θεμέλια του στοχασμού μας, που θεωρούνται
δεδομένα. Ο αρχαίος ελληνικός όρος είναι «δόξα» και υποδηλώνει τις ιδέες
με βάση τις οποίες σκεπτόμαστε, που όμως δεν αμφισβητούμε (ΣτΜ
«δοξασία» στα νέα ελληνικά).
Μας διευκολύνουν να κατανοήσουμε τι γίνεται γύρω μας ή τουλάχιστον έτσι
νομίζουμε, αλλά δεν υπόκεινται σε έλεγχο. Τις αποδεχόμαστε σιωπηρά. Ο
Κούτσι τις θέτει σε αμφισβήτηση. Και λέει λοιπόν: «Αν θέλουμε πόλεμο,
τον έχουμε. Αν επιθυμούμε ειρήνη, μπορούμε να την αποκτήσουμε. Αν
αποφασίσουμε πως τα έθνη πρέπει να δρουν σε καθεστώς ανταγωνισμού και
όχι φιλικής συνεργασίας, αυτό θα γίνει». Επομένως, κάθε αλλαγή είναι
εφικτή.
Είναι θέμα πολιτικής βούλησης…
Στη θέση των ιδιωτικών επιχειρήσεων, μπορούμε να έχουμε συνεταιρισμούς.
Oταν έκανα τη διατριβή μου για υφηγεσία στο LSE, το θέμα μου ήταν η
κοινωνιολογική ανάλυση του βρετανικού εργατικού κινήματος. Πώς από την
παρακμή του στο τέλος του 19ου αιώνα εδραιώθηκε και απέκτησε ισχύ τον
20ο. Δεν έγινε χάρη στις τράπεζες, ούτε χρηματοδοτήθηκε από ιδρύματα.
Ενισχύθηκε όμως από το συνεταιρισμό καταναλωτών Ροτσντέιλ, που ήταν ο
πρώτος συνεταιρισμός το 19ου αιώνα.
Τα μέλη του αποφάσισαν να σταματήσουν να αγοράζουν από τα μαγαζιά, να
μην πληρώνουν τους κεφαλαιούχους, αλλά να διανέμουν τα έσοδα του
συνεταιρισμού στα μέλη του και στις τοπικές κοινότητες. Ο Ροτσντέιλ δεν
ήταν ο μόνος, υπήρχαν κι άλλοι. Υπήρχαν τα ταμεία αλληλοβοήθειας, που με
μια μικρή συνδρομή, τα μέλη σε περίπτωση δυσκολίας μπορούσαν να
δανειστούν χρήματα και να μην καταφύγουν στην τράπεζα. Αυτά τα ταμεία
δεν ήταν κερδοσκοπικά. Επομένως δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του
Κούτσι, αλλά εφικτό το να γίνουν αλλαγές. Προΰποθέτουν όμως επανάσταση
στο επίπεδο της κουλτούρας και νοοτροπίας.
Στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχουν παρόμοιες πρωτοβουλίες των οργανισμών
τοπικής αυτοδιοίκησης, που παρακάμπτουν το μεσάζοντα και αγοράζουν από
τους παραγωγούς και πωλούν σε τιμές κόστους απευθείας στους καταναλωτές.
Μόνο έτσι μπορούν να αντεπεξέλθουν οι πολίτες, των οποίων η αγοραστική
δύναμη έχει μειωθεί στο μισό από τις αλλεπάλληλες περικοπές. Πρόκειται
για έγκλημα…
Αν τελικά η αλλαγή νοοτροπίας έχει αρχίσει, είναι μια αργή και
μακροπρόθεσμη διαδικασία, που πρέπει να υπερνικήσει ισχυρότατους
αντιπάλους. Έτσι όταν μιλάμε για λύσεις, το μείζον πρόβλημα δεν είναι το
να βρούμε το τι είναι αναγκαίο να γίνει. Σ’ αυτό εύκολα μπορούμε να
πετύχουμε σύγκλιση απόψεων. Το θέμα είναι το ποιος θα το κάνει.
Μήπως οι αγανακτισμένοι πολίτες;
Σίγουρα όχι τα πολιτικά κόμματα, οποιασδήποτε απόχρωσης. Ούτε οι
κυβερνήσεις, που δεν ελέγχουν την οικονομία, οι δυνάμεις τις οποίας
είναι παγκόσμιες. Τα κράτη είναι εξ ορισμού υποχρεωμένα να δρουν στα
πλαίσια της επικράτειάς τους. Η οικονομία δεν ασχολείται πλέον με το
τοπικό επίπεδο, τη νομοθεσία του τόπου, τις προτιμήσεις ή σύστημα αξιών
των κατοίκων του.
Μόλις διαπιστωθεί σύγκρουση, παίρνουν τα laptop, τα i-pad και i-phones
και μετακομίζουν σε χώρες σαν το Μπανγκλαντές, όπου βρίσκουν απρόσκοπτη
πρόσβαση σε εργατικά χέρια που κοστίζουν 2 δολάρια τη μέρα. Υπάρχει
αυτό που ο Ισπανός κοινωνιολόγος Μανουέλ Καστέλς αποκαλεί «χώρο των
ροών» (space of flows).
Εκατομμύρια δολάρια μεταφέρονται ελεύθερα, με το πάτημα ενός πλήκτρου
στον υπολογιστή. Έτσι λοιπόν, από τη μια μεριά έχουμε την εξουσία που
είναι απελευθερωμένη από τον πολιτικό έλεγχο, και από την άλλη έχουμε
την πολιτική, που συνεχώς πάσχει από έλλειμμα εξουσίας, μια και η
εξουσία εξατμίζεται στον χώρο των ροών.
Εννοείτε ότι η πολιτική είναι τοπική, ενώ η εξουσία παγκόσμια…
Ακριβώς. Και ο πιο αδύναμος κρίκος δεν είναι η κοινότητα, η πόλη ή
οποιαδήποτε άλλη μορφή τοπικότητας, αλλά το ίδιο το κράτος, που είναι
παγιδευμένο μεταξύ δύο πυρών, του έθνους από τη μια και των αγορών από
την άλλη. Και οι πρωτοβουλίες που αναφέρατε γεννιούνται στο υπο-εθνικό
επίπεδο. Οι θεσμοί του εθνικού επιπέδου (κόμματα, κυβέρνηση, βουλή κλπ.)
δε μπορούν να αντεπεξέλθουν στη διπλή αυτή πίεση.
Οι πολίτες στην προσπάθεια τους να προστατευθούν από τις επιπτώσεις
αυτών των ανώνυμων δυνάμεων της αγοράς, αντιδρούν με τον παραδοσιακό
τρόπο, δηλαδή οργανώνονται με γνωστούς τους, γείτονες, με όλους αυτούς
με τους οποίους αντιλαμβάνονται από κοινού πως η βελτίωση του τόπου τους
θα έχει θετικό αντίκτυπο σε όλους και δεν είναι ανταγωνιστικό παιχνίδι
με νικητές και ηττημένους.
Γίνεται στις μέρες μας συχνά λόγος για δίκτυα…
Ξέρετε, αντιμετωπίζω τον όρο αυτόν με δυσπιστία. Τα δίκτυα έχουν να
κάνουν με την επικοινωνία και η επικοινωνία περικλείει ταυτόχρονα τη
δυναμική της σύνδεσης και τη δυναμική της αποσύνδεσης. Προτιμώ να μιλώ
για κοινότητα, γιατί αυτός ο όρος εμπεριέχει την έννοια της δέσμευσης,
κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση των δικτύων. Σήμερα, μπορεί κανείς να
έχει εκατοντάδες φίλους σε ένα online δίκτυο και απλά κάποια στιγμή να
σταματήσει να επικοινωνεί με κάποιους, χωρίς να χρειαστεί καν να
εξηγήσει γιατί ή να ζητήσει συγγνώμη.
Στις τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε ποσοστό περίπου 27%
για πρώτη φορά στην ιστορία. Η δέσμευσή του είναι ότι θα σταματήσει την
αποπληρωμή του χρέους και τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί.
Από μια άποψη ήταν ευτυχής συγκυρία που η Αριστερά δε μπόρεσε να γίνει
κυβέρνηση. Μπορώ να φανταστώ τη δυσκολία της θέσης της απέναντι σε
πολιτικές που έχουν επιβληθεί, όχι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά από τις
ανώνυμες δυνάμεις της αγοράς. Όσο ισχυρή θέληση και καλή οργάνωση και
να έχουν τα κόμματα, δε νομίζω ότι μπορούν να καταφέρουν κάτι αν δεν
αλλάξει το σύστημα. Όπως ανέφερα, εκείνο που παρατηρείται σήμερα, είναι η
αποκοπή της εξουσίας από την πολιτική.
Ως εξουσία αντιλαμβάνομαι την ικανότητα να κάνει κανείς κάποια πράγματα. Ως πολιτική αντιλαμβάνομαι
την ικανότητα να αποφασίζει κανείς τι πρέπει να γίνει. Παλιότερα, το
ζητούμενο ήταν να επιβάλλει κανείς τη δική του πολιτική ατζέντα. Ήταν
δεδομένο ότι το κράτος θα υλοποιούσε την όποια ατζέντα. Σήμερα, τα
πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν εννοώ ότι το κράτος είναι τελείως
ανίσχυρο, αλλά ότι έχει περιορισμένα περιθώρια ελιγμών.
Έτσι, μπορεί π.χ. να αποφασίσει ποιους θα φορολογήσει περισσότερο, αλλά
δεν έχει λόγο στα μεγάλα προβλήματα. Όλοι οι πολιτικοί θεσμοί που
δημιουργήθηκαν μεταπολεμικά, βασίζονταν στην αντίληψη ότι το κράτος
είναι ικανό να διαχειριστεί την οικονομία, την άμυνα, όπως και τις
πολιτισμικές νόρμες μιας κοινωνίας. Αλλά τώρα πια η ιδέα της εθνικής
κυριαρχίας αποτελεί αυταπάτη, αφού δεν υπάρχει ούτε ένα έθνος που να
είναι κυρίαρχο. Ακόμη και πολύ θαρραλέοι πολιτικοί, όπως ο Λούλα στη
Βραζιλία, χρειάζεται να παρακολουθούν τις αντιδράσεις των αγορών όταν
υιοθετούν τη μια ή την άλλη πολιτική.
Αντίθετα, κυριαρχούν τα χρηματιστήρια που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το
να παρακολουθούν τις ισοτιμίες των νομισμάτων κι όταν εντοπίσουν μια
αδυναμία, να τη διογκώνουν μέχρι να πάρει διαστάσεις τεράστιου
προβλήματος, μέσω των ΜΜΕ και της πληροφορικής, ώστε να οδηγήσουν σε
πτώση των μετοχών και υποτιμήσεις και να δημιουργήσουν συνθήκες
κερδοσκοπίας για το μεγάλο κεφάλαιο.
Πώς μπορεί να επέλθει η αλλαγή; Πώς
είναι δυνατόν το σύστημα της αγοράς να παραμένει τόσο σταθερό σ’ένα
περιβάλλον γενικής ρευστότητας, για να χρησιμοποιήσουμε δικούς σας
όρους;
Όπως σάς είπα, δε βλέπω κάποια αρχή ικανή να επιβάλει κάτι διαφορετικό
και πιστεύω ότι για να υπάρξει θα περάσουν δεκαετίες, δεν είναι κάτι που
θα εμφανιστεί μέχρι τις επόμενες εκλογές. Η μόνη ριζική λύση που βλέπω
είναι να εδραιωθεί ένας τρόπος ζωής, που θα καταστήσει το υπάρχον
σύστημα έκπτωτο. Δηλαδή, να σταματήσει το σκεπτικό τού να δανείζεται
κανείς για την απόκτηση αυτοκινήτου ή σε επίπεδο κρατών, το να
καταφεύγουν σε δανεισμό για να μειώσουν τους φόρους για τους πολύ
πλούσιους, και να υιοθετηθεί ένας τρόπος ζωής, που θα παρέχει σε κάποιο
βαθμό ασφάλεια σε όλους. Σε τέτοιο περιβάλλον οι κερδοσκόποι δεν μπορούν
να κάνουν πολλά πράγματα.
Δηλαδή ένας αντικαταναλωτικός τρόπος ζωής.
Ακριβώς. Το μισό πρόβλημα είναι ο υπερβολικός καταναλωτισμός της
σπατάλης, που κυριαρχεί. Γι’ αυτό και κανένα επίδοξο κόμμα εξουσίας δεν
υπόσχεται στους ψηφοφόρους πως θα πατάξει τον καταναλωτισμό. Δεν μιλάμε
φυσικά για λιτότητα, αλλά για αλλαγή νοοτροπίας και τρόπου ζωής, με
έμφαση στην ικανοποίηση των αναγκών και όχι την ικανοποίηση των
καταναλωτών. Ο κόσμος τότε δεν θα σπαταλάει χρήματα για την απόκτηση
διάφορων gadgets, όπως για παράδειγμα το να αγοράζεις καινούριο κινητό,
χωρίς το παλιό να έχει βλάβη…
Αυτό γίνεται γιατί οι κατασκευαστές των gadgets διασφαλίζουν ότι μόλις
εισαχθεί το νέο μοντέλο μιας συσκευής τα παλιότερα θα γίνουν παρωχημένης
τεχνολογίας και αυτό ακριβώς τονίζουν όταν τα διαφημίζουν. Τέτοια
τεχνάσματα χρησιμοποιούν για να παγιδεύουν τους καταναλωτές.
Φυσικά. Τα διαφημιστικά κόλπα αρχίζουν από τις διαφημίσεις στην παιδική
τηλεόραση, όταν π.χ. τα νέα μοντέλα αθλητικών παπουτσιών παρουσιάζονται
με τέτοιον τρόπο, που κάνει τα παιδιά να αισθάνονται πως θα γίνουν
ρεζίλι στο σχολείο αν εμφανιστούν με παλιότερα. Μ’αυτόν τον τρόπο
ασκούνται πιέσεις από παντού και απαιτείται θάρρος και αντοχή για να
αντισταθεί κανείς στον καταναλωτισμό.
Κάποιοι το κατορθώνουν και δημιουργούνται μικροί πυρήνες, όπως για
παράδειγμα στην Ιταλία υπάρχει το κίνημα «slow food», που έχει εξαπλωθεί
σε 160 χώρες ή το «Cittaslow», που αποσκοπεί στην επιβράδυνση του
ρυθμού ζωής στα αστικά κέντρα και στη διασφάλιση της ποιότητας ζωής,
αντί για την ποιότητα της κατανάλωσης. Τέτοιες πρωτοβουλίες αποτελούν
«νησάκια» σε ένα αρχιπέλαγος.
Από αυτό το σημείο ως τη ριζική αλλαγή νοοτροπίας είναι μακρύς ο δρόμος.
Με παρηγορεί όμως η σκέψη πως κάθε πλειοψηφία στην ιστορία ξεκίνησε ως
μειοψηφία κι έτσι το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τις κινήσεις που
αναφέραμε. Δεν έχω δυστυχώς άλλο όραμα να σας προσφέρω.
Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος των διανοούμενων σε αυτήν την προσπάθεια;
Η διανόηση έχει γίνει κι αυτή ένα προϊόν που πωλείται και αγοράζεται και
αυτό ισχύει για όλους, τόσο συντηρητικούς, όσο και προοδευτικούς.
Παλιότερα, ας πούμε στη δεκαετία του ’30, υπήρχαν διανοούμενοι με κάποιο
όραμα, κομμουνιστικό ή ακόμη και φασιστικό. Σήμερα οι διανοούμενοι με
όραμα είναι πολύ λίγοι. Ο Μισέλ Φουκώ έχει πει ότι δεν υπάρχουν πια
ολοκληρωμένοι διανοούμενοι: οι πανεπιστημιακοί στηρίζουν τα
πανεπιστήμια, οι καλλιτέχνες τα θέατρα, οι γιατροί τα νοσοκομεία, η κάθε
κατηγορία τα δικά της επαγγελματικά συμφέροντα. Λείπουν οι διανοούμενοι
που θα στοχαστούν με πλαίσιο αναφοράς την ανθρωπότητα ολόκληρη.
Αυτή η απουσία έχει να κάνει με τη σχετικοποίηση και την εμπορευματοποίηση της γνώσης;
Οι διαδικασίες της εμπορευματοποίησης, της απορρύθμισης, του ατομισμού
χαρακτηρίζουν όλες τις πλευρές της σύγχρονης κοινωνίας. Έτσι δεν
υπάρχουν πια «κέντρα βάρους», σημεία συνεύρεσης, και «εργοστάσια
αλληλεγγύης». Όλα είναι σκόρπια, ρευστά. Συνεργαζόμαστε στιγμιαία για
την αντιμετώπιση ενός προβλήματος και στη συνέχεια μεταπηδάμε σε κάτι
άλλο, όταν βαρεθούμε, και όχι όταν το πρόβλημα έχει επιλυθεί. Δεν
υπάρχει αγκυροβόλι.
Αν λοιπόν, όπως περιγράφετε και στα
βιβλία σας, ζούμε πια σε ένα μεταμοντέρνο, ρευστό κόσμο, μια ρευστή
μετανεωτερικότητα, ποιά θα είναι η διάδοχη κατάσταση;
Χρησιμοποιώ, όπως ίσως ξέρετε, τον όρο interregnum, που χρησιμοποιήθηκε
για πρώτη φορά από τον Τίτο Λίβιο για να περιγράψει την κατάσταση στη
Ρώμη μετά το θάνατο του Ρωμύλου, που βασίλεψε για 37 χρόνια, όσο ήταν
τότε ο μέσος όρος ζωής. Μετά το θάνατό του, ελάχιστοι Ρωμαίοι θυμούνταν
τη Ρώμη πριν το Ρωμύλο. Οπότε επικρατούσε μια κατάσταση τραγικής
αβεβαιότητας και έλλειψης προσανατολισμού, μέχρι να βρεθεί βασιλιάς.
Ο Γκράμσι δανείστηκε τον όρο και τον προσάρμοσε για να περιγράψει μια
κατάσταση όπου οι παλιές πρακτικές δεν είναι πια αποτελεσματικές, ενώ
νέοι τρόποι δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να
προβλέψουμε ποιοί θα είναι αυτοί οι τρόποι. Ίσως σε άλλα σημεία της
υδρογείου να έχουν ήδη βρεθεί και να μην το γνωρίζουμε. Αυτό το
μαθαίνουμε πάντα εκ των υστέρων.
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα, ούτε ένα από τα γεγονότα που άλλαξαν τον
ρου της ιστορίας δεν είχε προβλεφθεί. Όλα αποτέλεσαν εκπλήξεις και ο
κόσμος δεν μπορούσε να πιστέψει πως συνέβαιναν. Όταν μελετούσα την
ιστορία του εργατικού κινήματος στη Βρετανία και έκανα έρευνα στα αρχεία
της Guardian στο Μάντσεστερ, διαπίστωσα πως ούτε μια φορά μέχρι το 1870
δεν είχε γίνει αναφορά στην βιομηχανική επανάσταση, ούτε στην κοιτίδα
της, το Μάντσεστερ. Ο κόσμος δεν είχε αντιληφθεί πως ζούσε τη
βιομηχανική επανάσταση. Επομένως, αν τώρα ζούμε μια μετα-ρευστή
επανάσταση, μόνο τα παιδιά σας θα τη συνειδητοποιήσουν.
Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Ο συμπατριώτης σας Κορνήλιος Καστοριάδης, όταν λόγω των ριζοσπαστικών
του θέσεων ερωτήθηκε αν στόχος του ήταν να αλλάξει τον κόσμο, απάντησε
«Ούτε κατά διάνοια. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου να αλλάξω τον
κόσμο. Αυτό που επιθυμώ είναι να αλλάξει η ανθρωπότητα από μόνη της,
όπως έκανε τόσες φορές στο παρελθόν». Αυτή είναι οπτική αισιόδοξου
ανθρώπου.
Την προσυπογράφετε σε τελική ανάλυση;
Δεν θα προλάβω να το δω, γιατί είναι μακροπρόθεσμο. Όμως ελπίζω ο 21ος
αιώνας να είναι αφιερωμένος στην επανασύνδεση εξουσίας και πολιτικής,
μέσα από συλλογική δράση και κοινούς στόχους. Η διάκριση μεταξύ
αισιόδοξης και απαισιόδοξης στάσης κατά τη γνώμη μου είναι λογικά
εσφαλμένη, αφού δεν εξαντλεί όλες τις πιθανότητες. Ποιός είναι ο
αισιόδοξος; Όποιος πιστεύει πως ο κόσμος ως έχει εδώ και τώρα, είναι ο
καλύτερος δυνατός. Ποιός είναι ο απαισιόδοξος; Αυτός που σκέφτεται πως
ίσως ο αισιόδοξος να έχει δίκιο.
Υπάρχει και ο Καστοριάδης μεταξύ των δύο θέσεων, που λέει πως ένας άλλος
κόσμος είναι εφικτός και έλπιζε πως κάποτε θα πραγματοποιηθεί. Όσον
αφορά στο απώτερο μέλλον, η άποψη του είναι σωστή, όχι όμως όσον αφορά
στο άμεσο μέλλον.
Όσο για μένα, είμαι βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξος και μακροπρόθεσμα
αισιόδοξος. Δεν βλέπω ριζοσπαστικές αλλαγές σύντομα, αλλά είμαι
σίγουρος, πως είναι στο πρόγραμμα.
[1] Ο ψυχίατρος R.D. Laing, ορίζει ως «διπλούς δεσμούς», τα
διαφορετικά αντιφατικά μηνύματα στα οποία είναι εκτεθειμένα τα μέλη της
οικογένειας λόγω της ταυτόχρονης επιρροής της κοινωνίας και της
οικογένειας και την ανάγκη να απαντήσουν σε πολύ συχνά παράλογες
προκλήσεις για να μην τιμωρηθούνπηγή
Πιτιά κασιώτικα για το δρόμο της μνήμης
Ώρα
καλή! Και τι δεν θα έδινα να ακούσω αυτό τον χαιρετισμό των βοσκών που γύριζαν
από τις μάντρες και τα μητάτα τους στη Σκάφη και πήγαιναν για τους στάβλους
τους στις Καθίστρες και το Χρουσουλά, καβάλα στα μουλάρια τους, σιγοτραγουδώντας
αλέντι, βοσκίστικο, μπορεί και πισωμέρι. Ξεχώριζε ο Γιάννης ο Αγάς, με το
στριφτό, άσπρο μουστάκι του, το μαύρο κασκέτο του, τα καλοτσαγκαρεμένα
στι(β)άνια του, θρονιασμένος πάνω στο ψαρί μουλάρι του. Εκείνος τραγουδούσε
εξαιρετικά τον Οθείτικο σκοπό. Πόσες φορές δεν μου τον τραγούδησε ο γιος του, ο
Μιχάλης του Αγά, στο εστιατόριό του στον Εμπορειό, όταν ερχόταν η κουβέντα για
τον πατέρα του:
Περνούν
τα σύννεφα και παν και του καιρού κλουθούσι
Τρέχουν
και με τα μάδια μου, όταν σε θυμηθούσι.
Είναι
παράξενοι, όσο και μαγευτικοί, οι δρόμοι της μνήμης. Και για τους δρόμους
υπάρχει πάντα ένα φαγητό για να σε κρατήσει, που το τρως εύκολα στο χέρι. Ένα
πουγκί καλής ενέργειας· όπως τα πιτιά. Καμιά φορά ακριβολογούν και τα λένε
λαχανοπίτια. Κανένας από τους βοσκούς
δεν ήξερε να γράφει και να διαβάζει, ούτε είχαν ακούσει ποτέ τη λέξη
ακριβολογώ. Ήξεραν όμως να ακριβολογούν ενστικτωδώς – θα με κοίταζαν ειρωνικά
αν με άκουγαν να χρησιμοποιώ εγώ κι αυτή τη λέξη – στις διηγήσεις τους και στις
μαντινάδες τους. Με πολύ καθημερινές λέξεις, άρα πολύ πιο δύσκολο να τις κάνεις
περίτεχνες.
Για
το δρόμο λοιπόν, μπορεί να είχαν στον τουβρά τους – αυτή την ιδιοκατασκευή από
δέρμα μικρού κατσικιού, στολισμένη με πόρπες από κέρατο κριαριού και πλήθος
χάντρες και μαρτυριές από βαπτίσεις – ένα πιτί ή ένα κομμάτι πίτα. Ήταν κάτι το
εξαιρετικό, όχι μόνο γιατί δεν άναβαν τον ξυλόφουρνο στην αυλή κάθε μέρα, αλλά
γιατί και τα λάχανα τα άγρια ή τα ήμερα, ήταν πάντα σπάνια στην Κάσο. Τώρα όμως
η μνήμη των κασιώτικων πιτιών μπορεί να έρχεται και να ξανάρχεται ανεμπόδιστα,
αφού γίνονται ακόμη και στα αστικά σπίτια, ένα βήμα απόσταση από τη μεγάλη
κατάκτηση της τροφής στην Ελλάδα, τη λαϊκή αγορά.
Η
αδερφή μου η Καλλιόπη, τα κάνει συχνά στην κουζίνα της, στο σπίτι της στον
Πειραιά, αλλά και στην Κάσο. Κι είναι κι αυτή μια ξεχωριστή γεύση των αναμνήσεων
από το νησί. Να η συνταγή της:
Η
Καλλιόπη ζυμώνει με χλιαρό νερό, 1 κιλό αλεύρι, 1 φλιτζάνι του τσαγιού καλαμποκέλαιο, 2
φακελάκια μαγιά, 1,5 κουταλάκι αλάτι και πιπέρι. Για τη γέμιση χρησιμοποιεί 1 κιλό σπανάκι, 2 παλιά κρεμμύδια, 3 φρέσκα κρεμμυδάκια
μαζί με τα φύλλα τους, 2 χούφτες ρύζι, 2 ώριμες ντομάτες, ελαιόλαδο, αλάτι και
πιπέρι.
Δεν
πρόσεξα αν το κάνει η Καλλιόπη, αλλά θυμάμαι τις νοικοκυρές να κάνουν το σταυρό
τους πριν αρχίσουν να ζυμώνουν. Τόσος σεβασμός για το ψωμί. Κι όταν βρίσκαμε
στο δρόμο ένα κομμάτι ψωμί πεταμένο, το φιλούσαμε και το βάζαμε στην άκρη γιατί
ήταν αμαρτία να το πατούν. Αυτός ήταν ο πολιτισμός των βοσκών που διδάχτηκαν
τόσα λίγα και ήξεραν τόσα πολλά.
Στο
μεταξύ, η Καλλιόπη πλένει πολύ καλά το σπανάκι, το κόβει και το αλατίζει για να
μαζέψει και να βγάλει τα νερά του. Ανακατεύει όλα τα υλικά για να φτιάξει τη
γέμιση. Τις ντομάτες, προτιμά να τις περνά από τον τρίφτη.
πηγή
Κωνσταντίνος Κορναράκης, Η εορτή των Χριστουγέννων και οι πνευματικές ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου.
Όσο
περνούν τα χρόνια, ενισχύεται η ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει τις
ημέρες των Χριστουγέννων, ολοένα και με εντονότερο τρόπο. Ωστόσο, οι
υπερβολές στην εκκοσμίκευση της θρησκευτικής αυτής εορτής,
προβληματίζουν, διότι, όπως κάθε υπερβολή, δείχνουν να καλύπτουν
σημαντικά μυστικά! Μυστικά, που πιθανόν αγγίζουν τον πυρήνα της
προσωπικότητος κάθε ανθρώπου!
Ένας
από τους σημαντικότερους διανοητές του εικοστού αιώνος, ο Έριχ Φρομμ,
παρατήρησε ότι, αν και ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος έχει εδραιώσει σε
σημαντικό βαθμό την ελευθερία του σε σχέση με εξωγενείς δυνάμεις,
εντούτοις, εθελοτυφλεί μπροστά σε εσωγενείς καταναγκασμούς, περιορισμούς
και φόβους. Πράγματι! Καθημερινώς, διαπιστώνεται ότι ο άνθρωπος
λειτουργεί υπό το κράτος εσωτερικών δεσμεύσεων. Επομένως, αγνοεί τον
εαυτό του. Κι αυτό είναι μια αμφίδρομη σχέση. Όσο περισσότερο αγνοεί τον
εαυτό του, τόσο περισσότερο καλλιεργεί την εξωστρέφεια. Και όσο
περισσότερο καλλιεργεί την εξωστρέφεια, τόσο περισσότερο τον αγνοεί. Και
το ερώτημα παραμένει: ποιος δρόμος οδηγεί στην αυτοσυνειδησία;
Εξετάζοντας
ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος το γεγονός της προσκυνήσεως του Χριστού από
τους μάγους, διαπιστώνει ότι ξεκίνησαν χωρίς καμία ορθολογική
εξασφάλιση για ένα τόσο κοπιαστικό και εξαντλητικό ταξίδι, απειλητικό
για την ίδια τη ζωή τους. Όπως φαίνεται, λοιπόν, οι Μάγοι εγκατέλειψαν
την ταυτότητά τους, για το άγνωστο. Απαρνήθηκαν την ιδιότητά τους αλλά
και την άνεσή τους, για το ταξίδι προς τη φάτνη!
Το
άνοιγμα που επιχειρούν οι Μάγοι, είναι άνοιγμα από μια ζωή
«τακτοποιημένη», προς μια ανατροπή! Εξέρχονται του εαυτού τους, όχι για
να υιοθετήσουν κάποιο νέο ρόλο, αλλά για να αναζητήσουν την
αυθεντικότητα! Πόσο λογικό είναι αυτό; Γι’ αυτό ο όσιος Εφραίμ
συμπληρώνει: «Σταμάτα να ερευνάς άνθρωπε, και διδάξου να προσκυνάς μαζί
με τους Μάγους».
Κάθε
πνευματική εορτή αποτελεί μια πρόκληση. Πόσο μάλλον αυτή, που καλεί
τον άνθρωπο να ψηλαφίσει τη φάτνη. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας
δίνει μέσα από μια άλλη προοπτική, την θεολογική, και κατά συνέπεια
υπαρξιακή, σημασία των Χριστουγέννων. Η φάτνη βρίσκεται μέσα στον
άνθρωπο! Γιατί ο Χριστός γεννάται μέσα στον κάθε άνθρωπο, και
σαρκώνεται χάρη στον ενάρετο βίο. Είναι φανερό ότι όσο ο άνθρωπος
εξέρχεται των ψευδαισθήσεων του βίου, για να καταστεί Θεοτόκος ψυχή,
τόσο γνωρίζει τον εαυτό του, σε ένα ταξίδι αγιότητος, από την άνεση των
ταυτίσεων της καθημερινότητός του προς τη φάτνη, ταξίδι που δεν
τελειώνει εκεί, αλλά στο κενό μνημείο.
Τα
Χριστούγεννα έφθασαν. Ένας ύμνος τους ερωτά: «Τι να σου προσφέρουμε
στη φάτνη Χριστέ;». Θα προλάβει ο σύγχρονος άνθρωπος να απαντήσει «την
ελευθερία μου από ταυτίσεις και εξαρτήσεις»;
πηγή
Ελληνων Χριστωνυμουμενον Κλεος Ου Σβεννυται
(Ἡ Ἑλληνορθόδοξη συνείδηση τοῦ Κράτους τῆς Νικαίας,
1204-1261) Τό 1204 ἡ Ρωμανία (Βυζαντινή Αὐτοκρατορία) καταλύθηκε και
λεηλατήθηκε ἀπό τούς Φράγκους Σταυροφόρους. Στήν πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη ἐγκαταστάθηκε
Φράγκος Αὐτοκράτωρ καί Λατῖνος Πατριάρχης. Ὁ Ἑλληνισμός διασώθηκε κυρίως μέ τα
τρία κράτη πού σχηματίσθηκαν, τό Βασίλειο τῆς Νικαίας, τήν Αὐτοκρατορία τῆς
Τραπεζοῦντος καί τό Δεσποτᾶτο τῆς Ἠπείρου. Ἰδιάζουσα ἦταν ἡ σημασία τῆς Νικαίας
τῆς Βιθυνίας, στή Μικρά Ἀσία. Ἑκεῖ μεταφέρθηκε ἀπό τήν Βασιλεύουσα ὁ νόμιμος Αὐτοκράτωρ
καί ὁ Ὀρθόδοξος Πατριάρχης. Ἐκεῖ ὀργανώθηκε γιά πρώτη φορά ἕνα ἑλληνικό ἐθνικό
κράτος. Ἀπό ἐκεῖ ξεκίνησαν τά στρατεύματα τοῦ Μιχαήλ Παλαιολόγου καί ἀπελευθέρωσαν
τήν Κωνσταντινούπολη από τούς Φράγκους τό 1261. Ἡ μικρασιατική αὐτή πόλη ὑπῆρξε
τό λίκνο τῆς Μεγάλης Ἰδέας καί ἡ ἕδρα σπουδαίων λογίων καί στρατιωτικῶν, οἰ ὁποῖοι
δόξασαν τό γένος τῶν Ἑλλήνων καί καλλιέργησαν τά ἑλληνικά γράμματα. Στό κράτος
τῆς Νικαίας βασίλευσε ἡ δυναστεία τῶν Λασκαριδῶν. Ὁ Θεόδωρος Α’ Λάσκαρις (
1204-1222), ὁ γαμβρός του Ἰωάννης Γ΄Δούκας Βατάτζης (1222-1254), λαμπρός
στρατηγός ἀπό τό Διδυμότειχο, ὁ γιός τοῦ Βατάτζη Θεόδωρος Β΄Λάσκαρις
(1254-1258) καί ὁ σφετεριστής τοὺ θρόνου, ἀλλά ἱκανός διπλωμάτης, Μιχαήλ
Παλαιολόγος, ὁ ὁποῖος ἐπανέφερε τήν ἕδρα τοῦ κράτους στή Κωνσταντινούπολη τό
1261. Στή Νίκαια ἡ ἑλληνική παιδεία καί τά κλασσικά γράμματα γνώρισαν μεγάλη ἀκμή.
Ἐπιφανεῖς λόγιοι ὅπως ὁ μοναχός Νικηφόρος Βλεμμύδης, ὁ Ἑξαπτέρυγος, ὁ Γεώργιος
Παχυμέρης, ὁ Γεώργιος Ἀκροπολίτης καί πολλοί ἄλλοι ἔγραψαν θεολογικά,
φιλοσοφικά, ἱστορικά καί ἐπιστημονικά ἔργα. Ὁ Βλεμμύδης μέ ἐντολή τοῦ Ἰωάννου
Βατάτζη συνέλεξε ὅλα τά ἀρχαῖα ἑλληνικά κείμενα πού ὑπῆρχαν στίς βιβλιοθῆκες τοῦ
βασιλείου, τό ὁποῖο κατελάμβανε τά βορειοδυτικά παράλια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί ἔφθανε
μέχρι τήν Ἔφεσο καί τό Νύμφαιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πεπαιδευμένου ἀνδρός
μέ θεολογική καί φιλοσοφική κατάρτιση ἦταν ὁ αὐτοκράτωρ Θεόδωρος Β΄Λάσκαρις, ὁ ποιητής
τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνος πρός τήν Θεοτόκον. Οἱ αὐτοκράτορες τῆς Νικαίας
συνέχιζαν νά χρησιμοποιοῦν τόν ἐπίσημο τίτλο τῶν προκατόχων τους τῆς
Κωνσταντινουπόλεως, δηλαδή Βασιλεύς καί Αὐτοκράτωρ Ρωμαίων. Ὁ τίτλος ἀναφέρεται
στή Νέα Ρώμη –Κωνσταντινούπολη καί ὄχι στήν Παλαιά Ρώμη. Ὅμως σέ κάθε εὐκαιρία
τόνιζαν καί τήν ἑλληνική τους καταγωγή καί τόν σεβασμό τους στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα,
χωρίς αὐτό νά μειώνει τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη τους. Τό κράτος τῆς
Νικαίας ἀποδεικνύει ὅτι οἱ Ἕλληνες δημιουργήσαμε ἐθνικό κράτος πολύ νωρίτερα ἀπό
ἄλλους λαούς. Οἱ φανατικοί ὀπαδοί τοῦ Δυτικοῦ Διαφωτισμοῦ διαδίδουν ὅτι τά ἐθνικά
κράτη δημουργήθηκαν μετά τή Γαλλική Ἐπανάσταση τοῦ 1789. Ὁ Ἑλληνισμός, πάντως,
μετά τήν πνευματική ἐπικράτησή του στή πολυεθνική αὐτοκρατορία τῆς
Ρωμανίας-Βυζαντίου ἱδρύει ἕνα ἀμιγῶς ἑλληνικό κράτος στή Νίκαια. Μέ συνείδηση ὀρθόδοξη
καί ἑλληνική τό κράτος αὐτό ἀγωνίζεται ἐπιτυχῶς ἐναντίον διαφόρων ἀντιπάλων στά
ἀνατολικά καί στά δυτικά του σύνορα. Τοῦρκοι, Βούλγαροι, Σέρβοι, Φράγκοι κ.ἄ. ἄλλοτε
ἀντιμετωπίζονται ὡς ἀντίπαλοι καί ἄλλοτε μέ διπλωματικούς χειρισμούς
μετατρέπονται σέ προσωρινούς συμμάχους. Ὁ στρατός τοῦ βασιλείου δέν εἶναι
μισθοφορικός οὔτε πολυεθνικός. Εἶναι στό συντριπτικό ποσοστό του ἑλληνικός. Κορυφαία
μορφή τοῦ βασιλείου τῆς Νικαίας ὑπῆρξε ἀναμφισβήτητα ὁ Ἰωάννης Γ΄Δούκας
Βατάτζης. Συνδύαζε τή Χριστιανική ἐλεημοσύνη, τήν ἑλληνική αὐτοσυνειδησία, τήν
λιτή διαχείριση τῶν οἰκονομικῶν καί τήν στρατιωτική ἱκανότητα. Νίκησε ὅλους
τούς γειτονικούς λαούς, στήριξε τά ἑλληνικά γράμματα καί ἔδινε τό παράδειγμα
στούς ὑπηκόους του ἀποφεύγοντας τόν πολυτελῆ βίο. Ὁ λαός τόν ὀνόμασε Ἐλεήμονα
καί ἡ Ἐκκλησία μας τόν τιμᾶ ὡς Ἅγιο τήν 4η Νοεμβρίου. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης
γράφει στόν Συναξαριστή του ὅτι ἑπτά χρόνια μετά τήν ταφή τοῦ Βατάτζη τό
λείψανο βρέθηκε ἄφθαρτο καί εὐωδιάζον. Ἐτάφη στή Μονή Σωσάνδρων κοντά στό Νύμφαιο
τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὅπου εἶχε μεταφέρει τήν πρωτεύουσα. Οἱ Μικρασιᾶτες τῆς Ἐφέσου
καί τῆς Μαγνησίας τόν τιμοῦσαν ὡς Ἅγιο ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τῆς Τουρκοκρατίας. Ὁ
Βατάτζης διατρανώνει τήν ἑλληνική του συνείδηση μέ τήν περίφημη ἐπιστολή του
πρός τόν Πάπα Γρηγόριο Θ΄ τό 1237. Τοῦ γράφει ὅτι οἱ Βυζαντινοί αὐτοκράτορες εἶναι
ἑλληνικῆς καταγωγῆς καί ὅτι ἀπό τό γένος τῶν Ἑλλήνων μετεδόθη ἡ σοφία σ’ ὅλον
τόν κόσμο. Προσθέτει ὅτι στούς Ἕλληνες ἔδωσε τήν Κωνσταντινούπολη ὁ Μέγας
Κωνσταντῖνος, γι’ αὐτό καί τό κράτος τῆς Νικαίας θιά ἀγωνισθεῖ μέ κάθε τρόπο νά
ἀπελευθερώσει τήν Βασιλεύουσα ἀπό τούς Φράγκους Σταυροφόρους, συμμάχους του
Πάπα. Σπουδαία καί ἄγνωστη στούς περισσοτέρους μορφή εἶναι ὁ γιός του, ὁ Θεόδωρος
Β΄Λάσκαρις, ὁ ὁποῖος κυβέρνησε μόνον ἐπί τέσσερα χρόνια, διότι ἀπέθανε ἀπό ἐπιληψία(;).
Ὁ Θεόδωρος εἶχε δάσκαλο τόν Νικηφόρο Βλεμμύδη καί τά θεολογικά συγγράμματά του
καταδεικνύουν μία σπάνια γνώση τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς, τῆς ἀρχιοελληνικῆς
γραμματείας καί τῶν ἐπιστημονικῶν δεδομένων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ὁ Ὁμότιμος
καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Χρίστος Κρικώνης βρῆκε σέ ξένες βιβλιοθῆκες
καί ἐξέδωσε μέ ἐπιστημονικό σχολιασμό τά θεολογικά ἔργα τοῦ Θεοδώρου Β΄. Ὁ νέος
σέ ἡλικία αὐτοκράτωρ ὑπό τήν ἐπίδραση τοῦ δασκάλου του Νικηφόρου Βλεμμύδη ἐπεδίωξε
νά ἐνσαρκώσει τόν ἰδανικό ἡγεμόνα, συνδυάζοντας τήν πρακτική ἐξουσία καί τήν
θεολογική- φιλοσοφική παιδεία. Γιά τά δοκίμια τοῦ Θεοδώρου Β΄ μέ γενικό τίτλο
«Χριστιανικῆς Θεολογίας Λόγοι» ὁ κ. Κρικώνης παρατηρεῖ: «Ἡ πνευματική
συγκρότησή του καί ἡ ὡριμότητά του τοῦ ἐπέτρεπαν νά γράφει μέ ἄνεση, γιατί ἐγνώριζε
ἄριστα τήν ἑλληνική γλῶσσα καί τήν χρησιμοποιοῦσε κατά τρόπο τέλειο στήν ὑψηλή βυζαντινή
μορφή της. … Προτιμοῦσε σέ ὅλα του τά δοκίμια τή βραχυλογία, γι’ αὐτό καί καί εἶναι
ὅλα τους σύντομα κατά τό πρότυπο τοῦ Ἀριστοτέλη. Συνηθίζει νά χρησιμοποιεῖ
πολλές σπάνιες λέξεις, μερικές ἀπό τίς ὁποῖες εἶναι ἀθησάυριστες, ἰδίως ἀπό τόν
Δ΄ Λόγον του «Περί Θεωνυμίας», ὅπου δίδει περίπου 800 ὀνόματα περιγράφοντα τή
δύναμη, ἀγαθότητα καί ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ». Τά φιλοσοφικά του ἔργα ἐξ ἄλλου ἔχουν
τίτλο «Φυσική Δήλωσις» καί «Κοσμική Κοινωνία». Ἡ Χριστιανική εὐλάβεια τοῦ
Θεοδώρου Β΄ Λασκάρεως καταδεικνύεται στό κορυφαῖο ὑμνογραφικό ἔργο του, τόν
Μέγαν Παρακλητικόν Κανόνα εἰς τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον» ὅπου τήν παρακαλεῖ νά τόν
θεραπεύσει ἀπό τήν ἀσθένεια (πιθανότατα ἐπιληψία), πού τόν ταλαιπωροῦσε. Οἱ
στίχοι καί ἡ μελωδία του συγκινοῦν καί σήμερα τίς καρδιές ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν
ἀνά τήν Οἰκουμένη. Ὁ Θεόδωρος Β΄ ἀνεδείχθη ἐπίσης σέ ὑπερασπιστή τοῦ Ἑλληνισμοῦ
ἐναντίον τῆς προκλητικότητος τῶν Λατίνων (Ρωμαιοκαθολικῶν). Στόν ζ΄ Λόγον τῶν θεολογικῶν
δοκιμίων του διαπιστώνει ὅτι : «Ἑλλήνων γάρ Χριστωνυμούμενον κλέος οὐ
σβέννυται», ὅτι δηλαδή ἡ δόξα τῶν Ἑλλήνων δέν θά σβήσει ποτέ διότι ὁ Ἑλληνισμός
ἀναβαπτίσθηκε στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ πολιτική του διορατικότητα τόν ὁδήγησε
σέ καίριες διαπιστώσεις, οἱ ὁποῖες ἔχουν διαρκῆ ἐπικαιρότητα, ὅπως ἡ ἀκόλουθη:
«Οἱ ἐχθροί εἶναι πολυάριθμοι, Βούλγαροι, Ἰταλοί, Σέρβοι, Πέρσαι (=Τοῦρκοι) καί
τό Ἑλληνικόν (δηλ. Γένος) εἶναι μόνον του καί πρέπει νά ὑπερασπίσει ἑαυτόν μόνο
του»! Στήν XL Ἐπιστολή του ὁμολογεῖ ὅτι σκοπός τῆς βασιλείας του εἶναι ἡ
διαφύλαξη τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς ἀπό κάθε κίνδυνο. Τό κράτος τῆς Νικαίας χαλύβδωσε
τήν ἐλληνική καί ὀρθόδοξη ταυτότητά μας, ἡ ὁποία ἀπετέλεσε τόν πνευματικό
θώρακα τοῦ Γένους κατά τοῦ ἐκτουρκισμοῦ καί τοῦ ἐκλατινισμοῦ. Ὁ Βατάτζης και ὁ
Θεόδωρος Β΄Λάσκαρις ἄφησαν σημαντικό ἔργο, ὁ πρῶτος ὡς Ἐλεήμων καί στρατηγός,
καί ὁ δεύτερος ὡς ‘Υμνογράφος, θεολόγος καί φιλόσοφος. Ἀξίζει οἱ νέοι μας νά
γνωρίσουν καλύτερα τήν προσφορά αὐτῶν τῶν μορφῶν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως πού
διαμόρφωσαν καί συγχρόνως διέσωσαν τήν αὐτοσυνειδησία μας σέ πολύ δύσκολες
στιγμές. Μέ Ὀρθόδοξη Πίστη καί συνείδηση τῆς συνέχειας τοῦ Ἑλληνισμοῦ θά
ξεπεράσουμε καί τήν κρίση τῆς ἐποχῆς μας.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Χρίστου Κρικώνη: Θεοδώρου Β΄ Λασκάρεως, Περί Χριστιανικῆς Θεολογίας Λόγοι, Ἀνάλεκτα Βλατάδων 49, Γ ΄ἔκδοσις, UNIVERSITY STUDIO PRESS, Θεσσαλονίκη 1990. Ἀποστόλου Βακαλοπούλου: Πηγές τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, τόμος Α΄, Θεσσαλονίκη 1965 (γιά τό πρωτότυπο κείμενο τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Βατάτζη πρός τόν Πάπα).
πηγή
Το "χέρι της ελπίδας" έγινε παιδί 15 ετών και δηλώνει: «Σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που ο Θεός διάλεξε εμένα για αυτή τη στιγμή»
Η
φωτογραφία που βλέπετε δείχνει το χεράκι ενός εμβρύου 21 εβδομάδων να
βγαίνει από την κοιλιά της μητέρας του. Η εικόνα αυτή που είχε
συγκλονίσει τον κόσμο πριν από 13 χρόνια, έμεινε γνωστή με την ονομασία
"το χέρι της ελπίδας".
Ο
Σάμιουηλ Αρμας, ήταν ακόμη αγέννητος όταν διαγνώστηκε πως πάσχει από
δισχιδή ράχη (spina bifida) από την οποία δεν θα μπορούσε να επιζήσει,
παρά μόνο αν τον χειρουργούσαν μέσα στην κοιλιά της μητέρας του..
Ο
γιατρός που ανέλαβε το δύσκολο έργο ήταν ο δρ Τζόσεφ Μπρυνέ, του
Πανεπιστημιακού Ιατρικού Κέντρου Βάντερμπιλτ στο Τένεσι, με την
αξιοθαύμαστη τεχνική σε αυτές του ειδικού τύπου επεμβάσεις. Κατά την
διάρκεια της επέμβασης ο χειρουργός αφαίρεσε την μήτρα με καισαρική κι
έκανε μία μικρή τομή για να μπορέσει να εγχειρήσει τον μικρό Σάμιουηλ.
Το
χειρουργείο πλησίαζε στο τέλος του όταν συνέβει το "θαύμα": το βρέφος
έβγαλε το μικροσκοπικό, αλλά πλήρως σχηματισμένο χεράκι του μέσα από την
τομή και γαντζώθηκε από το δάχτυλο του έκπληκτου γιατρού.
"
Βίωσα την πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου, όταν ένιωσα το χεράκι
του Σάμιουελ να σφίγγει δυνατά το δάχτυλο μου! Ηταν σαν να έδειχνε
ευγνωμοσύνη που του χάρισα το δώρο της ζωής", είχε δηλώσει ο διάσημος
χειρουργός.
Παρών
στην αίθουσα ήταν και ο φωτορεπόρτερ της εφημερίδας USA Today, Μάικλ
Γκλάνσυ, ο οποίος είχε εξασφαλίσει ειδική άδεια για να απαθανατίσει την
σπάνια επέμβαση. Ο φακός του πρόλαβε και συνέλαβε το γεγονός με απόλυτη
καθαρότητα και για τα επόμενα χρόνια το "χέρι της ελπίδας" θα έδινε
δύναμη και κουράγιο σε εκατοντάδες ανθρώπους!
Τόσα χρόνια μετά τo "θαύμα της ζωής", ο μικρός Σάμιουηλ Άρμας μίλησε καταθέτοντας τα συναισθήματά του για "το χέρι της ελπίδας":
"Κάθε
φορά που βλέπω αυτή την εικόνα, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι το
πόσο τυχερός είμαι που ο Θεός διάλεξε εμένα για αυτή τη στιγμή.
Αισθάνομαι πολύ ευγνώμων που είμαι εγώ σε αυτήν την εικόνα", είπε.
Η
μητέρα του Σάμιουηλ πρόσθεσε πως η φωτογραφία αυτή δεν χάρισε μόνο στο
δικό της παιδί τη ζωή αλλά σε εκατοντάδες αγέννητα μωρά "το δικαίωμά
τους να ζήσουν": "Η εικόνα αυτή ανάγκασε πολλούς να ξανασκεφτούν τις
πεποιθήσεις τους σχετικά με την άμβλωση και είμαι πολύ περήφανη για
αυτό", εξήγησε.
Και οι "άπιστοι Θωμάδες"....
Από
την πρώτη στιγμή που η ιστορία του Σάμιουηλ είδε το φως της
δημοσιότητας, ήταν πολλοί εκείνοι που την αμφισβήτησαν. Βασικό σημείο
της διαφωνίας τους ήταν το κατά πόσο το βρέφος έβγαλε μόνο του το χεράκι
του από το άνοιγμα της μήτρας της μητέρας του και άρπαξε το χέρι του
γιατρού ή αν ο γιατρός τράβηξε το χέρι κατά τη διάρκεια της χειρουργικής
επέμβασης.
Ο
φωτογράφος- αυτόπτης μάρτυρας είναι μέχρι και σήμερα κατηγορηματικός: "
Είδα με τα μάτια μου τη μήτρα να συσπάται στη συνέχεια τη μικρή γροθιά
να ξεπροβάλει από την τομή. Είμαι απολύτως βέβαιος πως το χεράκι βγήκε
μόνο του μέσα από την κοιλιά της μητέρας του. Το μόνο που έκανε ο
συγκλονισμένος γιατρός, ήταν να το ανασηκώσει για λίγα δευτερόλεπτα ώστε
να προλάβω να απαθανατίσω τη στιγμή", υποστηρίζει.
Οσο
για την μητέρα του Σάμιουηλ, η δική της απάντηση είναι αποστομωτική: "
Ειλικρινά δεν με νοιάζει, τι ακριβώς έγινε! Αυτό που αισθάνθηκα την
στιγμή που αντίκρυσα την φωτογραφία, ήταν ότι ένα αγέννητο μωρό
συμμετείχε με τις μικρές του δυνάμεις στην προσπάθεια να επιβιώσει! Δεν
ξέρω αν το χεράκι του βγήκε μόνο του ή το τράβηξε ο γιατρός μου. Η ουσία
είναι πως ήταν μια ανθρώπινη ζωή που τα κατάφερε! Δεν είναι αρκετό
αυτό;", ρωτάει τους "άπιστους Θωμάδες"!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)