ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Στην Ελλάδα σήμερα ζουν τρεις βασικές κατηγορίες ανθρώπων. Η πρώτη κατηγορία είναι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των καιρών και  αγωνιούν για το μέλλον αυτής της χώρας. Βλέπουν την λαίλαπα των μνημονίων να έχει καταστρέψει κάθε ελπίδα και προοπτική για την επιβίωση και προσπαθούν να ορθώσουν κάποιο λόγο αντίστασης. Αγωνίζονται να σταματήσουν τον θανατηφόρο κατήφορο της ελληνικής κοινωνίας και πιστεύουν ότι ακόμα δεν έχουν χαθεί όλα και ότι μπορεί να αντιστραφεί αυτή η προδοτική πορεία που έχει φέρει την μεγαλύτερη κρίση στην σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτοί που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Είναι οι βασικοί υπεύθυνοι της παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας σε ξένους, ανθέλληνες, τοκογλύφους. Είναι αυτοί που απομύζησαν τον κρατικό κορβανά τις τελευταίες δεκαετίες και το μόνο που τους ενδιέφερε, ήταν πάντα η προσωπική τους τσέπη και το πως θα εξασφαλίσουν ακόμα και τα δισέγγονα τους με αφθονία αγαθών σε βάρος πάντα του γενικού συνόλου. Είναι το πολιτικό κατεστημένο που κατέστρεψε την οικονομία, καταλήστεψε τα κρατικά ταμεία, κατέκλεψε τις οικονομίες του κόσμου και έστειλε την αφρόκρεμα του ελληνικού λαού εξορία σε άλλες χώρες, όπου διαπρέπει προς δόξα της εθνικής μας προδοσίας.

Και τέλος είναι η τρίτη κατηγορία που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία. Είναι η κατηγορία της αδιαφορίας για όλα αυτά. Είναι αυτοί που το μόνο που τους ενδιαφέρει, παρά τις όποιες δυσχέρειες που αντιμετωπίζουν, είναι το πως θα περάσουν καλά, το πώς θα έχουν το iphone, το πως να κάνουν facebook, να διασκεδάζουν όσο μπορεί περισσότερο, να έχουν καλό φαγητό και να μιμηθούν όσο μπορούν περισσότερο του καλοβολεμένους, αν είναι δυνατόν να γίνουν και οι ίδιοι καταβολεμένοι. Είναι οι άνθρωποι του, «τι με ενδιαφέρει έμενα ; σάμπως μπορώ εγώ να αλλάξω την κατάσταση ;». Υποστηρίζουν πως όλα είναι προσχεδιασμένα και ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική, γ”  αυτό και θα πρέπει να υποτασσόμαστε και να μην αντιστεκόμαστε. Είναι αυτοί που γίνονται τα καλυτέρα όργανα του προδοτικού συστήματος και αυτοί στους οποίους το σύστημα βασίζεται για την εθνοκτόνο επιβίωση του και για τις ληστρικές επιδρομές του στην καθημερινή ζωή τους. Αν και πολλοί από αυτούς έχουν πληγεί από την μνημονιακή κατοχή, δεν θέλουν να αλλάξει ουσιαστικά τίποτα. Αναπαύονται στον καναπέ της καταστροφής τους και ούτε λίγο ούτε πολύ ευλογούν την εθνική απώλεια σαν αναπόφευκτο κακό και σαν νομοτελειακή εξέλιξη. Σε αυτή την κατηγορία θα προσθέσουμε και τους διάφορους «ποιμένες», που προπαγανδίζουν πως το λιγότερο κακό… είναι καλύτερο από το χειρότερο!

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η εικόνα μιας Ελλάδας που βαδίζει πλέον σε γενικές εκλογές που θα κρίνουν το μέλλον του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας για πολλές δεκαετίες. Μέσα σε ένα τέτοιο περίγραμμα, αναρωτιέται κανείς αν ακόμα υπάρχει πραγματικά η ελπίδα για να σωθεί αυτός ο δύσμοιρος τόπος, με την τόσο μεγάλη ιστορία και το τόσο ηρωικό παρελθόν του. Δυστυχώς, τα ωραία λόγια και οι εμμονές σε περασμένες ιστορικές δόξες έχουν πια περισσέψει και δεν ωφελούν σε τίποτα. Είναι υπεκφυγή πλέον να καταφεύγουμε στο ένδοξο παρελθόν, όταν καταστρέφουμε το παρών.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη κατηγορία που δεν είναι πολύ γνωστή, αλλά ίσως η πιο ελπιδοφόρα όσο και αν αυτό ακούγεται παράδοξο για κάποιους, για την σωτηρία της πατρίδας μας. Είναι κάποιοι «φωτεινοί» γέροντες, άγνωστοι και κρυμμένοι σε κάποια «σπηλιά», αλλά έχουν την μεγαλύτερη δύναμη από όλους τους άλλους. Η χώρα αυτή ποτέ δεν έπαψε να παράγει αγίους και συνεχίζει στον ευλογημένο αυτό δρόμο, παρά τα όσα έχουν γίνει και τα όσα έχουν παραβιαστεί. Η αγιότητα έχει μεγαλύτερη δύναμη από την κοσμική διαστροφή και την κοσμική παρακμή και η χώρα αυτή, δόξα το Θεό, έχει ακόμα κάποιους «άξιους» που προσεύχονται για το μέλλον της. Είναι η πραγματική μας ελπίδα!
Αμήν!!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Τώρα το σπίτι σου είναι χτισμένο μόνο από σάρκα και αίμα...

Διάλογοι στο χείλος της αβύσσου
Γιώργος Νικολόπουλος

Έχτισες το σπίτι σου γερό, από πέτρα.

Ήρθαν και σου το γκρέμισαν.

Έχτισες το σπίτι σου πρόχειρα, από λάσπη και κλαριά.
Το γκρέμισαν κι αυτό.

Έχτισες το σπίτι σου από ξύλο.
Ήρθαν και το έκαψαν.

Έχτισες σπίτια από τούβλα, από χώμα, από καραβόπανο,
από άχυρα.
Μάταιος κόπος. Ό, τι και να έκανες, έρχονταν πάντα
να γκρεμίσουν τα όνειρά σου.

Έμαθες πια.
Τώρα το σπίτι σου είναι χτισμένο μόνο από σάρκα και αίμα.
Κι όσες φορές κι αν σε διώξουν, το παίρνεις μαζί σου.

 πηγή

ΓΑΛΛΙΑ: Μαθήματα «σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης» για 6χρονα

Εδώ είναι μερικές σελίδες από ένα εγχειρίδιο για το μάθημα της «σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης» που προορίζεται για παιδιά 5-6 ετών στη Γαλλία.

Πάνω από το εξώφυλλο του βιβλίου με τίτλο «Αγάπη και Μωρά». Μια νεαρή λευκή έγκυος γυναίκα με τον σκουρόχρωμο φίλο της και μια μικρή Κινέζα που την φιλάει ένα μαύρο αγόρι. Παρατηρείστε το μικρό λευκό αγόρι που δεν κάνει τίποτα...

Παρακάτω, η λεζάντα αναφέρει: «Όταν είμαστε παιδιά, είμαστε περίεργοι, και θέλουμε να μάθουμε πως είναι το «πιπί» του άλλου. Έτσι, μερικές φορές παίζουμε το γιατρό μεταξύ ενός αγοριού και ενός κοριτσιού και διασκεδάζουμε κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο».

Κάτω: "Όταν δύο άνδρες ή δύο γυναίκες αγαπούν ο ένας τον άλλο λέμε ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Ένας άνδρας και μια γυναίκα, που αγαπούν ο ένας τον άλλο είναι ετεροφυλόφιλοι."

Κάτω: «Πώς μπορείτε να κάνετε έρωτα;» Όταν δύο μεγάλοι αγαπούν ο ένας τον άλλο έχουν μια ισχυρή επιθυμία για ειδικά χάδια: να χαϊδεύουν ο ένας τον άλλον παντού, να αγγίζουν το δέρμα του άλλου, να φιλιούνται. Θέλουν να κάνουν έρωτα.».

Σημείωση: Προσέξτε το κορίτσι να είναι λευκό και το αγόρι μαύρο.

Κάτω: "Και τότε, μια μέρα ερωτεύονται με κάποιον άλλο και αποφασίζουν να ζήσουν με αυτό το πρόσωπο Μια μαμά ζει με ένα άλλο άτομο, για παράδειγμα. Αυτός δεν είναι ο πατέρας του παιδιού της ... αλλά με τον τρόπο του, θα δώσει την αγάπη του!"

Στα σχόλια που κάνουν οι αναγνώστες του άρθρου αναγνωρίζουν το μίσος για την «παραδοσιακή» οικογένεια των «προοδευτικών» - νεοταξικών μυαλών και την προσπάθεια προβολής - και εξυψώσεως ακόμα - του φυλετικού  ανακατέματος. Το σεξ και η φυλή άλλωστε είναι οι δύο μεγάλες εμμονές των απογόνων του 1968.

Διάβασε: Νικολά Σαρκοζί (2008): Θα επιβάλλουμε φυλετική επιμειξία! (video)

   

  και: Το σχέδιο COUDENHOVE-KALERGI: Η Γενοκτονία των λαών της Ευρώπης

Αυτή είναι η σελίδα στο facebook του Υπουργείου Παιδείας της Γαλλίας

 

 

 

 

 

 

 

 

πηγή 

 

Ζητείται…ψυχίατρος/ Αποθέωσαν το Γιώργο!

Αποθεωτική υποδοχή επεφύλασσαν οι Θεσσαλονικείς στον Γιώργο Παπανδρέου.
Περίπου 1000 άτομα, σύμφωνα με ρεπορτάζ του rthess.gr, βρέθηκαν στο Βελλίδειο συνεδριακό κέντρο στην ομιλία του


προέδρου του ΚΙΔΗΣΟ.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε δεκτός υπό την βοή χειροκροτημάτων.
πηγή 

Οι σφαίρες των καλάσνικοφ απειλούν και την πατρίδα μας

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος, Κιλκίς

«Από την Ευρώπη γυρίσαμε πεινασμένοι»
Γ. Σεφέρης

Το 1997 από τις εκδόσεις «Λιβάνη» κυκλοφορήθηκε ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο «Η οικονομική φρίκη», της Γαλλίδας δημοσιογράφου και μυθιστοριογράφου Βιβιάν Φορεστέρ. Το θυμήθηκα λόγω των πρόσφατων γεγονότων. Οι Γάλλοι, πέραν της πολυπολιτισμικής αποχαύνωσης, αναπολώντας την εποχή που υπήρξαν «Μεγάλη Δύναμη» συμμετείχαν, ως πιστά σκυλάκια των Αμερικανών, σε «ανθρωπιστικές» και «ειρηνευτικές» επεμβάσεις κατά ισλαμικών χωρών. Όλα αυτά τα σπιθαμιαία αναστήματα που κυβερνούν την χώρα τους τα τελευταία χρόνια -Σαρκοζί, Ολάντ- με περισσή αφροσύνη, δεν αντιλήφθηκαν την παγίδα: δεν βομβαρδίζεις λαούς, οι οποίοι κάποτε «γεύτηκαν» την… αποικιοκρατία σου και δεύτερον η επέμβαση δεν εξάγεται μόνον υπό μορφή στρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά και εισάγεται υπό μορφή τρομοκρατικών ενεργειών.

Εντοπίζεται όμως και μία άλλη παράμετρος, ίσως η κρισιμότερη, για την οποία θα παραπέμψουμε στο βιβλίο της Φορεστέρ (σελ. 25-26). «Βλέπουμε καθημερινά να προσλαμβάνονται, να απολύονται άντρες και γυναίκες, μέσα σε μια αγορά εργασίας που μεταβάλλεται, συρρικνώνεται, γίνεται όλο και πιο φανταστική, μια αγορά από την οποία αυτοί οι άνθρωποι εξαρτώνται, από την οποία εξαρτάται η ζωή τους, ενώ εκείνη δεν εξαρτάται πια απ’ αυτούς. Βλέπουμε ήδη, τόσο συχνά, ότι δεν τους προσλαμβάνουν ποτέ. Και τότε, ιδιαίτερα οι νέοι, φυτοζωούν μέσα σ’ ένα τεράστιο κενό που παρουσιάζεται σαν εξευτελιστικό και για το οποίο θεωρούνται υπεύθυνοι οι ίδιοι. Βλέπουμε πως ξεκινώντας από εκεί, η ζωή τούς κακοποιεί και η κοινωνία βοηθά στην κακοποίηση αυτή. Βλέπουμε ότι πέρα από την εκμετάλλευση των ανθρώπων υπάρχει κάτι χειρότερο: η απουσία οποιασδήποτε εκμετάλλευσης. Πώς να μην τρέμουν αυτά τα πλήθη, που δεν είναι εκμεταλλεύσιμα, που δεν είναι πια καθόλου απαραίτητα για την εκμετάλλευση;…

Επομένως, σαν ηχώ, και πάλι το ερώτημα: είναι χρήσιμο να ζει κανείς αν δεν είναι επικερδής για το κέρδος; Κι αυτό το ερώτημα αποτελεί την ηχώ ενός άλλου: πρέπει κανείς, ν’ “αξίζει” να ζει, για να έχει το δικαίωμα να ζει; Και μ’ αυτό το ερώτημα εκφράζεται ο κρυφός φόβος, η αόριστη αλλά δικαιολογημένη φρίκη ότι, σύντομα, θα θεωρείται περιττός ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων ή και ο μεγαλύτερος αριθμός. Όχι πολίτες δεύτερης κατηγορίας ούτε καν απορριπτέοι: περιττοί… Και κατά συνέπεια επιζήμιοι. Και κατά συνέπεια…». Και κατά συνέπεια οργισμένοι. Και κατά συνέπεια γεμάτοι μίσος. Και αν είσαι και μουσουλμάνος, μ’ ένα Κοράνι που σου διδάσκει την ανωτερότητα και την περιφρόνηση κατά των διεφθαρμένων δυτικών απίστων, πολύ εύκολα, για να έχεις και το «πνευματικό άλλοθι» και την πεποίθηση ότι πράττεις κάτι ιερό, αρπάζεις το καλάσνικοφ και όποιον πάρει… ο Αλλάχ.

Στην Γαλλία και γενικά στην δυτική κυρίως Ευρώπη, έφτασε στην ενηλικίωση η πρώτη γενιά όπου ο σεβασμός για την γνώση των προγόνων, δεν είναι πολιτικά ορθός, μια γενιά που «διδάχτηκε» την επανάσταση κατά των ηθικών αυθεντιών και εξουσιών, μια γενιά που ανδρώθηκε με το κρανιοκενές σύνθημα «να είσαι ο εαυτός σου».

Στην εισβολή μεταναστευτικών πληθυσμών, οι οποίοι μεταφέρουν και την πολιτιστική και εθνοφυλετική τους σκευή, που δεν είναι πάντοτε συμβατή με τα ήθη ή και το δίκαιο της χώρας υποδοχής-εν προκειμένω τη Γαλλία- (π.χ. η κλειτοριδεκτομή ή η εισαγωγή θρησκευτικών συμβόλων στο αρνησίθρησκο δημόσιο γαλλικό σχολείο ή το αίτημα για a la carte, πολυπολιτισμική εκπαίδευση), οι Γάλλοι απάντησαν με τον χειρότερο τρόπο: μέσω των ηλιθιογόνων ΜΜΕ και της εκπαίδευσης, καλλιέργησαν το μίσος για το παρελθόν, ποινικοποίησαν την παράδοσή τους, «φτιάχνοντας νεολαία χωρίς μνήμη γεννημένη από το μηδέν». Και όμως, κατά το γνωστό αξίωμα, «η ουσιωδέστερη και σημαντικότερη αποστολή της Παιδείας, είναι η ένταξη των νέων στο παρελθόν». Και αντίθετα η λήθη είναι η πέμπτη φάλαγγα στη στρατηγική της ιστορίας.

Οι μουσουλμάνοι Γάλλοι, οι νέοι που στρατεύονται στο φανατικό Ισλάμ, γεννήθηκαν από γονείς, οι οποίοι, λόγω δουλειάς, είχαν λίγο έως πολύ ενταχθεί στην γαλλική κοινωνία. Το θεωρούσαν «ευλογία» που άφησαν τις πάμφτωχες ερήμους της Βορείου Αφρικής και έστησαν σπιτικό σε φιλόξενη, τότε, χώρα. Τα παιδιά τους όμως τα ανέμενε άλλη μοίρα. Τα δημόσια σχολεία, αντί να χρησιμοποιήσουν το δραστικότερο όπλο ένταξης και αφομοίωσης, την γαλλική παιδεία και κουλτούρα, αφέθηκαν στα νύχια της παγκοσμιοποιημένης «ελίτ-αλήτ», καρυκευμένης με τον τίτλο της «αριστεράς», η οποία στο όνομα της «κοινής κουλτούρας», ισοπέδωσε την εκπαίδευση. (Το μόνο που διδάσκει με ζήλο η εκπαίδευση είναι η εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες, την οποία κάποιοι τιποτολόγοι την θεωρούν ένδειξη πεπαιδευμένου πολίτη-μαθητή. Η στρατολόγηση στις ορδές του Ισλάμ γίνεται μέσω διαδικτύου, αν δεν κάνω λάθος). Αποτέλεσμα: βαρβαρότητα, ανεργία, γκετοποίηση. «Ο βάρβαρος δεν είναι ο άγριος, δεν είναι ο άλλος στον οποίο αρνούμαι την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια, το σεβασμό. Βάρβαρος είναι αυτός που δεν εντάσσεται – ούτε με την προσχώρηση ούτε με την αντίδρασή του-στον πολιτισμό, δηλαδή, στη συνέχεια αυτού που δημιούργησαν όσοι προηγήθηκαν. Είναι ανιστορικός εκτός γενιάς. Δεν αποτελεί καρπό της ύπαρξης των πατέρων του, είναι μετεωρίτης, γεωγραφικά και χρονικά χωρίς βάση», γράφει η Ν. Πολονύ στο περισπούδαστο βιβλίο της «τα χαμένα παιδιά μας». (εκδ. «Πόλις», σελ. 50).

Όλη αυτή η πολυπολιτισμική σαπουνόφουσκα που αιωρούνταν τόσα χρόνια, διαλύεται με οδυνηρές συνέπειες. Οι νέοι μουσουλμάνοι Γάλλοι, βρήκαν καταφύγιο-νόημα ζωής- στα παραγγέλματα του Ισλάμ. Το γαλλικό σύστημα απέτυχε παταγωδώς να τους… εξανθρωπίσει. Όταν, αντί για τον Πλάτωνα, διδάσκεις «συνταγές μαγειρικής» ή «οδηγίες χρήσης οικιακών συσκευών»-τέτοιες ανοησίες περιέχουν και τα γαλλικά σχολικά εγχειρίδια- δηλαδή το «τίποτε», τότε το κενό το αναπληρώνει κάτι πολύ δελεαστικό για τους μουσουλμάνους, αλλά φρικώδες για τους δημοσιογραφικά φθίνοντες και εκλεπτυσμένους από το αποκάρωμα της ευζωίας, ειρηνόφιλους Γάλλους: ο τζιχαντισμός, η μνησικακία και το εκδικητικό μένος για τους απίστους, τους εχθρούς του «προφήτη». ( Σημειωτέον: Οι γονείς των δύο μουσουλμάνων, τους παρακαλούσαν να παραδοθούν στις γαλλικές αρχές. Ήταν πλέον αργά. Τα παιδιά τους είχαν άλλο… γονέα, οι φυσικοί γονείς τους παραήταν Γάλλοι).

Θα πάρουν άραγε ένα μάθημα οι ημέτερες «μαϊμούδες», όλη αυτή η νεοταξική σαχλαμάρα, που το μόνο που έκανε τα τελευταία χρόνια είναι να αντιγράφει τα φράγκικα εκπαιδευτικά συστήματα-νοσήματα. Ό,τι γυάλιζε στον κάθε ημιμαθή Γραικύλο, τα λύματα των δυτικών, το «έριχνε» μες στην Εκπαίδευση βαφτίζοντάς το, με τα εύηχα και ηχηρά φληναφλήματα, μεταρρύθμιση, ανακαίνιση, αναπτέρωση ή ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.

Τούτη την στιγμή το ελληνικό δημόσιο σχολείο ακολουθεί την ολέθρια γαλλική συνταγή. Γελοιοποιεί την εθνική μας ταυτότητα, διασύρει την ιστορία μας, αποκρύπτει θυσίες και ηρωισμούς, εξωραΐζει εγκλήματα και Γενοκτονίες, λυμαίνεται την γλώσσα μας, περιφρονεί τους σπουδαίους λογοτέχνες μας, προβάλλει την ασημαντότητα, μ’ ένα λόγο κακουργεί εναντίον της έθνους.
Το σοκ της λαθρομετανάστευσης έδωσε την χαριστική βολή στο ημιθανές… πτώμα της εθνικής μας Παιδείας, καταδικάζοντας και τα Ελληνόπουλα στην αμάθεια και την βαρβαρότητα. Για τους μουσουλμάνους που φιλοξενούμε στα θρανία των αιθουσών μας, γνωρίζουμε την εξέλιξη. Το κακό επωάζεται.

Τα κομματικά σκύβαλα και περιτρίμματα πέταξαν τις μάσκες τους.
Ό,τι χειρότερο έχει η κοινωνία μας ξεβράζεται τούτες τις ημέρες στις τηλεοπτικές οθόνες.
Ψάχνω εναγωνίως ν’ ακούσω μισή κουβέντα για την Παιδεία. Τίποτε. Το έγκλημα θα συνεχιστεί.
«Βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση ιστορικής ευθανασίας» (Π. Κονδύλης).
«Όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιμάται»…

πηγή 

Μια διαφορετική κλήση!!!

Ο Ιάκωβος έριξε μία ματιά στο κοντέρ του αυτοκινήτου του πριν κόψει ταχύτητα: πήγαινε με 100 σεπεριοχή με όριο ταχύτητας 50. Σταμάτησε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, αλλά όχι εντελώς έξω από το ρεύμα κυκλοφορίας. Άσε τον αστυνομικό να ανησυχεί για την παρεμπόδιση της κυκλοφορίαςσκέφτηκε.

Ο αστυνομικός βγήκε από το περιπολικό. Ο Ιάκωβος δεν πίστευε στα μάτια του: ήταν ο Στέφανος από την εκκλησία! Ο Ιάκωβος βούλιαξε στο κάθισμά του. Αυτό ήταν χειρότερο από πρόστιμο: ένας πιστόςαστυνομικός να πιάνει έναν αδελφό από την εκκλησία και μάλιστα για υπερβολική ταχύτητα. Βγήκε απότο αμάξι του και πλησίασε, ενώ αυτό δεν επιτρέπεται, τον άνθρωπο που έβλεπε κάθε Κυριακή και που δεν τον είχε δει ποτέ με στολή.

-Γεια σου, Στέφανε.

-Γεια σου, Ιάκωβε.

-Μάλλον με έπιασες στα πράσα, βιαζόμουν, ξέρεις να πάω στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου.

-Μάλλον, απάντησε μονολεκτικά ο αστυνομικός.

-Άστα βρε παιδί μου, τελευταία κάθομαι μέχρι αργά στο γραφείο. Φοβάμαι πως έτρεχα λίγο στο δρόμο.

-Καταλαβαίνω ότι γενικά το πατάς το γκάζι, του είπε ο αστυνομικός.

Ωχ. Αυτό δεν ήταν και τόσο καλό. Ώρα να αλλάξουμε σκέφτηκε ο Ιάκωβος και άλλαξε τακτική.

-Δηλαδή με πόσο λες ότι πήγαινα;

-Με 90. Κάθισε πάλι στο αυτοκίνητό σου, παρακαλώ, είπε σοβαρά ο αστυνομικός.

-Να σου πω Στέφανε, περίμενε λίγο. Το κοίταξα ακριβώς πριν με σταματήσεις. Σχεδόν άγγιζα τα 65.

-Σε παρακαλώ, Ιάκωβε μπες μέσα.

Θυμωμένος ο Ιάκωβος μπήκε απότομα στο αυτοκίνητο και έκλεισε την πόρτα με δύναμη, έμεινε έτσι κοιτάζοντας εκνευρισμένος μπροστά. Ένα χτύπημα στην πόρτα τον έκανε να γυρίσει το κεφάλι του. Είδε τον Στέφανο με ένα διπλωμένο χαρτί στο χέρι. Ο Ιάκωβος άνοιξε ελάχιστα το παράθυρο ίσα-ίσα για να χωρέσει η κλήση.

Ευχαριστώ πολύ! Δεν μπόρεσε να μην το πει με ειρωνία.

Ο Στέφανος γύρισε στο περιπολικό χωρίς άλλη κουβέντα, καθώς ο Ιάκωβος ξεδίπλωνε το χαρτί που του είχε δώσει για να δει πόσο θα του κόστιζε η κλήση που πήρε. Άρχισε να διαβάζει:

[Αγαπητέ μου Ιάκωβε, κάποτε είχα μία κόρη. Ήταν έξι χρονών όταν σκοτώθηκε από ένα αυτοκίνητο. Καλά το μάντεψες, κάποιος που έτρεχε. Ο οδηγός πλήρωσε το πρόστιμο, έκανε τρεις μήνες στη φυλακή, και μετά ήταν ελεύθερος. Ελεύθερος να αγκαλιάσει τις κόρες του και τις τρεις. Εγώ είχα μόνο μία και θα πρέπει να περιμένω να πάω στον ουρανό για να την αγκαλιάσω.

Προσπάθησα χίλιες φορές να συγχωρέσω αυτόν τον άνθρωπο που σκότωσε την κόρη μου. Χίλιες φορές νόμιζα ότι τα κατάφερα. Ίσως να τα κατάφερα, αλλά το χρειάζομαι ξανά. Ακόμη και τώρα. Προσευχήσου για μένα. Και πρόσεχε. Ο γιός μου είναι το μόνο που μου έχει μείνει. Στέφανος].

Ο Ιάκωβος γύρισε το κεφάλι του και μόλις που πρόλαβε να δει το περιπολικό που απομακρυνόταν. Το κοιτούσε μέχρι που εξαφανίστηκε. Ένα ολόκληρο τέταρτο μετά έφυγε και εκείνος, οδηγώντας πολύ αργά και ζητώντας από τον Θεό να τον συγχωρέσει... 

πηγή 

η 90χρονη Ιταλίδα σεφ πίσω από το καλύτερο εστιατόριο της Μπολόνια

Η Francesca Verri είναι από τις γυναίκες εκείνες που δεν το βάζουν ποτέ κάτω.
Μπορεί να είναι 90 χρονών ωστόσο η ίδια ξυπνάει κάθε μέρα στις 5 το πρωί και κατευθύνεται στο εστιατόριο Trattoria dell'Autotreno στην Μπολόνια που βρίσκεται 2 χιλιόμετρα από το σπίτι της.
Εκεί κατασκευάζει μακαρόνια ενώ κεντάει και τις χαρτοπετσέτες.
Η ίδια μεγάλωσε σε ένα αγρόκτημα στη Ferrara, και εργαζόταν στα χωράφια βοηθώντας στην καλλιέργεια τεύτλου, καπνού, και ρυζιού ενώ όπως αποκαλύπτει το πιο δύσκολο ήταν η καλλιέργεια κάνναβης.
«Έμαθα να μαγειρεύω, όπως ένα παιδί, και το έχω αγαπήσει από τότε», λέει σε συνέντευξή της στο Bloomberg, ενώ έφτιαχνε τορτελίνια, ταμπονάροντας μορταδέλα και παρμεζάνα.
«Συνήθιζα να μαγειρεύω για τους ανθρώπους στα χωράφια. Έπρεπε να μαγειρέψω για τόσους πολλούς ανθρώπους. Ο σύζυγός μου ήρθε στην Μπολόνια στα μέσα της δεκαετίας του 1950 για να εργαστεί σε ένα εργοστάσιο με τα ξαδέρφια του. Μετά από έξι μήνες, τον ακολούθησα με το γιο μας.Έπιασα δουλειά σε μια εταιρεία ζυμαρικών. »
Όταν ρωτήθηκε ποιο είναι το μυστικό ενός καλού ζυμαρικού εκείνη απάντησε:
«Θα πρέπει να τα φτιάχνει με το χέρι», λέει. «Αυτό είναι το κλειδί. Δεν χρειάζεται μηχανή. Το μυστικό είναι να χρησιμοποιήσουμε καλά αυγά και καλό αλεύρι. Κάθε Χριστούγεννα κάνω στο σπίτι, 50 κιλά (110 λίβρες) τορτελίνια για να τα κάνω δώρο στους ανθρώπους».

Πηγή

Στην έρημο ,στον Άθωνα...

Μεγάλο φωτογραφικό αφιέρωμα στον Άγιο του λαού, τον Αγιορείτη Άγιο Παΐσιο

Με αισθήματα χαράς, το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας, πληροφορήθηκε πριν από λίγο, την αγιοκατάταξη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών, Παΐσίου του Αγιορείτου! Οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα αναγγέλλοντας έως εσχάτου της γης, πως η Αγία Ορθόδοξος Μητέρα Εκκλησία, επικυρώνοντας την συνείδηση του πληρώματος Της, κατέταξε εις τις Αγιολογικές δέλτους τον νέο Άγιο. Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, χωρίς να χειραγωγηθεί από τις επιπόλαιες φωνές, ξαφνικά και χωρίς καμία ανακοίνωση προέβει στην Αγιοκατάταξη του Οσίου Γέροντος που δικαίως μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ο Άγιος του λαού!

Ο Όσιος Παΐσιος κατά κόσμον  Αρσένιος Εζνεπίδης, γεννήθηκε στα Φάρασα της αγιοτόκου Καππαδοκίας το 1924 από ευσεβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την  Ευλαμπία. Μαζί με τα άλλα 8 αδέλφια του και λίγο μετά την βάπτιση του από τον επίσης Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, βαδίζοντας τον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς, μετέβησαν αρχικώς στον Πειραιά και στην συνέχεια στην Κέρκυρα και στην Κόνιτσα όπου και εγκαταστάθηκαν. 

Σε ώριμη ηλικία, ο Γέροντας δέχθηκε το μοναχικό σχήμα, λαβών το όνομα Παΐσιος. Από το 1964 παρέμεινε έως τέλους της επίγειας ζωής του (†12 Ιουλίου 1994) στηρίζοντας ανθρώπους κάθε ηλικίας που προσέτρεχαν κοντά Του στο μικρό κελλάκι όπου ζούσε. Ενταφιάσθηκε στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου- Σουρωτής, στην Θεσσαλονίκη, της οποίας υπήρξε ιδρυτής και κτήτορας.

Από νωρίς και ενόσω ζούσε ο Άγιος, στην συνείδηση των περισσοτέρων ανθρώπων και ιδιαίτερα όλων όσων είχαν την ευλογία να Τον γνωρίσουν από κοντά, θεωρούνταν σύγχρονος Άγιος. Έζησε με ταπείνωση και με αγάπη. Ταπείνωση προς Τον Θεό και αγάπη προς τον άνθρωπο. Ο Θεός τον καταξίωσε με το προορατικό χάρισμα, με αποτέλεσμα να μπορεί να διακρίνει στις ψυχές των ανθρώπων όσα τα ανθρώπινα μάτια δεν μπορούν να δουν. Η αγιότητα του βίου Του, η ενάρετη πορεία Του, τον κατέστησαν κοινωνό και μέτοχο της Βασιλείας των Ουρανών. 

Σήμερα, η Αγία Μεγάλη του Χριστού, Μητέρα Εκκλησία, χάρισε με την Τιμία Της Απόφαση μεγάλη χαρά σε εκατομμύρια πιστών ανά τον κόσμο που με έκδηλο ενδιαφέρον ανέμεναν την απόφαση της Εκκλησίας. Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, είναι πλέον και επίσημα Άγιος της Εκκλησίας μας. Αγάπησε τον ανθρώπινο πόνο στα μάτια των πονεμένων ανθρώπων που τον επισκέπτονταν καθημερινά.  Έζησε τον ανθρώπινο πόνο της ασθενείας ο ίδιος, όταν κλήθηκε να σηκώσει με Χριστιανική καρτερία τον δικό Του σταυρό, 

  Παρακαλούμε εκ βάθους ψυχής, τον νέον Άγιον της Εκκλησίας μας, να πρεσβεύει προς Τον Τριαδικό Θεό για όλους μας, για την Ελλάδα μας που τόσο αγάπησε και που την καθαγιάζουν τα Ιερά Λείψανα Του, να πρεσβεύει ώστε η Χάρις Του Θεού να συνεχίζει να μας επισκιάζει πάντοτε.

Ας έχουμε τις πρεσβείες και την ουράνια ευλογία Του! 

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994),
σε ηλικία πέντε ετών στην αγκαλιά των
γονέων του Προδρόμου και Ευλαμπίας

 

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994),
ως στρατιώτης

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994),
ως στρατιώτης στο νοσοκομείο

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994),
μετά την κουρά του στη μονή Φιλοθέου, 1957

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994),
μετά την κουρά του στη μονή Φιλοθέου, 1957

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994),
ως νέος μοναχός

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994),
ως νέος μοναχός

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994),
στη μονή Στομίου Κόνιτσας

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994),
στο ασκητήριό του στη μονή Σινά, 1962/3

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994),
εργαζόμενος ως ξυλουργός στη συντήρηση
των εικόνων της μονής Σινά, 1962/3

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994), στην Παναγούδα, 1983

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994)
(Φωτογραφία: Γιώργος Χριστοφορίδης)

Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης (1924-1994)
με τον καθηγητή Γεώργιο Μαντζαρίδη

 

πηγή