«Πριν τον Χριστό, δεν υπήρχε ούτε διδασκαλία για την αγάπη αλλὰ ούτε και θρησκεία αγάπης» Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ὁ ἐπιστήμονας προσελκύει μὲ τὶς γνώσεις του, ὁ πλούσιος μὲ τὰ πλούτη του, ὁ ὡραῖος μὲ τὴν ὀμορφιά του, ὁ μάστορας μὲ τὴν τέχνη του. Ὁ καθένας ἀπὸ αὐτοὺς μόνον ἕναν περιορισμένο ἀριθμὸ ἀτόμων μπορεῖ νὰ ἕλξει. Ἐνῶ ἡ ἀγάπη ὅμως μπορεῖ νὰ ἑλκύσει ὅλα τὰ ἀνθρώπινα πλάσματα. Ἡ χάρη τῆς ἀγάπης εἶναι ἀπεριόριστη. Καὶ ὁ μορφωμένος καὶ ὁ ἀμόρφωτος καὶ ὁ πλούσιος καὶ ὁ φτωχὸς καὶ ὁ ἐπιδέξιος καὶ ὁ ἀδέξιος καὶ ὁ ὄμορφος καὶ ὁ ἄσχημος καὶ ὁ ὑγιὴς καὶ ὁ ἄρρωστος καὶ ὁ νεαρὸς καὶ ὁ ἡλικιωμένος, ὅλοι θέλουν νὰ τοὺς ἀγαπᾶνε. Ὁ Χριστὸς χάρισε τὴν ἀγάπη του σὲ ὅλους καὶ μὲ τὴν ἀγάπη του προσέλκυσε τοὺς πάντες. Τοὺς ἀγκαλίασε ὅλους, ἀκόμη καὶ τοὺς νεκροὺς ποὺ ἀπὸ παλιὰ σάπιζαν ξεχασμένοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.

Ὁ ἄνθρωπος καὶ νεκρὸς θέλει νὰ τὸν ἀγαποῦνε. Γι΄ αὐτὸ πολλοὶ παλεύουν ἐναντίον τοῦ θανάτου καὶ μετὰ τὸ θάνατο. Καὶ γι΄ αὐτὸ τὸ λόγο πολλοὶ προσπαθοῦν μὲ κληρονομιές, μὲ δῶρα ἢ μὲ εὐεργεσίες ποὺ κάνουνε σὲ διάφορα ἱδρύματα νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων καὶ μετὰ τὸν θάνατό τους. Ὁ ἄνθρωπος καὶ νεκρὸς θέλει νὰ τὸν ἀγαπᾶνε. Οἱ ἄνθρωποι βέβαια ἔχουν ἀγάπη γιὰ τοὺς πεθαμένους συγγενεῖς τους.

Ὁ Χριστὸς εἶπε: «Θὰ ὑψωθῶ ἀπὸ τὴ γῆ, ὅλους τούς ἀνθρώπους θὰ τοὺς τραβήξω κοντά μου» (Κατὰ Ἰωάννη 12, 32). Ὁ Χριστὸς πάνω στὸν σταυρό, θυσιάζοντας τὸν ἑαυτό Του, λόγω τῆς ἀγάπη Του σήκωσε τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν ὅλων, ἀκόμη καὶ αὐτῶν ποὺ βρίσκονταν στὸν Ἅδη. Πρὶν τὸν Χριστό, κόρη μου, δὲν ὑπῆρχε οὔτε διδασκαλία γιὰ τὴν ἀγάπη ἀλλὰ οὔτε καὶ θρησκεία ἀγάπης.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Διδάγματα γιὰ τὴν Χριστιανικὴ ἀγάπη», τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, 

ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»

πηγή 

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;

 
ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

«ΕΖΗΜΙΩΘΗΣ; ΜΗ ΑΘΥΜΗΣῌΣ» Η υπερβολικὴ λύπη δεν μπορεί να διορθώσει ούτε τη χρηματική ζημιά, ούτε την ύβρη, ούτε τη βλάβη, ού­τε την ασθένεια, ούτε τίποτε άλλο παραπλήσιο.

 

«Ἐζημιώθης; Μὴ ἀθυμήσῃς»

   .           Τὸ ἔτος 387 μ.Χ. ἐξερράγη στὴν Ἀντιόχεια μεγάλη στάση κατὰ τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου Α´ τοῦ ­Μεγάλου, διότι ἐπέβαλε στοὺς κατοίκους της δυσ­βάστακτους φόρους. Ἀπὸ τὸν ἀναβρα­σμὸ ποὺ δημιουργήθηκε κάποιοι θερμόαιμοι στασιαστὲς κατέστρεψαν τοὺς ἀν­δριάντες τοῦ αὐτοκράτορα, τοῦ ­πατέρα του, τῆς συζύγου του καὶ τῶν παιδιῶν του. Ὁ αὐτοκράτορας σχεδίαζε νὰ τοὺς ἐπιβάλει αὐ­στηρὴ τιμωρία: Θὰ φόνευε τοὺς στασια­στὲς καὶ θὰ μετέβαλλε τὴ μεγαλούπολη σὲ κωμόπολη. Οἱ ­κάτοικοι τῆς Ἀντιόχειας ἀνησύχησαν καὶ ἔπε­σαν σὲ ἀθυμία μεγάλη.
.           Τότε ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Φλαβια­νὸς ἀνεχώρησε ἐσπευσμένα γιὰ τὴν Κων­σταντινούπολη μὲ ἀποστολὴ νὰ ­ἱκετεύσει τὸν αὐτοκράτορα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς πόλεως. Κι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ποὺ εἶχε χειροτονηθεῖ τὴν προηγούμενη χρονιὰ ἱερέας, ἀνέλαβε νὰ ἠρεμήσει τοὺς Ἀντιοχεῖς καὶ νὰ τοὺς παρηγορήσει. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἐξεφώνησε τοὺς περίφημους εἴκοσι ἕνα λόγους «Εἰς τοὺς ἀνδριάντας».
.           Στὸν πέμπτο λόγο του ἀναπτύσσει ὡς ἐπιχειρηματολογία τὴ θέση ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ζημιώνεται οἰκονομικά, ὅταν συκοφαντεῖται, ὅταν ἀρρωσταίνει, δὲν πρέπει νὰ ἀθυμεῖ ὑπερβολικὰ τόσο ποὺ νὰ χάνει τελείως τὸν ρυθμό του, διότι δὲν θὰ ὠφεληθεῖ σὲ τίποτε ἀπὸ τὴ λύπη. Ἐ­­­πιτρέπεται, ἤ, καλύτερα, ἐπιβάλλεται νὰ λυ­­πεῖται σὲ μία μόνο περίπτωση, ὅταν ἁμαρ­τάνει! Διότι τότε ὠφελεῖται ἀπὸ τὴ λύ­­­­πη.
.           «Μηκέτι οὖν ἐπὶ ζημίᾳ χρημάτων ἀλ­γῶ­μεν, ἀλλ’ ὅταν ἁμαρτάνωμεν, ἀλγῶ­μεν μό­­­νον. Πολὺ γὰρ τὸ κέρδος ἐνταῦθα ἀπὸ τῆς λύπης. Ἐζημιώθης; Μὴ ἀθυμήσῃς, οὐ­δὲ γὰρ ὠφελήσεις. Ἥμαρτες; ­Λυπήθητι, ὄφελος γάρ» (Εἰς τοὺς ­ἀνδριάντας, ὁμιλία Ε´, ΕΠΕ 32, 120). Νὰ μὴ λυπούμαστε ὑπερβολικά, ὅταν ζημιωνόμαστε οἰκονομικῶς, ἀλλ’ ὅταν ­ἁμαρτάνουμε, τότε νὰ λυπούμαστε κατὰ Θεόν. ­Διότι στὴν περίπτωση αὐτὴ τὸ κέρδος ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴ λύπη εἶναι πολὺ μεγάλο. Ζημιώθηκες; Μὴν ἀθυμήσεις, διότι δὲν θὰ ὠφεληθεῖς σὲ τίποτε ἀπὸ τὴ λύπη. Ἁμάρτησες; Λυπήσου, διότι θὰ ὠφεληθεῖς, ἂν πονέσεις γιὰ τὴν ἁμαρτία ποὺ διέπραξες.
.           Γιὰ νὰ γίνει πιὸ πειστικὸς ὁ χρυσορρή­μων Πατήρ, ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ πα­­ραδείγματα: Ἔχασε κάποιος τὸ ­παιδί του καὶ πόνεσε πολὺ γι’ αὐτό. Ἀλλὰ μὲ τὸν πόνο του δὲν ἀνέστησε τὸ ­νεκρό, οὔτε ὠ­­­φέλησε τὸν ἀποθανόντα. ­Ραπίστηκε, ὑ­­­βρίστηκε, χλευάστηκε καὶ ­λυπήθηκε πά­ρα πολὺ γιὰ τὸν δημόσιο διασυρμό. Ἀλλὰ μὲ τὴ λύπη του δὲν ἐξήλειψε τὴν ὕβρη. Ἀρρώστησε μὲ βαριὰ ἀσθένεια καὶ ἔπεσε σὲ κατήφεια. Ἀλλὰ μὲ τὴ λύπη του δὲν ἀπομάκρυνε τὴν ἀσθένεια. Μπορεῖ καὶ νὰ τὴν ἐπιβάρυνε περισσότερο.
.           Ἀποροῦν μερικοὶ καὶ ρωτοῦν: Ἐφόσον ζημιωθήκαμε οἰκονομικῶς, συκοφαντηθήκαμε, ἀρρωστήσαμε, πέθανε ὁ (ἡ) σύζυγος ἢ τὸ παιδί μας, νὰ μὴ λυπηθοῦμε; Τί νὰ κάνουμε; Νὰ χαιρόμαστε; Βέβαια δὲν θὰ μένουμε ἀπαθεῖς, ὅταν ξεσπάσει μία δοκιμασία κατὰ πάνω μας. Θὰ πονέσουμε. Δὲν ἔχουμε πέτρινη καρδιά. «Τὸ ἀπαθὲς» εἶναι «ἀπάνθρωπον», λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος· ὅμως «τὸ πολυπαθές», δηλαδὴ τὸ νὰ καταβληθοῦμε τελείως ἀπὸ τὴ λύπη, δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴ χριστιανικὴ φιλοσοφία (Ἐπιστολὴ 165, Σταγειρίῳ, 2). Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς προτρέπει νὰ κοιτᾶμε καὶ πιὸ μακριά: Ἦλθαν καὶ ἔκλεψαν τὸν πλοῦτο σου. Ἀλλὰ τὸν πλοῦτο ποὺ ἔχεις στὸν οὐρανὸ δὲν μποροῦν νὰ σοῦ τὸν ἀφαιρέσουν. Σὲ ἔδιωξαν ἀπὸ τὴν πατρίδα σου. Ἀλλὰ ἀπὸ τὴ μόνιμη πατρίδα σου, τὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ, δὲν μποροῦν νὰ σὲ διώξουν. Σὲ ἔδεσαν μὲ δεσμά. Ὅμως ἔχεις τὴ συνείδησή σου ἐλεύθερη καὶ δὲν αἰσθάνεσαι τὰ ἐξωτερικὰ δεσμά. Σὲ φόνευσαν. Πάλι θὰ ἀναστηθεῖς.
.           Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δὲν συνιστᾶ πιστοὺς χριστιανοὺς ποὺ ἐμπιστεύονται τὴ ζωὴ καὶ τὴν ἐλπίδα τους στὸν Θεό. Μᾶς ἔκλεψαν τὸ σπίτι μας, τὸ ἐργαστήριό μας, τὸ κατάστημά μας, ἔγινε σεισμὸς καὶ ἀχρηστεύθηκε τὸ σπίτι μας, ἦλθε φωτιὰ καὶ ἔκανε στάχτη τὸ κτῆμα μας; Ὅλα αὐτὰ εἶναι ὑλικὲς ζημιές. Μποροῦν νὰ ξαναγίνουν καὶ καλύτερα. Θὰ κάνουμε λίγη ὑπομονή, θὰ ἐπικαλεσθοῦ­με τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θὰ δουλέψουμε μὲ τὸν τίμιο ἱδρώτα μας καὶ σιγά-σιγὰ θὰ διορθωθεῖ ἡ ζημιὰ ποὺ πάθαμε. Μᾶς συκοφάντησαν, μᾶς ὕβρισαν; Νὰ λέμε: «Τὸν ἑαυτὸν μὴ ἀδικοῦντα οὐδεὶς παραβλάψαι δύναται». Αὐτὸν ποὺ δὲν βλάπτει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του, δὲν μποροῦν οἱ ἄλλοι νὰ τὸν βλάψουν οὐσιαστικά. Μόνο στὸν ἑαυτό τους κάνουν ζημιά. Μᾶς ἐπισκέφθηκαν ἀσθένειες καὶ θάνατοι προσφιλῶν προσώπων; Νὰ τὶς ἀντιμετωπίζουμε μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ καρτερία. Διότι οἱ δοκιμασίες εἶναι προσωρινές, ἐνῶ ἡ πνευματικὴ ὠφέλεια ποὺ καρπούμεθα, αἰώνια (βλ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 31, 496-563).
.           Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δὲν μπορεῖ νὰ διορθώσει οὔτε τὴ χρηματικὴ ζημιά, οὔτε τὴν ὕβρη, οὔτε τὴ βλάβη, οὔ­τε τὴν ἀσθένεια, οὔτε τίποτε ἄλλο παραπλήσιο. Ἡ ­φτώχεια, ἡ ἀρρώστια, οἱ θάνατοι προσφιλῶν προσώπων καὶ τὰ παρόμοια κακὰ δὲν ὑποχωροῦν ­εὐκολότερα μὲ τὰ δάκρυα. Μὲ τὰ δάκρυα καὶ τὴ λύπη διορθώνεται μία μόνο ζημιά. Ἡ ζημιὰ ποὺ προξενεῖται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Γιατί συμβαίνει αὐτό; Θὰ τὸ ἐξηγήσουμε σὲ ἑπόμενο ἄρθρο μας.

πηγή 

“Οι ηγέτες της ΕΕ ξέρουν πως να καταστρέψουν μία χώρα”…

Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να μην γνωρίζουν από οικονομία, ξέρουν όμως σίγουρα πώς να καταστρέψουν μια χώρα, αναφέρει ο Dean Baker, διευθυντής του CEPR και συγγραφέας του βιβλίου "The End of Loser Liberalism: Making Markets Progressive" σε άρθρο γνώμης στη HUFFINGTON POST με τίτλο «Greece Does Battle With Creationist Economics: Can Germany Be Brought Into the 21st Century?».

Προσθέτει ότι έχει έρθει η ώρα να σταματήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση να ασκεί μια οικονομική πολιτική βασισμένη σε ανόητους μύθους. Εάνη Γερμανίδα Καγκελάριος, Άγκελα Μέρκελ, και οι άλλοι ηγέτες της ΕΕ δεν μπορούν να αποδεχθούν την πραγματικότητα τότε η Ελλάδα και οι υπόλοιπες χώρες της Νότιας Ευρώπης θα ήταν καλύτερο να αποχωρίσουν από το ευρώ αφήνοντας τη Γερμανία να απολαμβάνει τα οικονομικά παραμύθια του 19ου αιώνα.

Όπως επισημαίνεται μεταξύ άλλων, οι Ευρωπαίοι αστειεύονταν τις τελευταίες εβδομάδες με τους Ρεπουμπλικάνους υποψήφιους για την Προεδρία στις ΗΠΑ εξαιτίας της δυσκολίας τους να κατανοήσουν την θεωρία της εξέλιξης. Αυτά όμως τα διανοητικά προβλήματα θα είχαν σημασία εάν ένας εξ αυτών κατάφερνε να εισέλθει στο Λευκό Οίκο και συνέχιζε να μην μπορεί να ξεχωρίσει τον μύθο από την πραγματικότητα. Αντίθετα η Ευρώπη υποφέρει ήδη από μια τεράστια οδύνη επειδή οι άνθρωποι που ασκούν την οικονομική πολιτική επιλέγουν τους ηθικούς μύθους από την οικονομική πραγματικότητα.

Αυτή είναι η ιστορία της αντιπαράθεσης μεταξύ της Ελλάδας και των ηγετών της ΕΕ. Οι βόρειες χώρες και κυρίως η Γερμανία επιμένουν να τιμωρούν την σπάταλη Ελλάδα και εμμένουν στην αποπληρωμή του δυσθεώρητου χρέος προς την ΕΕ και τους άλλους επίσημους πιστωτές. Το αποτέλεσμα του γερμανικού προγράμματος που ασκείται στην Ελλάδα είναι μια οικονομική συρρίκνωση που κάνει τη Μεγάλη Ύφεση των ΗΠΑ να μια μοιάζει με μια κακή ημέρα. Επτά χρόνια μετά την απαρχή συρρίκνωσης η ελληνική οικονομία είναι κατά 23% μικρότερη σε σχέση με το 2007.

Ο παραλογισμός, όπως υποστηρίζεται, είναι ότι εάν οι Βορειοευρωπαίοι απαλλάσσονταν από την εμμονή της επιβολής πόνου τότε θα ήταν εύκολο να διαμορφώσουν πολιτικές που θα επέτρεπαν να επωφεληθεί ολόκληρη η ήπειρος από την ανάπτυξη. Εάν χαλάρωνε ο στόχος του ελλείμματος για την Ελλάδα τότε η χώρα θα μπορούσε να αναπτυχθεί πολύ πιο γρήγορα, ενώ εάν η απαίτηση για πρωτογενές πλεόνασμα βρίσκονταν στο 1% σε σχέση με το ΑΕΠ αντί του 4% τότε το ΑΕΠ της χώρας θα αυξάνονταν κατά 4,5% χάρη στις πρόσθετες κρατικές δαπάνες. Στην πραγματικότητα από τη στιγμή που η πρόσθετη ανάπτυξη θα οδηγούσε σε αύξηση των φορολογικών εσόδων η οικονομία της Ελλάδας θα αναπτύσσονταν άνω του 6%.

Η συνήθης διαμαρτυρία των βόρειων χωρών είναι ότι εάν η Ελλάδα λάβει αυτή την παραχώρηση τότε και άλλες προβληματικές χώρες θα προβάλλουν ανάλογα αιτήματα. Αυτό είναι σωστό και θα πρέπει και αυτές να λάβουν ανάλογη ανακούφιση, καθώς θα είχε ως αποτέλεσμα μια πολύ πιο ισχυρή ανάπτυξη στη Νότια Ευρώπη, η οποία θα οδηγούσε στην αύξηση της ζήτησης και σερ περισσότερη ανάπτυξη και για την Βόρεια Ευρώπη. Που βρίσκεται το πρόβλημα; Διερωτάται ο αρθρογράφος.

Πηγή mignatiou

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΑΦΩΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Μια καταπληκτική ιστορία που δείχνει το μέγεθος της ορθόδοξης αγιοσύνης στο μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό της δημιούργημα που χαρακτηρίστηκε σαν ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα του ανθρωπίνου πολιτισμού, στον ναό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης, έφερε στο φως της δημοσιότητας ο ίδιος ο τουρκικός τύπος, ( εφημερίδα Radikal, δημοσιογράφος, Ömer Erbil), καταμαρτυρώντας άλλο ένα ισχυρό σημάδι παρουσίας της Ορθόδοξης αγιοσύνη της στην γειτονική χώρα.

Η ιστορία αναφέρεται στην κλοπή 11 πολύτιμων χριστιανικών εικόνων επενδυμένες με χρυσό από τον ναό της Αγίας Σοφίας πριν από πενήντα πέντε χρόνια και η επιστροφή τους, μετά από ένα μεγάλο συνειδησιακό πόλεμο στον πραγματικό τους κάτοχο, δηλαδή στον μεγαλύτερο σύμβολο της Ορθοδοξίας που και σήμερα δεσπόζει την Βασιλίδα των πόλεων. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι μια Αμερικανίδα, η Eliza B Chrystie, η οποία βρέθηκε σαν επισκέπτρια πριν από πενήντα πέντε χρόνια στον ναό της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης. Την περίοδο εκείνη γίνονταν μεγάλες εργασίες ανακίνησης του ναού και κάποιες εικόνες βρίσκονταν στο δάπεδο για καταγραφή και επεξεργασία από τους υπεύθυνους της ανακίνησης. Η Eliza B Chrystie βρήκε τότε την ευκαιρία να κλέψει κάποιες εικόνες από τους ανυποψίαστους εργάτες της ανακαίνισης του ναού.

Περίχαρης η Αμερικανίδα τουρίστρια μόλις επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες παρουσίασε στους φίλους της το μεγάλο της «λάφυρο» από τον ιστορικό ναό της Κωνσταντινούπολης. Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια, η Eliza B Chrystie άρχισε να αισθάνεται ότι οι εικόνες σαν να είχαν φωνή της μιλούσαν και της τόνιζαν πως δεν της ανήκουν και πως πρέπει να τις επιστρέψει στον φυσικό τους χώρο, δηλαδή στην Αγία Σοφία. Σταδιακά οι φωνές αυτές αυξηθήκαν και η παρουσία αυτών των χριστιανικών εικόνων μετατράπηκε σε εφιάλτη για την Αμερικανίδα τουρίστρια η οποία τώρα μετανοιωμένη όλο και περισσότερο άρχισε να σκέπετε πως θα μπορούσε να τις επιστρέψει πίσω στον ιερό ναό. Επειδή όμως είχε ήδη γεράσει και δεν μπορούσε να πάει μόνη της στην Κωνσταντινούπολη, ζήτησε την βοήθεια της νεότερης αδελφή της και έτσι μετά από 55 χρόνια μαζί με τα ιερά κλοπιμαία ξαναβρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί όμως προβληματίστηκε με ποιο τρόπο θα γίνονταν η παράδοση των εικόνων χωρίς να δημιουργηθεί πρόβλημα και παράλληλα να ηρεμήσει ψυχικά από όλη αυτή την ιστορία

Οι δυο αδελφές επιστέφτηκαν τότε ένα Τούρκο χρυσοχόο, τον Adil Birsen, δήθεν για να αγοράσουν κοσμήματα. Στον Τούρκο του έκανε εντύπωση ότι έδειχναν πως κάτι τους απασχολούσε αλλά δεν το φανέρωναν. Την επομένη μέρα ξαναήρθαν στο μαγαζί του και η Αμερικανίδα του ζήτησε να την εξυπηρετήσει σε κάτι το πολύ σοβαρό ενώ καθώς μιλούσε, όπως διηγείται ο Τούρκος χρυσοχόος, άρχισε να κλαίει αφήνοντας άναυδο τον Adil Birsen ο όποιος δεν είχε καταλάβει το τι ακριβώς ήθελε. Τελικά η Eliza B Chrystie του φανέρωσε τον λόγο της επίσκεψης της και του ζήτησε την βοήθεια του να επιτρέψει στην Αγία Σοφία τις κλεμμένες εικόνες τονίζοντας πως αυτό είναι μια συνειδησιακή ομολογία σαν μια εξομολόγηση για την μεγάλη της αμαρτία. Φυσικά ο Τούρκος χρυσοχόος δέχτηκε να βοηθήσει τις δυο Αμερικανίδες και τότε η Eliza B Chrystie αφού του παρέδωσε τις εικόνες είπε με μεγάλη συγκίνηση ότι, «Επιτέλους τώρα θα ησυχάσω και θα μπορέσω να πεθάνω ήσυχα αφού επιτέλεσα το καθήκον μου να εξομολογηθώ την μεγάλη μου αμαρτία και να την επανορθώσω με αυτόν τον τρόπο».

Το νέο έγινε ευρέως γνωστό από τον τουρκικό τύπο προκαλώντας πολύ μεγάλη αίσθηση. Χαρακτηριστικό είναι πως ο διευθυντής του Μουσείου της Αγίας Σοφίας, ο Hayrullah Cengiz, επαίνεσε δημόσια την ενέργεια της Αμερικανίδας τονίζοντας πως αποτελεί μια κίνηση ομολογίας και κάθαρσης μιας πράξης που έγινε πριν από 50 χρόνια, ενώ τόνισε πως με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να αποδοθούν στην Αγία Σοφία και άλλα πολύτιμα αντικείμενα που κατά καιρούς έχουν αφαιρεθεί παράνομα από το μεγάλο αυτό χριστιανικό θρησκευτικό σύμβολο.

Το γεγονός αυτό που χαρακτηρίζεται σαν το «θαύμα των αγίων εικόνων» της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης, είναι άλλο ένα καταπληκτικό μήνυμα πως η Ορθοδοξία παραμένει ζωντανή μέσα στο μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό της δημιούργημα στην Βασιλίδα των πόλεων.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Περί Κυβερνητικής ενδυματολογίας και η Γραβάτα

Περί Κυβερνητικής ενδυματολογίας

Χρειαζόμαστε Ομοψυχία Εθνική

Γράφει ο π.Παντελεήμων Κρούσκος

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Γράψαμε χτές στο FB περί απουσίας γραβάτας και ενδυματολογίας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και εισπράξαμε σχόλια του τύπου, πώς όλη αυτή συμπεριφορά της απλότητας και της άνεσης είναι προϊόν επιτηδευμένης υποκρισίας.

«Δυό φορές φόρεσα γραβάτα στην ζωή μου. Μια στον γάμο μου και μια βραδυά στην Ανάσταση. Μετά έγινα παπάς, ευτυχώς. Δεν κατηγορώ αυτούς πού φοράνε γραβάτες, ειδικά αυτούς πού είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν από την εργασία τους, αλλά από πότε μια λαιμαριά προσδίδει σοβαρότητα; Μην ξενίζεστε περί αυτού πρόκειται. Αν τα ρούχα σου δεν ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση σου είσαι ένας καταπιεσμένος.

Λοιπόν, αν σας πώ πώς τώρα πού είδα τόσους βουλευτές και υπουργούς χωρίς γραβάτα ένιωσα ένα ξαλάφρωμα ο ίδιος. Πάντα προτιμούσα τα απλά πράγματα. Η απλότητα έστω και για το θεαθήναι ξεκουράζει την ψυχή και το μάτι.

Τώρα θα κάνω ένα σχόλιο ο κοτούρ, αλλά δεν πειράζει: Κατηγορούν τους έλληνες υπουργούς οι Άγγλοι και οι Γερμανοί, για τις ενδυματολογικές τους επιλογές. Μάλιστα. Οι πρώτοι είναι οι πιό κακοντυμένοι άνθρωποι στον πλανήτη, σύμφωνα με στατιστικές. Οι δεύτεροι οι πιό δυσκοίλιοι. Άπαγε, πού λένε και οι θεολόγοι.» (π.Παντελεήμων Κρούσκος)

ΒΙΝΤΕΟ: Τσίπρας: «Η γραβάτα συμβολίζει μετατόπιση στον συμβιβασμό». Στην ερώτηση του Νίκου Χατζηνικολάου για το πότε θα φορέσει γραβάτα, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης(και νυν πρωθυπουργός), Αλέξης Τσίπρας, απάντησε πως «κουβαλάω το «βάρος» του ότι αν ποτέ φορέσω θα θεωρηθεί ότι είναι μία μετατόπιση προς τον συμβιβασμό, σημειολογική μετατόπιση προς τον συμβιβασμό.»

Η γραβάτα

Αφού κάνουμε λόγο για την γραβάτα αγαπητοί αναγνώστες της «αέναης επΑνάστασης», ας δούμε κι ένα σύντομο ιστορικό. Οι ενδυματολογικές συνήθειες ή το dress code των μελών της Κυβέρνησης είναι πλέον το αγαπημένο θέμα των ΜΜΕ ντόπιων και ξένων.

Μέχρις στιγμής, αν δει κανείς συνολικά τις επιμέρους κινήσεις και πρωτοβουλίες της νέας ελληνικής κυβέρνησης, η αποτίμηση είναι θετική. Προσεκτική και σχεδιασμένη και αφήνει περιθώρια ελπίδας. Θα πρέπει να το ομολογήσωμεν άλλωστε ότι με την χωρίς λαιμοδέτες κυβέρνηση, μια ανακούφιση την αισθανόμαστε.

Η γραβάτα είναι ένα μακρύ ύφασμα το οποίο φοριέται γύρω από τον λαιμό, κάτω από το κολάρο του πουκάμισου και δένεται μπροστά από το λάρυγγα, με τις άκρες του να κρέμονται μπροστά από το πουκάμισο καλύπτοντας τα κουμπιά του. Θεωρείται επίσημο ένδυμα και αξεσουάρ του άνδρα σε ανάλογους εργασιακούς κυρίως χώρους.

Η ιστορία της γραβάτας

Η ετυμολογία της λέξης γραβάτα - «cravat» στα αγγλικά, προέρχεται από τη γαλλική λέξη «cravate», δηλαδή Κροάτης, «Croat», καθώς από τους Κροάτες διαδόθηκε η μόδα του μαντηλιού δεμένου γύρω από το λαιμό. Η γραβάτα είναι συνδεδεμένη με τους Κροάτες. Δεν την ανακάλυψαν, αλλά τη διέδωσαν ως αξεσουάρ στην Ευρώπη τον 17ο αιώνα.

Οι Κροάτες στρατιώτες που συμμετείχαν στον Τριακονταετή Πόλεμο (1618-1648) ήταν αναγνωρίσιμοι από τα μαντήλια που είχαν δεμένα στο λαιμό τους, πρόγονο της γραβάτας. Το 1635, όταν περίπου 6.000 Κροάτες στρατιώτες υπηρέτησαν στη Γαλλία, ένα σύνταγμά τους επισκέφτηκε το Παρίσι. 

Οι Κροάτες παρουσιάστηκαν μπροστά στον Λουδοβίκο τον 14ο για να αποσπάσουν τους επαίνους του και εντυπωσίασαν τον γνωστό για την καλαισθησία του Γάλλο μονάρχη, με τα μαντήλια γύρω από το λαιμό τους. 

Ο Γάλλος μονάρχης εισήγαγε το «κροατικό στιλ», καθιέρωσε τη γραβάτα και ίδρυσε το σύνταγμα των Royal Cravattes, των «βασιλικών γραβατών». Οι αξιωματικοί φορούσαν γραβάτες από μετάξι και άλλα υψηλής ποιότητας υφάσματα και οι απλοί στρατιώτες φορούσαν γραβάτες από κατώτερης ποιότητας υλικά.

Η γραβάτα από τη Γαλλία πέρασε ως μόδα στο Βέλγιο και την Ολλανδία και από εκεί στην Αγγλία, όπου το νέο αξεσουάρ έγινε ευρέως γνωστό. 

Αν και υπάρχουν 85 θεωρητικοί τρόποι να δεθεί ο κόμπος της γραβάτας και δέκα κόμποι, ο πιο γνωστός και απλός είναι ο διπλός κόμπος του Δούκα του Ουίντσορ.

- Η γαλλική μονογραφία Le grande histoire de la cravate (autor Francois Chaille), Paris 1994 εξηγεί και επιβεβαιώνει την κροατική προέλευση της γραβάτας. 

- Η ιταλική μονογραφία Miss Cravatta, που εκδόθηκε το 1996 στην Κόμη, το γνωστότερο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο κέντρο παραγωγής γραβάτας, συνδέει την εμφάνιση της γραβάτας στη Γαλλία με την άφιξη των κροατών ιππέων την εποχή του Λουδοβίκου 14ου. 

- Η εγκυκλοπαίδεια Britannica αναφέρει ότι η λέξη cravate προέρχεται από τις λέξεις Crabata, Cravate και τοποθετεί την εμφάνισή της το 1656.

Η γραβάτα υπόδειγμα αγαστής πολυπολιτισμικής συνεργασίας

Ο δρ. Μάριαν Μπούσιτς, ιδρυτής και πρόεδρος της «Academia Cravatica» θεωρεί τη γραβάτα σημαντική ανακάλυψη, σύμβολο του κομψού και πνευματώδους άνδρα και εδώ και πολλά χρόνια ο ίδιος έχει αφοσιωθεί σε ό,τι σχετίζεται με το συγκεκριμένο αξεσουάρ ως ισχυρό μέσο, με το οποίο μπορούν να μεταβιβαστούν μηνύματα και αξίες και να υπάρξει επικοινωνία με όλο τον κόσμο.

Εκτιμά ότι η γραβάτα αλλάζει πλήρως την εικόνα ενός άνδρα και διαφυλάσσει τη δύναμή του, την οποία όμως δύναμη και αυτοπεποίθηση πρέπει να εκφράσει δια μέσου αποδεκτών κανόνων.

Από την άλλη πλευρά, η γραβάτα με την πολυχρωμία της και την πειθαρχία του δεμένου κόμπου είναι σύμβολο του πολιτισμένου κόσμου και ένδειξη δημοκρατίας, τόνισε ο δρ. Μπούσιτς σε δηλώσεις του στο ΑΠΕ - ΜΠΕ.

«Μπορούμε να πούμε ότι το μέλλον του κόσμου εξαρτάται από την υγιή σχέση ελευθερίας και υπευθυνότητας που συμβολίζει η γραβάτα. Δηλαδή, η ελευθερία που δεν εκφράζεται με μέτρο μπορεί να οδηγήσει σε αναρχία και η υπέρμετρη υπευθυνότητα οδηγεί στη δικτατορία. Η γραβάτα συμβολίζει την ισόρροπη σχέση ελευθερίας και υπευθυνότητας, που είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας και του σύγχρονου πολιτισμού», ανέφερε. 

Σύμφωνα με τον ιδρυτή της «Academia Cravatica», η γραβάτα σε βαθύτερο συμβολικό επίπεδο ενέχει δύο ακόμη σημαντικές «αξίες» του πολιτισμού, τη χαρά της ζωής και την αρετή του μέτρου. 

Ο πλούτος των μοτίβων και σχεδίων, η πολυχρωμία, το παιχνίδι των χρωμάτων είναι εικόνα της πληθωρικότητας της ζωής, της χαράς της ζωής και του αυθορμητισμού. Το δέσιμο του κόμπου είναι όμως ορθολογική κίνηση, διαδικασία, ένδειξη της αρετής του μέτρου (πειθαρχία, όρια). 

«H γραβάτα είναι βασική λεπτομέρεια της μόδας, αλλά και πολλά περισσότερα. Στην εξέλιξη και εξάπλωσή της, την επικοινωνιακή και συμβολική δυναμική της, ανακάλυψα τις δυνατότητες και τα ερεθίσματα για μια συναρπαστική ιστορία - ανθρώπινη, κροατική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια», τόνισε.

Κατά τον κ. Μπούσιτς, η Κροατία, χάρισε στον κόσμο τη γραβάτα, την οποία άλλοι λαοί αποδέχθηκαν, φρόντισαν, εξέλιξαν τελειοποίησαν. Μεταξύ αυτών, οι Γάλλοι, οι Αγγλοι και οι Ιταλοί, αλλά και οι Αμερικανοί οι οποίοι με την πρακτική τους σκέψη σχεδίασαν τη γραβάτα σε τρία κομμάτια και την τελειοποίησαν τεχνικά. 

Η πολιτιστική ανταλλαγή και η αλληλεπίδραση διαφορετικών λαών και πολιτισμών στην ιστορική εξέλιξη της γραβάτας είναι ένα τέλειο παράδειγμα δημιουργικής και ειρηνικής διεθνούς συνεργασίας, κατά την οποία με τη συνάντηση διαφορετικών πολιτιστικών ταυτοτήτων όλοι πλουτίζουν και κανένας δεν χάνει τίποτα από τα δικά του, υπογράμμισε.

Ο κ. Μπούσιτς ανακαλύπτοντας τη συμβολική δύναμη της γραβάτας αποφάσισε να επεκτείνει το σχέδιό του «Κροατία - Πατρίδα της Γραβάτας» (την προβολή της χώρας του με μέσο τη γραβάτα) και στον επιχειρηματικό τομέα. 

Το 1990 μαζί με τον φίλο του Ζλάτκο Πέναβιτς ίδρυσε την Potomac, εταιρεία σχεδίασης, παραγωγής και πώλησης εξαιρετικής ποιότητας αξεσουάρ -γραβάτες, μαντήλια, παπιγιόν- και τη φίρμα Croata. Η εταιρεία διαθέτει 10 καταστήματα και μπουτίκ στην Κροατία, δύο καταστήματα στη γειτονική Βοσνία -Ερζεγοβίνη και τα προϊόντα της πωλούνται σε πολλές χώρες του εξωτερικού.

Croatian baroque poet Ivan Gundulić; 

the oldest known portrait with a cravat, 1622

Η μάρκα Croata έχει εξελιχθεί στην πιο αναγνωρίσιμη κροατική μάρκα στο εξωτερικό. Τα αξεσουάρ της εταιρείας προτιμούν μεταξύ άλλων ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ και ο διάσημος Γερμανός τενίστας Μπόρις Μπέκερ.

Στα μελλοντικά φιλόδοξα σχέδια της «Academia Cravatica» και του δρ. Μάριαν Μπούσιτς εντάσσονται οι καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις «Μία γραβάτα γύρω από την Ευρώπη» και «Μία γραβάτα γύρω από τον κόσμο».

Προς το παρόν ετοιμάζονται δύο μονογραφίες, μία για τη γραβάτα και η άλλη για τους τρόπους καλής συμπεριφοράς και τη γραβάτα. Ο κ. Μπούσιτς και οι συνεργάτες εργάζονται επίσης εντατικά για την ίδρυση Μουσείου της Γραβάτας στο Ζάγκρεμπ.

Σε πολλές χώρες υπάρχουν δημόσιοι χώροι (καζίνο, καφετέριες πολυτελείας κλπ) στους οποίους απαγορεύεται η είσοδος χωρίς γραβάτα (ή παπιγιόν).

Διεθνώς

Στην Πολωνία υπάρχει μη επίσημη «ημέρα χωρίς γραβάτα» (2 Ιουνίου) κατά την οποία όσοι εργάζονται σε χώρους που παραδοσιακά πρέπει να φορούν γραβάτα πηγαίνουν στις εργασίες τους χωρίς γραβάτα.

Πεζή ελεγεία για τη γραβάτα

Η γραβάτα είναι το πιο περιττό εξάρτημα του ανδρικού ντυσίματος, το ελάχιστα χρήσιμο, το διόλου αναγκαίο. Είναι το τελευταίο απομεινάρι του δανδισμού, ό,τι απέμεινε από την περίτεχνη αρματωσιά του Μπρούμελ, του Μπάϊρον και του Όσκαρ Ουάϊλντ, απ’ τους περίτεχνους λαιμοδέτες και τα φουλάρ, απ' τα δαντελένια μανικέτια και τους βελούδινους γιακάδες, απ’ τα λευκά γάντια και τις γκέτες, απ' τις ανθισμένες μπουτουνιέρες και τα μπροκάρ πανωφόρια, απ’ τα εκθαμβωτικά γιλέκα.

Όλα υποχώρησαν, τα περισσότερα χάθηκαν ή σμικρύνθηκαν, και η φορεσιά του δανδή υποκαταστάθηκε από το ήσυχο πρωτόκολλο του τζέντλεμαν και κατόπιν από τη μινιμαλιστική πρακτικότητα του business suit. Alas! Μαζί με τη φορεσιά εξέλιπε και το πνεύμα του δανδή, ο θερμός ρομαντισμός του, η τέχνη της ειρωνείας, η λατρεία του κάλλους, η καλλιέργεια του στυλ, η αποθέωση της αρμονίας στη λεπτομέρεια, η βαθιά αίσθηση του εφήμερου και της ματαιότητας. Η ειρωνεία εξέπεσε σε χιούμορ, η ριψοκίνδυνη σύνθεση υφών και χρωμάτων εξέπεσε σε dress code.

Η μετάβαση από τον δανδή στον τζέντλεμαν είναι η μετάβαση από την ποίηση του Μπωντλαίρ στον κόσμο της βιομηχανίας και του global εμπορίου, είναι η πτώση από το ντυμένο όραμα στην πρακτικότητα. Αναγκαία πτώση, αναπόφευκτη ― πλην, πτώση… Πτώση έως τα βάθη του τυποποιημένου, μονότονου, αυθάδικου power suit των μάνατζερ και των wannabe στελεχών.

Η Ιστορία και τα Μυστικά της γραβάτας

Όταν ένας άντρας δένει βιαστικά την γραβάτα του μπροστά στον καθρέπτη, είναι σίγουρο ότι γνωρίζει ελάχιστα για την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό το λαμπερό και ακριβό ύφασμα που φοράει.

Ιστορικοί και ανθρωπολόγοι συμφωνούν ότι η γραβάτα είναι ένας τρόπος ώστε ο άντρας να τονίζει το στέρνο του.

Ιστορικά «η ένδυση του λαιμού» συναντάται πρώτα στην αρχαία Ρώμη όπου οι δημόσιοι ομιλητές κάλυπτα το λαιμό τους με ένα κομμάτι ύφασμα για προστασία. Την ίδια εποχή οι Ρωμαίοι στρατιώτες φορούσαν διάφορα υφάσματα με τον ίδιο τρόπο.

Ο προάγγελος της γραβάτας εμφανίστηκε ξανά την εποχή του LOUIS XIV της Γαλλίας το 1660 ο οποίος υιοθέτησε το στυλ που είχαν οι μισθοφόροι που προσέλαβε από την Κροατία (σκούρο λινό ύφασμα γύρω από το λαιμό τους). Από κει και πέρα έγινε μόδα στο Παρίσι αλλά και σε όλη την υφήλιο. Ονομάστηκε γραβάτα γιατί αυτή η λέξη είναι η γαλλική μετάφραση των κροατών της Γερμανικής επαρχίας.

Κάθε άντρας κρινόταν από την ομορφιά της γραβάτας του αλλά και από το δέσιμό της. Ο οδηγός μόδας της εποχής περιείχε 32 διαφορετικούς τρόπους δεσίματος! Η γραβάτα ήταν ένα θέμα τόσο αντρικό και προσωπικό ώστε ακόμα κι αν ακουμπούσες την γραβάτα του άλλου ήταν πολύ σοβαρό και λόγος για αψιμαχία.

Λένε ότι ο Ναπολέων φορούσε πάντα μαύρα μεταξωτά μαντήλια γύρω απ τον λαιμό του για να κερδίζει όμως στην μάχη του Βατερλό φορούσε λευκό αέρινο φουλάρι.
πηγή 

Ωκοδόμησαν στιλπνάς περί το Μόναχον επαύλεις

 

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

Ο μεγάλος αγωνιστής και ανεπανάληπτος γνώμονας του Γένους μας, ο στρατηγός Μακρυγιάννης, γράφει στα απομνημονεύματά του:

’’Τους κατάτρεξαν οι Ευρωπαίοι τους δυστυχείς Έλληνες. Εις τις πρώτες χρονιές εφοδίαζαν τα κάστρα των Τούρκων, τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα, διά να μην υπάρξουν. Η Αγγλία τους θέλει να τους κάμει Άγγλους με την δικαιοσύνη την αγγλική, καθώς οι Μαλτέζοι ξυπόλυτους και νηστικούς, οι Γάλλοι Γάλλους, οι Ρούσοι Ρούσους, κι ο Μέτερνικ της Αούστριας Αουστριακούς –κι όποιος τους φάγει από τους τέσσερους’’

Πόσο διαχρονικός και πόσο αληθινός αναδεικνύεται ο λόγος του Μακρυγιάννη!

Η γενοκτονία, που βιώνουμε σε καιρό ειρήνης επί πέντε ολόκληρα χρόνια τώρα, όπως επίσης και τα σημερινά γεγονότα με την μισάνθρωπη δυσκαμψία των γερμανών και την λυκοφιλία όλων των άλλων εταίρων μας, βεβαιώνουν για μια φορά ακόμη του Μακρυγιάννειου λόγου το αληθές: ’’Τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα, διά να μην υπάρξουν … κι όποιος τους φάγει από τους τέσσερους’’.

Και συνεχίζει ο μεγάλος μας διδάχος Μακρυγιάννης: ’’…ο Ντώκινς, μας θέλει Άγγλους, ο Ρουγάν Γάλλους, ο Κατακάζης Ρούσους και δεν αφήσετε κανένα Έλληνα. Πήρε ο καθείς σας το μερίδιό του και μας καταντήσετε μπαλαρίνες σας… Τέτοια ηθική έχετε εσείς και προκοπή, τέτοιους καταντήσετε και μάς τους δυστυχείς’’.

’’Τα δάνεια εμείς δώσαμε υπόσκεση ότι τα δανειστήκαμεν και η Μπαυαρία τα ρούφηξε με τον Αρμασπέρη και συντροφιά’’.

Ανήθικοι και απατεώνες είστε, τους λέει ο Μακρυγιάννης. Για να μας κάνετε του χεριού σας, σκορπίζετε ανάμεσά μας μίση και διαιρέσεις. Με τα δαιμονικά σας μυαλά δηλητηριάσατε  τόσο πολύ και τις δικές μας ψυχές, που καταντήσατε κι εμάς σαν και τα μούτρα σας.

Για τα δάνεια εμείς δώσαμε υπόσχεση, αλλά τα ρούφηξε όλα η Μπαυαρία. Εμείς βάλαμε την υπογραφή μας ότι τα χρεωθήκαμε, αλλά αντί να τα καρπωθούν οι αγωνιστές μας, οι χήρες και τα ορφανά, τα έβαλε χέρι ο Άρμανσμπεργκ μαζί με τους ελληνόγλωσσους συντρόφους του και τα έκαναν καταθέσεις στο Μόναχο!

’’Οι Βαυαροί πρώτοι μας έδωκαν το παράδειγμα της καταχρήσεως, του σφετερισμού και της σπατάλης των δημοσίων’’, βεβαιώνει ο Π. Χαλκιόπουλος.(1)

’’Ωκοδόμησαν στιλπνάς περί το Μόναχον επαύλεις, ενώ οι αγωνισταί απέθνησκον επί της ψάθης’’, γράφει ο Αν. Γούδας.(2)

Και ο Γ. Κρέμος συμπληρώνει: ’’Οι πλείστοι εκ πτωχών πλούσιοι εγένοντο. Το πάγαιναν γαϊτάνι οι Βαβαρέζοι, τρώγανε, πίνανε και πλερώναμε εμείς οι φτωχοί, μα χουβαρντάδες’’.(3)

Διευκρίνιση:

Κάθε ομοιότητα με γεγονότα, που ζούμε στις μέρες μας, δέον να θεωρηθεί εντελώς… τυχαία.

Συμπέρασμα:

Οι Ευρωπαίοι, απέναντί μας, εδώ και διακόσια χρόνια -για να μην πούμε από τον καιρό του Καρλομάγνου-  παραμένουν ίδιοι και απαράλλακτοι. ’’Μας κατατρέχουν ολοένα, δια να μην υπάρξουμε’’ , κατά το ρήμα του Μακρυγιάννη.

Η ευθύνη, όμως, για την σημερινή μας κατάντια, είναι κατά κύριο λόγο δική μας, διότι κάνουμε του κεφαλιού μας και ούτε την Ιστορία μας διδασκόμαστε, ούτε τους Ήρωές μας αφουγκραζόμαστε, αλλά ούτε και τους Αγίους μας προσπαθούμε να μοιάσουμε.

Εάν γνωρίζαμε καλά την ιστορία μας, δεν θα ξανακάναμε τα ίδια λάθη. Εάν μελετούσαμε με προσοχή τις παρακαταθήκες του Μακρυγιάννη, δεν θα ξαναπέφταμε στις ίδιες παγίδες, που ολοένα μας στήνουν οι “φίλοι” μας οι φραγκολεβαντίνοι. Και εάν, επίσης, νοιαζόμασταν για την Φιλοκαλία και την Ασκητική των Πατέρων μας και βάζαμε μπροστάρηδες στην ζωή μας τον Μέγα Φώτιο και τον πατρο-Κοσμά, ποτέ δεν θα φτάναμε στο χάλι, που βρισκόμαστε σήμερα.

Ας έχουμε, τουλάχιστον, τον νου μας από ‘δω και πέρα.

πηγή 

____________________________________________________

(*) Από το βιβλίο του Δημήτρη Φωτιάδη ‘’ΟΘΩΝΑΣ, Η ΜΟΝΑΡΧΙΑ’’.

1. Ο Παναγιώτης Χαλκιόπουλος ή Χαλικόπουλος ήταν διανοούμενος, δημοσιογράφος, εκδότης, νομικός και πολιτικός. Σπούδασε νομικά στην Ιόνιο ακαδημία από το 1825 έως το 1828.

2. Ο Αναστάσιος Γούδας (1816-1882) ήταν συγγραφέας του 19ου αιώνα.

3. Ο Γεώργιος Π. Κρέμος (1839-1926) ήταν συγγραφέας, ερευνητής, ιστορικός και υφηγητής του Πανεπιστημίου των Αθηνών.

Пролетарии всех стран, соединяйтесь!

πηγή

Αν ήταν κανείς εντελώς έτοιμος να πεθάνει, θα ήταν επίσης έτοιμος να ζήσει.

Κώστας Αξελός

Δεν έχω πια χρόνο …Ο χρόνος των ώριμων ανθρώπων

Ένα κείμενο του Mario de Andrade για την σπατάλη του χρόνου

Ένα κείμενο του Βραζιλιάνου Mario de Andrade (9 Οκτώβρη 1893 – 25 Φεβ. 1945) o οποίος ήταν ποιητής, μυθιστοριογράφος, μουσικολόγος, ιστορικός, κριτικός τέχνης και φωτογράφος. Ιδανικό για όσους από μια ηλικία και μετά συνειδητοποιούν ότι ο χρόνος τους είναι πολύτιμος και δεν θέλουν να τον σπαταλούν σε ανοησίες:

Ο χρόνος των ώριμων ανθρώπων

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα.

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δεν θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που, παρά την χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δεν θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν την θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο. –

Συζητούν μετά κόπου για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται.

Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα.

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση: Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για τον θρίαμβό τους. Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στην ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων. Ανθρώπους τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής δίδαξαν το πώς μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνον η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν. Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με την συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ.”

Μερικές πτυχές της νεοελληνικής κακομοιριάς

 

Μιχάλης Σακελλαρίου 

Δεν είναι ψέμα. Σαν λαός φέρουμε μέσα μας μια ελαττωματική αυτοεικόνα που έχει τα χαρακτηριστικά της συλλογικής ασύνειδης σφραγίδας. Μπορεί κανείς να το διακρίνει σε όλες τις πτυχές της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής μας.  Στον τρόπο που οδηγούμε και παρκάρουμε, που πετάμε τα σκουπίδια μας, στη φυσιογνωμία της πολυ-παθογενούς δημόσιας διοίκησης, στην ίδια τη συγκρότηση του κράτους μας που τόσο αγαπάμε να μισούμε, στην αυτοκαταστροφική μας δυναμική, που από τη μια τορπιλίζει όλες τις θεσμικές δομές και από την άλλη τις κατηγορεί ότι είναι αναποτελεσματικές. Η νεοελληνική “μαγκιά” και “λεβεντιά” επί δεκαετίες έβρισκε τη φυσική της έκφραση στη φοροδιαφυγή, στο από το “παράθυρο” βόλεμα στο “αντιπαραγωγικό” δημόσιο, στην “τακτοποίηση” του αυθαίρετου εξοχικού με τον κατάλληλο “κουμπάρο” και τόσα εισαγωγικά δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ σε κείμενό μου (αυτοαξιολογούμαι, μη δίνετε σημασία).

Τι λέγαμε; α ναι για τους κουμπάρους τους θείους και τους μπαρμπάδες στην Κορώνη. Σαν ένα έθνος ανώριμο και στη νηπιακή του ηλικία, πάντα έψαχνε ένα μπαμπά, που θα αποκαθιστούσε την τάξη και με ένα μαγικό τρόπο θα έφερνε την ευνομία, την αξιοκρατία και την εύρυθμη λειτουργία των αποσαθρωμένων θεσμών. Φυσικά αφού πρώτα διόριζε την κόρη σε μία ΔΕΚΟ,  μετέθετε το γιο να υπηρετήσει στα σύνορα Καλλιθέας – Πετραλώνων (το παιδί πιέζεται και έχει ψυχολογικά), αποχαρακτήριζε δασικές περιοχές και πολλά άλλα πλούσια δώρα.  Αυτός ο “Δημογεροντισμός” ταλαιπωρεί τη χώρα μας και τις συνειδήσεις των ραγιάδων ακόμη από την προ επαναστατική περίοδο και καθιερώνει ένα δίπολο ρόλων.

Πρώτα αυτόν του “δημόσιου φορέα” με τις πολλές εκδοχές του αξιωματούχου (χαρισματικοί ηγέτες, πρόεδροι παντός είδους συλλόγων, συνδικαλιστικών οργανώσεων, κομματικών και παρακομματικών σχηματισμών, βλαχοδήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι και νομάρχες και περιφερειάρχες “της καρδιάς μας”, και όποιος θέλει μπορεί να συνεχίσει αυτόν τον κατάλογο). Είναι ο Έλληνας της “καρέκλας”, που είναι μέσα στα κόλπα, έχει τις μέσες και τις άκρες του, που μέσα από τεθλασμένες και τεμνόμενες γραμμές του διοικητικού πλέγματος, μπορεί να φτάσει (αν θέλει) σε ένα από τα κέντρα εξουσίας και για όλες αυτές τις πολύτιμες υπηρεσίες στο τέλος κρατάει και κάτι για τον κόπο του, έτσι σαν ένα συμβολικό δωράκι στον εαυτό του.

Ο άλλος είναι ο Έλληνας ο “Φουκαράς”, που έλκει την καταγωγή του από την εθνικά αρχετυπική φιγούρα του Καραγκιόζη. Είναι ο καταφερτζής, ο σβέλτος, ο εξυπνάκιας, ο καλοκάγαθος, ο παρτάκιας, ο  φιγουρατζής, το καμάκι, “ο εισαγόμενος”, με όλες τις γραφικές αναπαραστάσεις του μέσα στο πέρασμα των μεταπολεμικών δεκαετιών. Αυτός που συνωστιζόταν στα κομματικά γραφεία για να ασπαστεί με ευλάβεια βρεγμένες ποδιές και ταυτόχρονα με την ίδια άνεση διατυμπάνιζε σε όλους τους τόνους ότι γράφει τους πάντες στα “απόκρυφα αρχεία” του. Εκείνος που ποτέ δεν έχανε το δρόμο του μέσα στο λαβύρινθο με τους δαιδαλώδεις νόμους και τροπολογίες και σαν άλλος χάκερ διαπερνούσε με θαυμαστή επιδεξιότητα όλες τις δικλείδες που προέβλεπε ο νομοθέτης και πάντα έβρισκε την τρύπα ασφαλείας στο πολύπλοκο νομοθετικό και διοικητικό λειτουργικό. Ήταν ο μέχρι και  πρότινος  ταμπελοφόρος θαμώνας των μπουκομάγαζων, όταν πριν από 20 και πλέον χρόνια επινοήθηκε το νεοελληνικό lifestyle, που φιλοδοξούσε να ξορκίσει την προηγούμενη λαϊκίστικη μιζέρια μέσα από έναν επίπλαστο και εκβιασμένο και υπερχρεωμένο ευδαιμονισμό. Τις αδυναμίες του ανέτρεφαν, κολάκευαν και θώπευαν επί χρόνια οι αριστερόστροφης κατεύθυνσης κομματικοί σχηματισμοί, ψιθυρίζοντάς του εκκωφαντικά σχεδόν ότι έχει μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση.

Αυτός θα βάλει την ουρά στα σκέλια μπροστά στην εξουσία και την άλλη στιγμή θα ξεστομίσει την ατάκα “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε!!!”. Θα μεμψιμοιρήσει και θα απειλήσει, θα γίνει θύτης και θύμα του εαυτού του, θα εξάγει τη μηδενική του αυτοαξία του και θα την προβάλει σε όλους τους άλλους, θα βρίσει και θα επινοήσει εχθρούς αληθινούς ή εικονικούς, θα ξεσπάσει στην οθόνη της τηλεόρασης με φάσκελα στο διαιτητή και στον πολιτικάντη που είναι σαρξ εκ της σαρκός του και στο τέλος θα κάνει και το κέφι του. Γιατί η ζωή είναι μικρή βρε αδερφέ!

Θέλει και λίγο χαβαλέ. Ευτυχώς η πολιτισμική και θρησκευτική μας παράδοση είναι με τέτοιο τρόπο διατεταγμένη στο χρόνο ώστε κάθε σχεδόν δίμηνο – τρίμηνο να προβλέπεται και ένα ξεφάντωμα. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Απόκριες, Πάσχα, Καλοκαίρι και πάει λέγοντας. Ο νεοελληνικός χαβαλές είναι άλλο ένα στοιχείο χαραγμένο στο DNA του βαλκανο – μεσογειακού αυτού όντος με τη μοναδική ιδιαίτερη ταυτότητα. Αυτό βέβαια δεν είναι κακό. Κακό είναι ότι στην πραγματικότητα, το γλέντι δε σταματάει ποτέ και στην καθημερινότητα λαμβάνει όλες εκείνες τις μορφές παθογένειας που περιγράψαμε. Κοπάνες, μίζες, αδιαφορία για ό,τι το δημόσιο ή κοινόχρηστο, ιδιωτικές απάτες, γρήγορο και εύκολο χρήμα, είναι μερικές από τις αξίες που φιγουράρουν στη δική μας ηθική δεοντολογία και ορίζουν το πρότυπο του “επιτυχημένου”, με την απαραίτητη δόση μαγκιάς και κουτοπονηριάς στη νεοελληνική του εκδοχή. Ο μεταπολιτευτικός γλεντζές δε σταμάτησε ποτέ να ευτελίζει και να ξεχαρβαλώνει τους θεσμούς. Αφενός ώστε να νιώθει ότι ο ίδιος δεν είναι κατώτερός τους, να μην αισθάνεται τον ίλιγγο μπροστά στη μέγεθος  και τον ανελαστικό τους χαρακτήρα και τον πανικό της σύνθλιψης ανάμεσά τους. Όχι επειδή εκείνοι  είναι τίποτα ογκόλιθοι, αλλά επειδή ο ίδιος αισθάνεται τόσο ασήμαντος μπροστά τους. Αφετέρου ώστε να μπορεί σε κάποιο ανώνυμο και απρόσωπο, ασυνεπές και αναποτελεσματικό “Σύστημα” να μεταθέτει την ευθύνη, έτσι που να μπορεί να προφέρει τη δικαιολογία ότι για τη δική του αποτυχία δεν φταίει ο ίδιος.

Αυτό το έλλειμμα ευθύνης έρχονται να εκμεταλλευτούν αυτόκλητοι έμποροι συνωμοσιολογικών σεναρίων και στον ήδη διαμορφωμένο κατάλογο των εχθρών να προσθέσουν κι άλλους. Παράλληλα φιλοδοξούν να διαβεβαιώσουν τον ημιμαθή και ανασφαλή συμπολίτη μας ότι όχι μόνο ο ίδιος είναι το θύμα, αλλά και το ότι μια τουλάχιστον διεθνής ίντριγκα εξυφαίνεται εδώ και δεκαετίες εις βάρος του προκειμένου να τον καταστήσει ανενεργό και άρα ακίνδυνο για το παγκόσμιο νεοταξίτικο σχέδιο. Τέλος, τον καθησυχάζουν με τη υπόσχεση ότι ο ίδιος δεν κινδυνεύει γιατί τον προστατεύει το αρχέγονο DNA του, μεγάλες δυνάμεις, αρχαίοι ή σύγχρονοι θεοί, εξωγήινοι και η σαχλαμάρα κυριολεκτικά ΔΕΝ Συμμαζεύεται.  Αυτό το συναισθηματικό παραλήρημα της υπεραναπλήρωσης της χαμένης αυτοεκτίμησης, είναι το καλύτερο έδαφος για να βλαστήσει και να ανθίσει όλη η νεοναζιστική Υστερία, που απαιτεί βίαια πίσω ό,τι η πραγματικότητα απότομα της έχει στερήσει.

Άφησα τελευταίο, για να σεβαστώ τη σειρά εμφάνισης, το έσχατο είδος του πιο εκμοντερνισμένου συμπλεγματικού συμπολίτη μας. Είναι εκείνο το υβρίδιο  που έχει προκύψει από τον μεταλλαγμένο γιάπι με τα οράματα του εκσυγχρονισμού των 90s, μεγαλωμένο με τα διδάγματα  του Φρίντμαν και της σχολής του Σικάγο, πασπαλισμένο με αρκετό lifestyle και στεφανωμένο με αρκετή χαζομάρα από τους συλλογισμούς και την προπαγάνδα των τηλε – παπαγάλων. Λατρεύει την ατάκα που ισοπεδώνει και γενικεύει, νομίζει ότι έχει χιούμορ που το περιφέρει στα social media, το παίζει cool, άνετο και πιθηκίζει τον αγγλοσαξονικό κυνισμό. Έχει αυτοχριστεί  υπερασπιστής της Τρόικα και των μεθοδεύσεών της, μισεί την καταγωγή του και σπεύδει να δικαιολογήσει τους σκοπιανούς, τους τούρκους, τη Μέρκελ και γενικά τον οποιονδήποτε εξευτελίζει και διαπομπεύει την Ελλάδα. Φήμες λένε ότι λατρεύει το αυτομαστίγωμα (δε μπορεί να το ξεχωρίσει από την αυτοκριτική) και τα βράδια ικανοποιείται διαβάζοντας κρυφά και με ευλάβεια ένα προς ένα τα μνημονιακά  πορνογραφήματα (μιμούμαι το υποτιθέμενο χιούμορ τους).

Είναι η αντεστραμμένη εκδοχή της κακομοιριάς, που έρχεται σε μοντέρνα συσκευασία και με το πιο ευχάριστο άρωμα της απενοχοποίησης, της εξιλέωσης και του φλεγματικού αυτοοικτιρμού.

Δεν έχω να κάνω κανέναν επίλογο, καμία εντυπωσιακή έξοδο. Έχω μόνο να υπενθυμίσω ότι όλα τα ιδεολογικά ρεύματα δυστυχώς έχουν  οπαδούς με μονοδιάστατη οπτική που πιστεύουν στη γραμμική αιτιοκρατία και όραμά τους είναι να εκμηδενίσουν όλες τις άλλες ιδέες. Ο Ταλιμπανισμός κάνει έντονη πια την εμφάνισή του (σαν τρόπος σκέψης και όχι σαν περιεχόμενο) σε όλο και ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού. Το αριστοτελικό μέτρο έχει ξεχαστεί, έχει παραγκωνιστεί και θεωρείται δείγμα αδυναμίας και δειλίας.  Η Κακομοιριά δεν είναι μόνο πεποίθηση. Είναι κυρίως μέθοδος εξαγωγής συμπερασμάτων.

πηγή 

Χριστιανικά έθιμα της Μ. Τεσσαρακοστής

Η περίοδος της Αποκριάς αρχίζει με το άνοιγμα του Τριωδίου δηλ. την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου, και διαρκεί μέχρι την Κυριακή της Τυροφάγου. Το Τριώδιο είναι εκκλησιαστική περίοδος προκαθάρσιμος και προπαρασκευαστική για την είσοδο μας στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Πριν από την νηστεία της Μ. Τεσσαρακοστής συνηθίζεται την Κυριακή της Τυρινής μετά τον κατανυκτικό εσπερινό να πηγαίνουμε στα σπίτια των μεγαλυτέρων και όσων έχουν πικραθεί με μας, να παίρνουμε και να δίνουμε συγχώρεση για αυτό λέγεται και “Κυριακή της συγχωρήσεως”.

Οι ημέρες της Αποκριάς τελειώνουν με την Καθαρά Δευτέρα που ταυτόχρονα είναι και πρώτη μέρα της Μεγάλης Σαρακοστής γι αυτό λέγεται και πρωτονήστιμη Δευτέρα και Αρχιδευτέρα. «Καθαρά» λέγεται διότι από το πρωί της ημέρας αυτής κάθε νοικοκυρά καταγίνεται με την καθαριότητα των μαγειρικών σκευών από τα λίπη, πλένοντας τα με ζεστό «σταχτό» νερό. Την ημέρα αυτή αποκλείεται κάθε εργασία διότι στην ουσία η καθαρά Δευτέρα ανήκει στην Αποκριά.

Την καθαρά Δευτέρα συνηθίζονται και τα “κούλουμα”. Το πέταγμα του χαρταετού συμβολίζει την ανάταση της ψυχής κατά την Σαρακοστή. Γι αυτό συνηθίζεται να πετούν τα παιδιά τον χαρταετό, καθότι «των τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών».

Κατά την Μ. Τεσσαρακοστή την πρώτη χρονικά νηστεία της Εκκλησίας πολλοί πιστοί με ευλάβεια τηρούν την νηστεία. Τις τρεις πρώτες ημέρες απέχουν από φαγητό και νερό.

Πολλές γριές στην Ίμβρο, τις τρεις πρώτες μέρες της Σαρακοστής, Καθαρή Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, δεν έβαζαν στο στόμα τους ούτε ψωμί. Κρατούσαν το λεγόμενο “τρίμερο”. το πρώτο γεύμα που έτρωγαν μετά το “τρίμερο” ήταν το “μάτσι”. Ένα σοφό παρασκεύασμα για το άδειο στομάχι και τον εξαντλημένο από την πείνα οργανισμό. Με ζύμη από σταρένιο αλεύρι άνοιγαν πλατιά και λεπτά φύλλα, που τα λέγανε “φλουμάρια” και τα άπλωναν για να στραγγίσουν. Τα έκοβαν ύστερα σε ψιλά ψιλά κομματάκια με το χέρι και τα έβραζαν με νερό και μέλι, έκαναν δηλαδή ένα είδος μελόσουπας. Ζύμωναν επίσης μικρά σταρένια ψωμάκια, τις “γοργόπιτες”, τα έκοβαν τέταρτα, τα άλειφαν με μέλι και τα μοίραζαν στην γειτονιά.

Λίγο πολύ το πνεύμα της χαρμολύπης διέπει την καθημερινότητα, με την νηστεία και την συμμετοχή στις καθημερινές ακολουθίες. Ήδη το βιβλίο του Τριωδίου κατέλαβε τη θέση του στα ιερά αναλόγια με τα κατανυκτικά και τα μαρτυρικά τροπάρια. Ο Μέγας Κανόνας του Αγίου Ανδρέα Κρήτης θα ψαλεί την πρώτη εβδομάδα σε τέσσερα αποσπάσματα στην Ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου, ως υπόμνηση και προτροπή για μετάνοια και πνευματικό αγώνα.

Στις σχολικές δραστηριότητες συνηθίζουν να παριστάνουν από μια κόλλα χαρτί ή ως ζυμωτό την “κυρά Σαρακοστή”σαν καλόγρια. Η κυρά Σαρακοστή δεν έχει στόμα γιατί νηστεύει. Τα χέρια της είναι σταυρωμένα για να προσεύχεται. Έχει επτά πόδια, όσα και οι εβδομάδες της Σαρακοστής και κάθε Σάββατο κόβεται και ένα πόδι.

Την εορτή των σαράντα μαρτύρων που συνήθως πέφτει κατά την διάρκεια της Μ. Τεσσαρακοστής τηρούνται συνήθειες και προλήψεις που αποδίδουν θρησκευτική ή μαγική σημασία στον αριθμό σαράντα. Οι νοικοκυρές φτιάχνουν τις “σαραντόπιτες” πίτες δηλ. με σαράντα φύλλα, και φαγητά με σαράντα ειδών χόρτα ή όσπρια που τα μοιράζουν για τις ψυχές των ζωντανών(κεκοιμημένων).

Ιδιαίτερα λαοφιλής είναι η Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου η οποία ίσως από τον 10ο αι. καθιερώθηκε να ψάλλεται τμηματικά τις πρώτες τέσσερις εβδομάδες της Νηστείας και ολόκληρη μαζί την Παρασκευή της Ε΄Εβδομάδας των Νηστειών.

Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι μέσα από  την λαϊκή ευσέβεια και τα ήθη και έθιμα της κάθε περιοχής διατηρούνται και διαφυλάσσονται βιωματικά τα υψηλά νοήματα της Θεολογίας γεγονός που μαρτυρεί ότι ο λαός όχι απλά εμπέδωσε τα εκκλησιαστικά γεγονότα και την αξία τους αλλά  τα βίωσε και τα εναπόθεσε στη συλλογική του μνήμη αξιώνοντας τα ως δυναμικό στοιχείο του πολιτισμού μας.

Καλή Τεσσαρακοστή

Βασίλειος Χάδος
πηγή

Να διαβάσουμε με προσοχή τι λένε τα γερμανικά μέσα, τουλάχιστον για να ξέρουμε πώς μας βλέπει η άλλη πλευρά

18 εναντίον ενός στην ευρωζώνη 

Ανησυχία προκαλεί στους γερμανούς σχολιαστές η αποτυχία του χθεσινού Γιούρογκρουπ. Τα δημοσιεύματα δίνουν την εικόνα ότι η Ελλάδα έχει απομονωθεί πλήρως στην ευρωζώνη.

«Η Ελλάδα ζητεί χρήματα χωρίς αντάλλαγμα» είναι ο τίτλος στο πρωτοσέλιδο της Süddeutsche Zeitung του Μονάχου. Σύμφωνα με την εφημερίδα «οι δανειστές ζητούν από την Αθήνα τουλάχιστον δύο πράγματα: να αναγνωρίσει η κυβέρνηση Τσίπρα την υποχρέωση αποπληρωμής δανείων που έχουν ήδη εκταμιευθεί και να δεσμευθεί σε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων.

Σε ανταπόδοση, το Γιούρογκρουπ θα μπορούσε να αποδεχθεί την αντικατάσταση ορισμένων μεταρρυθμίσεων από άλλες». «Σχεδόν ξεδιάντροπη» χαρακτηρίζει η εφημερίδα του Μονάχου την πρόταση του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη για μορατόριουμ στην αποπληρωμή του χρέους. Και τη σχολιάζει ως εξής: «Και γιατί να εγγυηθούν τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης ακόμα περισσότερα δισεκατομμύρια χωρίς αντάλλαγμα, όταν η Αθήνα δεν αναγνωρίζει ούτε καν την υποχρέωση να αποπληρώσει τα δάνεια που ήδη έλαβε; Με το σχέδιο περί μορατόριουμ ο Βαρουφάκης έχει απολέσει το κύρος του σοβαρού διαπραγματευτή για τα συμφέροντα των ελλήνων πολιτών».

Ακόμη πιο επικριτικό για τον υπουργό Οικονομικών είναι το σχόλιο της Rheinische Post του Ντύσελντορφ: «Με την εμφάνισή του στις Βρυξέλλες απέδειξε ότι δεν έχει ιδέα ούτε από αγορές, αλλά ούτε και από πολιτική. Με συμπεριφορά ανάγωγη οδήγησε σε ναυάγιο μία υπουργική σύνοδο που απέβλεπε στη σωτηρία της χώρας του». Και ο αρθρογράφος συμπληρώνει: «Ο Βαρουφάκης θέλει περισσότερα, χωρίς να λέει τί ακριβώς. Η διεθνής πολιτική είναι και πολιτική ισχύος. Λειτουργεί μόνο εάν οι εμπλεκόμενοι συμπεριφέρονται με ορθολογισμό. Με διαπραγματευτές παράλογους όπως η Ελλάδα, δεν νοείται διαπραγμάτευση».

Τελεσίγραφο προς την Αθήνα;

Επικριτικά σχόλια για τον υπουργό Οικονομικών

«Οι Βρυξέλλες απευθύνουν τελευταίο τελεσίγραφο προς την Ελλάδα» γράφει στο πρωτοσέλιδό της η εφημερίδα Kölner Stadt-Anzeiger της Κολωνίας. Σε ανταπόκριση από τις Βρυξέλλες επισημαίνει: «Η Ελλάδα απειλείται με έξοδο από την ευρωζώνη. Μετά από μία χαοτική συνεδρίαση οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης έθεσαν στην Αθήνα ένα τελεσίγραφο. Η νέα κυβέρνηση υπό τον αριστερό πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα έχει χρόνο μέχρι την Τετάρτη για να ζητήσει την παράταση του προγράμματος που λήγει στις 28 Φεβρουαρίου». Στο σχόλιό της η εφημερίδα επισημαίνει: «Η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη εξαρτάται τώρα από τη συμπεριφορά των καταθετών. Εάν κάνουν έφοδο στις τράπεζες, η Ελλάδα μάλλον δεν θα μπορεί να σωθεί. Να περιμένουμε μία αθέλητη έξοδο από το ευρώ, λόγω κακού crisis-management; Το σίγουρο είναι ότι τον λογαριασμό θα τον πλήρωναν οι ίδιοι οι Έλληνες».

«Το Γιούρογκρουπ απευθύνει τελεσίγραφο στην Ελλάδα» είναι ο τίτλος της Frankfurter Allgemeine. Η εφημερίδα επικαλείται δήλωση του επικεφαλής του Γιούρογκρουπ Γιερούν Νταϊζελμπλουμ για «απόλυτη συναίνεση» των υπολοίπων 18 χωρών της ευρωζώνης απέναντι στην Αθήνα, ενώ παραθέτει και την εκτίμηση του Μαλτέζου υπουργού Οικονομικών ότι, εάν δεν παραταθεί το πρόγραμμα στήριξης η Ελλάδα απειλείται με «καταστροφή».

Σενάρια εξόδου από το ευρώ

Απόλυτη συναίνεση στην ευρωζώνη απέναντι στην Ελλάδα βλέπει ο Γιερούν Ντάιζελμπλουμ

«Πόκερ για την Ελλάδα» βλέπει η εφημερίδα Die Welt του Βερολίνου και προσπαθεί να διερευνήσει τις πρακτικές πτυχές της υπόθεσης, για παράδειγμα το κόστος των διακοπών στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων η εφημερίδα προτείνει στους αναγνώστες της να μην κάνουν ακόμη την κράτησή τους για τις καλοκαιρινές διακοπές, ώστε να επωφεληθούν σε μία ενδεχόμενη αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ: «Εάν οι διαπραγματεύσεις δεν ευοδωθούν και η Ελλάδα βρεθεί σύντομα εκτός ευρώ, τότε οι τιμές θα μειωθούν αισθητά για όσους πληρώνουν με ευρώ. Είναι σίγουρο ότι η δραχμή θα υποτιμηθεί και μάλιστα πολύ. Δεν είναι βέβαιο ότι οι τουρ οπερέιτορς θα μετακυλίσουν τη διαφορά τιμής στους πελάτες τους, αλλά τουλάχιστον μερικοί από αυτούς μάλλον θα το προσπαθήσουν ώστε να αποκτήσουν πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό. Όσοι κάνουν κράτηση απευθείας στο ξενοδοχείο τους σίγουρα θα επωφεληθούν, αφού οι ξενοδόχοι θα υπολογίζουν τα κόστη τους με το νέο νόμισμα. Πάντως οι τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων δεν πρόκειται να αλλάξουν, καθώς τα κόστη των εταιρειών υπολογίζονται σε δολάρια ή σε ευρώ».

Γιάννης Παπαδημητρίου

πηγή 

Κλινικά νεκρός στο Αγρίνιο ξύπνησε μετά από 50 ημέρες!

 

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα ένα θλιβερό περιστατικό θα βυθίσει την οικογένεια του 30χρονου Νίκου Καρφή σε λύπη και αγωνία για τη ζωή του. Ο νεαρός διακομίζεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο μαχαιρωμένος και η ζωή του φαίνεται να κρέμεται κυριολεκτικά από μία κλωστή.
 Οι γιατροί δίνουν ώρα με την ώρα που περνά λιγότερες ελπίδες ότι εκείνος θα καταφέρει να συνέλθει από τα τραύματα που έχει υποστεί με μαχαιριά στην καρωτίδα και μία ακόμη πιο σοβαρή, σύριζα στην καρδιά. Η οικογένεια του νεαρού βυθίζεται σε θλίψη. Φοβούνται ότι το παιδί τους θα χαθεί από τη ζωή.

Ο πατέρας του προσπαθεί να σταθεί ψύχραιμος. Δε φεύγει από το πλευρό του ούτε λεπτό, του μιλά συνεχώς και ελπίζει ότι εκείνος θα ανοίξει κάποια στιγμή τα μάτια του. Μάταια. Οι μέρες περνούν και κανένα σημάδι δε δείχνει ότι ο Γιάννης θα τα καταφέρει να συνέλθει. Μέχρι τη στιγμή που το πρωί της Δευτέρας θα γίνει το ανέλπιστο θαύμα όπως λέει χαρακτηριστικά ο πατέρας του νεαρού ο κ. Γιάννης και ο γιος του θα ξυπνήσει από την κωματώδη κατάσταση που ήταν τις τελευταίες 50 ολόκληρες μέρες:

«Ο γιος μου ζει απλά από θαύμα, δε μπορώ ακόμη να το πιστέψω ότι σώθηκε το παιδί μετά από 17 μαχαιριές που δέχτηκε μία στην καρωτίδα και μία σύριζα στην καρδιά, όλοι οι γιατροί τον είχαν ξεγράψει μέχρι το παπά Κοσμά φέραμε από το χωριό για να το διαβάσει το παιδί, το είχαμε πάρει πια απόφαση ότι θα το χάσουμε. Αλλά τι να πω, ο Θεός μας λυπήθηκε και μας το χάρισε πάλι, οι γιατροί ακόμη άναυδοι είναι δε μπορούν να πιστέψουν ότι συνήλθε από το κώμα, ξέρετε τι θα πει 50 μέρες κλινικά νεκρός; Γιατί νεκρό ήταν το παιδί μου και ξαναγύρισε στη ζωή», θα πει ο κ. Γιάννης και θα ξεσπάσει σε λυγμούς χαράς.
 Βρίσκει κουράγιο και θυμάται την ημέρα που έμαθε το θλιβερό περιστατικό που σημειώθηκε λίγο πριν τα Χριστούγεννα:


«Ήταν θυμάμαι 22 Δεκέμβρη. Ο γιος μου πήγαινε με ένα φίλο του, με το αυτοκίνητο του φίλου του κάπου, μία βόλτα νομίζω. Ξαφνικά όπως μάθαμε μετά ένας 19χρονος μοτοσικλετιστής συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο των παιδιών όπου ήταν συνοδηγός ο γιος μου και στη συνέχεια προσέκρουσαν σε τρίτο όχημα με αποτέλεσμα τον ελαφρύ τραυματισμό δύο ατόμων που επέβαιναν σε αυτό.

Μετά το τροχαίο ατύχημα, ο 19χρονος άρχισε να βρίζει και να διαπληκτίζεται με το γιο μου επειδή είχε αγωνία μήπως και τυχόν είχε πάθει ζημιά η μηχανή του! Και εκεί πάνω στην έντασή τους τα αίματα φαίνεται άναψαν ξεκίνησε ένας έντονος διαπληκτισμός που είχε ως συνέπεια ο 19χρονος να βγάλει μαχαίρι και να τραυματίσει το γιο μου ενώ στη συνέχεια τράπηκε σε φυγή.

Τελικά συνελήφθη και σε βάρος του σχηματίστηκε δικογραφία για απόπειρα ανθρωποκτονίας και παράνομη οπλοκατοχή. Το παιδί μου βρέθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Αγρινίου, εκεί, διαπιστώθηκε ο τραυματισμός του με αιχμηρό αντικείμενο και από εκείνη την ημέρα ήταν στην εντατική. Η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή μας το είπανε οι γιατροί από την πρώτη ώρα. Τώρα μόνο σε ένα θαύμα μπορούσαμε να ελπίζουμε.

Χρειάστηκε να περάσουν 50 μέρες και τελικά το θαύμα έγινε. Συνήλθε τη Δευτέρα, δε μπορεί βέβαια να μιλήσει έχει γίνει τραχειοτομή, μιλάει με τα μάτια του, μας γνωρίζει και εμένα και τα αδέλφια του και τώρα ξεκινάει σιγά σιγά μία άλλη περιπέτεια για να μπορέσουμε να το βοηθήσουμε. Θα χρειαστούν πολλά χρήματα για θεραπείες και επεμβάσεις και για μία σειρά θεραπειών που θα πρέπει να ακολουθήσει και δυστυχώς υπάρχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια.

Μακάρι να βρεθεί τρόπος να μπορέσουμε να βρούμε αυτά τα χρήματα, είναι κρίμα πρέπει να βοηθηθεί αυτό το παιδί, πήγε στον άλλο κόσμο και ήρθε ας έχει λοιπόν τη δεύτερη ευκαιρία για να μπορέσει να καταφέρει να παλέψει για να κερδίσει τη ζωή του η οποία λίγο έλειψε να χαθεί άδικα και χωρίς ο ίδιος να φταίει σε κάτι, κάνω έκκληση σε όλους όσους μπορούν να μας στηρίξουν και να βοηθήσουν το παιδί μου», καταλήγει ο πατέρας του 30χρονου.

 Και μετά λέμε ότι σήμερα δεν γίνονται θαύματα…