Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Να, προσέχετε: στη θέση του παλατιού ας υποθέσουμε ένα κοτέτσι και πως βρέχει, είναι πολύ πιθανόν να μπω μέσα στο κοτέτσι για να μη βραχώ μα δε θα πάρω ποτέ το κοτέτσι για ένα παλάτι, από ευγνωμοσύνη, επειδή με προστάτεψε στη βροχή. Γελάτε. Λέτε μάλιστα πως σε μια τέτοια περίσταση κοτέτσι και παλάτι είναι το ίδιο. Ναι, θ’ απαντήσω, αν ζει κανείς μόνο για να μη βρέχεται.

http://rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=395504&format=.jpg

Φ. Ντοστογέφσκι, Το Υπόγειο

"Ειλικρινά σας λέω, δεν μέ απασχολεί που θά πάω. Τόν εαυτό μου τόν έχω πετάξει. Όχι ότι θέλω νά είμαι μακριά από τόν Χριστό καί γι’ αυτό δέν μέ απασχολεί άν πάω στον Παράδεισο, άλλα δέν είναι σκοπός μου νά κάνω τό καλό, γιά νά πάω στον Παράδεισο. Καί νά μέ πετάξης, λέω, Χριστέ μου, ευχαριστημένος θά είμαι δέν αξίζω γιά τόν Παράδεισο. Σήμερα ή ζωή μας έγινε άχαρη καί δύσκολη, γιατί λιγόστεψε ό ηρωισμός, τό φιλότιμο. Ακόμη καί πνευματικοί άνθρωποι σκέφτονται μπακαλίστικα. Φθάνουν νά ζουν μία ζωή δήθεν πνευματική. Κοιτάνε νά απολαύσουν ό,τι θέλουν, μέχρι εκεί πού δέν κολάζονται. Λογαριάζουν: Αυτό κολάζει; δέν κολάζει. Άρα μπορώ νά τό απολαύσω. Δηλαδή, θέλουν καί τόν Παράδεισο νά μή χάσουν, άλλα καί αυτήν τήν ζωή νά τήν απολαύσουν. "

 
Άγιος Παΐσιος

Υπνοβάτες




Αν κάτι είναι κι αυτό σφόδρα πνιγηρό, είναι οι κυρίαρχες παθολογίες που παραμένουν εδραίες, σαν να μην αποπειράθηκε καν ο λαός να τις αποσείσει από πάνω του, όχι μόνον με τις επιλογές του στις τελευταίες εκλογές, αλλά και με την εν γένει στάση του κατά την τελευταία περίοδο.
Οσον οι παθολογίες που μας έφεραν ως εδώ όχι μόνον δεν υποχωρούν, αλλά επαναλαμβάνονται, απειλητικός προβάλλει ο κίνδυνος μιας πρόωρης απογοήτευσης του λαού - ο οποίος πρέπει να χορτάσει δίκιο για να αντισταθεί στο άδικο και να το καταβάλει.

Ανθολογώντας μερικές μόνον απ’ αυτές τις παθολογίες που εκδηλώθηκαν τις τελευταίες μόνον ημέρες, αισθάνεται κανείς από αμηχανία έως και θυμό. Επί παραδείγματι η πρόταση Βαρουφάκη για χαφιεδιλίκια-χαϊλίκια στις παραλίες και τα μπαρ. Με κάμερες-κουκούλες, νεαροί άνεργοι έφηβοι, νεαρά κορίτσια, αλλά και κάθε είδους άλλοι άνθρωποι, ημεδαποί κι αλλοδαποί, θα εκπαιδεύονται στην πτωχοπροδρομική ηθική του ρουφιανεύειν και αμείβεσθαι. Για ένανανώτερο σκοπό που αγιάζει τα (ποταπά) μέσα: την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αλλος τρόπος εξυπνότερος, ηθικότερος και παραγωγικότερος δεν υπάρχει; Και πρέπει να το παραδεχθούμε ότι δεν υπάρχει; Αυτό είναι το όριο στο οποίο μπορεί να φθάσει η δημιουργικότητα και η εφευρετικότητά μας; Αν δεν ήταν γελοιωδώς κωμικό, θα ήταν και μάλλον είναι ένα κάκιστο δείγμα γραφής, που δεν έχει καμμία σχέση με το ήθος και την ευπρέπεια μιας φιλολαϊκής διακυβέρνησης.
Ο Γίγας Γκίκας Χαρδούβελης του είδους Σημιτάνθρωπος με Περικεφαλαία. Αποκαλύφθηκε από τη «Real News» ότι εν μέσω κρίσης κι ενώ ασκούσε εξουσίες του κράτους, είτε ως Σύμβουλος είτε ως Υπουργός, έβγαζε χρήματα στο εξωτερικό - μάλιστα κομμάτι-κομμάτι με πονηρία χασοδίκη του μεσοπολέμου. Αποκαλύφθηκε και στο καπάκι ο γίγας το παραδέχθηκε - πλην όμως «αμάρτησε κι αυτός για το παιδί του»! Ο
άνθρωπος αυτός, ο εγκέφαλος αυτός, υπουργός ων, δήλωσε ότι φοβήθηκε και ο ίδιος όπως και τόσοι άλλοι Ελληνες κι έβγαλε τα φράγκα του στο εξωτερικό για ώρα ανάγκηςΚολοσσιαίοςβλαξ! Που δεν αντιλαμβάνεται τη βλακεία του, διότι έχει εθισθεί στον κυνισμό του. Διώχθηκε ποτέ ο κ. Σημίτης για την υπόθεσηΤσουκάτου; διώχθηκε ποτέ ο κ. Τσουκάτος για τα βαλιτσάκια; Ιδρωσε το αυτί του κ. Σημίτη για τις ομολογίες Μαντέλη; Παθολογίες απ’ το βάθος του χρόνου ανεξιλέωτες. Σημιτάνθρωπος ο κ. Χαρδούβελης, Σημιτάνθρωπος ο κ. Στουρνάρας, Διοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδας, ήτοι ουδέν ρήγμα στον κυνισμό ενός συστήματος
που έκανε τη μεγαλύτερη ανακατανομή εισοδήματος υπέρ των πλουσίων με το Χρηματιστήριο, που στη συνέχεια καταχρέωσετη χώρα, που την υπήγαγε σε οικονομική και πολιτική κατοχή, πουλήστεψε τα ταμεία και άρμεξε μισθούς, συντάξεις, ζωές.
Πολυτεχνείο. Μια ορδή βαρβάρων βιάζει το ιστορικό κτήριο, ου μην και αρχιτεκτονικό στολίδι, με μια μαυρίλα σαν να ’μεινε το οικοδόμημα σκέλεθρο από φωτιά, νεκροζώντανο στο κέντρο της πόλης. Γκράφιτι, λέει. Οσο «γκράφιτι» είναι -μάστορες στο είδος- και οιισλαμοφασίστες που καταστρέφουν τα μνημεία των τεχνών στον κόσμο της Εγγύς Ανατολής. Η, στην κυριολεξία, αμαύρωση του Πολυτεχνείου είναι ανάλογη της μαυρίλας που έχουν στο μυαλό τους οι τσαμπουκάδες που γαμάνε και δέρνουν ό,τι γουστάρουν με το έτσι θέλω. Φασίστες του κερατά, πολιτισμικοί φασίστες (αν και οξύμωρο) ανάλογοι εκείνων που δολοφονούν στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, καίνε στο όνομα του σταυρού και βομβαρδίζουν με ανθρωπιστικές βόμβες. Η ίδια παθολογία! Βαθειά ριζωμένη στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, όπου η γλίτσα πάσαρε τον εαυτόν της για ιδεολογία. Παθολογία βαθειά προστατευμένη - ουδείς είδε δεκάδες φασίστες να μουτζουρώνουν με τη μαυρίλα της ψυχής τους ένανεμβληματικό τόπο θυσίας, ουδείς πολίτης ή αστυνομικός ή πουλί πετούμενο! ουδείς είδε, ουδείς άκουσε και ξημερώθηκε το Πολυτεχνείο με τη νύχτα του Αδη να το κατέχει.
Η δίκη Κασιδιάρη. Δεν ήταν στο στούντιο του ΑΝΤ1 τότε η κυρία Κανέλλη, «χτυπούσε τον αέρα» ο φασίστας, καθώς λέει και ο ποιητής. Να ευχαριστήσουμε τους δικαστές -ή μήπως η Δικαιοσύνη δεν κρίνεται;- για την παρότρυνσή τους στον άνανδρο νεοναζίτραμπούκο την επόμενη φορά να βγάλει τα μάτια των θυμάτων του. Τυφλά, δεν θα μπορούν να δουν τον βιασμό τους και συνεπώς δεν θα μπορούν να καταθέσουν εναντίον του βιαστή. Εν τέλει δεν ήτανδικονομικό το πρόβλημα, δικονομικό το έκανε το δικαστήριο, ώστε να απαλλάξει το μέλος της συμμορίας που δολοφόνησε τον Φύσσα (κι άλλες ψυχές που χάθηκαν άκλαυτες μες στις νύχτες). Βαθειά παθολογία, που έλκει την καταγωγή της απ’ το εμφυλιοπολεμικό κράτος και παρακράτος. Που για μιαν ακόμα φορά ορθώνεται μπροστά στα μάτια μας (προς γνώσιν και συμμόρφωσιν προς τας υποδείξεις ) απρόσβλητη, άπληκτη και απειλητική.
Κι απόκοντα δυο ακόμα μικρές παθολογίες, μικρούτσικες και ροδαλές. Η κυρία Δούρου, που δεν πήγε στη δίκη να υπερασπισθεί εκείνην που την υπερασπίσθηκε, αλλά και η ίδια η κυρία Κανέλλη που βρήκε την ευκαιρία να τα χώσει στην κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλουκαι τον ΣΥΡΙΖΑ για επικίνδυνα αντιδημοκρατικά κόλπα με τη Χρυσή Αυγή. Είναι να θλίβεται κανείς με την ευκολία που οι παθολογίες μας κάνουν κουμάντο στον δημόσιο βίο. Ο κ. Σταύρος Θεοδωράκηςαποκαλεί με κάθε άνεση «ψεκασμένους» τους ΑΝΕΛ, ωσάν θα έπρεπε οι ΑΝΕΛ ή οι όποιοι άλλοι να αποκαλούν τους Ποταμίσιους «βλίτα».
Δυστυχώς, παρ’ ότι τα πράγματα απαιτούν ουσιώδεις αλλαγές, παλιές παθολογίες ανακυκλώνονται κι όχι μόνον απ’ τη δύναμη της αδράνειας, αλλά διότι εξακολουθούν να είναι χρήσιμες στις δυνάμεις που δημιουργούν την παρακμή και τρέφονται απ’ αυτήν...
ΣΤΑΘΗΣ

Τι να λένε άραγε;


Ό δρόμος πού οδηγεί στη σωτηρία είναι πιο στενός, απ' ότι είναι το φάρδος μιας τρίχας

 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkZqx9A-94bFwsHSKAyyK_48eE_DJQffN5mH8aeBTLYynDtfZMmBFX-xEExmqyRgmoyqYgjzxc7NNj6osLA3a-w2Fs9ZhjN1PhliehuatIp3JjELwEv_gqBHNVpYsHXmSfPfnobU5Bgf-p/s1600/%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82+4.jpg

Έκανε τη λειτουργία για μας. 
Μετά του είπα:
-
π. Μιχαήλ, πες κάτι στους ανθρώπους. 

Στάθηκε μπροστά στην Ωραία Πύλη και είπε:
-Θα σάς πω τρία διδάγματα:

α. Ό δρόμος πού οδηγεί στη σωτηρία είναι πιο στενός, 
απ' ότι είναι το φάρδος μιας τρίχας.
β. Όπου είναι ό νους σας, εκεί είναι κι ή πατρίδα σας.

γ. Στον κόσμο αυτόν ήρθαμε σαν σε αγορά, 
ν' αγοράσουμε κάτι καλό  και να το πάρουμε μαζί μας στην πατρίδα μας. 
Αμήν.  


 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.
Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΟΙ ΕΠΤΑ ΑΙΤΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΡΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

Η Ελλάδα αντεπιτίθεται;

Βέβαια, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η χώρα μας συνεχίζει να έχει πολλούς πολιτικούς, δημοσιογράφους και «πνευματικούς ανθρώπους», οι οποίοι ελέγχονται από την γερμανική κυβέρνηση

Γράφει ο Πιτσιρίκος


Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε χτες στη Βουλή την απόφαση της κυβέρνησης για στήριξη της επιτροπής διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Παράλληλα, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Νίκος Παρασκευόπουλος, δηλώνει πως είναι έτοιμος να υπογράψει την αναγκαστική εκτέλεση της απόφασης του Αρείου Πάγου του 2000 για την αποζημίωση των συγγενών των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο. Κάτι έχει αλλάξει στην Ελλάδα. Και θα πρέπει να το αντιληφθούν όλοι.

Με την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να διεκδικήσει η Ελλάδα τις γερμανικές αποζημιώσεις, είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που η γερμανική κυβέρνηση περνάει σε θέση άμυνας απέναντι στην Ελλάδα.

Το παιχνίδι λέγεται «πολιτική» και επιτέλους πρέπει αυτό το παιχνίδι να το παίξει και η Ελλάδα.

Αλήθεια, γιατί έπρεπε να φτάσουμε στο 2015 -εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου-, για να βρεθεί μια ελληνική κυβέρνηση που θα διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις;

Γιατί επί 70 χρόνια δεν βρέθηκε μια ελληνική κυβέρνηση να διεκδικήσει αυτό που δικαιούται η χώρα μας, μετά την κατοχή της και την καταστροφή της από την Γερμανία, με αποτέλεσμα τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει δυο σκέλη:

1. Η Ελλάδα διεκδικεί σήμερα για πρώτη φορά τις γερμανικές αποζημιώσεις, γιατί πρώτη φορά έχει μια κυβέρνηση που οι Γερμανοί δεν την έχουν στο χέρι.

2. Το δράμα της νεότερης Ελλάδας ήταν όλοι αυτοί οι πολιτικοί που ήταν ξεπουλημένοι και όλες αυτές οι κυβερνήσεις που ήταν ξεπουλημένες.

Η γερμανική κυβέρνηση έκανε ένα πολύ μεγάλο λάθος: πίεσε την Ελλάδα πάρα πολύ, αναγκάζοντας ουσιαστικά τους Έλληνες να στείλουν στην αντιπολίτευση τα κόμματα και τους πολιτικούς που έλεγχε η Γερμανία.

Εκεί η γερμανική κυβέρνηση έχασε το παιχνίδι.

Η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης έκανε κυβέρνηση στην Ελλάδα τον ΣΥΡΙΖΑ. Έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, χωρίς πρώτα να τον έχουν στο χέρι, χωρίς να μπορούν να τον εκβιάσουν, όπως έκαναν με τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Στη συνέχεια, η γερμανική κυβέρνηση πίεσε αφόρητα την νέα ελληνική κυβέρνηση, ξεχνώντας πως δεν την έχει στο χέρι -όπως τις προηγούμενες- και πως αυτή η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να αντεπιτεθεί και να διεκδικήσει από την Γερμανία.

Το σχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης, του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου και των Ελλήνων ολιγαρχών ήταν να προκαλέσουν ασφυξία στη νέα ελληνική κυβέρνηση και να την ανατρέψουν ή να την καπελώσουν.

Τους διέφυγε πως αυτή η κυβέρνηση -η οποία δεν έχει λερωμένο «ποινικό μητρώο»- θα μπορούσε να αντιδράσει. Όπως και κάνει τώρα.

Το παιχνίδι αλλάζει.

Η Γερμανία δεν έχει πια το πάνω χέρι.

Τώρα είναι η Γερμανία που θα πρέπει να απολογηθεί και να πληρώσει.

Τώρα είναι η Γερμανία που βλέπει την Ελλάδα να της βάζει ένα …Μνημόνιο.

Ήταν τόσο απλό. Αλλά οι Έλληνες επέμεναν για δεκαετίες σε ξεπουλημένους πολιτικούς και κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να χρεοκοπήσει.

Ίσως τώρα όλοι να καταλάβουν γιατί ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνήσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και όχι με τα Ποτάμια.

Μπορείς να κάνεις εξωτερική πολιτική, να αντισταθείς και να διεκδικήσεις τις γερμανικές αποζημιώσεις συγκυβερνώντας με ένα πατριωτικό και πολυσυλλεκτικό κόμμα -όπως είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες-, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με τους σφουγγοκωλάριους των ολιγαρχών που κάνουν άψογα επί χρόνια τις δουλίτσες τους με τις γερμανικές κυβερνήσεις και τις γερμανικές πολυεθνικές.

Αυτός είναι ο λόγος που έγραψα πάρα πολλές φορές πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκυβερνήσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, και πως η νέα ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ενώνει τους Έλληνες και να σπάει το βλακώδες φράγμα Αριστεράς-Δεξιάς, που οδήγησε την χώρα στην καταστροφή.

Η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων είναι, παράλληλα, και μια τεράστια σφαλιάρα στη Χρυσή Αυγή και τους «θαυμαστές» της. Τους ξεβρακώνει.

Βέβαια, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η χώρα μας συνεχίζει να έχει πολλούς πολιτικούς, δημοσιογράφους και «πνευματικούς ανθρώπους», οι οποίοι ελέγχονται από την γερμανική κυβέρνηση.

Ξέρετε, οι πρεσβείες στη χώρα μας πληρώνουν καλά. Πολύ καλά.

Οπότε, ετοιμαστείτε να ακούσετε και να διαβάσετε πόσο απαράδεκτο είναι η Ελλάδα να διεκδικεί τις γερμανικές αποζημιώσεις και πόσο θα πρέπει να ντρέπεται η ελληνική κυβέρνηση που τις διεκδικεί.

Ήδη, ξεκίνησαν.

Αλλά είπαμε, αυτό είναι το δράμα της Ελλάδας.

Η χώρα κυβερνήθηκε από ανθρώπους που ήταν ξεπουλημένοι.

Και οι Έλληνες τους ψήφιζαν.

Δυο παρατηρήσεις:
1. Προσέξτε ποιοι αντιδρούν στην απόφαση της κυβέρνησης να διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις. Πρώτο και καλύτερο, το παιδί της Siemens.
2. Να μην κάνουμε το λάθος να ταυτίσουμε την γερμανική κυβέρνηση με τους Γερμανούς πολίτες. Η Ελλάδα έχει πάρα πολλούς φίλους και συμμάχους στην Γερμανία. Άλλο οι κυβερνήσεις, άλλο οι πολίτες.

πηγη

Μα που βρέθηκαν τόσα άλογα;

Αφιερωμένο σε όσους νομίζουν ότι ο εκπαιδευτικός κάθεται…



 7:00 το πρωί. Χτυπάει το ξυπνητήρι, σηκώνεσαι κάνα τέταρτο αργότερα και φεύγεις για το σχολείο. 

8:10 χτυπάει το κουδούνι, προσευχή , προσέρχεσαι στην τάξη.. 20 έως 25 και 26 φατσούλες (ακόμα και 28) σε περιμένουν με μια όρεξη περίεργη και ματάκια σπινθηροβόλα. 

Σε περιμένουν κάθε μέρα εκεί όρθια στην είσοδο της τάξης. Χαμογελάνε ,έρχονται στην έδρα σου να σου πούνε ό,τι πέρασαν την προηγούμενη μέρα και προσπαθείς για χιλιοστή φορά να τους πείσεις να σου μιλάει ένας ένας γιατί όλα μαζί είναι αδιανόητο να τους παρακολουθήσεις. 

———– Κάποια στιγμή αυτό τελειώνει και ξεκινάει το μάθημα και εκεί που όλα πάνε καλά συνειδητοποιείς ότι αρχίζει το κλίμα να “πέφτει”. Πρέπει να περάσεις σε άλλη μέθοδο τώρα. Να τα κρατήσεις όσο μπορείς κοντά σου. 

Ένα αστείο ,ένα ανέκδοτο τα φέρνει πίσω σε σένα. Αλλάζεις τη διδασκαλία. Μέθοδοι πολλές. Ερωταποκρίσεις ,διαλεκτική, βιωματική, όλα μαζί σε 2 ώρες ή μία ώρα μαθήματος. Και εκεί ένας μαθητής σου κάνει μια ερώτηση. Μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου έχεις να επεξεργαστείς αν η ερώτηση έχει σχέση με το μάθημα ,αν μπορεί να δέσει με κάτι άλλο που πρέπει να διδάξεις, αν πρέπει να απαντήσεις άμεσα ή να το αφήσεις για το τέλος και όταν λάβεις την απόφαση συνεχίζεις… Κοιτάς το ρολόι. Πότε πέρασε η ώρα? Και οι μικροί μαθητές σου ακόμα κάνουν ερωτήσεις πάνω στο μάθημα ή σου λένε πως “δεν κατάλαβα πως γίνεται αυτό”. Κάποιες στιγμές πρέπει να αποφασίσεις αν η πίεση να βγάλεις την ύλη θα σε κυριέψει ή θα κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις για να μην έχουν κενά οι μαθητές σου. Και αποφασίζεις το δεύτερο. Κάπου παρακάτω υπάρχει ένα “εύκολο κεφάλαιο “που θα μπορέσεις να συνδυάσεις περισσότερη γνώση και να τους την παρουσιάσεις χωρίς να χαθεί η ύλη .

 
 Χτυπάει το κουδούνι και πολλές φορές δεν έχεις προλάβει να δώσεις καν εργασίες.
 Η ΔΙΑΧEIΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡOΝΟΥ και το χρονοδιάγραμμα , δεν σου βγήκε σήμερα όπως δεν σου βγήκε και χτες. Μα αυτό είναι λογικό.Έχεις να κάνεις με 20- 25 παιδιά. Με 20-25 διαφορετικούς μαθητές που έχουν διαφορετικό τρόπο μάθησης και φυσικά που χρειάζονται διαφορετικό χρόνο να επεξεργαστούν και να κατανοήσουν τα νέα δεδομένα.
Δεν είσαι ο δάσκαλος που σκέφτεται: ”Παρέδωσα το μάθημα, παρέδωσα την ύλη, πάμε παρακάτω”. 


 
ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ και σέβεσαι τη διαφορετικότητα και οπωσδήποτε δεν θα ρίξεις στο γονέα την ευθύνη να αναλάβει το δικό σου ρόλο σαν εκπαιδευτικός στο σπίτι αφήνοντας το παιδί να αποχωρήσει από το σχολείο έχοντας απορίες και εκείνος να κληθεί να τις λύσει.Ο ρόλος του δεν είναι αυτός. Ξέρεις λοιπόν τι θα κάνεις. Θα εκμεταλλευθείς 10 λεπτά από το επόμενο μάθημα, στο κάτω κάτω κάτω έχεις συνδυάσει με τέτοιο τρόπο το αναλυτικό ωρολόγιο πρόγραμμά σου που τα 10 λεπτά δεν θα καθυστερήσουν την παρουσίαση της νέας γνώσης του επόμενου μαθήματος και εξάλλου (όπως προανέφερα) σε τρία μαθήματα πιο κάτω γνωρίζεις ότι το κεφάλαιο είναι πιο εύκολο οπότε μπορείς να εντάξεις και επιπλέον γνώση που άφησες πίσω -αν δεν κατάφερες να την εντάξεις στο σημερινό μάθημα-με τέτοιο τρόπο που δεν θα “βαρύνει” τα παιδιά. 

 

Ακόμα διάλειμμα είναι…. Κάνεις να φύγεις και τα παιδιά τρέχουν γύρω σου . Θέλουν να μοιραστούν μαζί σου κάτι σημαντικό. Προχωράς προς το γραφείο και σε πάνε συνοδεία. Για άλλη μια φορά χαμογελάς. Μιλάνε όλα μαζί και δεν μπορείς εύκολα να καταλάβεις τι λένε αλλά προσπαθείς. Τα παιδιά δεν θα αλλάξουν ποτέ. Χαμογελάς στην παιδική αφέλεια μπροστά, στην εμπιστοσύνη που σου δείχνουν ,στην ανάγκη τους να τους πεις ένα “μπράβο” στην ανάγκη τους να μοιραστούν κάτι σημαντικό για εκείνα… 


ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ http://atsidespaidia.blogspot.gr/

Η Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων – Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου


 ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ.
Πολλοί αγνοούν το πως εξελίχθηκε και διαμορφώθηκε η Προηγιασμένη στην Εκκλησία μας και ότι υπάρχει και Προηγιασμένη του Αγίου Ιακώβου, την οποία μπορούν να τελούν. Φως στη Λειτουργία αυτή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ρίχνει το ακόλουθο άρθρο:
Η ΑΡΧΑΪΚΗ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ –   Αριστείδη Πανώτη.
(» Εκκλησιαστική Αλήθεια» 16.3.1989)

Η Εκκλησία είναι η πατρική μας οικία, η οποία μας συναθρίζει και μας παραθέτει τημ μυστική τράπεζα του » Αρτου της Ζωής», στηρίζουσα την κοινή πίστη, την κοινή εν Χριστώ βιωτή.
Η Συναξη και η Ευχαριστία αποτελούν τον κύριον άξονα της Χριστιανικής Λατρείας. Η Συναξη είναι προϋπόθεσις συμμετοχής στο Ποτήριον της ζωής, την Ευχαριστία. Η Ευχαριστία είναι το πασχάλιο χαρμόσυνο Μυστήριο, έκφραση του συνόλου των συμπροσευχομένων, ρίζα και κορμός κάθε λατρευτικής μας εκδηλώσεως. Ακόμη η Ευχαριστία είναι ο ανεκτίμητος θησαυρός, ο οποίος περιήλθε από τον Θεο, δια του Ιησού Χριστού στην Εκκλησία και μας αγιάζει, επηρεάζει την εσωτερική μας ζωη και σώζει την ψυχή του ανθρώπου.
Στην αρχαία Εκκλησία ήταν αδιανόητη η μη προσέλευση του χριστιανού σε κάθε ευχαριστιακή σύναξη και η μη κοινωνία των αχράντων Μυστηρίων. Ακοινωνησία είχαν μόνον οι αμαρτάνοντες. Για δε τούς ασθενείς, η Θεία Κοινωνία μεταφερόταν στο σπίτι τους.
Το πασχάλιο Μυστήριο της Ευχαριστίας, η τελεία Θεία Λειτουργία, λόγω του αναστασίμου επινικίου χαρακτήρα του, νωρίς αποκλείσθηκε από τις πένθιμες μέρες της Μ. Τεσσαρακοστής. Η Μ. Τεσσαρακοστή είναι περίοδος συντριβής του πνεύματος και ολοκαρδίου θλίψεως για την επάξια βίωση των Παθών και της Αναστάσεως του Σωτήρος. Οι πέντε μέρες νηστείας κάθε εβδομάδας ήσαν «αλειτούργητοι», κατά παλαιόν έθος, που διατυπώθηκε σε απόφαση της τοπικής Συνόδου της Λαοδικείας της Φρυγίας, του 360 (κανών 49) και επικυρώθηκε από την Πενθέκτη Οικουμενική Συνοδο του 692 (κανών 52). Η τελεία Θεία Λειτουργία επιτρεπόταν μόνο κάθε Σαββατο, μέρα ευχαριστίας για τη Δημιουργία του κόσμου και κάθε Κυριακή, μέρα μνήμης της Αναστάσεως. Κατά τις εορτάσιμες αυτές μέρες οι Χριστιανοί, ήδη από τον Β αιώνα, παρελάμβαναν προηγιασμένο Αρτο, «Κοινωνίαν οίκοί κατέχοντες», για την κατ’ ιδίαν μετάδοση τις μέρες της νηστείας, όπως σήμερα πολλοί ευσεβείς πιστοί πράττουν με το αντίδωρο.
Κατά τις νηστείες οι χριστιανοί έτρωγαν μια φορά την ημέρα, μετά την Θ Ωρα (3 μ.μ.), – ώρα ολοκληρώσεως της Σταυρικής Θυσίας του Κυρίου – μετά την τέλεση της Λυχνικής προσευχής, του Εσπερινού. Πριν παρακαθήσουν στην τράπεζα για το δείπνο, κοινωνούσαν του Σωματος του Κυρίου, αφού τελούσαν μικρή κατανυκτική Ακολουθία, με κέντρο επιλύχνιους ψαλμούς και αγιογραφικά Αναγνώσματα.
Συν τω χρόνω όμως, οι οικογενειακές ή μοναστικές αυτές «Μεταδόσεις» συγκέντρωναν πολλούς νηστευτές και από ιδιωτικές οι Συνάξεις προς Κοινωνίαν, έλαβαν δημόσιο χαρακτήρα και εντάχθηκαν στις τελετές της κοινής λατρείας του Ναού, υπό την ευθύνη του Πρεσβυτερίου.
Στις μέρες των νηστειών, παρεκτός Σαββάτου και Κυριακής και της ημέρας του Ευαγγελισμού, ιδίως κατά την Τετάρτη, ημέρα μνήμης του Συνεδρίου της προδοσίας και την Παρασκευή, ημέρα των Αγίων Παθών του Σωτήρος, γινόταν «η των Προηγιασμένων Ιερά Λειτουργία».
Στις κατά τόπους Εκκλησίες συνέδεσαν την τελεία ευχαριστιακή τους Ταξη μετά Εσπερινού, αφού αφαίρεσαν την Αναφορά με την Μεταβολή των Τιμίων Δωρων και κράτησαν τα Αναγνώσματα, τις Δεήσεις και την Κοινωνία. Ετσι διαμορφώθηκαν οι Ακολουθίες, ή Λειτουργίες των Προηγιασμένων.
Η Εκκλησία της Αλεξανδρείας, έχουσα την Ευχαριστία κατά την Παράδοση του Ευαγγελιστή Μαρκου, διαμόρφωσε Προηγιασμένη Ταξη «κατά Μάρκον». Οι Εκκλησίες Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, έχοντας την Ευχαριστία κατά Παράδοση του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, διαμόρφωσαν την «κατά Ιάκωβον» Προηγιασμένη. Το ίδιο έγινε και στην Κωνσταντινούπολη, όπου επικράτησαν οι Λειτουργίες της Βυζαντινής Ταξεως. Διαμορφώθηκε κατ’ αυτές Προηγιασμένη Ταξη, της οποίας η πατρότητα διαφιλονικείται μεταξύ πολλών. Από δε τον Ε μόλις αι. και από τον Ρωμης Γρηγόριο Α τον Διάλογο. Την Προηγιασμένη αυτή έχουν σήμερα σε χρήση όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Ακριβώς πότε άρχισαν επισήμως να τελούνται οι Προηγιασμένες Λειτουργίες, δεν είναι γνωστό. Η πρώτη γραπτή μαρτυρία βρίσκεται στο Πασχάλιο Χρονικό του Ζ αιώνος. Αφθονότερες είναι οι μαρτυρίες από τον Θ αιώνα και αφορούν πλέον την Βυζαντινή Προηγιασμένη.
Εν τούτοις, άξιον ιδιαίτερης μνείας, είναι ότι στην ψευδεπίγραφη συλλογή των Αποστολικών Διαταγών, έργο του τέλους του Δ αιώνος (βιβλίο η., κεφ. λε -λστ ), ο «ομιλών» Αδελφόθεος Ιάκωβος δίνει οδηγίες τελέσεως εσπερινής συναθροίσεως, με συμμετοχή κατηχουμένων, φωτιζομένων, «εν μετανοία» και πιστών, οδηγίες για αιτήσεις και ευχές «μετά το ρηθήναι τον επιλύχνιον ψαλμόν (140)», ίσως για την εν συνεχεία Θ. Κοινωνία. Το διάγραμμα τούτο παρέχει την ίδια περίπου διάταξη και το περιεχόμενο της Προηγιασμένης, το οποίο εξ άλλου μαρτυρείται και από τον πορφυρό κώδικα Rossanensis. Φαίνεται, ότι η παράδοση περί του Ιακώβου, ως διαμορφωτή της Προηγιασμένης, η οποία μαρτυρείται από τον Θεόδωρο Ανδίδων (Migne PG 140,460) και τον Ψευδο-Σωφρόνιο (Migne PG 87,3981), ήταν διαδεδομένη ευρύτερα κατά τούς μέσους χρόνους και για την βυζαντινή Προηγιασμένη. Εξ ου και ο Αγιος Συμεών Θεσσαλονίκης διευρύνει την καταγωγή της γράφοντας: «είναι άνωθεν και εκ των διαδόχων των Αποστόλων εστίν» (Migne PG 155,904). Η αναφορά στον Αδελφόθεο Ιάκωβο φαίνεται να έχει σχέση με τη διαμόρφωση Προηγιασμένης και από τον Αντιοχείας Σευήρο (511-518), εγγυητή τότε της Αποστολικής Παραδόσεως στην Αντιοχειανή Εκκλησία.
Οτι η Εκκλησία των Ιεροσολύμων, ήδη από τον Δ αιώνα, είχε Προηγιασμένη την δεύτερη Λειτουργία, την οποία τελούσε κατά την Μ. Πεμπτη στη Βασιλική του Μαρτυρίου, στο Γολγοθά, αναφέρεται από την Αιθερία (Προσκυνητήριον κεφ.35) και από τον ιερό Αυγουστίνο ( Επιστολή 118).
Ασφαλώς αυτή η Προηγιασμένη είχε εσπερινά «πάντα τα της συνάξεως» – εφόσον ήταν παννυχίς – «δίχα της των μυστηρίων τελετής», ως μαρτυρεί για τις κατά Τετάρτη και Παρασκευή Λειτουργίες της Μ. Τεσσαρακοστής ο ιστορικός Σωκράτης ( Εκκλ. Ιστ. κεφ. ε 22) και δεν θα ήταν κάποια διαφορετική Ταξη από την αρχαιοπαράδοτη, τη φερόμενη από το όνομα του πρώτου Επισκόπου Ιεροσολύμων, Ιακώβου του Αδελφοθέου. Η Προηγιασμένη της Μητρός των Εκκλησιών, ήταν φυσικό κατά την διαδρομή των αιώνων, να διαδόθηκε και στις λοιπές Εκκλησίες και να άσκησε επιρροή και στη Βυζαντινή. Οι περιπέτειες των Εκκλησιών της Παλαιστίνης και Συρίας και η επικράτηση της Βυζαντινής Ταξεως σε όλα τα Ελληνορθόδοξα Πατριαρχεία της Μεσης Ανατολής, εκτόπισε την αρχαϊκή Προηγιασμένη από τη θεία λατρεία. Παρέμεινε όμως στη μνήμη της Εκκλησίας, ότι το όνομα του Αδελφοθέου, έχει σχέση με Προηγιασμένη.
Πρώτοι οι οποίοι επεσήμαναν τα Διακονικά της Προηγιασμένης αυτής, στα τέλη του ΙΘ. αιώνος, ήσαν ο Αγγλος Brightman και ο Ρώσος Α. Dmitrievsky, από το Σιναϊτικό χειρόγραφο 1040 των μέσων του ΙΒ. αιώνος. Στην Ελλάδα τα Διακονικά αναδημοσίευσε ο μακαριστός Καθηγητής Δημ. Μωραϊτης, το 1955, στην εργασία του για τη Βυζαντινή Προηγιασμένη. Σ’ εκείνον όμως, στον οποίο οφείλει χάριτας η Εκκλησία και η Λειτουργική Επιστήμη, είναι ο Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου θεσσαλονίκης Μακαριστός Ιωάννης Φουντούλης. Ο όντως διαπρεπής και ρέκτης αυτός Λειτουργιολόγος, με βαθειά ευσέβεια και άριστη γνώση των πηγών και της εν χρήσει Ταξεως της Λατρείας, πέτυχε την αποκατάσταση της αρχαϊκής Προηγιασμένης του Αγίου Ιακώβου, συνδυάζοντας τα διασωθέντα Διακονικά, με το κείμενο της τελείας Θ. Λειτουργίας, ως και τις διατάξεις του διασωθέντος Τυπικού του Ναού της Αναστάσεως των Ιεροσολύμων. Προσέφερε δε στον ιερό Κλήρο και το Λαο, την κατανυκτική και μυσταγωγική Προηγιασμένη του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου το 1979, εις δόξαν Θεού.
Δεκα έτη μετά την έκδοση εκείνη, επιχειρούμε τώρα νεώτερη, με πληρέστερες τελετουργικές οδηγίες, για λειτουργική χρήση, ευλογία της Α.Μ. του Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. Διοδώρου. Εφόὅσον μάλιστα υφίσταται κανονική κάλυψη της τελείας Θείας Λειτουργίας του Αγίου Ιακώβου από την Πενθέκτη Οικουμενική Συνοδο του 692 (Mansi, 11,956), επεκτείνεται η κανονικότητα και επί της Προηγιασμένης αυτής, καθ’ ότι, «το έλαττον υπό του μείζονος ευλογείται».
————————————————————————————————————

Για Μεγέθυνση κάντε (κλίκ) 

PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-007
PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-008
PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-009PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-010PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-011PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-012PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-013PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-014PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-015PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-016PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-017PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-018PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-019PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-020PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-021PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-022PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-023PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-024PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-025PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-026PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-027PROHGIASMENH_IAKWVOU_PANWTHS-page-034 
 

rapunzel

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/39/af/dc/39afdc871b32dfa24abcab8140ae97a8.jpg 



ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ…ΥΓΕΙΑ ΤΟΥΣ


Life is short1


Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Πραγματικά όσο και αν αυτό ακούγεται εκ πρώτης όψεως εκπληκτικό, και όμως είναι αλήθεια ότι στη Τουρκία υπάρχουν πολλοί που εμπιστεύονται την υγεία τους στις ιατρικές μεθόδους και στα γιατροσόφια των Βυζαντινών όπως χρησιμοποιούνταν πριν από πολλούς αιώνες.
Και όχι μόνο οι Τούρκοι εμπιστεύονται τους Βυζαντινούς για την υγεία τους, αλλά προσχωρούν και σε διοργάνωση μεγάλου διεθνούς συμποσίου για την βυζαντινή υγεία. Έτσι σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες από την Τουρκία, στις 14 Μαρτίου διοργανώνεται στην Κωνσταντινούπολη στην αίθουσα του μουσείου του Πέραν μεγάλο συμπόσιο με τον ενδεικτικό τίτλο, «Bizans ta Şifa Sanatı», δηλαδή, «Η Θεραπευτική Τέχνη των Βυζαντινών».
Στο συνέδριο αυτό όπως αναφέρεται, θα συμμετέχουν από την Τουρκία αλλά και από το εξωτερικό γνωστοί ακαδημαϊκοί, ειδικοί ερευνητές, ιστορικοί και αρχαιολόγοι που έχουν ασχοληθεί στο παρελθόν με το Βυζάντιο και με τις ιατρικές γνώσεις των Βυζαντινών καθώς και με το σύστημα υγείας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας την ίδια περίοδο που στην Δύση οι άνθρωποι κατοικούσαν σε τρώγλες. Την έναρξη των εργασιών του συμποσίου θα κάνει η σύμβουλος του Ινστιτούτου Ερευνών Κωνσταντινούπολης, κ Brigitte Pitarakis, (ελληνικής καταγωγής ;) καθηγήτρια βυζαντινολογίας στο Παρίσι και στη συνεχεία θα παρουσιάσουν εισηγήσεις επιστήμονες από τις χώρες ΗΠΑ, Ιταλία, Γαλλία, Ελλάδα, Μεγάλη Βρετανία και Τουρκία.
Το ενδιαφέρων είναι τα θέματα που θα παρουσιάσουν μεταξύ των οποίων βιογραφίες βυζαντινών αγίων που ήξεραν να αντιμετωπίζουν με τον δικό τους τρόπο προβλήματα υγείας, θεραπευτικά αγιάσματα της βυζαντινής εποχής, βοτανολογία των Βυζαντινών, θεραπευτές Άγιοι της Ορθοδοξίας και άλλα σχετικά με την υγεία που είχαν γίνει γνωστά την περίοδο της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Παράλληλα, όπως ανέφερε η κ Brigitte Pitarakis, θα λειτουργήσει και σχετική έκθεση η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 26 Απριλίου.
Ενώ λοιπόν οι Τούρκοι ξαναγυρίζουν στο Βυζάντιο, εδώ στην μίζερη Ελλάδα κυριαρχούν οι εκσυγχρονιστές του «κενού» και της απαθλίωσις της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Ας πάρουμε τουλάχιστον κάποια μαθήματα από την άλλη πλευρά του Αιγαίου.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr
https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xfp1/v/t1.0-9/10003919_509771042496882_4804915706759846712_n.jpg?oh=058f7fc418e4d6eb5e0dcd9b5bbb443e&oe=557D863B&__gda__=1434601138_6708abfde0e8707519f2ed8ca1f3653d

Η κουλτούρα της υπογεννητικότητας

 
Madeleine Bunting
Μιὰ ἔγκυος ἑπτὰ μηνῶν φαινόταν ἀπὸ τὸ μέγεθος τῆς κοιλιᾶς της βρισκόταν σ’ ἕνα δεῖπνο μὲ φίλους. Ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς τῆς εἶπε ὅτι ἦταν πολὺ τυχερὴ ποὺ περίμενε παιδί. Κι ἐκείνη τὸν εὐχαρίστησε, λέγοντάς του πὼς ἦταν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ποὺ τῆς εἶχε πεῖ κάτι τέτοιο. Εἶναι ἕνα χαρακτηριστικὸ περιστατικό, γιατί δείχνει πόσο ἡ ἐγκυμοσύνη ἔχει πάψει νὰ εἶναι ἀφορμὴ συγχαρητηρίων. Ἔχουμε ἀντικαταστήσει τὴν παμπάλαια ἀνησυχία γιὰ τὴν ἀπειλὴ στὴ ζωὴ τῆς μητέρας, ποὺ ἀντιπροσώπευε ὁ τοκετός, μὲ ἕνα νέο καὶ ἀρκετὰ ἰσχυρό ἄγχος ὅσον ἀφορᾶ τὴ φροντίδα τοῦ παιδιοῦ, τὴ δουλειὰ ἢ τὶς ἄδειες. 
Αὐτὸ τὸ ἄγχος βρίσκεται στὴ βάση τῆς ὑπογεννητικότητας, ὅπως διαπιστώνεται ἀπὸ τοὺς ἁρμόδιους φορεῖς τὴν πτώση τοῦ ρυθμοῦ γεννήσεων κάτω ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο τῆς διατήρησης τοῦ πληθυσμοῦ. Πῶς συμβαίνει σὲ κοινωνίες τόσο καλὰ ἐφοδιασμένες, ἀπὸ ὑλικὴ καὶ ἰατρικὴ ἄποψη, γιὰ νὰ διευκολύνουν τὴ γέννηση καὶ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν νὰ εἴμαστε τόσο ἀπρόθυμοι νὰ χαροῦμε τὴ νέα ζωὴ ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο;
Ἡ ἀπάντηση, θὰ ἔλεγα, εἶναι ὅτι ἡ κουλτούρα μας, ἡ νοοτροπία μας, ἔχει διαποτιστεῖ ἀπὸ μιὰ προκατάληψη ἐναντίον τῆς ἀπόκτησης παιδιῶν. Στὸ φαινόμενο αὐτὸ ὀφείλεται ἕνα σημαντικὸ μέρος τοῦ προβλήματος τῆς ὑπογεννητικότητας. Ἡ μόνη παρηγοριὰ εἶναι οἱ θεαματικὲς καθημερινὲς πράξεις ἀνταρσίας, χάρη στὶς ὁποῖες χιλιάδες μωρὰ καταφέρνουν ἀκόμα νὰ γεννιοῦνται σὲ κοινωνίες ὅπως ἡ βρετανική.
Θὰ δοκιμάσω νὰ ἐξηγήσω: Ἡ μεροληψία ἐναντίον τῶν γεννήσεων αὐτὸς ὁ «ἀντιγεννητισμός», ὅπως θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν ἀποκαλέσουμε εἶναι ἐνσωματωμένη σὲ πολλὲς ἀπὸ τὶς ἐπιρροὲς ποὺ καθορίζουν τὴν ταυτότητα καὶ τὶς προσδοκίες μας, τὶς ἀπόψεις μας γιὰ τὴν ἐπιτυχία καὶ τὴν καλὴ ζωή. Εἶναι πρόδηλη στὴν καταναλωτικὴ καὶ τὴν ἐργασιακὴ νοοτροπία μας. Τὸ πρόβλημα μὲ τὴ μητρότητα (καὶ σὲ μικρότερο βαθμὸ τὴν πατρότητα) εἶναι ὅτι τὴν πληρώνουμε μὲ τὴν ἀποτυχία ἤ, τουλάχιστον, μὲ τὸν συμβιβασμό στὸν ρόλο μας ὡς καταναλωτὲς καὶ ἐργαζόμενοι.
Εἶσαι, λοιπόν, καλὴ μητέρα σὲ ἀναλογία μὲ τὸ πόσο ἄχρηστη καταναλώτρια εἶσαι.
Ἀλλὰ ἂς γυρίσουμε στὸ σημεῖο ἀπ’ ὅπου ἄρχισα τὴν ἀγωνία ποὺ προκαλεῖ ἡ ἐγκυμοσύνη ὅσον ἀφορᾶ τὴ φροντίδα τοῦ παιδιοῦ. Τὸ ἄγχος αὐτὸ δὲν προκαλεῖται μόνο ἀπὸ τὴν ἔγνοια γιὰ τὴ διαθεσιμότητα ὑποδομῶν φροντίδας, βρεφονηπιακῶν σταθμῶν κ.λπ. Ὑπάρχει ἐπειδὴ ἡ ἐγκυμοσύνη σαμποτάρει κάποια χαρακτηριστικὰ ποὺ ἀξιολογοῦνται πολὺ ὑψηλὰ στὴ σύγχρονη κοινωνία.
Πρῶτα πρῶτα, τὴν ἀνεξαρτησία. Δεύτερον, ἔχει νὰ κάνει μὲ μιὰ μακροπρόθεσμη δέσμευση. Ἀκόμα, τὸ βρέφος ποὺ κυοφορεῖς σημαίνει τὸν περιορισμὸ τῶν ἐπιλογῶν σου.
 Μ’ ἄλλα λόγια, ὁ ἐαυτὸς ποὺ μᾶς ὤθησαν νὰ ἀναπτύξουμε στὴ διάρκεια τῆς ἐκπαίδευσης καὶ τῶν πρώτων νεανικῶν μας χρόνων εἶναι ἀκατάλληλος γιὰ νὰ γίνει γονιός. Τί χρησιμότητα ἔχει αὐτὸς ὁ ἀνεξάρτητος, ἀδέσμευτος, ἀνέμελος ἐαυτός, ὅταν ἔχεις μπροστά σου πέντε χρόνια σκληροῦ συναισθηματικοῦ μόχθου γιὰ νὰ βοηθήσεις ἕνα παιδί.
Ἡ συζήτηση γιὰ τὴν ὑπογεννητικότητα, ἑπομένως, δὲν μπορεῖ νὰ περιορίζεται στὴ γονεϊκὴ ἄδεια καὶ στοὺς βρεφονηπιακοὺς σταθμούς. Ἔχει νὰ κάνει μὲ τὶς ἀξίες ποὺ ἀναγνωρίζει καὶ προωθεῖ ἡ καλλιέργειά μας. Οἱ μητέρες ἔχουν καταλήξει νὰ θεωροῦνται καταδικασμένες σὲ κοινωνικὴ ἀποτυχία μέσα σὲ μιὰ κουλτούρα ὅπου κυριαρχοῦν ὁ καταναλωτισμὸς καὶ ἡ ἐργασιομανία. Τὸ νὰ εἶσαι μητέρα δὲν προκαλεῖ θαυμασμὸ μόνο τὸ νὰ εἶσαι λεπτὴ ἢ τὸ ἀφεντικὸ παρὰ τὸ ὅτι εἶσαι μητέρα. Ἡ μητρότητα ἔγινε ἕνα εἶδος μειονεκτήματος, ποὺ ὀφείλεις νὰ ξεπεράσεις.
Τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουμε ἀκόμα τόσες γεννήσεις στὴ Βρετανία καὶ σὲ ἄλλες χῶρες μὲ τὴν ἴδια νοοτροπία εἶναι ἀπορίας ἄξιον. Ὁρισμένοι κυνικοὶ θὰ ἔλεγαν ὅτι εἶναι ὁ θρίαμβος τῆς βιολογίας πάνω στὸν πολιτισμό ἔχουμε προδιαγραφὲς νὰ ἀναπαραγόμαστε ἔτσι κι ἀλλιῶς. Προτιμῶ μιὰ πιὸ ρομαντικὴ ἰδέα: ὅτι πρόκειται γιὰ ἕνα εἶδος λαϊκῆς ἀνταρσίας, μέσῳ τῆς ὁποίας τὰ κυρίαρχα ἤθη ἑνὸς ἀνελέητου καταναλωτικοῦ καπιταλισμοῦ παρακάμπτονται ἀπὸ τὴν ἐνστικτώδη γνώση ἑκατομμυρίων γυναικῶν (καὶ ἀνδρῶν) γιὰ τὸ τί πραγματικὰ σημαίνει ἀγάπη καὶ πληρότητα δέσμευση, ἀφοσίωση, κατάφαση στὴ ζωὴ καί, πάνω ἀπ’ ὅλα, τὸ προνόμιο νὰ ἀνατρέφεις τὴν ἀθωότητα.

Αγκινάρες γεμιστές με ρύζι από την Κάσο

Αυτή είναι η δεύτερη έκπληξη της αγκινάρας. Ένα ανοιχτό «λουλούδι» στολισμένο με ρύζι ανάμεσα στα πέταλά του. Δεν έχω δει πουθενά αλλού να μαγειρεύουν τις ημιάγριες αγκινάρες έτσι. Και να τις τρως χωρίς τα σύνεργα του φαγητού. Τραβάς το φυλλαράκι τους και αυτό αποκολλάται από το «μπουκέτο» με λίγη σάρκα στην άκρη του και αρκετά σπυριά ρύζι στην κοιλότητά του. Και τα παίρνεις και τα δυο από πάνω του με τα χείλη και τα δόντια σου.

Η πρώτη έκπληξη της αγκινάρας είναι ένα μεγάλο μοβ λουλούδι να αναδύεται από το κατάξερο δέρμα του νησιωτικού καλοκαιριού στον νοτιά. Το αποξηραμένο άνθος της αγκινάρας θυμίζει την άνοιξη που έφυγε για να φέρει το καλοκαίρι. Γιατί, όντως, η αγκινάρα είναι ένα έμβλημα της άνοιξης στα νησιά, όπου ο ανθεκτικός οργανισμός της μπορεί να επιβιώσει και να ανανεώνεται κάθε χρόνο μέσα στο ξερό χώμα.  Αγκινάρες, κουκιά και γλυκίδια – αυτά που τα κόβουν μετά με τον χερόμυλο και κάνουν το φάβα -  είναι οι προκλήσεις για κλοπή. Μάλιστα στο Αρβανιτοχώρι είναι έθιμο τη Μεγάλη Πέμπτη, οι τολμηροί να μπουν σε ξένους κήπους και να κλέψουν αγκινάρες και κουκιά. Τις προόριζαν για τις γυναίκες που ξενυχτούσαν τον Εσταυρωμένο, μουρμουρίζοντας μελωδικά «Της Κεράς το μοιργιολόι»: «Σήμερο μαύρος ουρανός, σήμερο μαύρη μέρα». Κι όλο και τράβαγαν ένα φύλλο από την «κεφαλή» της αγκινάρας και δάγκωναν τη σάρκα στην άκρη του. Γιατί εκτός από το κλέψιμο επιτρεπόταν εκείνη τη μακριά νύχτα και το φαγητό μέσα στην εκκλησιά του Αγίου Δημητρίου. Και μετά άφηναν το δαγκωμένο φύλλο μέσα στην ποδιά τους.

Κάπως έτσι τρώγονται και οι γεμιστές αγκινάρες. Αυτές οι αγκινάρες είναι οι άγριες των κήπων, εξωστρεφείς, με τα φύλλα της κεφαλής τους στραμμένα προς τα έξω με ένα αθώο αγκάθι στην άκρη τους, που κάποιες νοικοκυρές το κόβουν πριν τις μαγειρέψουν. Οι εντελώς άγριες των βουνών, έχουν πιο αιχμηρό αγκάθι. Αυτές έχουν εντονότερη τη νοστιμάδα της αγριάδας τους. Στην Κρήτη τις θεωρούν, ωμές, τον καλύτερο μεζέ για τη τσικουδιά. Στην Κάσο τις μαζεύουν πριν σηκώσουν κεφάλι και μαγειρεύουν τα στελέχη των φύλλων τους με τους χοχλιούς ή απλώς τσικνωμένα με κρεμμύδι και ντομάτα. Τις κεφαλές οι παλιές νοικοκυρές τις μαγείρευαν τσικνωτές με φέλη, ανεξερεύνητο ακόμη φαγητό για εμάς.

Καθώς οι αγκινάρες είναι ένα με την ανοιξιάτικη φύση των νησιών, και η φύση γίνεται ένα με αυτές. Και είναι σπίτι για τις «ψαλίες» και για άλλα μαμούνια, τα οποία πρέπει να απομακρυνθούν πριν οι αγκινάρες μαγειρευτούν. Γι αυτό τις χτυπούν σε ένα σανίδι, αλλά και για να ανοίξουν ακόμη περισσότερο τα φύλλα τους. Τις καθαρίζουν, κόβοντας σίρριζα με την κεφαλή το κοτσάνι τους και βγάζοντας και τα μικρά φύλλα. Μετά τις πλένουν σε λεκάνη με νερό και ξύδι. Αν κάποιο μαμούνι έχει γαντζωθεί για τα καλά ανάμεσα στα φύλλα και δεν έφυγε με το χτύπημα, με το ξύδι θα «σαλέψει» και θα εμφανιστεί. Τώρα είναι έτοιμες για να γεμιστούν, αλλά γι αυτό πρέπει να υπάρχει γέμιση.


Για τη γέμιση υπολογίζουμε μια μικρή χούφτα ρύζι «νυχάκι» για κάθε αγκινάρα. Στο ρύζι βάζουν τριμμένη, φρέσκια, ντομάτα και συμπυκνωμένο χυμό, ψιλοκομμένα παλιό και φρέσκο κρεμμύδι, μάραθο, βάρσαμο, λάδι χωρίς τσιγκουνιές –  η αγκινάρα το ζητά –, τυποποιημένο ζωμό λαχανικών, πιπέρι, αλάτι. Όλα αυτά τα ανακατεύουν και φτιάχνουν τη γέμιση. Με ένα κουτάλι της σούπας γεμίζουν την αγκινάρα ανάμεσα στα φύλλα της. Για κάθε αγκινάρα χρειάζονται δυο κουταλιές γέμιση. Μετά, αναλόγως τον αριθμό τους, τοποθετούν τις γεμισμένες αγκινάρες σε κατσαρόλα κανονική ή ανοιχτή με καπάκι. Βάζουν νερό τουλάχιστον μέχρι τη μέση και βράζουν τις αγκινάρες με σκεπασμένη την κατσαρόλα μέχρι να αποκολλούνται τα φύλλα μόλις τα τραβήξεις. Τότε και το ρύζι είναι έτοιμο. Μια ακόμη παραδοσιακή τελετουργία αργού φαγητού, αρχίζει. Φύλλο – φύλλο φτάνεις σιγά – σιγά στο καλό και το νόστιμο, την καρδιά της αγκινάρας που μένει μόνο με τα «μαλλιά» της που και αυτά αποχωρίζονται εύκολα και τρώγονται. Οι τελευταίες τέσσερις μπουκιές είναι η κορύφωση της νοστιμάδας  του φαγητού.