Αν δεις άνθρωπο που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, να είσαι βέβαιος πως αυτή είναι η μόνη μεγάλη ιδέα που πέρασε ποτέ από το μυαλό του.

Protopapas Mixalis

Οδυνηρές εμπειρίες παιδιών που μεγάλωσαν σε ‘οικογένειες’ ομοφυλόφιλων αποκαλύπτονται για πρώτη φορά στο δικαστήριο

  

Όπως αναφέρουν οι Washington Times, σε άρθρο τους για τις μαρτυρίες παιδιών που  μεγάλωσαν σε ‘οικογένειες’ ομοφυλόφιλων, οι καταθέσεις των περισσοτέρων παιδιών ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών που βρίσκονται στις δικογραφίες δικαστηρίων σε περιπτώσεις «γάμου» ατόμων του ιδίου φύλου, αναφέρουν ότι η αδυναμία των ‘γονέων’ τους να παντρευτούν τους έχει στερήσει τη νομική προστασία και τους παρεμπόδισε να ζουν την διαφορετικά τυπική τη ζωή τους,.

Όμως, τέσσερα ενήλικα παιδιά ομοφυλόφιλων γονέων – που ενεργούν ως «κουαρτέτο της αλήθειας» - έχουν υποβάλει τις ένορκες καταθέσεις τους στο 5^ο Εφετείο των ΗΠΑ, όπου δηλώνουν την αντίθεσή τους στους «γάμους» ατόμων του ιδίου φύλου, με αρκετά να λένε ότι το να μεγαλώνεις σε μια «οικογένεια ουράνιου τόξου» δεν είναι ούτε φυσιολογικό, ούτε ευχάριστο. Το δικαστήριο, το οποίο εξετάζει το ενδεχόμενο να διατηρήσει τη νομοθεσία για το γάμο μόνο μεταξύ άνδρα και γυναίκας στο Τέξας, τη Λουιζιάνα και το Μισισιπή, θα ακούσει τα επιχειρήματα στη Νέα Ορλεάνη την Παρασκευή.

Υπάρχουν «δύο δικαιώματα» που έχει κάθε παιδί που έρχεται σε αυτόν τον κόσμο, γράφει η Katy Faust, ένα από τα παιδιά. "Κατ’ αρχάς, το δικαίωμα στη ζωή. Δεύτερον, το δικαίωμα να έχει μια σχέση με τον πατέρα του / της και τη μητέρα».

Η Dawn Stefanowicz γράφει ότι ο «γκέι ο πατέρας της» ήταν τόσο ‘κολλημένος’ με το σεξ, ώστε όταν ήταν στο γυμνάσιο και έφερε στο σπίτι ένα συμμαθητή της, ο πατέρας της και ο εραστής του, του έκαναν συνεχώς προτάσεις για σεξ.

Η Β.Ν. Klein είπε ότι η μητέρα της και η λεσβία σύντροφός της περιφρονούσαν εντελώς τις ετεροφυλόφιλες οικογένειες και η ίδια δεν είχε ιδέα για το πώς συμπεριφέρονται καθημερινά μεταξύ τους ένας άντρας με την γυναίκα του μέχρι που πήγε σε ανάδοχη οικογένεια.

Ο Robert Oscar Lopez δήλωσε ότι οι δύο λεσβίες ‘μητέρες’ του ήταν ευσυνείδητες σχετικά με την ανατροφή του, αλλά μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο σπίτι έγινε τόσο συναισθηματικά μπερδεμένος που μπλέχτηκε στην γκέι πορνεία ως έφηβος και στις ομοφυλοφιλικές και αμφιφυλόφιλες σχέσεις ως ενήλικας.

Άλλα παιδιά βέβαια, θεωρούν ότι οι ‘οικογένειες’ ατόμων του ιδίου φύλου είναι «τυπικές αμερικανικές οικογένειες, με τις ίδιες χαρές και προκλήσεις, όπως οι οικογένειες με ετεροφυλόφιλους γονείς», αλλά το πρόβλημα είναι η «η απαγόρευση στο ‘γάμο’ των ομοφυλοφίλων που προκαλεί περιττό στιγματισμό και ταπείνωση».

«Οι οικογένειές μας θα πρέπει να αναγνωρίζονται, απλώς επειδή είμαστε άνθρωποι με τα ίδια δικαιώματα όπως όλοι οι άλλοι. Είμαστε οικογένειες, και θέλουμε να μας αντιμετωπίζουν χωρίς διακρίσεις», γράφει π.χ. η Anna Frackman.

Ένα άλλο παιδί, η Malina Simard-Halm, κατέθεσε ότι η ‘οικογένεια’ των δύο μπαμπάδων της «δεν ήταν διαφορετική από ό, τι όλες οι άλλες - παρακολουθούσαν ταινίες και έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια. Ο ένας μπαμπάς μαγείρευε, ενώ ο άλλος πήγαινε τα παιδιά στο σχολείο.

Ο Lopez όμως, λέει ότι αυτός όπως και άλλα παιδιά ομοφυλόφιλων αισθάνεται «πόνο» - και αυτό επειδή υπάρχει η «έλλειψη του βιολογικού γονέα» και όχι επειδή οι άνθρωποι δεν είχαν νόμιμο γάμο.

Μεγαλωμένος με τις θεωρίες της ‘θεολογίας της απελευθέρωσης’ που μιλούσε για «την ομορφιά των ομοφυλοφιλικών σχέσεων» οδηγήθηκε για χρόνια σε σεξουαλικούς πειραματισμούς, συμπεριλαμβανομένης των επί χρήματι σεξουαλικών σχέσεων με άνδρες.

Μια επανένωση με τον από χρόνια αποξενωμένο πατέρα του, τον οδήγησε στην απόδρασή του από την "τοξική" γκέι οικογενειακή ζωή, λέει ο Lopez, ο οποίος είναι τώρα παντρεμένος με την κοπέλα του και είναι ο ίδιος πατέρας.

Η Stefanowicz στην κατάθεσή της, λέει ότι η ζωή της ήταν κάθε άλλο παρά φυσιολογική. «Ποτέ δεν θα έχεις ένα πραγματικό σπίτι», έγραψε.

«Το οικογενειακό περιβάλλον έχει μοναδικά και μη σταθερά χαρακτηριστικά, λόγω της παρουσίας ή απουσίας των βιολογικών γονέων, νόμιμων γονιών ή κηδεμόνων και διαφορετικών σεξουαλικών συντρόφων των γονέων», γράφει η Stefanowicz, που πέρασε τα πρώτα 30 χρόνια της ζωής σχετιζόμενη με ομοφυλοφιλικές, αμφιφυλόφιλες και τρανσέξουαλ υποκουλτούρες και έχει επικοινωνήσει με δεκάδες ενήλικα παιδιά που μεγάλωσαν με ομοφυλόφιλους γονείς.

Η Stefanowicz είπε ότι «αγάπησε απόλυτα τον πατέρα της, ο οποίος πέθανε από AIDS το 1991, αλλά ο ίδιος ήταν ένας προβληματικός άνθρωπος που κακοποιούσε σεξουαλικά τόσο την ίδια όσο και τον δίδυμο αδελφό της και έφερνε αμέτρητους άνδρες στο σπίτι τους.

«Εκτέθηκα σε απροκάλυπτη σεξουαλική δραστηριότητα, όπως σοδομισμός, γυμνότητα, πορνογραφία, ομαδικό σεξ, σαδομαζοχισμό και παρόμοια», έγραψε η Stefanowicz, προσθέτοντας ότι ο πατέρας της την πήρε μερικές φορές στις "τσάρκες" του σε γκέι γκαλερί τέχνης, παραλίες γυμνιστών και δημόσια πάρκα.

Όπως και άλλες κόρες ομοφυλοφίλων με τις οποίες έχει μιλήσει, η Stefanowicz είπε ότι ένιωθε αυτή - και η θηλυκότητα της – να μην εκτιμώνται ή να επιβεβαιώνονται.

«Τελικά, αναζητούσα την αγάπη και την αποδοχή του, αλλά δεν μου επετράπη να τον εξετάσω ελεύθερα για τον τρόπο ζωής του, να του θέσω τα ηθικά επιχειρήματα ή να βλάψω τα συναισθήματά του, αλλιώς θα είχα να αντιμετωπίσω μακροπρόθεσμες επιπτώσεις», γράφει η Stefanowicz.

«Αν και δεν πιστεύω ότι όλοι οι ομοφυλόφιλοι θα είναι ντε φάκτο κακοί γονείς, γνωρίζω ότι η γκέι κοινότητα όπως την γνώρισα από κοντά, ποτέ δεν θεώρησε τα παιδιά τίποτα άλλο εκτός από ένα κομμάτι ιδιοκτησίας, ένα λάθος από το παρελθόν ή ένα πολιτικό εργαλείο», έγραψε η Klein, προσθέτοντας ότι η μητέρα της και η σύντροφός της επί 25 έτη είχαν και οι δύο πεθάνει και έτσι "δεν μπορούν να μου κάνουν κακό ξανά".

Όλο το άρθρο εδώ

Ποιοι ήταν οι σοφοί αυτοί άνθρωποι που ήρθαν από ανατολών;

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ.

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς – «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Δεκέμβριος εκδ. Άθως

Όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, Τον προσκύνησαν πρώτοι οι ποιμένες και οι σοφοί (οι αστρονόμοι) από ανατολών, δηλαδή οι πιο απλοί και οι πιο σοφοί άνθρωποι του κόσμου τούτου!

Ποιοί ήταν οι σοφοί αυτοί άνθρωποι που ήρθαν από ανατολών; Το ερώτημα μελέτησε επισταμένως ο άγιος Δημήτριος του Ροστώφ.

Λέει, λοιπόν, ότι την εποχή εκείνη υπήρχαν κάποιοι βασιλείς ορισμένων μικρότερων περιοχών ή και μεμονωμένων πόλεων στην Περσία, την Αραβία και την Αίγυπτο.
Αυτοί ήταν επίσης και ειδήμονες αστρονόμοι. Το λαμπρό άστρο, που είδαν, τους φανερώθηκε για να αναγγείλει τη γέννηση του Νέου Βασιλέως.

Κατά τον άγιο Δημήτριο του Ροστώφ το αστέρι αυτό εμφανίστηκε σ’ αυτούς εννέα μήνες πριν από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, ήτοι κατά τον χρόνο της υπερφυούς συλλήψεως Αυτού στην παρθενική μήτρα της Ύπεραγίας Θεοτόκου.
Οι σοφοί αστρονόμοι πέρασαν εννέα μήνες μελετώντας αυτό το αστέρι και προετοιμαζόμενοι για το ταξίδι το οποίο τελικώς πραγματοποίησαν. Έφτασαν στη Βηθλεέμ λίγο αφότου γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου.

Ο ένας εξ’ αυτών ονομαζόταν Μελχιώρ. Ήταν γέροντας με κατάλευκα μαλλιά και γένια. Αυτός πρόσφερε το χρυσάφι ως δώρο στον Κύριο.
Ο δεύτερος ονομαζόταν Γάσπαρ· ήταν νέος με ροδαλό πρόσωπο και αγένειος. Αυτός πρόσφερε το λιβάνι ως δώρο στον Κύριο.
Ο τρίτος ονομαζόταν Βαλτάσαρ· είχε μελαχρινή επιδερμίδα και δασύτριχη γενειάδα. Αυτός πρόσφερε ως δώρο στον Κύριο το μύρο. Αυτοί ήταν οι «μάγοι με τα δώρα».

Μπορούμε επίσης να πούμε ότι οι τρεις αυτοί σοφοί άνδρες εκπροσωπούσαν τις τρεις κύριες φυλές των ανθρώπων, που κατάγονταν από τους τρεις γιους του Νώε: Σημ, Χαμ και Ιάφεθ.
Ο Πέρσης σοφός εκπροσωπούσε τους Ιαφεθίτες, ο Άραβας τους Σημίτες και ο Αιγύπτιος τους Χαμίτες.
Έτσι μπορούμε να πούμε ότι διά μέσου των τριών αυτών, τρόπον τινά, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος προσκύνησε τον Ενανθρωπήσαντα Θεό και Κύριο!

ΠΗΓΗ

Η χαρά τού να δίνεις αντί να παίρνεις δώρα

Ὄμορφο, αἰσιόδοξο βίντεο που περιγράφει σκηνές ἀπό ἕνα κοινωνικό πείραμα, ὄπου περαστικοί καλούνται νά γίνουν ἐθελοντικά κομιστές δώρων σέ διερχόμενους ἐπισκέπτες ἐμπορικοῦ κέντρου.

Διάβρωση των Κρατών μέσω των ΜΚΟ, μετά την Ρωσία το Ισραήλ...όλοι ανησυχούν εκτός απο την Ελλάδα

Προς υιοθέτηση νέου νομοθετικού πλαισίου που θα «ξεχωρίζει» μη κυβερνητικές οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό κινείται το Ισραήλ, με την κυβέρνηση να έχει δώσει το πράσινο φως στο νομοσχέδιο.

Η αντιπολίτευση επικρίνει σφοδρά την κίνηση υποστηρίζοντας πως στρέφεται κυρίως εναντίον φιλειρηνικών οργανώσεων -ενώ το νομοσχέδιο έρχεται να προστεθεί στις δύσκολες σχέσεις με την ΕΕ, όπου και βρίσκουν χρηματοδότηση οι περισσότερες από τις οργανώσεις που επηρεάζονται.

Το νέο νομοσχέδιο, με τη βούλα της υπουργού Δικαιοσύνης Αγελέτ Σακέντ (από τον Εβραϊκό Οίκο), αυστηροποιεί τις προϋποθέσεις για «δήλωση χρηματοδότησης» των ΜΚΟ: Όσες λαμβάνουν χρηματοδότηση από το εξωτερικό για πάνω από το μισό του προϋπολογισμού τους από φορείς στο εξωτερικό, θα πρέπει να το δηλώνουν «επιθετικά» στις αναφορές τους. Μέλη τους που συμμετέχουν σε συζητήσεις σε κοινοβουλευτικές επιτροπές θα πρέπει να φορούν ειδικά «ταμπελάκια».

Το νομοσχέδιο αφορά οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από επίσημους φορείς -αντιθέτως, δεν υπάγονται στις προβλέψεις τους ομάδες που βασίζονται σε δωρεές από ιδιώτες.

Στην πρώτη κατηγορία βρίσκονται συνήθως οργανώσεις που κρατούν «φιλειρηνική στάση» στο Παλαιστινιακό, στη δεύτερη κυρίως οργανώσεις που έχουν πιο εθνικιστική στάση, όπως ενδεικτικά αναφέρει το Associated Press.

Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Ισαάκ Χέρτσογκ χαρακτήρισε το νομοσχέδιο «νόμο φίμωσης» και υποστήριξε πως «φέρνει αστυνομία σκέψης».

Χαρακτηριστικά, η εφημερίδα Haaretz μιλά για νομοσχέδιο που «μαρκάρει τις αριστερές οργανώσεις», λεγοντας πως «πρόκειται για άλλη μία απόπειρα να "πυροβοληθεί ο αγγελιαφόρος" και να τρομοκρατηθεί όποιος ασχολείται με τα ανθρώπινα δικαιώματα».

Οι υπερασπιστές του νομοσχεδίου, αντιθέτως, αντιτείνουν ότι οι ξένες κυβερνήσεις διαθέτουν επαρκείς διπλωματικούς διαύλους ώστε να περάσουν τη θέση τους και ότι η χρηματοδότηση οργανώσεων στο Ισραήλ ισοδυναμεί με ανάμειξη σε εσωτερικά ζητήματα.

πηγή

Η Ευκλείδειος λεηλασία...

 

Η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά (sic) βρήκε τη λύση του βασικού προβλήματος της χώρας, που είναι η αδυναμία 2,5 εκατ. εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα να συντηρήσουν κάτι λιγότερο από 1 εκατ.  εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα συν 3 εκατ. συνταξιούχους (2,7 εκατ. συνταξιοδοτούνται ήδη και πάνω από 300 χιλ. έχουν θεμελιώσει δικαίωμα).

Πόσα πρέπει να κερδίζει κάθε εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα έτσι ώστε να συντηρεί τον εαυτό του και την οικογένειά του και εν μέσω φόρων και εισφορών να εξασφαλίζει και τη σύνταξη ή το μισθό 1,5 ακόμη δικαιούχου;

Τα "σαΐνια" του υπουργείου των οικονομικών βρήκαν τη λύση για την άμωμο σύλληψη, έτσι ώστε να μη μειωθούν οι κύριες συντάξεις: Θα φορολογήσουν τις τραπεζικές συναλλαγές...

Προφανώς πιστεύουν και οι ίδιοι στα επικοινωνιακά τρυκ με τα οποία αποσπούν συντάξεις και ψήφους από τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Το μήνυμα είναι θα τα πληρώσουν οι τραπεζίτες ή έστω έχουν πάρε δώσε με τις τράπεζες. Ας δούμε όμως ποια είναι και η ουσία...

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ "...προκειμένου να μη γίνουν μειώσεις στις κύριες συντάξεις μελετάται η επιβολή ένας εσωτερικού φόρου Τόμπιν, ενός ειδικού τέλους που δεν θα ξεπερνά το ένα τοις χιλίοις, σε ηλεκτρονικές τραπεζικές συναλλαγές. Το ζήτημα έχει ανατεθεί σε ομάδα μελέτης, η οποία εξετάζει το είδος των συναλλαγών στις οποίες θα μπορούσε να επιβληθεί ένα είδος "εσωτερικού φόρου Τόμπιν" χωρίς να υπάρξουν υφεσιακές επιπτώσεις".

Το μέτρο αυτό μελετάται ουσιαστικά ως ισοδύναμο για να μην μειωθούν οι κύριες συντάξεις και δεδομένων των ενστάσεων των δανειστών για την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών που επιθυμεί η κυβέρνηση.

Αν π.χ. στη χώρα γίνονται κάθε χρόνο τραπεζικές συναλλαγές 100 δισ. ευρώ, τα 100 εκατ. θα εισπράττονται από το κράτος για την ενίσχυση των συντάξεων. Τα 100 εκατ. είναι μια σταγόνα στον ωκεανό των 30 δισ. ευρώ συντάξεων το χρόνο.

Επιπλέον η επιβάρυνση των τραπεζικών συναλλαγών θα αυξήσει τη διάθεση αποφυγής συναλλαγών μέσω των τραπεζών οι οποίες ήδη είναι οι ακριβότερες στην Ευρώπη.  Η απόφαση αυτή έρχεται σε αντίθεση με την άλλη στρατηγική απόφαση της κυβέρνησης να αυξήσει τις συναλλαγές εκτός μετρητών για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

Η περαιτέρω επιβάρυνση των τραπεζικών συναλλαγών οδηγεί σε περαιτέρω κίνητρα αποφυγής των τραπεζικών συναλλαγών και των συναλλαγών με μετρητά.

Όταν μια παρέα σε μια ταβέρνα αν δεν κόψει απόδειξη και δεν πληρώσει μέσω τραπέζης με κάρτα μπορεί να πληρώσει το μισό λογαριασμό και ο επιχειρηματίας και ο πελάτης κερδίζουν αμφότεροι, αυτό θα πράξουν και αυτό πράττουν σίγουρα.

Η εφαρμογή του μέτρου της φορολόγησης των τραπεζικών συναλλαγών επί της ουσίας είναι η αφαίρεση 100 εκατ. ευρώ από κάποιους και η απόδοσή τους σε κάποιους άλλους.  

Πρόκειται γι’ άλλο ένα μέτρο οι αρνητικές συνέπειες του οποίου θα είναι μεγαλύτερες από τα προβλήματα που υποτίθεται πως θα λύσει. Αυτό όμως δεν τους νοιάζει, όπως δεν ένοιαζε και τους προηγούμενους κυβερνήτες.

Η αύξηση των φόρων, των εισφορών και των πάσης φύσεως επιβαρύνσεων υπέρ τρίτων έχουν κάνει την Ελλάδα την ακριβότερη χώρα της Ευρώπης με τους χαμηλότερους μισθούς στη Δυτική Ευρώπη.

Ήδη για να γλυτώσουν, δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έχουν φύγει εκτός Ελλάδας. Αυτό σημαίνει απώλεια θέσεων εργασίας και φορολογικών εσόδων.

Αυτό επί της ουσίας σημαίνει πως προκειμένου να αποφύγουν σήμερα να κόψουν 20-30% τις συντάξεις ή να μειώσουν τις πρόωρες, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να μειωθούν αύριο κατά 40-50% οι συντάξεις.

Ο στόχος όσων μας κυβερνούν είναι να τα μπαλώσουν έτσι ώστε να βγουν οι επόμενοι μήνες. Μετά κάποιος άλλος υπουργός που θα πάρει τη θέση του τωρινού ας τρέχει να βρει λύση.

Για του λόγου το αληθές...

Φέτος την περίοδο των γιορτών όλοι θα παρατήρησαν την αυξημένη κίνηση στους δρόμους και στα εμπορικά καταστήματα. Μετά από πολλά χρόνια τα μποτιλιαρίσματα επανήλθαν σε πολλές οδικές αρτηρίες της πρωτεύουσας. Τις ημέρες των γιορτών ήταν δύσκολο να βρει κάποιος θέση σε ταβέρνες, μπαρ και χειμερινά θέρετρα.

Η ανάληψη δεκάδων δισ. ευρώ από τις τράπεζες και η φύλαξή τους στα στρώματα κάνει πιο εύκολη τη δαπάνη τους.

Επιπλέον μετά τα capital controls οι συναλλαγές με πλαστικό χρήμα έχουν τετραπλασιαστεί. Φέτος θα περίμενε κανείς αύξηση του τζίρου στην αγορά.

Παρά ταύτα τα στοιχεία της αγοράς είναι διαφορετικά. Ιδού το σχετικό ρεπορτάζ: "Η Κυριακή, 20 Δεκεμβρίου "ήταν, κατά γενική ομολογία, μακράν η καλύτερη σε επισκεψιμότητα, Κυριακή του 2015, σε μικρές και μεγάλες αγορές και πόλεις σε όλη την Ελλάδα, εκτιμά το Ινστιτούτο Εμπορίου και Υπηρεσιών (ΙΝ.ΕΜ.Υ.) της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας σε έρευνα που διενέργησε για τη κίνηση και το τζίρο των τριών Κυριακών του Δεκεμβρίου. Ωστόσο, όπως αναφέρει η ΕΣΕΕ ο τζίρος του Δεκεμβρίου 2015 ήταν μικρότερος κατά 8,3% από το Δεκέμβριο 2014 και ειδικότερα εκτιμάται στα 3,22 δισ. ευρώ, έναντι των 3,51 δισ. ευρώ το περασμένο έτος και τα 5,6 δισ. ευρώ τζίρου το 2009 όπου παρατηρείται μείωση 42%...".

Είναι φανερό πως στην  κυβέρνηση δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν είτε να πρόκειται περί... άσχετων οι οποίοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται ή παριστάνουν τους... άσχετους  προκειμένου να κερδίσουν μερικούς μήνες νομής της εξουσίας.

Το πιθανότερο είναι να λαμβάνουν χώρα και τα δύο, όπως ακριβώς στη ζωή είθισται να λαμβάνουν χώρα όλα μαζί και ταυτοχρόνως εν αταξία.

Μια  έννοια μέτρησης της αταξίας στη φύση είναι η εντροπία. Η μέγιστη τιμή της εντροπίας αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση και ισοδυναμεί με το τέλος του σύμπαντος. Κάπου εκεί κοντά πρέπει να βρισκόμαστε σε σχέση με το σύμπαν της μεταπολίτευσης...

Τουτέστιν, δουλειά δεν είχε ο Ευκλείδης... ονειρευόταν φόρους.
 Του Κώστα Στούπα

Ξεσηκώθηκαν οι μουσουλμάνοι στο Λασίθι και έκαναν διαδήλωση φωνάζοντας "Αλλάχ Ακμπάρ" εν μέσω Χριστουγέννων

Οι μουσουλμάνοι ξεσηκώθηκαν στην Κρήτη και έκαναν διαδήλωση στο κέντρο του Αγίου Νικολάου στο Λασίθι φωνάζοντας “Αλλάχ Ακμπάρ” τις ημέρες που ο ελληνικός λαός γιόρταζε τα Χριστούγεννα. Πρόκειται για ακόμη μία ένδειξη πώς οι μουσουλμάνοι που ήρθαν στην Ελλάδα ως λαθρομετανάστες οργανώνονται και μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποτελέσουν υποχείρια τζιχαντιστών ή των Τούρκων και απειλή κατά των Ελλήνων.
Στο βίντεο μάλιστα που αναρτήθηκε σε τοπικά μέσα ενημέρωσης είναι ξεκάθαρο ότι οι δεκάδες μουσουλμάνοι που ξεχύθηκαν στο κέντρο του Αγίου Νικολάου βρίσκονται υπό την καθοδήγηση ορισμένων άλλων, που τους καλούν να αναφωνήσουν πώς “ο Αλλάχ είναι μεγάλος” που ουδείς γνωρίζει ποιος είναι ο ρόλος τον οποίο επιτελούν. Πάντως τυχαίο γεγονός δεν είναι.
Η πορεία των μουσουλμάνων, οι οποίοι κρατούσαν πράσινες σημαίες έγινε με αφορμή την ημέρα της γέννησης του ψευτοπροφήτη Μωάμεθ και σύμφωνα με πληροφορίες πρόκειται κυρίως για Πακιστανούς που διαμένουν στην Κρητική πόλη. Κανείς όμως δεν είναι σε θέση να ξέρει αν ανάμεσα σε αυτούς έχουν παρεισφρήσει τζιχαντιστές ή και οι ίδιοι αν βρίσκονται νόμιμα στη χώρα και με ποιο σκοπό.
Το γεγονός δε ότι η πορεία έγινε τις ημέρες των Χριστουγέννων και μάλιστα, όπως αναφέρουν πληροφορίες με τη συναίνεση των τοπικών παραγόντων, συνιστά πρόκληση σε βάρος των Ορθοδόξων Ελλήνων. Θα μπορούσε να τους διατεθεί ένας χώρος που να κάνουν την προσευχή τους απευθυνόμενοι στη Μέκκα της Σαουδικής Αραβίας και να λήξει εκεί το ζήτημα χωρίς πορείες και πανηγύρια.
Οι Έλληνες μάλιστα, όπως διακρίνεται και στο βίντεο κοιτούν αποσβολωμένοι από τα μπαλκόνια των σπιτιών τους το θέαμα και αναρωτιούνται πόσο κοντά βρίσκεται ο κίνδυνος να δημιουργηθούν σε περιοχές της χώρας θύλακες τζιχαντιστών ή φανατικών μουσουλμάνων που θα αρχίσουν να στρέφονται εναντίον τους.
Σημειώνεται πώς η ενέργεια αυτή έγινε στην Κρήτη, σε ένα νησί και μία περιοχή που οι πολίτες της δύσκολα μπορούν να ανεχθούν και να δεχθούν κάτι... ξένο και όχι σε κάποιο από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου που κατακλύζεται από τις ορδές των λάθρο και των προσφύγων που φθάνουν καθημερινά.
Ακόμη και οι μουσουλμάνοι που τολμούν να διαδηλώσουν μέσα στα Χριστούγεννα αν δεν έχουν σχέση με τους τζιχαντιστές, τι γίνεται με την Τουρκία που δεν αφήνει καμία “παρέα” μουσουλμάνων ανεκμετάλλευτη;
Έχουμε θέσει πολλάκις το θέμα του κινδύνου της εθνικής ασφάλειας από τις καραβιές των λαθρο που φθάνουν όχι μόνο τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα, αλλά τα τελευταία χρόνια. Κάποιοι όμως επιμένουν να κωφεύουν ενώ βλέπουν την απειλή να πλησιάζει.

Δείτε το βίντεο εδω

Αγιορείτες Πατέρες του 19ου αιώνος

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Στὴν παροῦσα β´ ἔκδοση τῆς συλλογῆς αὐτῆς τῶν Ἀθωνιτῶν Πατέρων –καὶ ὑπὸ τὸν νέο τίτλο Ἁγιορεῖτες Πατέρες τοῦ ΙΘ´αἰῶνος– κρίθηκε προτιμότερο νὰ ἐκδοθοῦν οἱ βίοι σὲ σειρὰ πέντε τόμων μικροῦ σχήματος, μὲ σκοπὸ τὴν εὐχερέστερη καὶ λειτουργικότερη χρήση τους ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες τῆς ὁσιακῆς ἀθωνικῆς πνευματικότητος. Δόθηκε ἐπίσης ἰδιαίτερη προσοχὴ στὴν τήρηση τοῦ γλωσσικοῦ ὕφους καὶ τῆς ὀρθογραφίας τῶν κειμένων τῆς α´ ἐκδόσεως –Βίοι Ἀθωνιτῶν τοῦ ΙΘ´ αἰῶνος, τόμοι Α´ καὶ Β´, Ὁρμύλια 1995– ἐνῶ τόσον ἡ Εἰσαγωγὴ ὅσο καὶ οἱ Βίοι ἐμπλουτίσθηκαν μὲ ἐπιπλέον σχόλια ὑπὸ μορφὴν ὑποσημειώσεων.

Ἡ εἰκαστικὴ διακόσμηση τῆς σειρᾶς –ἀπὸ χαρακτικὲς ἀποτυπώσεις πύργων τοῦ Ἁγίου Ὄρους– ὀφείλεται στὸν ἐξαίρετο χαράκτη Μάρκο Καμπάνη, τὸν ὁποῖο καὶ ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ εὐχαριστοῦμε θερμά.(indiktos).

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1. ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ.

Οἱ Τοῦρκοι κατακτηταί, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, εἶχαν σεβασθῆ τὰ ἀρχαία προνόμια τοῦ ἁγιωνύμου Τόπου, τὸν ἐχρησιμοποίησαν ὅμως ὡς ἀνεξάντλητη πηγὴ ἐσόδων γιὰ τὸν ἀνεφοδιασμὸ τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ.

Κατὰ τὸν 17ον καὶ 18ον αἰῶνα οἱ φορολογικὲς πιέσεις ηὐξάνοντο συνεχῶς καὶ τὰ Μοναστήρια ἐπεβίωσαν τελικῶς μὲ τὶς γενναιοδωρίες τῶν χριστιανικῶν λαῶν, καὶ μάλιστα τῶν Παραδουνάβιων ἡγεμονιῶν. Σὺν τῷ χρόνῳ τὰ Ἁγιορείτικα Μοναστήρια ἀπέκτησαν πολλὰ κτήματα, χρησιμοποιοῦσαν ὅμως τὰ ἔσοδά τους γιὰ τὴν καταβολὴ τῶν φόρων. Παρὰ ταῦτα, κάθε χρόνο τὰ χρέη διωγκοῦντο, οἱ δὲ μοναχοὶ ἦσαν ἀναγκασμένοι νὰ ἐξέρχονται συνεχῶς γιὰ ἐράνους καὶ διοικητικὲς ὑποθέσεις, μὲ ἀρνητικὲς ἀσφαλῶς ἐπιπτώσεις γιὰ τὴν πνευματική τους ζωή. Οἱ αὐξανόμενες αὐτὲς οἰκονομικὲς πιέσεις καὶ ἡ γενικὴ κατάῤῥευσις τῶν χριστιανικῶν ἠθῶν, ἐξηγοῦν τὴν λειψανδρία τῆς ἐποχῆς αὐτῆς, ἡ ὁποία δὲν ἐπέτρεπε τὴν κανονικὴ λειτουργία τῶν μεγάλων Μονῶν.

Ἡ κατάστασις εἶχε ὡς συνέπεια τὴν ἐξαφάνιση τοῦ θεσμοῦ τοῦ Ἡγουμένου καὶ τὴν γενικὴ ἐφαρμογὴ τῆς ἰδιοῤῥυθμίας. Αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς, ποὺ ἦταν ἀνέκαθεν φυσικὸς γιὰ τοὺς ἐρημίτας καὶ κελλιώτας, ἐφαρμόζεται πλέον στὰ Μοναστήρια ὡς ἀναγκαία προσαρμογὴ στὶς δυσκολίες τῶν καιρῶν. Ἡ ἰδιοῤῥυθμία τῶν Μονῶν Λαύρας, Ἰβήρων καὶ Βατοπεδίου γενικεύθηκε βαθμηδὸν σὲ ὅλα τὰ Μοναστήρια κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ 17ου αἰῶνος, μὲ φυσικὴ συνέπεια τὴν χαλάρωση τῶν μοναχικῶν καθηκόντων.

Τὴν αὔξηση τῶν χρεῶν ἀκολουθοῦσε καὶ ἡ πνευματικὴ παρακμὴ τῶν Μοναστηριῶν, ὥστε οἱ μοναχοὶ ποὺ προσήρχοντο στὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ ἐνθέους ἀναζητήσεις καὶ μυστικὰς ἐφέσεις, προτιμοῦσαν νὰ ἐγκατασταθοῦν στὰ διάσπαρτα σὲ ὅλο τὸ Ὄρος χίλια περίπου Κελλιά, καὶ ἰδιατέρως στὴν λεγομένη Ἔρημο, πρὸς τὸ νότιο μέρος τῆς χερσονήσου.

Ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 17ου καὶ καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 18ου αἰῶνος παρατηρεῖται μία τάσις νὰ συγκεντρώνονται οἱ κελλιῶται σὲ οἰκισμούς, μὲ ναὸ στὸ κέντρο, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν τὴν ὀνομασία τῆς «Σκήτης», γιὰ νὰ τονισθῆ ἡ σχέσις μὲ τὸν ἀρχαῖο τύπο διαβιώσεως τῶν μοναχῶν τῆς Αἰγύπτου.

Ἡ πρώτη ὀργανώμενη Σκήτη ἦταν τῆς Ἁγίας Ἄννης, μὲ ναὸ κτισμένο ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Διονύσιο Γ΄ (1680), ἡ ὁποία μετὰ ἀπὸ σύντομο χρονικὸ διάστημα  ἀριθμοῦσε περὶ τὰ ἑξήκοντα Κελλιὰ καὶ παρουσίαζε ἔντονη ζωὴ ἀσκήσεως καὶ προσευχῆς. Κατὰ τὰ μέσα τοῦ 18ου αἰῶνος ὀργανώθησαν ἐπίσης ἡ Σκήτη τοῦ Προδρόμου τῆς Μονῆς Ἰβήρων (1734), τῶν Καυσοκαλυβίων (1745), τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὴν περιοχὴ τοῦ Βατοπεδίου (1755), καθὼς καὶ ἡ Νέα Σκήτη ἐξαρτώμενη ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παύλου (1757).

Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ οἱ Σκῆτες καὶ τὰ Κελλιὰ τῆς ἐρήμου δὲν προσέφεραν μόνον εὐνοϊκὲς ἀσκητικὲς συνθῆκες, ἀλλὰ ἔγιναν καὶ ἑστίες προκαταρτίσεως πολλῶν Νεομαρτύρων. Κατὰ τὸν 18ον αἰῶνα καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου, περίπου τριάντα Νεομάρτυρες, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον νέοι στὴν ἡλικία, ἑτοιμάσθηκαν ἐκεῖ «διὰ τὸν κατὰ Χριστὸν θάνατον», μέσῳ ὑπερμέτρων ἀσκητικῶν ἀγώνων, ὑπὸ τὴν καθοδήγηση ἔμπειρων πνευματικῶν καὶ ἀλειπτῶν Μαρτύρων. Ἐρχόμενοι στὸ Ἅγιον Ὄρος γιὰ νὰ εὕρουν τόπο μετανοίας, ἡ καρδία των σύντομα ἀνεφλέγετο ἀπὸ τὸ πῦρ τοῦ θείου ἔρωτος, καὶ ἡ ἄσκησις ἔτρεφε μέσα τους ἄσβεστον τὸν πόθον τοῦ μαρτυρίου. Τὸ ζωντανὸ παράδειγμα τοῦ ζήλου καὶ τῆς ἀποφασιστικότητος αὐτῶν τῶν ἡρώων τῆς πίστεως, δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ ἐπιδράσει βαθιὰ στοὺς συνασκητάς των, ἀλλὰ καὶ ἐν γένει στὸ Ἅγιον Ὄρος, καλλιεργῶντας ἕνα μαρτυρικὸ φρόνημα καὶ μία ἔφεση γιὰ ἀσκητικὰ παλαίσματα.

2. ΔΥΟ ΠΡΟΦΗΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ: ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΠΑΪΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ ΚΑΙ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Σπουδαῖο ῥόλο γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση τοῦ 18ου αἰῶνος διεδραμάτισε ἐπίσης ἡ ἔκδοσις καὶ ἡ μελέτη τῶν πατερικῶν συγγραμμάτων, ἰδιατέρως δὲ τῶν ἀσκητικῶν καὶ νηπτικῶν Πατέρων. Δύο μεγάλες πρωτοποριακὲς προσωπικότητες ἐκφράζουν αὐτὸ τὸ Φιλοκαλικὸ κίνημα: ὁ Ὅσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (1722-1794) καὶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (1749-1809).

Ὁ Παΐσιος, μετὰ ἀπὸ μερικὰ χρόνια ἀσκητικῆς ζωῆς στὶς Σκῆτες τῆς Ῥουμανίας, νεαρὸς ἀκόμη, ἔφθασε τὸ 1746 στὸν Ἄθωνα, ἀλλὰ δὲν βρῆκε κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν του πνευματικὸν πατέρα, οὔτε ἀνεπτυγμένες γνώσεις τῶν πατερικῶν συγγραμμάτων στοὺς μοναχοὺς ποὺ συνήντησε, ἂν καὶ τότε στὸ Ὄρος ζοῦσαν λαμπροὶ ἀσκηταί, ὅπως ὁ Ὅσιος Ἀκάκιος ὁ Καυσοκαλυβίτης (†1740). Τὸ ἴδιο ἔπραξε καὶ ὁ Ὅσιος Νικόδημος ἀργότερα, καθ’ ὅσον καὶ αὐτὸς δὲν ἤθελε νὰ ἀναμιχθῆ στὴν ταραχώδη καὶ ἐμμέριμνη ζωὴ τῶν Κοινοβίων· γι’ αὐτὸ ἐγκαταστάθηκε σὲ Καλύβα τῆς Καψάλας, ἐξάρτημα τῆς Μονῆς Παντοκράτορος στὴν περιοχὴ τῶν Καρυῶν, καὶ ζῶν ἐν ἐσχάτῃ πτωχείᾳ, ἐπιδόθηκε στὸν ἀγῶνα τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Ἡ ἔλλειψις πνευματικοῦ ὁδηγοῦ παρεκίνησε τὸν Παΐσιο νὰ ἀναζητήσει μὲ ἔνθερμο ζῆλο τὰ συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων, τὰ ὁποῖα σποραδικὰ καὶ λανθασμένα ἦσαν μεταφρασμένα στὴν σλαβονικὴ γλῶσσα.

Ἡ ἀσκητικὴ ζωὴ καὶ ἡ καλλιέργεια τῆς νοερᾶς προσευχῆς τοῦ Παΐσιου Βελιτσκόφσκι ἔγιναν γνωστά, καὶ σύντομα προσῆλθαν σ’ αὐτὸν πλείστοι μοναχοί, Μολβαδοὶ καὶ Ῥῶσοι, ζητῶντας νὰ τοὺς διδάξει τὴν«τέχνην τῶν τεχνῶν καὶ ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν», καὶ παρὰ τὴν θέλησή του δημιουργήθηκε μία ἀδελφότητα, ἡ ὁποία ἐγκαταστάθηκε στὸ Κελλὶ τοῦ Προφήτου Ἠλιού· τὸ 1764 αὐτὸ μετετράπη σὲ Σκήτη, ὅπου ζοῦσαν Ῥῶσοι καὶ Ῥουμάνοι κατὰ τὸ κοινοβιακὸ σύστημα. Οἱ ἀκολουθίες ἐτελοῦντο στὶς δύο γλῶσσες, καὶ ἰδιαιτέρα σημασία ἐδίδετο στὴν νοερὰ προσευχὴ καὶ στὴν μελέτη τῶν νηπτικῶν κειμένων. Ὁ Γέρων Παΐσιος εἶχε μάθει τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες γιὰ τὴν εὕρεση καὶ ἀντιγραφὴ πατερικῶν κειμένων ἀπὸ χειρόγραφα, τὰ ὁποῖα εὑρίσκοντο παραμελημένα καὶ ἄγνωστα ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους μοναχούς.

Ὅταν ἡ συνοδία τοῦ π. Παϊσίου ἀριθμοῦσε περὶ τὰ πενήντα μέλη, ἀναγκάσθησαν νὰ ἀναχωρήσουν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ νὰ καταφύγουν ἀρχικῶς στὴν Βλαχία καὶ ἔπειτα στὶς Μονὲς Σέκου καὶ Νεὰμτς τῆς Μολβαδίας· κατὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς τοῦ Γέροντος ἡ ἀδελφότης ἔφθασε τοὺς χιλίους μοναχούς. Ὅλο τὸν ἐλεύθερο χρόνο του τὸν δαπανοῦσε ὁ Παΐσιος στὴν μετάφραση τῶν νηπτικῶν κειμένων, τὰ ὁποῖα ἐπίσης ἑρμήνευε στοὺς ἀδελφούς. Τὰ βιβλία, ποὺ ἑτοιμάσθηκαν καὶ ἐκδόθηκαν ἀπὸ τὸν ἴδιο ἢ ἀπὸ μαθητάς του στὸ Νεάμτς, ἀποτελοῦν σπουδαία προσφορὰ στὴν σλαβικὴ πατερικὴ γραμματεία καὶ ἔγιναν ἀφετηρία τῆς μεγάλης ἀφυπνίσεως τοῦ σλαβικοῦ μοναχισμοῦ κατὰ τὸν 19ον αἰῶνα.

Μερικὰ χρόνια ἀργότερα (1776), ὅταν εἰσῆλθε στὴν Μονὴ τοῦ Ὁσίου Διονυσίου ὁ Ἅγιος Νικόδημος, μὲ τὸν ἴδιο φιλόσιο πόθο νὰ ἀκολουθήσει τὴν παραδεδομένη ἀσκητικὴ τρίβο, ἄκουσε γιὰ τὸν μέγα Γέροντα Παΐσιο, ποὺ ἐδίδασκε τὴν τέχνη τῆς νοερᾶς προσευχῆς σὲ ὅλο τὸ πλῆθος τῶν μοναχῶν στὴν Μολδαβία, καὶ προσπάθησε νὰ τὸν συναντήσει. Ἡ σκέψις του ἦταν νὰ παραμείνει καὶ νὰ μαθητεύσει στὸν διδάσκαλο τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Τρικυμία ὅμως ἔῤῥιξε τὸ πλοῖο στὴν Θάσο, καὶ ὁ νέος ἀσκητής, ὑπήκοος στὸ σημεῖο τῆς θείας προνοίας, ἀπεφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἔτσι, ἐγκαταστάθηκε στὴν περιοχὴ τῆς Καψάλας καὶ ἐκεῖ ἐπὶ χρόνια ἀσχολήθηκε μὲ τὴν μελέτη τῶν πατερικῶν συγγραμμάτων καὶ μὲ τὴν νοερὰ προσευχή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκδώσει ἐντυπωσιακὴ σειρὰ βιβλίων -μία πλήρη ἐκκλησιαστικὴ βιβλιοθήκη- τὰ ὁποῖα παραμένουν μέχρι σήμερα ὡς βάσις καλλιέργειας τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος, μὲ κορυφὴ τὴν νηπτικὴ καὶ νοερὰ ἐργασία.

Τὸ παράλληλο ἔργο τῶν Ὁσίων Παϊσίου καὶ Νικοδήμου μπορεῖ νὰ θεωρηθῆ ὡς προφητικὸ μήνυμα κατὰ τὴν ζοφώδη αὐτὴ ἐποχὴ καὶ ὡς ῥίζα τῆς καρποφορίας τῶν ἑπομένων γενεῶν.

3. ΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ

Ἡ ἔρις τῶν λεγομένων Κολλυβάδων, ἡ ὁποία ἀπὸ τὸ 1754 διετάραξε τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους -ἐξ ἀφορμῆς τῶν μνημοσύνων πού, γιὰ πρακτικὲς ἀνάγκες, ἐτελοῦντο Κυριακὴ ἀντὶ Σαββάτου ἀπὸ τοὺς μοναχοὺς τῆς Ἁγίας Ἄννης- ἔπαιξε καὶ αὐτὴ σημαντικὸ ῥόλο στὴν πνευματικὴ ἱστορία τοῦ ἑπομένου αἰῶνος. Πέρα ἀπὸ τὸ σχετικὰ ἀσήμαντο θέμα τῶν μνημοσύνων, ἀντεμάχοντο δύο τάσεις: ἡ μία ἔκλινε πρὸς τὴν προσαρμογὴ τῶν θεσμῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως στὶς ἀνάγκες τοῦ συγχρόνου βίου καὶ ὅλες τὶς συνέπειές της· ἡ ἄλλη, τῶν Κολλυβάδων, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη (†1784) πρώην διευθυντὴ τῆς Ἀθωνιάδος Ἀκαδημίας, τὸν Ἀθανάσιο Πάριο (1813), τὸν Ἅγιο Μακάριο Νοταρᾶ πρώην ἐπίσκοπο Κορίνθου (†1805) καὶ τὸν Ὅσιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, ὑπερασπίζετο τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν γνησία ἐπιστροφὴ στὶς πατερικὲς παραδόσεις, καὶ ἦταν συνηφασμένη μὲ τὴν συχνὴ θεία Κοινωνία καὶ τὴν νοερὰ προσευχή.

Μετὰ τὴν ἐκδίωξη τῶν πλέον δυναμικῶν Κολλυβάδων ἀπὸ τὸ Ὄρος, τὸ μήνυμά των διαδόθηκε κυρίως στὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου (ἰδιαιτέρως στὴν Σκιάθο, Χίο καὶ Πάρο) σὲ Μοναστήρια ποὺ ἔγιναν ἑστίες πνευματικῆς ζωῆς καὶ τῶν ὁποίων οἱ εὐεργετικὲς ἐπιδράσεις ἐκτείνονται μέχρι σήμερα. Στὸν Ἄθωνα κατέπαυσε ἡ διαμάχη περὶ τῶν μνημοσύνων, καὶ σὲ πολλοὺς μοναχοὺς ἔμεινε τὸ εὐργετικὸ πνεῦμα ποὺ καλλιέργησαν οἱ Κολλυβάδες, τῆς ἐπιστροφῆς δηλαδὴ στὴν βιοτὴ τῶν παλαιῶν ἡσυχαστῶν Πατέρων.

4. Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Ἡ αὐγὴ τοῦ 19ου αἰῶνος βρῆκε τὸ Ἅγιον Ὄρος σὲ μία εὐνοϊκὴ κατάσταση, μοναδικὴ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Ἁλώσεως. Τὰ Μοναστήρια ἀνοικοδομοῦντο καὶ εἶχαν σχετικὴ οἰκονομικὴ εὐρωστία· μερικὰ ἀπὸ τὰ Ἰδιόῤῥυθμα ἐπανήρχοντο στὴν κοινοβιακὴ ζωή, κυκλοφοροῦσαν δὲ πνευματικὰ βιβλία, ὅπως ἡ Φιλοκαλία, ὁ Εὐργετινός, ἡ Κλῖμαξ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, τὰ ἔργα τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, καὶ τοῦ Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, τὰ ὁποία ἔτρεφαν τὸν ζῆλο τῶν μοναχῶν. Τὸ μαρτυρικὸ φρόνημα καὶ τὰ ἀσκητικὰ παλαίσματα εἶχαν ἑτοιμάσει τὸ ἔδαφος στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας γιὰ πλούσια πνευματικὴ ἄνθηση. Ἡ ἐλπιδοφόρος ὅμως αὐτὴ περίοδος διεκόπη ἀπότομα ἀπὸ τὶς ὀλέθριες συνέπειες ποὺ εἶχε ἡ ἀνάμιξις τῶν Ἁγιορειτῶν στὴν ἐξέργεση τῆς Χαλκιδικῆς τὸ 1821.

Μετὰ τὴν ἧττα καὶ τὸν διασκορπισμὸ τῶν ἐπαναστατῶν, οἱ Ἁγιορεῖται ἀναγκάσθηκαν νὰ παραδώσουν τὸν ἱερὸ Τόπο στοὺς Τούρκους· ὁ στρατὸς εἰσχώρησε στὸ Ὄρος καὶ ἐπιδόθηκε σὲ βιαιοπραγίες καὶ πρωτοφανεῖς καταστροφές. Τότε οἱ περισσότεροι μοναχοὶ κατάφεραν νὰ φύγουν μὲ τὰ πολυτιμότερα κειμήλια, ὄσοι δὲ ἔμειναν -ἀρχικῶς περίπου χίλιοι καὶ ἀργότερα περὶ τοὺς πεντακοσίους- ὑπέστησαν τὰ πάνδεινα ἀπὸ τοὺς Τούρκους στρατιώτας, οἱ ὁποῖοι κατέλαβαν τὰ ἐρημωμένα Μοναστήρια, μετέτρεψαν τὶς ἐκκλησίες σὲ ταύλους καὶ βεβήλωσαν ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπὸ τὰ ἱερὰ ἀντικείμενα.

Ὁ ἀρχικὸς σκοπὸς τοῦ Μεχμὲν Ἐμὶν ἢ Ἀβδοὺλ πασᾶ ἦταν νὰ ἐξολοθρεύσει ὅλους τοὺς μοναχούς, ἀλλὰ κατόπιν ἐπεμβάσεως τοῦ σουλτάνου ἀσφαλίσθηκε ἡ ζωὴ τῶν πατέρων, μὲ τὴν προϋπόθεση νὰ ἐργάζονται γιὰ τὴν συντήρηση τῶν τετρακοσίων ἤ, κατ’ ἄλλες πηγές, τριῶν χιλιάδων στρατιωτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐγκατεστάθησαν στὸ Ὄρος. Οἱ βιογραφίες μερικῶν Πατέρων τοῦ παρόντος βιβλίου δίδουν λεπτομέρειες γιὰ τὶς ἀπερίγραπτες δυσκολίες τὶς ὁποῖες ἀντιμετώπισαν οἱ μοναχοί.

Στὴν Μεγίστη Λαύρα, οἱ Τοῦρκοι αἰχμαλώτισαν τοὺς Γέροντας τῶν Κελλίων τῆς ἐρήμου καὶ τοὺς ἔκλεισαν στὸν πύργο σὲ ἀθλία κατάσταση. Οἱ μοναχοὶ ἦσαν ἀναγκασμένοι νὰ ὑπηρετοῦν τοὺς στρατιώτας ὡς δοῦλοι, καὶ ἡ ἀνέχεια ἔφθασε σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε, γιὰ νὰ ἀναπληρώσουν τὴν ἔλλειψη ἀλεύρου, ἔτριβαν σαπισμένα κάστανα, τὰ ἀνεμίγνυαν μὲ χόρτα καὶ ἑτοίμαζαν ψωμί, μὲ τὸ ὁποῖο μόνο κάποιος ποὺ λιμοκτονεῖ θὰ μποροῦσε νὰ τραφῆ. Τὰ βάσανά τους δὲν προήρχοντο μόνο ἀπὸ τοὺς Τούρκους στρατιώτας, ἀλλὰ ὑπέφεραν μυρίους κινδύνους καὶ ἀπὸ τοὺς ληστὰς καὶ πειρατάς, οἱ ὁποῖοι κατέφθαναν πρὸς λείαν στὸν Ἄθωνα.

Μετὰ τὴν ἔναρξη τῆς ἐπαναστάσεως στὴν Χαλκιδική, πολλοὶ χωρικοὶ μὲ τὰ γυναικόπαιδα μπῆκαν στὸ Ὄρος γιὰ νὰ σωθοῦν. Ὅταν ἐπέστρεψαν στὰ χωριά τους, τὰ βρῆκαν λεηλατημένα, ὁπότε ἔγιναν λησταί, στρεφόμενοι κυρίως ἐναντίον τῶν Ἁγιορειτῶν, ποὺ παλαιότερα τοὺς εἶχαν προσφέρει καταφυγή. Γιὰ τοὺς πατέρας τῆς ἐρήμου ἡ κατάστασις ἦταν περισσότερο ὀδυνηρή, διότι πουθενὰ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ζήσουν μὲ ἀσφάλεια τὴν ποθουμένη ἡσυχία. Κάθε στιγμὴ ὑπῆρχε πιθανότης νὰ τοὺς ἐπιτεθοῦν λησταὶ καὶ νὰ τοὺς χτυπήσουν ἀνελεημόνως, προκειμένου νὰ τοὺς πάρουν χρήματα, τὰ ὁποῖα οἱ ἴδιοι προφανῶς δὲν εἶχαν.

Μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ χρόνια μαρτυρίου, ὁ στρατὸς ἀνεχώρησε ἐν τέλει τὴν Κυριακὴ τῆς Διακαινησίμου τοῦ 1830, ἀφήνοντα τὸ Ἅγιον Ὄρος σὲ κατάσταση χειρότερη ἀπὸ κάθε ἄλλη στὴν μακραίωνη ἱστορία του. Ἡ ἡμέρα αὐτή, ποὺ συνεχίζει νὰ τιμᾶται στὰ Μοναστήρια, ἐγκαινίασε μία νέα περίοδο πραγματικῆς ἀνασυγκροτήσεως. Στὰ χρόνια ποὺ ἀκολουθήσαν, ἐπανῆλθαν οἱ ἐκφυγόντες μοναχοὶ στὸ ἁγιώνυμον Ὄρος -ὅσοι τουλάχιστον ἀπέμειναν ἀπὸ τὶς περιπέτειες ποὺ ὑπέστησαν-, καὶ ἀπὸ τὴν τέφρα τῶν Μοναστηριῶν καὶ τῶν Κελλιῶν ἄρχισαν νὰ βλαστάνουν νέα ἄνθη εὔοσμα, ἐκ τῶν ὁποίων μερικὰ παρουσιάζονται στὴν σειρὰ αὐτή.

5. ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΡΩΣΣΟΙ

Παράλληλα μὲ τὴν προσέλευση νέων Ἑλλήνων μοναχῶν στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀπὸ τὸ 1835 ἄρχισαν νὰ προσέρχονται διαρκῶς περισσότεροι Σλάβοι μοναχοὶ καὶ ἰδιαιτέρως Ῥῶσοι.

Ἀπὸ τὸ 1808, τὰ μέτρα τοῦ τσάρου Ἀλεξάνδρου Β΄ ὑπὲρ τῶν Μοναστηριῶν εἶχαν προκαλέσει τὴν ἐπιστροφὴ τῶν μοναχῶν –ποὺ κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν μεταῤῥυθμίσεων τῆς Αἰκατερίνης Β΄ εἶχαν καταφύγει στὴν Ῥουμανία- καὶ τὴν ἐπάνδρωση ἢ ἵδυση πολλῶν Μονῶν. Οἱ ἐκ Ῥουμανίας μοναχοί, τὰ βιβλία τοῦ Ὁσίου Παϊσίου καὶ ἰδιαιτέρως ἡ σλαβονικὴ Φιλοκαλία (1794), καθὼς καὶ οἱ διηγήσεις τῶν ἐπισκεπτῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, εἶχαν βαθειὰ ἐπίδραση στὸν ῥωσικὸ μοναχισμό. Ὁ ἁγιορείτικος τρόπος ζωῆς καὶ ἰδιαιτέρως ὁ ἐφηρμοσμένος στὰ κοινόβια ἡσυχασμὸς τοῦ Παϊσίου παρουσιαζόταν τώρα περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε ὡς πρότυπο τῆς γνησίας ὀρθοδόξου παραδόσεως, καὶ χιλιάδες εὐλαβεῖς Ῥῶσοι ἔτρεφαν τὸ ὄνειρο νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν Ἄθωνα καὶ νὰ μονάσουν· ἀμέσως μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση ἄρχισαν νὰ ἔρχονται, γιὰ νὰ ἐγκατασταθοῦν μερικοὶ στὴν Καψάλα, ἢ σὲ ἄλλα διάσπαρτα Κελλιά, ἐνῶ ἄλλοι προσπάθησαν νὰ δημιουργήσουν κοινοβιακὴ ἀδελφότητα στὴν Σκήτη τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ καὶ στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος.

Περίπου μέχρι τὸ 1870 Ἕλληνες καὶ Ῥῶσοι συμβίωσαν ἁρμονικά, χωρὶς σοβαρὰ προβλήματα, τόσο στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ποὺ ὑπῆρχε διγλωσσία καὶ ἐθεωρεῖτο τὸ καλύτερο Κοινόβιο –πραγματικὸς ἐπίγειος παράδεισος-, ὅσο καὶ σὲ ἄλλα μέρη τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Οἱ πνευματικοὶ Πατέρες καὶ τῶν δύο ἐθνοτήτων ἀσκοῦσαν ἀκτινοβολία σὲ ὅλους τοὺς Ἁγιορείτας, καὶ ἔνιωθαν τὸ Ὄρος ὡς τὴν κοινή τους πατρίδα. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ὅμως τοῦ Κριμαϊκοῦ πολέμου (1854) ἡ ἔλευσις Ῥώσων αὐξανόταν συνεχῶς καὶ περισσότερο, ὑποθαλπομένη ἀπὸ τὴν τσαρικὴ κυβέρνηση, ποὺ ἀποσκοποῦσε στὸ νὰ χρησιμοποιήσει τὸ Ὄρος γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὶς ἐπετακτικὲς βλέψεις της, τὸ δὲ ἐθνικιστικὸ αἴσθημα τῶν Ῥώσων γινόταν ἀκόμη πιὸ ἔντονο, μὲ τὴν ἰδέα ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς εἶχε προικίσει μὲ μία μεσσιανικὴ ἀποστολή. Τὸ πλῆθος αὐτὸ τῶν ῥώσων μοναχῶν –ποὺ τὸ 1880 ἔφθασαν τοὺς χιλίους καὶ τὸ 1910 περὶ τοὺς τρεῖς χιλιάδες πεντακοσίους- ἀναζητοῦσαν καταλλήλους τόπους διαμονῆς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀρχίσει ἔντονος ἀνταγωνισμὸς γιὰ τὴν κατάσχεση Κελλιῶν, ποὺ σύντομα μετατράπηκαν σὲ κοινοβιακὲς Σκῆτες μὲ μεγαλοπρεπεῖς καὶ ἐπιβλητικὲς οἰκοδομές. Ἡ ἀλαζονικὴ καὶ ἐπεκτατικὴ στάσις τῶν Ῥώσων δημιούργησε ἀτέρμονες προστριβές, μὲ ὀλέθριες ἐπιπτώσεις στὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Παρὰ τὰ λυπηρὰ αὐτὰ γεγονότα, οἱ πλεῖστοι τῶν μοναχῶν, Ἕλληνες, Ῥῶσοι, Σέρβοι, Ἴβηρες, Ῥουμάνοι καὶ Βούλγαροι, ἦσαν ἄνθρωποι εὐλαβεῖς καὶ εἰρηνικοί, ποὺ ἐπεδίωκαν μόνο νὰ ὑπαχθοῦν σὲ ἔμπειρο πνευματικὸ ὁδηγό, γιὰ νὰ διάγουν ἐν ἡσυχίᾳ τὴν ζωή τους. Ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ ὀξυτέρου ἐθνικοῦ ἀνταγωνισμοῦ, θεοφόροι Πατέρες, ὅπως ὁ Ἱλαρίων ὁ Ἴβηρ, ὁ γέρων Ἀρσένιος ἢ ὁ Χατζη-Γεώργης, εἶχαν μεταξὺ τῶν μαθητῶν μοναχοὺς διαφόρων ἐθνοτήτων, οἱ ὁποῖοι συμβίωναν εἰρηνικά. Ἡ ἱστορία κρισίμων ἐποχῶν καλύπτει μὲ τὸ πέπλο της μέγα μέρος τῆς πραγματικότητος, ἀλλὰ οἱ «Βίοι τῶν Ἀθωνιτῶν» μαρτυροῦν οτι, κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς τουρκικῆς κατοχῆς ἢ τοῦ ἐθνικοῦ ἀνταγωνισμοῦ, τὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν ἔπαυσε νὰ εἶναι χῶρος ὑπερβάσεως τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν, κατ’ ἐξοχὴν τόπος τῆς νοερᾶς προσευχῆς καὶ τῆς ἀσκητικῆς βιοτῆς.

6. ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΕΦΑΜΙΛΛΟΙ

Καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 19ου αἰῶνος ἡ ἔρημος ἐξήνθησε πατέρας μὲ κατορθώματα παρόμοια μὲ ἐκεῖνα τῶν μεγάλων Ὁσίων Ἁγιορειτῶν, Πέτρου καὶ Ἀθανασίου, Νείλου τοῦ Μυροβλύτου, Μαξίμου, Ἀκακίου καὶ Νήφωνος τῶν Καυσοκαλυβιτῶν· μάλιστα οἱ νέοι Πατέρες ἔζησαν στοὺς ἴδιους τόπους μὲ αὐτούς. Ὁ Γέρων Νεόφυτος ὁ Καραμανλῆς καὶ ὁ Χατζη-Γεώργης ἔζησαν κοντὰ στὸ σπήλαιο τοῦ Ἁγίου Νήφωνος, ὁ Γέρων Γρηγόριος στὸ σπήλαιο τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ἄλλοι στὸ σπήλαιο τοῦ Ὁσίου Νείλου, ἄλλοι στοῦ Ἁγίου Πέτρου· ἄλλοι ἐπίσης ζοῦσαν ὑπαίθριοι, ὅπως ὁ Ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλυβίτης, χωρὶς Κελλί, καίγοντας τὶς κάλυβές τους ἢ ἐνδεδυμένοι μόνο μὲ ἕνα παλαιόρασο, τὸ ὁποῖο χρησιμοποιοῦσαν καὶ ὡς σκηνή.

Ἡ παραμονή τους στοὺς ἡγιασμένους τόπους τῶν μεγάλων Ὁσίων ἐδημιούργησε ταυτότητα πνεύματος μὲ τοὺς παλαιοὺς Πατέρας, καὶ τοὺς παρότρυνε σὲ παρόμοια παλαίσματα τοῦ ἀσκητικοῦ καὶ τελείου βίου. Ὁ Γέρων Χαρίτων προσηύχετο ὅλη τὴν νύκτα ὄρθιος, ὅπως ὁ μέγας Ἀρσένιος καὶ πολλοὶ ἄλλοι Ἁγιορεῖται Πατέρες. Ὁ Γέρων Ἱλαρίων ἔμεινε σαράντα ἡμέρες μὲ τὰ χέρια ὑψωμένα σὲ θέση ἐσταυρωμένου, χωρὶς νὰ φάει ἢ νὰ πιῆ τίποτε. Ὁ Χατζη-Γεώργης στάθηκε ὄρθιος σὲ προσευχὴ ἑξήντα ἡμέρες. Ἄλλοι, ὅπως ὁ Γέρων Γαβριήλ, ὁ Γέρων Παχώμιος καὶ ὁ Γέρων Ἰωακείμ, κουβαλοῦσαν πέτρες ὅλη τὴν νύκτα, γιὰ νὰ νικοῦν τὸν ὕπνο καὶ νὰ ἀσκοῦν τὸ σῶμα, κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν Ὁσίων Πατέρων τῆς Αἰγύπτοῦ Παχωμίου καὶ Παλάμωνος. Ἄλλος ἔκτιζε τοῖχο τὴν νύκτα, τὸν ὁποῖο γκρέμιζε ἔπειτα, γιὰ νὰ μὴν ἔχει προσκόλληση στὸ ἐργόχειρό του καὶ περισπασμοὺς στὴν προσευχή. Κάποιοι ζοῦσαν σὲ ἀπρόσιτα σπήλαια μὲ τόσην ὑγρασία, ὥστε κανεὶς ἐπισκέπτης δὲν μποροῦσε ἔστω καὶ λίγο νὰ τὴν ἀντέξει καὶ νὰ παραμείνει. Ἐπολιτεύοντο γυμνοί, ῥακένδυτοι, μονοχίτωνες, ἀνυπόδητοι, νίπτοντας τὸ πρόσωπό τους μὲ τὸν ἱδρῶτα καὶ τὰ δάκρυα,«ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἄξιος ὁ κόσμος»(Ἑβρ. 11, 37). Ἀπεστρέφοντο κάθε περιττὴ ἀνάγκη καὶ μέριμνα, γιὰ νὰ εἶναι ἀπερίσπαστοι, μόνοι ἐνώπιον τοῦ ἀοράτου Θεοῦ.

Πῶς νὰ μὴν συγκινηθῆ ὁ Θεὸς ἀπὸ τέτοια μαρτυρικὰ ἀγωνίσματα; Πῶς νὰ μὴν ἀπαντᾶ στὶς ἀδιάλειπτες προσευχές τους; Πῶς νὰ μὴν τοὺς πλημμυρίζει μὲ τὰ χαρίσματα καὶ τὰ δωρήματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Καὶ πράγματι, ἐφ’ ὅσον ἡ προσευχὴ ἐνεργοῦσε σ’ αὐτοὺς κατὰ τὸ μέτρον τοῦ σωματικοῦ κόπου, ἐγνώριζαν ἤδη ἀπὸ ἐδῶ τὶς ἀπολαύσεις τοῦ Παραδείσου, ἁρπαζόμενοι σὲ ἐκστάσεις καὶ θεωρίες τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ· τέτοια βιώματα βεβαίως, ὡς διακριτικοὶ ἀσκηταί, προσπαθοῦσαν νὰ τὰ κρατοῦν μυστικά, ἄλλα ὅμως τὰ ἐφανέρωναν, ἀναγκαζόμενοι ἀπὸ τὴν πολλή τους ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους τους. Οἱ διδαχές τους, ποὺ ἦσαν θεοφόροι, καθὼς καὶ οἱ ἀποκαλυπτικὲς διοράσεις καὶ προοράσεις, μαρτυροῦν τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ’ αὐτοὺς τοὺς Πατέρας, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν ζωή τους ἔγραψαν ἕνα νέο Γεροντικό.

Ὁ Θεοδώρητος Κύρου στὴν Φιλόθεο Ἱστορία του, μετὰ τὴν ἐντυπωσιακὴ περιγραφὴ τῶν κατορθωμάτων τῆς Συρίας τοῦ 5ου αἰῶνος, ἐξηγεῖ ἐν κατακλείδι ὅτι κίνητρο τῶν ἀσκητῶν γιὰ νὰ ὑποστοῦν ἑκουσίως τέτοια ταλαιπωρία, δὲν ἦταν τὸ μῖσος τοῦ σώματος ἢ τῆς ζῆς, ἀλλὰ ἡ «περίσσεια ζωῆς», ἡ ὁποία ἐκπηγάζει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅταν αὐτὴ ἐνεργῆ καὶ καταφλέγει τὴν καρδία. Ὁ Γέρων Ἀβράμιος, ἀναφερόμενος στὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἔλεγε:«Δὲν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο ἀπὸ τὸ νὰ πάσχουμε γιὰ τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ γλυκύτης τοῦ πάθους χορηγοῦσε στοὺς μάρτυρας τὴν δύναμη νὰ ὑπομείνουν ἕως τέλους... Ἔρχεται ἐπάνω μας ἀσθένεια, θλῖψις, λύπη ἢ πειρασμός; Ὅλα τὰ ὑπομένουμε χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου, διότι μᾶς ἐνισχύει ἡ πρὸς Αὐτὸν ἐλπίδα». Τοῦτο εἶναι τὸ κλειδί, μὲ τὸ ὁποῖο μπορεῖ κανεὶς νὰ καταλάβει τοὺς Ἁγιορείτας ἀσκητάς, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς ἐραστὰς τοῦ Θεοῦ, ποὺ κατέχονται ἀπὸ τὴν «μωρίαν τοῦ Σταυροῦ».

7. Η ΧΡΥΣΗ ΑΛΥΣΙΔΑ

Οἱ ἅγιοι ἀσκηταὶ τοῦ 19ου αἰῶνος συνέχισαν τὴν ὑπερχιλιετῆ παράδοσιν τοῦ Ἁγιωνύμου Τόπου, προσετέθησαν στὴν χρυσὴ ἁλυσίδα τῶν Ὁσίων Πατέρων, ἀλλὰ δημιούργησαν καὶ πνευματικὲς οἰκογένειες καὶ συγγένειες, οἱ ὁποῖες παρέλαβαν τὴν κληροδοτηθεῖσα σ’ αὐτοὺς ἀσκητικὴ παράδοση καὶ μὲ τὸν μόχθο τους τὴν διεφύλαξαν καὶ τὴν ἐπηύξησαν. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμε τὸν π. Νεόφυτο Κσραμανλῆ (1776-1860) –πνευματικὸ τέκνο τοῦ π. Αὐξεντίου-, ποὺ ἦταν Γέροντας πολλῶν ἀσκητῶν· μεταξὺ αὐτῶν ἦταν καὶ ὁ μέγας Χατζη-Γεώργης (1809-1886), ὁ ὁποῖος παρέλαβε τὸ τυπικὸ τῆς ἀδιαλείπτου νηστείας, καὶ παρὰ τὴν αὐστηρότητα τῆς ζωῆς του ἀπέκτησε πολλοὺς μαθητάς. Ἀρκετοί, περίπου ἑκατό, σύντομα ἀπεβίωσαν ἀπὸ τὴν ἄσκηση, ἐνῶ ἄλλοι μεταφυτεύθηκαν σὲ ὅλο τὸ Ὄρος, μὲ τὸ καύχημα τῆς ἐπωνυμίας Χατζη-Γεωργιάτες. Ἕνας ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς ἐγγόνους του ἦταν καὶ ὁ π. Ἰγνάτιος ὁ Πνευματικός (1927).

Ὁ μέγας μεταξὺ τῶν ἀσκητῶν Ἱλαρίων ὁ Γεωργιανός (1776-1864), ἦταν ὑποτακτικὸς τοῦ πνευματικοῦ Βενεδίκτου (†1862) καὶ ὁδήγησε μία πραγματικὴ πλειάδα μοναχῶν στὴν μοναχικὴ ζωή, εἴτε ὡς Γέροντας εἴτε ὡς κατὰ καιροὺς σύμβουλος. Ἐδίδαξε ἐπὶ παραδείγματι τὴν νοερὰ προσευχὴ στοὺς π. Δοσίθεο καὶ Θεοδόσιο, καθὼς καὶ στὸν π. Λεόντιο, ὁ ὁποῖος τὴν μετέδωσε στὸν Ὅσιο Ἀντίπα τὸν Ῥουμάνο, ποὺ ἐτελείωσε τὴν ζωή του στὴν ἀπόμακρη Μονὴ τοῦ Βαλαάμ· ἦταν δὲ ὁ π. Ἱλαρίων Γέροντας τοῦ Σάββα τοῦ Πνευματικοῦ (†1908).

Ὁ π. Νεόφυτος (†1872), ποὺ ἤσκησε γιὰ ἕνα διάστημα τὰ καθήκοντα τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Γρηγορίου, παρέδωσε τὴν ἡγουμενία στὸν μαθητή του π. Δανιήλ, ὁ ὁποῖος ἀργότερα παρητήθη καὶ πῆγε στὰ Κατουνάκια, ὅπου ἀνέπτυξε πνευματικὲς σχέσεις μὲ τὸν π. Ἱλαρίωνα τὸν Γεωργιανό· ἔγινε μάλιστα καὶ πνευματικὸς πατὴρ τοῦ περιφήμου ἀσκητοῦ καὶ διδασκάλου τῆς νοερᾶς προσευχῆς Γέροντος Καλλινίκου (†1930), τοῦ ὁποίου ἡ ἐπίδρασις παραμένει αἰσθητὴ μέχρι σήμερα.

Ὁ Γέρων Παχώμιος ὁ Σέρβος (†1870), ἂν καὶ ζοῦσε ἀδέσμευτος, ἔχοντας ὅλο τὸ Ὄρος κατοικία, ἐπαιδαγώγησε καὶ ἄλλους στὴν ἀσκητικὴ τέχνη, ὅπως τὸν Ἰωάννη τῆς Κερασιᾶς καὶ τὸν Γέροντα Βαρνάβα (†1905), ποὺ ἦταν μαθητὴς τοῦ Γέροντος Ναθαναήλ (†1864).

Ἀπὸ τοὺς προπάτορας μέχρι τοὺς ἐγγονούς, ὅλοι ἀποτελοῦν μία πνευματικὴ οἰκογένεια, στὴν ὁποία τὰ πάντα εἶναι κοινά: τὸ φρόνημα, τὰ κατορθώματα, τὰ χαρίσματα.

Ἀρκετοὶ σύγχρονοι Ἁγιορεῖται Γέροντες ἔχουν ἄμεση ἢ ἔμμεση πνευματικὴ σχέση μὲ τοὺς ἀσκητὰς τῆς προηγουμένης γενεᾶς. Τὰ σπήλαια καὶ τὰ Κελλιά, ποὺ κρέμονται σὲ ἀπόκρημνα μέρη, παραμένουν σιωπηλοὶ μάρτυρες καὶ ἔντονες προσκλήσεις στὴν εὐαγγελικὴ βία· «Ἰησοῦς Χριστός, χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺ αἰῶνας» (Ἑβρ. 13, 8). Δὲν ἔπαυσε ποτέ, οὔτε παύει νὰ μεταδίδεται ἡ καινὴ ζωὴ στὸ Ἅγιον Ὄρος ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεάν· ὁ Μέγας Ἀρχιερεὺς σπέρνει τὴν «ἰδίαν περίσσειαν ζωῆς» στὶς καρδιὲς τῶν ἐραστῶν τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μεταβάλει «τὴν πεπτωκυῖαν ἀνθρωπίνην φύσιν εἰς θεοφόρον».

Καὶ σήμερα ἀκόμη, οἱ νέοι τῆς μεταβιομηχανικῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι μὲ ἔνθεον ζῆλο καταφθάνουν στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀναζητῶντας ἄλλην βιοτή, ἔχουν τὴν αὐτὴ δίψα καὶ ἔφεση γιὰ τὴν ζωὴ τῶν πνευματικῶν προγόνων. Οἱ περισσότεροι προτιμοῦν νὰ ζοῦν σὲ Κοινόβια ἢ σὲ συνοδίες μὲ κοινοβιακὴ ζωή, ποὺ προσφέρονται καταλληλότερες συνθῆκες πνευματικῆς ἀγωγῆς.
πηγή

Η «θυσία» του Αντρέι Ταρκόφσκι

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου 

Τι θα πρόσφερες στο Θεό, για να μη γίνει ποτέ ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, που θα αφανίσει τη ζωή από τη γή; Θα μπορούσες να προσφέρεις στο Θεό τις προσκολλήσεις σου στα δικαιώματα σου στην οικογένεια, στην ιδιοκτησία, στη φήμη, στα χρήματα, στις ανέσεις; Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της αριστουργηματικής κινηματογραφικής ταινίας του Αντρέι Ταρκόφσκι «Η Θυσία». Μια θυσία που μοιάζει με την αποταγή των μοναχών, που με αντάλλαγμα τη σωτηρία της ψυχής τους προσφέρουν τα πάντα στο Θεό, στον Οποίο άλλωστε ανήκουν. Αυτό σημαίνουν τα λόγια «Τα σα εκ των σων».

Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει, λέει ο Χριστός. Και όποιος αγαπάει τη γυναίκα του και τα παιδιά του και την ιδιοκτησία του περισσότερο από Αυτόν δεν είναι άξιος να λέγεται μαθητής Του. «Πήγαινε πούλησε τα κτήματά σου και ακολούθησε με» είπε στο νέο, που ήθελε να γίνει μαθητής του. Και στη Μάρθα την αδελφή του φίλου του Λάζαρου είπε «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζει περί πολλά», δηλαδή ασχολείσαι με ένα σωρό δευτερεύοντα πράγματα, ενώ ένα πράγμα, το πιο σημαντικό από όλα σου διαφεύγει: η ψυχή σου. «Τι θα δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής του;»

Ο ήρωας της ταινίας, ο Αλεξάντερ, ένας δημοσιογράφος, προσεύχεται στο Θεό να αποτρέψει την πυρηνική καταστροφή και Του προσφέρει ως θυσία ό,τι πολυτιμότερο έχει στη ζωή του. Σαν τον μοναχό παραιτείται από όλα του τα δικαιώματα, από το δικαίωμα να έχει οικογένεια, γυναίκα, παιδιά και από το δικαίωμα να έχει ιδιοκτησία.

Σαν τον μοναχό, που είναι ο μόνος άνθρωπος που κληρονομείται εν ζωή. Ο μοναχός χάνει τη ζωή του για χάρη του Χριστού και του Ευαγγελίου πιστεύοντας στα λόγια του Χριστού, πως αυτός που θέλει να σώσει τη ζωή του πρέπει να τη χάσει. Ο ήρωας της ταινίας βάζει φωτιά στο σπίτι του, ένα αρχοντικό σπίτι στην εξοχή, που όπως φαίνεται χρειάστηκε τους κόπους ολόκληρης ζωής για να το αποκτήσει και εγκαταλείπει την οικογένειά του τηρώντας την εντολή του Χριστού, ως τη μοναδική οδό σωτηρίας μπροστά στην απειλή μιας ολοκληρωτικής καταστροφής.

Ο Ταρκόφσκι είναι Ρώσος ορθόδοξος χριστιανός. Στην ταινία του «Η Θυσία» διαπραγματεύεται ένα θέμα, που είναι η πεμπτουσία της ορθόδοξης πίστης: την προσφορά αυτών που αγαπάει στο Θεό είτε ως ευχαριστία, είτε ως θυσία για να είναι η αγάπη του έμπρακτη και η ικεσία του αληθινή. Η Εκκλησία έχει το αποκλειστικό προνόμιο της θείας Ευχαριστίας και της ευχαριστιακής ζωής. Μετέχοντας στην Εκκλησία αναγνωρίζομε ότι ο κόσμος είναι δημιουργία του Θεού και ότι εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες, αλλά διαχειριστές της πρόθυμοι κάθε στιγμή να προσφέρουμε τα πάντα σ' Αυτόν που του ανήκουν τα πάντα.

Η πράξη αυτή του ήρωα του Ταρκόφσκι φαίνεται σαν ένας παραλογισμός, σ' αυτόν που κρίνει επιπόλαια . Τον παραλογισμό αυτόν θέλει να υποδηλώσει η εικόνα στην αρχή της ταινίας, όπου ο ήρωας μαζί με τον ανήλικο γιο του, που έχει προσωρινά χάσει τη μιλιά του, φυτεύουν ένα ξεραμένο δέντρο, με την ελπίδα ότι ποτίζοντάς το, ύστερα από μακρά επιμονή, το ξεραμένο δέντρο θα ανθίσει. «Εν αρχή είναι ο λόγος» Με τα λόγια αυτά του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου αρχίζει η ταινία και με αυτά τα λόγια που τα ψιθυρίζει ο γιος του ήρωα, όταν ξαναβρίσκει τη λαλιά του, τελειώνει. «Εν αρχή ην ο λόγος. Γιατί ήταν έτσι μπαμπά;» ρωτάει τον πατέρα που λείπει.

Είναι παραλογισμός να χάνεις τη ζωή σου, για να τη σώσεις; Η εμπειρία της τέλειας αγάπης διδάσκει πως όταν θυσιάζεις στο Θεό για χάρη των συνανθρώπων σου, ανακαλύπτεις, ότι δεν χάνεις, αλλά κερδίζεις. Όταν αντίθετα δεν θυσιάζεις, το μόνο που κερδίζεις σίγουρα είναι η πίκρα της αποξένωσης. Πόσοι από αγάπη στην περιουσία τους αποξενώθηκαν ακόμα κι από τους οικείους τους;

πηγή

Κάλλιον να αποθάνω επάνω εις τον αγώνα, παρά να αφήσω και να υβρισθή η οδός του Θεού, αφού έχω τόσας μαρτυρίας ότι δι' αυτής διώδευσαν Πάντες οι Άγιοi!

Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστή

Η «προφητεία» της Φαλάτσι για τους ισλαμιστές

Η μαχητική Ιταλίδα δημοσιογράφος από το 2006 μιλούσε για «Ευραραβία» και είχε κατηγορήσει τότε τη Δύση για δειλία
Την ώρα που το Ισλαμικό Κράτος έχει καταφέρει να σπείρει τον πανικό στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, μια συνέντευξη της Οριάνα Φαλάτσι, την οποία έδωσε η σπουδαία Ιταλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας προ δεκαετίας, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και προφητική! Τον Φεβρουάριο του 2006, λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, η πάλαι ποτέ σύντροφος του Αλέκου Παναγούλη είχε κάνει μία από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις της στο ιταλικό προξενείο στη Νέα Υόρκη.
«Υποταγή»
Στο πλαίσιο της ομιλίας της, η Φαλάτσι κατηγόρησε τη Δύση για υποταγή στο Ισλάμ, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Η Δύση, που παραιτήθηκε και υποχώρησε απέναντι στο Ισλάμ, έγινε συνεργός του εχθρού»... Οι ηγέτες μας παρέχουν δικαιολογίες στον εχθρό αυτόν που μας σκοτώνει»!
Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο τότε πρόεδρος του περιφερειακού συμβουλίου της Τοσκάνης Ρικάρντο Νεντσίνι είχε τιμήσει τη Φαλάτσι. Η δημοσιογράφος, αποδεχόμενη το βραβείο, είχε δηλώσει ότι η βράβευσή της αποδείκνυε ότι ορισμένοι δεν υποκύπτουν στον εκφοβισμό. Η δήλωση της Φαλάτσι είχε έρθει αμέσως μετά την επίθεση στο ιταλικό προξενείο στη Βεγγάζη της Λιβύης από φανατικούς ισλαμιστές, οι οποίοι είχαν προσπαθήσει να εισέλθουν στον χώρο, διαμαρτυρόμενοι για τη σύντομη εμφάνιση στην τηλεόραση ενός Ιταλού υπουργού που φορούσε μπλουζάκι με μια καρικατούρα του Μωάμεθ.
Στην προφητική συνέντευξή της, η Οριάνα Φαλάτσι έκανε λόγο για «εσωτερικό εχθρό», έναν εχθρό που -όπως ανέφερε χαρακτηριστικά- η Ευρώπη τον περιποιείται σαν φίλο. Μια Ευρώπη που έχει μεταλλαχτεί σε «Ευραραβία», πάντα σύμφωνα με τη μαχητική δημοσιογράφο.
Η Φαλάτσι κατηγόρησε τη Δύση για δειλία. «Για να καταλάβουμε ακριβώς το μέγεθος της δειλίας, φτάνει να αναλογιστούμε τις αντιδράσεις της ιταλικής ηγεσίας απέναντι στις απειλές των ισλαμιστών για τις γελοιογραφίες του προφήτη, αντιδράσεις χωρίς αξιοπρέπεια, σε κάθε πολιτικό και θεσμικό επίπεδο, την ώρα που ο εχθρός έκαιγε τις εκκλησίες μας και τις ευρωπαϊκές σημαίες μας, και λεηλατούσε τις πρεσβείες μας. Ενώ στην Τουρκία, φωνάζοντας ʺΑλλάχου άκμπαρ" Τούρκος σκότωσε με δύο πυροβολισμούς έναν ιερέα που προσευχόταν στο εκκλησάκι του. Εναν ιερέα, ο οποίος ήθελε να τον διάλογο με τους μουσουλμάνους».
πηγή

Τζιχάντ και δύση πάνε για ακόμα μια φορά χέρι - χέρι!

Τζιχάντ και δύση πάνε για ακόμα μια φορά χέρι - χέρι!
Με πολυτελή αυτοκίνητα του ΟΗΕ και του Ερυθρού Σταυρού, φυγαδεύουν τους τρομοκράτες...
Ο ΟΗΕ, που επί πέντε χρόνια εισβολής και εγκλημάτων από τους τρομοκράτες στη Συρία έκανε τα στραβά μάτια, ξαφνικά εμφανίστηκε τώρα που οι τζιχαντιστές άρχισαν να...

παίρνουν πούλο σιγά σιγά και αποφάσισε να τους προστατεύσει, φυγαδεύοντας τους με ασφάλεια αντί να καταδικαστούν για εγκλήματα πολέμου...
πηγή