«Ήθελε ο Θεός να ζήσει το παιδί, αν δεν το έβλεπα δεν θα άντεχε το κρύο...»

«...Καθώς διέσχιζα τον χωματόδρομο στον κάμπο, κοίταξα ενστικτωδώς στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και είδα πίσω μου, μέσα στην ομίχλη, να με ακολουθεί τρέχοντας μια μικρή «κουκίδα», που κουνούσε τα χέρια και φώναζε. Εκανα γρήγορα όπισθεν και όταν κατέβηκα είδα μπροστά μου ένα κοριτσάκι, σχεδόν μωρό, που τουρτούριζε από το κρύο. Με οδήγησε στη γεώτρηση που είναι άκρη του δρόμου, και εκεί…».
 

 Εκεί στον Έβρο, η 4χρονη Τάλα από τη Συρία βρέθηκε κουλουριασμένη δίπλα στον νεκρό πατέρα της

Όλο το δράμα των Σύρων προσφύγων σε ένα τραγικό περιστατικό.
Η μικρή Τάλα παρέμεινε επί ώρες δίπλα στον νεκρό πατέρα του, προσπαθώντας να ζεσταθεί 

Μπαίνοντας στο προστατευτικό κτίσμα, ο πενηντάχρονος αγρότης Γιώργος Λυμπερακάκης αντίκρισε, όπως λέει στην «Κ», πεσμένο στο χώμα ένα νεκρό άντρα. Ηταν ο πατέρας της μικρής.

Το ηλικίας μόλις τεσσάρων χρόνων κοριτσάκι θα πρέπει να ήταν, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των γιατρών που εξέτασαν στη συνέχεια το πτώμα, τουλάχιστον δέκα με δώδεκα ώρες «παρέα» με τον νεκρό πατέρα του στη γεώτρηση.

Οι δυο (;) τους, παλαιστινιακής καταγωγής με συριακή υπηκοότητα, είχαν ξεκινήσει από κάποια εμπόλεμη περιοχή με άγνωστο προορισμό στην Ευρώπη, πλην όμως οι δρόμοι τους χώρισαν με τον πιο τραγικό τρόπο, με το που πέρασαν τον Εβρο, σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το χωριό Θούριο κοντά στην Ορεστιάδα. Εκεί, ο πατέρας δεν άντεξε και άφησε την τελευταία του πνοή στο παράπηγμα, «εγκαταλείποντας» το παιδί του στο έλεος των ιδιαίτερα δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούν τον χειμώνα στις όχθες του Εβρου.

«Ήθελε ο Θεός να ζήσει αυτό το παιδί. Εάν δεν το έβλεπα και είχα απομακρυνθεί, δεν θα άντεχε το τσουχτερό κρύο και τη φοβερή υγρασία το βράδυ. Ήταν μεσημέρι προς το απογευματάκι και με την ταλαιπωρία που είχε υποστεί, ο θάνατός της ήταν μάλλον σίγουρος».

«Φαντάζομαι ότι θα σοκαριστήκατε στη θέα ενός νεκρού ανθρώπου και από πάνω του το παιδάκι του να κλαίει», παρατηρούμε.

«Κοίτα, εγώ έχω ζώα και ζω στον κάμπο. Είμαι συνηθισμένος σε τέτοιες εικόνες. Εχω βρει πολλούς νεκρούς. Πέρυσι βρήκα πνιγμένα δυο παιδάκια. Νωρίτερα, έναν άλλον άντρα πεθαμένο στη σκοπιά ενός εγκαταλελειμμένου στρατιωτικού φυλακίου και μάλιστα το πτώμα του το είχαν φάει τα ποντίκια και οι αλεπούδες. Ζούμε πολλά τέτοια εμείς εδώ στον Εβρο, μη βλέπετε που δεν μαθαίνονται. Αυτό το ποτάμι είναι το ποτάμι της ντροπής για τον πολιτισμό μας...».

Η μοίρα σημάδεψε με τραγικό τρόπο τη ζωή της μικρής από τη Συρία, «αρπάζοντας» τον πατέρα της κάπου στη διαδρομή προς το «όνειρο».
Δεν είναι η μόνη. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά από τη Συρία και το Ιράκ έχουν καταδικαστεί έως τώρα να μεγαλώσουν στην ορφάνια, χάνοντας τους γονείς τους στα πεδία των μαχών ή σε κάποια περάσματα, όπως αυτά στον Εβρο και ο κατάλογος μακραίνει διαρκώς. Επί του παρόντος φιλοξενείται στο «Χαμόγελο του Παιδιού», οι υπεύθυνοι του οποίου αναζητούν συγγενείς της για την παραδώσουν. Αν, βεβαίως, της έχουν απομείνει.
πηγή 

ΤΟ ΑΘΛΙΟ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Η πραγματικά αλγεινή εικόνα του πολιτικού ηγέτη  αυτής της χώρας μπροστά από την εικόνα της Παναγίας να δηλώνει με περισσό στόμφο και ειρωνικό ύφος ότι οι άγιες εικόνες δεν θα κατεβούν ποτέ από τα δημόσια ιδρύματα, δικαιώνουν όλες τις προβλέψεις μας ότι σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση δεν θα σεβαστούν κανένα ιερό και όσιο και οι γνωστοί πατριδοκάπηλοι και ορθοδοξοκάπηλοι θα προσπαθήσουν, συνεπικουρούμενοι και από κάποιους ανεκδιήγητους ρασοφόρους, να εκμεταλλευτούν τις θρησκευτικές συνειδήσεις για εκλογικά κέρδη.

Είναι αθλιότητα να βλέπεις τους ίδιους που στην διάρκεια της καταστροφικής μνημονιακής τους εξουσίας διέλυσαν την ελληνική κοινωνία, ψήφησαν τους περισσότερους αντιχριστιανικούς νόμους ενώ εγκατέλειψαν με προδοτικό τρόπο κάθε εθνικό θέμα στην τύχη του επιτρέποντας έξω από το Σούνιο τις τουρκικές φρεγάτες να κάνουν κρουαζιέρα ειρονεύοντας την ελληνική κυριαρχία, να εμφανίζονται σαν οι «προστάτες» της Ορθοδοξίας και του έθνους. Είναι αυτοί που για πρώτη φορά θέσπισαν νόμους κατάλυσης της οικογένειας, του πιο παραδοσιακού θεμέλιου της ελληνικής κοινωνίας, με τα σύμφωνα συμβίωσης, με την νομική προστασία της διαστροφής, με την θρησκειολογική μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών, με την εισαγωγή στην εκπαίδευση ότι πιο αρρωστημένο και διεστραμμένο μπορούσε να φανταστεί κανείς. Είναι αυτοί που άφησαν τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας έρμαιο στη μνημονιακή λαίλαπα, ενώ στην άλλη πλευρά οι απειλές και οι προκλήσεις έχουν χτυπήσει «κόκκινο» και έχει παγιωθεί η πεποίθηση ότι ο πιο αδύναμος κρίκος της ευρύτερης περιοχής είναι η αδύναμη και προδομένη Ελλάδα. Είναι οι ηθικοί αυτουργοί στην αυτοκτονια 5 και χιλιαδων Ελληνων, εξ αιτιας της αβασταχτης φορολογιας και της αβασταχτης ανεχειας τους. Απομηζυσαν και την τελευταια ρανιδα του αιματος ολων των Ελληνων, εκτος απο τους μεγαλοκαρχαριες βολευτες, υπουργους, δημοσιοκάφρους και ολους τους παρακοιμωμενους, που τους αφησαν αθικτα ολα τα δικαιωματα τους και καταγεματες τις τσεπες τους απο τις πολλες χιλιαδες ευρω που τους χορηγούσαν για να έχουν τις ψηφους τους και τα συνεχη εγκωμια τους.

Τώρα αυτοί οι ίδιοι μπρος στον φόβο και στον τρόμο της εκλογικής τους ήττας, επιστρατεύουν όλα αυτά που ξεπούλησαν και πρόδωσαν για να προβληθούν σαν οι εθνοσωτήρες και οι υπερασπιστές της Ορθοδοξίας που οι ίδιοι απαρνήθηκαν με τον χειρότερο τρόπο για πρώτη φορά τόσο έντονα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Μαζί τους σκανδαλωδώς  ευνοημένοι επιχειρηματίες που εμφανίζονται σαν εθνικόφρονες, «ήρωες» που διακρίθηκαν στην προδοσία, πολιτικά αποβράσματα που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να αυξήσουν τα εισοδήματα τους, εμφανίζονται τώρα σαν οι μεγαλύτεροι εθνοπατέρες και οι πιστοί χριστιανοί της… απάτης και της κοροϊδίας.

Και το πιο θλιβερό σε όλα αυτά, μια ιεραρχία ξεπουλημένη να τους επικροτεί και να προτρέπει το ποίμνιο που αυτοί οι ποιμενάρχες το άφησαν έρμαιο στους λύκους της αποστασίας, να τους ακολουθήσει στον γκρεμό της εθνικής απώλειας και της μασονοποίησης της χώρας.

Φτάνει πια!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος- Συγγραφέας- Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

1.000 βουρδουλιές για ένα μπλογκ !

Κάποιος τόλμησε να βιντεοσκοπήσει με το κινητό του τις βουρδουλιές που έφαγε στην πλατεία ο μπλόγκερ Raef Badaoui. Καθηλωτικό για τον πολιτισμό μας.
Σήμερα, Παρασκευή ο μπλόγκερ θα φάει τις υπόλοιπες 50 βουρδουλιές, το δεύτερο μέρος  που του έχει επιβληθεί για «ασέβεια στο Ισλάμ». Κάθε Παρασκευή θα οδηγείται στην πλατεία και θα τρώει από 50. Είναι ένας Σαουδάραβας 31 ετών που καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκισης και 1.000 βουρδουλιές, τις οποίες θα τρώει κάθε Παρασκευή μπροστά στο τζαμί  Al-Jafali της πόλης Τζέντα.

Τι έγραφε στο μπλογκ του
Κατηγορείται ότι είναι δικό του το μπλογκ Liberal Saudi Network (σήμερα είναι κλειστό), μια τοποθεσία σκέψης και διαλόγου, το οποίος ασκούσε κριτική στην θρησκευτική αστυνομία της χώρας και σε ορισμένους απαρχαιωμένους κανόνες του Ισλάμ. Ο νεαρός μπλόγκερ μιλούσε στα άρθρα του για ελευθερία λόγου και έθετε το ζήτημα της ανεξιθρησκείας.
«Μόλις ένας στοχαστής αρχίσει να εκφράζεται, αμέσως ορισμένες φατβά τον κατηγορούν ότι είναι άπιστος, απλά γιατί είχε το κουράγιο να συζητήσει κάποια ιερά θέματα» έγραφε. Eνα από τα ποστάκια που ανέβαζε μεταφράστηκε στα αγγλικά. Κάποιος που αρθρογράφησε στο μπλογκ του έγραψε ότι το ισλαμικό Πανεπιστήμιο του ιμάμη Mohamed ibn Saud, στο Ριαντ της Σαουδικής Αραβίας έγινε «φωλιά τρομοκρατών». Αυτά τα κείμενα όπως ήταν φυσικό προκάλεσαν θύελλα στις αρχές της χώρας.

Το εκπληκτικό είναι ότι η Σαουδική Αραβία έστειλε την περασμένη Κυριακή το νούμερο 2 του διπλωματικού σώματος, τον Nizar al-Madani, για να συμμετέχει στην σιωπηλή πορεία που έγινε μετά την εκτέλεση και δολοφονία στο Charlie Hebdo. Δύο ημέρες νωρίτερα, στις 9 Ιανουαρίου, είχε αρχίσει το μαστίγωμα του μπλόγκερ στην Τζέντα και ένας αυτόπτης μάρτυρας το γύρισε σε βίντεο.
 

Αυτή η σκηνή εστάλη και στη Διεθνή Αμνηστία από έναν κάτοικο της πόλης. Γράφει:
«Ο Ραέφ οδηγήθηκε με λεωφορείο από τη φυλακή στην πλατεία, στη μέση του πλήθους και τον κρατούσαν περίπου 8 ή 9 αστυνομικοί. Είχε χειροπέδες και δεμένα πόδια, αλλά το πρόσωπό του δεν ήταν καλυμένο. Ολοι μπορούσαν να τον δουν. Γονάτισε, και μετά σηκώθηκε όρθιος. Φορούσε ένα παντελόνι και ένα πουκάμισο. Ενας αστυνομικός πήγε από πίσω του και με ένα τεράστιο ξύλο άρχισε να τον βαράει. Ο Ραέφ σήκωσε το πρόσωπο στον ουρανό, έκλεισε τα μάτια και λύγισε την πλάτη. Ηταν σιωπηλός, αλλά έβλεπε κανείς στο πρόσωπο και στο σώμα του ότι υπέφερε τρομερά. Ο αστυνομικός χτύπησε τον Ραέφ στην πλάτη και στα πόδια, μετρώντας 50 βουρδουλιές. Η τιμωρία κράτησε περίπου πέντε λεπτά. Οταν τελείωσε, το πλήθος φώναξε "Allah akbar! Allah akbar!" λες και ο Ραέφ είχε υποστεί κάθαρση. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο λεωφορείο και ξαναγύρισε στη φυλακή. Η σκηνή διήρκησε περίπου μισή ώρα συνολικά».
Στο κέντρο της διαδήλωσης, με τα γυαλιά, είναι η σύζυγος του μπλόγκερ:

Η Ensaf Haidar, η σύζυγος του μπλόγκερ Ραέφ βρίσκεται στο Μόντρεαλ του Καναδά με τα τρία παιδιά τους. Με στη στήριξη πολλών ΜΚΟ στηρίζει τον άντρα της. «Ο σύζυγός μου είναι στη φυλακή μόνο και μόνο γιατί εξέφρασε φιλελεύθερες ιδέες σε μια χώρα όπου έχουν επιβληθεί δικαστήρια όπως στον Μεσαίωνα» δήλωσε η νεαρή γυναίκα κατά τη διάρκεια μια διαδήλωσης που οργάνωσαν οι ΜΚΟ για να ζητήσουν την απελευθέρωση του μπλόγκερ από τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας Abdallah ben Abdelaziz al-Saoud.
«Η διεθνής πίεση είναι πολύ σημαντική. Πιστεύω ότι αν διατηρήσουμε την πίεση θα δικαιωθούμε. Πρέπει να συνεχίσουμε να πολεμάμε» δήλωσε η νεαρή γυναίκα.



Πηγή

Για 12 χρόνια ο Martin Pistorius βρισκόταν σε κατάσταση "φυτού". Δεν μπορούσε να κινηθεί ή να μιλήσει. Μπορούσε όμως να ακούσει τα πάντα. Μέχρι και τη μητέρα του που ευχήθηκε να πέθαινε.

Μια μέρα ξύπνησε, αναστατώνοντας την οικογένειά του και αποφασίζοντας να μοιραστεί τη συγκλονιστική ιστορία του, εκδίδοντας το βιβλίο Ghost Boy: My Escape From a Life Locked Inside My Own Body.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήταν 12 ετών, τον Ιανουάριο του 1988. Είχε διαγνωστεί με κρυπτοκοκκική μηνιγγίτιδα και φυματίωση.

"Από τις λοιμώξεις του εγκεφάλου κατέληξα να είμαι "φυτό". Δεν ήμουν σε θέση να αντιδράσω ή να ανταποκριθώ σε οτιδήποτε ή να επικοινωνήσω.

Οι γιατροί είπαν στους γονείς μου ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα και να με πάρουν μαζί τους για να πεθάνω στο σπίτι".

Οι γονείς του Rodney και Joan Pistorius ήλπιζαν ότι ο γιος τους θα ανακάμψει. Ο πατέρας του ξυπνούσε κάθε μέρα στις 5 το πρωί για να τον ντύσει και να τον πάει σε ένα ειδικό κέντρο φροντίδας.

Τα βράδια τον έκανε μπάνιο, τον τάιζε, τον έβαζε στο κρεβάτι και έβαζε το ξυπνητήρι κάθε δύο ώρες για να τον γυρίζει στο κρεβάτι.

Μετά από αρκετά χρόνια, ο Pistorius άρχισε να ξυπνά. Μπορούσε να δει και να ακούσει τα πάντα, αλλά δεν μπορούσε να κινηθεί ή να μιλήσει.

"Όλοι είχαν συνηθίσει πως δεν ήμουν εκεί και δεν παρατήρησαν όταν άρχισα να επιστρέφω ξανά. Η σκληρή πραγματικότητα με πονούσε. Θα περνούσα το υπόλοιπο της ζωής μου εντελώς μόνος.

Δεν σκέφτεσαι τίποτα. Απλά υπάρχεις. Είναι ένα πολύ σκοτεινό μέρος να βρεθείς και κατά μία έννοια επιτρέπεις στον εαυτό σου να εξαφανιστεί".

Ήξερε πως ο Νέλσον Μαντέλα έγινε πρόεδρος της νότιας Αφρικής το 1994 και πως πέθανε η πριγκίπισσα Νταϊάνα το 1997. Η οικογένειά του συνέχιζε τη ζωή της χωρίς αυτόν.

"Έχω έναν μικρότερο αδερφό και μια αδερφή και πήγαιναν διακοπές με τους γονείς μας χωρίς εμένα, κάτι που ήταν εξαιρετικά δύσκολο.

Φοβόμουν διαρκώς πως θα πέθαιναν σε τροχαίο και δεν θα έρχονταν να με πάρουν ποτέ. Δεν θύμωσα ποτέ με τους γονείς μου επειδή ήξερα ότι με αγαπούσαν και έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν.

Ένιωθα έξαλλος με την κατάσταση. Υπήρχαν πολλές φορές που έκλαιγα μέσα μου. Είχα φτάσει σε ένα σημείο που εγκατέλειψα.

Να γνωρίζεις τα πάντα αλλά μην μπορείς να επικοινωνήσεις. Θυμάμαι μια φορά που η μητέρα μου είπε "ελπίζω να πεθάνεις".

"Ξέρω ότι είναι φρικτό. Απλά ήθελα να ανακουφιστώ" είπε αργότερα η μητέρα του Joan Pistorius.


Ο Martin σταδιακά κατανόησε την απόγνωση της μητέρας του και τη συγχώρησε. Παγιδευμένος στις σκέψεις του, έμαθε στον εαυτό του να απεμπλέκεται από τις φωνές μέσα στο κεφάλι του.

"Δεν μπορώ καν να εκφράσω πόσο μισούσα τον Barney" είπε για το τηλεοπτικό πρόγραμμα των παιδικών του χρόνων που έπαιζε σε επανάληψη στο δωμάτιό του.

Μια ημέρα όμως η θεραπεύτριά του Virna van der Walt παρατήρησε τα σημάδια ότι επικοινωνεί. Ανεπαίσθητα χαμόγελα που έδειχνε ότι καταλάβαινε. Ήταν περίπου 25 ετών.

"Η ευτυχία με διαπερνούσε". Με αίτημά της, οι γονείς του τον έστειλαν σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης όπου οι δοκιμές επιβεβαίωσαν ότι μπορούσε να ανταποκριθεί σε καταστάσεις.

Του αγόρασαν υπολογιστή με λογισμικό επικοινωνίας και μετά από χρόνια θεραπείας και έντονες ασκήσεις ήταν σε θέση να τον χρησιμοποιήσει για να γράφει μηνύματα και να χρησιμοποιεί συνθετική φωνή.

Έμαθε να διαβάζει και να γράφει και το 2003 άρχισε να δουλεύει μια φορά την εβδομάδα στο κέντρο υγείας.

Πεινασμένος για πληροφορίες, έμαθε πως να φτιάχνει ιστοσελίδες και τελικά αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο.

Ένιωθε όμως να του λείπει κάτι. Η αγάπη. Όταν συνάντησε την Joanna το 2008 αναρωτήθηκε αν θα της είναι αδιάφορος όπως σε όλες τις άλλες γυναίκες που είχε γνωρίσει.

Η αδερφή του είχε μετακομίσει στην Αγγλία όπου γνώρισε την Joanna, κοινωνική λειτουργό, και της γνώρισε τον αδερφό της σε μια βιντεοκλήση.

Άρχισαν να ανταλλάσουν email σε τακτική βάση μέχρι να συναντηθούν από κοντά. "Δουλεύω με άτομα με αναπηρία και ήξερα ότι ο Martin ήταν πολύ ιδιαίτερος.

Είχα σχέσεις αλλά συνάντησα έναν πολύ ασυνήθιστο και συναρπαστικό άνθρωπο. Με θυμώνει ορισμένες φορές που αναφέρονται σε εμένα σαν να είμαι φροντιστής του.

Είμαι η γυναίκα του. Το μυαλό του είναι απίστευτο και μαθαίνω από αυτόν συνέχεια", σημειώνει η Joanna.

Ο Martin της έκανε πρόταση γάμου τον Δεκέμβριο του 2008 και παντρεύτηκαν το 2009. Ζουν στην Αγγλία όπου ο Martin εργάζεται ως σχεδιαστής ιστοσελίδων.

"Με δίδαξε να κατανοήσω το αληθινό νόημα της Βίβλου. Υπάρχουν τρία πράγματα που διαρκούν. Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Το μεγαλύτερο από αυτά είναι η αγάπη", σημείωσε ο Martin. 

πηγή

Γιατί δεν πρέπει να δίνουμε tablet στα νήπια

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

inShare

Σε πρόσφατο άρθρο τους οι New York Times, επισημαίνουν μία αισθητή αύξηση στο χρόνο που περνάνε τα νήπια μπροστά στην οθόνη, είτε tablet, είτε έξυπνων κινητών. Πόσο ασφαλές είναι αυτό όμως και τι επίδραση μπορεί να έχει στα παιδιά καθώς μεγαλώνουν;

Οπως επισημαίνει σε σχετικό άρθρο το LiveScience, στην πραγματικότητα, υπάρχουν αρκετές εφαρμογές που έχουν αναπτυχθεί ειδικά για τα παιδιά ενός και δύο ετών και ακόμη ένα-ετών, αλλά η επίσημη καθοδήγηση από την Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία δηλώνει ότι: «θα πρέπει να αποφεύγεται η τηλεόραση και άλλα μέσα ψυχαγωγίας με οθόνη στα βρέφη και τα παιδιά ηλικίας κάτω των δύο ετών»

Γιατί όμως η ηλικία αυτή αποτελεί ορόσημο; Οι Ευρωπαίοι ερευνητές έχουν διαφορετικές απόψεις σε κάθε χώρα. Στη Γερμανία, ορισμένοι παιδοψυχολόγοι συμβουλεύουν ότι η χρήση της οθόνης θα πρέπει να αποφεύγεται μέχρι την ηλικία των έξι ετών, στη Φινλανδία και σε άλλες Σκανδιναβικές χώρες, δεν θέτουν κάποιο όριο, ενώ στην Ισπανία και την Πολωνία, ορίζουν τα 2 χρόνια ως το κατώτατο όριο.

Ολοι επεσήμαναν ωστόσο, ότι το να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι την παθητική παρακολούθηση τηλεόρασης με την διαδραστική και συμμετοχική χρήση των smartphones, tablets, βιντεοπαιχνιδιών και Leapsters φαίνεται παράλογο.

Φαίνεται ότι, κάπως ειρωνικά, παρόλο που η παγκόσμια αγορά έχει αναπτύξει την συγκεκριμένη, τεχνολογία είμαστε ακόμα πολύ μακριά από την επίτευξη μιας παγκόσμιας συναίνεσης σχετικά με την ηλικία στην οποία επιτρέπεται η χρήση οθόνης.

Οι οθόνες είναι ουσιαστικά μια επιφάνεια που δημιουργεί και περιέχει ένα εναλλακτικό κόσμο. Πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε τις έννοιες που εμφανίζονται σε αυτό τον «άλλο κόσμο» και να σκεφτούμε αν τα παιδιά κάτω των δύο ετών μπορούν να τις κατανοήσουν με έναν τρόπο που θα μπορούσε να έχει ένα νόημα, και θετικό αντίκτυπο στην ανάπτυξή τους.

Για παράδειγμα, αυτό είναι αποδεδειγμένο ότι παρά το γεγονός ότι έχουν μόνο έξι μήνες διαφορά, τα παιδιά 3 ετών ξεπερνούν σταθερά τα παιδιά 2μιση ετών στην κατανόηση της σχέσης ανάμεσα σε ένα σύμβολο και μια πραγματική αναπαράσταση ενός αντικειμένου.

Έρευνα από την Τζούντι Ντελόουτς του Κέντρο Μελέτης του Παιδιού στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια και τους συνεργάτες της, δείχνουν ότι μερικά παιδιά κάνουν και λάθη στην κλίμακα, για παράδειγμα, εκλαμβάνοντας τα αυτοκίνητα παιχνίδια για πραγματικά αυτοκίνητα.

Επίσης οι παιδοψυχολόγους τονίζουν ότι οι διαδραστικές εφαρμογές μπορούν να παρεμβαίνουν στην ικανότητα κατανόησης ιστοριών του παιδιού, κυρίως επειδή όταν οι γονείς διαβάζουν το βιβλίο στο παιδί τους τείνουν να επικεντρώνονται περισσότερο στα διαδραστικά στοιχεία από ό, τι στην ιστορία, κάτι που δεν θα συνέβαινε με ένα τυπωμένο βιβλίο.

Δεν έχει σημασία πόσο ακριβές και εξατομικευμένο θα είναι το λογισμικό, δεν μπορεί ποτέ να παρουσιάσει το εύρος και την ποιότητα των γλωσσικών σημάτων ενός ανθρώπινου ομιλητή. Η ικανότητα να δοκιμάσει να μιμηθεί τον ήχο και τις εκφράσεις του προσώπου, τις χειρονομίες, τους ήχους της φωνής και τη γλώσσα του σώματος του γονιού, είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη των γλωσσικών ικανοτήτων.

Από την άλλη, οι τεχνοκράτες, θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι, δεδομένης της δημοτικότητας των tablet τόσο στους ενήλικες όσο και στα μικρά παιδιά, θα μπορούσε να χρησιμεύσει για να τους φέρει κοντά. Ομως εδώ τίθεται θέμα ποιότητας, αφού συνήθως τα τυπωμένα βιβλία περνάνε από σκληρή ανταγωνιστική διαδικασία αξιολόγησης από ομότιμους εμπειρογνώμονες με μεγάλη εμπειρία στο είδος, που συμβουλεύουν σχετικά με την ποιότητα του βιβλίου πριν από τη δημοσίευση. Αντίθετα οι κριτικές των παιχνιδιών στο App Store σίγουρα δεν γίνονται από παιδοψυχολόγους.

Επίσης η μονόπλευρη απεικόνιση του κόσμου στα λογισμικά που απευθύνονται σε παιδιά, είναι ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, αφού οι ενήλικες και συνομήλικοι τους παρουσιάζουν πολύπλοκες συμπεριφορές που δεν συμπίπτουν πάντα με τα πρότυπα των ψηφιακών εφαρμογών και είναι αδύνατο να προβλεφθούν και να μοντελοποιηθούν.

Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι ορισμένες εφαρμογές υπάρχουν απλά για να ψυχαγωγούν τα παιδιά και να βρίσκουν για λίγο την ησυχία τους οι γονείς. Ωστόσο κατά πόσο αυτό το υλικό είναι κατάλληλο για την ψυχαγωγία των νηπίων, όταν οι περισσότεροι γονείς δεν γνωρίζουν καν ποια είναι τα ιδανικά επίπεδα φωτεινότητας της οθόνης, ώστε να μην παρεμβαίνει στην σωστή ανάπτυξη της όρασης τους.

Τέλος, καθώς τα tablet είναι ακόμα πολύ καινούργια στον τεχνολογικό στίβο, γνωρίζουμε ελάχιστα για τις πιθανές μακροπρόθεσμες συνέπειες στα παιδιά 2 ετών από την εκτεταμένη αλληλεπίδραση με οθόνες αφής. Μάλιστα, όσο διαδραστικές κι αν είναι οι εφαρμογές και οι εικόνες έχουν εντελώς διαφορετικές ιδιότητες από τα περισσότερα άλλα αντικείμενα με τα οποία τα μικρά παιδιά μπορούν να αλληλεπιδράσουν στην καθημερινότητα τους.

Η αφή είναι το πρώτο και το νούμερο ένα μέσο επικοινωνίας και μάθησης στην πρώιμη παιδική ηλικία. Θα πρέπει να είναι σε θέση να πιάσουν, να ζουλήξουν ή και να προσπαθήσουν να μασήσουν τα αντικείμενα προκειμένου να κατανοήσουν τις βασικές τους ιδιότητες. Δεν έχουμε ιδέα τι θα συμβεί αν αντικαταστήσουμε το χρόνο που δαπανάται σε αυτές τις εμπειρίες με τις παραλλαγές που χρησιμοποιούνται στην ψηφιακή τεχνολογία, όπου απλά θα πατάνε μία οθόνη.

Σε μια εποχή που οι οθόνες είναι μέρος της καθημερινότητας μας και υπάρχουν παντού, είναι αδύνατον να τις αποφεύγουμε εντελώς. Οι γονείς θα πρέπει σίγουρα να μην πανικοβληθούν όταν το μωρό τους συναντά μια οθόνη, αλλά τουλάχιστον μέχρι να έχουμε σωστά κριτήρια αξιολόγησης με γνώμονα την έρευνα για την καταλληλότητα των οθονών για τα νήπια, το καλύτερο είναι να ελαχιστοποιήσουμε την αλληλεπίδραση των παιδιών με αυτές και να δώσουμε βάρος στην φυσική επαφή.

πηγή 

Κρυμμένες δυνάμεις, αόρατες ιεραρχίες, άγνωστοι αρχηγοί παρελαύνουν στο «σύγγραμμα» της αποκρυφίστριας του 19ου αιώνα Μπλαβάτσκι. Μια μαγική ελίτ με την οποία αργότερα προσπάθησε να έλθει σε «επαφή» ο Χίμλερ, αρχηγός των SS.

Διαχρονικές τερατολογίες

Αναστάσης Βιστωνίτης

 Η αποκρυφιστική φιλολογία δεν αντέχει κατά κανόνα σε σοβαρή κριτική. Δύο χρόνια ωστόσο πριν από την είσοδο της τρίτης μεταχριστιανικής χιλιετίας εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν λίγο ως πολύ να πιστεύουν στον «ζωικό» μαγνητισμό, σε κρυφές δυνάμεις, μυστικές αδελφότητες ή αόρατες ιεραρχίες. Τα μέντιουμ, οι χαρτορίχτρες και οι τσαρλατάνοι του πνευματισμού γνωρίζουν νέες δόξες σε όλο τον κόσμο, όπως και στη χώρα μας. Εχουν μάλιστα εκσυγχρονισθεί και κάποιοι από αυτούς βρίσκονται και στο Internet.

Πριν από δέκα χρόνια ουδείς θα πίστευε πως στην Ελλάδα υπάρχουν οπαδοί των Ροδοσταύρων, των Μαρτύρων της Χρυσής Αυγής (ευρωπαϊκής αποκρυφιστικής αίρεσης του 17ου αιώνα) ή ποικίλων νεοβουδιστικών δογμάτων. Ετσι, δεν είναι παράξενο που έστω και με πάνω από 100 χρόνια καθυστέρηση εκδίδεται σήμερα συστηματικά το έργο της «ιέρειας» του αποκρυφισμού Ελενας Πετρόβνα Μπλαβάτσκι (1831 – 1891).

Η ζωή της Μπλαβάτσκι έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το έργο της. Αυτή η ρωσικής καταγωγής τυχοδιώκτις υπήρξε μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες αλλά και διασημότερες προσωπικότητες της βικτωριανής Αγγλίας και οι θεωρίες της άσκησαν μεγάλη επίδραση στους σύγχρονούς της. Επιπλέον ­ και αυτό είναι το σημαντικότερο ­ επηρέασαν αποφασιστικά το κίνημα του αριοσοφισμού στην Κεντρική Ευρώπη, στο οποίο βρίσκονται και οι ρίζες του ναζιστικού αποκρυφισμού.

Αυτή ήταν που ίδρυσε τη Θεοσοφική Εταιρεία στη Νέα Υόρκη το 1875 και η ίδια που μετέφερε τις δραστηριότητές της στο Μαδράς της Ινδίας από το 1879 ως το 1885. Μαθητές της υπήρξαν πολλά μέλη της βρετανικής αριστοκρατίας, που και σήμερα ασχολείται με τέτοια «μυστήρια». Γνωστό άλλωστε είναι το ενδιαφέρον του πρίγκιπα Καρόλου για τον αποκρυφισμό.

Το «Ισις αποκαλυμμένη» δεν είναι προσδιοριστικό των δογμάτων ή της νέας «θρησκείας» που προσπάθησε να δημιουργήσει η Μπλαβάτσκι αργότερα. Θα πρέπει να θεωρηθεί περισσότερο ως αντίδραση στον ορθολογισμό, στον θετικισμό και στον υλισμό της εποχής μας. Ο W. Ε. Coleman απέδειξε ότι είναι συμπίλημα λογοκλοπών από κείμενα 100 και πλέον σύγχρονων συγγραφέων της που αφορούν θέματα δαιμονολογίας, πνευματισμού και ελευθεροτεκτονισμού, κοινή πηγή έμπνευσης των οποίων αποτελεί η σοφία της αρχαίας Αιγύπτου. Ο ενθουσιασμός της Μπλαβάτσκι οφείλεται στο βιβλίο «Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας» του sir Edward Bulwer Lytton που κυκλοφόρησε το 1834 και υπήρξε για τη συγγραφέα αποκαλυπτικό της λατρείας της Ισιδος στη Ρώμη τον 1ο μ.Χ. αιώνα.

Μετά τη μετακίνηση των γραφείων της Θεοσοφικής Εταιρείας στο Μαδράς, η Μπλαβάτσκι γράφει το «Μυστικό δόγμα» (1885). Και εδώ οι λογοκλοπές είναι κραυγαλέες, τούτη τη φορά όμως από ινδουιστικά κείμενα, τα οποία αναμειγνύει με στοιχεία από σύγχρονα επιστημονικά πορίσματα. Στο βιβλίο αυτό η Μπλαβάτσκι ισχυρίζεται ότι υπάρχουν μυστικά κέντρα σοφίας κάτω από τη γη ή σε σπηλιές της Κεντρικής Ασίας, στο Θιβέτ και στην όαση Σαμπαλάχ στην έρημο Γκόμπι. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της εκεί φυλάσσονταν από τους δασκάλους της αρίας φυλής τα κείμενα της ιερής γνώσης που περίμεναν τους εκλεκτούς να τα ανακαλύψουν και μαζί με αυτά να ανακαλύψουν τη συνείδηση και την ταυτότητα της αρίας φυλής.

Κρυμμένες δυνάμεις, μαύρες δυνάμεις, αόρατες ιεραρχίες, άγνωστοι αρχηγοί παρελαύνουν από το «σύγγραμμα» της Μπλαβάτσκι, μια μαγική ελίτ με την οποίαν αργότερα προσπαθούσε να έλθει σε επαφή ο Χίμλερ, αρχηγός των SS.

Αυτή η ιερή γνώση κατά την Μπλαβάτσκι βασίζεται στις Στροφές του Dzyan, που δήλωσε ότι ανακάλυψε σε ένα μοναστήρι βουδιστών κρυμμένο κάπου στις παρυφές των Ιμαλαΐων.

Ολα αυτά βέβαια δεν στέκουν πουθενά και αν κανείς υπεισέλθει σε λεπτομέρειες, χάνει πολύ γρήγορα τον λογαριασμό. Με την ευκολία που η συγγραφέας μεταβαίνει από τον Πλάτωνα στον οποιοδήποτε τσαρλατάνο της εποχής της που πειραματίζεται με τα πιο απίθανα φαινόμενα, με την ίδια αναφέρεται στους νεοπλατωνιστές και αμέσως μετά στον μεσμερισμό, στην Καββάλα, στον Νοστράδαμο και άγνωστους πλέον σήμερα καθηγητές και «δόκτορες», που ­ τάχα ­ νιώθοντας το κοσμικό πυρ στρέφουν την πλάτη στις κρατούσες αντιλήψεις της εποχής τους και στην υλιστική επιστήμη του 19ου αιώνα. Η Μπλαβάτσκι είναι πυρ και μανία εναντίον των δαρβινιστών και λούζει με διάφορα επίθετα τον Τόμας Χάξλεϊ και τους συν αυτώ, ενώ αποκαλεί «επανάσταση της σύγχρονης επιστήμης» κάποιον στρατηγό Πλίζαντον, ο οποίος τάχα μου αποδεικνύει πως η θεωρία του Νεύτωνα για τη φυγόκεντρο και την κεντρομόλο δύναμη είναι «παρερμηνείες».

Δεν έχει νόημα στην εποχή της βιοτεχνολογίας, των διαστημικών κατακτήσεων και της πληροφορικής να ασχολείται κανείς με τερατωδίες. Γιατί αν πάρει λ.χ. στα σοβαρά την άποψη του Πλίζαντον, που υιοθετεί η Μπλαβάτσκι, πως «η κατάχρηση αλκοολούχων διεγερτικών μεταμορφώνει τον άνδρα σε γυναίκα και vice versa μεταβάλλοντας τον ηλεκτρισμό τους», αύριο θα κλείσουν όλα τα μπαρ της επικράτειας. Δεν έχει επίσης νόημα ο αναθεματισμός, η καταδίκη ή ο εξορκισμός της υποκουλτούρας, ακόμη και αν χρησιμοποιώντας την απλή λογική διαπιστώνει κάποιος το κραυγαλέον της ανοησίας. Στην περίπτωση Μπλαβάτσκι έχουμε το φαινόμενο μιας ψευδοθρησκειολόγου και ψευδοπροφήτισσας που επικαλείται πηγές και κείμενα, δηλαδή την ανθρώπινη σοφία. Και το κάνει «σοβαρά»: με παραπομπές, βιβλιογραφία και «επιχειρήματα». Στον πνευματισμό μπορούμε να ανακαλύψουμε πολλά στοιχεία του πνευματικού ολοκληρωτισμού, η εμφάνιση και η επιβολή του οποίου συγχέει τα όρια κουλτούρας και υποκουλτούρας. Φαινόμενα όπως η έκδοση των βιβλίων της Μπλαβάτσκι σήμερα στον τόπο μας δεν είναι άνευ σημασίας. Η έξαρση του αποκρυφισμού δεν μπορεί να θεωρηθεί απλή μόδα. Και δεν εμφανίζεται μόνο στη χώρα μας. Εκφράζει, τηρουμένων των αναλογιών, ένα ιστορικό κενό· την κόπωση και ως ένα βαθμό την αθυμία της μεταβιομηχανικής κοινωνίας. Ο Τίμαιος του Πλάτωνα π.χ. στα κείμενα της Μπλαβάτσκι γίνεται αγνώριστος. Το ζήτημα βεβαίως δεν είναι αυτό. Είναι πως πολλοί, χωρίς να έχουν διαβάσει τον πλατωνικό διάλογο, θα εντρυφήσουν στα όσα λέει για τον Πλάτωνα η Μπλαβάτσκι και θα μείνουν σε αυτά. Και ακόμη χειρότερο: πως ορισμένοι μπορεί να θεωρήσουν τον Νοστράδαμο ίσης αξίας με τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Πλούταρχο, τον Κέπλερ ή τον Κικέρωνα, στους οποίους παραπέμπει κατά κόρον αυτή η απατεώνισσα.

Ο κ. Αναστάσης Βιστωνίτης είναι συγγραφέας.

πηγή 

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ, Η ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΙΔΙΩΤΕΣ

Γράφει ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης

Είναι κάτι που κάνει εντύπωση: Αν σταματήσετε στο δρόμο εκατό ανθρώπους και συζητήσετε μαζί τους για θέματα υπαρξιακά, ηθικά και κοινωνικά, θα λάβετε εκατό διαφορετικές γνώμες. Όπως λέει η λαϊκή ρήση: ''ό,τι κατεβάσει η κούτρα τους''… Ο καθένας ζει μέσα στον δικό του μικρόκοσμο, τον οποίο διαμορφώνει ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του και τις παραστάσεις που αποτυπώνονται στην ψυχονοητική σφαίρα του, παραστάσεις που προσλαμβάνει από τα μέσα ενημέρωσης, από τα βιβλία ή από τον περίγυρο του. Μέσα λοιπόν από αυτό το χάος διαφορετικών και αντικρουόμενων παραστάσεων–πληροφοριών, αλλά και μέσα από το προσωπικό εσωτερικό χάος, θα αναδυθεί ο ''ιδιώτης'': αυτός δηλαδή, που δεν βρίσκεται σε βαθιά Κοινωνία με τους άλλους, και  που, ακόμη πιο σημαντικό, δεν είναι Κοινωνός μιας αντικειμενικά ανώτερης διάστασης, η οποία να καθορίζει και να εμπνέει την ζωή του.

Αυτή ακριβώς η αντικειμενικά ανώτερη διάσταση είναι που δημιουργεί τις ανθρώπινες κοινωνίες• αποτελεί τον συνδετικό ιστό που ενώνει τους ανθρώπους, ξεπερνώντας τις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, τα διαφορετικά ενδιαφέροντα, τις ικανότητες, τις ελλείψεις, με λίγα λόγια τα μικρά, τα ασήμαντα, τα ανθρώπινα. Όταν αυτός ο συνδετικός ιστός εκλείψει, τότε δεν έχουμε πια Κοινωνίες, αλλά σύνολα ανθρώπων, τα οποία  απλώς υπακούουν σε κάποιους ρυθμιστικούς νόμους και γενικούς κανόνες συμπεριφοράς.

Οι παραδοσιακές Κοινωνίες είχαν, και έκαναν  τα πάντα για να διατηρούν ανέγγιχτο, αυτόν τον συνδετικό ιστό. Πέρα και πάνω από κάθε προσωπική πορεία και επιλογή, πέρα και πάνω από κάθε προσωπική απόχρωση, αισθανόσουν ότι όλοι ένοιωθαν μέτοχοι σε μία κοινή πορεία, ήταν σύντροφοι  στο ίδιο ταξίδι, μαζί παρατηρούσαν τα σημεία  στον ουρανό…

Σήμερα νοιώθουμε κοινωνία μόνον όταν εορτάζουμε την νίκη της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, ή όταν διαμαρτυρόμαστε για το μνημόνιο. Μετά ο καθένας επιστρέφει στον φαντασιακό του κόσμο, στις δικές του επιθυμίες  και  ''αξίες'', επιστρέφει στο ''σπίτι'' του, το οποίο χωρίζεται από τα υπόλοιπα ''σπίτια'' από ένα ψηλό γρανιτένιο ''τοίχο''. Ακόμη και οι παρέες δεν δημιουργούνται από την ανάγκη του ανθρώπου να Κοινωνήσει τον εσωτερικό κόσμο ενός άλλου συνανθρώπου του, αλλά για να ''κάνουν πράγματα μαζί'': εκδρομές, αθλητισμό, ταξίδια, κουτσομπολιό, παιχνίδια, πολιτικές αρλουμπολογίες  κλπ.

Όπως είναι φυσικό, όλος αυτός ο κατακερματισμός, αυτό το κλείσιμο στο ''ίδιον'', αντανακλάται και στις πολιτικές επιλογές των πολιτών: επιλέγουν όχι αυτό που είναι προς συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας και του έθνους, ούτε αυτό που προσιδιάζει προς την ανώτερη αντικειμενική διάσταση, αλλά αυτό που θα ωφελήσει το προσωπικό τους συμφέρον  ή θα πρόσκειται στην υποκειμενική τους άποψη για τον κόσμο.

Εάν, όπως είπαμε, η νεωτερικότητα δημιούργησε ''ιδιώτες'', η μετανεωτερικότητα  δημιουργεί νόμους και κοινωνικά πρότυπα, τα οποία έχουν ως σκοπό να εμποδίσουν κάθε προσπάθεια για μία επιστροφή στην προ-''ιδιωτική' εποχή.

Η κεντρική ιδέα  που αναπτύχτηκε στο άρθρο είναι ότι: η αντικειμενικά ανώτερη διάσταση είναι  αυτή που δημιουργεί τις ανθρώπινες κοινωνίες. Το νόημα αυτής της φράσης μπορεί να συνοψιστεί  στο ακόλουθο απόσπασμα από τα  Ηθικά Νικομάχεια  του Αριστοτέλη : «Δεν πρέπει, εξ άλλου, να υπάκουμε σ' εκείνους που μας παροτρύνουν να έχουμε ανθρώπινα φρονήματα, επειδή είμαστε άνθρωποι, ούτε να σκεπτόμαστε με τρόπο που ταιριάζει σε θνητούς, επειδή είμαστε θνητοί, αλλά πρέπει αντίθετα όσο μας είναι δυνατόν, να αποβάλλουμε την θνητή μας φύση και να αποβλέπουμε στην αθανασία και να προσαρμόζουμε όλες τις πράξεις της ζωής μας σ' εκείνο που είναι ανώτερο απ' όσα έχουμε μέσα μας, διότι αυτό είναι μικρό σε μέγεθος, όμως υπερέχει απ' όλα τα άλλα κατά πολύ σε δύναμη και αξία.»

 Χωρίς αυτό το εσωτερικό βίωμα ενός ανώτερου προορισμού, δεν μπορεί να υπάρξουν ανθρώπινες Κοινωνίες, και αυτό είναι κάτι που το διαπιστώνουμε καθημερινά: φθάσαμε στο σημείο να πεθαίνουν άνθρωποι, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν το φακελάκι που ζητούν ιατροί οι οποίοι έχουν δώσει…τον όρκο του  Ιπποκράτη.

πηγή 

Ἀπό τὸν Θεό τραβιέται ὁ ἄνθρωπος ὅπως ὁ καρχαρίας ἀπό τὸ αἷμα.

 Ὀδυσσέας Ἐλύτης

ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΠΙΝΟΥΜΕ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΜΠΥΡΕΣ ΣΤΟ… ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Όλοι γνωρίζουμε την μικρή ολλανδική πόλη του Μάαστριχ, στα σύνορα Γερμανίας, Ολλανδίας και Βελγίου. Η πόλη αυτή συμβολίζει την Ενωμένη Ευρώπη καθώς εκεί στις 7 Φεβρουαρίου του 1992 υπογράφηκε η συνθήκη της δημιουργίας της Ενωμένης Ευρώπης. Η συνθήκη αυτή έθεσε ουσιαστικά την βάση για την μετέπειτα πορεία της ευρωπαϊκής ηπείρου, μια πορεία όμως που κάθε άλλο παρά ανταποκρίθηκε στα όνειρα των ευρωπαϊκών λαών καθώς προώθησε ένα άτεγκτο τραπεζιτικό ολοκληρωτισμό και μια δικτατορία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου.

Αλλά ένα άλλο ανησυχητικό γεγονός που έρχεται από αυτή την συμβολική πόλη, μας δείχνει πως ο χριστιανισμός, η θρησκεία που κυριάρχησε στην Ευρώπη επί αιώνες, σήμερα έχει αντικατασταθεί από μια άθεη και νεοταξική κουλτούρα που ισοπεδώνει κάθε παραδοσιακή χριστιανική παρουσία. Το μεγάλο σκάνδαλο του Μάαστριχ, είναι ο καθεδρικός ναός του, ένας περικαλλής ιστορικός χριστιανικός ναός που κτίστηκε τον δέκατο τρίτο αιώνα. Ο ναός αυτός σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα κλασικό καφέ- μπαρ, όπως δείχνουν οι εικόνες που κυκλοφορούν και παρουσιάζουμε εδώ. Αλλά το πιο συγκλονιστικό είναι πως η Αγία Τράπεζα του ναού, με ένα μεγάλο σταυρό επάνω της, έγινε… τραπέζι για τις κάθε λογής ορέξεις των καφενόβιων θαμώνων.

Ο ναός αυτός με την τόσο μεγάλη ιστορία του είναι άλλο ένα θλιβερό κρούσμα μιας Ευρώπης που απόχριστιανοποιείται. Η παπική και η προτεσταντική έκφραση του χριστιανισμού που αποσχίστηκε από την αρχέγονη χριστιανή πηγή της, έχει οδηγήσει τους δυτικοευρωπαίους στην αθεΐα και ακόμα χειρότερα σε κάθε λογής θρησκευτικές αιρέσεις με όλες τις ψυχοφθόρες συνέπειες αυτής τη εξέλιξης. Σε χώρες όπως Ολλανδία, Γερμανία ακόμα και Γαλλία, χριστιανικοί ναοί γίνονται αίθουσες διασκέδασης, αποθήκες, γυμναστήρια ακόμα και…οίκοι ανοχής!!!

Ειδικά στην Γερμανία, σύμφωνα με μια έρευνα του περιοδικού Σπίγκελ, τα κρούσματα μετατροπής ναών σε γυμναστήρια συνεχώς αυξάνονται. Συγκεκριμένα η εκκλησία του αγίου Παύλου στο Rakvere, του αγίου Μαρτίνου στο Moringen, περιοχής Göttingen, του αγίου Νικολάου στο Hameln και του αγίου Νικολάου στο Heilbronn, έγιναν… γυμναστήρια. Παράλληλα στο Βερολίνο πολλές εκκλησίες καθολικών και διαμαρτυρόμενων έχουν εγκαταλειφτεί, ενώ οι εκκλησίες στις περιοχές Mönchengladbach και Stadtteil Rheydt, έγιναν μουσουλμανικά τεμένη. Εδώ φαίνεται και η ανησυχητική επέλαση του Ισλάμ, καθώς ήδη σε όλη την Γερμανία λειτουργούν επίσημα 159 μουσουλμανικά τεμένη, ενώ την περίοδο αυτή κτίζονται άλλα 128 χώρια τα μη δεδηλωμένα που είναι χιλιάδες. Παράλληλα υπάρχουν και λειτουργούν 2,500 μεστζίτ, δηλαδή αίθουσες προσευχής στο Ισλάμ.

Και εις «ανώτερα»!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Nikosxeiladakis.gr