Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015
Όταν βλέπουμε κάτι άσχημο, να το σκεπάζουμε και όχι να το διαπομπεύουμε. Δεν είναι σωστό να γίνωνται γνωστά τα ηθικά παραπτώματα. Ας υποθέσουμε ότι στο δρόμο υπάρχει μια ακαθαρσία. Ένας συνετός άνθρωπος, αν περάση απο εκεί, θα πάρη μια πλάκα και θα την σκεπάση, για να μήν προξενή αηδία. Ένας ασύνετος όμως, αντί να την σκεπάση, μπορεί να αρχίση να την ανακατεύη και να σκορπίσει περισσότερο την δυσωδία της. Έτσι όταν αδιάκριτα δημοσιοποιούμε τις αμαρτίες τών άλλων, προξενούμε μεγαλύτερο κακό."
Πες ποιος είν΄ ο φίλος σου, να σου πω ποιος είσαι
– Παλιοπούλια, θα σας δείξω εγώ, αύριο θα σας έχω στα χέρια μου!
Ο καημένος ο γεωργός μας ήταν πολύ θυμωμένος με τις ασπρόμαυρες
κουρούνες που δεν του άφηναν σπόρο για σπόρο στο χωράφι του. Κάθε μέρα
καινούριο σπόρο έριχνε, κάθε μέρα ορμούσαν αυτές κοπαδιαστά και λαίμαργα
κι ο σπόρος γινόταν πρώτος μεζές!
– Τώρα απλώνω τα δίχτυα μου και θα πιαστείτε σαν τον ποντικό στη φάκα… Αύριο να σας δω!
Πράγματι, ο γεωργός μας δεν είχε άλλη λύση παρά να τις τσακώσει τις
παλιοκουρούνες, όπως έλεγε αγανακτισμένος, μέσα στα δίχτυα-παγίδα, που
άπλωσε στο χωράφι του. Έλα όμως που μαζί με τις κουρούνες την άλλη μέρα
έπιασε κι έναν πελαργό ανάμεσα στα δίχτυα του!
– Καλέ μου άνθρωπε, σε παρακαλώ, λυπήσου με, μη μου κάνεις κακό,
τσίριζε ο πελαργός απελπισμένος, καθώς ο γεωργός μας τον βαστούσε
ανάποδα, κρατώντας τον από τα μακριά του πόδια!
– Μαζί με τις παλιοκουρούνες δεν ήσουν και συ;
O γεωργός μας φώναζε αγριεμένος καθώς του έσφιγγε τα λεπτά του ποδάρια.
– Μα εγώ, ικέτευε ο πελαργός, δεν είμαι σαν τις παλιοκουρούνες που
σου τρώνε το σιτάρι σου! Εγώ δε σε πειράζω σε τίποτα, ίσα-ίσα είμαι
χρήσιμος για τους ανθρώπους… Τρώω τα φίδια, τρώω τα σκουλήκια, συνέχιζε ο
πελαργός απελπισμένος.
– Τέρμα οι κουβέντες, δεν ακούω τίποτα, τον έκοψε απότομα ο γεωργός.
Έκανες παρέα με τις κουρούνες, έτσι; Άρα σου αξίζει να τιμωρηθείς
παραπάνω αφού έκανες παρέα με τους κακούς…
– Αχ κυρ Πελαργέ, πες μου με ποιους πας, να σου πω ποιος είσαι, του φώναξε κοροϊδευτικά μια κουρούνα από το δέντρο, που είχε γλιτώσει τη «σύλληψη».Απόδοση: Δ.Σ.
Αφήγηση: Μαρία Σαββοπούλου
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί,
μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση
να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας,
τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας,
δεν είναι πια απ΄τη στέρηση μα από την αύξηση.
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Γιάννης Ρίτσος
Εκοιμήθη ο παπά Στρατής από τη Λέσβο, ο φύλακας των μεταναστών...
Εισαγωγή του blog μας: Πρωτοείδαμε την είδηση εδώ.
Αν και ο παπά Στρατής ασφαλώς θα ξεχώριζε (όπως κάθε πραγματικός
πνευματικός ηγέτης), όμως πρέπει να διευκρινίσουμε πως ολόκληρη η
Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα συμπαραστέκεται στους μετανάστες όσο
μπορεί. Γι' αυτό και κατηγορείται από τους ρατσιστές κάθε είδους ότι
"τους ταΐζει" (ένα μικρό παράδειγμα εδώ).
Προσωπικά
(και δεν το λέω επικριτικά), θεωρώ ταπεινά ότι λείπει κάτι από την
προσπάθεια αυτή της Εκκλησίας: η πληροφόρηση των μεταναστών αδελφών μας
για το τι είναι η Ορθοδοξία και τι προσφέρει στον άνθρωπο, δηλ. ένα ιεραποστολικό άνοιγμα αγάπης (πάντα με αγάπη και ενδιαφέρον) γι' αυτούς.
Επίσης,
η Ορθόδοξη Εκκλησία στον Τρίτο Κόσμο, και ιδιαίτερα στην Αφρική,
συμβάλλει όσο μπορεί στη μείωση του μεταναστευτικού κύματος, αγωνιζόμενη
για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των ανθρώπων, ανεξάρτητα από το
θρήσκευμά τους. Για του λόγου το αληθές, επισκεφτείτε τους ιστότοπους
της Αδελφότητας Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής και "Στον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής",
όπου θα δείτε απειροελάχιστα δείγματα του τιτάνιου και πολυσχιδούς
αγώνα των ορθόδοξων ιεραποστόλων για τους λαούς του Τρίτου Κόσμου. Αλλά
οι Εκκλησίες αυτές δεν έχουν χρήματα. Στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην
οικονομική ενίσχυση - αλλά και στους εθελοντές που έρχονται - από τις
Ορθόδοξες Εκκλησίες του ανεπτυγμένου κόσμου και οπωσδήποτε πάρα πολύ της
Ελλάδας (π.χ., π.χ.) και των ΗΠΑ (αλλά & άλλων χωρών).
Ας τα έχουμε υπόψιν όλα αυτά. Υπάρχουν κι άλλοι παπά Στρατήδες. Ευχόμαστε με συγκίνηση, ο Κύριος να τον αγιάσει και να ευλογεί όλους τους παπά Στρατήδες, όλου του κόσμου.
Συγκινητική εικόνα του π. Στρατή Δήμου με το μικρό προσφυγόπουλο,
που "ξεβράστηκε" απ' τη θάλασα την ίδια μέρα με τη δική του κοίμηση, να
το κουβαλάει με τρυφερότητα, γκρεμίζοντας τους φράχτες.
"Ενσωμάτωσε όλη την κρυμμένη ανθρωπιά μας, τις ελπίδες μας, την ομορφιά της προσφοράς στον πλησίον μας". Από lifo, της Σταυρούλας, Χαμομηλάκι.
Ο πατέρας Ευστράτιος Δήμου - "Παπά Στρατής" - η ψυχή της "Αγκαλιάς" έχασε τη μάχη... δεν μένει πια εδώ... αφήνει όμως σημαντική παρακαταθήκη.
Στις 25 Αυγούστου ο παπα Στρατής έγραφε:
"Αγαπητοί φίλοι και φίλες,σήμερα φεύγω
στο νοσοκομείο για το καινούργιο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν.
Παρακαλώ πολύ για μια προσευχή και πιστεύω ότι γρήγορα θα γυρίσω δυνατός
κοντά σας. Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τους ενορίτες μου για την
αγάπη και την συμπαράσταση που μου δείχνουν. Επίσης,θέλω να σας πω ότι
οι άνθρωποι του κόσμου, οι άνθρωποι του πολέμου, τα παιδιά που αναζητούν
την ελπίδα είναι αδέρφια μας και η Αγκαλιά θα συνεχίσει να βρίσκεται
κοντά τους και να τους δίνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Σας
προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά, για την ειρήνη και την
αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι."
Τα λόγια του θα μας συντροφεύουν, το έργο του παράδειγμα προς μίμηση.
Έφυγε σε ηλικία 57 ετών.
Ο Δημήτρης Τερζής (efsyn,gr) αναφέρει:
«Μόλις ανέβω στην Αθήνα θα τα πούμε από κοντά». Έτσι κλείσαμε το
τηλέφωνο την προηγούμενη εβδομάδα με τον παπά Στρατή, τον ιερέα-προστάτη
των προσφύγων της Λέσβου.
Σήμερα είχαμε κανονίσει καινούργιο τηλεφωνικό ραντεβού προκειμένου
να βρεθούμε από κοντά, να μιλήσουμε για όλα και περισσότερο για τον
αγώνα που κάνει στο νησί δέκα χρόνια τώρα, βοηθώντας ανθρώπους,
ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας.
Το τηλέφωνο χτυπούσε αλλά δεν απαντούσε κανείς. Λίγη ώρα αργότερα
χτύπησε το δικό μου τηλέφωνο. Ήταν ο γιος του παπά Στρατή, ο Μιχάλης,
που με ενημέρωνε πως τα πράγματα είναι δύσκολα. Ο παπά Στρατής
δεν είχε καταφέρει ν' ανέβει στην Αθήνα, νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του
νησιού και οι ώρες ήταν κρίσιμες, μετρημένες.
Πριν λίγο έμαθα πως ο παπά Στρατής δεν ξύπνησε ποτέ απ' το κώμα στο
οποίο είχε πέσει τις τελευταίες 24 ώρες. Μια πρώτη σκέψη ήταν πως
επιτέλους ξεκουράστηκε, ο άνθρωπος που γυρνούσε έχοντας στο πλευρό του
τον αναπνευστήρα για να τον βοηθάει στην αναπνοή, που «χρειαζόταν δέκα
λεπτά ν' ανέβει πέντε σκαλιά και στην ανάγκη, αν τον χρειάζονταν, θα
κατέβαινε την ίδια ώρα να πάει στην άλλη άκρη του νησιού, να βοηθήσει
πρόσφυγες».
Απόσπασμα από αφιέρωμα στον παπα Στρατή πριν από μερικούς μήνες:
Ο Παπά Στρατής, μαζί με άλλους τοπικούς εθελοντές στο χωριό
Καλλονή, βοηθά τους πρόσφυγες από το 2007, μέσω της ΜΚΟ «ΑΓΚΑΛΙΑ».
Υπολογίζεται πως όλα αυτά τα χρόνια, βοήθησε περίπου δέκα χιλιάδες
άτομα, συμπεριλαμβανομένων μερικών ντόπιων που ήρθαν σε δυσχερή θέση.
Αλλά ποτέ πριν δεν είχε δει τόσο πολλούς πρόσφυγες να αναζητούν βοήθεια.
"Έχω δει τα μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και έγκυες
γυναίκες που κρατούσαν τις κοιλιές τους και έκλαιγαν από τον πόνο", λέει
θλιμμένος. "Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να
έρθουν εδώ. Είναι τα παιδιά του πολέμου, που προσπαθούν να ξεφύγουν από
τις σφαίρες.
" Με τις τοπικές αρχές να είναι πιεσμένες από τις 64.000 αφίξεις
προσφύγων στην Ελλάδα από την αρχή του έτους, ο Παπά Στρατής και το
δίκτυο των εθελοντών στο χωριό, συχνά αναλαμβάνουν την αποκλειστική
ευθύνη για τη φροντίδα των προσφύγων στο νησί. "Δεν έχουμε καμία
εξωτερική χρηματοδότηση", εξηγεί με ένα χαμόγελο. "Εξαρτόμαστε
αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των κατοίκων της περιοχής."
"Μια μέρα βρήκαμε ένα μωρό κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας του
στην παραλία. Θέλαμε να του δώσουμε γάλα, αλλά δεν είχαμε μπουκάλι και
δεν μπορούσε να πιει από ένα ποτήρι. Ήταν αργά τη νύχτα και έτσι
ξυπνήσαμε όλα τα φαρμακεία της πόλης μέχρι που βρήκαμε μπιμπερό" αναφέρει καθώς αφηγείται ιστορίες.
Έχοντας πληγεί από την κρίση χρέους
και όντας περιορισμένοι από την οικονομία, την πολιτική και τη
γεωγραφία, οι κάτοικοι στις μικρές κοινότητες των νησιών έχουν να
αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις μιας σύγκρουσης για την οποία δεν
γνωρίζουν πολλά και κατανοούν λίγο. Πολλοί νησιώτες είναι δύσπιστοι όσον
αφορά τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες που φτάνουν στο δρόμο τους. Άλλοι
ανησυχούν για τις επιπτώσεις που θα προκαλέσει η παρουσία τους στον
τουρισμό. Αλλά ο Παπά Στρατής, σηκώνει τα μανίκια του και βρίσκεται
πάντα ένα βήμα μπροστά για να βοηθήσει.
Η 22α Μαΐου ήταν μία από τις δυσκολότερες ημέρες της ζωής του.
«Μία από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου. Βρεθήκαμε με τα μέλη
της Αγκαλιάς να διαχειριστούμε και να απαλύνουμε τον πόνο των μανάδων
και των παιδιών του πολέμου. Περίπου στις δέκα το πρωί χτύπησε το
τηλέφωνο και μία τρεμάμενη γυναικεία φωνή, αφού ζήτησε συγνώμη για την
ενόχληση, με πληροφόρησε ότι τρεις γυναίκες με μικρά παιδιά που οι δύο
είναι σε ενδιαφέρουσα κατάσταση, έχουν κατασκηνώσει κάπου στην Καλλονή.
Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν από αυτούς που κατέβαιναν από το Σκαλοχώρι
που είχαν στρατοπεδεύσει και είχαν γνωρίσει την αγάπη και την ζεστή
αγκαλιά των κατοίκων του χωριού. Αμέσως σηκώθηκα και κατευθύνθηκα στο
μέρος που μου είπαν για να τις βρω και ταυτόχρονα ενημέρωσα τα μέλη της
Αγκαλιάς για το πρόβλημα, λέγοντας να φέρουν νερό, γάλα, τοστ, κρουασάν,
χυμό για την πρώτη επαφή.
Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να τις εντοπίσω μέσα σε μία οικοδομή.
Δύο νεαρές γυναίκες και μία μεγαλύτερη κάθονταν στη σκιά έχοντας
ένα παιδί στην αγκαλιά κι ένα στην κοιλιά!!! Με τον πόνο και την κούραση
να καθρεπτίζεται στο πρόσωπο τους.
Χαιρέτησα κουνώντας το χέρι και ανταπέδωσαν με τον ίδιον τρόπο.
Προσπάθησα να τους πως ότι θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε να νιώσουν
ανθρώπινα και να ελπίζουν για καλύτερη μέρα. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι
πίσω έχουν αφήσει κι έχουν χάσει τους άνδρες τους μαζί με άλλα παιδιά.
Είδα το δάκρυ τους να τρέχει και τους έδωσα να καταλάβουν ότι
πρέπει να κάνουν λίγο υπομονή και θα προσπαθήσουμε να τους φέρουμε εδώ.
Τότε είδα την ελπίδα στο πρόσωπό τους κι ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη
τους. Εκείνη τη στιγμή το ένα παιδί κούνησε το χεράκι του και με
χαιρετούσε και λες κατάλαβε τι λέγαμε.
Πάνω στην ώρα πλάκωσαν οι ενισχύσεις από τα μέλη της Αγκαλιάς.
Γιώργος Τυρίκος Εργάς, Κατερίνα Σελάχα, Ελένη Σελάχα και άρχισαν το έργο
της ανασυγκρότησης της ελπίδας και την προσπάθεια να απαλύνουμε τον
πόνο της μάνας.
Ξεκίνησαν με τρία αυτοκίνητα και πήραν το δρόμο για Σκαλοχώρι, αφού
είχαμε πληροφορία ότι κάπου εκεί βρισκόταν το υπόλοιπο γκρουπ. Εγώ
παρέμεινα και περίμενα τα αποτελέσματα. Σε κάποια στιγμή βλέπω τη μάνα
να χαϊδεύει την κοιλιά της και τα μάτια να τρέχουν ασταμάτητα. Τα
δάκρυα του πόνου της απελπισίας, της αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα.
Η διπλανή γυναίκα την αγκάλιασε και άρχισαν να κλαίει σχεδόν με
αναφιλητά. Χωρίς να το καταλάβω, έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει και ένα
μεγάλο γιατί βγήκε από τα βάθη της καρδιάς μου. Μαζί θαρρώ πως δάκρυσε
κι αυτή. ...
...Εκείνη την στιγμή έφτασαν τα μέλη της Αγκαλιάς φέρνοντας μαζί
τους παιδιά, πατεράδες και κάποιες γυναίκες. Σε λίγο οι οικογένειες ήταν
πάλι μαζί.
Τώρα το δάκρυ ήταν δάκρυ ανακούφισης και χαράς που φαίνονταν καθαρά
στα πρόσωπά τους. Κάποια στιγμή είδα τη μάνα να λέει κάτι στον άνδρα
της και να δείχνει προς το μέρος μου. Δεν του έδωσα σημασία. Ομως
εντελώς ξαφνικά, είδα το παλικάρι δίπλα στο αυτοκίνητό μου να κάνει μία
μεγάλη υπόκλιση, να με ευχαριστεί και πριν καλά καλά το καταλάβω,
δέχθηκα μία αγκαλιά κι ένα ευχαριστήριο φιλί αγάπης-δύναμης για να
συνεχίσει η Αγκαλιά να προσφέρει στην ανθρώπινη ανάγκη, στον ανθρώπινο
πόνο.
Ήταν ένας μουσουλμάνος που ασπάστηκε έναν ορθόδοξο παπά,
αποδεικνύοντας πως η Αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν έχει θρησκεία και πως η
Αγάπη τα πάντα σκεπάζει, τα πάντα ελπίζει».
******
«Ο ταπεινός είναι ο πλούσιος που δεν κινδυνεύει από πτώχευση»
Ο παιδοψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Καραγιάννης γράφει στο βιβλίο του "Ρωγμές και Αγγίγματα", για το εάν ταπείνωση είναι, να είσαι γκρίζος άνθρωπος. Ένα συγκλονιστικό κείμενο…
«Τι
μπορεί να σημαίνει η ταπείνωση σ' έναν κόσμο που έχει αυτοπροσδιορισθεί
ως κοινωνία της αγοράς; Σε μια κοινωνία που, έχοντας ως στόχο της το
κέρδος πουλάει το κάθε τί; Η διαφήμιση και το marketing δεν αφορούν μόνο
κάποια καταναλωτικά προϊόντα, αλλά και την πολιτική, τις τέχνες, τον
αθλητισμό, ακόμη και την φιλανθρωπία. Πώς μπορεί κάποιος, σε έναν κόσμο
που έχει αποθεώσει την προβολή και τις δημόσιες σχέσεις, να αναφέρεται
στην ταπείνωση δίχως να είναι γραφικός; Πώς να προβληθεί η ταπεινότητα
ως αξία, όταν ο όρος ταπεινός παραπέμπει σ' έναν κακομοίρη, καημένο,
μίζερο και απομονωμένο άνθρωπο, που δεν έχει επιτύχει κάτι σημαντικό ή,
αν καταφέρει κάτι, δεν θα το χαρεί, αφού αν το αναγνωρίσει ως σημαντικό,
τότε θα έχει υπερηφανευθεί;
Είναι ταπεινός ο άνθρωπος που δεν έχει κοπιάσει επιμελημένα, ώστε να ολοκληρώσει ένα έργο; Είναι ταπεινός ο άνθρωπος που δεν έχει βιώσει έντονα ευχαριστιακά κάποιο τομέα της ζωής όπως εργασία, επιστήμη, τέχνες, σπορ, έρωτα, οικογένεια; Η αναγνώριση της προσπάθειας σημαίνει και το γκρέμισμα της πνευματικότητας;
Είναι ταπεινός ο άνθρωπος που δεν έχει κοπιάσει επιμελημένα, ώστε να ολοκληρώσει ένα έργο; Είναι ταπεινός ο άνθρωπος που δεν έχει βιώσει έντονα ευχαριστιακά κάποιο τομέα της ζωής όπως εργασία, επιστήμη, τέχνες, σπορ, έρωτα, οικογένεια; Η αναγνώριση της προσπάθειας σημαίνει και το γκρέμισμα της πνευματικότητας;
η συνέχεια εδώ
Πως η Άγκυρα κατευθύνει τα «ποτάμια» των λαθρομεταναστών στις ελληνικές ακτές
Την απροκάλυπτη συνεργασία της τουρκικής Ακτοφυλακής η οποία
προωθεί τους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα, την αναλγησία των Τούρκων
διακινητών και το σκηνικό χάους που επικρατεί στο αφύλακτο Αιγαίο
περιγράφουν με κάθε γλαφυρότητα άνδρες του Λιμενικού Σώματος. Οι
συγκλονιστικές τους διηγήσεις περιγράφουν όλο το εκείνο το πλαίσιο στο
οποίο γίνονται οι εισβολές των λαθρομεταναστών οι οποίοι είναι
δασκαλεμένοι έτσι ώστε με την εμφάνιση των σκαφών του Λιμενικού να
σκίζουν τη βάρκα τους προκειμένου να πραγματοποιούνται αναγκαστικές
διασώσεις.
Βέβαια τώρα ούτε αυτό γίνεται γιατί απλά τα πλωτά των διακινητών περνούν στα Εθνικά Χωρικά Ύδατα χωρίς εμπόδιο, αποβιβάζουν τους λαθρομετανάστες και εκείνοι στη συνέχεια πεζοπορώντας φθάνουν στην εκάστοτε πρωτεύουσα του νησιού, ως να μην συμβαίνει τίποτα και σε απόλυτα «φυσιολογικούς» ρυθμούς.
Το σημαντικότερο όμως που αποκαλύπτεται από τις αφηγήσεις των ανδρών του Λ.Σ. είναι η πλήρης συνεργασία της τουρκικής Ακτοφυλακής με τους διακινητές γεγονός που με τη σειρά του αποκαλύπτει το τεράστιο προσοδοφόρο κύκλωμα που κρύβεται πίσω από αυτό, με «γραφεία ταξιδιών» στην Ελλάδα, το πώς κλείνεις θέση σε μια βάρκα με ένα τηλέφωνο, ενώ χρήματα βγάζουν ακόμη και οι πλανόδιοι πωλητές στα τουρκικά παράλια που πωλούν σωσίβια μέχρι και χάρτες στους λαθρομετανάστες.
Το όλο σκηνικό θυμίζει παράσταση τσίρκου με την Ελλάδα να διακωμωδείται συνεχώς και να έχει μετατραπεί σε θέμα πραγματικό περίγελο.
Φυσικά η τακτική της τουρκικής Ακτοφυλακής δεν αποτελεί δική της πρωτοβουλία. Έρχεται βάσει πάγιων οδηγιών από την Άγκυρα προκειμένου να ελέγχει τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στην Ελλάδα που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Και μέσα σε όλα αυτά βέβαια η Άγκυρα ζητά μετ΄ επιτάσεως την ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα για αυτούς τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που προωθεί στην Ελλάδα.
Δείτε πως περιγράφει τις επιχειρήσεις προώθησης λαθρομεταναστών στην Ελλάδα της τουρκικής Ακτοφυλακής στο ΑΠΕ υποπλοίαρχος του Λ.Σ.
«Πριν λίγες ημέρες τουρκική ακταιωρός προσπαθούσε με απόνερα να βουλιάξει, όχι να βουλιάξει ακριβώς, να σταματήσει βάρκα. Έκανε απόνερα πολλά στους μετανάστες, στροβιλίζοντας το νερό, τους έριχνε νερό με τη μάνικα από πάνω.
Η λέμβος μπήκε στα ελληνικά ύδατα, αναγκαστήκαμε να κάνουμε διάσωση.
Μέσα στη λέμβο βρήκαμε δύο μωρά παιδιά ότι μόλις είχαν γεννηθεί, μέσα σε μαύρες σακούλες απορριμμάτων με τρυπίτσα για να μπορούν να αναπνέουν. Δεν μπορείς να είσαι φυσιολογικός άνθρωπος όταν βλέπεις αυτά που βλέπεις» αναφέρει «Δεν γίνεται να συνέλθεις» περιγράφει ο υποπλοίαρχος Α. Φραγκούλης, κυβερνήτης σε σκάφος ανοικτής θαλάσσης στη Μυτιλήνη.
«Δίνουμε μάχη όσο καλύτερα μπορούμε. Δεν φτάνουμε πρέπει να ενισχυθούμε με περισσότερες δυνάμεις» προσθέτει, περιγράφοντας την εικόνα χάους που επικρατεί κατά τις διασώσεις.
«Εκείνη την ώρα που τους μαζεύουμε από μια βάρκα που βυθίζεται πρέπει να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να είμαστε τόσο προσεκτικοί ώστε να μη χάσουμε κάποιο βρέφος στη θάλασσα ή κάποιον χωρίς σωσίβιο.
Οι άντρες προσπαθούν να πατήσουν τα παιδιά πάνω στη λέμβο για να ανέβουν πάνω στο πλοίο. Υπάρχει μια αταξία, μια κατάσταση πανικού που δημιουργούν οι ίδιοι οι μετανάστες» αναφέρει.
Παράλληλα, υπογραμμίζει τη συνεργασία της τουρκικής Ακτοφυλακής με τους διακινητές:
«Μπορεί να δεις και 10 λέμβους η μία πίσω από την άλλη να ξεκινούν από την ακτή. Η τούρκικη ακτοφυλακή πολύ συχνά κάνει τα στραβά μάτια.
Τους βλέπουμε που είναι δίπλα, τους μιλάμε στα VHF. Εκείνη την ώρα εξοργίζομαι που τους βλέπω που τους αφήνουν και περνάνε και δεχόμαστε όλο αυτό το κύμα και δεν προλαβαίνουμε να σώσουμε ούτε τη μία βάρκα.
Με το που μας βλέπουν σκίζουν τη βάρκα, οπότε προβαίνουμε σε έρευνα και διάσωση …φανταστείτε όλες αυτές τις λέμβους που με το που μας βλέπουν, τα μπλε σινιάλα, την σημαία της ΕΕ, την ελληνική σημαία, να σκίζουν όλοι τις βάρκες ταυτόχρονα.
Όση δύναμη και να έχουμε στην περιοχή, το φαινόμενο δεν μπορεί να ελεγχθεί. Κάποιες φορές βλέπουμε μωράκια με το πορτ μπεμπέ ακόμα και με μια σαμπρέλα από αυτοκίνητο σαν σωσίβιο».
Περιγράφοντας την χειρότερή του βραδιά, ο υποπλοίαρχος θυμάται μια βραδιά στην περιοχή στο Φαρμακονήσι/ Αγαθονήσι που είχε μαζέψει γύρω στα 70 άτομα.
«Τους διασκόρπιζε ο αέρας επειδή είχε 6-7 μποφόρ και είχα και τους Τούρκους απέναντι, την τούρκικη ακτοφυλακή να μου κάνει απόνερα, να περνάει από κοντά μου όσο δεν μπορούσα να κάνω καμία κίνηση, μην πάρω κανέναν από κάτω».
Επίσης, θυμάται περίπτωση καταδίωξης δουλεμπόρου που είχε μετανάστες πάνω στο σκάφος «και δεν δίστασε ενώ του λέγαμε να σταματήσει να με τρακάρει δυο φορές».
«Έχω τύχει σε περιστατικό που Τούρκος διακινητής που τον πλησίαζα έλουσε ένα παιδί με βενζίνη για να μπορέσει να διαφύγει, να μην τον συλλάβουμε, και ήταν με τον αναπτήρα έτσι».
«Είναι πανάκεια πλέον, τους έχουν δασκαλέψει τα κυκλώματα δουλεμπόρων από απέναντι: Με το που δεις ελληνικό σκάφος σκίζεις βάρκα και θα σε σώσουν» συμπληρώνει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)