Το θολό Ποτάμι και οι Συνταγματολόγοι του

 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη από την αρχή μού έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθεί να συγκολλήσει ετερόκλητα στοιχεία με κοινό παρονομαστή την άρνηση της εθνικής και θρησκευτικής μας ταυτότητας. Πρώην αριστερόστροφοι ή δεξιόστροφοι, διεθνιστές και πολυπολιτισμικοί, θέλουν να κυβερνήσουν για να μάς αποκόψουν ριζοσπαστικά από τις ρίζες μας. Χαρακτηριστική είναι η πρόταση του κ. Σταύρου Τσακυράκη, Καθηγητού Συνταγματικού Δικαίου και υποψηφίου Ευρωβουλευτού του Ποταμιού, με την οποία ζητεί -μεταξύ άλλων- τις ακόλουθες αλλαγές στο Σύνταγμα κατά την επικειμένη Αναθεώρηση. Πρώτον. Να καταργηθεί το Προοίμιον το οποίον επικαλείται το όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Δεύτερον. Να καταργηθεί από το άρθρο 1 παρ. 3 η αναφορά στο Έθνος. Η παράγραφος σήμερα έχει ως εξής: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Τρίτον. Να καταργηθεί το άρθρο 3 του Συντάγματος περί της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως Επικρατούσης θρησκείας. prwto-suntagma Δεν αμφισβητώ τη νομική κατάρτιση του κ Τσακυράκη, επιτρέψτε μου όμως να αμφιβάλλω αν έχει μελετήσει και κατανοήσει την ιστορία αυτού του ταλαιπωρημένου λαού. Το Προοίμιο που επικαλείται την Αγία Τριάδα ετέθη από τους πρωτεργάτες της Ελευθερίας μας, τους αγωνιστές του 1821, και επαναλαμβάνεται για να θυμίσει τα ιδανικά της Εθνεγερσίας. Όσο και αν δεν θέλουν να το δουν οι Συνταγματολόγοι του θολού Ποταμιού, η Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση είχε χαρακτήρα χριστιανικό και εθνικό. Ελάχιστα επηρεάσθηκε από τον δυτικό διαφωτισμό. Ας μην αντιγράφουμε, λοιπόν, ξένα πρότυπα. Η Γαλλική Επανάσταση ήταν εξέγερση του λαού εναντίον της Εκκλησίας του, της Ρωμαιοκαθολικής, η οποία είχε αποκτήσει φεουδαρχικό και απολυταρχικό χαρακτήρα. Αντιθέτως οι Έλληνες ελευθερώθηκαν μαζί με την Εκκλησία, για την Εκκλησία, χάρις στην Εκκλησία, με τον Επίσκοπο και τον ιερέα δίπλα τους σε κάθε προσπάθεια. Η Γ΄ Εθνοσυνέλευσις της Τροιζήνας (1827) βροντοφώναξε προς τους ελευθέρους λαούς: «Ο πόλεμός μας δεν είναι επιθετικός, είναι αμυντικός, είναι πόλεμος της Δικαιοσύνης κατά της Αδικίας, της Χριστιανικής Θρησκείας κατά του Κορανίου»! Η πολυσυζητημένη διάταξη περί της επικρατούσης θρησκείας, υπάρχει σε όλα τα Συντάγματα από εκείνο του 1844 μέχρι το ισχύον του 1975/1986/2001 και εμφανίζεται για πρώτη φορά μαζί με τη διακήρυξη της ανεξιθρησκίας σε ένα νομοθετικό κείμενο του Αρείου Πάγου της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, δηλαδή του επαναστατικού Κοινοβουλίου της Ανατολικής Στερεάς. Διαβάζουμε: «Αν και όλας τας θρησκείας δέχεται η Ελλάς, και τας τελετάς και την χρήσιν αυτών κατ’ ουδένα τρόπον εμποδίζει, την Ανατολικήν όμως του Χριστού Εκκλησίαν και την σημερινήν γλώσσαν μόνας αναγνωρίζει ως επκρατούσας θρησκείαν και γλώσσαν της Ελλάδος». Εξ άλλου η διατήρηση του άρθρου περί επικρατούσης θρησκείας δεν βλάπτει τα ανθρώπινα δικαιώματα των αλλοδόξων ή ετεροθρήσκων. Θυμίζω ότι στη Μεγάλη Βρετανία η σχέση Πολιτείας και Αγγλικανικής Ομολογίας είναι ακόμη πιο στενή, μιλούμε δηλαδή για κρατική θρησκεία. Και όμως βλέπουμε Μουσουλμάνους καθηγητές Πανεπιστημίων, Ινδούς με παραδοσιακή φορεσιά να είναι αστυνομικοί κλπ. Γιατί ενοχλείται, λοιπόν, ο Συνταγματολόγος του Ποταμιού; Η αναφορά του Έθνους στο άρθρο 1, παράγραφος 3 του Συντάγματος κακώς ενοχλεί. Δεν παραβλάπτει τη λαϊκή κυριαρχία. Ο Έλληνας πιστεύει στην έννοια του Έθνους, η οποία είναι ευρύτερη από τον λαό. Ως λαός νοούνται όσοι έχουν υπηκοότητα και ψηφίζουν. Το κράτος, όμως, πρέπει να φροντίζει για τον ευρύτερο Ελληνισμό και γεωγραφικά (πχ. Κύπρος, Απόδημοι) και σε βάθος χρόνου. Ο νεκρός της Αμφίπολης δεν ανήκει στον λαό, αλλά ανήκει στο Έθνος, ως τμήμα της Ιστορίας μας. Δεν πρέπει, κ. Τσακυράκη, να ασχοληθεί με την Αμφίπολη και τη Βεργίνα και τον Μυστρά η Πολιτεία μας; Γιατί το θολό Ποτάμι μάς θέλει άθρησκους και ανιστόρητους;
πηγή 

Οι Αρβανίτες, οι Αλβανοί και ο κ. Λοβέρδος

 

του Μελέτη Μελετόπουλου*

O ξερός βράχος της Αλβανίας τροφοδοτεί εδώ και αιώνες τον ζεστό Ελληνικό νότο με μετανάστες. Μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών από την νότια Αλβανία προς την Ελλάδα σημειώθηκαν κατά το τέλος της βυζαντινής εποχής και κατά την τουρκοκρατία, κυρίως κατά τον 14ο και τον 17ο αιώνα, οπότε και δημιουργήθηκαν οι γνωστοί έως σήμερα αρβανίτικοι οικισμοί, με το χαρακτηριστικό γλωσσικό ιδίωμα, τις παραδοσιακές ενδυμασίες, ήθη και έθιμα. Η Στερεά Ελλάδα, και ιδιαίτερα η Αττικοβοιωτία, η Πελοπόννησος, η νότια Εύβοια, τα νησιά του Αργοσαρωνικού, οι δυτικές Κυκλάδες, κατοικήθηκαν σε υψηλό ποσοστό από Αρβανίτες, δηλαδή από εξελληνισμένα ιλλυρικά φύλα. Οι Αρβανίτες έφεραν μαζί τους ορισμένα ισχυρά στοιχεία, με τα οποία ανανέωσαν την ικμάδα και τον δυναμισμό του αυτόχθονος πληθυσμού, όπως την πολεμική ικανότητα, την λιτή διαβίωση και την πρωτογενή συσσώρευση κεφαλαίου, τις επιδόσεις στην γεωργία και στην ναυτιλία, αλλά και την εργατικότητα, το πείσμα και την αδιαλλαξία. Αλλά με μεγάλη ταχύτητα και επιτυχία αφομοιώθηκαν από τον ελληνικό πολιτισμό και την χριστιανική θρησκεία, με αποτέλεσμα να εξελιχθούν σε πρωτοπόρους των εθνικών αγώνων. Πολλοί καπεταναίοι και οπλαρχηγοί της Επανάστασης είχαν αρβανίτικη καταγωγή, ενώ στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό κατά τον Εικοστό Αιώνα διακρίθηκαν κορυφαίοι Αρβανίτες Ναύαρχοι, από τον Κουντουριώτη και τον Λάσκο μέχρι τον Παππά και τον Λυμπέρη. Επειδή η ανθρώπινη ιστορία επαναλαμβάνεται, στα τέλη του Εικοστού Αιώνα συνέβη ακόμη ένας μεγάλος μεταναστευτικός κύκλος, μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος Χότζα στην Αλβανία. Χιλιάδες Αλβανοί βρήκαν διέξοδο στον όμορο ελληνικό χώρο, που τους προσέφερε και τις περισσότερες βιοποριστικές ευκαιρίες. Εκτός από την επανάληψη του προαιώνιοιυ κύκλου της μετανάστευσης, επαναλήφθηκε και ο προαιώνιος κύκλος της αφομοίωσης. Σήμερα, τα παιδιά των Αλβανών μεταναστών του 1990 είναι μαθητές σε ελληνικά σχολεία και ήδη φοιτητές σε ελληνικά πανεπιστήμια, η πρώτη τους γλώσσα είναι τα ελληνικά, και θα χρειαστούν ακόμη μιά-δυό γενιές ώστε να αποτελούν οργανικό μέρος του Ελληνισμού, ανανεώνοντας τον δυναμισμό του έθνους μας και αυξάνοντας τον πληθυσμό του. Όλα αυτά, λοιπόν, έρχεται να ανατρέψει ο….κ.Λοβέρδος. O οποίος επισκέφθηκε προ ημερών την Αλβανία, όπου αντικείμενο των διμερών διαπραγματεύσεων ήταν η εισαγωγή των Αλβανικών ως δεύτερης γλώσσας στα ελληνικά σχολεία! Μάλιστα η Αλβανίδα υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι «συνεργαζόμαστε και με τους εκπαιδευτικούς που αναπτύσσουν την δραστηριότητά τους στην Ελλάδα [σσ: ποιός της έδωσε την άδεια;], σε συντονισμό και με το ελληνικό υπουργείο Παιδείας [σσ: «και» με το ελληνικό υπουργείο Παιδείας….] , όχι μόνο γιά την εκπαίδευσή τους [σσ: θα εκπαιδευτούν από Αλβανούς εκπαιδευτικούς:], αλλά και γιά τον εφοδιασμό τους από το αλβανικό ΥΠΕΞ με σχολικά βιβλία της αλβανικής γλώσσας.» Ας μείνουμε στο τελευταίο. Τα «σχολικά βιβλία της αλβανικής γλώσσας», τα οποία θα έχουν φυσικά εκπονηθεί από τις αρμόδιες αλβανικές υπηρεσίες, θα συμπεριλαμβάνουν ασφαλώς την αλβανική άποψη γιά την Ελλάδα, την Αλβανία, τους μετανάστες, την ιστορία, το Σαράντα, την Τσαμουριά κλπ. κλπ. Μην αμφιβάλλει κανείς ότι θα πρόκειται στην ουσία γιά ανοιχτή ή συγκεκαλυμμένη κρατική αλβανική προπαγάνδα. Αλλά και γενικώτερα: μέχρι σήμερα, οι αλβανικής καταγωγής μαθητές πηγαίνουν στα ελληνικά σχολεία και αφομοιώνουν την ελληνική γλώσσα και πολιτισμό, ήθη, έθιμα, σύστημα αξιών. Αυτά δηλαδή που είναι η αναγκαία συνθήκη γιά να γίνουν ολοκληρωμένοι Έλληνες πολίτες και να ενταχθούν φυσιολογικά στην ελληνική κοινωνία. Τυχόν εισαγωγή από τον κ.Λοβέρδο της αλβανικής γλώσσας, σχολικών εγχειριδίων κλπ. , θα έχει ως αποτέλεσμα οι Αλβανοί μετανάστες να παραμείνουν Αλβανοί μετανάστες, να μην γίνουν ποτέ Έλληνες πολίτες και να εξελιχθούν σε κλειστή μειονότητα, αναπτύσσοντας την συνήθη εθνικιστική ιδεολογία που αναπτύσσουν οι εθνικές μειονότητες. Με όλες τις συνέπειες γιά την συνοχή του Ελληνικού κράτους, και μάλιστα σε εποχή που ο αλβανικός ψευδομεγαλοοϊδεατισμός παραληρεί.

 *Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
πηγή

Ο σύγχρονος θάνατος της συζήτησης

 
  
Χάρης Φαν Φερσέντααλ 

Η γνώριμη εικόνα μιας σύγχρονης συμμετρίας: ανθρώπινα κεφάλια στην ίδια παρέα, σκυμμένα πάνω από τη φωτεινή οθόνη ενός «έξυπνου» κινητού. Λίγα αντικείμενα ενσωματώνουν καλύτερα την αμφισημία της τεχνολογικής προόδου. Απεριόριστες δυνατότητες διασύνδεσης, ενημέρωσης και εξυπηρέτησης μέσα στην παλάμη του χεριού, επισκιάζονται από τον κίνδυνο μιας εκτροχιασμένης σχέσης αφέντη-υπηρέτη: αγένεια, αντικοινωνικότητα, ψυχαναγκασμός, απομόνωση.

Ηταν η σκοτεινή πλευρά που ενέπνευσε το πρόσφατο πρότζεκτ του φωτογράφου δρόμου που ακούει στο καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Babycakes Romero. Η σειρά των ασπρόμαυρων εικόνων τιτλοφορείται «Ο θάνατος της συζήτησης» (The death of conversation) και είναι σχεδόν όλες καρπός των καθημερινών του περιπλανήσεων στο Λονδίνο, την πόλη όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει.

«Ηταν κάτι που παρατηρούσα ξανά και ξανά και, ενίοτε, βίωνα από πρώτο χέρι. Οπτικά, μου τράβηξε την προσοχή η συμμετρία αυτών των ανθρώπων, κλειδωμένοι καθώς ήταν ταυτόχρονα, αλλά και καθένας ξεχωριστά, στην ίδια πράξη», λέει σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Καθημερινή».

«Στην αρχή νόμιζα πως ο κόσμος χρησιμοποιούσε τα smartphones ως βοήθημα για να κρύψει την αμηχανία του, για να γεμίσει τις σιωπές. Αλλά καθώς συνέχισα να παρατηρώ και να καταγράφω το φαινόμενο, διαπίστωσα πως την αμηχανία και τη σιωπή τις προκαλούσαν στην πραγματικότητα οι ίδιες οι συσκευές. Βασικά κάνουν τους ανθρώπους να αποσύρονται αντί να αλληλοεπιδρούν».

Παραπονιέται πως οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς όσον αφορά τη χρήση του τηλεφώνου μέσα στον κοινωνικό περίγυρο τείνουν προς εξαφάνιση. «Η συσκευή προηγείται του ατόμου που είναι παρόν και αυτό μου φαίνεται λάθος. Είναι ένα είδος απόρριψης, είναι μειωτικό».

Οι ειδικοί προειδοποιούν πως οι κακοί τρόποι δεν είναι καν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το email και τα μηνύματα, αλλά και εφαρμογές όπως το Facebook, το Twitter ή το Pinterest, διεκδικούν αδιάκοπα τον χρόνο και την προσοχή μας. Ερευνες έχουν δείξει πως κάθε φωτεινή ένδειξη για «νέο μήνυμα» προκαλεί «έκρηξη» ντοπαμίνης, της ίδιας νευροχημικής ουσίας που απελευθερώνεται στον εγκέφαλο με την κατανάλωση αλκοόλ ή ναρκωτικών. Σύμφωνα με πρόσφατη αμερικανική μελέτη, έξι στους δέκα νέους ασχολούνται κατά μέσο όρο ένα οκτάωρο την ημέρα με τα κινητά τους τηλέφωνα. Παράλληλα, ένας στους τρεις Αμερικανούς θεωρεί πως είναι εθισμένος στο «έξυπνό» του τηλέφωνο.

«Καθώς παρατηρούσα και φωτογράφιζα αυτούς τους ανθρώπους, μου έδιναν την εντύπωση πως δεν ήταν παρόντες στον πραγματικό κόσμο. Ηταν συνδεδεμένοι με έναν εικονικό κόσμο που ήταν δικό τους δημιούργημα», λέει ο φωτογράφος.

«Είναι τρελό, αλλά ο κόσμος επιλέγει την ψηφιακή επικοινωνία ενώ είναι με παρέα. Προτιμάει να συνδεθεί με κάποιον που είναι αλλού, παρά με κάποιον που βρίσκεται στον ίδιο χώρο».

Ολες οι φωτογραφίες του πρότζεκτ τραβήχτηκαν τον περασμένο χρόνο. O Babycakes Romero δεν βγήκε στον δρόμο αναζητώντας κάποια εικόνα, απλά τις συνάντησε μπροστά του: στην καφετέρια, στο εστιατόριο, στη στάση, στο λεωφορείο, στο πάρκο. Σημειώνει πως καμία δεν είναι σκηνοθετημένη. «Δεν στήνω φωτογραφίες, ποτέ. Δεν με ενδιαφέρει. Θέλω να παρουσιάζω τον κόσμο όπως τον βλέπω, όχι όπως θα ήθελα να είναι», λέει, αν και παραδέχεται πως η απορρόφηση των ανθρώπων έκανε τη δουλειά του κάπως πιο εύκολη.

Γιατί όμως ο κόσμος προτιμάει την online από την offline επικοινωνία; «Οταν προστατεύεσαι πίσω από μια οθόνη και είσαι οπλισμένος με ένα πληκτρολόγιο, δεν υποφέρεις από τις αγωνίες ή την αμηχανία που θα είχες πρόσωπο με πρόσωπο».

Είναι και η άνοδος του ναρκισσισμού. Οι περισσότεροι πλέον καταφεύγουν στον διαδικτυακό κόσμο για μια συναισθηματική ένεση, για μια δόση ανακούφισης ή επιβεβαίωσης, για κάτι που θα ταΐσει το «εγώ» τους. «Γνωρίζουν πως κάθε μήνυμα που φτάνει στη συσκευή τους κάπως τους αφορά, ενώ σε μια κανονική συζήτηση δεν θα είσαι πάντα το επίκεντρο. Είναι σαν να μην μπορούμε πια να επεξεργαστούμε τη ζωή κάποιου άλλου επειδή είμαστε υπερβολικά απασχολημένοι με τη δική μας».

Αν και δεν είναι κατά της τεχνολογίας, όπως λέει, ανησυχεί πως έχει αρχίσει να επηρεάζει την κοινωνική συνοχή. «Πρέπει να ξέρουμε πότε να κατεβάσουμε τον διακόπτη, διαφορετικά θα καταλήξουμε μόνιμα αποκλεισμένοι από τους άλλους».

Και σε περίπτωση που αναρωτιέται κανείς, όχι, δεν έχει smartphone. «Βλέπω πόσο απαιτητικό είναι και ξέρω πως μάλλον δεν θα τα κατάφερνα καλύτερα στο να περιορίζω τη χρήση του. Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και φοβάμαι πως θα έχανα υπερβολικά πολλά αν όλη την ώρα έστρεφα το βλέμμα μου προς μια οθόνη».

πηγή

Ελιές στο Δρόμο: Μαζεύουμε ελιές για όσους έχουν ανάγκη!

 

Αξιέπαινο παράδειγμα πρωτοβουλίας εφαρμοσμένης θεολογίας από την Περιβαλλοντική Ομάδα Δράσης Αργυρούπολης. Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα τους Ελιές του Δρόμου:

Η Περιβαλλοντική Ομάδα Δράσης Αργυρούπολης δημιουργήθηκε το 2011 από κατοίκους της περιοχής Ελαιώνας-Νέα Αλεξάνδρεια της Αργυρούπολης. Αιτία στάθηκε η παρατήρηση δεκάδων ελαιοδέντρων του δρόμου, οι καρποί των οποίων έμεναν αμάζευτοι με αποτέλεσμα να πέφτουν και να χάνονται. Όταν μια κάτοικος παραπονέθηκε ότι οι ελιές της λερώνουν το πεζοδρόμιο αμέσως σε κάποια από τα μέλη μας ήλθε η σύλληψη να μαζέψουν τις ελιές. Λίγο λίγο ωρίμασε η ιδέα για το σχηματισμό μιας ομάδας από τους κατοίκους για το σκοπό αυτό, η οποία σε εθελοντική βάση θα δρα για την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της πόλης μας.

Είθε αυτό το πνεύμα αλληλεγγύης και φιλαλληλίας να εμπνεύσει και να γεννήσει αντίστοιχες δράσεις και σε άλλες πόλεις αλλά και για πρόσθετα φυσικά αγαθά και καρπούς προς συλλογή!

Τέλος αναδημοσιεύουμε το κάλεσμά της Ομάδας σε δράση και φέτος:

Αρχίζουμε πάλι το λιομάζωμα!

Μαζεύουμε ελιές για όσους έχουν ανάγκη.

Για τέταρτη χρονιά και εφέτος η ομάδα μας θα δραστηριοποιηθεί στη συγκομιδή των ελαιόκαρπων από τις ελιές που φυτρώνουν στους δρόμους, τα πεζοδρόμια και τις πλατείες της πόλης μας. Ήδη κατά το παρελθόν συγκεντρώσαμε ικανή ποσότητα λαδιού αλλά και βρώσιμων ελαιών, που δόθηκαν σε μεγάλο ποσοστό σε ενορίες και στο κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου για διανομή σε άπορους συμπολίτες μας. Αυτή η πρωτοβουλία μας, που έγινε πράξη με τη συνεργασία κοινωνικών φορέων της πόλης, αποτέλεσε το πρότυπο για την ανάπτυξη παρόμοιων ομάδων και σε άλλες περιοχές (Γλυφάδα, Χαϊδάρι, Γαλάτσι κ.α.),  όπου άρχισε η δράση για την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της Αττικής.

Εφέτος η χρονιά φαίνεται να είναι «λαδιά», δηλαδή τα ελαιόδεντρα έχουν γεμίσει από ελαιόκαρπο, που έχει πια ωριμάσει για συγκομιδή. «Ο θερισμός είναι πολύς αλλά οι εργάτες λίγοι», τουλάχιστον από την δική μας ομάδα. Καλούμε, λοιπόν, όλους όσοι μπορούν να βοηθήσουν σε «συστράτευση» στον αγώνα για να μην πάει χαμένο το χρυσάφι της Αττικής, που μπορεί να θρέψει στόματα και να απαλύνει πόνους. Καλούμε επίσης τους κοινωνικούς φορείς αλλά και τις ενορίες της πόλης να γνωστοποιήσουν σε εθελοντές αλλά και ευεργετούμενους, οι οποίοι είναι σε θέση να προσφέρουν έργο, για τη δράση αυτή, ώστε να πολλαπλασιαστούν τα συνεργεία της συγκομιδής και να αυγατίσει το έργο.

Επίσης παρακαλούμε όλους όσους κατέχουν απαραίτητα είδη (όπως ελιόπανα, αλυσοπρίονα, υψηλές σκάλες, εργαλεία ραβδίσματος) και δεν τα χρειάζονται άμεσα να μας τα δανείσουν για να οργανωθούν καλύτερα τα συνεργεία. Τέλος, θα είμαστε υπόχρεοι αν υπήρχε η δυνατότητα για εθελοντική  παροχή έργου μεταφοράς από όσους έχουν φορτηγά αυτοκίνητα και μπορούν να βοηθήσουν στη μεταφορά των καρπών σε ελαιοτριβείο.

Οι εξορμήσεις θα γίνονται κάθε Σαββατοκύριακο τα πρωινά (Κυριακή μετά την λειτουργία) σε μέρη της πόλης, τα οποία θα αποφασίζουμε μετά από επιτόπια επίσκεψη. Πρώτη συνάντηση της ομάδας για συντονισμό της δράσης θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου στις 7:00 μ.μ. στον χώρο της εθελοντικής ομάδας ΠΡΟΑΣΠΙΖΩ, στοεμπορικό Κέντρο, οδ. Βουλιαγμένης 602 και Αλίμου, Αργυρούπολη.

Συγκοινωνία:

Λεωφ. Β1 (Πειραιάς-Γλυφάδα) στάση Διασταύρωση Βουλιαγμένης, Α3 (Αθήνα-Γλυφάδα) στάση 3^η Αργυρουπόλεως, 101 (Άλιμος-Ελληνικό) στάση Στροφή Αλίμου.

Μετρό: Σταθμός Αργυρουπόλεως.

Όσοι εθελοντές προσέλθετε!

Από την ομάδα Δράσης

Περιβαλλοντική Ομάδα Δράσης Αργυρούπολης

 πηγή

Οι γενιές που θρέφουν Αγίους

ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ,
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

 

Μα εκείνο που ομόρφαινε τα βράδια τα νησιά μας ήταν οί λεγόμενες βεγγέρες. Οι νύχτες στο σκοτεινό χωρίο το χειμώνα ήταν ατέλειωτες και οι λάμπες με το 5 νούμερο γυαλί λίγο φέγγανε στο εσωτερικό του σπιτιού.

Κι αυτές ήταν πάντα χαμηλωμένες, να μην κάψουν πολύ πετρέλαιο. Οικονομία παντού. Στο νερό, στα ξύλα, στο φαγητό, στα ρούχα. Πιο παλιά μήτε λάμπες δεν υπήρχαν. Ό βενετσιάνικος λύχνος έφεγγε στη μάννα να εργοχειρήση. Εκεί, μπροστά στη βενετσιάνικη λουσέρνα, όπως την έλεγαν, συναγμένοι παππούδες, γονείς και παιδιά, διάβαζαν τα συναξάρια των Αγίων, αφηγούνταν θαύματα, θαλασσινές περιπέτειες, τυραγνίες του γένους μας, πειρατικές επιδρομές στο νησί μας, όπως τίς άκουσαν από τους παλιούς.
Κι ήταν όλα μυσταγωγία για μας τα παιδιά. Από μικρός άκουγα το βίο του άγιου Ιωάννου του Καλυβίτου, τους πειρασμούς του Μεγάλου Αντωνίου, τα μαρτύρια της Αγίας Βαρβάρας. Έτσι το πρωί, αν ζητούσα κάτι άλλο, έκτος από το παρατιθέμενο, για φαγητό, ή γιαγιά: -Δεν άκουσες, παιδί μου, πόσα υπέφερε ή αγία για την αγάπη του Χριστού, κι εμείς λίγη νηστεία δε θα κρατήσουμε; Κι έτσι όχι μόνο νηστεύαμε, αλλά ποθούσαμε τη νηστεία. Μ' αυτό τον τρόπο οί απέραντες νύχτες του χειμώνα γινότανε οί ωραιότερες ώρες της ζωής. Με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση μνημονεύω όλους αυτούς που συγκροτούσανε αυτή την πνευματική πανδαισία και τους θυμάμαι έναν - έναν και τα ονόματα και τίς φυσιογνωμίες τους, αν και πέρασαν πολλά χρόνια από τότε.
Ίσως επεκτείνω το κείμενο πέραν του δέοντος, αλλά θεωρώ τον εαυτό μου χρεώστη απέναντι στις ταπεινές αυτές ψυχές, που πολλές φορές διηγούνταν κάποια διήγηση ως κομμάτι αναπόσπαστο από τον εαυτό τους. Σαν να είναι ή ίδια ή ζωή τους. Άλλωστε όλα αυτά τα θαυμάσια παραμένουν ακατάγραφα και με την πάροδο του χρόνου και τη σημερινή ψυχρότητα και αδιαφορία, σίγουρα θα λησμονηθούνε από τους επιγόνους.
Ή γριά Στυλιανή, που 'χε υπό τη φροντίδα της το δισυπόστατο ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, διακρινόταν για την ευλάβεια της, τη σοβαρότητα και τη σεμνότητα του ήθους της. Είχε ζήσει για χρόνια στην ξενιτιά, μα τίποτα δεν είχε αλλάξει πάνω της, μήτε ή κόμμωση, μήτε ή ενδυμασία• παλιακιά γυναίκα και στην εμφάνιση και στους τρόπους. Πολλά χρόνια χήρα, μύριζε λιβάνι και κερί. Στις βεγγέρες είχε το δικό της λόγο, που δεν τον άκουσε, αλλά τον έζησε.
Διηγείτο λοιπόν: Την εποχή που ή ελονοσία μάστιζε τον κόσμο, βγήκα μια φεγγαρόλουστη νύχτα προς νερού μου. Βλέπω μπρος στα χαλάσματα του σπιτιού μας γέροντα με ψάθινο σκουφάκι να μαζεύει σκουπίδια και κάθε άχρηστο και βρώμικο πράγμα. Τον πλησίασα και σεβαστικά τον ρώτησα: «-Τι κάνεις αυτού, Γέροντα;». Και μου αποκρίθηκε: «-Καθαρίζω τον τόπο, γιατί όλοι θα απολεστείτε από τη βρομισιά. Πες στον πρόεδρο, στα στάσιμα νερά να φυτέψει ευκαλύπτους, να καθαρίση το χωριό και να ρίξει παντού άφθονο ασβέστη». «-Ποιος είσαι συ, που τόσο πολύ μας αγαπάς, που και τη νύχτα εργάζεσαι για τη ζωή μας»; «-Είμαι αυτός που φροντίζεις και κάθε απόβραδο μου ανάβεις το καντήλι. Γείτονας σαν είμαι και δε με γνωρίζεις;». Κι έγινε άφαντος. Πράγματι ή κυρά Στυλιανή είπε στον πρόεδρο ότι της συνέστησε ό Άγιος Σπυρίδων. Πολλοί από τους ευκαλύπτους υπάρχουν και σήμερα εις μαρτύριο του θαύματος του Αγίου.
Ή οσιότατη Γερόντισσα Παρθενία Άνδρομανάκου κατέθετε την πνευματική της παρηγοριά: Όταν μόναζα στη Μονή του Χριστού ένα μεγάλο πρόβλημα με απασχολούσε. Δεν ήθελα να προχωρήσω, χωρίς να λάβω πληροφορία. Πήγα στον τάφο του οσίου Αρσενίου• άφησα την- καρδιά μου να ξεχειλίσει και τα μάτια μου να λούσουνε την πλάκα του τάφου του. Στο τέλος της δέησης μου πρόσθεσα, όπως πάντοτε: «-Δι' ευχών του οσίου πατρός ημών Αρσενίου». Ευθύς άκουσα φωνή από τον τάφο: «-Αμήν, Παρθενία μου».
Και συνεχίζει ή Γερόντισσα: Ηκουσα πως στο Αγιον Όρος στις αγρυπνίες κουνούν τους πολυελέους και τα καντήλια, για να έρθει χαρά και από το ουρανό. Στο δικό μας ταπεινό ησυχαστήριο δεν τα σείουμε εμείς, αλλά ό όσιος Φιλόθεος ό Αθωνίτης. Ψαλλάμε αγρυπνία στη γιορτή του οσίου με την αδελφή μου Αναστασία μοναχή, τη χήρα Γαρυφαλιώ Τριπολιτσιώτη και τον ανιψιό μου Μανόλη. Τα πάντα τα είχαμε κλειδωμένα, γιατί ό τόπος είναι έρημος. "Έβαλα στο νου -μου να ψάλουμε και λίγους στίχους από τα Ανοιξαντάρια, όπως τα έμαθα από τη μακαρίτισσα μεγάλη Γερόντισσα Παρθενία Μάνδηλα. Ευθύς ως άρχισα, είδα το καντήλι του οσίου να κινητοί ρυθμικά μέχρι το τέλος της αγρυπνίας. Λέγω στους άλλους: «-Βλέπετε ό όσιος χαίρεται με την αγρυπνία μας, δέχεται τη δέηση μας». Ταις αυτού αγίαις πρεσβείαις ελέησαν ημάς.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Κανείς δεν περνούσε μπροστά από Εκκλησία, χωρίς να σταυροκοπηθεί.
Είδα ανθρώπους, μπορώ να πω αχρήστους, το πρωί που περιδιάβαιναν τις Εκκλησιές, για να φτάσουν στη δουλειά τους, να κάνουν συνέχεια το σταυρό τους. Ήτανε το χωριό μικρό μοναστήρι, που στοιχιζότανε, όχι μόνο στις γιορτές αλλά και στην καθημερινή ζωή, στου μεγάλου Μοναστηριού την ακρίβεια. Έφερε μια κόρη τη μάννα της τη Μ. Παρασκευή να προσκύνηση το Σταυρό. Κι άρχισε ή γιαγιά να ζήτα να προσκύνηση όλες τις εικόνες. Νευρικά ή κόρη της προσπάθησε να την αποτρέψει κι ή γριά μάννα της απάντησε, με λόγια που ποτέ δε θα ξεχάσω: -Εγώ, παιδί μου, που ήρθα στην Εκκλησία σήμερα, δεν είμαι ούτε παπάς να λειτουργήσω, ούτε ψάλτης να ψάλω. Κεριά θ' ανάψω και τις εικόνες θα καταφιλήσω. Ή ζωή του νησιώτη μπορεί να ήταν περιπετειώδης, ριψοκίνδυνη με τα καράβια, τα ταξίδια και τους άπειρους κινδύνους της θάλασσας, αλλ' ήταν θεοφοβούμενος και μπορούσε να λέει το «Ήμαρτον, αλλ' ουκ απέστην από σου, Κύριε». Μου έλεγε ένας σύγχρονος νησιώτης: -Ό πατέρας μου ήτανε πολύ καλός, αλλά είχε ένα μεγάλο ελάττωμα, ήταν πολύ θεοφοβούμενος.
Είχαμε ανθρώπους που διάβαζαν τρία Καθίσματα του Ψαλτηρίου την ημέρα, όπως στα Μοναστήρια, και άλλους να δανείζουν βιβλία μεταξύ τους, όπως οί Βίοι των Αγίων, ή Αμαρτωλών Σωτηρία, ή Αποστολική Σαγήνη. Και για την Αγία Επιστολή και τον Αγαθάγγελο λόγος να μη γίνεται.
Ό νησιώτης ήταν βιαστής μεγάλος. Αυτό τον βοηθούσε να κρατά αξιοπρέπεια και να μην απλώνει εύκολα το χέρι να λαβή. Είδα ενενηκοντούτης, πριν βγει ή αγροτική σύνταξη, να σκάβει το αμπέλι του καθισμένος σε σκαμνί. -Τι κάνεις εκεί, μπάρμπα; -Προσπαθώ να καλλιεργήσω τον αμπελώνα μου, γιατί δεν έχω άλλον πόρο εκτός από το κρασί. Είδα μοναχό πέρα από τα ενενήντα να βάζει βία στη διακονία του Μοναστηρίου κι θαύμασα τον άνθρωπο που έχει βία διηνεκή, κατά τον όσιο Ιωάννη το Σιναΐτη.
Τα ήθη ήταν αυστηρά. Το ξεγλίστρημα δύσκολο, γιατί υπήρχαν φύλακες άγρυπνοι. Ή Εκκλησία ανυποχώρητη στα χοντρά λάθη. Ενθυμούμαι, κάποτε κοιμήθηκε ο πατέρας μιας γυναίκας, που εγκατέλειψε τη συζυγική στέγη και τα παιδιά της και συζούσε παράνομα. Όταν πήγαμε με τον παπα να σηκώσουμε το νεκρό, ό παπάς ζήτησε να βγει έξω από το σπίτι ή μοιχαλίδα, για να εισέλθει ό Σταυρός, τον όποιο κρατούσα και εξήλθε χωρίς άλλη κουβέντα. Της επέτρεψε ν' ακολουθήσει την εκφορά από μακριά κι όχι κοντά στο φέρετρο, όπως συνηθιζόταν, και της απαγόρεψε να είσέλθη στο ναό την ώρα της νεκρώσιμης Ακολουθίας. Στα εννιάμερα έφερε να διαβαστούνε κόλλυβα του πατέρα της. Ήταν ώρα Εσπερινού, παραμονή Θεοφανίων, και δεν έμπαινε στην Εκκλησία παρά το δριμύ ψύχος. Όταν τέλειωσε, βγήκα έξω και της λέγω: -Δεν κρυώνεις να μπεις μέσα; -Δεν κάνει, παιδί μου, πάρε τα κόλλυβα και δός τα στον παπα να τα διάβαση. Αχ, αυτή ή ελαστικότητα της Εκκλησίας σήμερα, καθόλου δεν βοήθα τον κόσμο.
Διαζύγια ένα-δύο άκουσα στα παιδικά μου χρόνια. Τώρα οί περισσότεροι γάμοι δε χρονίζουν. Υπήρχαν οικογένειες που ήταν Εκκλησιές, πιο αυστηρές από τα Μοναστήρια. Κατ' αρχήν σέβονταν τον εαυτό τους. Κανείς δεν περιφερόταν ημίγυμνος, δεν προκαλούσε ό ένας τον άλλον. Δεν επιτρέπεται να κοιμόμαστε ξέσκεποι, γιατί διώχνουμε το φύλακα άγγελο, έλεγε ή μάννα.
Τραγούδια δεν ακούγονταν. Κι αν κάποια κόρη τραγουδούσε την αγάπη της, το έκανε σεμνά κι όχι με ξετσιπωσιά. Άκουσα κόρη να τραγουδά τον εραστή της, την ώρα που σαλπάριζε το καράβι, και νόμιζα πως ψάλλει χερουβικό. Ήταν μια προσευχή και μια ευχή να γυρίσει με της Παναγιάς την προστασία.
Τα μεσημέρια, που νανούριζαν τα μωρά, ακούγονταν από τα ανοιχτά παράθυρα, συνήθως το καλοκαίρια, τα τραγούδια της κούνιας, που ήταν σαν τροπάρια Αγίων.
Ήταν σαν αγγελικός χορός, γιατί ή μάννα ή, ή μάμμη τραγουδούσε το μικρό της με όλον το πόθο της ψυχής της. Δεν έλειπαν από τα τραγούδια τα ονόματα της Παναγίας και του Χριστού μας.
Έκαναν οικογενειακά γλέντια τις καλές ήμερες, αλλά χωρίς να χάνουν την ιδιότητα του άνθρωπου και του ορθοδόξου χριστιανού. Σήμερα τα παιδιά κοιμούνται και παίζουνε με τα μπουζούκια. Καμιά μάννα δεν τραγουδά αιγαιοπελαγίτικους σκοπούς. Κι αν τραγουδήσει, θα πει της εποχής τα άνοστα κι έξαλλα τραγούδια. Για αυτό καλά θα κάνη να σιωπά.
Οί νηστείες τηρούνταν απ' όλους. Εξαίρεση αποτελούσαν αυτοί που δε νήστευαν. Τώρα σπανίζουν αυτοί που νηστεύουν. Και το τριήμερο της Μ. Τεσσαρακοστής ήταν γνωστό στους ευλαβείς νησιώτες. Έπαιρναν ψωμί για τη δουλειά και το γύριζαν άθικτο. -Τι το θες, χριστιανέ μου, του έλεγε ή γυναίκα, και το παίρνεις; -Για το λογισμό, απαντούσε ό σύζυγος. Όλη ή Μ. Τεσσαρακοστή περνούσε με αλαδία. Για την Κυριακή έβαζαν από το Σάββατο το βράδυ ρεβίθια στο φούρνο, για να έχουν ξεγνοιασιά από το φαγητό την Κυριακή στην Εκκλησία.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ – ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΠΟΡΕΙΑ
Χρόνια κλώθω στη σκέψη μου, σαν τη νοικοκυρά που γνέθει το μαλλί στην ηλακάτη, αυτό που διάβασα κάποτε σ' ένα βιβλίο, γραμμένο από ένα κρυστάλλινο μυαλό, που δεν ήταν θεολόγος, άλλ' άνθρωπος που αγαπούσε του τόπου μας τις ομορφιές. Κάθε Μονή είναι το μεγάλο Μοναστήρι, όπου όλα είναι απόλυτα, όλα γίνονται με ακρίβεια, χωρίς οικονομίες και παρεκκλίσεις. Είναι ό παράδεισος, που καλλιεργεί τις αρετές ως τη μοναδική του επιδίωξη. Είναι το ιερό βήμα του τόπου που στέκεται. Είναι ή κατάπαυση των ανθρώπων. Εκεί κανείς σαββατίζει από τα του κόσμου βάσανα και προσμένει την ογδόη ήμερα. Το σπίτι, ή οικογένεια, είναι το μικρό μοναστήρι, που με μία ελάχιστη διαφορά προσπαθεί να βιώνει τη ζωή του μεγάλου Μοναστηρίου. Νηστεύει, προσεύχεται, λειτουργείται, εργάζεται όπως το μεγάλο Μοναστήρι. Στην καθημερινή του ζωή αυτό έχει πρότυπο και προσπαθεί να του μοιάσει. Εκεί καθρεπτίζεται, οσάκις θέλει να καμάρωση την ομορφιά του.
Ό πατέρας είναι ό Γέροντας του σπιτιού, που όλοι τον υπακούνε, και ή μάννα οικονόμησα του σπιτιού, που όλοι τη σέβονται και την αγαπάνε. Δε χάνεται ή πατρότητα κ' ή αρρενωπή αγάπη του πατέρα μέσα στα χάδια, τις τρυφερότητες και συμπάθειες της μάνας. Ό πατέρας δεν καταντάει κουβαλητής μόνο του σπιτιού, γιατί ή οικογένεια δε στοιχίζετε στου γείτονα τα ξενικά φερσίματα (δεν ακούς, έτσι κάνει κι ό γείτονας) αλλά στην αγία παράδοση του Μοναστηριού, σε δοκιμασμένο τρόπο ζωής. Κ' έλεγε κείνο το κρυστάλλινο μυαλό: Όλες οί προσπάθειες των πνευματικών ανθρώπων πρέπει να αποβλέπουνε στη συντόμευση της απόστασης μεταξύ Μονής και οικογένειας, στη γεφύρωση τον χάσματος, ώστε οι λαϊκοί και οί μοναχοί να ζούνε πολύ κοντά και μάλιστα χωρίς να προσπαθούνε να κάνουν οπαδούς, ούτε οί μοναχοί, ούτε οί πνευματικοί ταγοί, αλλά συμπόρευση στη βασιλεία των ουρανών.
Αυτό το γεφύρωμα, την παράλληλη πορεία, την έζησα πέρα για πέρα στα παιδικά μου χρόνια. Γι' αυτό και όταν εισήλθα στο Μοναστήρι, δε δυσκολεύτηκα καθόλου, ούτε να υπακούω, ούτε να αγρυπνώ, ούτε να νηστεύω, ούτε να διακονώ. Είδα το Μοναστήρι ως φυσική απόληξη των παιδικών μου χρόνων. Μου φάνηκαν από την αρχή όλα όμορφα και πανεύκολα. Ήταν ασέβεια να παρακούσω τον πατέρα, όπως οί μοναχοί το Γέροντα στο Μοναστήρι. Και ήταν αγνωμοσύνη μεγάλη να μη σεβαστώ τη μάννα που θυσιαζόταν για όλους.
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ - ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Αν ό ιερέας συναντούσε κάποιες λειτουργικές ή ποιμαντικές δυσκολίες, με πολλή εμπιστοσύνη αποτεινότανε στο Μοναστήρι. Όταν κοιμήθηκε κάποιος που τον κατηγορούσανε μασόνο, ό παπάς αποτάθηκε στο Μοναστήρι, αν πρέπει να κάνη κηδεία δεν το αποφάσιζε μόνος του. Και σε βεβαρημένες περιπτώσεις εξομολογήσεων τους παρέπεμπαν στο Μοναστήρι• δεν έπαιρναν ευθύνη. Άλλωστε στη συνείδηση των Παριανών κατ' εξοχήν πνευματικός είναι ό ηγούμενος ή ό παπάς του Μοναστηρίου.
Ή εκκλησιαστική ζωή στο χωριό ήταν πιστό αντίγραφο του Μοναστηρίου. Ό Όρθρος κι ό Εσπερινός τηρούνταν απαρασάλευτα. Αν στην ώρα δε χτυπούσε ή καμπάνα, όλοι ρωτούσαν: -Λείπει ό παπάς; είναι άρρωστος; γιατί δε χτύπησε Εσπερινό; Ό Εφημέριος του χωρίου ήτανε πάντα ό παπάς μας, ό δικός μας παπάς, οποίος κι αν ήτανε. Έτσι ή αγαπητική διάθεση για τον παπά εξαφάνιζε την ιεροκατηγορία. Αν κάποιος έλεγε κάτι κακό κατά του παπά, άκουγε την επιτιμητική απάντηση: -Εκεί που στέκεται ό παπάς, εμείς δεν μπορούμε να σταθούμε.
Σ' όλες τις ακολουθίες, τις καθημερινές λειτουργίες και τις προηγιασμένες έψελναν γυναίκες, που αν και ήταν απαίδευτες, διάβαζαν κι έψαλλαν σωστά, και μάλιστα διατηρούσαν το πομπώδες ύφος της Ανατολής, που ή φωνή τους γέμιζε τους θόλους των Εκκλησιών. Από τα βαθιά χαράματα, παρά τις υποχρεώσεις τους, βρίσκονταν στις Εκκλησίες, σαν τις Μυροφόρες στον τάφο του Χριστού. Και τα παιδιά δεν απουσιάζαμε από το χορό τους. Από αυτές έμαθα και να ψάλλω και να διαβάζω και να γονατίζω και να προσκυνώ και να σταυροκοπιέμαι, πότε να στέκομαι όρθιος και πότε να κάθομαι. Ήξεραν πότε πρέπει να κάμουν σταυρό και ήταν πάντα το χέρι έτοιμο να σταυροσημειωθούνε. Κουπί το χέρι για σταυρό στην ακολουθία. Το άκουσμα Χριστός, Παναγία, όνομα αγίου, είχε σταυρό. Και καθετί που πράττανε, δεν το έκαναν γιατί άπλα έτσι το παρέλαβαν, έτσι το είδαν στους παλιούς, αλλά είχανε βαθιά επίγνωση των τελουμένων στο χώρο της Εκκλησίας.
Είπα κάποτε σε γιαγιά: -Γιατί ανάβετε στο Ευαγγέλιο κεριά και κάνετε θόρυβο, που ενοχλεί τον Επίτροπο; Οί γιαγιάδες από την είσοδο τους στην Εκκλησία άναβαν και κρατούσαν δύο κεριά• ένα ν' ανάψουν στο Εωθινό κι ένα στο Ευαγγέλιο της Λειτουργίας. -Παιδί μου, ό επίτροπος τα κάνει από αγνοία, κι ενώ διαμαρτύρεται για τα δικά μας κεριά, εκείνος συγχρόνως ανάβει λαμπάδα στην Ωραία Πύλη, για να διάβαση ό παπάς το Ευαγγέλιο. Τα παλιά τα χρόνια, όταν ό ετοιμοθάνατος έγραφε τη διαθήκη στα παιδιά του, που συνήθως γινότανε νύχτα, γιατί τότε βρίσκονταν όλοι, οι παρευρισκόμενοι βαστούσαν κεριά αναμμένα. Και το Ευαγγέλιο είναι ή Διαθήκη του Θεού στον κόσμο. Πως επιγράφεται το Ευαγγέλιο; Καινή Διαθήκη. Οσάκις διαβάζεται, μη βλέπεις τον παπά που το απαγγέλλει, ό ίδιος ό Θεός μας το παραδίδει και γι' αυτό ανάβουνε κεριά οί πιστοί. Ας μας αφήσουν να κρατάμε τις παλιές παραδόσεις, για να τις βρείτε κι εσείς.
Ή παράδοση της Εκκλησίας, είτε γραπτή είτε προφορική, είναι αγία και σωτήριος. Ποιος παλιός πιστός, όταν άκουγε στη θ. Λειτουργία το «Ευλογημένη ή Βασιλεία», δεν ψιθύριζε: Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος, κι όταν άκουγε, «Πρόσχομεν, τα αγία τοις αγίοις», δεν έλεγε καθ' εαυτόν: Εις βοήθειαν πάντων των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών; και στη συγχωρητική ευχή των Κολλύβων «Ό Θεός των πνευμάτων», στη φράση «ο Θεός συγχώρησαν», όλοι μαζί οί πιστοί επαναλάμβαναν: ό Θεός συγχώρησαν. Τώρα τους μοιράζεις κόλλυβα και αντί Θεός σχωρέσ' τους, σου λέγει: Ευχαριστώ!
Ποιος μεταλάμβανε, χωρίς να συνδιαλλαγή με τον αδελφό του; Είτε έφταιγε Είτε όχι, ή μετάνοια γινότανε βαθιά. Ποια γιαγιά δε στεκότανε σεβίζουσα στον Εξάψαλμο και στον Προοιμιακό και δε μετάνιζε στην «Τιμιωτέρα»; Τώρα μήτε όρθιοι στέκονται. Ή Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει καθίσματα, αλλά στασίδια, λίγο ν' ανακούφισης τη μέση σου. Ή όρθία στάση ήταν πάντα ή στάση της προσευχής.
Κι ό χαιρετισμός μεταξύ των ανθρώπων πόση χαρά είχε! "Αν δε χαιρετούσες, δεν καλημέριζες τον πλησίον σου και τον αδελφό σου, ήτανε λόγος αποχής από τη θεία Κοινωνία! Κι εκείνος ό πασχαλιάτικος χαιρετισμός, Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!, πόσο μεγαλείο είχε! Οι βαρύτονες φωνές του γεωργού και του ψαρά έκαναν τα βουνά και τις θάλασσες ν' αντιλαλούν το Χριστός ανέστη! και το Αληθώς ανέστη! Και αυτό σαράντα μέρες διαλαλείτο από τους πιστούς. Και τώρα, μια μέρα και μόλις ακούγεται. Λες, Χριστός ανέστη! και παίρνεις την ελεεινή απάντηση, Χρόνια πολλά. Άραγε θα γυρίσουνε τα χρόνια και θα έρθουν οί καιροί της χαράς και της αγάπης; Κι ό ασπασμός όλων των ανδρών στην προσκύνηση του Ευαγγελίου την ημέρα του Πάσχα ήταν κάτι ξεχωριστό και μια ζεστασιά μεταξύ των ανθρώπων. Τώρα νεκρική παγωνιά. Ντουβάρια σηκώσαμε μεταξύ μας. Μήτε χαιρετιόμαστε, μήτε ασπαζόμαστε.
Γνώριζαν στην Απόλυση να κατεβαίνουν από τα στασίδια. Ήταν ώρα αρχοντιάς. Έπρεπε να αφανιστεί κάθε λογισμός αντιπαλότητας και να έρθει ό ένας κοντά στον άλλο και όλοι μαζί κοντά στον παπα, για να αποχαιρετιστούνε με τον παπά, μεταξύ τους, και με τους Αγίους. Ήτανε ή ώρα της μεγάλης ευχής, της μεγάλης αίτησης, το μεγάλο παρακάλιο του παπα, όλοι οί Άγιοι να δεηθούνε, να μας ελεήσει ο Θεός. Πόσο φτωχή είναι αυτή ή ευχή της Απολύσεως, όταν μνημονεύονται ελάχιστοι Άγιοι! —Μνημόνευε, έλεγαν οί παλιοί παπάδες, όλους τους Άγιους, από τους πρώτους μέχρι τους νεωτέρους, για να αποδεικνύεται πως το Πνεύμα το Άγιο υπάρχει πάντα στην Εκκλησία και αναδεικνύει Οσίους και Μάρτυρες. Κανένας δεν έστρεφε προς την πόρτα, αν δεν άκουγε το «Δι' ευχών». Άκουσα γυναίκα να παρατηρεί το σύζυγο της, που έφυγε πριν το «Δι' ευχών» από τη Λειτουργία με τα εξής λόγια: -Έφυγες προ του «Δι' ευχών» σαν τον Ιούδα, που έφυγε πριν τελείωση το μυστικό τραπέζι και μπήκε μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, για να παραδώσει το Χριστό. Ιούδας λοιπόν ό αποχωρών προ της Απολύσεως.
Μια εικόνα ακόμα, που διατηρώ πολύ ζωντανή στη θύμηση μου, είναι ό τρόπος που εκκλησιάζονταν ορισμένες άπλες ψυχές. Ούτε στους μοναχούς δε συνάντησα τόση αληθινή παρουσία στη λατρεία. Αυτοί οί ευλογημένοι, παρά το γήρας τους, έστεκαν στηριγμένοι στο ροζιάρικο ραβδί τους μπροστά στο σολέα, σα να ήτανε πρώτη φορά που άκουγαν θεία Λειτουργία. Με ανοιχτό το στόμα κι ορθάνοιχτα μάτια, καρφωμένα κυριολεκτικά στο θυσιαστήριο, παρακολουθούσαν τα τελούμενα. Τα ηλιοκαμένα και θαλασσοδαρμένα τους πρόσωπα έλαμπαν από χαρά. Όταν κάποιος παπάς στο χωριό λειτουργούσε πολύ πρωί και σχεδόν κάθε μέρα, και δινόταν έτσι ή δυνατότητα στον εργαζόμενο να παρακολούθηση τη θεία Λειτουργία, άκουσα αγρότη, μόλις κάθισε στο γαιδουράκι του, να μονολογεί τα έξης σταυροσημειούμενος: -Δόξα τω Θεώ, άκουσα και σήμερα του Αγίου Σάββα τη' Λειτουργία. Μεγάλο πράγμα να λειτουργείσαι κάθε μέρα. Γίνεσαι και συ Άγιο Βήμα, Ιερό θυσιαστήριο. Κύριε, μη μου το στερήσεις.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ – ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Το απόγευμα ή καμπάνα του 'Εσπερινού ήταν για όλους σημείο - κλείσιμο της ημέρας. Ό ζευγολάτης σταματούσε τα βόδια και με το ένα χέρι βαστούσε την όχδερη και με το άλλο σταυροκοπιότανε κοιτάζοντας προς το χωριό. Και ήξερε πόσες σφύρες χωράφι έχει να κάνει ακόμα έως ότου νυχτώσει. Και ο βοσκός ξεσαλάγιασε τα ζωντανά του για να πλησιάζει στο χωριό. Η μάνα με τη μαμή που αυτή την ώρα συνήθως εργοχειρούσαν όταν άκουγαν διπλοκάμπανο έλεγαν: -Απόψε έχει είσοδο ό Άγιος, είναι σχόλη αύριο, και μάζευαν το εργόχειρο. Χρειάστηκε να έρθω στο Άγιο Όρος, για να καταλάβω την κουβέντα της γιαγιάς μου, έχει είσοδο ό άγιος. Και ή μέρα έκλεινε πάντα με προσευχή μπροστά στις άπειρες εικόνες του σπιτιού. Το προσκυνητάρι της οικογενείας ήταν στο δωμάτιο των γονιών. Ούτε στο χώλ, ούτε στην κουζίνα. Εκεί άναβε το καντήλι και κάπνιζε το λιβανιστήρι. Κάθε κόρη, για να παντρευτεί, έπρεπε μαζί με όλα τα αλλά να έχει προικιό καντήλι, μπρούτζινο λιβανιστήρι, σφραγίδα για τα πρόσφορα και εικόνες. Ό γαμπρός γινότανε δεκτός στο σπίτι με την εικόνα του. Κι ή πεθερά παρέδιδε στη νύφη την εικόνα με λειτουργική ευλάβεια, όπως την παρέλαβε και κείνη. -Αύτη ή εικόνα, νύφη, θέλει ευλάβεια• θα την πηγαίνεις στη γιορτή της στην Εκκλησιά, θα λειτουργείται, και θα την γιορτάζεις πάντοτε με αρτοκλασία. Το θέλει ή εικόνα, ό Άγιος. Μην το αμελήσεις, θα πάθεις κακό. Πίσω απ' αυτό το οικογενειακό εικόνισμα γράφονταν οί γεννήσεις των παιδιών. Τα περισσότερα μάλιστα σπίτια, επειδή το χωριό είχε πολλές Εκκλησιές, κληρονομούσανε ν' ανάβουν κι από ένα καντήλι. Αν πήγαινε άλλος να βάλει λάδι στο καντήλι, έπρεπε να πάρει αδεία από το δικαιούχο. Και αυτό ήταν μια άτυπη αλλά σεβαστή από όλους παράδοση. Έτσι κάθε σούρουπο, που φαινόταν ό αποσπερίτης, το χωριό γινότανε μοναστήρι. Κάθε νοικοκυρά με το ροΐ στο χέρι πήγαινε στην Εκκλησιά, ν' ανάψει το καντήλι. και ήταν το θέαμα εξαίσιο• ή μάννα με τις τρύπιες παντούφλες, την φθαρμένη ζακέτα και τη χιλιομπαλωμένη ποδιά, μαντηλωμένη, για να φυλαχθή από το βραδινό ψύχος, να βαστά λάδι από το υστέρημα της, για να το προσφέρει στον άγιο. Οι Εκκλησιές ήταν όλες ανοιχτές, τα καντήλια αναμμένα και το θυμιατό στο σολέα του ιερού ανέδιδε την εύωδία του μοσχοθυμιάματος κάθε βράδυ, κάθε μέρα. Τι άλλο θέλει να δη ή ψυχή, για να τραφεί πνευματικά;
Και όλες εκείνες οί αγίες εικόνες ήταν χάρμα οφθαλμών. Κρητικής τεχνοτροπίας, Ιστορημένες στα βασανισμένα χρόνια της σκληρής σκλαβιάς. Μ' ένα απλό κοίταγμα διασταυρώνονταν τα μάτια με του Χριστού, της Παναγίας και των Άγίων. Σου απορροφούσαν όλη την προσοχή. Δε χόρταινες να τις βλέπεις ήτανε το θωρεί να δεις. Ό μπάρμπα-Γιώργης ό Χατζής μου έλεγε: -Τι νά δω-»~ πότε θα 'ρθω στο Μοναστήρι του πάππου σου, να σταθώ στην εικόνα του θεολόγου, να με κοιτάξει, να τον κοιτάξω. Χάζευε ό νους σου στου Θεού τα πράγματα. Χαρά ήθελες; Τη λάβαινες. Παρηγοριά; Ακόμα περισσότερη. Έτσι οι άνθρωποι που έβλεπαν τις αγίες αυτές εικόνες είχαν ειρήνη κι ομορφιά, που φαινότανε στο πρόσωπο τους, κι ας ήταν ηλιοκαμένοι και θαλασσοδαρμένοι και ταλαιπωρημένοι.
Γινόταν έργο ή ευχή «Σημειωθήτω έφ' ημάς, Κύριε, το φως του προσώπου σου». Ρώτησα μία γερόντισσα, πως πήγε ή επέμβαση στα μάτια της, και μου απάντησε: -Το ένα μόνο μου χάρισε φως, για να βλέπω τα πρόσωπα των ανθρώπων και να δοξάζω το Θεό. Εμείς δύσκολα μπορούμε να κάνουμε σήμερα μια τέτοια ομολογία. Τώρα οι άνθρωποι βλέπουνε τέρατα στις τηλεοράσεις και αγρίεψαν, έγιναν θηριοπρόσωποι. Δεν ελπίζουν πια στους αγίους• το είναι τους είναι αφημένο στα χρήματα και στους τάχατες μεγάλους.
Μεγαλώνοντας μέσα σ' αυτό το κλίμα, με πολλή προθυμία βοηθούσαμε τους καταπονημένους γονείς μας. Προσπαθούσαμε, όσο πιο πολλά μπορούσαμε να κάνουμε, για να τους ανακουφίσουμε από τους καμάτους της αγροτικής και ποιμενικής ζωής. Προσέχαμε την απροθυμία και την αντιλογία. Ό Γέροντας Φιλόθεος πολλές φορές με διαβεβαίωσε, πως αυτά τα δύο σταυρώνουν τους γονείς και τους οργίζουν Τα παιδιά μεγαλώναμε μέσα στις Εκκλησίες , κάτω από τα καμπαναριά. Να στολίσουμε στα πανηγύρια την Εκκλησία που γιορτάζει, να ψάλουμε, να διαβάσουμε, να κοινωνήσουμε. Τα παιγνίδια μας ήταν στις αυλές του Κυρίου, κάτω από τα καμπαναριά των Εκκλησιών. Τόση ήταν ή επίδραση της εκκλησιαστικής ζωής στις παιδικές μας ψυχές, που μετά από κάθε λειτουργία και τελετή, στους δικούς μας χώρους, αντί για παιγνίδια, κάναμε λειτουργίες και λιτανείες με όλους τους Ιερατικούς βαθμούς, κι όλες τις αντίστοιχες λεπτομέρειες. Αντί για αλλά δώρα, προτιμούσαμε επιτραχήλια και ράσα. Οι βαπτίσεις στη θάλασσα χειμώνα-καλοκαίρι ήταν μέσα στο πρόγραμμα.
Στις λειτουργικές μας ανάγκες πρώτος αρωγός ήταν ό Γέροντας Φιλόθεος. Θυμιατά, λιβάνια, κεριά και εικόνες από κείνων προμηθευόμασταν. Θυμάμαι ένας μικρός παπάς είπε στην παπαδιά, να της κάνη αγιασμό και ή παπαδιά του απάντησε: -Μας έκανε ό παπάς μου. Τότε ό μικρός: -Ναι, αλλά ό παπάς σου πήρε χρήματα, εγώ δε θέλω χρήματα κι όλη ή χάρη θα είναι σ' αυτό το αγιασμένο νερό. Όλα βέβαια τα παιγνίδια μας γινότανε κάτω από το άγρυπνο μάτι της μάνας.
Όλη ή ζωή του νησιώτη γύρω από την Εκκλησία εξελισσόταν. Γι' αυτό έτρωγε ψωμί και κρεμμύδι, για να χτίση Εκκλησίες και καμπαναριά. Και δεν έκτιζε τις Εκκλησίες ό νησιώτης για να εξάλειψη τις εγκληματικές του πράξεις, κατά το «μία αμαρτία - Εκκλησία». Το κτίσιμο των εκκλησιών δεν ήταν μόνο επιτίμιο πνευματικό. Ήταν και ευλάβεια στο Θεό, ευχαριστία στον Άγιο για τις θαυματουργίες του, ή ήτανε και θεία υπόδειξη και αποκάλυψη.

πηγή 

Συγκλονιστική ομολογία πίστης 28 σύγχρονων μαρτύρων στην Κένυα!...

Είναι συγκλονιστικό το πόσο εύκολα οι ηρωικοί αυτοί μάρτυρες θα μπορούσαν να σώσουν τη ζωή τους: να δήλωναν μουσουλμάνοι εκείνη τη στιγμή. 
Όμως, όχι. 
Σα να βγήκαν από σελίδες πρωτοχριστιανικών συναξαριών, προτίμησαν τον ουρανό αντί για τη γη (όπως και αναρίθμητοι άλλοι σύγχρονοι μάρτυρες).
 Ο Χριστός να τους κατατάξει με τους αγίους, σε όποια χριστιανική κοινότητα κι αν ανήκαν. 
Η Κένυα έχει σημαντική ορθόδοξη ιεραποστολή (η ιστοσελίδα της), αλλά δεν ξέρουμε αν οι νεομάρτυρες ήταν ορθόδοξοι, ρωμαιοκαθολικοί ή προτεστάντες (ή ανάμεικτοι). Μακάρι η ιεραποστολή μας στην Αφρική να απευθυνόταν περισσότερο στους αιρετικούς χριστιανούς, και όχι μόνο στους ειδωλολάτρες, για να κερδίζουν την αγιότητα αυτοί οι αδελφοί μας μέσα από το σίγουρο δρόμο της αρχαίας και αυθεντικής, μόνης Εκκλησίας του Χριστού. Εδώ, στον ελεύθερο (από το ισλαμικό ξίφος) κόσμο και συγκεκριμένα στην (πρώην;) ορθόδοξη Ελλάδα, δε χρειάζεται ν' απειλήσουν τη ζωή μας για να αρνηθούμε με προθυμία το Χριστό... Αρκεί να μας πουν π.χ. ότι θα 'χουμε στο Λύκειο ένα μάθημα λιγότερο, και σπεύδουμε κατά δεκάδες να ζητήσουμε για τα παιδιά μας απαλλαγή από τα Θρησκευτικά - κι ας ξέρουμε ότι αυτό το δικαίωμα το έχουν μόνο μη ορθόδοξοι χριστιανοί.

 Έτσι, όμορφα και κομψά, βάζουμε τα παιδιά μας στους μη ορθόδοξους...
 Κάποτε τα βαφτίσαμε με γλέντια και κρασοπότια, μα δυστυχώς χωρίς να ενδιαφερθούμε να μάθουμε τι ακριβώς σημαίνει χριστιανός. 
Αυτό το βάφτισμα προφανώς, για μας, είχε ημερομηνία λήξεως...

Έκτακτο: ΤΑΜΑΜ! Άφθονο ρέει το αίμα των Χριστιανών στην Κένυα. Στυγερή δολοφονία 28 ανθρώπων που δεν αρνήθηκαν τον Ιησού Χριστό μπροστά σε ένοπλους!

Το ίδιο αγγλικά

 Τουλάχιστον 28 επιβάτες ενός λεωφορείου εκτελέστηκαν νωρίς σήμερα το πρωί στη βορειοανατολική Κένυα, κοντά στα σύνορα με τη Σομαλία, ανακοίνωσε ο διοικητής της αστυνομίας της πόλης Μαντέρα, ο Νόα Μουαβίντα, αποδίδοντας την επίθεση στους αντάρτες της ισλαμιστικής οργάνωσης Αλ Σεμπάμπ.

«Μπορώ να επιβεβαιώσω (…) ότι 28 αθώοι ταξιδιώτες σκοτώθηκαν βίαια από τους Σεμπάμπ», δήλωσε ο Μουαβίντα, διευκρινίζοντας ότι οι δράστες ανάγκασαν τον οδηγό του λεωφορείου να το ακινητοποιήσει και στη συνέχεια το οδήγησαν στην άκρη του δρόμου και εκτέλεσαν τους επιβάτες που δεν ήταν μουσουλμάνοι.

Σύμφωνα με διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο Ερυθρός Σταυρός της Κένυας επιβεβαίωσε τον απολογισμό της επίθεσης μέσω του λογαριασμού του στο Twitter, αφού έστειλε ομάδες του στο σημείο του συμβάντος. «Υπήρχαν περίπου 60 επιβάτες στο λεωφορείο (…) οι αντάρτες του έστησαν ενέδρα περίπου 8 χιλιόμετρα από την έξοδο της Μαντέρα, μιας πόλης στα σύνορα με τη Σομαλία», εξήγησε ο διοικητής της αστυνομίας.

Το λεωφορείο, που είχε προορισμό το Ναϊρόμπι, αναχώρησε από τη Μαντέρα περίπου στις 05:45 (τοπική ώρα, 04:45 ώρα Ελλάδας). Μόλις σταμάτησε στην άκρη του δρόμου το λεωφορείο, οι δράστες ανάγκασαν τους επιβάτες να κατέβουν από αυτό και τους χώρισαν σε δύο ομάδες: μουσουλμάνους και μη μουσουλμάνους, διευκρίνισε ο Μουαβίντα.

Οι ένοπλοι ανέβηκαν και πάλι στο λεωφορείο με όσους επιβάτες δεν ήταν μουσουλμάνοι και προσπάθησαν να φύγουν. Όμως το όχημα κόλλησε στις λάσπες και δεν μετακινούταν, οπότε «εκτέλεσαν τους ομήρους», κατάληξε ο ίδιος, ενώ πρόσθεσε ότι οι δράστες διέφυγαν στη Σομαλία.
πηγή

ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΣΙΝΑ

πηγή

Μια ανθρώπινη οικογένεια, τροφή για όλους.

Βασισμένο σε μια αρχαία ιστορία σχετικά με την πείνα και την αξία του μοιράσματος, αυτό το σύντομο βίντεο είναι μέρος της καμπάνιας της Caritas, με τίτλο "Μια ανθρώπινη οικογένεια, Τροφή για όλους". Η αλληγορία των κουταλιών μας διδάσκει, πως όταν προσπαθούμε να ταΐσουμε μόνο τον εαυτό μας, όλοι μας καταλήγουμε να πεινάμε. Όταν όμως επικεντρωθούμε στην πείνα του πλησίον μας, ανακαλύπτουμε πως πάντα υπάρχουν τρόποι για να τραφούμε όλοι!

Η δύναμη της κινούμενης εικόνας στο ακόλουθο βίντεο, δίνει "ζωή" σε αυτή την αλληγορική ιστορία, βάζοντάς μας σε σκέψεις... Και η σκέψη είναι το πρώτο βήμα για πράξη, σωστά;

Πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος: καταργήστε τη λέξη «έθνος» και το προοίμιο.

Αναπαράγουμε ολόκληρη την πρόταση αναθεώρησης από το blog του ιδίου του κ. Σταύρου Τσακυράκη, εκ μέρους του Ποταμιού για ενημέρωση των αναγνωστών.

ΣΧΟΛΙΟ: Βάσει του 120 θα έπρεπε να τον πετάξουμε στη θάλασσα….Πως και δεν το καταργεί;


Σταχυολογούμε:

1. Κατάργηση του προοιμίου «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». (Θυμίζουμε ότι σε όλα τα ελληνικά Συντάγματα, από το πρώτο ως το τελευταίο, αυτό το προοίμιο είναι γραμμένο δίπλα στις λέξεις «Το Σύνταγμα της Ελλάδος», το οποίο δείχνει την κεντρική αρχή γύρω από την οποία γράφτηκε, ψηφίστηκε και τηρείται το Σύνταγμα από ίδρυσης του κράτους. Προφανώς λοιπόν, άρνησή του σημαίνει άρνηση του Συντάγματος εν συνόλω. Συνεπώς, αυτό αφαιρείται μόνο με επανιδρυτική πράξη του Ελλαδικού κράτος.)

2. Κατάργηση της λέξης «ΕΘΝΟΣ» στο άρθρο 1, παράγραφος 3 ως λέξη που δημιουργεί «ΣΥΓΧΥΣΗ» και «ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ»(!!) Γράφει το στέλεχος του Ποταμιού: «Απαλείφεται από την παράγραφο 3 η αναφορά στο «Έθνος», η οποία, χωρίς να προσθέτει τίποτα το ουσιαστικό στη συνταγματική ρύθμιση, είναι ικανή να δημιουργήσει σύγχυση και παρερμηνείες, στο μέτρο που αντιδιαστέλλει (ατυχώς) την εθνική με τη λαϊκή κυριαρχία». 

3. Κατάργηση ολόκληρου του άρθρου 3 χωρίς αντικατάστασή του (περί σχέσεων εκκλησίας – κράτους) Παρατίθεται ολόκληρη η πρόταση

Η συνέχεια 

ΕΔΩ

Μπουρλότο !!!

 

Ο Γοργοπόταμος ανατινάχθηκε για να χτιστεί η γέφυρα της Χάφινγκτον. Πάνε οι λόγοι οι επαναστατικοί και το μήνυμα της αντίστασης που κάθε χρόνο πρώτοι-πρώτοι οι «αριστεροί» και οι «σοσιαλιστές» με τεντωμένες φλέβες έβγαζαν ζητώντας παρόμοια αντίσταση ενάντια οποιασδήποτε καταπίεσης. Τώρα οι δυναμίτες των σαμποτέρ έγιναν καναπεδάκια με μπρικ σε δεξιώσεις στο Μουσείο Ακροπόλεως για τα εγκαίνια του μεγάλου «δημοσιογραφικού» κολοσσού της Χάφινγκτον Ποστ που έφθασε και στην Ελλάδα.

Από το τζιν παντελόνι και το ανοιχτό πουκάμισο του Τσίπρα φθάσαμε στο σινιέ κοστούμι και στο γυαλισμένο σκαρπίνι του Σκουρλέτη (οι εποχές του γουρουνοτσάρουχου έχουν ξεχαστεί)  και του Παππά που σφίγγουν το χέρι της Αρριάνας η οποία θα δώσει νέα πνοή και στην ελληνική δημοσιογραφία. Η υπέρμαχος της παγκόσμιας διακυβέρνησης κολλητή του Παπανδρέου, Αρριάνα Στασινοπούλου - Χάφινγκτον, ήρθε να τους μαζέψει όλους στην αγκαλιά της.

Βλέποντας τις φωτογραφίες της δεξίωσης και διαβάζοντας τα ονόματα που έκαναν πασαρέλα για να πάρουν καλή βαθμολογία από την κολλητή του Κλίντον, Αρριάννα, απλά χαμογελάς ειρωνικά. Βλέπεις την ανατροπή της «αριστεράς» να γίνεται ντεραπάρισμα να παίρνει σβάρνα ό,τι μέχρι σήμερα τουλάχιστον κρατούσε τα προσχήματα. Γιάννα Αγγελοπούλου, Αρριάννα Χάφινγκτον, Ίδρυμα Κλίντον, City του Λονδίνου, ινστιτούτο Λεβί, Πάπες, Πατριάρχες, Σαμαροπαπανδρέϊδες, Καϊλοπούλες, γριές με γούνες πετρόλ και έναν Αλέξη να βάζει χέρι στο 4% των αριστερών ιδεολόγων και να τους λέει κάντε στην μπάντα γιατί θέλουμε να φθάσουμε στο 45% κι ας μάς στηρίξουν και οι χρυσαυγίτες.

Πάντως αν έλεγαν σε εκείνους τους αντιστασιακούς στις 25 Νοεμβρίου του 1942 ότι σε 72 χρόνια θα έβλεπαν, φιλογερμανούς, φιλοευρωπαίους, φιλοαμερικάνους, φιλοναζίστες να τρώνε σούσι τιμώντας τραβηγμένες από λίφτινγκ γριές πίνοντας σαμπάνια εν μέσω εθνικής καταστροφής, το πιο πιθανό θα ήταν κι αυτοί να πήγαιναν να φάνε κανέναν πατσά από το να κάνουν σαμποτάζ στους γερμαναράδες. Εντάξει, ό,τι έκαναν το έκαναν για την πάρτη τους, αλλά σίγουρα δεν περνούσε από το μυαλό τους ότι θα μπορούσαν να συμβούν αυτά εν μέσω νέου πολέμου 72 χρόνια μετά. Βέβαια, εκείνη την εποχή ήταν αλλιώς τα πράγματα: Ήταν οι προδότες με τους πολιτικούς εργοδότες τους και οι πατριώτες με τους πατριώτες. Τώρα τα πράγματα έχουν εξευρωπαϊστεί, έχουν μία δόση αμερικάνικης γκλαμουριάς. Το μόνο κόκκινο που βλέπεις δεν είναι σε λάβαρο αλλά στο ολοκόκκινο συνολάκι της Γιάννας που πήγε στο γκαλά της φιλενάδας της Αρριάννας.

Έμπλεξαν τα κομμωτήρια (salon de coiffure ελληνιστί) στην πολιτική και χάθηκαν οι φαλτσέτες των παλιών μπαρμπέρικων. Φλούφληδες πολιτικοί με φλώρους δημοσιογραφίσκους να ανταλλάσσουν κοπλιμέντα με έναν λαό από κάτω που πληρώνει όλα τα παραπάνω. Σε μια χρεοκοπημένη Ελλάδα να πληρώνεις το κρυστάλλινο ποτήρι που θα ακουμπάνε τα μποτοξαρισμένα χείλια οι μεσόκοπες τσιτωμένες κυρίες που τίποτε δεν έκαναν στην ζωή τους πέρα από έναν πλούσιο γάμο και ήρθαν τώρα ως Αντουανέτες να σου χαράξουν την ζωή εκ νέου. Όχι στα μέτρα των χιλιάδων τετραγωνικών σπιτιών τους ανά τον κόσμο αλλά στα μέτρα των 20τ.μ που θα σε χώσουν οικογενειακώς διότι «έχουμε χρέος». Εμείς έχουμε το χρέος και οι κυράδες με τους ανέραστους πολιτικάντηδες το διαχειρίζονται.

Όσο στοιχίζει ένα μπότοξ της Γιάννας στοιχίζουν οι καθετήρες ενός χειρουργείου για ένα χρόνο. Αλλά άλλο οι καρδιοπαθείς του Ιπποκράτειου που ακυρώθηκαν και πάλι τα χειρουργεία τους γιατί δεν υπάρχουν καθετήρες, κι άλλο η ενεσούλα για το μετωπάκι της Γιάννας. Τι είναι η καρδιά σου, ασφαλισμένε του ελληνικού κράτους, μπροστά στο τσιτωμένο μέτωπο μιας μεσόκοπης! Ποιος την χέζει την καρδιά σου, εσένα και τα παιδιά σου μπροστά στο σιλικονάτο στήθος μιας Αρριάννας; Κι αν πεινάσει ένα παιδί, έχουμε ένα Ίδρυμα να το ταΐσουμε, κι αν εσείς πάνω στις Σκουριές φάγατε το ξύλο της αρκούδας από τους πληρωμένους από την τσέπη σας αστυνομικούς, το θέμα είναι να βάλει η Ελ Ντοράντο μία ολοσέλιδη διαφήμιση στην εφημερίδα της Αρριάννας. Εσύ πληρώνεις το ξύλο που τρως και η Αρριάννα πληρώνεται για το καλύπτει.

Χτίζεται γέφυρα στην Ελλάδα του 2014. Με θεμέλια, όχι τσιμεντένια σαν αυτά του Γοργοπόταμου, αλλά φτιαγμένα από λευκόχρυσο, διαμάντια και εκατομμύρια τόνους αίματος. Αυτές οι γέφυρες δεν πέφτουν ούτε με δυναμίτες, ούτε με ατομικές βόμβες. Από κάτω δεν κυλάει ο Σπερχειός ποταμός αλλά ο ελληνικός λαός τσιμπώντας τα ψίχουλα σαν ψάρι διασκεδάζοντας με την αγωνία της επιβίωσης του τους απάνθρωπους υπάνθρωπους που χασκογελάν ψηλά πάνω στην γέφυρα. 

πηγή