Μήπως οι εκλογές είναι λυτρωτικές;

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης.
 Η χώρα δύσκολα θα αποφύγει τις μεγάλες περιπέτειες, κι αυτό δεν αποτελεί κανενός είδους κινδυνολογία αλλά κοινή διαπίστωση όσων παρακολουθούν με ψυχραιμία και αγωνία τις εξελίξεις.
Η κοινωνία συνειδητά ή ασυνείδητα αρχίζει μέσα στη βαθιά κρίση και σαπίλα να αποβάλλει το διεφθαρμένο σύστημα που ο μοναδικός πυλώνας στον οποίο βασίστηκε ήταν η διαφθορά, η μετριοκρατία, η πολιτική και οικονομική σαπίλα και η αδιαφορία για οποιαδήποτε συλλογικότητα.

Η έλλειψη αστικής τάξης σε κοινωνίες που επιθυμούν να διαμορφώσουν αστικούς δημοκρατικούς θεσμούς κατά το Δυτικό πρότυπο που κυριάρχησε με τον αγγλικό κοινοβουλευτισμό, τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση, είναι εμφανής σε μια χώρα που δεν μπορεί, ούτως ή άλλως, να αφομοιώσει με ευκολία τα Δυτικά προτάγματα.

Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, αφού η μακρόχρονη ιστορία μας στο μεταίχμιο δύο κόσμων μας διαμόρφωσε μια νοοτροπία που δεν είναι ούτε Δυτική ούτε Ανατολική. Γίνεται όμως προβληματικό όταν δεν μπορούμε να διαμορφώσουμε δικούς μας δημοκρατικούς θεσμούς που από τη μια να προσανατολίζουν τη χώρα προς τον Δυτικό τρόπο ζωής και από την άλλη να καθιστούν αποτελεσματική τη δημοκρατική λειτουργία της.

Δεν φταίει σ’ αυτό η έλλειψη μόνο αστικής τάξης, αλλά και πνευματικής ηγεσίας ή ακόμη και μέσων ενημέρωσης τα οποία δεινοπάθησαν τα τελευταία χρόνια στα χέρια «νταβατζήδων» της εξουσίας που το μόνο που αναπαρήγαγαν, δυστυχώς με επιτυχία, ήταν η εξουσία τους και τα οικονομικά οφέλη που τους προσέφερε η διαπλοκή με τη βαθιά διεφθαρμένη πολιτική τάξη.

Το Κοινοβούλιο είναι υποχείριο του εκάστοτε πρωθυπουργού ή πολιτικού αρχηγού, και η δικαστική εξουσία έρμαιο της βούλησης της εκτελεστικής. Τα τελευταία γεγονότα επιβεβαιώνουν πως το μόνο που ενδιαφέρει έναν από τους πυλώνες της πολιτειακής μας συγκρότησης, ίσως τον σημαντικότερο, είναι η είσπραξη του αντιτίμου της ευπείθειάς του στις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Κάποτε κυβερνούσαν τη χώρα οι κοτζαμπάσηδες, τώρα, χωρίς να έχουν εκλείψει, προσετέθησαν και διάφορες άλλες μορφές – παλαιότερα οι συνδικαλιστές, τώρα ακόμη και οι δικαστές.

Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν κράζουν όλοι, αλλά τα εν τη παλάμη διδόμενα έχουν και ένα τέλος. Ή μάλλον, το τέλος τους επήλθε εδώ και καιρό. Τώρα διαμοιράζουν τα τελευταία ιμάτια και παρακολουθούν τη βύθιση του Τιτανικού απολαμβάνοντας τους ήχους της μουσικής.

Ο Τιτανικός βυθίζεται, κι αυτό για ορισμένους ίσως αποτελεί και λύτρωση. Λύτρωση με την έννοια ότι για να οικοδομηθεί κάτι καινούριο πρέπει να καταρρεύσει εντελώς το παλαιό.

Η κυβέρνηση που ανέλαβε να εξυγιάνει τον δημόσιο βίο και να κάνει μια νέα αρχή με αντάλλαγμα την τεράστια οικονομική πίεση της κοινωνίας, είναι βουτηγμένη στην αμαρτία και στην ανομία.

Η σύνθεσή της εξ αρχής σ’ αυτό παρέπεμπε, αλλά οι περισσότεροι ίσως είχαν κάποια κρυφή ελπίδα ότι καθώς φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού, μπορεί κάτι να άλλαζε.

Η γοητεία της εξουσίας (και του παραγώγου της στην Ελλάδα, της διαφθοράς) είναι τόσο ισχυρή που, παραφράζοντας τη γνωστή μαρξιστική ρήση, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο τελευταίος Έλληνας πολιτικός θα κρεμαστεί με το σκοινί με το οποίο θα δωροδοκηθεί.

Μέσα σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο, η χώρα οδεύει σε εκλογές οι οποίες, με μαθηματική ακρίβεια, θα οδηγήσουν σε τραγικά αδιέξοδα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Δυστυχώς, η παντελής κατάρρευση είναι νομοτέλεια. Οι πιο θετικιστές την ονομάζουν «δημιουργική καταστροφή», αλλά πολύ φοβάμαι πως ακόμη και μέσα από την καταστροφή δεν θα αναδυθεί το νέο αν επικρατήσουν τα παλιά υλικά.

Χωρίς να γίνεται κανενός είδους παραλληλισμός, στις αρχές του αιώνα, το 1909 και με τη χώρα να σέρνει την ντροπή της ήττας του 1897, η Επανάσταση στου Γουδί απέρριψε τις πολιτικές προσωπικότητες της εποχής και έφερε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με τις ευλογίες της κοινωνίας.

Σήμερα κάτι τέτοιο είναι αδύνατον και απευκταίον να συμβεί. Το καινούριο θα ξεπηδήσει μέσα από πρωτοβουλίες που θα αναληφθούν από νέους ανθρώπους με σύγχρονα αντανακλαστικά, ευρύ κοσμοπολιτισμό και πολύ καλή εκπαίδευση, με την περιθωριοποίηση δυνάμεων και προσώπων που ταλάνισαν τον δημόσιο βίο μετά τη Μεταπολίτευση.

Αν δεν υπάρξει μια τέτοια σωτήρια πρωτοβουλία, τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ δύσκολα για τη χώρα. Δειλά-δειλά, κάτι αρχίζει να κινείται. Πρέπει όμως μετά τις εκλογές να προσλάβει ταχύ και δραματικό χαρακτήρα. Γιατί δραματικές θα είναι και οι εξελίξεις.

Η χώρα δεν μπορεί να κυβερνηθεί ούτε με τον παλαιοκομματισμό του κ. Σαμαρά ούτε με τις ιδεοληψίες μιας αμφιλεγόμενης Αριστεράς. Χρειάζεται κάτι καινούριο που ξεπερνάει τις αγκυλώσεις που την οδήγησαν στην καταστροφή.
πηγή 

Γραφικά χωριά σε ολόκληρο τον κόσμο!

Δίπλα στη θάλασσα, κοντά σε ποτάμια ή πάνω στα βουνά, τα χωριά που θα δείτε στη συνέχεια ξεχωρίζουν για το χρώμα που πλημμυρίζει κάθε γωνιά τους αλλά και για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική που τα χαρακτηρίζει. Μακριά από τη φασαρία των μεγαλουπόλεων και από την καθημερινή κίνηση, προσφέρουν στους επισκέπτες μια ξεχωριστή εμπειρία ταξιδιού μέσα σε στενά σοκάκια, πολύχρωμες γειτονιές και όμορφες πλατείες. Σε χαλαρούς ρυθμούς, η ζωή εδώ κυλά χωρίς πολλές αναταράξεις, δίνοντας έμφαση στην ομορφιά του φυσικού τοπίου και στη ζεστή φιλοξενία των κατοίκων.

1. Colmar, Γαλλία


2. Juzcar, Ισπανία


3. Alberobello, Ιταλία


4. Qaqortoq, Γροιλανδία


5. Burano, Ιταλία


6. Shirakawa-go, Ιαπωνία


7. Monsanto, Πορτογαλία


8. Χόι Αν, Βιετνάμ


9. Göreme, Τουρκία


10. Giethoorn, Ολλανδία


11. Cinque Terre, Ιταλία


12. Bibury, Αγγλία


13. Sidi Bou Said, Τυνησία

πηγή

...όταν η "προσφορά" γίνεται μέσο αυτοπροβολής!

 

Είναι η περίοδος της πιο εκτεταμένης κρίσης που γνώρισε ποτέ η ελληνική κοινωνία και μάλιστα έχει εκλάβει τις διαστάσεις μιας ανθρωπιστικής κρίσης.

Μέσα σ’ αυτή την ζοφερή πραγματικότητα, αναδεικνύεται η ανάγκη για στήριξη του αδύναμου και πάσχοντα ανθρώπου από τον συνάνθρωπό του, η μεγάλη αξία της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και της ανιδιοτελούς προσφοράς.

Όμως αυτή η προσφορά, δυστυχώς έχει λάβει επικοινωνιακές διαστάσεις σε πάμπολλες των περιπτώσεων, αφού οι όποιες προσφορές γίνονται σε «ευάλωτες» κοινωνικές ομάδες, είτε από άτομα είτε από οργανωμένες ομάδες (συλλόγους, κόμματα, παρατάξεις κλπ).

Η όποια ωφέλεια από την ανθρωπιστική προσφορά, καταργεί αυτόματα την αξία της πράξης και χάνεται το μεγαλείο της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.

Ειδικά τις μέρες αυτές, που είναι μεν γιορτινές, όχι όμως για ένα πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας που βιώνει, στην κυριολεξία,  την φτώχεια και την εξαθλίωση, οι γιορτές θα είναι ακόμη πιο δύσκολες, αφού τις μέρες αυτές η ανέχεια και η δυστυχία γίνονται ακόμα πιο έντονα.

Ο κάθε άνθρωπος, είτε ως άτομο είτε ως συλλογική έκφραση, οφείλει να εκδηλώσει την αλληλεγγύη και την ευαισθησία του, χωρίς «τυμπανοκρουσίες», κοινοποιήσεις και δημοσιότητα, αλλά με αίσθημα ευθύνης και συμπαράστασης στον συνάνθρωπο, όπως αναφέρει και η Ευαγγελική ρήση «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου».

πηγή 

Συνέντευξη του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά στη δημοσιογράφο Μαρία Μπραουδάκη για το ένθετο «Ορθοδοξία και Ελλάδα» της εφημερίδας «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ»

«Να θυσιάσουν την αγάπη τους στις ξενόφερτες ιδέες και κουλτούρες, να γεμίσουν με Ορθοδοξία και Ελλάδα την καρδιά τους . Να σταθούν όρθιοι, εδραίοι , αμετακίνητοι στη φωνή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού», παροτρύνει τους Έλληνες ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς. Ο Ιεράρχης, ζητά από τον κλήρο να θωρακίσει τον ψυχισμό των πιστών, κηρύσσοντας, «την αληθινή, ειλικρινή και συνειδητή μετάνοια».

Ο κ. Κοσμάς δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς την αντίθεσή του στις προσπάθειες προσέγγισης Ορθοδόξων και Καθολικών με τον τρόπο που γίνονται στην παρούσα φάση .Όπως τονίζει,  «χωρίς τη μετανοιά τους και την απομάκρυνση των αιρετικών δοξασιών τους, δεν είναι ποτέ δυνατή η ένωσις και φυσικά οι καρποί της ενότητας(…) Η Παπική, λεγόμενη Εκκλησία, δεν είναι καν Εκκλησία αλλά ένας εκκλησιαστικός οργανισμός και αίρεση».

Πως βιώνει η μεγαλύτερη σε έκταση Μητρόπολη της Εκκλησίας της Ελλάδας, την κρίση;

Καθημερινώς  ζω φοβερές σκηνές στο γραφείο μου, όταν έρχομαι εμπρός στη στέρηση, την ασθένεια , την εγκατάλειψη, την ικεσία των χριστιανών μας για να εξοικονομήσουν ψωμί και φάρμακα. Σε αυτήν την κρίση η ιερά Μητρόπολή μας δεν έμεινε ούτε θα μείνει ποτέ αδιάφορη. Δε θέλω να κάνω διαφήμιση. Πάντοτε αντιπαθούσα την αυτοπροβολή. Όταν όμως βλέπω τόσους και τόσους να ειρωνεύονται , να συκοφαντούν, να κατηγορούν την Εκκλησία οφείλω να πω ότι η τοπική μας Εκκλησίας είναι κοντά στους δοκιμαζομένους αδελφούς. Κανένα δεν αφήνουμε να φύγει από το γραφείο του Επισκόπου αβοήθητο και απαρηγόρητο , όταν έχει ανάγκη. Πολύ δε γενικά αναφέρω τα συσσίτια που λειτουργούν όλο το χρόνο στο Μεσσολόγγι, στο Αγρίνιο και όχι μόνο. Τα Κοινωνικά Παντοπωλεία στο Μεσσολόγγι και στο Αγρίνιο που λειτουργούν με τη συνεργασία των Δήμων. Στο Αγρίνιο, για παράδειγμα μηνιαίως  τρέφονται 1700 οικογένειες. Κοινωνικά Παντοπωλεία λειτουργούν επίσης στην Αμφιλοχία, τη Βόνιτσα, την Κατούνα και το Θέρμο από τις Ενορίες. Στο Αγρίνιο, στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου λειτουργεί Κοινωνικό Φροντιστήριο στο οποίο φοιτούν 700 παιδιά και προσφέρουν τη διακονία τους ανιδιοτελώς περισσότεροι από 60 καθηγητές και καθηγήτριες. Κοινωνικό φροντιστήριο λειτουργεί και στην Αμφιλοχία. Σε όλα αυτά να προσθέσω και τα ενοριακά φιλόπτωχα ταμεία, δια των οποίων οι καλοί μας κληρικοί στηρίζουν πολλές δοκιμαζόμενες οικογένειες σε όλη τη Μητρόπολή μας.

Που νομίζετε ότι θα πρέπει την περίοδο αυτή να εστιάζει η Εκκλησία για να στηρίξει το ποίμνιό της;

Κοινή είναι η πίστη ότι την οικονομική αυτή κρίση την έφερε η πνευματική κρίση. Ο ανθρωπος άφησε των έσω άνθρωπο του κυρίως άνθρωπο αφώτιστο, ακαλλιέργητο και έρημο. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε και τα ζούμε. Νομίζω , ότι αυτή τη δύσκολη περίοδο που ζούμε οφείλουμε να κηρύξουμε κυρίως τη μετάνοια. Την αληθινή, ειλικρινή και συνειδητή μετάνοια. Να καλέσουμε με ανύστακτη φροντίδα και φωνή αγάπης όλους τους συνανθρώπους μας , μεγάλους και μικρούς, νέους και νέες, να θελήσουν να επιστρέψουν στην πίστη, με αγάπη και υποακοή στο Χριστό. Να αφήσουν την καρδιά τους να τη φωτίσει , να την αναγεννήσει, να την ανακαινίσει, να την ειρηνεύσει και να την χαριτώσει ο Χριστός, διότι αν οι χριστιανοί σήμερα αποκτήσουν ηρωικό και αληθινό φρόνημα Χριστού θα μπορέσουν να αναστήσουν τη δική τους εσωτερική ψυχολογική κατάσταση, αλλά και την οικογένειά τους και τα παιδιά τους. Παρακαλώ να εύχεσθε εμείς οι σημερινοί κληρικοί να γίνουμε αξιοι διάκονοι του Χριστού και αφού πρώτα εμείς ζούμε με συνέπεια, το Ευαγγέλιο του Χριστού, να κηρύξουμε αληθινή μετάνοια , αληθινή υπακοή στο Χριστό και αγωνιστικό φρόνημα.

Πως θα ‘μεταφράζατε’  το μήνυμα της διδαχής του Πατροκοσμά του Αιτωλού, σήμερα 300 χρόνια μετά τη γέννησή του, στις παρούσες συνθήκες;

Το μήνυμα του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του μεγάλου διδάχου, Εθναποστόλου και ιερομάρτυρος είναι κατεξοχήν διαχρονικό και ιδιαιτέρως σύγχρονο για την εποχή μας. Ο λόγος του, η φωνή του, η διδαχή του, είναι σήμερα και πάντα επίκαιρα. Η Ορθοδοξία μας, δυστυχώς, περιφρονείται και αλλλοιώνεται από πολλούς οι οποίοι θέλουν να την εκοσμικεύσουν. Η οικογένεια υποσκάπτεται και συντρίβεται, η φιλοπατρία δέχεται χλευασμούς και η παιδεία  αλλοιώνεται και αποδιοργανώνεται, η ελληνική γλώσσα οργανωμένα περιθωριοποιείται, η κατά Χριστόν αγωγή πολεμείται , ενώ προωθούνται η αλλοτρίωση και η διαστροφή. Η χριστιανική ταυτότητα του Γένους  μας αλλοιώνεται , η Ελληνορθόδοξη πατρίδα μας κινδυνεύει να χαθεί. Γιατί όταν οι Έλληνες υποδουλώνονται χάνουν και Ορθοδοξία και Ελλάδα. Πιστεύω πως όλοι οι Έλληνες, είναι ανάγκη να μελετήσουν τις Διδαχές του Αγίου Κοσμά, για να μπορέσουν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, να ορθοποδήσουν, να ζήσουν με το Χριστό και την Ελλάδα, να βρουν την πορεία τους προς τη λύτρωση και τη σωτηρία. Ελπίζουμε να κατανοήσουν οι σημερινοί Έλληνες ,ότι κάτι πρέπει να θυσιάσουν για να σώσουν τον εαυτό τους και τους αδελφούς τους. Να θυσιάσουν την αγάπη τους στις ξενόφερτες ιδέες και κουλτούρες, να γεμίσουν με Ορθοδοξία και Ελλάδα την καρδιά του και το περιβάλλον τους. Να σταθούν όρθιοι, εδραίοι , αμετακίνητοι στη φωνή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Τι καρπούς στην ενότητα της χριστιανοσύνης, νομίζετε ότι θα μπορούσαν να αποδώσουν οι προσπάθειες προσέγγισης μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων;

Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, προ του Πάθους του, εζήτησε και προσευχήθηκε οι μαθηταί του, αλλά και όλοι οι Χριστιανοί, να μείνουν ηνωμένοι. ‘Ίνα πάντες εν ώσι, καθώς συ πάτερ εν εμοί καγώ εν σοί, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας» (Ιωάν. Ιζ, 21). Πόθος της Εκκλησίας είναι να είναι οι Χριστιανοί ηνωμένοι και γι΄π αυτό σε κάθε Θεία Λειτουργία προσευχόμαστε «υπέρ της των πάντων ενώσεως». Ναι, να είναι ηνωμένοι οι Χριστιανοί , αλλά όταν ζουν την αλήθεια του Χριστού ακαινοτόμητη, ανόθευτη και απαραβίαστη. Όλοι θέλουμε και πρέπει να θέλουμε την αγάπη και την ενότητα, ‘εν αληθεία΄’  όμως. Δυστυχώς , οι Ρωμαιοκαθολικοί, δηλαδή οι Παπικοί, δεν έχουν και δεν ζουν την ορθόδοξο αλήθεια. Ο Πάπας έχει πέσει σε αίρεση και πολλές είναι οι παπικές αιρετικές δοξασίες. Το Πρωτείο και μάλιστα το αλάθητό του τον κάνει κοσμικό άρχοντα και όχι διάκονο και μιμητή του Εσταυρωμένου Ιησού Χριστού. Η Παπική, λεγόμενη Εκκλησία, δεν είναι καν Εκκλησία αλλά ένας εκκλησιαστικός οργανισμός και αίρεση. Πως έτσι θα ενωθεί η Ορθόδοξος Μια Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία; Με την αίρεση; Αν ο Πάπας και οι ακόλουθοί του αρνηθούν την αίρεση, μετανοήσουν και επιστρέψουν στους κόλπους της μίας και μόνης εν κόσμω Εκκλησίας  της Ορθοδοξίας , τότε ευχαρίστως να τους δεχθεί η Εκκλησία μας. Χωρίς τη μετανοιά τους και την απομάκρυνση των αιρετικών δοξασιών τους, δεν είναι ποτέ δυνατή η ένωσις και φυσικά οι καρποί της ενότητας. Δεν είναι μια άλλη Εκκλησία ο Παπισμός, αλλά αποσχισμένη και  αιρετική. Λέγεται Εκκλησία. Είναι ξένη από την αλήθεια και τη Θεία Χάρη που αγιάζει και σώζει. Τους αγαπούμε τους Παπικούς ως πρόσωπα, αλλά ως αμετανόητους δεν πρέπει να τους δεχθούμε στους κόλπους της αμωμήτου πίστεως και της Εκκλησίας μας.

Θα έπρεπε ένας Ποιμενάρχης, να χρειάζεται στις μέρες μας να πρωτοστατήσει για την ομαλή λειτουργία ενός νοσοκομείου.

Επιτρέψτε μου να ερωτήσω και εγώ. Τι είναι αλήθεια ο Ποιμενάρχης; Δεν είναι πατέρας, πνευματικός πατέρας; Όταν τα παιδιά του πατέρα έχουν προβλήματα υγείας, πονάνε, υποφέρουν , δοκιμάζονται, ο πατέρας δεν πρέπει να τα οδηγήσει στον ιατρό, να τους προσφέρει διάγνωση και θεραπεία; Και όταν δεν βρεθεί γιατρός, ο πατέρας δεν είναι εκείνος που πρέπει να αγωνισθεί , να τρέξει, να βρεθεί ιατρός για να σωθούν τα παιδιά του; Αυτό νομίζω ότι πρέπει να κάνει ο Ποιμενάρχης. Βεβαίως με τρόπους  διακριτικούς, με αγάπη ανύστακτη και θυσιαστική, οφείλει να τρέχει ο Ποιμενάρχης για να διασφαλίσει την υγεία του λαού του, των πνευματικών του παιδιών. Με τη Χάρη του Θεού μας, αυτό προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να κάνουμε , αφού τα νοσοκομεία Μεσολογγίου και Αγρινίου, δεν είναι επανδρωμένα με το απιατούμενο ιατρικό προσωπικό, με αποτέλεσμα οι Χριστιανοί μας να ταλαιπωρούνται. Εύχομαι οι υπεύθυνοι υπουργοί να λύσουν το πρόβλημα αυτό για να ανακουφισθεί ο λαός μας, ώστε τότε να τους ευγνωμονεί.

 πηγή

αντίδωρο

Ποιος ποτέ δεν δέχτηκε ευχάριστα ένα δώρο; ένα ελάχιστο έστω... μια ζεστή χειραψία, μια παραμυθία την ώρα του πόνου, ένα χτύπημα στην πλάτη, μια μπουκιά ψωμί μικρή σαν αντίδωρο; Το παραμύθι της γιαγιάς είναι δώρο-παρηγοριά. Και το δάκρυ στην εικόνα της Παναγιάς είναι δώρο... Στην εκκλησία της Αγιάσου, στη Λέσβο, είδα μια τεράστια πέτρα κάτω απ' την εικόνα της Παναγίας. Είναι δώρο γιουρούκισσας (γύφτισσας), μου εξήγησαν. Δώρο στην Παναγία. Το κουβάλησε πολλά χιλιόμετρα...! Ζούμε μια εποχή λιμού σε όλα τα επίπεδα. Ας δεχτούμε το «Αντίδωρο» που μας προσφέρεται. Είναι ένα κομματάκι ψωμί, ένα βλέμμα παιδιού, μια ζεστή αγκαλιά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου! Που ξέρεις; Μπορεί να διανύθηκαν χιλιόμετρα, για να φτάσει ως εμάς. Και ο Κύριος ας πληθύνει το Αντίδωρο τούτο. Κι ας παρηγορήσει πεντακισχιλίους στην έρημο. Κι ας ποιήσει τον άρτον τούτον τίμιον Σώμα του Αναστάντος.

Αργυρώ Ορφανουδάκη
από την παρουσίαση του βιλίου της ΜΟΥΡΖΑ Μαρίας "Αντίδωρο, Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου"

Είναι καλὸ να ακούς μουσική. Ανώτερη απ᾿όλες είναι η Βυζαντινὴ μουσική, γιατί δεν ταράσσει την ψυχή, αλλὰ την ενώνει με το Θεὸ και την αναπαύει τελείως. Αν όμως το θέλεις πολύ, μπορείς ν᾿ακούς και κοσμικὴ μουσική, αλλὰ εγὼ λέω, είναι προτιμότερο ν᾿ακούς μουσικὴ, που δεν έχει λόγια.

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.

Καλή Ανάσταση!

 

Αυτή η χώρα έχει πάνω της κάτι το άρρωστο. Τυραννιέται από μία ασθένεια που της έχει φθείρει το σώμα και γερνάει την ψυχή της. Δεν είναι η Ελλάδα που ξέραμε. Δεν είναι η Ελλάδα που παραλάβαμε από τους πατεράδες μας.  Από αυτή την χώρα δεν αναδύεται υπερηφάνεια, φιλότιμο, φιλοπατρία. Αναδύεται μία μυρωδιά σήψης. Ο λαός νιώθει χαμένος! Αντιδρά με οργή, σπασμωδικά. Η χώρα χάνεται. Τα σημάδια της εγκατάλειψης είναι πολλά. Κάθε μέρα κτυπούν οι καμπάνες δυνατά μέσα στα αφτιά μας...

Έλενα Ακρίτα σε ανάρτησή της στο Facebook:  "Ο συνάδελφος Άγγελος Μόσχοβας που βρίσκεται σε κοντινό πλοίο, έλεγε τώρα πως - την ώρα που κινδυνεύει η ζωή 500 ανθρώπων - κάποιοι συνεπιβάτες του ρωτάνε ενοχλημένοι το πλήρωμα αν θα καθυστερήσουν πολύ ακόμα. Ένας μάλιστα διαμαρτύρεται ότι στο πρωινό δεν έχουνε μαύρο ψωμί. Συνάνθρωποι και πληνάνθρωποι"!

Επιβάτης του Norman Atlantic σε τηλεοπτικό σταθμό: "Καιγόμαστε και το καράβι μπατάρει επικίνδυνα. Ετοιμοι να πηδήσουμε στην θάλασσα, από λεπτό σε λεπτό, μα είναι ψηλά πολύ και μπορεί να σκοτωθούμε. 17 ώρες και δεν έχουν κάνει τίποτα. Μας έχουν εγκαταλείψει στην τύχη μας. Τα ελικόπτερα σταμάτησαν. Βάλτε φωτιά σε κανάλια, κόμματα, πολιτικούς. Είναι άχρηστοι".

Από ρεπορτάζ του Capital ανήμερα την δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων:  "Δεκτή έγινε, τελικά, στο νομοσχέδιο για την ίδρυση "Παρατηρητηρίου άνοιας" η τροπολογία για την επαναπρόσληψη στην Αττικό Μετρό εταιρεία λειτουργίας (ΑΜΕΛ) των 285 ατόμων που είχαν απολυθεί το 2009–οι συμβάσεις που είχαν υπογραφεί τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 2009 δεν ανανεώθηκαν- καθώς ο έλεγχος του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λεάνδρου Ρακιντζή είχε αποκαλύψει ότι οι προσλήψεις αυτές ήταν υπεράριθμες και πραγματοποιήθηκαν χωρίς αξιολογικά κριτήρια. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με το πόρισμα Ρακιντζή, η πρόσληψή τους είχε προαποφασιστεί, καθώς τα βιογραφικά και οι συνεντεύξεις ήρθαν μετά την ημερομηνία απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου για την πρόσληψη. η διάταξη έγινε δεκτή από τον υφυπουργό Μεταφορών Μιχάλη Παπαδόπουλο με τη συμφωνία του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων".

Από ρεπορτάζ  της Καθημερινής  της 23ης Δεκεμβρίου για την υπόθεση Χαϊκάλη: "Στο αρχείο, καθώς «δεν προέκυψε κανένα στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος», τέθηκε από τον εισαγγελέα Εφετών Παναγιώτη Παναγιωτόπουλο η υπόθεση που αφορά τις καταγγελίες για προσπάθεια χρηματισμού του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων Παύλου Χαϊκάλη από τον επιχειρηματία και, παρ’ ολίγον κουμπάρο του, Γιώργο Αποστολόπουλο".

Καλή Ανάσταση! Μπορεί να περιμένουμε την Πρωτοχρονιά, αλλά η χώρα έχει ανάγκη να βιώσει το Πάσχα. Έχοντας ζήσει τον Γολγοθά, περιμένει την Ανάσταση. Εκτός κι αν δεν ήσαν αρκετά όλα όσα έχουν γίνει και  πρέπει να υπομείνουμε κι άλλα μέχρι να λήξει το μαρτύριό μας. Ίσως, τελικά, τα χειρότερα να είναι μπροστά μας! Ίσως να βρισκόμαστε ακόμη στο μέσο της διαδρομής...

πηγή 

Καταγγελία-σοκ από τον Πομάκο δημοσιογράφο Σεμπ. Καραχότζα - Εκτουρκισμός με «όπλο» τη θρησκεία στη Θράκη!

 

 

Σε καταγγελία-ντοκουμέντο, που επιβεβαιώνει στο ακέραιο τα ρεπορτάζ της«δημοκρατίας», προχώρησε ο Πομάκος δημοσιογράφος Σεμπαϊδήν Καραχότζα, στο πλαίσιο της ομιλίας του σε ημερίδες του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατιωτικών Μελετών (ΕΛΙΣΜΕ) στην Ξάνθη και την Κομοτηνή.

«Η Τουρκία καταφέρνει να οικειοποιείται το σύνολο της μουσουλμανικής μειονότητας λόγω της ύπαρξης οργανωμένων μηχανισμών. Σημαντικό ρόλο στους μηχανισμούς αυτούς διαδραματίζουν το Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας (DEB), οι μουφτήδες και οι ιμάμηδες στα τζαμιά, οι δεκάδες φίλα προσκείμενες εφημερίδες και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί» είπε χαρακτηριστικά στις ομιλίες του ο κ. Καραχότζα, γνώστης και αναλυτής της κατάστασης που επικρατεί στη Θράκη.

Σύμφωνα με τον ίδιο, ως βασικότερη μέθοδος εκτουρκισμού των μουσουλμάνων χρησιμοποιείται η θρησκεία μέσα από την οποία ψευτομουφτήδες και ιμάμηδες ασκούν εθνικό και πολιτισμικό προσηλυτισμό. «Η κοινή θρησκεία Πομάκων, Ρομά και τουρκογενών αποτελεί ένα μεγάλο πλεονέκτημα για την Τουρκία, διότι επικρατούν έτσι απλουστευτικές εξισώσεις του τύπου οι Ελληνες είναι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι είναι Τούρκοι. Το μήνυμα αυτό πείθει με άνεση και ευκολία, διότι η μεγίστη πλειονότητα των μουσουλμάνων είναι αγράμματοι και δέχονται εύκολα την προπαγάνδα» τόνισε στις ημερίδες.

Πρόσθεσε μάλιστα ότι ένα άλλο αποτελεσματικό μέσο με το οποίο επιτυγχάνεται ο εκτουρκισμός είναι το χρήμα. Συγκεκριμένα ο ομιλητής ανέφερε ότι το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής έχει μερικές εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, έμμισθους συνεργάτες, ανθρώπους δηλαδή που τους πληρώνει για να επηρεάζουν τους συντοπίτες τους και να τους πείσουν ότι είναι Τούρκοι και όχι Ελληνες. «Για τους ελάχιστους που δεν πείθονται υπάρχει και η μέθοδος της τρομοκρατίας, την οποία υπέστην κι εγώ προσωπικά. Το 2007 δεχόμουν απειλητικά τηλεφωνήματα επειδή ζητούσα ελληνικά σχολεία για τα παιδιά μου και επειδή μιλούσα ανοιχτά για Ελληνες Πομάκους στη Θράκη» κατήγγειλε δημοσίως.

Αριστείδης Μάτιος

πηγή 

Επιβιώνει κυβέρνηση με μόνο το... 11% (!) του λαού υπέρ της;

 

Μόνο το 14% των Ελλήνων κατά το Ευρωβαρόμετρο της Κομισιόν εμπιστεύεται τη Βουλή, ενώ το 91% (!) είναι κατά των πολιτικών κομμάτων

Κανένας πολιτικός, πολιτειακός ή ευρωπαϊκός θεσμός δεν έχει μείνει όρθιος στη συνείδηση των Ελλήνων πολιτών! Ιδιαιτέρως τρομακτικά είναι τα ευρήματα για τη χώρα μας του Ευρωβαρόμετρου - της δημοσκοπικής έρευνας που διενεργείται κατ' εντολήν την Κομισιόν δύο φορές τον χρόνο, άνοιξη και φθινόπωρο, και στα 28 κράτη-μέλη της ΕΕ. Σύμφωνα με το φθινοπωρινό βαρόμετρο της Κομισιόν, λοιπόν, του οποίου οι σφυγμομετρήσεις διενεργήθηκαν τον περασμένο μήνα σε όλες τις χώρες της ΕΕ και τα αποτελέσματά τους δημοσιοποιήθηκαν την περασμένη εβδομάδα, η οργή του ελληνικού λαού, μετά από πέντε χρόνια ανελέητης και συνεχούς μνημονιακής πολιτικής από τις κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και των Σαμαρά - Βενιζέλου, έχει φτάσει σε πολύ επικίνδυνο σημείο για το σύστημα. Οι αριθμοί που προκύπτουν από τη δημοσκόπηση αποδεικνύουν την ορθότητα αυτού του ισχυρισμού. Το εξωφρενικό κυριολεκτικά ποσοστό του... 89% (!!!) δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Μόνο το 11% την εμπιστεύεται. Μπορεί να κυβερνήσει με τέτοιο ποσοστό αποδοχής της πολιτικής που ασκεί; Μακροπρόθεσμα, αδύνατον. Μπορεί όμως να επιβιώσει προσωρινά, ώστε να ολοκληρώσει την τετραετή θητεία για την οποία εξελέγη; Αυτό θα κριθεί οριστικά και αμετάκλητα με τη σημερινή τρίτη και "φαρμακερή" ψηφοφορία στη Βουλή για την εκλογή ή όχι Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν η κυβέρνηση κατορθώσει να αποσπάσει "ψήφο εμπιστοσύνης" από 180 βουλευτές, τους 155 δικούς της και 25 της αντιπολίτευσης που θα προέρχονται από τους ΑΝΕΛ, τη ΔΗΜΑΡ και τη Χρυσή Αυγή, τότε έχει σίγουρα κάθε δικαίωμα δημοκρατικό να ολοκληρώσει το έργο της, όσο ολέθριο και αν το θεωρεί το έργο αυτό η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.

Η ζημιά βεβαίως που έχει γίνει στις συνειδήσεις των Ελλήνων δεν θα διορθωθεί τόσο εύκολα. Κατά το Ευρωβαρόμετρο της ΕΕ, μόνο το... 14% (!) των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι έχουν εμπιστοσύνη στη Βουλή. Μόνο 14% εμπιστεύεται τη Βουλή! Προς τα πού πάμε; Τα πράγματα γίνονται τραγικότερα όταν το 81% των Ελλήνων, οι τέσσερις από τους πέντε πολίτες δηλαδή, δηλώνουν χωρίς περιστροφές ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από τη λειτουργία της δημοκρατίας στη χώρα μας! Το ζοφερό και άκρως ανησυχητικό πλαίσιο συμπληρώνεται με τις απαντήσεις των ερωτηθέντων στο ερώτημα αν εμπιστεύονται ή όχι τα πολιτικά κόμματα. Η απάντηση είναι κεραυνός, αλλά όχι βέβαια εν αιθρία: το... 91% (!!!) δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα. Ενα ρίγος διαπερνά τη ραχοκοκαλιά όποιου υπερασπίζεται το αστικό κοινοβουλευτικό δημοκρατικό σύστημα μόλις διαβάσει αυτά τα νούμερα. Το 89% του ελληνικού λαού δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση, το 86% δεν εμπιστεύεται τη Βουλή, το 81% δεν είναι ικανοποιημένο από το πώς λειτουργεί η δημοκρατία, το 91% δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα!

Δεν χρειάζεται να αποτυπώσουμε στο χαρτί τις μύχιες σκέψεις εμάς των μεγαλύτερων σε ηλικία που ζήσαμε έστω και ως παιδιά τις εκτροπές από τη συνταγματική νομιμότητα. Τις σκέψεις και τους φόβους που προκαλούν αυτά τα υψηλότατα ποσοστά απόρριψης των στυλοβατών του δημοκρατικού αστικού πολιτεύματος. Κι ας μην διανοηθεί κανείς να αναρωτηθεί το κλασικό σε παλιότερες εποχές ερώτημα: "Πότε επιτέλους θα γίνουμε ευρωπαϊκή χώρα;". Ολες αυτές οι διαδικασίες απαξίωσης των θεσμών συντελούνται πλέον όχι απλά και μόνο μέσα στην ΕΕ, αλλά και εξαιτίας της πολιτικής της ΕΕ που επέβαλε ως φερέφωνο της Γερμανίας τις πολιτικές εξουθενωτικής λιτότητας σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Οι Ελληνες και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης έχουν πλήρη επίγνωση αυτού του γεγονότος και γι' αυτό είναι ραγδαία η απαξίωση και της ΕΕ στις συνειδήσεις τους.

Στο πρωτοφανές ποσοστό του 76% οι Ελληνες δεν έχουν πλέον εμπιστοσύνη στην ΕΕ, ενώ μόνο το 23% των συμπατριωτών μας εμπιστεύεται την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν απέχουμε και πολύ από την υπόλοιπη Ευρώπη, όπου κατά μέσο όρο των 28 κρατών-μελών μόλις το 37% των πολιτών εμπιστεύεται την ΕΕ, με το 50% των Ευρωπαίων να μην την εμπιστεύονται και το υπόλοιπο 13% να είναι αδιάφορο. Εχει πλέον χαθεί σε όλη την Ευρώπη η ελκτική δύναμη της ΕΕ. Υστατο σημείο άμυνας της ΕΕ, όσο και αν αυτό ακούγεται παράδοξο, συνιστά το ευρώ. Εστω και αν οι υποστηρικτές του ευρώ στη χώρα μας μειώθηκαν κατά 6 εκατοστιαίες μονάδες σε σχέση με πέρυσι κατά τα ευρήματα του Ευρωβαρόμετρου, απολαύουν άνετης πλειοψηφίας. Το 63% των Ελλήνων παραμένει υπέρ του ευρώ και μόνο το 35% είναι εναντίον του ευρώ, μας πληροφορεί το Ευρωβαρόμετρο. Η πρόσδεση αυτή των Ελλήνων στο ευρώ, όπως είναι ευνόητο, παρέχει τεράστια περιθώρια χειρισμών στις μνημονιακές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως της αντιδημοτικότητάς τους σε όλους τους άλλους τομείς. Ετσι κι αλλιώς, πάντως, η Ελλάδα σήμερα θα μπει σε νέα πολιτική φάση.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

 πηγή

Οι εκβιαστές

Υπάρχουν τρία είδη εκβιαστών που επιχειρούν να επιτύχουν έναν σκοπό δια της απειλής μιας συλλογικής καταστροφής, μιας ανθρωπιστικής τραγωδίας, ενός μαζικού θανάτου: οι φανατικοί, οι μοχθηροί, και οι ηλίθιοι.

Ο διαταραγμένος ισλαμιστής Monis πήρε πριν λίγες μέρες ομήρους 17 ανθρώπους απειλώντας τους με πυροβόλο, με αίτημα να μιλήσει στον Αυστραλό πρωθυπουργό για να απαιτήσει να σταματήσει την συμμετοχή της Αυστραλίας στην στήριξη της υπεράνθρωπης πολεμικής προσπάθειας και αντίστασης των πληθυσμών των περιοχών που υφίστανται τις συνέπειες της αγριότητας αυτής, για να εξουδετερώσουν τους βαρβάρους του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους που καταστρέφουν τη ζωή και τις χώρες τους.

Οι φανατικοί σαν τον Monis, επιχειρούν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους στην εξουσία, έστω για λίγο, έστω φευγαλέα, δια της πλέον ακραίας βίας, θεωρώντας ότι έτσι μπορούν να εκβιάσουν κάποιον πολύ ισχυρότερο από αυτούς. Άλλοι παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας έχουν επιδιώξει να «καταστρέψουν το σύστημα» με πολλούς τρόπους με πειρατείες πλοίων, αεροπλάνων, ανατινάξεις κτηρίων, επιθέσεις σε κατασκηνώσεις νέων. Δεν διστάζουν να εκτελέσουν, βασανίσουν, εξοντώσουν αυτούς που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται, όπως τα παιδιά στο Πακιστάν. Όσους περισσότερους απειλούν (και εντέλει σκοτώνουν) τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα θεωρούν ότι έχουν να υποχρεώσουν τους υπόλοιπους να υποχωρήσουν, εν τέλει να τους μοιάσουν. Αν μπορούσαν να έχουν στα χέρια τους μια μεγάλη βόμβα ή έναν τοξικό παράγοντα προφανώς θα τον χρησιμοποιούσαν το ίδιο αδίστακτα για να επιτύχουν τον σκοπό τους. Ακόμη και αν ο σκοπός τους αυτός στο παραλογισμένο μυαλό τους είναι όχι μόνον ανώτερος από τη ζωή των άλλων, κάθε άλλου, αλλά περιλαμβάνει και τη δική τους καταστροφή. Τούτοι φυτρώνουν κυρίως τις εποχές που είναι ευνοϊκές για προφήτες.

Οι μοχθηροί είναι η πιο κοινή κατηγορία. Αποτελείται από εκβιαστές κάθε είδους: μαφιόζους, μεμονωμένους ληστές, συμμορίες. Αυτοί παίρνουν ομήρους, τοποθετούν τον εαυτό τους σε θέση να προκαλέσει κακό σε άλλους για να εξασφαλίσουν ένα αντάλλαγμα, συνήθως οικονομικό. Τα λεφτά σου ή σε ανατίναξα. Τούτοι έχουν μια διαφορά από τους φανατικούς που προαναφέρθηκαν: ενώ και αυτοί σκοπεύουν να τοποθετηθούν σε θέση ισχύος καθιστάμενοι «συστημικός κίνδυνος» ρισκάροντας και τη ζωή τους ακόμη, προβλέπουν για τον εαυτό τους μιαν διέξοδο διαφυγής, έτσι ώστε εφόσον το σχέδιό τους πετύχει, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξεπαστρέψουν μερικούς, οι ίδιοι να κατορθώσουν να επιζήσουν και να κερδίσουν κάτι από την πράξη τους. Κάπως έτσι δεκάδες εγκληματίες μικρότερου ή μεγαλύτερου διαμετρήματος επέτυχαν να φτιάξουν περιουσίες: σοβαροί μαφιόζοι, Σομαλοί πειρατές, ληστές και ενίοτε και ιδιοκτήτες τραπεζών, επιχειρηματίες που κρατούν ομήρους τους εργαζομένους, τους πελάτες ή τους προμηθευτές τους, επίορκοι εφοριακοί και ιατροί και πάει λέγοντας. Αυτοί πολλαπλασιάζονται κυρίως τις εποχές που οι θεσμοί διαφθείρονται και παρακμάζουν.

Υπάρχει και μια τρίτη αλλόκοτη κατηγορία που συνδυάζει παράδοξα στοιχεία και των δύο προηγούμενων: καμαρώνει που κατόρθωσε εκμεταλλευόμενη την εμπιστοσύνη των εκβιαζόμενων να καταστεί συστημικός κίνδυνος. Αυτοί διεκδικούν μάλιστα με περηφάνεια καμαρώνοντας την επικινδυνότητά τους, σα ναναι τίτλος τιμής το ότι είναι κάποιος επικίνδυνος για το σύστημα στο οποίο περιλαμβάνεται και ο ίδιος και η οικογένειά του. Αυτοί εμφανίζονται σε εποχές ταυτόχρονα προφητών και θεσμικής παρακμής. Μπαίνουν στο σπίτι σαν γαμπροί, κλειδώνουν τις πόρτες, ανοίγουν το γκάζι, παίρνουν έναν αναπτήρα και λένε στους γείτονες που τους άφησαν να μπουν: τα λεφτά σας ή θα σκάσει όλο το κτήριο μαζί με τη οικογένειά μου κι εσάς. Το κάνουν μια, το κάνουν δυο. Κι είναι τόσο χαρούμενοι από την επιτυχία τους κι αλλοπαρμένοι από τη ματαιοδοξία τους που δεν καταλαβαίνουν πως οι γείτονες προετοιμάζονται, πως το κτήριο έχει ήδη αδειάσει, η πυροσβεστική είναι σε αναμονή κι έχουν μείνει όμηροι μόνον οι ίδιοι και η οικογένεια τους, με το σπίτι τους να γεμίζει γκάζι ηρωικά και πένθιμα. Κοκορεύονται μάλιστα πόσο μεγάλος κίνδυνος είναι σαν τον ληστή που θίγεται όταν τον αποκαλούν κύριο, δίχως να καταλαβαίνει καλά-καλά την κατάστασή του.

Αυτή η τρίτη κατηγορία εκβιαστών είναι η πλέον θλιβερή και μάλλον και η πιο επικίνδυνη. Γιατί δεν είναι τόσο φανατικοί ώστε να γίνουν Σατανάδες ή, κατ’άλλους, Άγιοι. Ούτε τόσο μοχθηροί για να έχουν οποιαδήποτε πιθανότητα να επιτύχουν τον στόχο τους. Είναι απλώς ηλίθιοι. Είναι ιδιαιτέρως απειλητικοί δε όταν κατορθώνουν να αιχμαλωτίσουν πολλούς, διότι ενώ κατά βάθος δεν επιθυμούν να αυτοκαταστραφούν, καθώς είναι και καλοζωισμένοι και καλοπερασάκηδες, δεν μπορούν να το αποφύγουν διότι δεν έχουν συναίσθηση της αδυναμίας και της προκλητικής γελοιότητας της θέσης τους. Κι όταν ακούνε το μεγάφωνο της Πυροσβεστικής απέξω να δίνει κρυπτογραφικά οδηγίες στους ομήρους μήπως πάρει κάποιος τον αναπτήρα του ηλίθιου, εξαγριώνονται και ουρλιάζουν πόσο καταστροφικοί έχουν γίνει, πόσο απειλητικοί για τρίτους, πόσο συστημικός κίνδυνος είναι διότι κρατούν αιχμαλώτους τον λαό τους και όπως ισχυρίζονται ακόμη και τους άλλους πολίτες που τους χρηματοδοτούν.

Απειλούν θεούς και δαίμονες να σταματήσει να μιλά ο πυροσβέστης μην και καταλάβουν οι όμηροι την κατάστασή τους. Καμώνονται και τους προσβεβλημένους δε όταν τους θυμίζουν πως πλέον δεν απειλούν κανέναν παρά μόνο τον εαυτό τους και την οικογένειά τους, πως η αντιπυρική προστασία έχει στηθεί. Στρέφουν με τρόπο ανερμάτιστο ακόμη και την προσπάθεια όσων επιχειρούν να πείσουν τους δικούς τους πολίτες για να συνεχίσουν να τους παρέχουν υποστήριξη, εναντίον τους. "Ακούσαμε...με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη σημερινή δήλωση Μοσκοβισί περί grexit. Παραθέτουμε τι ο ίδιος ο Μοσκοβισί δήλωνε στις 8.12.2014 στην Süddeutsche Zeitung “Η Ελλάδα χρειάζεται περαιτέρω βοήθεια, αν μη τι άλλο και για να προστατευτεί η Ευρώπη”, ομολογώντας ότι η Ελλάδα συνιστά συστημικό κίνδυνο. Τελικά τι από τα δύο ισχύει ;" αναφέρουν κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ.

Φανατικοί μόνο κατά την τύφλωση και μοχθηροί μόνο ως προς τον σκοπό. Αλλά χωρίς τη διεστραμμένη αλλά συνειδητή πεποίθηση των φανατικών ούτε την ευφυΐα των μοχθηρών, είναι καρικατούρες. Σαν τους αδελφούς Ντάλτον του Λούκυ Λουκ, μια οικογένεια που συνίσταται από αδέλφια με αντιφατική και κουτοπόνηρη ευφυΐα, δίχως διέξοδο, δίχως σοβαρό σχέδιο απόδρασης σκάβουν ένα τούνελ που τους ξαναβγάζει στην φυλακή τους. Χωρίς πραγματικό στόχο πέρα από τα λεφτά των άλλων που τα θεωρούν αυτοδίκαια δικά τους, εκβιάζουν σε ένα πλαίσιο που αδυνατούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν. Είναι γι’αυτό καταδικασμένοι στο γελοίο και ενδεχόμενα στη συμφορά - κι εμείς μαζί τους - αν δεν βρεθεί κάποιος να τους πάρει τον αναπτήρα από τα χέρια και να ανοίξει κανένα παράθυρο.

Όχι ότι θα τον ανάψουν ποτέ με σκοπό την αυτοκαταστροφή. Θα τον ανάψουν κάποια στιγμή απλά για να κάνουν τσιγάρο.

Ο κόσμος αν ποτέ καταστραφεί δεν θα καταστραφεί ούτε από μεγάλους κακούς, ούτε από διεφθαρμένους. Θα καταστραφεί από ηλίθιους.
πηγή 

το σπίτι του Αστερίου

 

Ξέρω πως με λένε φαντασμένο, ίσως και μισάνθρωπο, ίσως και τρελό. Οι κατηγορίες αυτές (που θα τις τιμωρήσω όταν έρθει η ώρα) είναι γελοίες. Μπορεί να είναι αλήθεια ότι δε βγαίνω από το σπίτι μου, αλήθεια είναι όμως και ότι οι πόρτες του (άπειρες τον αριθμό) είναι ανοιχτές μέρα και νύχτα τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζώα. Όποιος θέλει, μπαίνει. Δεν θα βρει εδώ γυναικείες πομπές ούτε τις αλλόκοτες τελετουργίες των ανακτόρων, θα βρει όμως γαλήνη και απομόνωση. Θα βρει ακόμα κι ένα σπίτι που είναι μοναδικό σ' όλη τη γη. (Ψεύδονται όσοι λένε πως στην Αίγυπτο υπάρχει ένα παρόμοιο.) Ακόμα κι οι συκοφάντες μου παραδέχονται πως σ' ολόκληρο το σπίτι δεν υπάρχει ούτε ένα έπιπλο. Άλλη γελοιότητα είναι το ότι τάχα εγώ, ο Αστέριος, είμαι φυλακισμένος. Να το ξαναπώ ότι δεν υπάρχει ούτε μία κλειδωμένη πόρτα; Να προσθέσω ότι δεν υπάρχει ούτε μία κλειδωνιά; Ένα σούρουπο μάλιστα, βγήκα στο δρόμο· κι αν γύρισα εδώ πριν πέσει η νύχτα, ήταν γιατί με φόβισαν τα πρόσωπα του πλήθους, πρόσωπα ξεθωριασμένα και πλατσουκωτά, σαν ανοιχτή παλάμη. Ο ήλιος είχε βασιλέψει πια, αλλά απ' το απελπισμένο κλάμα ενός παιδιού και τις ηλίθιες ικεσίες του όχλου, κατάλαβα πως μ' είχαν αναγνωρίσει. Ο κόσμος προσευχόταν, έφευγε μακριά, έπεφτε στα γόνατα· μερικοί σκαρφάλωσαν στον στυλοβάτη του Ναού των Λάβρεων άλλοι μάζευαν πέτρες. Κάποιος, αν δεν κάνω λάθος, έπεσε στη θάλασσα για να κρυφτεί. Δεν είναι τυχαίο που η μητέρα μου ήταν βασίλισσα: δεν μπορώ να συχνωτίζομαι με τον όχλο, αν και το ζητάει η ταπεινοφροσύνη μου.
Πάντως, είμαι μοναδικός. Δεν μ' ενδιαφέρει τι μπορεί να μεταδώσει ένας άνθρωπος στους άλλους· κι εγώ, σαν τον φιλόσοφο, είμαι της γνώμης ότι τίποτα δεν μπορεί να μεταδοθεί με την τέχνη της γραφής. Οι κοινότοπες και ενοχλητικές λεπτομέρειες δεν έχουν καμία θέση στο πνεύμα μου, που είναι πλασμένο για τα σπουδαία· ποτέ μου δεν κατάφερα να συγκρατήσω σε τι διαφέρει το ένα γράμμα από το άλλο. Κάποια γενναιόδωρη αδημονία δεν μου επέτρεψε να μάθω να διαβάζω. Καμιά φορά, μετανιώνω γι' αυτό, γιατί οι νύχτες και οι μέρες είναι μεγάλες.
Να διευκρινίσω ότι δε μου λείπουν οι διασκεδάσεις. Σαν το κριάρι που χιμάει να κερατίσει, διασχίζω τρέχοντας τις πέτρινες στοές, ώσπου να σωριαστώ στο χώμα, ζαλισμένος. Κρύβομαι πίσω από μια στέρνα ή στη στροφή ενός διαδρόμου και καμώνομαι ότι με κυνηγούν. Έχει κάτι εξώστες, απ' όπου αφήνομαι να πέφτω ώσπου να γεμίσω αίματα. Οποιαδήποτε στιγμή μπορώ να παίξω τον κοιμισμένο, κρατώντας τα μάτια μου κλειστά και βαριανασαίνοντας. (Κάπου κάπου κοιμάμαι στ' αλήθεια· κάπου κάπου ανοίγω τα μάτια μου, και το χρώμα της μέρας έχει αλλάξει.) Απ' όλα όμως τα παιχνίδια μου, αυτό που μ' αρέσει πιο πολύ είναι να παίζω τον άλλο Αστέριο. Κάνω πως με επισκέπτεται και πως του δείχνω το σπίτι. Όλο ευγένεια και φιλοφρονήσεις του λέω: Τώρα επιστρέφουμε στην προηγούμενη διασταύρωση ή Τώρα βγαίνουμε σε μια άλλη αυλή ή Καλά το φαντάστηκα πως θα σου άρεσε το φρεάτιο ή Κοίτα εδώ μια στέρνα που γέμισε άμμο ή Τώρα θα δεις πώς διακλαδώνεται το υπόγειο. Καμιά φορά κάνω λάθος, και τότε γελάμε κι οι δυο με την καρδιά μας.
Τα παιχνίδια αυτά δεν είναι το μόνο πράγμα που έχω κατεβάσει απ' το κεφάλι μου· μ' έχει απασχολήσει πολύ και το σπίτι. Όλοι οι χώροι του σπιτιού επαναλαμβάνονται πολλές φορές, και κάθε μέρος είναι άλλο μέρος. Δεν υπάρχει μία αυλή, ένα πηγάδι, μία ποτίστρα, ένα παχνί- υπάρχουν δεκατέσσερα [ = άπειρα] παχνιά, ποτίστρες, πηγάδια, αυλές. Το σπίτι είναι μεγάλο όσο και ο κόσμος· ή, μάλλον, είναι ο κόσμος. Να όμως που, για να 'χω εξαντλήσει τις αυλές με τα πηγάδια και τις κονισαλέες στοές από γκρίζα πέτρα, βγήκα μια μέρα στο δρόμο και είδα τον Ναό των Λάβρεων και τη θάλασσα. Αυτό δεν το 'χα καταλάβει, μέχρι που ήρθε ένα όραμα της νύχτας και μου αποκάλυψε ότι οι ναοί και οι θάλασσες είναι πάλι δεκατέσσερις [= άπειρες]. Τα πάντα είναι πολλές φορές, δεκατέσσερις φορές, υπάρχουν όμως και δυο πράγματα στον κόσμο που δείχνουν να είναι μόνο μια φορά: πάνω, ο δυσνόητος ήλιος· κάτω, ο Αστέριος. Μπορεί και να 'μαι εγώ που έπλασα τ' αστέρια και τον ήλιο και το θεόρατο σπίτι, μα τώρα δεν θυμάμαι τίποτα.
Κάθε εννιά χρόνια, έρχονται στο σπίτι εννιά άνθρωποι για να τους λυτρώσω απ' το κακό. Ακούω τα βήματα τους ή τις φωνές τους στα βάθη των πέτρινων στοών και τρέχω όλος χαρά να τους προϋπαντήσω. Η τελετή διαρκεί λίγα λεπτά. Ο ένας μετά τον άλλο σωριάζονται, χωρίς να λερώσω τα χέρια μου με αίμα. Εκεί που πέφτουν, εκεί μένουν, κι αυτό με βοηθάει να ξεχωρίζω τη μια στοά απ' την άλλη. Δεν ξέρω ποιοι είναι, ξέρω όμως πως ένας από δαύτους, την ώρα που ξεψυχούσε, προφήτεψε πως κάποτε θα 'ρχόταν κι ο δικός μου λυτρωτής. Από τότε, δεν με βαραίνει η μοναξιά, γιατί ξέρω ότι ο λυτρωτής μου ζει και μια μέρα θα προβάλει μέσ' από τη σκόνη. Αν η ακοή μου μπορούσε να συλλάβει όλους τους ψίθυρους στον κόσμο, θα ξεχώριζα τα βήματα του. Είθε να με πάει σε κάποιον χώρο με λιγότερες στοές και λιγότερες πόρτες. Πώς θα 'ναι ο λυτρωτής μου; αναρωτιέμαι. Θα 'ναι ταύρος ή άνθρωπος; Θα 'ναι μήπως ταύρος με ανθρώπινο κεφάλι; Ή θα 'ναι σαν κι εμένα;

Ο πρωινός ήλιος άστραφτε πάνω στο μπρούντζινο σπαθί. Δεν είχε μείνει ούτε σταγόνα αίμα.
«Θα το πιστέψεις, Αριάδνη;» είπε ο Θησέας. «Ο Μινώταυρος δεν αντιστάθηκε σχεδόν καθόλου.»

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Συγκλονίζει η σοπράνο που ήταν στο φλεγόμενο πλοίο: Μας πλάκωσαν στο ξύλο Τούρκοι και Ιρανοί

 

«Ταξίδευα μόνη μου. Είχα το αυτοκίνητό μου στο αμπάρι. Τα έχασα όλα! Δεν έχω ούτε εσώρουχα! Δεν υπήρχε ούτε συναγερμός, ούτε μας χτύπησαν τις πόρτες, ούτε μας ειδοποίησαν».

Η γνωστή σοπράνο Δήμητρα Θεοδοσίου ήταν ανάμεσα στους επιβάτες του Norman Atlantic. Πήγαινε στην Ιταλία για να δώσει κάποιες παραστάσεις. Η διασωθείσα βρίσκεται στο Λέτσε της Ιταλίας και η μαρτυρία της στο πρωινό του ΑΝΤ1 συγκλονίζει.
«Εγώ ξύπνησα από τον καπνό που βγήκε από το δωμάτιό μου! Ήταν όλα άσπρα, δεν φαινόταν τίποτα! Ίσα που φόρεσα το παντελόνι μου, το πουλόβερ μου, το μπουφαν μου και βγήκα έξω. Πολλές πόρτες είχαν μπλοκάρει. Ήμασταν περιτριγυρισμένοι από φλόγες! Έβρεχε, 12 μποφόρ, κάποια στιγμή χιόνισε κιόλας! Κάποιες βάρκες του έφυγαν, κάποιες δεν δούλευαν. Πανικός! Δεν υπήρχε κανείς από το πλήρωμα, μόνο ένας στα σωσίβια και όποιος είδε τον Κύριο πρόλαβε!», αφηγείται η Δήμητρα Θεοδοσίου.

Η σοπράνο περιέγραψε τις τραγικές στιγμές που έζησε όταν τα πλοία που έσπευσαν για να σβήσουν τη φωτιά στο Norman Atlantic κατέβρεχαν τους επιβάτες, ενώ τους χτύπησαν επιβάτες προερχόμενοι από αραβικές χώρες στην προσπάθειά τους να διασωθούν πρώτοι:
«Ήμασταν στο πάνω κατάστρωμα όλοι περιτριγυρισμένοι από τις φλόγες και ήρθαν τα πλοία για να σβήσουν τις φωτιές και μας καταβρέχαν! Μας πλάκωσαν στο ξύλο ιρακινοί, Τούρκοι που έτρεχαν για να σωθούν πρώτοι. Εμένα με πέταξαν κάτω τρεις φορές και έφυγα πέντε μέτρα»!

Πηγή

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΖΕΙ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ

Ο άνθρωπος που επί χρόνια υπονομεύει και προσπαθεί να ανατρέψει τον Ρώσο πρόεδρο, Βλαδιμήρ Πούτιν να ξεσηκώσει με δόλιους τρόπους λαϊκό κίνημα εναντίον του Ρώσου προέδρου, είναι ο John F. Tefft. Άνθρωπος των Ρότσιλντ, μασόνος, Αμερικανός διπλωμάτης, στην ουσία κατάσκοπος, πράκτορας των Αμερικανών, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Μόσχα, με κύρια αποστολή να ξεσηκώσει τον ρωσικό λαό εναντίον του προέδρου της Ρωσίας. Η κρίση του ρουβλίου με την δραματική απώλεια συναλλάγματος της ρωσικής οικονομίας, είναι μέρος του σχεδίου που σχεδίασε ο άνθρωπος αυτός σε βάρος της Ρωσικής Κοινοπολιτείας.

Ο άνθρωπος αυτός, μέλος «σκοτεινών» αμερικανικών οργανώσεων που τον προώθησαν σκόπιμα σε καίριες θέσεις, έχει μεγάλη προϊστορία με την Ρωσία γι’ αυτό και θεωρήθηκε ο κατάλληλος υπονομευτής του ρωσικού καθεστώτος. Υπηρέτησε σαν πρέσβης των ΗΠΑ στην Μόσχα από το 1996 μέχρι το 1999, όπου και έμαθε πολύ καλά ρωσικά. Είχε πρωτοστατήσει τότε υπό την προεδρία του Μπόρις Γιέλτσιν στο ξεπούλημα του ρωσικού εθνικού πλούτου που επιδίωκε να περάσει στα χέρια των Ρότσιλντ. Ο απώτερος στόχος ήταν να καταστεί η Ρωσία μια αποικία πρώτων υλών της Νέας Τάξης, μια εξέλιξη που απέτρεψε η άνοδος στην εξουσία του Βλαδιμήρ Πούτιν.

Μεταξύ 2000 και 2003, ο Tefft ήταν ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Λιθουανία όπου είχε πρωτοστατήσει στην ανάπτυξη και επικράτηση ενός έντονα αντιρωσικού καθεστώτος, ρίχνοντας άφθονο χρήμα και προωθώντας την εγκατάσταση πυραύλων του ΝΑΤΟ στις χώρες της Βαλτικής που συνορεύουν με την Ρωσία. Συνεχίζοντας την αντιρωσικό υπονομευτικό του έργο, από το 2005 έως το 2009 διορίστηκε πρέσβης των ΗΠΑ στην Γεωργία. Κατά την παραμονή του στην Τιφλίδα οργάνωσε την αντιρωσική παράταξη ξοδεύοντας δισεκατομμύρια δολάρια. Με δική του προτροπή οι Γεωργιανοί επιτέθηκαν στις 8 Αύγουστου του 2008 στην νότια Οσετία και στην Αμπχαζία προκαλώντας την άμεση αντίδραση της Ρωσίας. Ο Πούτιν είχε πληροφορηθεί από πριν τα αμερικανικά σχέδια και αντέδρασε έγκαιρα προκαλώντας την κατάρρευση τους και την πανωλεθρία τον αμερικανικών ανδρεικέλων της Γεωργίας.

Μετά την αποτυχία του σχεδίου του στην Γεωργία, ο John F. Tefft διορίστηκε από τις 20 Νοεμβρίου του 2009 σαν πρέσβης των ΗΠΑ στην Ουκρανία. Εδώ θα άρχιζε το καινούργιο αντιρωσικό του έργο. Πριν από αυτόν οι Αμερικανοί είχαν αποτύχει να ανατρέψουν τον Ουκρανό πρόεδρο, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ένα έργο που ανέλαβε τώρα να διεκπεραιώσει ο John F. Tefft. Αυτός ήταν με άφθονο αμερικανικό χρήμα των Ρότσιλντ ο πρωτεργάτης της περίφημης ουκρανικής εξέγερσης με την βοήθεια των Ουκρανών νέο ναζί. Οι ίδιοι τρομοκράτες που είχαν χρησιμοποιηθεί στην Γεωργία τώρα δραστηριοποίονταν και στο Κίεβο κατά των φίλορώσων. Το αποτέλεσμα ήταν να ανατραπεί ο Γιανουκόβιτς και να επέλθει ένα πραγματικό χάος με την επικράτηση των ναζιστών που λεηλάτησαν τον χρυσό απόθεμα της Ουκρανικής Κεντρικής Τράπεζας.

Στη συνέχεια η αμερικανική κυβέρνηση την 1 Σεπτέμβριου του 2014 τον ξαναστέλνει στον Μόσχα, τώρα όχι σαν πρέσβη αλλά σαν «εμπειρογνώμονα» του ρωσικού καθεστώτος, στην ουσία για να οργανώσει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την άφιξη του στην ρωσική πρωτεύουσα και τις εισηγήσεις του, οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας έγιναν πιο αυστηρές, η τιμή του πετρελαίου έπεσε δραματικά, και το ρούβλι περνά μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία του. Το μεγάλο σχέδιο είναι να δημιουργηθεί μια μεγάλη λαϊκή ταραχή εξ’ αιτίας της οικονομικής κρίσης που θα προκαλέσει η πτώση του ρουβλίου, να οργανωθούν μεγάλες διαδηλώσεις με απώτερο στόχο να πέσει η κυβέρνηση του Πούτιν. Το χρονοδιάγραμμα προβλέπει να γίνουν όλα αυτά εντός των επομένων έξη μηνών.

Βέβαια οι Ρώσοι γνώριζαν τον ρόλο του John F. Tefft και τις πραγματικές διασυνδέσεις του με την αμερικανική κυβέρνηση και τους Ρότσιλντ, που πνέουν μένεα κατά του Πούτιν. Ο μεγάλος κίνδυνος από όλα αυτά είναι οι απρόβλεπτες αντιδράσεις του Ρώσου προέδρου, Βλαδιμήρ Πούτιν, που έδειξε πως δεν «αστειεύεται». Αυτό το τελευταίο όμως, όπως φαίνεται αφήνει αδιάφορους τους… ανεγκέφαλους εγκεφάλους της Ουάσιγκτον.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
 πηγή