Στη Νορβηγία τα παιδιά θα μπορούν να αλλάζουν φύλο από 7 ετών χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων!

Οι νορβηγικές αρχές με έκδοση νέου Νόμου δίνουν τη δυνατότητα σε παιδιά από την ηλικία των 7 ετών να αλλάζουν φύλο   χωρίς να απαιτείται καν η γονική συναίνεση.
Μετά την έκδοση του σχετικού νόμου ο υπουργός Υγείας της Νορβηγίας δήλωσε  ότι διακατέχεται από ένα αίσθημα υπερηφάνειας για  αυτήν την   καινοτομία.
«Πρόκειται για έναν τομέα που η Νορβηγία ήταν πολύ πίσω από πολλές χώρες και για πολλά χρόνια.  Και τώρα, η Νορβηγία έχει ξεπεράσει την υπόλοιπη Ευρώπη.
Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες επιτρέπουν στους πολίτες τους να αλλάξουν το φύλο τους, όταν ενηλικιωθούν (18 ετών)»
Ο Υπουργός Υγείας πρόσθεσε ότι τα παιδιά ηλικίας μεταξύ 7-16 ετών απαιτείται να διαβουλευθoύν με τους γονείς τους, και η απόφασή τους θα γίνει σεβαστή χωρίς ιατρική ή ψυχιατρική εξέταση ή πραγματογνωμοσύνη.
Ωστόσο, διευκρινίζεται ότι τα παιδιά πρέπει να αποφασίσουν σχετικά με την αλλαγή φύλου από μόνα τους, ακόμα καιι χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων …
(ridus.ru) -dimpenews.com

Η μόνη τράπεζα που δεν έκλεισε & δε θα κλείσει ποτέ...

 
Η μόνη τράπεζα που δεν κλείνει ποτέ.
Η μόνη τράπεζα που σε περιμένει στο μεγαλύτερο θαύμα του σύμπαντος κόσμου.
Η μόνη τράπεζα που σε περιμένει σε ένα συμπόσιο άφεσης αμαρτιών και ζωής αιώνιας.
Η μόνη τράπεζα που δεν ζητά καταθέσεις υλικές και δεσμέυσεις, αλλά μια καρδιά αγαπητική.
Η μόνη τράπεζα που εκεί επάνω προσφέρεται ο Θεός ο ίδιος προσωπικά σε μια θυσία πραγματική.
Η μόνη τράπεζα όπου ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός κατά χάριν.
Η μόνη τράπεζα που η αγκαλιά της είναι ανοιχτή για τον μετανοούντα άνθρωπο.
Η μόνη τράπεζα που ειναι ευχαριστιακή, αγαπητική, θυσιαστική.
Η μόνη τράπεζα όπου δεν περιμένεις, εσύ αλλά σε περιμένει εκείνη.

Η μόνη τράπεζα... Η Αγία Τράπεζα
πηγή 

Η κραυγή της Σαλής: «Βγάλτε αυτές τις μεγάλες πέτρες»

 

Ο λόγος για την περίφημη και περιλάλητη οσία Ταρσώ (4/7/1910–7/10/1989), την δια Χριστόν Σαλή που έζησε στην Κερατέα Αττικής, στη σύγχρονη βαβελική εποχή μας, με μία αφάνταστη και αδιανόητη για τους πολλούς ζωή και πολιτεία. Μια ζωή κυριολεκτικά γεμάτη εκούσιο μαρτύριο, θλίψη, πόνο, καρτερία, αφάνεια, αδοξία, φτώχεια, στέρηση, κατατρεγμό αλλά, και απερίγραπτο μεγαλείο αγιότητας και Χάριτος Θεού.

Στην περίπτωση της Ταρσώς και στον πολύ συγκεκριμένο τρόπο που βίωνε εσωτερικά την «ζωοποιόν νέκρωσιν» του εαυτού της, φαίνεται να πραγματοποιείται ο αποκαλυπτικός λόγος του Κυρίου προς τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη (†1938): «Κράτα το νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι!». Όπως ο Άγιος Σιλουανός, έχοντας στη ψυχή του άσβεστη την φλόγα της αγάπης για τους κεκοιμημένους, αισθανόταν την ανάγκη της αδιάλειπτης προσευχής υπέρ των νεκρών που «ὑπῆρχαν ἐν βασάνοις», έτσι ακριβώς και η Ταρσώ, σε όλη τη διάρκεια της ζωής της και, μάλιστα, από την αρχή των νεανικών της χρόνων, είχε ζωντανή την αγάπη και έκδηλη την αγωνία της για τους κεκοιμημένους που υπόκεινται στα βάσανα της κολάσεως.

Συχνά, με όλη την δύναμη της ασθενικής της φωνής, έλεγε: «Τρύπα, αδελφοί μου!!… Ανοίξτε τρύπα, αδελφοί μου!!… Είναι ψυχές, από κάτω!!… Πολλές ψυχές!!… Από ’δω, μέχρι εκεί κάτω!!… (και έδειχνε ίσαμε κάτω την θάλασσα). Πλήθος!!… Οι πεθαμένοι, είναι απ’ όλα!!… Απ’ όλα, είναι!!... («Απ’ όλα»: δηλαδή, απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα αυτού του παροδικού κόσμου). Στα έγκατα του άδη, είναι!!… Δεν έχουν καλή στάση και πρέπει να τους βοηθήσουμε!!… Απ’ όλα, είναι: βουλευτές, γουναράδες, τσαγκάρηδες, έμποροι!!… Μη γελάτε!!… Οι ψυχές τους, ζητούν ν’ αναπνεύσουν, ν’ αναπαυθούν!!…».

Μ’ αυτόν τον έντονο και παραστατικό τρόπο, προέτρεπε να προσευχόμαστε για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Πολλοί, μάλιστα, επισκέπτες της είχαν ακούσει
τη στεντόρεια προτροπή της: «Να!!… Εδώ!!… Κάτω από το χώμα σκάψτε!!… Είναι ψυχές και φωνάζουν!!… Βγάλτε αυτές τις μεγάλες πέτρες!!… Εδώ, σκάψτε!!… Είναι ψυχές και φωνάζουν!!… Βγάλτε αυτές τις μεγάλες πέτρες!!… Εδώ, σκάψτε!!… Ανοίξτε χώρο, οι ψυχές υποφέρουν!!… Θα σκάσουν αν δεν κάνουμε έστω μια τρυπούλα να παίρνουν αέρα!!… Θα με βοηθήσεις, αδελφούλη μου;!…».

Η αγάπη, η μέριμνα, η αγία και καλή αγωνία της Ταρσώς για τους κεκοιμημένους και τα αθέατα βάσανά τους, ήταν συγχρόνως και ένας τρόπος να συντηρεί την επαφή της με τη χώρα των αθέατων νεκρών και να συμβιώνει μαζί τους τις εμπειρίες του άδη. Κρατούσε –όπως και ο Άγιος Σιλουανός– το νου της στο βασίλειο του άδη, προσπαθώντας να «δει» από ’κει μέσα και τον εαυτό της. Με τον τρόπο αυτό, βίωνε την σωτήρια «νέκρωση» σε δύο επίπεδα: (1) στο χώρο των κεκοιμημένων αδελφών της και (2) στον καθημερινό χώρο των ζωντανών, στη ζωή της δικής της σαλότητας. Δύσκολα και ακατανόητα κεφάλαια για τον γλοιώδη και τρυφηλό προτεσταντικό χριστιανισμό που κυριαρχεί σήμερα, παντού!

Η οσία Σαλή του Χριστού Ταρσώ μ’ αυτό το σπαραξικάρδιο και δραματικό τρόπο, προσπαθούσε να γίνει όσο το δυνατόν πιο εύηχη και πιο αντιληπτή στον υπναλέο κόσμο μας. Στον κόσμο, που υφαίνει η δική μας αναισθησία και αδιαφορία. Η ασίγαστη σάλπιγγα του φιλάνθρωπου λόγου της, είχε σαν σκοπό να καταρρίψει τα μεγάλα και αγέρωχα τείχη της Ιεριχούς: την υπερηφάνεια, την αναλγησία, την αναισθησία και την έπαρση της σύγχρονης ασυναίσθητης ζωής μας. Ο λόγος της, λειτουργεί αφυπνιστικά και εγερτικά. Μας εισάγει κατευθείαν μέσα στο Μυστήριο του Θανάτου και της Ζωής. Μας δείχνει ξεκάθαρα εκείνο τον συγκεκριμένο τρόπο της Χάριτος που, προφανώς εκλείπει από πολλούς σήμερα, φιλοτιμώντάς μας να γίνουμε άνθρωποι της αγάπης. Της αγάπης, που έχει και είναι μνήμη. Μνήμη, όχι εγωική, φίλαυτη, κενόδοξη, επιδερμική, υποκειμενική, φανταστική, στοχαστική και φιλοσοφική. Αλλά, μνήμη ουσιαστική, εσωτερική, πνευματική, προσευχητική, έμπρακτη. Μνήμη που, «ἐν τῶ Χριστῷ», σπάει το θλιβερό φράγμα του θανάτου. Διανέμει ζωή, φωτίζοντας κάθε ερεβώδη γωνιά του άδη· αυτής της κρυψώνας του νικημένου θανάτου. Μνήμη, που ταπεινή ρίζα και δοξασμένη κορφή της έχει την Θεία Ευχαριστία. Μνήμη, που βλασταίνει και πληροφορεί την καρδιά μέσα στην «ευχόμενη εκκλησία», μέσα στην Θεία Λειτουργία. Μόνο μέσα στη λειτουργική κιβωτό, όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα –είτε ζώντα είτε κεκοιμημένα είναι αυτά– καθώς και οι σχέσεις μας με αυτά, αποκτούν παλμό, ζωή, νόημα, ουσία, έννοια, προοπτική, ανάπλαση και αποκατάσταση.

Εγγίζουμε με λυτρωτική αίσθηση το επέκεινα (προς–)κομίζοντας με κάθε νοσταλγική και πεφιλημένη εγκαρδίωση το όνομά τους στην Αγία Πρόθεση, πριν την Θεία Λειτουργία. Ώστε να προσκομιστούν οι ψυχές τους, μία–μία, ονομαστικά, μέσα στο Άγιο Ποτήριο. Για να ενωθούν με τον Χριστό, τον Νικητή του Θανάτου και τον Αρχηγό της Ζωής. Γιατί, μόνο «διὰ τοῦ Χριστοῦ», «ἐν τῷ Χριστῷ» και «ἐκ τοῦ Χριστοῦ», θα δοθεί και θα παρασχεθεί το έλεος, η άνεση, η ανάπαυση, η απολύτρωση, η σωτηρία σε όλους αυτούς, που εμείς σκεφτόμαστε, αναπολούμε, θυμόμαστε, τιμούμε και σεβόμαστε. Και ενίοτε, καλώς ή κακώς, δικαιολογημένα ή όχι, απωθούμε, αρνούμαστε και εχθρευόμαστε.

Μόνο, λοιπόν, με την Αγάπη, τη Χάρη και το έλεος του Χριστού, αυτές οι τύμβιες παγερές «πέτρες» που βρίσκονται επάνω από τους προσφιλείς κεκοιμημένους μας, αίρονται, σηκώνονται, φυγαδεύονται, ελαφρύνονται, εξαϋλώνονται, εκμηδενίζονται. Μόνο με το αγαπητικό, το φιλάδελφο και φιλάνθρωπο «σκάψιμο» που παρέχει η ιερή μνήμη της Θείας Λειτουργίας και της δικής μας εγκάρδιας προσευχής, ανοίγονται όλες οι καταχθόνιες «τρύπες» και οι νεκροί μας μπορούν πια να «αναπνέουν», όπως έλεγε και η μακαρία Σαλή Ταρσώ. Και έτσι, αναπαύονται αιώνια. Και, μαζί τους, χαιρόμαστε αιώνια κι εμείς. Και κανείς δε λείπει σε κανέναν. Και όλοι συναντάνε όλους. Γιατί όλοι «ἐν Χριστῷ», είναι παρόντες, εκκλησιαζόμενοι και ενωμένοι, ζώντες και αθάνατοι, συγχωρεμένοι, άλυποι, χαρούμενοι, χαριτωμένοι και φωτοφόροι!…

[Ιωάννου Κ. Κορναράκη:
«Ταρσώ, η δια Χριστόν Σαλή»,
κεφ. στ΄, σελ. 129–131,
έκδοση Ιερού Κελλίου Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη,
Άγιον Όρος, 20031.]

(Κι όμως μέσα μου φωνάζω) NO PASARAN

ΣΤΑΘΗΣ


Η Κρίση δεν είναι εθνική ντροπή.
Κι άλλες χώρες στο παρελθόν μπήκαν και βγήκαν από κρίσεις (ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία και προσφάτως Αργεντινή, Ισλανδία, Ιρλανδία και τόσες άλλες).
Η κρίση δεν είναι εθνική ντροπή, διότι τις κρίσεις δεν τις προκαλούν οι λαοί. Τις υφίστανται.
Οι κρίσεις είναι η ντροπή του καπιταλισμού, διότι το σύστημα αυτό είναι οι κρίσεις του.
Ζει πίνοντας το αίμα των λαών. Οι κρίσεις είναι η ντροπή των αστών που ως άλλοι ανθρωποφάγοι τρώνε ζωές και καταβροχθίζουν πλούτο – έως τελικής συντέλειας του πλανήτη.
Το «ναι» ή το «όχι» του δημοψηφίσματος θα κρίνει εν τέλει τον τρόπο που η Ελλάδα θα σταθεί απέναντι στην κρίση.
Με όσα ως τώρα έπαθε κι όσα από δω και πέρα την περιμένουν.
Αυτοί που είναι υπεύθυνοι για όσα έπαθε ως τώρα η χώρα ψηφίζουν ναι. Οι κ.κ. Σημίτης και Καραμανλής, ο Γιωργάκης. Οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος. Διότι η πολιτική εκφράζεται από πρόσωπα, εν προκειμένω τον κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, την κυρία Μπακογιάννη, τους κ.κ. Βορίδη, Γεωργιάδη, Λοβέρδο, Χρυσοχοϊδη. Εκφράζεται και από ζόμπι του πολιτικού παρελθόντος όπως
η κυρία Βάσω Παπανδρέου, ο κ. Γιάνος Παπαντωνίου η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, ο κ. Τσουκάτος, ο κ. Χριστοφοράκος ο κ. Θέμελης. Πολλά απ’ αυτά τα πρόσωπα εκφράζουν εταιρείες όπως η Ζήμενς και άλλες – όλοι αυτοί
ψηφίζουν ναι,
Εσύ;
H πολιτική επίσης εκφράζεται από κόμματα, όπως η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και από υπολείμματα κομμάτων όπως το Ποτάμι. Όλοι αυτοί ψηφίζουν ναι – εσύ;
H πολιτική έχει να κάνει με γεγονότα. Ποιος έβαλε τη χώρα σε υποταγή; εσύ;
Ποιος δημιούργησε 1.500.000 ανέργους και 600.000 κλειστά μαγαζιά; εσύ;
Ποιός έσπρωξε χιλιάδες συμπατριώτες μας στη αυτοκτονία; εσύ; Ποιός οδήγησε 4.000.000 Έλληνες στη φτώχια, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά στον υποσιτισμό. και εκατοντάδες χιλιάδες νέους στη μετανάστευση; εσύ; Aν όχι,
τί δουλειά έχει η ψήφος σου να προσμετρηθεί σε αυτούς που αφάνησαν την πατρίδα;
Τί δουλειά έχεις εσύ που δεν τα έφαγες μαζί τους με εκείνους που θα χρησιμοποιήσουν την ψήφο σου για να επανέλθουν και να ολοκληρώσουν τη δουλειά;
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος έχει να κάνει με τον τρόπο που θα στέκεται η χώρα.
Αυτοί που διχάζουν τον λαό, τον διαιρούν και βασιλεύουν, ψηφίζουν ναι στον τρόπο των εξ εσπερίας αφεντικών τους για να συνεχίζουν να υπάρχουν. Ναι ψηφίζει η Διαπλοκή η Διαφθορά και η Υποτέλεια, εσύ
αν δεν είσαι «τεμπέλης» και «διεφθαρμένος» όπως σε συκοφαντούν, τί δουλειά έχεις μαζί τους; Λες ναι στην τηλεοπτική χούντα, που αυτές τις μέρες έδειξε το πιο αποτρόπαιο πρόσωπο της; Oι υποκριτές με τις ουρές των βασανισμένων μπροστά στα ΑΤΜ

η αγία Τρέμη του Ουρών (όχι προς θεού τουν ουρών για μια σάπια ντομάτα κι ένα κλούβιο αυγό) αλλά των ουρών μπροστά στις τράπεζες (που όμως έκλεισαν ο κ. Ντράγκι και ο κ. Σόιμπλε).
Η κυρά αυτή και το συνάφι της που δεν δάκρυσε για όσους τρώνε απ’ τους σκουπιδοντενεκέδες  λέει ναι στους πραγματικούς σκουπιδοντενεκέδες της Ιστορίας, λέει ναι στους ωμοφάγους τόκους! Εσύ;
Ογδονταδυό διανοούμενοι ετάχθησαν υπέρ του «ναι» και τα κανάλια τους πρόβαλλαν 132 ώρες (το καθένα). Διακόσιοι διανοούμενοι τοποθετήθηκαν υπέρ του «όχι» - τους είδατε σε κανένα κανάλι; για μισό δευτερόλεπτο ίσως;
Τον κ. Κουτσούμπα όμως να ζητάει τρία «όχι» τα εξής δυο, το «ναι», τον χορτάσαμε στα κανάλια να διασύρει την τιμή και την Ιστορία του ΚΚΕ. Τον είδαμε την τελευταία στιγμή να προσπαθεί να ιδιοποιηθεί τα λευκά και τα άκυρα – όχι. Σ’ αυτό το δημοψήφισμα δεν κρίνεται η παραμονή στην Ευρωζώνη ή η επιστροφή στη δραχμή. Κρίνεται
ο τρόπος της χώρας μας.
Και για αυτά τα θέματα και για άλλα. Διότι όπως έγραφαν χθες οι Financial Times «καμμία αφ΄υψηλού γνώση για το μέλλον δεν διαθέτουν οι αγορές». Όντως την τύφλα τους διαθέτουν. Αύριο μπορεί να βγει απ’ το ευρώ η Ιταλία, το
θέμα λοιπόν για μας είναι ο τρόπος που θα στέκεται η χώρα μας μπροστά στις εξελίξεις. Κι αυτό είναι θέμα διακυβέρνησης. Συνεπώς των επιλογών που κάνει ο λαός. Και αν η κυβέρνηση είναι φιλολαϊκή
η θέση και ο τρόπος της χώρας είναι θέμα εθνικής στρατηγικής. Αντιθέτως, αν η κυβέρνηση εκφράζει την αστική τάξη η θέση και ο τρόπος της χώρας είναι θέμα διαβάθμισης στην υποτέλεια της (και άρα τη λεηλασία της) διότι η ελληνική αστική τάξη δεν διαθέτει εθνική στρατηγική. 
 Όλες της οι έως τώρα επιλογές μετά το 1922, ήταν ευκαιριακές όπως του Χατζάρη – άλλες του κάθισαν κι άλλες όχι - όμως με τον λαό πάντα στην απέξω.
Η κυβέρνηση αυτή έκανε λάθη. Μάλιστα σοβαρά λάθη. Και στις διαπραγματεύσεις και στη διακυβέρνηση. Ελέγχεται για το ενέτοιμον (κι όχι μόνον εξ απειρίας) για ατολμία, για ανακολουθίες, ακόμα και για κωλοτούμπες (όχι ελιγμούς, κωλοτούμπες). Με
την κυβέρνηση αυτή υπάρχει η ελπίδα τα λάθη να διορθωθούν – αν τη ρίξουν τα ΑΤΜ, οι κατσαρόλες και η μαύρη προπαγάνδα κι επανέλθουν
οι οικουμενικές τύπου Παπαδήμα, τα ποτάμια και οι Σαμαραδοβενιζέλοι, τότε ποιά ελπίδα θα υπάρχει;
Ξέρω ότι το κείμενο αυτό είναι αμυντικό.
Δεν μιλάει για τις δυνατότητες της Αριστεράς, αλλά για τα λάθη της (και πρόλαβε να κάνει αρκετά). Όμως αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ πέσει, ο χερ Σόιμπλε θα  μας πάρει και τα σώβρακα, ο εγχώριος κατιμάς θα μας κάνει κιμά – είμαστε λοιπόν μια «Μαδρίτη που πολιορκείται». Και τα βλέματα είναι στραμμένα πάνω μας. Προτιμώ να φάω ποντίκια παρά τη φόλα που μου πετάνε (a propo τα ποντίκια).           
Όχι!
πηγή 

Σύμφωνα με δημοσκόπηση στο δημοψήφισμα οι Έλληνες λένε "ΟΧΙ"

RIA NOVOSTI
ΑΘΗΝΑ, 4 Ιουλίου - RIA Novosti, Gennady Melnik. Το μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα  επηρέασε  την κοινή γνώμη,  σε  δημοσκόπηση που  πραγματοποιήθηκε μετά τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης   δείχνει  ότι στο δημοψήφισμα θα κερδίσει  το "ΟΧΙ", είπε  στο RIA Novosti πηγή εξοικειωμένη  με τα στοιχεία της έρευνας.

Στην Ελλάδα σήμερα μια ημέρα πριν την ψηφοφορία και μέχρι το κλείσιμο των καλπών απαγορεύεται η δημοσίευση στοιχείων των δημοσκοπήσεων, προθέσεις ψήφου και προβλέψεις.


"Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η διαφορά μεταξύ του« ΟΧΙ »και του « ΝΑΙ » είναι 3 ποσοστιαίες μονάδες," - είπε ο οργανισμός.
Την  ίδια εκτίμηση  έχουν  "και οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί," πρόσθεσε

Πριν από αυτό, η διαφορά ήταν ενάμισι   τοις εκατό, και πολλές δημοσκοπήσεις έδειχναν τη νίκη των υποστηρικτών της συμφωνίας.

Όπως είπε η πηγή, η διάθεση των ανθρώπων επηρεάστηκε  σε μεγάλο βαθμό από το συλλαλητήριο, που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος στο κέντρο της Αθήνας. Σύμφωνα με την αστυνομία, στην συγκέντρωση πήραν μέρος 25.000 άνθρωποι, σύμφωνα με αναφορές των μέσων ενημέρωσης, συγκεντρώθηκαν 60.000 άνθρωποι, και μερικοί λένε για  ακόμη μεγαλύτερους αριθμούς.

"Ήταν η  μεγαλύτερη συγκέντρωση στα τελευταία  40 χρόνια Η ατμόσφαιρα στην κοινωνία έχει αλλάξει πολύ. Κανείς δεν περίμενε τόσο πολλοί άνθρωποι και υπήρχαν πολλοί νέοι άνθρωποι, και μην ξεχνάτε, έχουμε 180.000 νέες νέους ψηφοφόρους,..." - Ένας εκπρόσωπος είπε.
Στην Ελλάδα, σημειώθηκε η αναφορά  από το  κανάλι RT, το  οποίο  χρησιμοποιεί   κάμερες με drones - κηφήνες ( μη επανδρωμένα αεροπλανάκια) και  έδειξε το μέγεθος της συγκέντρωσης . «Το κανάλι έχει κάνει μια εντυπωσιακή δουλειά και το  Βίντεο  του  RT είναι  εξαιρετικό, αποκάλυψε την πραγματική έκταση της συγκέντρωσης ,." -Είπε ένας συνομιλητής  με εκπρόσωπο του οργανισμού.

Η πηγή σημείωσε ότι η ήττα  αναγνωρίστηκε επίσης από εκείνους που καλούν  να ψηφίσουν για το τρίτο πρόγραμμα βοήθειας.

"Κατά τη γνώμη μου, το γεγονός ότι ο ΣΚΑΪ κατά παράβαση του εκλογικού νόμου όλη την ημέρα συνεχίζει να δείχνει  πολιτικά προγράμματα με μια κλήση για να ψηφίσουν « ΝΑΙ » δείχνει τον πανικό, δείχνει ότι συνειδητοποίησαν ότι δεν θα κερδίσουν », - δήλωσε η πηγή.

Οι πολιτικοί στην Ελλάδα πιστεύουν  ότι η συγκέντρωση  ήταν μια απάντηση στους ανθρώπους που ξεκίνησαν την προπαγανδιστική εκστρατεία  από τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια. Στο συλλαλητήριο, πολλοί φώναζαν  " αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι."

«Αυτό είναι το χειρότερο αποτέλεσμα της προπαγάνδας και των απειλών από τα κανάλια Ο λαός αντέδρασε,." - Είπε η πηγή.

http://ria.ru/

Βαρουφάκης: Η Ελλάδα δεν μπορεί να εκτυπώσει τη δραχμή, καθώς η χώρα παρέμεινε χωρίς μηχανές

TASS RU
ΑΘΗΝΑ, 2 Ιουλίου. / TASS /. Η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση στο άμεσο μέλλον να αρχίσει να εκτυπώνει  δικό της νόμισμα (τη δραχμή) στην περίπτωση που φύγει από την ζώνη  του ευρώ. Όπως δήλωσε ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, ο κύριος λόγος – είναι η έλλειψη εργαλείων.

"Ίσως κάποιος δεν ξέρει, αλλά μετά την εισαγωγή του ευρώ έπρεπε να απαλλαγούν  από όλα τα μηχανήματα που εκτύπωναν  δραχμές , - δήλωσε ο επικεφαλής του Υπουργείου Οικονομικών σε συνέντευξή του στην  αυστραλιανή Broadcasting Corporation ABC Τότε Νόμιζαν όπως  φαίνεται ότι ήταν άχρηστα πράγματα, αφού προσχώρησαν στην κοινή νομισματική ζώνη, και αυτό δεν ήταν κάποιο προσωρινό μέτρο  εξέφρασαν  την ελπίδα ότι θα είναι για πάντα ". Σύμφωνα με τον  Βαρουφάκη, οι Έλληνες κατέστρεψαν τα μηχανήματα για να μην έχουν πάρα πολλές  δυνατότητες σε προτάσεις  για  έξοδο από την Ευρωζώνη.


Αναφερόμενος στο  επικείμενο δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου, ο υπουργός Οικονομικών δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο της παραίτησης της κυβέρνησης, εάν ο λαός  θα υποστηρίξει τις προτάσεις των διεθνών  δανειστών. Ωστόσο, διαβεβαίωσε ότι με την  έκβαση της ψηφοφορίας  αυτή την κυβέρνηση "θα κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να υπογράψει ένα έγγραφο με τη μορφή με την οποία προτείνει  η" τρόικα ".

Σε μια συνέντευξη με την τηλεόραση του  Bloomberg ο Βαρουφάκης  ήταν πιο κατηγορηματικός  για το ενδεχόμενο μιας συμφωνίας σχετικά με τους όρους των δανειστών. Αυτός, ειδικότερα, δήλωσε ότι « θα κόψει το χέρι του από το να  υπογράψει." Τόνισε ότι οι Έλληνες  «είναι αποφασισμένοι  για να μείνουν στην Ευρωζώνη."  Σύμφωνα με τον ίδιο, το ερώτημα για τους Έλληνες είναι όπως και να το κάνουμε : να αποδεχθούν  ή να απορρίψουν τις προτάσεις  των πιστωτών. «Αν υπογράψουμε αυτή τη συμφωνία (με τους πιστωτές), σε 6-12 μήνες  από τώρα θα είμαστε πιο κοντά στην πτώχευση ," - είπε ο Βαρουφάκης.

Στην Ελλάδα, ένα δημοψήφισμα θα διεξαχθεί στις 5 Ιουλίου σχετικά με τις προτάσεις της «τρόικας» των πιστωτών. Η απόφαση αυτή ελήφθη από τον πρωθυπουργό ο Αλέξης Τσίπρας, μετά την άρνηση των εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) για την επέκταση του προγράμματος οικονομικής βοήθειας προς την Αθήνα και ανέβαλαν  τις πληρωμές για τα δάνεια που έχουν ήδη προγραμματιστεί. Σύμφωνα με το προτεινόμενο δημοψήφισμα ελληνικού λαού θα πρέπει να αποφασίσουν εάν θα αποδεχθεί ή θα απορρίψει η κυβέρνηση ένα σχέδιο συμφωνίας που υποβλήθηκε από τους πιστωτές σε συνεδρίαση της Ευρωομάδας της 25ης Ιουνίου 2015.

http://tass.ru/

Μη φοβάσαι...

περί αξιοπρέπειας & λοιπά γλωσσικά και προεκλογικά

Αναπόφευκτα σε κάθε προεκλογική περίοδο αναμοχλεύονται πολλά θέματα, το τοπίο θολώνει καθώς  πολλά πράγματα έρχονται στην επιφάνεια, άλλα σοβαρά κι άλλα λιγότερο... σε ελάχιστα από αυτά στεκόμαστε, ενώ ο χρόνος πιέζει και η πράξη ζητάει μια απόφαση. Είναι αυτό που στην τρέχουσα ορολογία συνηθίζουν να ονομάζουν : "προεκλογική ατζέντα" (!!!) .. εύστοχα κατά την γνώμη μου, αφού πετυχαίνει να δώσει το στίγμα του εφήμερου....

Πιστεύω όμως ότι θα ήταν χρήσιμο, εάν μαζί ή/και  εφορμούμενοι από τα "εφήμερα" , μπορούσαμε να διακρίνουμε και τις "σταθερές" .... έτσι λέω να σταθώ σε ένα περιφερειακό, όχι όμως από άποψη σημασίας θέμα. 
Σάββατο, στον απόηχο της προεκλογικής αναμέτρησης,   θέλω να ασχοληθώ με κάτι χαλαρό και γλωσσικό.
Η παγκοσμιοποίηση, η οικονομία, το δημοψήφισμα, η  γλώσσα, η αξιοπρέπεια και κάτι ακόμα.... θα μπορούσε να είναι ο βαρύγδουπος τίτλος αυτού του μικρού άρθρου.... τεράστια θέματα, επικίνδυνο να τα διαχειριστεί κανείς, χωρίς να χαθεί και να χάσει τον στόχο του... γι' αυτό κι εγώ δεν θα θα επιχειρήσω μια σε έκταση ανάλυσή τους, αλλά θα τολμήσω μια τομή για να φτάσω σύντομα εκεί που θέλω.

Όταν λέμε γλώσσα, δεν εννοούμε μόνο μια εθνική ή γραμματική εκφορά του προφορικού και γραπτού λόγου, στα πλαίσια της παράδοσης μιας κοινότητας. Εννοούμε και κάτι βαθύτερο:  εννοούμε μια δυναμική συν-εννόηση μεταξύ των ανθρώπων η οποία μας επιτρέπει να επικοινωνούμε, υιοθετώντας μια νοηματόδοτηση και θέτοντας μια ιεράρχηση στα πράγματα της ζωής και του κόσμου τούτου.
H γλώσσα είναι το κατ' εξοχήν πνευματικό επίτευγμα στο οποίο κλήθηκε ο άνθρωπος ... και όποιος διακρίνει αυτόν τον οντολογικό χαρακτήρα στην γλώσσα μπορεί να καταλαβαίνει κάπως βαθύτερα όταν του μιλούν κι, επίσης, ξέρει πως όταν  μιλάει, μεταφέρει το φορτίο, όχι μόνο της γλωσσικής παράδοσης στην οποία ανήκει αλλά ταυτόχρονα και της νοηματοδότησης του κόσμου. (Ασφαλώς το θέμα από μόνο του είναι τεράστιο...το κλείνω εδώ θέτοντας μια πρώτη παραδοχή).

Ως εκ τούτου ο σύγχρονος παγκοσμιοποιημένος κόσμος έχει ή επιθυμεί να έχει κι αυτός, το δικό του γλωσσικό σύστημα συν-εννόησης. Δείγμα της γλώσσας του παγκοσμιοποιημένου κόσμου, έχω πρόχειρο και σας το παραθέτω ευθύς αμέσως :

" Στα επόμενα τρία ή τέσσερα χρόνια το ελληνικό δημόσιο πρέπει να καταβάλει ως χρεολύσια στο ΔΝΤ και στην ΕΚΤ ένα ποσό της τάξης των περίπου 60 δις ευρώ. Τα χρήματα αυτά δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να βρεθούν από τα φορολογικά και άλλα εκτός δανείων έσοδα. Τα τελευταία μάλιστα δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τους τόκους του δημόσιου χρέους, αφού εκείνοι ανέρχονται σε ένα ποσό περίπου 6 δις ετησίως, δηλαδή η καταβολή τους από ίδιους πόρους προϋποθέτει ετήσια πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα άνω του 3% του ελληνικού ΑΕΠ, πράγμα μάλλον ανέφικτο όχι μόνο για το 2015 αλλά και για τα επόμενα χρόνια. Όσο για τις κεφαλαιαγορές, τα επιτόκια των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου έχουν ήδη ανέλθει σε απαγορευτικά (διψήφια) ποσοστά μετά τις εκλογές, ενώ ακόμα και στην καλύτερο περίοδο, την άνοιξη του 2014, τα ποσά που καταφέραμε να αντλήσουμε με την έκδοση των νέων ομολόγων ήταν μικρά (3 δις περίπου), για περιορισμένα χρονικά διαστήματα (3ετίας-5ετίας) και με υψηλά επιτόκια....."*

Το απόσπασμα αυτό θα μπορούσε να έχει γραφεί και δοθεί στην δημοσιότητα μέσα σ' όλο αυτό το διάστημα των 5-6 χρόνων που διαρκεί η μνημονιακή περιπέτεια της Ελλάδας... σχεδόν νιώθεις να το έχεις διαβάσει ή ακούσει κατ' επανάληψη, τόσο που πλέον να  είναι σχεδόν αδιάφορο ποιός μπορεί να το γράφει ή να το λέει. Το κείμενο αυτό θα μπορούσε εξ ίσου καλά να είναι απόσπασμα μιας ομιλίας σε επίπεδο υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε., μια δημοσίευση ενός τεχνοκράτη στους financial Times,  μια ανάλυση εκπροσώπων της εγχώριας Αγοράς σε οικονομική εφημερίδα ή ακόμα και μια τοποθέτηση  πολιτικού σε ενημερωτική εκπομπή μεγάλης τηλεθέασης.
Όταν λοιπόν ένα κείμενο λαμβάνει αυτά τα, πέραν του περιεχομένου του, ειδολογικά χαρακτηριστικά, τότε κι εμείς δικαιούμαστε να ομιλούμε για μια "γλώσσα".
Και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι στο επίπεδο των "θεσμών", όταν δηλαδή μιλάνε μεταξύ τους αυτοί που επινόησαν αυτή τη γλώσσα, δεν έχουν κανέναν εμπόδιο συνεννόησης. Πράγματι μπορούν και καταλαβαίνουν όλοι πολύ καλά, τι κάθε φορά σημαίνει το κάθε τι που λέγεται, και έχοντας αυτή την κοινή γλώσσα- εργαλείο, διαπραγματεύονται, συνάπτουν συμφωνίες, διαφωνούν και εν τέλει καθορίζουν το πρακτέον. Είναι μια "γλώσσα" παρόμοια μ' αυτήν που μεταχειρίζονται οι χειρουργοί στην διάρκεια ενός χειρουργείου για να επικοινωνήσουν γρήγορα και με ακρίβεια με τους βοηθούς και τις νοσοκόμες τους.....


Το πρόβλημα ξεκινάει όταν τέτοια κείμενα δεν περιορίζονται στο τεχνοκρατικό περιβάλλον στο οποίο  γεννήθηκαν, αλλά φιλοδοξούν να είναι πολιτικά κείμενα. Ήτοι αυτός ο λόγος, αυτή η γλώσσα να είναι η γλώσσα στην οποία θ' αρθρώνεται ο πολιτικός λόγος και θα οδηγείται η πολιτική πράξη. Με άλλα λόγια οι χρήστες και  συντάκτες παρόμοιων κειμένων,  έχουν τον κρυφό και διάπυρο πόθο, οι άνθρωποι σε παγκόσμιο επίπεδο να αναγνωρίσουν στην γλώσσα αυτή κάτι από την ζωή τους, να την εμπιστευτούν και να την "μιλήσουν".
Δύο νέα προβλήματα ανακύπτουν από αυτό : το πρώτο, ότι η γλώσσα αυτή είναι μια κατασκευασμένη - τεχνική γλώσσα η οποία μιλιέται και κατανοείται μόνο από όσους έχουν ειδικές οικονομικές γνώσεις -και τέτοιες ειδικές γνώσεις, ασφαλώς, δεν μπορεί να έχουν όλοι οι άνθρωποι - και το δεύτερο , ότι -όπως είπα στην αρχή- μια γλώσσα οφείλει να εκθέτει νοήματα και να θέτει ιεραρχήσεις στα πράγματα της ζωής του ανθρώπου και τούτο γιατί η γλώσσα είναι πρωτίστως υλοποιημένη σκέψη.
Όσον αφορά στο πρώτο πρόβλημα, την απάλυνσή του αναλαμβάνουν τα μμε με το ν' αναπαράγουν και να διακινούν, σε ευρεία κλίμακα καθημερινού λεξιλογίου, μια ειδική ορολογία, με την πεποίθηση ότι ο πολύς κόσμος σταδιακά θα εγκλιματιστεί σ' αυτήν....
Όσον αφορά στο δεύτερο τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Εδώ χρειάζεται μια μεταφραστική μηχανή ένα τρικ, έτσι που η αποστερημένη από τα νοήματα της ανθρώπινης ζωής γλώσσα των τεχνοκρατών να αποκτήσει ένα στοιχείο οικείο προς αυτούς στους οποίους απευθύνεται, δηλαδή στους πολίτες.
Το στοιχείο - γέφυρα,  δεν μπορεί παρά να προέρχεται από τους ίδιους τους πολίτες... να είναι κάτι δικό τους.... κάτι από τον κόσμο τους.
Αυτό, το οποίο προσλαμβάνεται, είναι το άκρως προβληματικό, ανορθόλογο  και ιδιαίτερο γεγονός ότι ο άνθρωπος θέλει να ζει μια ζωή που να εμπνέεται από αξίες, μια ζωή με νόημα, αξιοβίωτη κι αντάξια  της ανθρωπινότητάς του.
Γιατί, όμως, αυτό να είναι προβληματικό, ανορθόλογο κλπ....;
Διότι, δεν ορίζεται με έναν μονοσήμαντο, αντικειμενικό, και άρα ελέγξιμο, τρόπο. Ο καθένας μπορεί να δίνει άλλο νόημα στο αίτημα μιας ζωής ... με νόημα.

Οπότε, η έννοια, στην συγκεκριμένη συγκυρία  που εισάγεται ως χρήσιμη για να λύσει το πρόβλημα, είναι αυτή της αξιοπρέπειας  (σε άλλες συγκυρίες χρησιμοποιούνται άλλες έννοιες π.χ. δημιουργικότητα, αυτοδιάθεση κλπ.)

Έτσι, άκουσα πολλούς (π.χ. κ. Στ. Θεοδωράκης)  αυτές τις μέρες να μιλάνε για την αξιοπρέπεια του συνταξιούχου, του ανέργου, του χαμηλόμισθου.... και να συνδέουν την αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων με το αν θα έχει π.χ. ο συνταξιούχος παππούς ένα 10ευρω για να δώσει ως χαρτζιλίκι στο εγγόνι του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η έλλειψη αυτή είναι δείγμα μεγίστης αναξιοπρέπειας... ή με την παραμονή στην ουρά του ΑΤΜ κλπ. κλπ.

Αν όμως  τα ζητήματα του νοήματος της ζωής, της αξίας του ανθρώπου, της αξιοπρέπειας οριστούν με αυτές ή με παρόμοιες συντεταγμένες (π.χ.διάθεση του χρόνου μου, προγραμματισμός της ζωής μου κλπ) το αμέσως επόμενο ερώτημα που τίθεται είναι : ποιός μπορεί να μου εξασφαλίσει την πραγμάτωσή τους με τον πιο εύκολο τρόπο;
Η απάντηση είναι και έτοιμη και αυτο-νόητη, θα έλεγα ότι εμπεριέχεται ήδη στα προλεγόμενα :
οι παγκοσμιοποιημένες και παντοδύναμες αγορές, καθόσον κάθε ένα από τα στοιχεία που απαρτίζουν την αξιοπρέπεια όπως ορίστηκε (χαρτζλίκι του παππού, διαθέσιμος χρόνος στην ουρά κλπ.) φέρουν ένα αντικειμενικό και μετρήσιμο στοιχείο. Και η οικονομία είναι πρωτίστως αυτό: η αντικειμενική μετρήσιμη, φύση των αριθμών. Στο σημείο αυτό  συναντιούνται και συμφύρονται δύο διαφορετικοί κόσμοι : αυτός του μέσου ανθρώπου και αυτός του τεχνοκράτη.  
 
Κάθε αποσκίρτηση από αυτές (τις αγορές) κάθε απόπειρα απομάκρυνσης δείχνει να κλονίζει επικίνδυνα όχι τόσο το οικονομικό εποικοδόμημα (του πλανήτη, του κράτους, του ατόμου) όσο τα ίδια τα θεμέλια της αξίας της ζωής και κάθε έννοιας του πρέποντος. Από τον ενδεχόμενο αυτόν κλονισμό πηγάζει ο μεγάλος φόβος τον οποίο  διαχειρίζονται και διασπείρουν τα μμε, καθ' εκάστην αλλά και με ιδιαίτερη ένταση στις προεκλογικές περιόδους.
Παράλληλα με τις αγορές, υπάρχει το πρόθυμο πολιτικό, δημοσιογραφικό, πνευματικό, επιχειρηματικό προσωπικό το οποίο επανδρώνει τις δοθείσες ερωτο-απαντήσεις.

Με τον τρόπο αυτό, μια γλώσσα που μιλιέται στα υψηλά κλιμάκια των τεχνοκρατών - οικονομολόγων επιχειρεί να λάβει την πολιτική της νομιμοποίηση: να βρει το πολιτικό της ακροατήριο και τους χρήστες-ομιλητές της, έτσι που όλοι να συνεννοούνται μεταξύ τους. 

Με τον τρόπο αυτό η έννοια της αξιοπρέπειας, έχει καθαρθεί από οποιοδήποτε άλλο περιεχόμενο - νόημα, μπορούσε να έχει, έχει "αδειάσει", και διατίθεται για χρήση τόσο  από τους κυρίαρχους όσο και από τους κυριαρχούμενους.
Κανείς δεν διανοείται να ορίσει διαφορετικά την αξιοπρέπεια του πολίτη, ή μη μόνο με το δοθέν περιεχόμενο... θεωρείται παράταιρο να πει κανείς :
π.χ. Αξιοπρέπεια είναι το να μην αντιμετωπίζεται ο πολίτης ως πανύβλακας και ηλίθιος βομβαρδιζόμενος συνεχώς και αδιαλείπτως από παραπλανητικές και εντελώς ψευδείς διαφημίσεις, οι οποίες μόνο σκοπό έχουν να του αποσπάσουν μέρος του εισοδήματός του, να αμβλύνουν την σκέψη του, να ελέγξουν την θέλησή του και να τον στείλουν αγεληδόν στα πολυκαταστήματα (βλ. γελοιοδέστατες διαφημίσεις αλυσίδας Jumbo κλπ.).
Αξιοπρέπεια είναι ο γιατρός, ο δάσκαλος, ο οδηγός, ο υπάλληλος, ο καθένας από εμάς  να βλέπει τον άλλο στα μάτια, να του διαθέτει χρόνο, να τον διευκολύνει, να τον ακούει, να τον θεωρεί ένα μοναδικό, αξιοπρόσεκτο και τελειούμενο πλάσμα.
Αξιοπρέπεια είναι να μην φακελώνονται οι πολίτες από κάθε υποψήφιο βουλευτή, δημοτικό σύμβουλο, προκειμένου να αποτελέσουν μια βάση δεδομένων για δημοσχετίστικες πρακτικές.
Αυτά κι άλλα πολλά θα μπορούσαν να είναι εναλλακτικοί ορισμοί της αξιοπρέπειας.... 

Το ερώτημα, πάντως για κάποιον που θέλει να τοποθετηθεί σοβαρά, παραμένει  : Αν η αξία της ανθρώπινης ζωής και  ύπαρξης (αξιοπρέπεια) δεν τεκμαίρεται από αυτό που μπορούν οι αγορές να μας προσφέρουν ως αντάλλαγμα για την υπακοή μας (π.χ. το χαρτζιλίκι του παππού, η απρόσκοπτη τροφοδοσία της αγοράς με καύσιμα, παραμονή στην ουρά του ΑΤΜ και άλλα τέτοια που ακούγονται.) από πού τεκμαίρεται;
Κάποιοι λένε, από τις αρχές του Διαφωτισμού....
Από εδώ ξεκινάει μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση....

Εγώ, αυτό που ήθελα να δείξω είναι ένα "μεταφραστικό" προεκλογικό κολπάκι που λέει : 
Εάν δίνετε  αυτή την απάντηση (στο είδος της αξιοπρέπειας)  τότε σας έχουμε την κατάλληλη ερώτηση... (ποιός θα σας την εξασφαλίσει).

Εμείς, ή κάποιοι τέλος πάντων από εμάς, θα εξακολουθούμε να μιλάμε άλλη γλώσσα... άλλα μήκη ... άλλα πλάτη... κι από την "αξιοπρέπεια" που πολύ κουβεντιάζεται αυτές τις μέρες,  δεν καταλαβαίνουμε τίποτα και καταλαβαίνουμε τα πάντα.



*Απόσπασμα από κείμενο - επιστολή του κ. Χρυσόγονου, Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο κυκλοφορεί στα μέσα μαζικής δικτύωσης μαζί με την διαφωνία και τοποθέτηση του κ. Χρυσόγονου για ΝΑΙ, στο δημοψήφισμα της Κυριακής. 

 

πηγή 

ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ στὴν «ἀχαλινωτάτη δημοκρατία»: ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ!

.             Ἡ Ἑλλάδα ζεῖ τὴν κρισιμότερη καὶ δεινότερη στιγμὴ τῆς τελευταίας τεσσαρακονταετίας. Καὶ ὁ Λαὸς μετὰ ἀπὸ μιὰ τεσσαρακονταετία ΕΡΓΟΛΑΒΙΑΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΩΣ, μὲ τελευταία “πανηγυρικὴ” πράξη τὴν παρέλαση ὑπερηφανείας τῆς Ξεφτίλας -σὰν τίτλους τέλους σὲ μιὰ ἐφιαλτικὴ παράσταση- διχάζεται (τὸν διχάζουν) μὲ δημοκρατικὸ καλαμπόκι: «Δημοψήφισμα»! (δεινὸν ψήφισμα). (Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, ὅτι τὸ 2000 3.500.000 ὐπογραφὲς Πολιτῶν αὐτῆς τῆς …«ἀχαλινωτάτης» Δημοκρατίας δὲν ἦταν ἱκανὲς νὰ ἀναγκάσουν τὸν κινέζο Ἐκσυγχρονιστὴ σὲ δημοψήφισμα γιὰ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων!)
.           Μέσα στὴν φορτισμένη ἀτμόσφαιρα λογικὴ δὲν μπορεῖ νὰ βρεθεῖ. Δύσκολα θὰ σκεφθεῖ κανένας τὶς αἰτίες ποὺ ἔφεραν ἕνα Λαὸ σ᾽ αὐτὸ τὸ χάλι. Δύσκολα κι ὁ Λαὸς θὰ ἀναρωτηθεῖ. Ὅμως ἠ εὐθύνη εἶναι δική του. Σαράντα χρόνια ἐξεχώρησε παθητικὰ τὰ πρωτοτόκιά του στοὺς Ἐργολάβους τῶν Ψευδαισθήσεων καὶ τῆς Ἀλλοτριώσεως . Ἀφέθηκε στὰ χαϊδέματα τῶν Πρακτόρων τῆς πλαστικῆς εὐημερίας καὶ στὶς ψεύτικες ἰδεολογίες τῶν Μαστόρων τῆς  πνευματικῆς Ἀποχαυνώσεως καὶ ξεπούλησε τὰ τζιβαϊρικὰ τῆς Παραδόσεώς του.
.              Τώρα, μετὰ ἀπὸ 40 χρόνια ἐλεεινῆς νομῆς τῆς ἐξουσίας, τοῦ πετᾶνε τὸ μπαλάκι τῆς Εὐθύνης καὶ τὸν παγιδεύουν σὲ μιὰ ὀλέθρια παγίδα: νὰ ἀποφασίσει Αὐτός! Λὲς κι αὐτὸς ἔκανε τὶς μνημονιακὲς διαπραγματεύσεις πέντε χρόνια, λὲς καὶ Αὐτὸς ξέρει τὰ δεδομένα καὶ μπορεῖ νὰ ζυγίσει. Ἀλλὰ γιατί ὄχι: Αὐτὸς τοὺς ἀνεδείκνυε, τοὺς ἀνεχόταν, τοὺς νομιμοποιοῦσε, τοὺς χειροκροτοῦσε, τοὺς ἐπιβράβευε γιὰ σαράντα χρόνια. Τώρα ἦρθε ἡ ὥρα νὰ τοῦ ἐπιστρέψουν τὴν Ἐντολή!

.             Τούτη τὴν ἐσχάτη ὥρα δὲν θὰ ἦταν ἆραγε κατάλληλο καὶ ἐπιβεβλημένο νὰ καλέσει ἡ Ἐκκλησία τοὺς Πιστοὺς Χριστιανοὺς σὲ μιὰ πνευματικὴ συστράτευση μὲ καθημερινὲς Παρακλήσεις σὲ ὅλους τοὺς Ναούς, ὥστε ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγὸς νὰ λυτρώσει τὸν λαό Της τῶν περιστάσεων;

πηγή 

Ήρθε όντως η ώρα του ΟΧΙ. Αλλά, για ποιο ΟΧΙ;

Ήρθε όντως η ώρα του ΟΧΙ. Αλλά, για ποιο ΟΧΙ;

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

Τα νοικοκυριά των παππούδων μας δεν ξέρανε από δανειστές. Οι οικογένειές τους πορεύονταν με τα λίγα και το χρέος το θεωρούσανε μεγάλη κατάρα.

Εμείς, όμως, οι απόγονοί τους, περιφρονήσαμε την βασική τους λογιστική αρχή, που έλεγε, βγάζω δέκα-βάζω τα δύο στην άκρη, και κλείσαμε με νόημα το μάτι στους δανειστές, που μας περίμεναν ολοπρόθυμοι έξω από την πόρτα.

Έτσι, οι δανειστές -επειδή τα λεφτά που βγαίνουν χωρίς ιδρώτα, εύκολα σκορπίζονται- κατέληξαν να γίνουν η προέκταση του παραμορφωμένου μας πλέον εαυτού.

Επί χρόνια ολόκληρα εκείνοι έδιναν κι εμείς ξοδεύαμε. Τα δάνεια πολύ γρήγορα μετατράπηκαν σε ναρκωτικό. Ψυχή τε και σώματι, μέσα σε λίγα χρόνια, παραδοθήκαμε οικειοθελώς στα χέρια των παμπόνηρων ’’χορηγών’’ των δόσεων.

Είναι αλήθεια, ότι με τα δανεικά η ’’επιδερμίδα’’ και η ’’χτενισιά’’ μας ομόρφαιναν. Χαλάσαμε, όμως, τα ’’στεφανιαία’’ μας και αυξήσαμε τα ’’εμφράγματα’’ και τα ’’εγκεφαλικά’’.

Με τα δανεικά παχύναμε το κορμί μας, αλλά την ψυχή μας την καταντήσαμε κουρέλι ισχνό και βρώμικο.

Με τα δανεικά βάλαμε στην ζωή μας τα γκρίκλις, τον Σουλεϊμάν και τις πολύχρωμες παρελάσεις και πετάξαμε στο καλάθι των αχρήστων την γλώσσα των πατέρων μας, τους Ήρωες και τους Αγίους μας.

Με τα δανεικά φάγαμε όλοι μας καλά και μερικοί από το πραιτώριο ακόμα καλύτερα, αλλά τελικά αποδείχθηκε, ότι φάγαμε τις ίδιες μας τις σάρκες.

Πάντως, ότι και να έγινε, τα δανεικά κάποτε έπρεπε να επιστραφούν. Και την επιστροφή δεν την κάνει, ως γνωστόν, το πραιτώριο. Την κάνουμε εμείς, ο απλός λαός.

Μεγάλο ζόρι η επιστροφή των δανεικών, όταν μάλιστα ο δανειστής είναι εκείνος που εκπαίδευσε τα μπουλούκια του Κεμάλ, που εμπνεύσθηκε Άουσβιτς και Νταχάου, που επέβαλε την πείνα του ’41, που βομβάρδισε ανελέητα την Ορθόδοξη Σερβία κ.ο.κ.

Ο δανειστής μας δεν είναι αδελφός, για να έχει σπλάχνα ελέους. Είναι εταίρος -όπως και ο Ιούδας…- γι’ αυτό και διαθέτει μονάχα εγκέφαλο. Εγκέφαλο της προδοσίας και των αργυρίων, φτιαγμένον από το ίδιο σκληρό ατσάλι, που φτιάχνει και τα θεοσκότεινα θησαυροφυλάκιά του.

Έτσι, αυτό, που ζητάει πλέον από εμάς, δεν είναι απλά η εξόφληση των δανείων. Είναι ο εξευτελισμός μας, ο διεθνής διασυρμός μας και τελικά η άνευ όρων υποταγή μας στα απάνθρωπα και αντίχριστα θελήματά του.

Αλήθεια, τι σχέση μπορεί να έχει ένας Ρωμηός με τέτοιους εταίρους;

Τι δουλειά έχουμε εμείς, οι απόγονοι του πατρο-Κοσμά και του Μακρυγιάννη, στην ίδια παρέα με τα εγγόνια του αλάθητου και του Νίτσε;

Μέχρι πότε η ιερή Μήτρα της Δημοκρατίας θα συνεχίσει να μολύνεται από τα μικρόβια του δυτικού πολιτικού αποστήματος;

Μέχρι πότε το συναμφότερον του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά θα ανακατεύεται υβριστικά στην ίδια ‘’κολυμβήθρα’’ με τον πουριτανισμό των Φράγκων;

Μέχρι πότε θα θυσιάζουμε το ανυπέρβλητο πνεύμα των Ελληνικών Κοινοτήτων στον βωμό του πολιτικού και κοινωνικού αμοραλισμού της Εσπερίας;

Μέχρι πότε θα συνεχίσουμε, να περιφρονούμε την Αλήθεια εν ονόματι μιας δήθεν αγάπης, εντελώς ξένης προς το Πνεύμα των Αγίων μας Πατέρων;

Καλά, τυφλωθήκαμε τόσο πολύ από τις δόσεις του ’’ναρκωτικού’’, ώστε να μην βλέπουμε το κακό, που πάθαμε, αλλά ούτε και να υποπτευόμαστε εκείνο, που μας ετοιμάζουν;

Αδέλφια μου, ήρθε όντως η ώρα του ΟΧΙ. Αλλά, για ποιο ΟΧΙ;

Αν πρόκειται για ΟΧΙ στον αφελληνισμό και τον εκλατινισμό μας, τότε βρισκόμαστε μάλλον σε καλό δρόμο.

Αν πρόκειται για ΟΧΙ στην διαστροφή και την κατρακύλα του ήθους, τότε σίγουρα κάτι καλό ανατέλλει.

Αν πρόκειται για ΟΧΙ στην υποδούλωση και την υποταγή μας στα αφεντικά των Βρυξελών και του Βατικανού, τότε μάλλον έχει ξυπνήσει μέσα μας το Ρωμαίικο το Αληθινό.

Αλλά, πού τέτοιες ευλογίες;

Προς το παρόν, το διακύβευμα –πάντοτε και εν παντί τιμήματι εντός του πλαισίου της ΕΕ και της ευρωζώνης, κατά τους ιθύνοντες- φαίνεται πως είναι μονάχα η καλοπέρασή μας, οι καταθέσεις μας και ο εαυτούλης μας. 

Για αντίσταση στην πολιτισμική μας καταβαράθρωση, στην πολιτική μας οπισθοδρόμηση, στον δημογραφικό μας αφανισμό και στην πνευματική μας διολίσθηση, που μας έρχονται και μας επιβάλλονται από την Δύση, δεν μιλάει σχεδόν κανένας!!!

Υπεύθυνοι και Λαός δείχνουμε σαν να ψάχνουμε απεγνωσμένα για έξοδο κινδύνου σε ένα ’’υπό κατάρρευση οικοδόμημα’’, που, πριν ακόμα αρχίσουμε την αναζήτηση της εξόδου σωτηρίας, ορκιζόμαστε να μην το εγκαταλείψουμε ποτέ!!!

Αυτό κι αν δεν είναι τραγικό.

Αδέλφια μου,

το δίλλημα ΝΑΙ ή ΟΧΙ, έτσι όπως τίθεται -χωρίς, δηλαδή, προηγουμένως να πετάξουμε από πάνω μας τα δεσμά της νέας Φραγκοκρατίας- είναι εντελώς ψευδές και το δημοψήφισμα μοιραία ατελέσφορο.

Διότι απλούστατα στην κοιτίδα της Δημοκρατίας δεν εννοείται δημοψήφισμα με το πιστόλι στον κρόταφο και την θηλιά περασμένη στον λαιμό.

Τι νόημα έχει, να ψηφίζουμε για την ακύρωση του παραλογισμού των εταίρων, όταν αυτό το κάνουμε κάτω από την στέγη των δικών τους επιρροών, δίνοντας ταυτόχρονα και όρκους αιώνιας υποταγής στα προστάγματά τους;

Αδέλφια μου,

Το Πνεύμα της Ρωμηοσύνης δεν μετριέται ούτε με την χρηματιστηριακή ισχύ του ευρώ ούτε με την ’’σιγουριά’’ των ’’φράγκικων φυλακών’’.

Εάν συνεχίσουμε να βάζουμε στην ζωή μας τέτοιες προτεραιότητες, που έρπουν και μυρίζουν χωματίλα από μακριά, πώς είναι δυνατόν να ξεπεράσουμε την κρίση και να ξαναμπούμε στον δρόμο της προκοπής και της προόδου; Πώς είναι δυνατόν να ελκύσουμε την Μακροθυμία και το Έλεος του Θεού;

πηγή