... έτσι, είναι φυσικό η οργή που έχουν μέσα τους, μόλις συναντήσει την Εκκλησία στην πορεία της, να ξεσπά εναντίον της.

 

Η Εκκλησία κηρύττει στον κόσμο την αγάπη του Χριστού και καλεί όλους στο πλήρωμα της θείας ζωής, αλλά οι άνθρωποι δεν εννοούν την κλήση αυτή και την απορρίπτουν. Καλώντας όλους να τηρούν την εντολή του Χριστού, «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», η Εκκλησία στέκεται στη μέση όλων των εχθρικών δυνάμεων. Έτσι, είναι φυσικό η οργή που έχουν μέσα τους, μόλις συναντήσει την Εκκλησία στην πορεία της, να ξεσπά εναντίον της. Και η Εκκλησία που πεαγματοποιεί το έργο του Χριστού επι της γης, δηλαδή τη σωτηρία όλου του κόσμου, δέχεται συνειδητά επάνω της το βάρος της γενικής οργής, όπως και ο Χριστός σήκωσε επάνω Του τις αμαρτίες του κόσμου. Και αν ο Χριστός στον κόσμο αυτό της αμαρτίας διώχθηκε και έπρεπε να πάθει – «παθητός ο Χριστός» (Πραξ κς΄ 23) – τότε και η αληθινή Εκκλησία του Χριστού αναπόφευκτα θα διωχθεί και θα υποστεί μαρτύριο. Αυτό είναι πνευματικός νόμος της εν Χριστώ ζωής, για τον οποίο μίλησε και ο ίδιος ο Κύριος και οι Απόστολοι ̇ και ο θεσπέσιος Παύλος τον εξέφρασε κατηγορηματικά με αυτά τα λόγια: «Πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12).

«Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης» Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, εκδ. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, Αγγλίας 2005

 

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ "Ν"

 

 

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Όσο να μάθουμε καλά τον σχετικό κανόνα της νέας γραμματικής, για το πότε διατηρείται και πότε κουτσουρεύεται το τελικό "ν", ας προσέχουμε λίγο την προφορά κι ας το διατηρούμε, όταν γίνεται χασμωδία ή να το κουτσουρεύουμε όταν δεν υπάρχει κίνδυνος χασμωδίας.

Δεν μπορείς να κόψεις το τελικό ¨ν" και να πεις "πάω στη Αθήνα". Βέβαια για να αποφύγουν τη χασμωδία οι νεόελληνες κόβουν ολόκληρο το άρθρο "πονάει κεφάλι,κόβει κεφάλι" κι ακούς εκείνα τα φριχτά "πάω Αθήνα" ή "είμαι Αθήνα".

Αλίμονο , όμως , το πράγμα δεν είναι τόσο απλό. Το τελικό "ν" πολιτικοποιήθηκε και κανείς δεν μπορεί να είναι προοδευτικός ή δημοκρατικός ή "ιν" χωρίς να καταδιώξει μέχρι θανάτου το μισητό ¨ν" και κανείς δεν πρέπει να ελπίζει ότι τα παιδιά του θα βρουν μια θέση στον ήλιο, αν δεν μισήσει το τελικό "ν".

"Λαός που ξέχασε την ετυμολογία της γλώσσας του, θα χάσει και την πατρίδα του" (Κομφούκιος)
Σαν τους νεοέλληνες, που όχι μόνο ξέχασαν την ετυμολογία της γλώσσας τους, αλλά ούτε και τη διδάσκουν καν στα παιδιά τους.

Γιατί πονάω τη γλώσσα; Λες κι είναι δική μου αποκλειστικά και δεν είναι κοινή σε όλους. Δεν μπορώ να καταλάβω την αδιαφορία για τη γλώσσα. Η αδιαφορία, έλεγε ο Σεφέρης, είναι ύπνος. Μήπως νομίζουν ότι η γλώσσα είναι του ελληνικού κράτους. Η γλώσσα είναι του λαού, που έχει το προνόμιο να έχει μητρική του γλώσσα την Ελληνική!

πηγή 

ΤΟ «ΦΑΝΤΑΣΜΑ» ΤΟΥ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Το άγχος του διαμελισμού της Τουρκίας επανέρχεται όπως φαίνεται σε όλο του το μεγαλείο. Έτσι, άλλο ένα επώνυμο και πολύ γνωστό πρόσωπο στην Τουρκία βγήκε δημόσια να διακηρύξει ότι η χώρα του αναμένεται να διασπαστεί τα επόμενα χρόνια με όλες τις φοβερές συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης. Πρόκειται για τον πολύ γνωστό και παλαίμαχο Τούρκο δημοσιογράφο, Fatih Altaylı, της εφημερίδας Habertürk, ο οποίος εκτός από την αρθογραφία του στην εφημερίδα έχει και πολιτική τηλεοπτική εκπομπή στο ομώνυμο ειδησεογραφικό τουρκικό τηλεοπτικό κανάλι. Ο Fatih Altaylı σε ένα καινούργιο άρθρο του «φωτιά», υποστηρίζει ότι έχουν αρχίσει οι διαδικασίες διάσπασης και διαμελισμού της Τουρκίας, στην αρχή το λιγότερο σε δυο κομμάτια.
Η αρχή αυτής της διαδικασίας που μπορεί να διαρκέσει έως και δέκα χρόνια, όπως υποστήριξε ο Τούρκος αρθρογράφος, έγινε με την ντεφάκτο δημιουργία ανεξαρτήτου κουρδικού κράτους το οποίο είναι μια από τις «παράπλευρες επιπτώσεις» των πολεμικών συγκρούσεων  με τους Τζιχαντιστές.

Αλλά ο Fatih Altaylı δεν είναι ο πρώτος επώνυμος Τούρκος που το τελευταίο χρονικό διάστημα προβλέπει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την διάσπαση της Τουρκίας. Να θυμίσουμε ότι τον περασμένο Μάρτιο ο πολύ γνωστός Τούρκος ιστορικός, Halık İnalcık, είχε δηλώσει ότι η επαναφορά της χερσονήσου της Κριμαίας στην Ρωσία μετά την γνωστή κρίση που ξέσπασε στην Ουκρανία, είναι το πρώτο σημαντικό βήμα για την αναμενομένη κάθοδο και κατάληψη από τους Ρώσους του Βοσπόρου και στη συνέχεια των στενών του Ελλησπόντου, γεγονότα που θα έχουν σαν συνέπεια την διάλυση της Τουρκίας. Ο Halık İnalcık επισήμανε τον μεγάλο κίνδυνο που διατρέχει η Τουρκία από αυτές τις εξελίξεις και ισχυρίστηκε ότι η ουκρανική κρίση έχει σαν βασικό στόχο την ίδια την Τουρκία και την παρουσία της Τουρκίας στην Μαύρη Θάλασσα και κυρίως στην τουρκική κυριαρχία των Στενών και του Βοσπόρου. Όπως τόνισε στις δηλώσεις του, ο βασικός στόχος των Ρώσων είναι η Κωνσταντινούπολη, η τσαρίδα των πόλεων και ο Βόσπορος, το παλιό όνειρο των Ρώσων από την εποχή  των Τσάρων Ο Τούρκος ιστορικός έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την Τουρκία, καταλήγοντας πως η ουκρανική κρίση θα έχει σαν μεγαλύτερο θύμα όχι κανένα άλλο, αλλά την ίδια την Τουρκία, μια Τουρκία που σήμερα σπαράσσεται από έντονες εσωτερικές και διασπαστικές  διαμάχες οι οποίες κλυδωνίζουν αυτό το ίδιο το οικοδόμημα της Τουρκικής Δημοκρατίας. Οι εξελίξεις μάλιστα, όπως υποστήριξε, θα είναι ραγδαίες μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα και θα οδηγήσουν στην διάσπαση της χώρας. Παράλληλα ένας άλλος γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος, ο Ruşen Çakir, της τουρκικής εφημερίδας Vatan, είχε γράψει πριν από λίγους μήνες ένα άρθρο με τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο, «Korkutan Senaryo», δηλαδή, «Τρομακτικό Σενάριο»,  που αναδημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα MilliGazete. Στο άρθρο αυτό ο αρθογράφος υποστήριξε ότι  η Τουρκία οδηγείται σε μια πολύ σκληρή σύγκρουση που μπορεί να καταλήξει ακόμα και σε πολυδιάσπαση, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ευρύτερη περιοχή ενώ είναι σε εξέλιξη πολύ σημαντικά ζητήματα.

Εκτός όμως από αυτές τις εσωτερικές προβλέψεις για διάσπαση της Τουρκίας, είχαμε τους τελευταίους μήνες και ανάλογες «εξωτερικές» εκτιμήσεις. Σε μια πρόσφατη έκθεση προς την αμερικανική προεδρία για την Τουρκία, που συνέταξαν οι πρώην πρέσβεις των ΗΠΑ στην Τουρκία, Morton Abramowıtz και  Eric Edelman, ( οι όποιοι θεωρούνται στις ΗΠΑ σαν οι πιο άριστα ενημερωμένοι για τα τουρκικά πράγματα), προβλέπεται, σύμφωνα με ένα σχετικό και αποκαλυπτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Cumhurriyet, ότι ο Ερντογάν, που τον αποκάλεσαν σαν ένα «Ισλαμιστή Φράνκο», (πρώην δικτάτορας της Ισπανίας), θα είναι ο μοιραίος ηγέτης της Τουρκίας  που θα οδηγήσει την χώρα του στην οριστική διάσπαση. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι εκτιμήσεις του Michael Rubin, κορυφαίου στελέχους του αμερικανικού πανίσχυρου, CFR,  «Συμβούλιου Εξωτερικών Σχέσεων». Ο Michael Rubin έκανε την εκτίμηση ότι ο Ταΐπ Ερντογάν θα είναι ο μοιραίος ιστορικά άνθρωπος που θα διαλύσει την Τουρκία. Να σημειωθεί ότι ο Michael Rubin εκτός από του ότι είναι κορυφαίο μέλος του «Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων» των ΗΠΑ, ένας πανίσχυρος παράγοντας διαμόρφωσης της εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών,  διατέλεσε βασικός σύμβουλος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών και του υπουργείου Άμυνας, ενώ ήταν μέλος της πρώτης συμβουλευτικής κυβέρνησης του Ιράκ μετά την αμερικανική εισβολή. Για όλα αυτά οι απόψεις του θεωρούνται κάτι παραπάνω από σοβαρές και προβληματίζουν έντονα την τουρκική επικαιρότητα.

Το ερώτημα βέβαια είναι το πώς θα επηρεάσουν την δική μας χώρα οι   πιθανές διαγραφόμενες εξελίξεις μιας αποσταθεροποίησης, μέχρι και διάλυσης της σύγχρονης Τουρκίας. Εκείνο που σίγουρα θα μας προβληματίσει, είναι  κυρίως ποιοι παράγοντες θα παίξουν βασικό ρόλο σε μια τέτοια διαδικασία. Το πρόβλημα μας όμως είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε μια ξενόδουλη κυβέρνηση που δεν εκπροσωπεί τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά τα συμφέροντα των ξένων αφεντάδων της ενώ δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσει και πολύ περισσότερο να εκτιμήσει τις εξελίξεις. Αυτό είναι ότι πιο άσχημο αλλά και επικίνδυνο για την Ελλάδα σε μια τέτοια περίοδο πολύ σημαντικών και ιστορικών εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή μας. Τα γεγονότα τρέχουν και εμείς ή παραμένουμε παθητικοί θεατές, ή το πιο χειρότερο, συντασσόμαστε με τους δυνάστες μας που κατέστρεψαν την Ελλάδα.

Ξυπνήστε Ρε!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΦΛΥΑΡΙΑ ΠΕΡΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ

Απόστολος Παπαδημητρίου

               Ρατσισμός είναι ξένη λέξη, που στα ελληνικά αποδίδεται ως φυλετική διάκριση (ράτσα=φυλή). Συνεπώς ρατσισμός είναι η κοινωνική αντίληψη περί της ανωτερότητας της φυλής, στην οποία ανήκουμε, έναντι των άλλων φυλών, τα μέλη των οποίων θεωρούνται διανοητικώς κατώτερα και έχοντα αναπτύξει κατώτερο από τον δικό μας πολιτισμό. Ο ρατσισμός καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στις δυτικές δουλοκτητικές κοινωνίες και διατηρήθηκε κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας. Μέσω αυτής της κοινωνικής αντιλήψεως, οι καταπιεστές ανακούφιζαν τη συνείδησή τους, τη βαρυμένη από τον σκληρό τρόπο αντιμετώπισης δούλων και κατοίκων των αποικιών. Ο ρατσισμός έλαβε οξεία μορφή περί τα τέλη του 19^ου αιώνα, τότε που ο εθνικιστικός φανατισμός ήθελε το κάθε έθνος ανώτερο από τα υπόλοιπα ακόμη και της ίδιας φυλής. Ο εκτροχιασμός δεν είναι δύσκολος, όταν αυτές οι κονωνικές αντιλήψεις μετατρέπονται σε όργανο άσκησης πολιτικής! Η θεωρητική ανάπτυξη του θέματος της αποβολής από τις κοινωνίες των μειονεκτούντων ατόμων (το πρόσωπο αφανίζεται, όταν κυριαρχούν οι αντιλήψεις αυτές), η γνωστή ως ευγονική, βρήκε πρακτική εφαρμογή στα ναζιστικά εργαστήρια, στα οποία έγινε πληθώρα πειραμάτων με εγκλείστους σε στρατόπεδα, πειραμάτων, για τα οποία πρέπει η Δύση να ντρέπεται!

               Ο Β΄ μεγάλος πόλεμος έδειξε να νουθετεί κάπως τους υπερφίαλους Ευρωπαίους, όχι όμως για πολύ. Είναι τόσο βαθειά χαραγμένη σ’ αυτούς η αίσθηση της ανωτερότητας, ώστε πρέπει να συμβεί έντονος συγκλονισμός στις κοινωνίες τους, για να αποβάλουν τις άθλιες αντιλήψεις τους. Παρά το ότι εξακολουθούν να σπέρνουν τον όλεθρο σ’ όλη την έκταση του πλανήτη, ιδιαίτερα εκείνοι οι γόνοι τους, που προβάλλουν το «αμερικανικό όνειρο» ως τη μεγαλύτερη απόδειξη της ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού, καυχώνται αυτοπροβαλλόμενοι ως υπερασπιστές των πανανθρωπίνων ιδανικών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Κόπτονται καθημερινά για την ελευθερία, την ισότητα και πλείστα όσα άλλα. Στα πλαίσια αυτής της ακατάσχετης φλυαρίας τους «εμπλούτισαν» το περιεχόμενο της έννοιας ρατσισμός. Έτσι αυτός σημαίνει πλέον, πέρα από φυλετική διάκριση, και πλήθος άλλων διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας, του μετανάστη, του ετερόθρησκου και του βιώνοντος μη φυσιολογικά περί την γεννετήσια σφαίρα.

               Η δυτική κοινωνία καυχάται για την απελευθέρωση της γυναίκας! Το ότι κατάφερε να την αποσπάσει από την ανατροφή των παιδιών της, να τη βγάλει από την οικία της και να την εισαγάγει στο ανειρήνευτο κυνηγητό του προσθέτου εισοδήματος, προκειμένου να καλυφθούν επίπλαστες ανάγκες στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, θεωρείται μεγάλη επιτυχία! Με το ότι κατάφερε να της αποσπάσει την αιδώ πείθοντάς την ότι έχει ίσα δικαιώματα στον έρωτα (=αχαλίνωτο σέξ) με τον άνδρα, τον αυτοδικαίως (!) και κατ’ αποκλειστικότητα πολυγαμικό στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες του παρελθόντος, ισχυρίζεται ότι απέδωσε την ελευθερία στη γυναίκα! (Και κλάμα ο άνδρας, ο άνανδρος, αν είναι ο πέμπτος στη σειρά και αν η σύντροφός του έχει απελευθερωθεί επτά φορές προηγουμένως με το να έχει υποστεί ισάριθμες εκτρώσεις!). Βέβαια απομένουν κάποιες λεπτομέρειες δύσκολο να ρυθμιστούν νομικά, όπως η οικογενειακή βία. Ο άνδρας φαίνεται να ασκείται πλέον εντονότερα στον ξυλοδαρμό της συζύγου ή συντρόφου του αν μη στη χρήση αγριότερων μορφών βίας, γι’ αυτό και πληθαίνουν οι εκκλήσεις προς τις γυναίκες θύματα να τολμήσουν να καταγγείλουν. Να καταγγείλουν είναι ένας λόγος. Και μετά; Τι προσφέρει η κοινωνία μετα την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, για να προστατεύσει γυναίκα, αλλά και παιδιά, που υφίστανται βουβά το δράμα της μητέρας τους ανήμπορα να επέμβουν; Ο «αγώνας» για την ισότητα των φύλων γίνεται από την κατεστημένη εξουσία από κοινού με την «προοδευτική» μερίδα της κοινωνίας. Βέβαια υπάρχουν πολλές, πάμπολλες γυναίκες, που εργάζονται με γλίσχρο μισθό πέραν του οκταώρου και επιστρέφουν κατόκοπες στην οικία τους ανήμπορες να χαμογελάσουν στα παιδιά τους! Ε, δεν τα καταφέραμε ακόμη όλα! Σιγά - σιγά! Τα δικαιώματα, που το κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1970 είχε θεσπίσει, καταργούνται μεθοδικά. Βέβαια στην ουσία δεν τα είχε σεβαστεί ποτέ ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος δείχνει να θριαμβεύει πλέον επί του κράτους, στην αποδυνάμωση του οποίου οι πολίτες εκμαυλισμένοι συνέβαλαν. Πότε ο ιδιώτης σεβάστηκε την εγκυμοσύνη και την προστάτεψε; Συνήθης επιβράβευση της εγκύου ήταν η απόλυση!            

               Ο μετανάστης, αυτός ο άμοιρος, με την ψήφιση του αντιρατσιστικού νόμου θα αποκτήσει επί τέλους δικαιώματα! Να το πιστέψουμε; Τί είναι εκείνο, που θα κάνει τους κρατούντες να σεβαστούν το θύμα τους, που εξώθησε να εγκαταλείψει την πατρίδα του η άθλια πολιτική τους, που σπέρνει παντού πολέμους και αναταραχές, προκειμένου να ικανοποιηθεί η απληστία για σώρευση χρήματος των ελαχίστων πλουτοκρατών, που ελέγχουν πλέο τις κυβερνήσεις; Τί άραγε θα συμβεί; Θα καταργηθούν τα γκέτο και θα διασκορπιστούν οι απόκληροι, ώστε νε επιτευχθεί η ένταξή τους στην κοινωνία; Θα ληφθούν αυστηρά μέτρα, ώστε να καταργηθεί η «μαύρη» εργασία, όπως κάποτε με μεγάλη καθυστέρηση η δουλεία; Ασφαλώς όχι. Εκείνο, για το οποίο νοιάζονται είναι τα προσχήματα, τα προσχήματα και μόνο. Επειδή σε κάθε χώρα σε περιόδους κοινωνικής κρίσης κάνουν την εμφάνισή τους «σωτήρες», οι οποίοι προβάλλουν το μεγαλείο της χώρας κατά το παρελθόν και αναζητούν αποδιοπομπαίο τράγο στην πλέον ευάλωτη κοινωνικά ομάδα, οι κρατούντες θέλουν να πείσουν την «προοδευτική» μερίδα της κοινωνίας ότι δεν παραμένουν απαθείς μπροστα στις προκλήσεις των οπαδών του ολοκληρωτισμού, ο οποίος για μία ακόμη φορά σηκώνει κεφάλι σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες! Θα επιβάλλουν αυστηρές ποινές σε όσους εκτρέπονται σε βία κατά των μεταναστών. Δεν θα εξετάζουν, αν αυτοί είναι αμόρφωτοι, άνεργοι, απεγνωσμένοι. Θα εφαρμόζουν τον νόμο. Δεν γνωρίζουμε, αν με τον προς ψήφιση νόμο θα ήταν διαφορετική η απόφαση του δικαστηρίου, που αθώωσε τους ιδιοκτήτες φυτείας φράουλας της Μανωλάδας. Πάντως οι καθώς πρέπει οπαδοί της δημοκρατίας δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο! Αυτοί σέβονται τους μετανάστες, αρθρογραφούν, υπεραμύνονται των δικαιωμάτων τους. Όμως αν και λαλίστατοι λησμονούν συνήθως να καταγγείλουν τους υπαίτιους της μετανάστευσης μάλιστα πολλές φορές συντάσσονται μ’ αυτούς! Ποιος ευθύνεται για την αθρόα είσοδο μεταναστών από τη Συρία και το Ιράκ; Ποιος ευθύνεται για τη συγκέντρωση στη χώρα μας πλήθους μεταναστών, που επιθυμούν να μετακινηθούν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα; Ποιος ευθύνεται για την ανεργία, που εντείνει τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις; Ποιος ευθύνεται για την εκλογική άνοδο των δυνάμεων του ολοκληρωτισμού; Ποιοι άλλοι από εκείνους που διαχειρίζονται τα πολιτικά μας πράγματα κατά τις τελευταίες δεκαετίες στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση, τους υποκριτικά κοπτόμενους υπέρ των μεταναστών. Βέβαια δεν είναι χωρίς ευθύνη και όσοι εκτονώνονται κατά των πονεμένων αυτών υπάρξεων, που εξακολουθούν να είναι θύματα εκμετάλλευσης και στη χώρα εγκατάστασής τους. Εκείνο πάντως που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι στην κοινωνία της ρωμηοσύνης ποτέ δεν καλλιεργήθηκε η ιδέα της ανωτερότητας της φυλής. Η ορθοδοξία προφύλαξε τον λαό μας από το μίασμα του ρατσισμού. Στο μέτρο όμως που η κοινωνία μας εκδυτικίζεται οι ασθένειες της Δύσης θα εισβάλουν και θα καθίστανται μάστιγες και τρείς από αυτές σχετίζονται με τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας: Αίσθηση ανωτερότητας, αδιαφορία για τα προβλήματα του και αντιπαράθεση στο βαθμό που κάποιοι του καταλογίζουν την ευθύνη για την κατάντια μας! Η απώλεια του ορθοδόξου αισθητηρίου είναι πρόξενος πολλών δεινών. 

 ΦΛΥΑΡΙΑ ΠΕΡΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ (Β)

               Στο προηγούμενο άρθρο επισημάναμε τη διαστρέβλωση του όρου με τον «εμπλουτισμό» του με τις έννοιες των διακρίσεων φύλου, θρησκευτικής πίστης και διεστραμμένου αντί του φυσιολογικού βίου περί την γενετήσια (σεξουαλική στα «ελληνικά») σφαίρα. Εξετάσαμε ήδη πόσο η σύγχρονη νομοθεσία διασφαλίζει τη γυναίκα και τον μετανάστη. Πριν εξετάσουμε τις πτυχές των θρησκευτικών και των γενετησίων διακρίσεων, ας έλθουμε στην ουσία του νομοσχεδίου.

Κεντρικό σημείο του είναι η ποινικοποίηση της αμφισβήτησης της γενοκτονίας των Εβραίων από τους αδίστακτους δολοφόνους οπαδούς της ναζιστικής ιδεολογίας. Κατ’αρχήν θέτω το ερώτημα: Γιατί η αμφισβήτηση συνιστά ρατσισμό; Επειδή οι θηριώδεις προγονοι των σημερινών δυναστών πολλών λαών της Ευρώπης θεωρούσαν κατώτερη φυλή τους Εβραίους, όπως και τους Ρομά; Ας παρατηρήσουμε ότι για την εξόντωση των Ρομά ελάχιστοι γνωρίζουν και ουδείς λόγος γίνεται! Βέβαια δεν νομίζουμε ότι εχέφρων και σεβόμενος τον εαυτό του άνθρωπος, ακόμη και οπαδός του ολοκληρωτισμού, έχει το θράσος να αμφισβητήσει τη γενοκτονία. Τότε ποιο είναι το πρόβλημα, γι’ αυτούς που εντέλλονται να ψηφίσουν οι κρατικές βουλές νομοσχέδια με τον τίτλο αντιρατσιστικά, στα οποία να προβλέπεται υποχρεωτικά η αυστηρή τιμωρία των αμφισβητιών; Είναι προφανές: Πρώτον θέλουν να μονοπωλήσουν τον διωγμό τους, αφού όλες οι άλλες γενοκτονίες του 20^ου αιώνα δεν έχουν ακόμη αναγνωριστεί παρά από ελάχιστες χώρες. Μεταξύ αυτών είναι και οι γενοκτονίες των χριστιανών της Μικράς Ασίας από τους Νεοτούρκους και τους κεμαλικούς στη συνέχεια. Και είναι εξόχως τραγικό η ελληνική Βουλή να παραδίδει στη λήθη τους Ρωμηούς, τα αθώα θύματα των οπαδών του παντουρκισμού, ο οποίος είχε ως καθοδηγητές Γερμανούς. Και είναι τραγικότερο να έχουν το θράσος κάποιοι «προοδευτικοί» να κάνουν λόγο και για γενοκτονία Τούρκων από τον ελληνικό στρατό στη Μικρά Ασία εξισώνοντας μεμονωμένα εγκλήματα με την οργανωμένη γενοκτονία. Δεύτερο, θέλουν να εδραιώσουν νομοθετικά, και συνεπώς ιστορικά, τον αριθμό των θυμάτων της γενοκτονίας. Κάποιοι που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον αριθμό των 6 εκατομμυρίων σε άλλες χώρες τιμωρήθηκαν με αυστηρές ποινές, όπως ο Άγγλος ιστορικός Ίρβιγκ στην Αυστρία. Κάποιοι άλλοι δέχθηκαν έντονες επικρίσεις και απομονώθηκαν από τα κατεστημένα μέσα μαζικής εξαπάτησης. Αναφέρουμε τον Γάλλο διανοοούμενο Γκαρωντύ, ο οποίος τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε ένα ιδιότυπο απομονωτισμό από τους οπαδούς της «πολιτικής ορθότητας», κυρίως διότι είχε αποκαλύψει τον ρόλο του Σιωνισμού ως παράγοντα ανωμαλιών και εγκλημάτων τόσο στο Ισραήλ όσο και στον υπόλοιπο Κόσμο. Συνεπώς κύριος στόχος του νομοσχεδίου είναι η τρομοκράτηση των ελευθέρων ακόμη φωνών. Μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, όποιος τολμά να καταγγείλει τον σιωνισμό για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, διατρέχει τον κίνδυνο να καταγγελθεί ως εχθρός του εβραϊκού λαού και υποκινητής σε εκδηλώσεις μίσους, ακόμη και όταν δολοφονούνται εκατοντάδες παιδιά στη Γάζα και όταν οι σιωνιστές τραπεζίτες δια των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ σπέρνουν τον όλεθρο στη Συρία και στο Ιράκ για χάρη του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ (τονίζω όχι για χάρη του εβραϊκού λαού, ο οποίος θυσιάζεται για τα συμφέροντα της σιωνιστικής πλουτοκρατίας)!

Άλλος στόχος είναι η ανεμπόδιστη δράση των αιρετικών και των οπαδών των παραθρησκευτικών ομάδων με την αμέριστη συμπαράσταση της πρεσβείας των ΗΠΑ και των «προοδευτικών», που αισθάνονται συμπάθεια για τον οποιονδήποτε πολεμά την ορθόδοξη πίστη του λαού μας! Αναμφισβήτητα η διοικούσα Εκκλησία, με το να συμπορευθεί κατά το παρελθόν με τον Καίσαρα, συνήργησε στην εσφαλμένη ποινικοποίηση του προσηλυτισμού των μαρτύρων του Ιεχωβά κυρίως. Αυτοί με τη βοήθεια των ισχυρών προστατών τους ανέτρεψαν υπέρ αυτών πλέον την ισχύουσα νομοθεσία (αποφυγή ένοπλης στράτευσης). Η Εκκλησία δεν ποινικοποιεί ουδεμία ενέργεια και τα μέλη της οφείλουν να μάχονται κατά των αιρετικών, των φοβερών λύκων, με την μάχαιρα του πνεύματος, τον λόγο του Θεού. Δυστυχώς όμως διαχρονικά οι θρησκευτικοί ηγέτες βρίσκουν πιο πρόσφορη την διεκπεραίωση δια της κοσμικής ισχύος των θεμάτων πίστεως («Ιερή εξέταση»). Μήπως με την ψήφιση του νομοσχεδίου διατρέχουμε τον κίνδυνο να κατηγορεί η Εκκλησία ως ρατσιστική λόγω των ύμνων κατά των δυσσεβών Εβραίων τη Μεγάλη Εβδομάδα; Μήπως διατρέχει κίνδυνο τιμωρίας ο πιστός που θα χαρακτηρίσει τον αιρετικό λύκο βαρύ επαναλαμβάνοντας τον λόγο του Αποστόλου Παύλου;

Ερχόμαστε στην εξέταση των διακρίσεων κατά προσώπων που βιώνουν τη διαστροφή περί την γενετήσια σφαίρα. Μήπως μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου θα διώκεται η χρήση του όρου διαστροφή για τον χαρακτηρισμό της ομοφυλοφιλικής σχέσης; Επισημαίνουμε ότι ενώ πριν από τρεις δεκαετίες τα επιστημονικά συγγράμματα περιλάμβαναν μεταξύ των διαστροφών περί την γενετήσια σφαίρα και την ομοφυλοφιλία, τώρα αποφεύγουν! Είναι αυτό απόρροια πορίσματος επιστημονικής έρευνας; Ασφαλώς όχι, αν και στις ΗΠΑ οι «εγκέφαλοι», που ήθελαν να καταστήσουν πιο αξιόμαχο τον φονικότατο αμερικανικό στρατό, ανέθεσαν σε «επιστήμονα» να ανακαλύψει το γονίδιο της ομοφυλοφιλίας. Κι εκείνος το «ανακάλυψε» εντός της προθεσμίας! Έτσι οι του κογκρέσου, άβουλα όντα συνήθως, ανέστειλαν τις επιφυλάξεις τους και ψήφισαν το νομοσχέδιο! Βέβαια πολύ σύντομα η επιστημονική κοινότητα των ΗΠΑ κατήγγειλε την απάτη, ήταν όμως αργά.

Σήμερα σε αρκετές δυτικές χώρες οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν κυρίαρχη δύναμη! Όσα είχαν ζητήσει κατά καιρούς, έχουν νομοθετηθεί! Η νομιμοποίηση της σχέσης τους καλείται γάμος και κάποιοι «φιλελεύθεροι» προτεστάντες τους στεφανώνουν (στεφάνι ελάμβανε διαχρονικά ο νικητής!). Βέβαια είναι αρκετοί ακόμη που ανθίστανται, προτεστάντες, καθολικοί και ορθόδοξοι, γι’ αυτό και θεωρούν οι έκφυλοι τον εαυτό τους υπό διωγμό. Δεν γνωρίζω, αν θα ήσαν ικανοποιημένοι με το να θεωρήσουν την επισημοποίηση της ομοφυλοφιλικής σχέσης οι λοιπές χώρες ως σύμφωνο συμβίωσης. Ίσως αυτό να μην τους αρκεί και να εμμείνουν στον χαρακτηρισμό αυτής ως γάμο! Εκείνο που επιδιώκουν για να επέλθει η πλήρης ισότητα είναι τα δικαιώματα επί των οικογενειακών επιδομάτων και συντάξεων, καθώς όλα τα άλλα κατοχυρώνονται με συμβολαιογραφικές πράξεις. Πολύ φοβούμαι όμως ότι, αν όχι σε όλη την Ευρώπη της διαστροφής και της εξαθλίωσης τουλάχιστον στη χώρα μας τη δουλοπρεπή, δεν θα χορηγούνται για πολύ ακόμη επιδόματα και συντάξεις!

Στο μεταξύ στις χώρες που επέτυχαν να προσεγγίσουν την ισότητα, αν δεν την εξασφάλισαν οι έκφυλοι παρελαύνουν με ιδιαίτερη υπερηφάνεια κατ’ έτος, δημοσιοποιούν τη σχέση τους, όσο υψηλά και αν έχουν ανέλθει στην πολιτική ιεραρχία (υπουργοί αρκετοί, τρεις πρωθυπουργοί), καμαρώνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα, καθώς είναι περιζήτητοι! Όλος ο μηχανισμός των δυτικών χωρών κόπτεται προκλητικά υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, ενώ μεγάλο μέρος των λαών στενάζει κάτω από τη φτώχια και την ανέχεια. Και ποιοι είναι οι σημαντικότεροι υποστηρικτές της όλης προσπάθειας; Οι «προοδευτικοί» του αστισμού, που αγωνίζονται (!) για την ανατροπή του άθλιου καπιταλιστικού συστήματος!

Δεν θέλω να δώσω δικαίωμα για παρεξηγήσεις. Δεν υποστηρίζω ότι λύση του μεγάλου αυτού κοινωνικού προβλήματος είναι η αστυνόμευση κατά το πρότυπο της ναζιστικής ή σταλινικής κοινωνίας. Η Εκκλησία βλέπει με συμπάθεια τον κάθε αμαρτωλό. Αλλοίμονο στη χώρα, που σύρεται από αντίθεες δυνάμεις στην προβολή της διαστροφής. Οι συνέπιες δεν θα αργήσουν να εκδηλωθούν.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»   

πηγή

Πώς δουλεύει το «σύστημα»

 

 του Μελέτη Μελετόπουλου*

«Προτείνω γιά πρόεδρο τον Ν. Αλιβιζάτο», είπε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή» (Κυριακή, 14 Σεπτεμβρίου) ο επικεφαλής του κόμματος «Ποτάμι». Ήταν άλλωστε η μόνη συγκεκριμένη πρόταση που έκανε. Οι άλλες ήταν του τύπου «Πληροφορικά συστήματα και διαφάνεια παντού. Όχι στο κράτος επιχειρηματίας. Δεν είμαστε κρατιστές, ούτε όμως στοχεύουμε στην αποδιοργάνωση του κράτους. Ενίσχυση του πρωτογενούς παραγωγικού τομέα και των εξαγωγών.» κλπ. κλπ. Φαντάζομαι ότι ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΔΗΜΑΡ ούτε κανένα κόμμα του παλιοκομματισμού δεν θα είχε απολύτως καμμία αντίρρηση στα παραπάνω. Ενδιαφέρουσα, επίσης, είναι η πλήρης απουσία οιαςδήποτε αναφοράς στην εξωτερική πολιτική και στην εθνική άμυνα. Αλλά γιά τον θώκο του προέδρου της Δημοκρατίας ο κ. Στ. Θεοδωράκης έχει συγκεκριμένη άποψη. Προτείνει τον πανεπιστημιακό κ.Αλιβιζάτο, «κορυφαίο συνταγματολόγο, κοσμοπολίτη και υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Θα θέλαμε να ακούσουμε και ένα επίθετο όπως «γνώστη και υπερασπιστή των ελληνικών εθνικών συμφερόντων», αλλά δεν πειράζει, αφού είναι «κοσμοπολίτης» καλύπτεται το θέμα…. Παρεπιμπτόντως, ο κ.Θεοδωράκης θεωρεί εξίσου καλό υποψήφιο τον κ.Μπουτάρη, που ως δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης πρότεινε την μετονομασία της λεωφόρου Μεγάλου Αλεξάνδρου σε Κεμάλ Ατατούρκ και ως δήμαρχος επιδιώκει την επαναφορά των ονομασιών που είχαν οι δρόμοι της συμπρωτεύουσας επί Τουρκοκρατίας. Λαμπρά! Ας επικεντρωθούμε στην πρόταση γιά τον Αλιβιζάτο. Περί του επιστημονικού του έργου ας ομιλήσουν άλλοι αρμοδιώτεροι. Αλλά ας δούμε τι λέει ο ίδιος γιά το σημερινό σύνταγμα σε άρθρο του, με τίτλο «Μία αναθεώρηση γιά τα στοιχειώδη» που δημοσιεύθηκε επίσης στην «Καθημερινή», και μάλιστα την αμέσως Κυριακή από την συνέντευξη Θεοδωράκη (21/9). Ο κ.Αλιβιζάτος αρχίζει αυτοκριτικά: «Αναφέρομαι, βέβαια, στα τρωτά του ισχύοντος Συντάγματος, που με ευθύνη, είναι αλήθεια, όχι μόνον των πολιτικών αλλά και όσων από εμάς ασχολούμαστε ‘επαγγελματικά’ με αυτό, διατηρούνται άθικτα ώς σήμερα. Πρόκειται γιά κραυγαλέους αναχρονισμούς, που είναι απορίας άξιο πώς επιβιώνουν σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα». Δύο ερωτήσεις: α) ας μας εξηγήσει ο κ.Αλιβιζάτος γιατί οι συνταγματολόγοι αδράνησαν μπροστά στις παθογένειες του συντάγματος; Μήπως ήταν επικίνδυνο γιά την καρριέρα τους; Μήπως δεν ήθελαν να διαταράξουν τις ισορροπίες του συστήματος; Του οποίου προφανώς αποτελούν αναπόσπαστο μέρος; β) ας μας εξηγήσει και ο κ.Θεοδωράκης: πώς προτείνει γιά πρόεδρο έναν συνταγματολόγο που παραδέχεται μόνος του τέτοια βαρειά αμέλεια; Στο υπόλοιπο άρθρο του, ο κ.Αλιβιζάτος καταθέτει τις προτάσεις του: ανάθεση της δίωξης των υπουργών σε σώμα δικαστών, κάποιες οριακές μεταρρυθμίσεις της διαδικασίας αναθεώρησης του συντάγματος και αλλαγή του τρόπου διορισμού των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων και ανεξαρτήτων αρχών. Επίσης θεωρεί πολιτικά αδύνατη την κατάργηση του άρθρου 16, λες και οι μεγάλες μεταρρυθίσεις έγιναν ποτέ με συναίνεση…. Δηλαδή, στην συνολική κατάρρευση και απαξίωση του θεσμικού-πολιτικού-κοινωνικού οικοδομήματος της χώρας, ο κ.Αλιβιζάτος απαντά με δύο τρία σχεδόν αδιάφορα μέτρα, και δεν λέει κουβέντα γιά τις βαθειές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται και μάλιστα άμεσα, όπως η άμεση εκλογή του προέδρου από τον λαό, η πραγματική διάκριση των εξουσιών, η κατάργηση των προνομίων ή η αυτοτέλεια και άρα πραγματική ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Αλλά γιά το τελευταίο ο κ.Αλιβιζάτος λέει κάτι, που είναι ίσως το χαρακτηριστικώτερο των πραγματικών προθέσεών του, όπως και του προτείναντος αυτόν κυρίου Θεοδωράκη: προτείνει οι πρόεδροι των τριών ανωτάτων δικαστηρίων και των ανεξαρτήτων αρχών (αντί να εκλέγονται ή να κληρώνονται) να επιλέγονται από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, δηλαδή από το πολιτικό σύστημα. Οπότε:το σύστημα έχει κι άλλα, συστήματα πολλά, όπως λέει και το γνωστό λαϊκόν άσμα….

*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.

πηγή

Ξεναγήσεις σε Γειτονιές της Αθήνας

«Η παγκόσμια ημέρα τουρισμού βρίσκει την Ελλάδα ψηλά. Η αύξηση των επισκεπτών είναι σημαντική και η εικόνα της χώρας έχει αποκατασταθεί στις διεθνείς αγορές.  Η άνοδος του 2013 σε αφίξεις και έσοδα συνεχίζεται το 2014 και δουλεύουμε για την περαιτέρω ανάπτυξη του 2015. Η Αθήνα, πρωταγωνιστεί και πάλι στις τουριστικές πρωτεύουσες», δήλωσε η Υπουργός Τουρισμού, Όλγα Κεφαλογιάννη, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού, που είναι η 27η Σεπτεμβρίου.

Οι ξεναγήσεις του Δήμου Αθηναίων

 Ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων σε συνεργασία με το Σωματείο Διπλωματούχων Ξεναγών, εδώ και μερικά χρόνια δίνει τη δυνατότητα στους κατοίκους της Αθήνας να γνωρίσουν τον πολιτιστικό της πλούτο και τις ομορφιές της πόλης,  με τη βοήθεια έμπειρων και εξειδικευμένων ξεναγών, οι οποίοι προσφέρονται εθελοντικά.  Είναι ο θεσμός των ξεναγήσεων στα Μουσεία και τους Αρχαιολογικούς Χώρους, που γνωρίζει μεγάλη ανταπόκριση από τους πολίτες καθώς έχει γίνει αγαπημένη συνήθεια.

Το φετινό πρόγραμμα διαμορφώνεται ως εξής:

 Οκτώβριος

Κυριακή 05 Οκτωβρίου 2014, Αρχαία Αγορά

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014, Περίπατος στην οδό Αιόλου

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014, Μνημεία Πλάκας (Ροδακιό, Μέγα Μοναστήρι, Βλασαρού)

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014, Πλάκα, Αλικόκοκκο, Ριζόκαστρο, Αναφιώτικα

 Νοέμβριος

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014, Νέο Μουσείο Ακρόπολης

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014, Κεραμεικός, Ακαδημία Πλάτωνος

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014, Η Γειτονιά  του Ψυρρή, Ναυτικό Μουσείο Πειραιά

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014, Νέο Μουσείο Ακρόπολης

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Προϊστορικές Συλλογές), Βόρεια Κλιτύς Ακροπόλεως

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014,  Μονή Καισαριανής, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Αιγυπτιακές Συλλογές), Πνύκα (Λόφος Νυμφών, Λόφος Μουσών)

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014, Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Αθηναϊκή Τριλογία (Ακαδημία, Πανεπιστημιούπολη, Εθνική Βιβλιοθήκη

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014, Επιγραφικό Μουσείο, Νομισματικό Μουσείο (Ιλίου Μέλαθρον)

Δεκέμβριος

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Αίθουσα Γλυπτικής), Νομισματικό Μουσείο (Ιλίου Μέλαθρον), Ακαδημία Πλάτωνος

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014, Βυζαντινό Μουσείο, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Αιγυπτιακές Συλλογές)

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014, Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά, Λύκειο Αριστοτέλη

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014, Περίπατος στην οδό Αιόλου, Βυζαντινό Μουσείο

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014, Βυζαντινό Μουσείο

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2014, Μουσείο Μπενάκη

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ξεναγήσεις ξεκινούν στις 10.30 το πρωί, η συνάντηση γίνεται σε προκαθορισμένο χώρο, ενώ είναι απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής στα τηλέφωνα 210 3313038, 210 3240472, στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων.  Επίσης όπου υπάρχει εισιτήριο εισόδου, αυτό επιβαρύνει τους συμμετέχοντες στην ξενάγηση.

Κατερίνα Χουζούρη

Αυτό θα πει δημοκρατία

 

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

- Νά ντύνεται (ἤ μᾶλλον νά γδύνεται) ἡ καθεμία ὅπως καί ὅσο θέλει, νά πηγαίνει στήν ἐργασία της μέ ἐνδυμασία παραλίας ἀλλά:
Νά θεωρεῖται ἀπρεπές ἐσύ νά τήν κοιτάζεις!
- Νά σοῦ ἀπαιτεῖ ὁ οἱοσδήποτε νά τόν ἀποκαλεῖς «κύριο» καί νά τοῦ μιλᾶς στόν πληθυντικό ἀλλά:
Νά μπορεῖ νά βρίζει ἀτιμώρητα «τό Χριστό σου καί τήν Παναγία σου».
- Νά σέ προσπερνᾶ ὁ ἐπιτήδειος γιά νά προλάβει τό γωνιακό τραπεζάκι τοῦ κέντρου, ὥστε νά ἔχει τήν ἡσυχία του ἀλλά:
Νά τό θεωρεῖ φυσικό ν’ ἀφήνει τά πιτσιρίκια του χωρίς ἔλεγχο νά παίζουν γύρω σου μέχρι πού ν’ ἀναγκασθεῖς νά φύγεις.
- Νά σέβεσαι τήν διπλανή σου στό κάθισμα τοῦ τραίνου ἀλλά:
Αὐτή νά θεωρεῖ πώς δικαιαῦται νά τηλεφωνεῖ μεγαλοφώνως μέ τό κινητό της σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς διαδρομῆς.
- Νά ἔχει ὁ καθένας τό δικαίωμα νά σέ ἐνημερώνει ἀλλά:
Ὄχι καί νά σοῦ γεμίζει καθημερινά τό γραμματοκιβώτιό σου μέ ἔντυπα γιά πίτσες καί σουβλάκια οὔτε καί νά βάζει ὁ κλειδαράς αὐτοκόλλητα παντοῦ ἐκτός ἀπό τό μέτωπό σου.
- Νά ἔχεις δικαίωμα νά τοποθετήσεις ἔξω ἀπό τό μαγαζί σου ὅποια πινακίδα ἐπιθυμεῖς ἀλλά:
Ὄχι μόνο ξενόγλωσση. Ἔπρεπε νά τελειώσω τό γυμνάσιο γιά νά καταλάβω, ὅτι τό μαγαζί πού ἔγραφε patisserie πουλοῦσε γλυκά. Ἐδῶ ἀκόμη καί στίς ἑλληνικές πινακίδες ὑπάρχει πρόβλημα. Σέ ἕνα νησί τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ ὑπῆρχε πινακίδα: «Ἀρτοποιεῖον ὁ Φοῦρνος»!
- Νά ὑπάρχει κράτος, ἐξουσία, τάξη καί δικαιοσύνη ἀλλά:
Ὄχι νά διπλοπαρκάρει ὁ ἄλλος στό Κολωνάκι χωρίς πρόβλημα καί ἐσύ νά παίρνεις κλήση στήν ἔρημη ἀτελείωτη εὐθεῖα τῆς Θεσσαλίας ἀπό τό «ὄργανο» κρυμμένο πίσω ἀπό τίς πικροδάφνες, ἐπειδή ὑπερέβης τό ὅριο ταχύτητας κατά 20 χιλιόμετρα.
- Νά σέ κοιτάζει ἐπιτιμητικά ἡ κυρία στό διπλανό μπαλκόνι, ἐπειδή φώναξες μεγαλόφωνα τό μεσημέρι τό παιδί σου στό δρόμο ἀλλά:
Τό σκυλάκι της, ἐπειδή δέν ἔχει λογική, δικαιοῦται νά γαυγίζει σπαρακτικά ὅλο το 24ωρο.

πηγή 

Επί πλέον, αν κάποιος μου απεδείκνυε ότι ο Χριστός δεν ταυτίζεται με την αλήθεια κι ότι, στην πραγματικότητα, η αλήθεια είναι εκτός Χριστού, θα προτιμούσα τότε να παραμείνω με τον Χριστό, παρά να πάω με την αλήθεια…

 

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Μετρό 11/9 2014 μ.Χ. - Φιλανθρωπία μεταξύ παιδιών...

Καλή σχολική χρονιά...

Πάντα αυτή τη περίοδο, στις αρχές του Σεπτέμβρη, σαν υποσυνείδητα σχεδόν, πιάνω τον εαυτό μου, αιώνιο μαθητή, να χαζεύει σχολικά συχνά να αγοράζει γόμες, μολύβια και στυλό στα κρυφά...
Έτσι, μπαίνοντας απόψε σε ένα βαγόνι με ελάχιστο κόσμο, λες και το καλοκαίρι πήρε παράταση ζωής, έζησα μια μαγική σκηνή άλλης εποχής που θα θελα να τη μοιραστούμε.

Ανάμεσα σε πρόσωπα ηλιοκαμένα, με καρφωμένο ακόμη στο βλέμμα τους το καλοκαίρι, κορίτσια ανάλαφρα ντυμένα με σορτσάκια τζιν και παντοφλίτσες-πανηγύρια με χίλια δυο πλουμίδια πάνω, νυχάκια περίτεχνα όλο χάρη, αγόρια κοντοκουρεμένα και μουσάτα σαν διάκοι, με ακουστικά στ' αυτιά και κινητό-προέκταση του χεριού, κάνα δυο νυσταλέους σεκιουριτάδες με γαλόνια παράξενα, μια γιαγιά Ρωσίδα που διάβαζε ένα μικρούτσικο βιβλιαράκι, προφανώς Ευαγγέλιο, και ψιθυρίζοντας στη ακατάληπτη διάλεκτο των Ουραλίων, έκανε τον σταυρό της κάθε τόσο κοιτώντας με δυο αγαθά σλαβικά μάτια ψηλά κι ένα γιάπη-χαρτογιακά, αδύνατο σαν οδοντογλυφίδα, να πλέει σ' ένα φτηνιάρικο κοστουμάκι, φορτωμένος με τσάντες δερμάτινες.
Ξάφνου... η υπέροχη εικόνα!

Μια συμπαθέστατη μαμά γύρω στα σαράντα, σαν τις μαμάδες του παλιού καιρού, απλά ντυμένη κι αληθινά όμορφη, με ένα κοριτσάκι δίπλα της σαν αγγελούδι από αναγεννησιακό πίνακα, με φουστανάκι με γιρλάντες ροζ, και μπλε ζωηρά ματάκια, φρόνιμο και λαλίστατο συνάμα.

Στο χεράκι του κρατούσε σφιχτά μια σακούλα πιο μεγάλη απ' το ίδιο και κάθε λίγο έβγαζε από μέσα γόμες, μολύβια, μαρκαδόρους, κι αφού τα παρατηρούσε λίγο τα ξανάβαζε γρήγορα στη σακούλα, λες κι ήταν πολύτιμος θησαυρός!

Η μαμά, με ένα χαμόγελο απόλυτης γαλήνης, έλεγε ψιθυριστά στη μικρή και μια συμβουλή για κάθε σχολικό που έβγαινε απ' τη σακούλα ενώ η κουκλίτσα την άκουγε αφηρημένα με ένα στοματάκι ορθάνοιχτο και δυο μαγουλάκια κόκκινα σαν ροδάκινα.

Ξαφνικά μέσα στη ησυχία ανεβαίνει από κάποια στάση ένα μουσικό δίδυμο. Ένας πιτσιρικάς τσιγγάνος, γύρω στα 15 με μάτι αετίσιο να κόβει κάθε κίνηση χεριού που έμπαινε σε τσέπη, με ψεύτικο χαμόγελο, κι ακορντεόν να παίζει κάτι απροσδιόριστο μεταξύ νησιώτικου και λαϊκού ιδιαιτέρως κακότεχνα, κι ένα κοριτσάκι πολύ μικρό με κοτσιδάκια και λαδωμένο μαλλάκι, με φουστανάκι βρώμικο και παρδαλό, και με πανέμορφη διαπεραστική φωνή βγαλμένη από ταινία του Κουστουρίτσα.

Το κοριτσάκι με σπασμένα ελληνικά τραγουδώντας, και μ' ένα ξεχαρβαλωμένο ντέφι κρατώντας άρχισε να περιπλανιέται ανάμεσα στους επιβάτες, σχεδόν αδιάφορα, περιμένοντας να πέσουν τίποτα ψιλά μες στο ντέφι.

Ελάχιστοι έδωσαν και το τσιγγανάκι έφτασε μπροστά στη μικρή με τα σχολικά, που εκείνη τη στιγμή κρατούσε κάτι πολύχρωμους μαρκαδόρους. Τα κοριτσάκια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους λες και γνωρίζονταν από παλιά, και η ξανθιά μικρή έριξε μες στο ντέφι τους μαρκαδόρους!

Το τσιγγανάκι έσκυψε την φίλησε στοργικά και πήγε παρακάτω. Όλοι γύρω μείναμε κόκκαλο και μόνο η μαμά συνέχιζε να χαμογελάει γαλήνια και μάλλον υπερήφανα.
Κατέβηκα σχεδόν παραπατώντας, με μια σκέψη μόνο καρφωμένη.
Φιλανθρωπία μεταξύ παιδιών... φιλανθρωπία παιδείας....
Καλή σχολική χρονιά σ' όλα τα παιδάκια...

πηγή 

Η Ουγκάντα με έμαθε να εκτιμάω αλλά και να ευχαριστώ κάθε μέρα για όσα έχω.

 

Της Σταυρούλας Λαμπίδη* 

Όσες φορές και αν κατέβει κανείς τελικά στην Αφρική γυρνάει πάντα με γεμάτη την καρδιά. Αυτό το καλοκαίρι κατάφερα να ζήσω για 2η φορά την εμπειρία της Ουγκάντας. 

Μετά τις περσινές εικόνες και αναμνήσεις που είχα από τον τόσο διαφορετικό αυτό κόσμο περίμενα με μεγάλη χαρά και προσμονή αυτό το ταξίδι.
Πέρσι είδαμε την Ιεραποστολή αυτή να βάζει τα θεμέλια της. Φέτος κατεβήκαμε περιμένοντας να δούμε την εξέλιξή της. Αυτό που βρήκαμε όμως ήταν πολύ παραπάνω από ότι μπορεί να είχαμε φανταστεί. 

Βρήκαμε την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνα σχεδόν ολοκληρωμένη. Βρήκαμε ένα ιατρείο. Βρήκαμε ένα πολύ όμορφο και περιποιημένο χώρο. Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν ότι βρήκαμε μια ενορία! Βρήκαμε μια πολύ μεγάλη οικογένεια! Άνθρωποι όλων των ηλικιών έτοιμοι να προσφέρουν και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Άνθρωποι που ζούνε με το τίποτα αλλά χαμογελούνε πάντα. Άνθρωποι που πιστεύουν με την ψυχή τους. 

Σε κάθε Θεία Λειτουργία βλέπαμε την Εκκλησία να ζωντανεύει! Από πολύ νωρίς είχε γεμίσει. Και όλοι έψελναν μαζί. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο. Ήταν μια συγκλονιστική εικόνα που στην Ελλάδα δεν έχω συναντήσει.

Οι άνθρωποι της Ουγκάντας μου έχουν προσφέρει πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα εγώ να τους δώσω! Με βοήθησαν να γνωρίσω τον Θεό καλύτερα και μέσα από Αυτόν να γνωρίσω και τον εαυτό μου καλύτερα. Έμαθα να εκτιμάω αλλά και να ευχαριστώ κάθε μέρα για όσα έχω. Γιατί εκεί κάτω τίποτα από αυτά δεν είναι δεδομένο. Αυτοί οι άνθρωποι μου απέδειξαν πόσο απλό είναι να είσαι ευτυχισμένος. Πως μέσα σε τόσες κακουχίες και προβλήματα να έχεις την δύναμη να χαμογελάς. Πως δεν πρέπει ποτέ να πάψεις να ελπίζεις.

* Σημείωση της 3ης Αποστολής. Η Σταυρούλα Λαμπίδη, φοιτήτρια της Ιατρικής, βοήθησε και προσέφερε με αγάπη, εθελοντικά το 2013 και 2014 στη Ιεραποστολική δραστηριότητα της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα. Μαζί με άλλα νέα παιδιά βοηθά στο πρόγραμμα αναδοχής σπουδών για τα παιδιά της Ουγκάντας κατά τη διάρκεια του χειμώνα.Ο Θεός να την ευλογεί! Την ευχαριστούμε "από καρδιάς" πολύ.

πηγή 

Η επιστήμη της συγχώρεσης - Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Αν θέλεις να σε συγχωρούν οι άλλοι, συγχώρησε τους άλλους πρώτος εσύ έλεγε ο Γέροντας Ιάκωβος

Μορφωμένος άνθρωπος ο κ. Σταύρος. Με πτυχίο πανεπιστημίου και ξένες γλώσσες και πείρα ζωής. Δυσκολευόταν, όμως, στα πνευματικά. Δεν μπορούσε να καταλάβει και τα πιο απλά πράγματα. Όλα τα εξέταζε και τα πλησίαζε ορθολογιστικά. Είχε αναπτύξει το νου και όχι την καρδιά. Δεν ήταν πρόθυμος να συγχωρήσει εύκολα τους άλλους. Ειδικά αυτούς που έβλεπε κατώτερους και εμπαθείς. Καθόταν τώρα απέναντι από τον Γέροντα Ιάκωβο, έναν ασκητικό ιερομόναχο, με ροζιασμένα χέρια και ένοιωθε σαν μαθητούδι μπροστά στον δάσκαλο. Ερωτήσεις πολλές. Αντιρρήσεις περισσότερες. Αλλά και οι απαντήσεις σοφές και αποκαλυπτικές.

Ρώτησε τον Γέροντα για το σοβαρό (το σοβαρότερο;) θέμα της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων, που δυσκολευόταν να το κατανοήσει:

—Αφού βλέπω καθαρά και ολοφάνερα τον άλλον να αμαρτάνει, πως να τον συγχωρήσω; Δεν έχω δίκιο;

—Όλους μας βλέπει ο Θεός αδιάκοπα και ξέρει καθαρά και ολοφάνερα ότι αμαρτάνουμε. Γιατί μας συγχωρεί και μας ανέχεται και μας περιμένει να μετανοήσουμε και να ζητήσουμε άφεση αμαρτιών;

—Πάλι δεν σας καταλαβαίνω, πάτερ μου. Τι πρέπει να κάνουμε; Να πούμε στην αμαρτία μπράβο; Να την επαινέσουμε σιωπώντας;

—Ποτέ δεν πρέπει να επαινούμε την αμαρτία, είπε ο π. Ιάκωβος. Συγχωρούμε τον αμαρτωλό και όχι την αμαρτία. Εάν δεν κάνουμε αυτήν την διάκριση, αυτό το διαχωρισμό μεταξύ αμαρτίας και αμαρτωλού, θα βρισκόμαστε πάντοτε σε λάθος δρόμο.

—Τότε, τι πρέπει να κάνουμε; Πώς να αντιμετωπίζουμε αυτό το θέμα;

—Έχεις δει τους σιδεράδες, που μαστορεύουν τα σίδερα; Δεν τα πιάνουν τα αναμμένα σίδερα με τα χέρια τους, γιατί θα καούν, εξήγησε ο Γέροντας. Έχουν ειδικές τσιμπίδες και δαγκάνες και έτσι τα πλησιάζουν και τα μαστορεύουν. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και για κάθε πρόβλημα και για κάθε θέμα, που πλησιάζουμε. Να έχουμε τα κατάλληλα εργαλεία και στα πνευματικά θέματα τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Αυτό ισχύει και για το θέμα της συγχωρήσεως των άλλων.

—Μα, πάτερ μου, εγώ έθεσα ένα συγκεκριμένο ζήτημα. Πώς μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον, που αμάρτησε φανερά και χωρίς καμία δικαιολογία; Εγώ θέλω να μάθω τι πρέπει να κάνω στην περίπτωση αυτή.

—Το «χωρίς καμιά δικαιολογία» πρέπει να το αφήσουμε στην άκρη, γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε, είπε ο π. Ιάκωβος. Μόνον ο Θεός γνωρίζει τα βάθη της ψυχής του κάθε ανθρώπου. Μόνον Εκείνος ξέρει τι συμβαίνει. Εμείς βλέπουμε απ’ έξω. Εκείνος βλέπει το από μέσα. Ας θυμηθούμε και την διδασκαλία του Χριστού για τα ποτήρια, όταν μιλούσε για την υποκρισία των Γραμματέων και των Φαρισαίων. Απ’ έξω φαίνονται καθαρά. Μέσα, όμως, είναι γεμάτα από βρωμιά και αδικία και αρπαγή. Να το πω και με ένα άλλο παράδειγμα. Όταν πηγαίνουμε στο γιατρό να μας θεραπεύσει, δεν του λέμε εμείς τι να κάνει. Εκείνος ξέρει τη δουλειά του. Εμείς απλώς του λέμε ότι πονάμε και σε ποιο μέρος υποφέρουμε. Τη στιγμή, που λέμε «εγώ θέλω» σταματούμε την διαδικασία της γνώσεως, για το θέμα, που πρέπει να μάθουμε. Η αλήθεια μας δίδεται όταν τη ζητήσουμε ταπεινά, όπως ζητούμε την υγεία μας από τον γιατρό. Δεν μπορούμε να διατάξουμε την αλήθεια, άλλα να την παρακαλέσουμε να μας δοθεί, να μας αποκαλυφθεί. Γιατί ή αλήθεια είναι ο Θεός, που δεν μπορούμε να τον διατάξουμε, άλλα μόνον να τον παρακαλέσουμε και να τον αγαπήσουμε.

—Ναι, πάτερ μου, αλλά τότε τι γίνεται; Αν δεν πω στο γιατρό εγώ τι θέλω πώς θα με εξετάσει και πώς θα με θεραπεύσει;

—Όχι, όχι, όχι, παιδί μου, αυτό είναι λάθος, ξανάπε ο Γέροντας. Ο γιατρός ξέρει τι θέλεις, όταν τον επισκέπτεσαι. Εσύ το μόνο, που μπορείς να πεις είναι ότι πονάς και σε ποιο σημείο νιώθεις τον πόνο σου. Τα υπόλοιπα είναι δική του δουλειά. Γι’ αυτό και οι Άγιοι Πατέρες μας συμβουλεύουν να προσευχόμαστε σαν τα μικρά παιδιά, που κλαίνε όταν πονούνε. Και δείχνουνε το μέρος όπου πονάνε.

—Πάλι δεν το καταλαβαίνω, πάτερ μου, το νόημα των λόγων, που μου λέτε, απάντησε ο κ. Σταύρος. Δεν πονώ εγώ, αλλά θέλω να ξέρω τι στάση, να κρατήσω σε κάποιον, που αμάρτησε φανερά. Θα τον συγχωρήσω ή όχι;

—Τη συγχώρηση πρέπει να τη δίνουμε σε όλους, όπως κάνει και ο ίδιος ο Θεός. «Βρέχει επί δικαίους και αδίκους», λέγει το Ευαγγέλιον. Διότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί και όλοι θα έπρεπε να καταδικασθούμε, για τις αμαρτίες μας, λίγες ή πολλές. Για αυτό πρέπει να συγχωρούμε και να ευχόμαστε στον Θεό να συγχωρήσει και τον αμαρτωλό και εμάς, που αμαρτάνουμε και πολύ συχνά δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε ή τι δεν κάνουμε.

Αν, όμως, είμαστε αδύναμοι πνευματικώς και η συμπεριφορά του άλλου μας επηρεάζει αρνητικά, τότε πρέπει να μη τον κατηγορούμε, αλλά να τον αποφεύγουμε και να μην έχουμε μαζί του συναναστροφές και συνέπειες. Και αν είναι αιρετικός τότε να τον αποφεύγουμε τελείως και να μη τον δεχόμαστε. Γιατί η συντροφιά με τους αιρετικούς είναι επικίνδυνη, μπορεί να μας δηλητηριάσει και να μας θανατώσει πνευματικά. Γενικώς για τους αμαρτωλούς πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Μ. Βασιλείου: «Φθείρουν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί». Δηλαδή ή συντροφιά με τους αμαρτωλούς μπορεί να φθείρει και τους καλούς χαρακτήρες.

—Αυτό το γνωρίζω, συνέχισε ο κ. Σταύρος, που επέμενε στην γνώμη του. Αυτό, που δεν ξέρω είναι το πώς και το γιατί της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων.

—Το πώς μας το είπε ο Χριστός: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. ιε’ 5). Χρειάζεται η δική του βοήθεια, είπε ο Γέροντας. Για αυτό και πρέπει να ζητούμε συνεχώς την βοήθειά του. Αν εκείνος δεν βοηθήσει, τίποτε καλό δεν μπορούμε να κάνουμε. Όσον για το «γιατί», αυτό μας το λέγει το Ευαγγέλιο: «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ. στ’ 14-15). Να γιατί πρέπει να συγχωρούμε τους άλλους, όσον και αν αμάρτησαν. Από την συγχώρηση, αγαπητέ μου, αρχίζει η αγάπη. Διάβασε το ιγ’ Κεφάλαιο της Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους και τότε θα καταλάβεις το γιατί πρέπει να συγχωρούμε.

—Την έχω διαβάσει, πάτερ μου, αλλά πάλι αδυνατώ να κατανοήσω τι θέλετε να πείτε με το πώς και το γιατί…

—Τότε θα σου μιλήσω, φίλτατε, με άλλο παράδειγμα, για να γίνω πιο σαφής, ξανάπε ο π. Ιάκωβος. Άνοιξε την δεξιά σου παλάμη από το μέσα μέρος και τέντωσε την όσον μπορείς.

Ο κ. Σταύρος τέντωσε την παλάμη του δεξιού του χεριού και περίμενε. Τότε ο Γέροντας πήρε το ποτήρι με το νερό, που βρισκόταν πάνω στο τραπέζι και έριξε λίγο πάνω στην παλάμη του επισκέπτη του. Το νερό, καθώς ήταν φυσικό, κύλησε από το χέρι και χύθηκε κάτω και δεν έμεινε στην ανοιχτή παλάμη ούτε σταγόνα.

—Τώρα κάνε κούρμπα την παλάμη σου, είπε ο Γέροντας.

—Τι θα πει κούρμπα, πάτερ μου; Δεν ξέρω την λέξη…

—Κούρμπα στο χωριό μου λένε την καμπύλη, εξήγησε ο π. Ιάκωβος. Κάνε, λοιπόν, την παλάμη σου κυρτή, σαν λακκούβα, όπως παίρνεις το νερό, για να πλυθείς.

Υπάκουσε ο κ. Σταύρος και ο Γέροντας έριξε πάλι στην χούφτα του λίγο νερό από το ποτήρι και έμεινε το νερό στο χέρι του κ. Σταύρου.

—Αυτό είναι, που πρέπει να κάνουμε όταν θέλουμε να μάθουμε μιαν αλήθεια και πιο πολύ όταν θέλουμε να συγχωρήσουμε κάποιον αμαρτωλό, εξήγησε ο π. Ιάκωβος. Σκύβουμε το κεφάλι της λογικής μας μπροστά στην αλήθεια, ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, που νομίζει ότι όλα τα ξέρει και όλα μπορεί να τα καταλάβει, ομολογούμε την αδυναμία μας και τότε ο Θεός μας δίνει άφθονη την χάρη του και για να καταλάβουμε και για να ενεργήσουμε σωστά. Αυτό κάνουμε και όταν θέλουμε να συγχωρήσουμε και να πλησιάσουμε τον Χριστό της αγάπης, που συγχωρεί και βοήθα όσους ζητούν ταπεινά την βοήθεια του. Χωρίς ταπείνωση, ούτε τον εαυτόν μας μπορούμε να συγχωρήσουμε και να τον αγαπήσουμε πραγματικά.

Αυτό μας δίδαξε ο Χριστός και με την ζωήν και με τον λόγον του. Και αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς, αν θέλουμε να δούμε «Θεού πρόσωπον». Να ταπεινωθούμε πρώτα μπροστά στον Θεόν, ως αμαρτωλοί που είμαστε και Εκείνος θα μας βοηθήσει να ταπεινωθούμε και μπροστά στους ανθρώπους, να τους συγχωρήσουμε και να καταλάβουμε ότι αλλιώς δεν γίνεται τίποτα.
Ο κ. Σταύρος φαίνεται ότι κατάλαβε αυτήν τη φορά και έσκυψε το κεφάλι του μπροστά στον Γέροντα, σαν να ζητούσε συγχώρηση για την διανοητική του έπαρση και την ψυχική του αλαζονεία. Γιατί αυτό το νόσημα της έπαρσης και της αλαζονείας τυφλώνει και ξεστρατίζει την ψυχή του ανθρώπου. Τότε ο π. Ιάκωβος, που είδε διακριτικά την μεταστροφή του επισκέπτη του, θέλησε να βάλει, ωσάν περισπωμένη στο ρήμα «αγαπώ» τον επίλογο της κουβέντας τους, είπε:

—Ο Χριστός μας έδωσε τον λεγόμενον «χρυσόν κανόνα» ζωής ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους: «Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς ούτος γαρ εστίν ο νόμος και οι προφήται» (Ματθ. ζ’ 12). Δηλονότι, αν θέλεις να σε συγχωρούν οι άλλοι, συγχώρησε τους άλλους πρώτος εσύ. Αμήν.

πηγή

Να ελπίζης – να ελπίζης πάντα – πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους - που τους ρημάζει η τρομερή “ευκολία” - θα συναντήσης απαλές ψυχές με τρόπους που τους διέπει καλοσύνη – πόθος ευγένειας – ηρεμία

 

Σονέττο μάλλον απαισιόδοξο - Νίκος Εγγονόπουλος

Χτίστε τζαμιά, ιδρύστε τμήμα ισλαμικών σπουδών στο ΑΠΘ και σε άλλα Πανεπιστήμια!!!

 

δες ΕΔΩ

«Υπεροψίαν και μέθην θα είχεν» ο σουλτάνος …

Ο Ερντογάν εγκαινίασε την προεδρική του θητεία με την παράνομη επίσκεψή του στα Κατεχόμενα. Όπως τότε ο Δαρείος «υπεροψίαν και μέθην θα είχεν» ο σουλτάνος με όσα ξεστόμισε σε ύφος Μωάμεθ του Πορθητή. Κάπως ρετουσαρισμένα, αλλά εξίσου βαρβαρώδη, τα επανέλαβε στη συνάντησή του με τον κ. Σαμαρά στην Ουαλία. Επιβεβαιώνεται έτσι για πολλοστή φορά ότι «ο λύκος πιστικός δεν γίνεται κι’ ο σκύλος τυροκόμος» (ελληνική παροιμία). Το ερώτημα είναι αν το κατάλαβαν αυτό οι ηγεσίες Ελλάδας – Κύπρου που σημαίνει ότι θα αποφασίσουν αμελλητί να επαναπροσδιορίσουν εκ βαθέων τη στρατηγική μας. Ορθότερα να διαμορφώσουν στρατηγική βάθους, για να χρησιμοποιήσουμε την προσφιλή ορολογία του νεοοθωμανού Νταβούτογλου. Αν κρίνουμε πάντως από τη συμφωνία τους να συνέλθει εντός του Νοεμβρίου στην Αθήνα το κατ’ ευφημισμόν «Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας » των δύο χωρών, οι ημέτεροι όπως οι Βουρβόνοι της παρακμής δεν διδάχτηκαν τίποτα από τα γεγονότα. Οι ηγεσίες μας απέκλεισαν τη στρατιωτική αναμέτρηση και σε καιρούς που είχαμε αποδεδειγμένα αεροναυτική υπεροχή. Προέκριναν τον πολιτικοδιπλωματικόν αγώνα. Πολύ γρήγορα όμως παγιδευτήκαμε στις ατέρμονες δι (α) κοινοτικές όπου η μεν Άγκυρα προωθεί και παγιώνει τους στόχους της, ενώ εμείς σερνόμαστε σε παραχωρήσεις και υποχωρήσεις πανικόβλητοι μήπως μας χρεώσουν το ναυάγιο των συνομιλιών. Αυτός ο θλιβερός διάλογος έκλεισε έναν σαραντάχρονο κύκλο με αποτελέσματα κάτω του μηδενός για τον Ελληνισμό. Ουδείς έτρεφε αυταπάτες ότι καθ’ όν τρόπον επιτρέψαμε να διεξάγεται θα οδηγούσε σε λύση. Όμως μπορούσαμε να εκθέτουμε κάθε φορά urbi et orbi την τουρκική αδιαλλαξία καταλογίζοντάς της δικαίως την ευθύνη του ναυαγίου και απομονώνοντάς την διπλωματικά. Ταυτόχρονα θα αποτρέπαμε τόσο την κατάρρευση του φρονήματος στα δύο ελληνικά κέντρα όσο και την εδραίωση της τουρκογενούς ψευδαίσθησης στη διεθνή Κοινότητα και την κοινή της γνώμη ότι το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα Εισβολής, Κατοχής, Εποικισμού όπως κραυγαλέα είναι αλλά απλώς δικοινοτική διαφορά. Απορίες : α) Γιατί ως σήμερα δεν ετέθη εκ μέρους μας ως conditio sine qua non η προηγούμενη αποχώρηση του Αττίλα και των παρακολουθημάτων του για να διεξαχθεί ένας τίμιος και παραγωγικός διάλογος ; β) Γιατί δεν προεβλήθη επίσης ως προϋπόθεση η άρση τού casus belli, η παύση των παραβιάσεων και των πάσης φύσεως έργω προσβολών των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων ; Μόνον τότε ο διάλογος και η συνέχισή του θα είχε νόημα. Ξεχάσαμε τον κανόνα του πρωτομάρτυρα της ελληνικής ελευθερίας Εθνεγέρτη Ρήγα Βελεστινλή: «Οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ ειρήνην με ένα εχθρόν όπου κατακρατεί τον ελληνικόν τόπον» (άρθρο 21 του Συντάγματός του). Δυστυχώς «διολισθαίνουμε προς το ασήμαντο», όπως σχολίαζε αγωνιωδώς φωτισμένος διπλωμάτης, ο αείμνηστος Μιχάλης Δούντας. Εδώ αναγάγαμε, ως μη όφειλε, σε ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής μας πολιτικής την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, διότι αφελώς οι ιθύνοντές μας πίστεψαν ότι μια υποτίθεται ευρωπαϊκή Τουρκία θα σέβονταν το ευρωπαϊκό κεκτημένο, και θα συμπεριφέρονταν ως … ευρωπαία. Άνθρακες ο θησαυρός! Ο Αττίλας είναι εκεί, οι Έποικοι πολλαπλασιάζονται και τείνουν να αναστρέψουν τη δημογραφική αναλογία της Μεγαλονήσου, η εθνοκάθαρση συνεχίζεται. Η Τουρκία απτόητη παραμένει κατοχική δύναμη ευρωπαϊκής χώρας, την οποία αρνείται να αναγνωρίσει και προκλητικότατα χαρακτηρίζει «νεκρή». Η Ευρώπη αντιπαρέρχεται το γεγονός διότι τα αντιπαρερχόμαστε πρωτίστως εμείς. Αν ο εξευρωπαϊσμός της Άγκυρας ανήκει τελικά στα ανατολίτικα παραμύθια ας συνειδητοποιήσουμε τέλος πάντων ότι είναι το άκρον άωτον της πολιτικής βλακείας οι συνεχιζόμενες διευκολύνσεις προς εκείνους που σκάβουν κατά σύστημα το λάκκο μας. Ο σουλτάνος θέλει δύο κράτη υπό την στρατιωτική του εγγύηση. Κυριαρχία στο Βορρά και ελεγχόμενη από αυτόν συγκυριαρχία στο Νότο. Ορατός στόχος του η τουρκοποίηση της Μεγαλονήσου και η εξαφάνιση του Ελληνισμού. Απροκάλυπτα κυνικός παρενέβη και στις εσωτερικές μας υποθέσεις υποδεικνύοντάς μας τι να πράξουμε στην Θράκη – όπου αλί και τρισαλί συμμορφωνόμεθα – το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το τζαμί. Εποφθαλμιά ελλαδική και κυπριακή ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα. Οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις δοκιμάζονται εσχάτως αγρίως. Ο Τούρκος εκτρέφει και εφοδιάζει το Ισλαμικό Κράτος (Ιράκ, Συρία) με χρήμα και όπλα αλλά δεν χαλάει χατίρι, φιγουράρει στη «Συμμαχία των Προθύμων» του Ομπάμα κατά των Τζιχαντιστών! Οι Αμερικανοί φωρώνται συχνά πολιτικά αφελείς αλλά ελπίζουμε να μην εμπιστεύονται τώρα πια τον σουλτάνο. Δυστυχώς δεν υφίσταται στην Ουάσιγκτον ελληνικός μηχανισμός επηρεασμού των αμερικανικών κέντρων αποφάσεων να αξιοποιήσει το κενό όπως και την παρούσα φάση αδρανοποίησης του αμερικανοεβραϊκού λόμπι που δούλευε υπέρ της Τουρκίας. Ο Ερντογάν αλληθωρίζει προς τον Πούτιν. Οι «Ευρασιανιστές» της Μόσχας φαντάζονται την Τουρκία αδιαίρετο γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό κομμάτι της Ευρασίας. Πλάθουν όνειρα όπως ο Λένιν που το 1921 βοήθησε παντί σθένει τον Κεμάλ εναντίον μας. Αλλά ο Ταγίπ όπως τότε ο Μουσταφά υπηρετούν μόνον τα τουρκικά συμφέροντα. Οι ημέτεροι με την άνευ όρων προσχώρησή τους στις ευρωατλαντικές κυρώσεις έθεσαν την Ελλάδα εκτός κλίματος ελληνορωσσικών σχέσεων. Η χώρα έχει υπέρτατη ανάγκη πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Ποιος όμως θα την πραγματώσει; 

πηγή 

ΠΡΑΚΤΙΚΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΣΕΚΤΩΝ ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

 

Επισκόπου Καρπασίας Χριστοφόρου
Εκκλησία της Κύπρου

πηγή: http://www.ppu.org.cy/

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να πω ότι το έργο της Εκκλησίας είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό της Πολιτείας. Η Πολιτεία ενδιαφέρεται για την κατά κόσμο ευημερία του ανθρώπου, ενώ η Εκκλησία ενδιαφέρεται για την κατά Θεόν πνευματική ευημερία και ολοκλήρωση του ανθρώπου. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Εκκλησίας βρίσκεται σε αντίθεση με το έργο της Πολιτείας. Όταν η Εκκλησία δημιουργεί αγίους ανθρώπους (πνευματικά ολοκληρωμένους, καλλιεργημένους και με εσωτερική ποιότητα) τότε συμβάλλει στην δημοκρατική και αρμονική λειτουργία του Κράτους.

Η παρέμβαση της Εκκλησίας στις αρμοδιότητες του Κράτους δεν έχει και δεν πρέπει να έχει ως στόχο την χειραγώγησή του, ούτε και την ανάμειξή της στα πολιτικά και κοσμικά δρώμενα. Ο στόχος της παρέμβασης της Εκκλησίας στα του Κράτους, οριοθετείται μέσα από το ιερό κείμενο της Θείας Λειτουργίας, όταν αυτή εύχεται για τους άρχοντές του να τους δώσει ο Θεός «εἰρηνικόν τό βασίλειον, ἵνα καί ἡμεῖς, ἐν τῇ γαλήνῃ αὐτῶν, ἤρεμον καί ἡσύχιον βίον διάγωμεν, ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καί σεμνότητι». Δηλαδή, η παρέμβασή μας εξυπηρετεί την ομαλή λειτουργία του Κράτους, ώστε να παρέχονται οι απαραίτητες προϋποθέσεις, οι πιστοί, που είναι μέλη του Κράτους, να ζουν πνευματική ζωή και να πορεύονται με ασφάλεια και σιγουριά στην κατά Θεόν τελείωσή τους.

Συνεπώς, και η παρέμβασή μας στο θέμα των Ολοκληρωτικών Λατρειών, αποσκοπεί στο να συμβάλουμε αφ’ ενός στην προστασία της ανθρώπινης προσωπικότητας και της αξιοπρέπειάς της και αφ’ ετέρου να έχουν τα μέλη της Εκκλησίας τη δυνατότητα να ζήσουν την ευαγγελική ζωή, χωρίς διαστρεβλωτικές παρεμβάσεις και πλάνες, που τους εκτρέπουν από την εν Χριστώ Σωτηρία.

Έχουμε τονίσει πάρα πολλές φορές, ότι αν οι νεοφανείς αιρέσεις δεν απέκρυπταν το πραγματικό τους πρόσωπο και δεν παρουσιάζονταν κάτω από ποικιλόμορφα προσωπεία που να παραπλανούν τους ανθρώπους, ίσως να μην χρειαζόταν η δική μας παρέμβαση και όλος ο αγώνας που διεξάγουμε για την προστασία του ανθρώπου.

Έχουμε καθήκον να ενημερώσουμε τόσο τους επίσημους φορείς, όσο και τον κόσμο απευθείας για τις αρνητικές επιπτώσεις και για τους κινδύνους που διατρέχουν από τις μεθοδεύσεις των Καταστροφικών Λατρειών και των Παραθρησκευτικών ομάδων.

Η σοβαρή και υπεύθυνη μελέτη του προβλήματος αυτού έχει αποδείξει, ότι οι νεοφανείς αιρέσεις και παραθρησκευτικές ομάδες δεν αποτελούν απλώς θρησκευτικό - εκκλησιαστικό πρόβλημα, αλλά απειλούν αξίες και έννομα αγαθά, τα οποία η Πολιτείας οφείλει να προστατεύει.

Για παράδειγμα η Πολιτεία δεν μπορεί να μένει απαθής και αδιάφορη όταν τέτοιες οργανώσεις έχουν λάβει μορφή πολιτικο-οικονομικών κινήσεων που αμφισβητούν άμεσα ακόμα και αυτούς τους δημοκρατικούς θεσμούς. Όταν ο ιδρυτής της Σαηεντολογίας διακηρύττει ότι «μέτρα αρεστά στο κοινό, αυταπάρνηση και δημοκρατία δεν βλέπω να πρόσφεραν κάτι στον άνθρωπο, εκτός από το ότι τον έσπρωξαν πιο πολύ στο βούρκο», η Πολιτεία πρέπει να ανησυχεί για τη διασφάλιση των δημοκρατικών της θεσμών. 

Αυτού του είδους οι τοποθετήσεις δεν αποτελούν μία διακήρυξη θεωρητική, αλλά αποτελεί μια πραγματική απειλή, αν σκεφθούμε ότι τέτοιες οργανώσεις έχουν ήδη οικοδομήσει μία αυτοκρατορία και ασχολούνται συστηματικά με τη διάβρωση στης κοινωνίας μας, μέσω ποικιλόμορφων οργανώσεων.

Δεν πρόκειται απλώς για μία πρόκληση που ακυρώνει την ελπίδα της εν Χριστώ σωτηρίας, ή μία διαφοροποίηση ιδεολογική από τις πολιτιστικές αξίες των δυτικών πολιτισμένων κοινωνιών, αλλά για μία πραγματική απειλή, που υποχρεώνει και την πολιτική ηγεσία κάθε χώρας να ερευνήσει το θέμα. Όχι μόνο να πάρει θέση έναντι αυτού, αλλά και να λάβει τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία του ανυποψίαστου πολίτη και ιδιαίτερα των νέων. Η διάβρωση, όλων των τομέων, έχει ήδη επιτευχθεί. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια μιλούσαμε για πρόληψη. Θεωρώ ότι τώρα πλέον πρέπει να κάνουμε αναφορά για θεραπεία του προβλήματος.

Οι νεοφανείς αιρέσεις απειλούν την ίδια προσωπικότητα των νεαρών κυρίως θυμάτων και προσκρούουν στο άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του ανθρώπου, το οποίο «εγγυάται το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης της θρησκείας και ταυτόχρονα καθορίζει τους περιορισμούς που πρέπει να τεθούν σ’ αυτό το δικαίωμα, στην περίπτωση που απειλούνται η ελευθερία και η ασφάλεια του ατόμου».

Θα πρέπει να γνωρίζει η Πολιτεία ότι οι συνέπειες στη ζωή των νέων είναι καταστρεπτικές. Επιστημονικές και Κοινοβουλευτικές Εκθέσεις έχουν καταδείξει ότι από την στρατολόγηση των θυμάτων, οι πανεπιστημιακές σταδιοδρομίες και οι ελπίδες για το μέλλον συχνά ξεχνιούνται και εγκαταλείπονται, μερικές φορές ορισμένοι -ιδίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία προσηλυτιζόμενοι- εγκαταλείπουν τα σπίτια και τις οικογένειές τους. Μερικές φορές, ολόκληρες οικογένειες εμπλέκονται σε τέτοιες περίπλοκες καταστάσεις, δημιουργώντας ιδιαίτερη ανησυχία στα πολύ νεαρά άτομα που δεν είναι σε θέση να διαμορφώσουν δική τους κρίση ή να αντιδράσουν γι’ αυτό που συμβαίνει στους γονείς τους.

Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι υπάρχουν κινήσεις, όπως η γνωστή σε όλους μας με το όνομα «τα Παιδιά του Θεού», η οποία απροκάλυπτα περιλαμβάνει σεξουαλικούς δελεασμούς με νεαρές γυναίκες οπαδούς που παριστάνουν τις πόρνες, μπορεί να κατανοήσει τις καταστρεπτικές συνέπειες. Η ίδια η  οργάνωση περιγράφει αυτή τη μέθοδο ως «ερωτικό ψάρεμα», μέσω του οποίου παροτρύνει την κακομεταχείριση των παιδιών, παραβιάζοντας κάθε νόμο.

Οι εκθέσεις αναφέρονται στα τρομακτικά αποτελέσματα που ενδεχομένως να υποστούν τα μέλη τέτοιων ακραίων οργανώσεων. Υποστηρίζεται ότι υπάρχει αυξημένη πιθανότητα για μαζική τρέλα και ομαδική παράνοια στις περιπτώσεις που ορισμένοι παράγοντες -χαρισματική ηγεσία, προσχώρηση για οικονομικούς λόγους, πραγματικός ή φανταστικός κίνδυνος από το εξωτερικό περιβάλλον- συνυπάρχουν.

Είναι σαφές ότι η κοινωνία κινδυνεύει όταν τέτοιες ομάδες έχουν μαζικούς προσηλυτισμούς ή μία οποιαδήποτε σημαντική κοινωνική ή πολιτική επιρροή. Τα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες δεκαετίες, είτε ομαδικά είτε μεμονωμένα (ομαδική αυτοκτονία στη Γουϊάνα 1979. Ντέιβιντ Κορρές 1993. Λουκ Τζιουρέτ 1994 Ελβετία και Καναδά. Shoko Asahara βουδιστική αίρεση Τόκυο) αποδεικνύουν ότι ο κίνδυνος της ομαδικής τρέλας και παράνοιας αποτελεί θλιβερή πραγματικότητα.

Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης ασχολήθηκε με το πρόβλημα αυτό και εξέδωσε σχετικά Σύσταση προς τα κράτη-μέλη (Σύσταση 1178/1992). Σ΄ αυτή παρατηρείται η ανησυχία της «για ορισμένα προβλήματα, συνδεόμενα με τις δραστηριότητες των αιρέσεων, και των νέων θρησκευτικών κινημάτων». Γι’ αυτό και ζητά από όλα τα Κράτη-Μέλη να λάβουν νομοθετικά, εκπαιδευτικά, αστυνομικά και άλλα μέτρα που να περιορίζουν τους κινδύνους, που προέρχονται από τις Λατρείες.
Τα Κράτη μπορούν να συμβάλλουν στον περιορισμό της επικινδυνότητας των Καταστροφικών Λατρειών και στην προστασία των πολιτών του, εάν υιοθετήσουν κάποια άμεσα πρακτικά μέτρα.

1. Μέσα από την εκπαίδευση να παρέχεται συγκεκριμένη και αντικειμενική πληροφόρηση για την αντίληψη περί ηθικής και περί προσωπικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Να δηλώνεται ευθαρσώς ότι οι λεγόμενες παραδοσιακές θρησκείες σήμερα παρουσιάζονται με διάφορες παραλλαγές και διαφοροποιημένες και ότι δεν επιδιώκουν το αγαθόν όλες οι θρησκείες. Πολλές από αυτές βασίζονται πάνω στο φανατισμό και τη μισαλλοδοξία. Ακόμα ότι πολλές οργανώσεις καπηλεύονται και χρησιμοποιούν τη θρησκεία για να πετύχουν τους καταστροφικούς σκοπούς τους.

2. Πρέπει να μελετηθεί σοβαρά και επιστημονικά το φαινόμενο των Σεκτών και νεοφανών αιρέσεων και να γίνει μια πλατειά ενημέρωση του κοινού σχετικά με τη φύση και τις δραστηριότητές τους.

3. Οφείλει το Κράτος να υιοθετήσει ειδικές νομοθεσίες προστασίας των ανθρώπων από τις προσηλυτιστικές μεθόδους και τάσεις, που χρησιμοποιούν οι οργανώσεις αυτές, ώστε να παρέχεται προστασία στα ανυποψίαστα θύματά τους.

4. Ακόμα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά το θέμα της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου μέσα από ψεύτικες και ζημιογόνες «θεραπευτικές» μεθόδους. Οι ιατρικοί Σύλλογοι οφείλουν, πέρα από τα προσωπικά συμφέροντα, να εξετάσουν πιο σοβαρά το όλο θέμα, και να λάβουν μέτρα προστασίας της υγείας του ανθρώπου.

Με τα όσα αναφέραμε πιο πάνω θεωρούμε ότι είναι επιβεβλημένη η συνεργασία μας με την Πολιτεία και άλλους κοινωνικούς φορείς, για να αντιμετωπίσουμε το όλο πρόβλημα.
Οι ομάδες αυτές ασκούν κάθε είδος πλύσης εγκεφάλου, με αποτέλεσμα την αλλαγή της προσωπικότητας, την απόλυτη υποταγή στον αρχηγό ή την οργάνωση. Η Πολιτεία δεν μπορεί να μείνει απαθής μπροστά στο γεγονός ότι άνθρωποι μεταβάλλονται σε πνευματικά ερείπια, εγκαταλείπουν σπουδές, σταδιοδρομίες, οικογένειες, περιουσίες, με καταστροφικά αποτελέσματα για ολόκληρη τη ζωή τους.

Από την άλλη η Ορθοδοξία, από τη φύση της, βιώνει την πραγματική, εσωτερική εν Χριστώ ελευθερία και κατέχει τις πνευματικές εκείνες λύσεις, που μπορεί να βοηθήσει την κοινωνία να βγει από τα τρομακτικά αδιέξοδα και τα υπαρξιακά κενά, που δημιούργησε η εκκοσμικευμένη κοινωνία μας και ο ορθολογισμός. Ο αγώνας μας δεν είναι απλώς να αντιπαρατεθούμε απέναντι στις αιρέσεις, ως να διεξάγουμε ένα ιδεολογικό πόλεμο επικράτησης, αλλά να συμβάλλουμε στην ενίσχυση του γνησίου Ορθοδόξου Χριστιανικού φρονήματος, που δημιουργεί την πνευματική καλλιέργεια και ποιότητα μέσα στον άνθρωπο, του δίνει την προοπτική της ολοκλήρωσης ως ύπαρξης και την ελπίδα της αιωνιότητος, εν Χριστώ Ιησού. Αυτός που ολοκληρώνεται μέσα από την ευαγγελική ζωή, αντιλαμβάνεται και αυτοπροστατεύεται από τις μεθοδεύσεις των αυτόκλητων Μεσσιών.

Ο μεγάλος ένοχος του προβλήματος των Λατρειών είναι η αποπνευματοποίηση της κοινωνίας μας και η στροφή της στα αισθητά και υλικά του κόσμου τούτου. Ο Μέγας Βασίλειος προσδιορίζει τον ένοχο αυτό σε μία παθολογική κατάσταση, που κυριαρχεί μέσα στον άνθρωπο, και την οποία χαρακτηρίζει με τον πιο επιτυχημένο όρο: «Υλομανία».

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω, για προβληματισμό και για τροφή προς συζήτηση, κάποιους πρακτικούς τρόπους συνεργασίας της Εκκλησίας με την Πολιτεία.
1. Θα μπορούσαμε σε συνεργασία με τη Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας να πραγματοποιήσουμε ένα Διεθνές Συνέδριο με τη συμμετοχή Πολιτειακών και άλλων παραγόντων, με σκοπό την ενημέρωση και ευαισθητοποίησή τους σχετικά με το πρόβλημα των ολοκληρωτικών εξαρτήσεων και λατρειών. Θεωρώ ότι το πρώτο βασικό βήμα-κίνησή μας προς τα Κράτη μας είναι η ευαισθητοποίηση μέσω της σοβαρής και έγκυρης ενημέρωσής τους.

2. Ο κάθε εντεταλμένος θα μπορεί με ενημερωτικά δελτία να φέρει σε γνώση πολιτειακών παραγόντων, ακόμα και Υπουργών, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και άλλων, θέματα που έχουν σχέση με τις δραστηριότητες και τους κινδύνους που προέρχονται από τις Καταστροφικές Λατρείες.

3. Μια Διορθόδοξη Σύναξη έγκριτων Νομικών, οι οποίοι θα μελετούσαν τις εκθέσεις εμπειρογνωμόνων και κρατών, σχετικά με το πρόβλημα των Σεκτών, θα βοηθούσε να καταρτιστεί μια συγκροτημένη νομική πρόταση αντιμετώπισης του προβλήματος, με νομοθετική ρύθμιση από τα Κράτη.

4. Να καταρτιστεί μία ολιγομελής ομάδα, από Μέλη ή Συνεργάτες του Διορθοδόξου Δικτύου και να καταβληθεί προσπάθεια να έλθει σε επαφή με τις Υπηρεσίες Κρατών, που ασχολούνται με την αντιμετώπιση των Σεκτών, ώστε να δούμε πώς εργάζονται και πώς θα μπορούσαμε μέσω αυτών, να ευαισθητοποιήσουμε τα Κράτη εκείνα που αγνοούν το πρόβλημα.

5. Θα μπορούσε να συνταχθεί από μία επιτροπή ένα προσεγμένο και εμπεριστατωμένο κείμενο και να σταλεί στους Προέδρους των Ορθοδόξων Κοινοβουλίων, ως μία πρώτη ενημέρωση.

6. Εμείς οι Εντεταλμένοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών και οι Συνεργάτες, που μετέχουμε στις Συνάξεις αυτές και αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους και τη διάβρωση που επιχειρείται από τις Σέκτες και τις Παραθρησκείες, πρέπει να πάρουμε πιο σοβαρά το ρόλο, που μας ανέθεσε η Εκκλησία. Πρώτα, να ενημερώσουμε τους Αρχιερείς μας και αυτοί με τη σειράς τους να εξετάσουν σε βάθος το πρόβλημα και να ληφθούν ποιμαντικά και άλλα μέτρα προς αντιμετώπισή του.

7. Θα πρέπει να γίνει μία σοβαρή μελέτη όσον αφορά τις Σέκτες και το Διαδίκτυο, κυρίως τη μύηση νέων ανθρώπων στο Σατανισμό και ακραίες τρομοκρατικές οργανώσεις, που χρησιμοποιούν ως μέσο προσηλυτισμού το μυστικισμό. Δυστυχώς, τα σώματα ασφαλείας των Κρατών μας αγνοούν το γεγονός ότι πολλά εγκλήματα και αυτοκτονίες συνδέονται άμεσα με τη μύση μέσω Διαδικτύου.

8. Πιστεύω, ότι ένα σημαντικό ρόλο στη νέα οικονομική κρίση, που μαστίζει τις χώρες μας, έχουν παίξει και οι Λατρείες. Τα τελευταία χρόνια ένας χείμαρρος από Εταιρείες προσφοράς Σεμιναρίων Διοίκησης, με αποκρυφιστικό χαρακτήρα, εισέβαλε στην κοινωνία μας, προσφέροντας εκπαίδευση σε Τραπεζικούς Οργανισμούς, Επιχειρήσεις, Κυβερνητικά στελέχη, Υπηρεσίες Υγείας, ακόμα και σε Αστυνομικά Σώματα, με βάση την επικίνδυνη θεωρία της «Θετικής Σκέψης». Για παράδειγμα μία Τράπεζα στην Κύπρο, μετά που τα στελέχη της δέχθηκαν εκπαίδευση από τέτοιες οργανώσεις, μέχρι και την κατάρρευσή της, είχε υιοθετήσει την εξής διαφήμιση: «Σκέψου το! Γίνεται!». Νομίζω ότι πρέπει να μελετηθεί, ίσως σε ένα προσεχές Συνέδριό μας, το θέμα αυτό και να ενημερωθούν οι αρμόδιοι φορείς.

9. Οι νεοφανείς αιρέσεις και Σέκτες επικαλούνται συνεχώς το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, όπως αυτό κατοχυρώνεται από τα Συντάγματα των Κρατών και τις Διεθνείς Συμβάσεις για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Θα πρέπει να διασαφηνίσουμε προς το νομικό κόσμο και τις οργανώσεις προάσπισης των δικαιωμάτων αυτών, που τα επικαλούνται επιλεκτικά, ότι οι ομάδες αυτές χρησιμοποιούν καταχρηστικά το δικαίωμα αυτό. Σκοπός τους είναι η αλλαγή της θρησκευτικής πεποίθησης των ατόμων, τα οποία στρατολογούν, παραβιάζοντας, σχεδόν, όλα τα θεμελιώδη δικαιώματά τους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν πρέπει να επεκτείνονται τόσο, ώστε να καταπατούνται τα δικαιώματα των άλλων. Αυτό επισημαίνεται, σχεδόν, σε όλες τις συμβάσεις και τα συντάγματα, θέτοντας περιορισμό στο δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, όταν αυτή με αθέμιτα μέσα προσβάλλει την ασφάλεια και την προσωπικότητα του ανθρώπου.

10. Να ζητηθεί από τις αρμόδιες αρχές να αντιμετωπισθούν με νομοθετικά διοικητικά και άλλα μέτρα, οι περιπτώσεις κατά τις οποίες νομικά πρόσωπα και ενώσεις ή και εταιρείες (όπως φιλοσοφικές ενώσεις, φιλανθρωπικά σωματεία, θεραπευτικές κοινότητες, εκπολιτιστικοί σύλλογοι, φορείς επιμορφωτικών προγραμμάτων κ.ο.κ. ακόμη και εμπορικές επιχειρήσεις) επιδίδονται αντίθετα προς τους καταστατικούς σκοπούς τους, σε δραστηριότητα θρησκευτική και παραθρησκευτική, παγιδεύοντας όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και υπευθύνους δημοσίους φορείς.

Όλα αυτά τα μέτρα, φυσικά, δεν αποτελούν τη λύση του προβλήματος. Ούτε πιστεύω ότι θα εισακουσθούμε από τις εκκοσμικευμένες κρατικές υπηρεσίες. Όμως θεωρώ ότι είναι καθήκον μας να ενημερώσουμε, και να ευαισθητοποιήσουμε και να θέσουμε αναχώματα στην επικίνδυνη προέλαση των Σεκτών. Τι επιτυγχάνουμε με αυτή την προσπάθεια; Βασικά δύο πράγματα. Πρώτον, όσο μπορούμε επιβραδύνουμε την διάβρωση της κοινωνίας και της Εκκλησίας, ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε κάποιους καλοδιάθετους να διαφυλαχθούν μέσα στη ζωοποιό Χάρη του Θεού. Δεύτερον, κάποια από τα θύματα ή οι οικογένειές τους, μέσα στις ψυχές των οποίων υπάρχει αγαθή διάθεση, να βρουν στην Εκκλησία την παρηγοριά, την αγάπη και την εν Χριστώ ελπίδα. Ως καλοί ποιμένες, του Αρχιποίμενος Χριστού, πρέπει με θυσία να πορευθούμε, ακόμα και προς τον ένα, τον απολωλότα άνθρωπο, να του προσφέρουμε την Ορθόδοξη Πίστη, ως στήριγμα, για να πιαστεί και να σωθεί.

7Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ

18 - 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΕΦΣΚΥ (ΛΑΥΡΑ)

&  

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ (ΔΟΥΜΑ)

ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ – ΡΩΣΙΑΣ