Η λυσσαλέα μάχη των νεοδημοκρατικών καπετανάτων για την ηγεσία του κόμματος
Του Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη φ. 117
Τη
γνωστή αμερικάνικη σειρά, που παρουσιάζει έναν μεσαιωνικό φανταστικό
κόσμο όπου κυριαρχούν τα αποϊδεολογικοποιημένα παιχνίδια εξουσίας, η
προδοσία, και η αδελφοκτονία θυμίζει η κούρσα διαδοχής για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας:
Εκδηλώνεται ως μια σύγκρουση δίχως αρχές των καπετανάτων ενός κόμματος
που πάντοτε στην ουσία του υπήρξε «κόμμα παραγόντων» και όχι «κόμμα
μαζών».
Πίσω από την υποψηφιότητα Τζιτζικώστα, όπως πλέον γίνεται φανερό, στοιχίζεται και ο Α. Σαμαράς και ο καπάτσος σύμβουλός του (και πρωταθλητής άστοχων εκτιμήσεων, για να μην ξεχνιόμαστε) Χρύσανθος Λαζαρίδης.
Μέσω αυτού, και με δούρειο ίππο τη ρητορική του «νέου», το ρεύμα του
Αντώνη Σαμαρά προσπαθεί να περάσει στη «φάση ΙΙ» εκκαθάρισης της
παλαιογραφειοκρατίας του κόμματος (η πρώτη ήταν η τοποθέτηση του Παπαμιμίκου στη
θέση του γραμματέα της ΝΔ, με «ειδική αποστολή» να την καταστείλει). Το
σχέδιο λειτουργεί και ως σωσίβιο διάσωσης του ίδιου του Σαμαρά, καθώς
στην περίπτωση νίκης του περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας (που θα
μείνει στην ιστορία της Θεσσαλονίκης ως ο πολιτικός που την αποκάλεσε
«μια… γκομενάρα που θέλει πλύσιμο»!), και για όσο δεν θα έχει την δυνατότητα να γίνει βουλευτής, αυτός είναι που θα αναλάβει την κοινοβουλευτική ομάδα.
Ο Μεϊμαράκης, αντίθετα, εκφράζει την καραμανλική γραφειοκρατία, προβάλλει ως «ψυχή της παράταξης», διαφημίζοντας τα αμέτρητα κομματικά χιλιόμετρα που έχει στα παπούτσια του. Πρεσβεύει τη σταθερή προσήλωση στον «μεσαίο χώρο» και τον πατροπαράδοτο «κοινωνικό φιλελευθερισμό» που θεμελίωσε ο ιδρυτής της.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμβολίζει, προφανώς, την παράδοση της οικογενειοκρατίας μέσα στο κόμμα, η οποία είναι εξίσου ισχυρή. Αξίζει κανείς να αναλογιστεί πόσοι από τους νεώτερους βουλευτές της παράταξης είναι επίγονοι πολιτικών δυναστειών, για να κατανοήσει τη μεγάλη αντίφαση ενός κόμματος που καταγγέλλει τον νεποτισμό στη δημόσια διοίκηση, την ίδια στιγμή που τον ενσαρκώνει στη χημικά καθαρή του μορφή μέσα στην παράταξη. Η υποψηφιότητά του, ωστόσο, είναι ισχνή, καθώς η πολυετής καραμανλική κυριαρχία εντός της Νέας Δημοκρατίας και η μετέπειτα ανάληψη των ηνίων από τον Αντώνη Σαμαρά είναι εξελίξεις που έχουν θέσει στο περιθώριο το άλλοτε ισχυρό «μητσοτακέικο» – δεν έχει περάσει και πολύς πολιτικός χρόνος, εξάλλου, από τότε που η Ντόρα Μπακογιάννη αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει προσωρινά.
Ως αουτσάιντερ, προβάλλει ο Άδωνις Γεωργιάδης. Μιλάει τη γλώσσα ενός αβερωφικού φονταμενταλισμού, διανθισμένου με ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Ο Άδωνις γνωρίζει ότι δεν έχει παρά… κβαντικές πιθανότητες να εκλεγεί πρόεδρος σε ένα κόμμα που μπήκε από το παράθυρο πριν από μερικά χρόνια –ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού του ίσως και να έχει δεύτερα σχέδια: Στο ενδεχόμενο που εν τέλει προκύψει μια σκληρή καταδικαστική απόφαση για τη δολοφονία του Φύσσα, θα δημιουργηθεί ένα κενό στην άκρα δεξιά, το οποίο ίσως σκέφτεται να καλύψει ο ίδιος, ακολουθώντας ένα «μοντέλο Ουγγαρίας». Γι’ αυτόν, η κάθοδος στις εκλογές είναι ούτως ή άλλως κέρδος, καθώς καθιερώνεται ως ηγετική προσωπικότητα και μετέπειτα μπορεί –ιδιαίτερα στην περίπτωση που οι καραμανλικοί καταφέρουν να κλειδώσουν τη φυσιογνωμία της παράταξης στον «μεσαίο χώρο»– να παίξει ηγετικό ρόλο σ’ ένα νέο μη ναζιστικό, ακροδεξιό σχήμα, που θα προκύψει από το ξαναμοίρασμα στην τράπουλα του χώρου.
Μεταξύ αυτών των πόλων έχει ξεκινήσει ήδη μια λυσσαλέα εσωκομματική σύγκρουση, η οποία καταδεικνύει τη βαθιά οργανωτική και ιδεολογική κρίση που βιώνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια η ελληνική δεξιά: Στη ρητορική των εσωκομματικών αντιπάλων (πλην Αδώνιδος, που δεν είναι τυχαίο ως προς αυτό ότι είναι το αουτσάιντερ) κυριαρχεί η αποϊδεολογικοποίηση, ενώ ο κάθε υποψήφιος προσπαθεί να μεταβάλει τις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες σε κοστούμι για τη δική του εκλογή. Έτσι οι μεϊμαράκηδες θα μαζέψουν 200 υπογραφές για την υποψηφιότητά του, ενώ το καταστατικό απαιτούσε μόνο 50, μόνο και μόνο για να δυσκολέψουν τη διαδικασία για τους άλλους. Και θα απαιτήσουν μια σφιχτή και αρκετά κλειστή διαδικασία και αρκετά υψηλό παράβολο εκλογής (ακούστηκε μέχρι και 50€) ώστε να περιορίσουν το σώμα των εκλογέων στον στενό κορσέ του μηχανισμού που ελέγχουν.
Από την άλλη, ο Παπαμιμίκος προσπάθησε να κόψει την υποψηφιότητα του Άδωνι, επειδή άργησε να την καταθέσει μερικά λεπτά, πράξη που έκανε ρεζίλι τη Νέα Δημοκρατία στο πανελλήνιο και θύμισε τα όργια που ο τωρινός γραμματέας στης ΝΔ έκανε όταν έλυνε και έδενε στην ΔΑΠ Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ο λόγος αυτού του απονενοημένου διαβήματος υπήρξε, φυσικά, ότι οι σαμαρικοί έκριναν πως η υποψηφιότητα Άδωνι λειτουργεί εις βάρος της δικής τους, αφαιρώντας κρίσιμες ψήφους από την καθαρή δεξιά.
Ο δε Κυριάκος κάνει εκκλήσεις για φέιρ πλέι, όχι γιατί έχει κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία, αλλά διότι, κατά τα φαινόμενα, δεν διαθέτει την ισχύ και τα μέσα ώστε να εφαρμόσει χτυπήματα κάτω από τη ζώνη στους αντιπάλους του. Και ο Άδωνις, λέει, ξεκινάει περιοδεία στην Ελλάδα με πούλμαν «αλά Ομπάμα» -μάλλον για να εξυπηρετήσει το δεύτερο σενάριο στο οποίο αναφερθήκαμε.
Με αυτά και με εκείνα, γίνεται σαφές πως η ΝΔ οδεύει προς μια βαθιά πολιτική κρίση – η οποία θα της χτυπήσει σίγουρα την πόρτα στα χρόνια που έρχονται. Το κόμμα στα μέσα του είναι εντελώς σάπιο, μη καταφέρνοντας να υπερβεί τον πατροπαράδοτο πολιτικό κοτζαμπασισμό που κυριαρχεί – ενώ η «μακροχρόνια ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς», στην οποία αρέσκεται να αναφέρεται τόσο πολύ ο Άδωνις, έχει προκαλέσει ένα σοβαρό μορφωτικό και πολιτισμικό έλλειμμα στα στελέχη της: Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τα εφτά χρόνια που κυβέρνησε η Νέα Δημοκρατία στην τελευταία 10ετία, στα νευραλγικά πόστα συντονισμού και υπεράσπισης του έργου της θα είναι είτε άνθρωποι που «έκαναν το αγροτικό» τους στην αριστερά (Λούλης, Ρουσόπουλος, Κύρτσος, Λαζαρίδης) είτε είναι μεταγραφές από την άκρα δεξιά (Άδωνις, Βορίδης, Ασημακοπούλου, κ.ά.).
Το μόνο που κρατάει αυτή την κρίση από το να εκδηλωθεί είναι ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν σοβαρό προβάδισμα και στην… πολιτική αποσύνθεση, καθώς από εδώ και πέρα η κυβέρνηση θα έρχεται αντιμέτωπη με τα τέρατα που δημιούργησε και θα δημιουργήσει ο τυχοδιωκτισμός και η ξεδιαντροπιά της «proti fora aristera». Όπως ομολόγησε και νεαρό στέλεχος της ΝΔ, με σημαντική θητεία στη ΔΑΠ, που τώρα έχει καταδικαστεί σε πολυετή θητεία στην άγονη γραμμή δικηγορικών συλλόγων και επιμελητηρίων από την αρτηριοσκληρωτική κομματική επετηρίδα… «Το χειρότερο που έχει κάνει ο Τσίπρας είναι ότι ανασταίνει τους δικούς μας τους ανεπρόκοπους και τους ανεπάγγελτους»…
Ο Μεϊμαράκης, αντίθετα, εκφράζει την καραμανλική γραφειοκρατία, προβάλλει ως «ψυχή της παράταξης», διαφημίζοντας τα αμέτρητα κομματικά χιλιόμετρα που έχει στα παπούτσια του. Πρεσβεύει τη σταθερή προσήλωση στον «μεσαίο χώρο» και τον πατροπαράδοτο «κοινωνικό φιλελευθερισμό» που θεμελίωσε ο ιδρυτής της.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμβολίζει, προφανώς, την παράδοση της οικογενειοκρατίας μέσα στο κόμμα, η οποία είναι εξίσου ισχυρή. Αξίζει κανείς να αναλογιστεί πόσοι από τους νεώτερους βουλευτές της παράταξης είναι επίγονοι πολιτικών δυναστειών, για να κατανοήσει τη μεγάλη αντίφαση ενός κόμματος που καταγγέλλει τον νεποτισμό στη δημόσια διοίκηση, την ίδια στιγμή που τον ενσαρκώνει στη χημικά καθαρή του μορφή μέσα στην παράταξη. Η υποψηφιότητά του, ωστόσο, είναι ισχνή, καθώς η πολυετής καραμανλική κυριαρχία εντός της Νέας Δημοκρατίας και η μετέπειτα ανάληψη των ηνίων από τον Αντώνη Σαμαρά είναι εξελίξεις που έχουν θέσει στο περιθώριο το άλλοτε ισχυρό «μητσοτακέικο» – δεν έχει περάσει και πολύς πολιτικός χρόνος, εξάλλου, από τότε που η Ντόρα Μπακογιάννη αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει προσωρινά.
Ως αουτσάιντερ, προβάλλει ο Άδωνις Γεωργιάδης. Μιλάει τη γλώσσα ενός αβερωφικού φονταμενταλισμού, διανθισμένου με ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Ο Άδωνις γνωρίζει ότι δεν έχει παρά… κβαντικές πιθανότητες να εκλεγεί πρόεδρος σε ένα κόμμα που μπήκε από το παράθυρο πριν από μερικά χρόνια –ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού του ίσως και να έχει δεύτερα σχέδια: Στο ενδεχόμενο που εν τέλει προκύψει μια σκληρή καταδικαστική απόφαση για τη δολοφονία του Φύσσα, θα δημιουργηθεί ένα κενό στην άκρα δεξιά, το οποίο ίσως σκέφτεται να καλύψει ο ίδιος, ακολουθώντας ένα «μοντέλο Ουγγαρίας». Γι’ αυτόν, η κάθοδος στις εκλογές είναι ούτως ή άλλως κέρδος, καθώς καθιερώνεται ως ηγετική προσωπικότητα και μετέπειτα μπορεί –ιδιαίτερα στην περίπτωση που οι καραμανλικοί καταφέρουν να κλειδώσουν τη φυσιογνωμία της παράταξης στον «μεσαίο χώρο»– να παίξει ηγετικό ρόλο σ’ ένα νέο μη ναζιστικό, ακροδεξιό σχήμα, που θα προκύψει από το ξαναμοίρασμα στην τράπουλα του χώρου.
Μεταξύ αυτών των πόλων έχει ξεκινήσει ήδη μια λυσσαλέα εσωκομματική σύγκρουση, η οποία καταδεικνύει τη βαθιά οργανωτική και ιδεολογική κρίση που βιώνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια η ελληνική δεξιά: Στη ρητορική των εσωκομματικών αντιπάλων (πλην Αδώνιδος, που δεν είναι τυχαίο ως προς αυτό ότι είναι το αουτσάιντερ) κυριαρχεί η αποϊδεολογικοποίηση, ενώ ο κάθε υποψήφιος προσπαθεί να μεταβάλει τις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες σε κοστούμι για τη δική του εκλογή. Έτσι οι μεϊμαράκηδες θα μαζέψουν 200 υπογραφές για την υποψηφιότητά του, ενώ το καταστατικό απαιτούσε μόνο 50, μόνο και μόνο για να δυσκολέψουν τη διαδικασία για τους άλλους. Και θα απαιτήσουν μια σφιχτή και αρκετά κλειστή διαδικασία και αρκετά υψηλό παράβολο εκλογής (ακούστηκε μέχρι και 50€) ώστε να περιορίσουν το σώμα των εκλογέων στον στενό κορσέ του μηχανισμού που ελέγχουν.
Από την άλλη, ο Παπαμιμίκος προσπάθησε να κόψει την υποψηφιότητα του Άδωνι, επειδή άργησε να την καταθέσει μερικά λεπτά, πράξη που έκανε ρεζίλι τη Νέα Δημοκρατία στο πανελλήνιο και θύμισε τα όργια που ο τωρινός γραμματέας στης ΝΔ έκανε όταν έλυνε και έδενε στην ΔΑΠ Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ο λόγος αυτού του απονενοημένου διαβήματος υπήρξε, φυσικά, ότι οι σαμαρικοί έκριναν πως η υποψηφιότητα Άδωνι λειτουργεί εις βάρος της δικής τους, αφαιρώντας κρίσιμες ψήφους από την καθαρή δεξιά.
Ο δε Κυριάκος κάνει εκκλήσεις για φέιρ πλέι, όχι γιατί έχει κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία, αλλά διότι, κατά τα φαινόμενα, δεν διαθέτει την ισχύ και τα μέσα ώστε να εφαρμόσει χτυπήματα κάτω από τη ζώνη στους αντιπάλους του. Και ο Άδωνις, λέει, ξεκινάει περιοδεία στην Ελλάδα με πούλμαν «αλά Ομπάμα» -μάλλον για να εξυπηρετήσει το δεύτερο σενάριο στο οποίο αναφερθήκαμε.
Με αυτά και με εκείνα, γίνεται σαφές πως η ΝΔ οδεύει προς μια βαθιά πολιτική κρίση – η οποία θα της χτυπήσει σίγουρα την πόρτα στα χρόνια που έρχονται. Το κόμμα στα μέσα του είναι εντελώς σάπιο, μη καταφέρνοντας να υπερβεί τον πατροπαράδοτο πολιτικό κοτζαμπασισμό που κυριαρχεί – ενώ η «μακροχρόνια ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς», στην οποία αρέσκεται να αναφέρεται τόσο πολύ ο Άδωνις, έχει προκαλέσει ένα σοβαρό μορφωτικό και πολιτισμικό έλλειμμα στα στελέχη της: Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τα εφτά χρόνια που κυβέρνησε η Νέα Δημοκρατία στην τελευταία 10ετία, στα νευραλγικά πόστα συντονισμού και υπεράσπισης του έργου της θα είναι είτε άνθρωποι που «έκαναν το αγροτικό» τους στην αριστερά (Λούλης, Ρουσόπουλος, Κύρτσος, Λαζαρίδης) είτε είναι μεταγραφές από την άκρα δεξιά (Άδωνις, Βορίδης, Ασημακοπούλου, κ.ά.).
Το μόνο που κρατάει αυτή την κρίση από το να εκδηλωθεί είναι ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν σοβαρό προβάδισμα και στην… πολιτική αποσύνθεση, καθώς από εδώ και πέρα η κυβέρνηση θα έρχεται αντιμέτωπη με τα τέρατα που δημιούργησε και θα δημιουργήσει ο τυχοδιωκτισμός και η ξεδιαντροπιά της «proti fora aristera». Όπως ομολόγησε και νεαρό στέλεχος της ΝΔ, με σημαντική θητεία στη ΔΑΠ, που τώρα έχει καταδικαστεί σε πολυετή θητεία στην άγονη γραμμή δικηγορικών συλλόγων και επιμελητηρίων από την αρτηριοσκληρωτική κομματική επετηρίδα… «Το χειρότερο που έχει κάνει ο Τσίπρας είναι ότι ανασταίνει τους δικούς μας τους ανεπρόκοπους και τους ανεπάγγελτους»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;