Μπροστά στον θάνατο οι άνθρωποι είναι αδύνα­μοι σαν τα κουνούπια, σαν τα πετραδάκια. Για ποιό πράγμα καυχάσθε, ω άνθρωποι; Για τον πλούτο, την Ε­πιστήμη, την Φιλοσοφία και την κουλτούρα; Όλα αυ­τά είναι σκύβαλα - συ και εγώ δούλοι του θανάτου! Κάθε άνθρωπος είναι δούλος του φόβου, δούλος του θανάτου. Μπορεί να γίνει άνθρωπος σε αυτό τον κό­σμο με χαρά; Όχι δεν μπορεί. Ο άνθρωπος, που θα α­ντικρίσει σοβαρά τον εαυτό του και με σοβαρότητα θα κοιτάξει τον θάνατο σαν τον έσχατο σταθμό αυτής της ζωής, αυτός ό άνθρωπος δεν έχει χαρά σε αυτό τον κόσμο, δεν υπάρχει γι' αυτόν καμιά απόλαυση ε­δώ. Όλες οι απολαύσεις είναι ένα ψέμα, εάν ο θάνα­τος αποτελεί για μένα και για σένα τον τελευταίο σταθμό αυτού του κόσμου. ....Τα πάντα φθείρονται και αποθνήσκουν. Μέχρι πότε όμως; Μέχρι την Ανά­σταση των νεκρών, όταν ο Κύριος θα κρίνει τον κό­σμο και στη θέση της παλαιάς γης, θα δώση Καινή Γη, όταν όλα θα γίνουν Αθάνατα επάνω της. Αυτό εί­ναι κάτι που εμείς δεν μπορούμε, μα ούτε και ξέρουμε να το συλλάβουμε, αλλά αυτό είναι η καλή είδηση του Κυρίου και Χριστού μας.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.