Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

διάκριση καλού και κακού



 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJicl1aYefIWJgS_3BoYdyKq48Ok6kjcUsD0cJKD2MvRhH4aXozTBSIRRwpevFloTeSMXNjmUgfLqQM1nUWhvJ0LwYQ5yuwuZ9xkHphx9aVMjz9tq_0eocKHRB6aR5hgKD7OaeZQPMgNsj/s1600/%CE%95%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%B1+%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82%E2%80%A6.JPG

Όπως θεωρούσε ό Γέροντας τη δεύτερη εντολή σαν την ασφαλή καθοδηγητική αρχή για τον έλεγχο της αλήθειας της πορείας μας προς το Θεό, έτσι και για τη διάκριση καλού και κακού ασφαλής ένδειξη είναι όχι τόσο ό άγιος και υψηλός στην εξωτερική του διατύπωση σκοπός, όσο τα μέσα που εκλέγονται για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. 

Απόλυτος είναι μόνο ο Θεός. Το κακό, μη όντας αυθύπαρκτο, αλλά απλώς αντίθεση του ελεύθερου δημιουργήματος κατά της άναρχης Υπάρξεως — του Θεού — δεν μπορεί να είναι απόλυτο. Γι' αυτό το κακό σε καθαρή, δηλαδή απόλυτη μορφή δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξη. Κάθε κακό πού διαπράττουν τα ελεύθερα κτίσματα ζη αναγκαστικά σαν παράσιτο πάνω στο σώμα του αγαθού. Κι είναι υποχρεωμένο το κακό να βρη μια αυτοδικαίωση, να εμφανιστή ντυμένο με το ένδυμα τού αγαθού, καμιά φορά και του υψίστου αγαθού μάλιστα. Το κακό πάντα κι αναπόφευκτα αναμιγνύεται με μιά δόση θετικής αναζητήσεως και μ' αυτή του την όψη «παραπλανά» τον άνθρωπο. Τη θετική του πλευρά προσπαθεί το κακό να την παρουσιάση στον άνθρωπο σαν αξία τόσο σπουδαία, που για την κατάκτησή της είναι θεμιτά όλα τα μέσα.

Στην εμπειρική ύπαρξη του ανθρώπου δεν επιτυγχάνεται το απόλυτο καλό. Κάθε ανθρώπινη προσπάθεια περιέχει μιά δόση ατέλειας. Η ύπαρξη ατελειών στο ανθρώπινο καλό από τη μία, και η αναπόφευκτη παρουσία του αγαθού προσχήματος στο κακό από την άλλη κάνουν δύσκολη τη διάκριση του καλού από το κακό.

Ο Γέροντας πίστευε πως το κακό ενεργεί πάντα «με την απάτη», με επίχρισμα καλού, ενώ το καλό δεν χρειάζεται για την πραγμάτωση του τη συνεργασία του κακού’ όπου εμφανίζονται κακά μέσα (πονηρία, ψεύδος, βία και τα παρόμοια), εκεί αρχίζει περιοχή ξένη προς το πνεύμα του Χριστού. Το καλό δεν επιτυγχάνεται με κακά μέσα ούτε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. «Το καλόν ούκ έστι καλόν, αν μη καλώς γένηται». Αυτή την υποθήκη μας παρέδωσαν οι Απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες. Αν κάπου-κάπου νικά το καλό και διορθώνη με την επιβολή του το κακό, θα ήταν σοβαρό λάθος να οδηγηθούμε στη σκέψη πως το κακό οδήγησε στο καλό, πως το καλό είναι αποτέλεσμα του κακού. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η δύναμη του Θεού, όμως, είναι τόση, πού ιατρεύει τα πάντα, όπου εμφανίζεται. Γιατί ό Θεός είναι το πλήρωμα της ζωής και δημιουργεί τη ζωή από το μηδέν.


«Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης» Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, εκδ. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, Αγγλίας 2005
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

...έκανες κου πε πε;