Συζητούσα µε κάποιον πολύτεκνο
πατέρα πέντε παιδιών.
Μιλούσαµε για τα σχολεία,
για τις καθηµερινές δυσκολίες
στο διάβασµα και τη
φροντίδα των παιδιών.
Μου λέει:
«Λίγα πάνω, λίγα κάτω, γράµµατα
θα µάθουν τα παιδιά,
αν δεν είναι κουτά.
Στην ψυχούλα τους ποιος
θα µιλήσει;
Ποιος θα τους δείξει έναν δρόµο
να πορευθούν στη ζωή
και να µην χαθούν σ΄ ένα χάος;»
Κάποτε υπήρχαν οδοδείκτες για όλη την κοινωνία,
για τους µεγάλους και τους µικρούς.
Με κόπο, µε προβλήµατα, µε ταλαιπωρία ζούσαν
οι άνθρωποι, αλλά τραβούσαν έναν δρόµο.
Είχε κάποιο νόηµα ο
αγώνας τους.
Σήµερα οι οδοδείκτες έχουν αµφισβητηθεί,
έχουν γκρεµιστεί,
έχουν γυρίσει ανάποδα.
Εν ονόµατι της ελευθερίας
ο καθένας χαράζει τη δική του πορεία.
∆εν είναι όµως εύκολο να προχωρήσει κανείς
χωρίς καµιά σήµανση, χωρίς χάρτη,
χωρίς την εµπειρία
των άλλων ταξιδιωτών
που προηγήθηκαν σ’ αυτή τη ζωή.
Χωρίς Θεό ...που θα πάει αυτή η γενιά??
χωρίς ''φόβο Θεού''?!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;