Το Κάτσανικ τρομάζει τα Βαλκάνια. Ενα χωριό... Τζιχαντιστών δύο ώρες από τα σύνορα

ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΕΛΙΔΗΣ

Μόλις 200 χιλιόμετρα από τους Ευζώνους, κοντά στα σύνορα του Κοσόβου με την ΠΓΔΜ, στον δρόμο Σκοπίων-Πρίστινας, βρίσκεται ένα άντρο των τζιχαντιστών στα Βαλκάνια.

Πρόκειται για την πόλη Κάτσανικ, με πληθυσμό 30.000 Αλβανούς Κοσοβάρους, στην οποία τα τελευταία τρία χρόνια έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 24 άτομα τα οποία έχουν ενταχθεί στο Ισλαμικό Κράτος και πολεμούν στις τάξεις των τζιχαντιστών στη Συρία και στο Ιράκ, ενώ είναι άγνωστος ο πραγματικός αριθμός των ομοϊδεατών τους στην πόλη αυτή του Νοτιοανατολικού Κοσόβου. Ανάμεσά τους και ο πιο γνωστός τζιχαντιστής από τα Βαλκάνια, ο διαβόητος Λαβντρίμ Μουτζαχέρι, διοικητής των Αλβανών τζιχαντιστών που πολεμούν στις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους και προέρχονται εκτός από το Κόσοβο και από άλλες περιοχές όπου ζουν Αλβανοί, την Αλβανία, την ΠΓΔΜ και τη Σερβία. Μόνο από το Κόσοβο ο αριθμός αυτός εκτιμάται στα 300 άτομα, σύμφωνα με την έγκριτη εφημερίδα «Κόχα Ντιτόρε» της Πρίστινα.

Με τo θέμα των τζιχαντιστών του Κάτσανικ ασχολήθηκε και ο βρετανικός «Telegraph», ενώ πληθαίνουν τα δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο που αναφέρονται σε πληροφορίες και στοιχεία που θέλουν ακραία ισλαμιστικά στοιχεία να επιχειρούν να εκμεταλλευτούν το μεγάλο προσφυγικό κύμα μέσω των Βαλκανίων για να φτάσουν στη Δυτική Ευρώπη, προετοιμάζοντας μελλοντικά αιματηρά τρομοκρατικά χτυπήματα.

Με το όνομα Αμπού Αμπντουλάχ ο Κοσοβάρος, όπως είναι γνωστός στις τάξεις του ISIS, ο Μουτζαχέρι είναι ένας αιμοσταγής ισλαμιστής και ένας από τους πλέον καταζητούμενους από τις αρχές της Δύσης. Οι φοβερές εικόνες του στο facebook τον Ιούλιο του 2014, που έδειχναν τον 24χρονο τότε Κοσοβάρο να πρωταγωνιστεί σε πράξεις απίστευτης θηριωδίας, προκάλεσαν παγκόσμιο σοκ. Απαθανατιζόταν αρχικά να ετοιμάζεται να αποκεφαλίσει έναν 19χρονο Σύρο με ένα μαχαίρι και στη συνέχεια να κρατάει στα χέρια του το κομμένο κεφάλι.

Η κατηγορία για τον νεαρό Σύρο ήταν πως ήταν κατάσκοπος στις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους. Στα τέλη Αυγούστου του 2014 από κουρδικές πηγές υπήρξαν πληροφορίες ότι ο «χασάπης» Μουτζαχέρι μαζί με έναν ακόμη τζιχαντιστή σκοτώθηκαν κοντά στην ιρακινή περιοχή Τελ Αφάρ, 50 χιλιόμετρα από τη Μοσούλη. Ομως πέντε μήνες νωρίτερα κουρδικές πηγές έδιναν πάλι τον Μουτζαχέρι να έχει σκοτωθεί σε άλλο σημείο, γεγονός που κάνει κάποιους να υποστηρίζουν ότι ο Κοσοβάρος ίσως να μην είναι νεκρός.

«Στην πόλη που έγινε η πρωτεύουσα των τζιχαντιστών στα Βαλκάνια», το Κάτσανικ, όπως την αποκαλεί ο «Telegraph», οι παρατηρητές κάνουν λόγο για αλλαγή της συμπεριφοράς μιας μερίδας του κόσμου εδώ και κάποια χρόνια. Η πόλη περιγράφεται ως μία από τις πιο συντηρητικές του Κοσόβου. Ανδρες με γένια φορώντας το παντελόνι τους πάνω από τους αστραγάλους, όπως θέλει και εμφανισιακά το συντηρητικό Ισλάμ τους μουσουλμάνους, και γυναίκες που καλύπτουν τα κεφάλια τους ή και τα πρόσωπά τους με μαντίλες είναι πλέον μια πολύ συνηθισμένη εικόνα. Να σημειωθεί ότι στο Κάτσανικ μετά τον πόλεμο του 1999 είχε αποκαλυφτεί ένας μαζικός τάφος με 81 κατοίκους πόλης, που είχαν σκοτώσει οι Σέρβοι, και ρίχνει ακόμη βαριά τη σκιά στην πόλη.

Ο Laith Al Saleh (αριστερά) όταν ήταν διοικητής μιας ομάδας 700 ανταρτών του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA). Σαν... πρόσφυγας έφτασε, μέσω Τουρκίας, στην Κω, στην Αθήνα, στη συνέχεια πήρε τον δρόμο για τα Σκόπια και μας... ευχαριστεί με το σήμα της νίκης αναζητώντας την τύχη του στην Ευρώπη.

Δούλευε σε αμερικανική βάση

Σε μια απόσταση λίγων χιλιομέτρων, στον γειτονικό δήμο του Φεριζάι-Ουρόσεβατς, όπως τον ονόμαζαν οι Σέρβοι, στήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα στρατόπεδα-βάση των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αυτό του Bondsteel. Το περίεργο είναι ότι στο στρατόπεδο Bondsteel των ΗΠΑ εργάσθηκε αρχικά για ένα μικρό διάστημα ο Λ. Μουτζαχέρι και στη συνέχεια μέσω μιας ιδιωτικής εταιρείας προσλήφθηκε και δούλεψε για τις συμμαχικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν.

Οταν επέστρεψε, υποστήριζε ανοιχτά τις ιδέες του ριζοσπαστικού Ισλάμ και ήρθε σε σύγκρουση με τον ιμάμη του κεντρικού τζαμιού του Κάτσανικ, ενώ απείλησε ότι θα σκοτώσει κληρικούς και δημόσια πρόσωπα. Προπαγάνδιζε τη στράτευση στο Τζιχάντ και από το 2012 ήταν από τους πρώτους που βρέθηκαν στις τάξεις του Ισλαμικού Χαλιφάτου στο Ιράκ και στη Συρία. Εμφανίσθηκε μάλιστα μπροστά στις κάμερες να καίει το διαβατήριό του, προκειμένου να δείξει ότι πλέον δεν έχει πατρίδα, παρά μόνο το χαλιφάτο.

Ούγγροι στρατιώτες στην κατασκευή του φράκτη στα σύνορα με τη Σερβία.

ΜΕ ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Φόβοι στην Ευρώπη για... εισβολή φανατικών ισλαμιστών

Τα δυτικά Βαλκάνια τα τελευταία χρόνια έκαναν εξαγωγή τζιχαντιστών και μετρούν ήδη πολλούς «μάρτυρες του Ισλάμ». Μόνο από το Κόσοβο οι νεκροί στη Συρία και στο Ιράκ καταγράφονται σε περίπου 60 άτομα. Αυτό για το οποίο ανησυχούν οι ηγεσίες των χωρών τους δεν είναι μόνο η διεύρυνση της επιρροής τους και η στρατολόγηση κι άλλων νέων για να πολεμήσουν μέσα από τις τάξεις του Ισλαμικού Χαλιφάτου, αλλά και η μελλοντική επιστροφή τους στις πατρίδες τους στα Βαλκάνια ως φανατικών τζιχαντιστών. Κι ακόμη η απειλή να δημιουργήσουν ένα εφαλτήριο από τα Βαλκάνια εναντίον της Ευρώπης. Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν απειλητικές αναρτήσεις του Ισλαμικού Χαλιφάτου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τις οποίες επιχειρείται να στοχοποιηθούν χώρες της περιοχής, όπως το Κόσοβο, η Αλβανία, η ΠΓΔΜ, η Βοσνία - Ερζεγοβίνη, ενώ πρόσφατη ήταν και η απειλή ότι θα εισβάλουν στην Κωνσταντινούπολη. «Χαίρετε Βαλκάνιοι, πλησιάζουν καλύτερες μέρες, είμαστε το Ισλαμικό Κράτος...», αναφέρουν και καλούν τους μουσουλμάνους της περιοχής να ενταχτούν στο Ισλαμικό Κράτος. Μόλις τον περασμένο Μάιο στο Σβόρνικ της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης ένας 24χρονος που συνδεόταν με ακραίους ισλαμιστικούς κύκλους εισέβαλε πάνοπλος σε αστυνομικό τμήμα φωνάζοντας «Αλλάχ Ακμπάρ»(«Ο Θέος είναι μεγάλος») και πρόλαβε να σκοτώσει έναν αστυνομικό και να τραυματίσει άλλους δύο πριν σωριαστεί νεκρός από τα πυρά των αστυνομικών.

Ατακτες εισροές

Αυτό που πολλαπλασιάζει τις ανησυχίες και τους φόβους στα Βαλκάνια και στη Δυτική Ευρώπη είναι η μαζική προώθηση στην περιοχή τζιχαντιστών και το ενδεχόμενο να εκμεταλλευτούν τη σημερινή άτακτη εισροή των χιλιάδων προσφύγων μέσω του λεγόμενου βαλκανικού διαδρόμου. Πρόσφατη είναι η περίπτωση του ισλαμιστή Laith («λιοντάρι» στα συριακά) Al Saleh, πρώην διοικητή μιας ομάδας 700 περίπου ανταρτών του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού»-FSA, ο οποίος συμμετείχε στις φονικές μάχες ενάντια στον συριακό στρατό του στην πόλη Αλέπο, αλλά και στις συγκρούσεις στην πόλη Καμπάνι. Σαν... πρόσφυγας έφτασε μέσω της Τουρκίας στην Κω και από εκεί με το πλοίο «Ελευθέριος Βενιζέλος» ταξίδεψε στην Αθήνα. Στη συνέχεια πήρε τον δρόμο για την ΠΓΔΜ και εκεί τον εντόπισαν δημοσιογράφοι ξένων πρακτορείων να δηλώνει ότι αποκηρύσσει την προηγούμενη δράση του και θέλει να πάει στην Ολλανδία. Ενας άλλος ισλαμιστής από τη Λιβύη, ο αποκαλούμενος δόκτωρ Αχμέντ, εντοπίστηκε πάλι από δημοσιογράφους σαν πρόσφυγας στο Βελιγράδι, πριν πάρει τον δρόμο για την Ουγγαρία. Εντύπωση προκάλεσαν οι ανοιχτές απειλές του για εκδίκηση στον «αιματηρό κατακτητή», όπως αποκάλεσε το ΝΑΤΟ και τον «αμερικανικό σατανά», και ότι οι γυναίκες τους θα γεννήσουν πολλά παιδιά στην Ευρώπη και πολύ γρήγορα θα αλλάξει το πρόσωπό της.

πηγή

Φιγούρες ζώων με φόντο την ανατολή & δύση του ήλιου!

Φιγούρες ζώων με φόντο την ανατολή & δύση του ήλιου!

Φωτογράφοι σε όλον τον κόσμο έστησαν τους τρίποδες και απαθανάτισαν στην κάμερα τις σκιές ζώων έτσι όπως αυτές φαίνονται με φόντο τη δύση ή την ανατολή του ήλιου. Κατά τη διάρκεια της βοσκής, στο κυνήγι ή την ώρα της ανάπαυσης, όλες οι καθημερινές δραστηριότητες των ζώων παρουσιάζονται με τρόπο μαγικό έχοντας ως φόντο ονειρεμένα τοπία.
Αφρικανικοί ελέφαντες πίνουν νερό στη Μποτσουάνα, πεταλούδες ακουμπούν σε δροσοσταλίδες το ξημέρωμα στην Ολλανδία και ένα ρινοδέλφινο κάνει άλματα στα νερά της Καραϊβικής κάτω από τον ουρανό. Οι φωτογραφίες αν και έχουν ληφθεί από διαφορετικούς φωτογράφους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Όλοι συλλαμβάνουν τα ζώα μπροστά σε όμορφες ανατολές και ηλιοβασιλέματα.









πηγή

Γκρεμνά `ναι εμάς οι τόποι μας, λέσκες τα χειμαδιά μας, τα σπηλιαράκια του βουνού είναι τα γονικά μας.

Αγρίμια κι αγριμάκια μου,
λάφια μου μερωμένα,
πέστε μου πού `ναι οι τόποι σας,
πού `ναι τα χειμαδιά σας;
Γκρεμνά `ναι εμάς οι τόποι μας,
λέσκες τα χειμαδιά μας,
τα σπηλιαράκια του βουνού
είναι τα γονικά μας.

 

Υπομονή θα πει...

 
Να πονάς, αλλά να μην καταβάλλεσαι.
Να πονάς, αλλά να μην παραφέρεσαι.
Να πονάς, αλλά να μην μεμψιμοιρείς.
Να πονάς, αλλά να μην γκρινιάζεις.
Να πονάς, αλλά να μην γίνεσαι αντικοινωνικός.
Να πονάς, αλλά να μην γίνεσαι πρόβλημα στο περιβάλλον σου.
Να πονάς, αλλά να μένεις όρθιος.
Να πονάς, αλλά να χαμογελάς.
Να πονάς, αλλά να δοξολογείς.
Να πονάς, αλλά να προσφέρεις.
Να πονάς, αλλά να προσεύχεσαι.

Ευχαριστούμε τον φίλο που μας το έστειλε.

Στοιχεία Ελληνορθόδοξης Λαϊκής Θρησκευτικότητας στους Έλληνες της Καππαδοκίας

«Οι Έλληνες Καππαδόκες, ορθόδοξοι χριστιανοί κατά το θρήσκευμα, διέσωσαν, στην λαϊκή τους λατρεία μια σειρά από αρχέγονες λατρευτικές πράξεις και δοξασίες, οι οποίες συντέλεσαν ώστε η Καππαδοκία να θεωρείται από τους κυριότερους τόπους διάσωσης πολιτισμικών επιβιωμάτων, από παλαιότερες φάσεις και μορφές του ελληνικού παραδοσιακού πολιτισμού», [1] υπογράμμιζε ο Καθηγητής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Μανώλης Βαρβούνης, σε κείμενό του που «ανέβηκε» στο pemptousia.gr, στις 7 Ιουλίου 2015. Σε συνέχεια της μελέτης του, δημοσιεύεται το πρώτο μέρος που αφορά «τις γιορτές του «κύκλου του χρόνου», του ετήσιου δηλαδή εορτολογικού κύκλου, που είχαν δημόσιο και κοινοτικό χαρακτήρα, καθώς προϋπέθεταν την συμμετοχή όλης της παραδοσιακής κοινότητας (των Ελλήνων της Καππαδοκίας)».

Κατερίνα Χουζούρη

         «Επειδή η ανομβρία αποτελούσε πάντοτε απειλή για τους κατοίκους της Καππαδοκίας, είχαν θεσπίσει, σε ανάλογες περιπτώσεις λιτανείες, που ξεκινούσαν από τον ενοριακό ναό και περιέτρεχαν την ζωτική παραγωγική έκταση του χωριού, σχηματίζοντας έναν προστατευτικό κύκλο. Στο Γκέλβερι, για παράδειγμα, η πομπή ξεκινούσε από το ναό του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, για να καταλήξει σε μικρό ύψωμα, πάνω από το ξωκλήσι των αγίων Αναργύρων, όπου γονάτιζαν και τελούσαν δέηση, ενώ κατά τη διάρκεια της λιτανείας ήταν απαραίτητη η παρουσία εικονίσματος του προφήτη Ηλία, στον οποίο απέδιδαν ιδιότητες βροχοποιού. Την ίδια μάλιστα πομπή συνέχισαν να τελούν και οι μουσουλμάνοι Τούρκοι της περιοχής, μετά την ανταλλαγή πληθυσμών και την έξοδο του χριστιανικού στοιχείου της περιοχής. Στην ίδια περιοχή συνήθιζαν επίσης να βρέχουν κρανίο που ανήκε σε ιερέα, για να προκαλέσουν βροχή, έθιμο που σε διάφορες παραλλαγές απαντά και σε άλλα χωριά της Καππαδοκίας : στο Σορσοβού έθαβαν, για να προκληθεί βροχή, κρανίο αλόγου κοντά σε πηγή, ενώ στο Σέλμε έβρεχαν στο ποτάμι επτά σκελετούς, που τους θεωρούσαν λείψανα αγίων και τους διατηρούσαν σε ειδική λάρνακα. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε εδώ έθιμα γνωστά και από άλλους λαούς, σε διάφορες περιοχές της γης, για τα οποία ο Ernst Samter έχει υποστηρίξει ότι οφείλονται στη δοξασία πως η ψυχή του νεκρού ξηραίνεται και έχει ανάγκη από νερό, άρα αν δώσουμε νερό στην διψασμένη ψυχή, η οποία εδρεύει στα κόκαλα του νεκρού, μπορεί από την μυστική δύναμή της να προκληθεί βροχή, κάτι που δείχνει την παλαιότητα ορισμένων χαρακτηριστικών εθίμων των Ελλήνων Καππαδοκών.

             Σημαντικότατο ρόλο, πνευματικό και θρησκευτικό, έπαιζε στη ζωή των ανθρώπων της Καππαδοκίας το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και η βάπτιση στον ποταμό Ιορδάνη, το γνωστό χατζηλίκι. Οι προσκυνητές, έχοντας επικεφαλής κάποιον από τους ιερείς του χωριού, σχημάτιζαν ομάδες και, πριν ξεκινήσουν, έκαναν στο σπίτι τους ένα μεγάλο τραπέζι, σε συγγενείς και φίλους, για να τους αποχαιρετήσουν. Ξεκινούσαν είτε στα τέλη Νοεμβρίου, είτε την Καθαρή Δευτέρα, με ομαδικό αποχαιρετισμό από τους συγχωριανούς τους, που τους προέπεμπαν στα όρια του οικισμού, δίνοντας χαρακτηριστικές ευχές. Συνήθως οι προσκυνητές έμεναν και για το Πάσχα στους Αγίους Τόπους, όπου συνήθως μετέβαιναν μέσω του λιμανιού της Μερσίνας, και άρχιζαν τον δρόμο της επιστροφής μετά την Κυριακή του Θωμά, ακολουθώντας το ίδιο περίπου δρομολόγιο. Κατά την επιστροφή, οι συγχωριανοί τους οργάνωναν πανηγυρική υποδοχή, τους καλωσόριζαν και φιλούσαν τα χέρια τους, σε ένδειξη σεβασμού και κοινωνικής αναγνώρισης, και τους οδηγούσαν με πομπή στον ενοριακό ναό, όπου προσέφεραν τα δώρα τους, άναβαν τα καντήλια με Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα και έψελναν δοξολογία. Κατόπιν επέστρεφαν στα σπίτια τους, όπου μια εβδομάδα μετά δεξιώνονταν τους φίλους και τους συγγενείς τους, δίνοντας στον καθένα το αναμνηστικό που του είχαν φέρει. Ο χατζής είχε ιδιαίτερο κύρος στην κοινωνία του χωριού, καθώς η συμμετοχή σε μια τέτοια ιερή αποδημία μπορούσε να μεταφραστεί σε ευδιάκριτο κοινωνικό γόητρο, στα πλαίσια της παραδοσιακής κοινότητας, και ο σχετικός τίτλος συνόδευε πάντοτε τον προσκυνητή, κάποτε μάλιστα γινόταν και αναπόσπαστο τμήμα του ονόματός του, βασικό προσδιοριστικό της κοινωνικής του υπόστασης.

http://syllogos-axenon-kappadokias0.webnode.gr/

             Σε γενικές γραμμές, η παραδοσιακή θρησκευτική συμπεριφορά των Καππαδοκών οργανωνόταν σε δύο βασικά επίπεδα, το ιδιωτικό – οικογενειακό και το δημόσιο – κοινοτικό. Μέχρι στιγμής αναφερθήκαμε στο πρώτο, με την μελέτη των πράξεων εκείνων που όριζαν και προσδιόριζαν την θρησκευτικότητα στα πλαίσια του σπιτιού και της οικογένειας : προσφορές και δεσμεύσεις, προσκυνήματα, αργίες και μαγικοθρησκευτικές πρακτικές, όλα έχουν ως επίκεντρο την ατομική σχέση του ανθρώπου με το θείον, η οποία συχνά εξακτινώνεται και στα πλαίσια της οικογένειας, που άλλωστε για τους Καππαδόκες ήταν προέκταση της ατομικής ύπαρξης και παρουσίας. Στο πλαίσιο αυτό, βασική και σπουδαία είναι η θέση των οικογενειακών εικονισμάτων και του εικονοστασίου κάθε σπιτιού, που θεωρούνταν ιερό οικογενειακό κτήμα και μεταβιβάζονταν από γενιά σε γενιά με ιδιαίτερη ευλάβεια. Ο ιδιότυπος αυτός οικογενειακός λατρευτικός χώρος λειτουργούσε ως ένα είδος οικογενειακού και οικιακού υποκατάστατου του ναού, απτό δείγμα της προστατευτικής και ευεργετικής παρουσίας του υπερβατικού στον χώρο του σπιτιού. Τα εικονίσματα τα λειτουργούσαν στο ναό την ημέρα μνήμης του εικονιζόμενου αγίου, άναβαν το καντήλι τους και προσεύχονταν μπροστά τους, ενώ από τους τριγμούς, την κατάστασή τους και την τοποθέτηση πάνω τους μικρών νομισμάτων μαντεύονταν για το αν θα πετύχαινε κάποιο εγχείρημά τους, αν θα είχαν καλή υγεία, αν θα αποκτούσαν παιδιά κ.λπ. Το εικονοστάσι και τα εικονίσματα του σπιτιού βρίσκονται, λοιπόν, στο κέντρο αυτού του ιδιωτικού λατρευτικού κύκλου των Καππαδοκών.

             Ο άλλος ομόκεντρος κύκλος της λαϊκής λατρείας και της παραδοσιακής θρησκευτικής συμπεριφοράς τους, περιλαμβάνει τις γιορτές του «κύκλου του χρόνου», του ετήσιου δηλαδή εορτολογικού κύκλου, που είχαν δημόσιο και κοινοτικό χαρακτήρα, καθώς προϋπέθεταν την συμμετοχή όλης της παραδοσιακής κοινότητας. Τα περιοδικά αυτά λατρευτικά έθιμα, που συνδέονται με ορισμένη γιορτή του χρόνου, θα εξετάσουμε στη συνέχεια, κατανεμημένα κατά τον εποχικό προσδιορισμό τους και με αφετηρία από τις φθινοπωρινές εορτές, αφού στις παραδοσιακές κοινωνίες οι εποχές του χρόνου και οι συνακόλουθες αγροτικές και επαγγελματικές ασχολίες προσδιορίζουν καίρια την μορφή, την ένταση και το περιεχόμενο της λαϊκής θρησκευτικότητας.

http://syllogos-axenon-kappadokias0.webnode.gr/

          Για τους Καππαδόκες, η 1^η Σεπτεμβρίου, αρχή της ινδίκτου, είχε την αξία της πρωτοχρονιάς, γι’ αυτό και ο παπάς πήγαινε στα σπίτια, όπου τελούσε αγιασμό μπροστά στο εικονοστάσι, ενώ γύρω του είχαν τοποθετηθεί πιάτα και δοχεία με σιτάρι, πλιγούρι, αλεύρι, πετιμέζι και κρασί. Έτσι, οι άνθρωποι, το σπίτι και οι καρποί της παραγωγής τους ευλογούνταν μαζί, ως ένα είδος υπερφυσικής ενίσχυσης για την επερχόμενη χρονική περίοδο. Στις 2 Σεπτεμβρίου εόρταζε ο άγιος Μάμας, με επίκεντρο της καππαδοκικής λατρείας του την Μαμασό, όπου φυλάσσονταν και τα λείψανα του αγίου, σε έναν ναό δυσυπόστατο, που ήταν ταυτοχρόνως τόπος λατρείας τόσο των χριστιανών, όσο και των μουσουλμάνων της περιοχής. Την ιδιαιτερότητα μάλιστα αυτή προσπαθούσαν να εξηγήσουν και μια σειρά από θρησκευτικές και αιτιολογικές παραδόσεις, σύμφωνα με τις οποίες οι μουσουλμάνοι είχαν αναγνωρίσει την θαυματουργική δύναμη και αξία των λειψάνων του αγίου, τιμώντας τον αναλόγως. Οι προσκυνητές προσέφεραν θυσίες ζώων και έπαιρναν χώμα από τον τάφο του αγίου, ως φυλακτό. Είναι μάλιστα απολύτως χαρακτηριστικό, ότι κατά την έξοδο του 1924 οι μουσουλμάνοι δεν άφησαν τους χριστιανούς να πάρουν τα λείψανα του αγίου ως ανταλλάξιμα, με την δικαιολογία ότι ήταν και δικός τους άγιος, συνεχίζοντας να του απονέμουν λατρεία και να του προσφέρουν αιματηρές θυσίες και τάματα, τουλάχιστον ως και το 1952, σε μια λατρευτική πρακτική που εν μέρει επιβιώνει μέχρι σήμερα. Οι Καππαδόκες πίστευαν ότι ο άγιος Μάμας στεριώνει τα νιόπαντρα ζευγάρια, θεραπεύει την ατεκνία και διώχνει τα ψυχικά νοσήματα.

             Ιδιαιτέρως γιόρταζαν την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου), με πανηγυρικό εσπερινό, αγρυπνία, αλλά και κόλλυβα και μνημόσυνα για τους νεκρούς τους. Τα λουλούδια που στόλιζαν τον σταυρό θεωρούσαν φυλακτήρια και αποτρεπτικά του κακού και των ασθενειών, ενώ μετά τη θεία λειτουργία μαζεύονταν στα σπίτια όσων είχαν πρόσφατο πένθος, για να μοιραστούν μαζί τους τα νηστήσιμα φαγητά της ημέρας. Το τραπέζι πάντα στρωνόταν στην αυλή του σπιτιού, με τις γυναίκες να μην κάθονται, αλλά να υπηρετούν τους άνδρες σε όλη τη διάρκεια του γεύματος, σύμφωνα με τα έθιμα κοινωνικής συγκρότησης του τόπου».

 (συνεχίζεται)

 Μ. Γ. Βαρβούνη

Καθηγητή Λαογραφίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης

πηγή 

Ο Άγιος Αλέξανδρος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (Μνήμη 30 Αυγούστου)

Ο άγιος Αλέξανδρος ήταν, όπως λέγουν, “αποστολικοίς χαρίσμασι λαμπρυνόμενος”. Σαν πρεσβύτερος ακόμα, διακρινόταν για τη μεγάλη του ευσέβεια, την αρετή και την αγαθότητα του. Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο τότε Πατριάρχης τον εξέλεξε αντιπρόσωπο του. Και όταν στη Σύνοδο αυτή καταδικάστηκε ο Άρειος, ο Αλέξανδρος, αν και γέροντας 70 χρονών, δέχθηκε να περιοδεύσει στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να διδάξει και να γνωστοποιήσει τα ορθά δόγματα των αποφάσεων της Συνόδου της Νικαίας. Αλλά ενώ βρισκόταν στην περιοδεία αυτή, ο πατριάρχης Μητροφάνης απεβίωσε. Όρισε όμως διάδοχο του τον Αλέξανδρο, διότι, παρά το γήρας του, είχε τα κατάλληλα εφόδια για τη διακυβέρνηση της αρχιεπισκοπής της πρωτεύουσας. Πράγματι, σαν Πατριάρχης ο Αλέξανδρος ανταποκρίθηκε σωστά στις δύσκολες περιστάσεις των καιρών. Τότε ο Άρειος είχε εξαπατήσει το βασιλιά Κωνσταντίνο ότι δήθεν πιστεύει ορθά. Και ο βασιλιάς διέταξε τον Αλέξανδρο να αφήσει τον Άρειο να μετέχει της Θείας Κοινωνίας. Ο Αλέξανδρος, λυπημένος, προσευχήθηκε στο Θεό και ζήτησε τη βοήθεια Του. Η δέηση του Ιεράρχη εισακούσθηκε. Και το πρωί που ο Άρειος με πομπή θα πήγαινε στην εκκλησία, βρέθηκε το σώμα του σχισμένο και σκωληκόβρωτο! Ο Άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε ειρηνικά το 340 μ.Χ.

Πηγή: Synaxaristis

ΚΑΗΜΟΣ

Ὁ Κάρολος Κοὺν διὰ χειρὸς Δημήτρη Μυταρᾶ. Ἡ Λέξη, 62 (1987).

Γιατί τόσος πόνος καὶ μόχτος;
Ἀναπάντεχοι εἶναι οἱ ἀνέμοι ποὺ μὲ κυβερνᾶνε, κ᾽ ἡ καρδιά
μου ανήξερη˙ ἀνήμπορη ἡ βούλησή μου.
Τυφλὸς εἶμαι, μὰ γὼ δὲν τὸ στοχάζουμαι˙ γιατὶ ψευτὲς σκιές
μοῦ θαμπώνουνε τὸ φῶς.
Ἀδύνατη εἶναι ἡ ἀκουή μου˙ γιατὶ ταὐτιά μου ἀναπαίζουνε
κούφιοι ἦχοι.
Βασιλέα ἐλόγιασε καθένας τὸν ἐμαυτό του.
Σὲ βράχο ἔκρινε νὰ θεμελιώσει τοὺς πύργους του, κι ἔκτισε
εἰς τὴν ἄμμο.
Στὴ γῆς ἔσπειρε γιὰ τὴν τροφή του, κι ἀπόμεινε τροφὴ στὴ γῆς.
Τὸν οὐρανὸ ἐβουλήθηκε νἀγγίξει˙ καὶ τὴν κορφή του ἐσκέπασε
χῶμα.
Ἀψηλὰ στέκει ὁ οὐρανός, κ᾽ ἡ γῆς αἰώνια.
Ὁ ἄνθρωπος μικρός.
Μικρὸς κι ὁ πόνος του˙ μικρὴ κι ἡ χαρά του.
Θαυμαστὴ μόνον ἡ δύναμις τὅνα καὶ τ᾽ ἄλλο ὁρίζει.
ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ

Ἀφιέρωμα στὸν Κάρολο Κούν, τοῦ περιοδικοῦ Ἡ Λέξη, 62 (1987), σ. 91.

πηγή

«Και τα θλιβερά και τα χαρούµενα γεγονότα είναι αφορµές για να δοξολογούµε και να ευχαριστούµε τον Θεό και είναι αµφότερα ωφέλιµα για µας.
Το καλοκαίρι και ο χειµώνας είναι διαφορετικές εποχές, όµως συγκλίνουν στον ίδιο σκοπό· να παράγει
η γη άφθονο καρπό.
Έτσι τα καλά και τα κακά της ζωής µας έχουν τον ίδιο σκοπό·
να δοξολογούµε το Θεό και να προαγόµαστε στην αρετή.

Συνέβησαν καλά;
Ευλόγησε το Θεό και παραµένουν τα καλά.
Συνέβησαν κακά;
Ευλόγησε το Θεό και σταµατούν τα κακά.
Διαφορετικές περιστάσεις το φρόνηµά µας όµως ίδιο.
Τη γενναιότητα του πλοιάρχου ούτε η γαλήνη τη διαλύει, ούτε η τρικυµία την βυθίζει.
Αν κάποιος αντέξει τον πειρασµό µε γενναιότητα τρυγάει απ’ αυτόν και µεγάλο καρπό.
Μη φοβηθείς ποτέ τον πειρασµό, αν έχεις γενναία ψυχή...

25 χρόνια φιλοσοφημένης μουσικής

Οι Χαΐνηδες γιορτάζουν τα 25 χρόνια τους στη μουσική με μια μοναδική συναυλία στην Τεχνόπολη στις 9 Σεπτεμβρίου 

 
Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε ένα συγκρότημα. Μια ομάδα μουσικών που αποφάσισε το 1990 να ενώσει τις δυνάμεις της και να κάνει πράξη το όραμα της για μουσική χωρίς σύνορα. Από τότε μέχρι σήμερα η κολλεκτίβα έχει αλλάξει πολλές φορές σύσταση, έχει διαλυθεί, έχει ξαναενωθεί, έχει φιλοσοφήσει και έχει τραγουδήσει στα πιο απίθανα μέρη. Πάντα ξεκινώντας από την αγάπη των μελών της για την κρητική μουσική η ομάδα των Χαΐνηδων είναι πάντα κοντά μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. 

 

Οι πρόσφατες φήμες για την διάλυση του συγκροτήματος διαψεύστηκαν από τον ίδιο τον Δημήτρη Αποστολάκη, λυράρη, εμπνευστή του γκρουπ και βασικό δημιουργό των τραγουδιών του. Ο ίδιος μαζί με τον Δημήτρη Ζαχαριουδάκη είναι και οι μόνοι που έχουν απομείνει από την αρχική σύνθεση χωρίς όμως κάθε αλλαγή μελών να γίνεται με μελοδραματικό τρόπο, τσακωμούς και διαλυμένες φιλίες. Οι μουσικοί στους Χαΐνηδες έρχονται και φεύγουν όπως ακριβώς τα μέλη μιας παρέας. Χάνονται για λίγο και ξαναενώνονται με συγκίνηση. Συμπράττουν και μετά τραβά και πάλι ο καθένας τον δρόμο του.

Και μπορεί την Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων να μην ακούσουμε το «Καπηλειό» από τον Μίλτο Πασχαλίδη, αλλά η φωνή του έχει σημαδέψει αυτό το εξαιρετικό τραγούδι και η συμμετοχή του στο συγκρότημα αν και για μόλις ένα δίσκο θα μείνει αξέχαστη. Όπως αξέχαστη θα μείνει και η συμμετοχή του Ψαραντώνη σε πολλά τραγούδια, του Γιάννη Χαρούλη, του Αλκίνοου Ιωαννίδη, του καραγκιοζοπαίχτη Άθω Δανέλη στο δίσκο «Ο Καραγκιόζης στη Γιουροβίζιον» το 2007 αλλά και των Mode Plagal. Δεκάδες επιτυχίες, άλλα κυρίως δεκάδες τραγούδια με μοναδικούς στίχους και αυτόν τον μελωδικό ήχο της λύρας που δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει.

Όλα τα παραπάνω αφορούν τη μουσική δημιουργία του συγκροτήματος. Αλλά το ίδιο σημαντική είναι και η στάση τους απέναντι στη ζωή και την τέχνη. Η γνώμη που έχουν για την ελληνική κοινωνία αλλά και το σύμπαν. Επιστήμονες πριν από μουσικοί και πολίτες του κόσμου πριν από οτιδήποτε άλλο. Αυτοί είναι οι Χαΐνηδες και όπως είναι φυσικό το κάλεσμα τους για την επετειακή συναυλία στην Τεχνόπολη είναι το ίδιο ιδιαίτερο με αυτούς. Περιγράφει τον τρόπο για να γίνει η ζωή μας καλύτερη και καλεί στο πάρτι τους τους πιο αλλόκοτους ακροατές!

«Η ζωή μας δε θα γίνει καλύτερη αν εμείς εξασκούμε με συνέπεια την τέχνη μας. Ο κόσμος θ' αλλάξει πραγματικά αν, όλοι και όλες, μάθομε να κάνουμε τη ζωή μας τέχνη. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Ελάτε να μάθομε μαζί να χορεύομε, να τραγουδούμε, να στοχαζόμαστε. Γιατί, μόνο ο χορευτής ξέρει να περπατεί, μόνο ο τραγουδιστής να μιλεί, μόνο ο στοχαστής να χαμογελά.

»Η ζωή μας δε θα γίνει καλύτερη αν κάνομε οικονομία στο χρήμα μας. Μόνο αν κάνομε οικονομία στο χρόνο μας. Η ύψιστη πολιτική πράξη είναι να διαλέξομε αυστηρά τον απέναντι μας. Το μόνο κριτήριο επιλογής είναι η ποιητική αρμονία μεταξύ των λόγων και των πράξεων του. Τότε αυξάνεται το ‘πολιτισμικό’ μας κεφάλαιο, που απ’ αυτό απορρέει και το υγιές ‘οικονομικό’ .

»Η παράσταση ενδείκνυται: για χαρούμενους μελλοθάνατους, για εγκυμονούσες και εγκυμονούντες, για ανώριμους σοφούς, για σοβαρούς αλήτες, για κατά βάθος τρελούς, για κατά πλάτος λογικούς και για βατράχους που προτιμούν τη λίμνη, από το φιλί της ωραίας πριγκίπισσας». 

πηγή

Η Τασία στην Κω (Όταν η βλακεία, η ανικανότητα και η ιδεοληψία δημιουργούν ένα αμείλικτο αδιέξοδο)

Του Γιώργου Ρακκά

Όλη η (μη)πολιτική της Τασίας Χριστοδουλοπούλου πάνω στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, ανακεφαλαιώνεται στην μονότονη επισήμανση, που επαναλάμβανε διαρκώς σε κάθε της δήλωση: «Είναι πρόσφυγες». Χαίρουμε πολύ. Κάποιοι άλλοι μεταξύ τους είναι «μετανάστες», οι άλλοι οι άνθρωποι που παρατηρούμε να κυκλοφορούν στις νήσους Κω και Μυτιλήνη είναι «κάτοικοι», ενώ υπάρχουν και μερικοί «τουρίστες»…

Αφού ξεμπερδέψαμε με την απαραίτητη ονοματοθεσία των πραγμάτων («Τασία να ένα Μήλο»), τώρα, ας προχωρήσουμε σε κάποιες αυτονόητες διαπιστώσεις: Μια πολιτική που αφήνει την μοίρα του προσφυγικού/μεταναστευτικού στην αόρατη χείρα των δουλεμπορικών κυκλωμάτων, και διατάσσει το λιμενικό να αναλάβει ρόλο υποστήριξης των δραστηριοτήτων τους, υπήρξε καταστροφική για τα νησιά όπου συγκεντρώθηκαν αυτοί οι άνθρωποι τους τελευταίους μήνες, εγκληματική για την χώρα, κι επίσης άκρως αντι-ανθρωπιστική για τους ίδιους τους πρόσφυγες. Που προφανώς δεν εγκατέλειψαν την Συρία για να «λιάζονται» στα ξενοδοχεία της Κω-Μυτιλήνης, στο Πεδίον του Άρεως ή τους Ελαιώνες.

Μια σοβαρή πολιτική απέναντι στο ζήτημα, είναι εξίσου αυτονόητη

Ως πρώτη προτεραιότητα θα έπρεπε να διώκονται ανελέητα οι δουλέμποροι, και να καταγγέλλεται το τουρκικό κράτος που τους βοηθάει ώστε να παροξύνει την παράνομη διακίνηση μεταναστών προς την Ελλάδα, τώρα που με τους πρόσφυγες έχει ανοίξει ρήγμα στα σύνορα.

Από εκεί και πέρα, στην πρώτη φάση του ζητήματος, όταν η διεθνής κοινότητα έκανε τα μαύρα μάτια, οι πρόσφυγες αυτοί έπρεπε να μεταφέρονται αυθημερόν ή την επόμενη στην κεντρική Ελλάδα, σε έναν οργανωμένο καταυλισμό που θα στηνόταν στον σιδηροδρομικό άξονα Αθήνας-Θεσσαλονίκης, όπου θα καταγράφονταν και σταδιακά θα μετέβαιναν με το τρένο στα Σκόπια, αφού προφανώς έχουν πραγματοποιηθεί οι κατάλληλες συνεννοήσεις σε διακρατικό επίπεδο. Και βέβαια, θα έπρεπε να πιεστεί η διεθνής κοινότητα, και ιδιαίτερα η Ε.Ε. ώστε να μην κάνει ότι δεν βλέπει, και να αναλάβει τις ευθύνες της σε σχέση με το Συριακό.

Στην δεύτερη φάση, τώρα που η Γερμανία αποφάσισε να πράξει το αυτονόητο, η χώρα μας θα έπρεπε να παρέμβει στην Ε.Ε. (μιας και ο Αβραμόπουλος είναι αρμόδιος της Ε.Ε. γι’ αυτά ακριβώς τα θέματα) ώστε να στηθεί μια ανθρωπιστική αερογέφυρα, που θα μετέφερε απευθείας τους πρόσφυγες στους τόπους προορισμού –ώστε να μην αναγκάζονται να πηγαίνουν από τα ανατολικά παράλια του Αιγαίου στο Βερολίνο… με τα πόδια, δια μέσω της Ελλάδας! Και βέβαια, θα έπρεπε να παρέμβει διεθνώς η Ελλάδα, σε συνεργασία με άλλες χώρες, ώστε να υπάρξει επέμβαση στην Συρία για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Χαλιφάτου, και την δημιουργία μιας ασφαλούς ζώνης ανθρωπιστικής ανακούφισης μέσα στην χώρα, ώστε πάψει η γενοκτονία του συριακού λαού που εξαπολύει ο ISIS.

Όλα αυτά, αν και εφικτά, είναι «επιστημονική φαντασία» για έναν πρωθυπουργό που νομίζει ότι η πολιτική είναι εκλογικό άθλημα, για μια υπουργό μετανάστευσης που νομίζει ότι κάθε μέρα γράφει έκθεση ιδεών τρίτης γυμνασίου με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα, και για έναν υπουργό αρμόδιο για το λιμενικό που νομίζει ότι όλοι οι ένστολοι είναι ΜΑΤατζήδες που δέρνουν στις πορείες.

Το πρόβλημα γίνεται χειρότερο, καθώς αυτές οι αντιλήψεις που κατ εξοχήν εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ κυριάρχησαν στον τρόπο με τον οποίον αντιμετώπισε η ελληνική πολιτεία το μεταναστευτικό ζήτημα εδώ και είκοσι πέντε χρόνια. Υπήρχαν βέβαια, και τα διαλείμματα της Νέας Δημοκρατίας, μόνο που η δεξιά σε αυτή τη χώρα δεν έχει άποψη για τίποτα, οπότε είναι εντελώς μάταιο να συζητάμε γι’ αυτήν.

Μετανάστευση στην Ελλάδα: Οι δύο φάσεις

Από το 1990, το μεταναστευτικό ζήτημα της Ελλάδας, διήλθε από δύο εντελώς διαφορετικές φάσεις, ενώ σήμερα διέρχεται μια τρίτη, που αποτελεί την παροξυστική συνέχεια της δεύτερης.

Σε μια πρώτη περίοδο, 1990-2005, θα κυριαρχήσει η εισροή πληθυσμών από τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Την κύρια ευθύνη για την διαχείρισή του, θα την έχει το ΠΑΣΟΚ και ο Κώστας Σημίτης. Τότε είναι που χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για την χώρα, να ενσωματώσει ουσιαστικά αυτά τα ρεύματα, και να τα χρησιμοποιήσει ως μοχλό πολιτικής της χώρας προς τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Και λέμε να ενσωματώσει ουσιαστικά, διότι τότε υπήρχαν ακόμα οι δυνατότητες να ενταχθούν αυτοί οι άνθρωποι οργανωμένα και οργανικά στην ελληνική κοινωνία, με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και πολιτισμικής συνοχής. Εξ άλλου προέρχονταν από οικεία ή συγγενή πολιτισμικά περιβάλλοντα.

Φυσικά, αυτή η επιλογή ήταν έξω από τους ορίζοντες του Σημιτισμού, ο οποίος προέκρινε έναν σχεδόν δουλοκτητικό τρόπο αντιμετώπισης του ζητήματος. Και αυτό, για να εξαγοράσει τις συνειδήσεις της ελληνικής κοινωνίας. Εγκατέλειψε, λοιπόν, το καίριο ζήτημα της απορρόφησης των μεταναστών στην αόρατη χείρα του ελληνικού παρασιτισμού, και αυτοί χρησιμοποιήθηκαν ως κύριος μοχλός όλων των βασικών αλλαγών που συνεπέφερε ο εκσυγχρονισμός στην ελληνική κοινωνία από το 1996 κι ύστερα: Οι μετανάστες υποκατέστησαν τους Έλληνες εργάτες στο χωράφι, και στην συρρικνωμένη μεταποίηση, επέτρεψαν στους γόνους των αγροτών να σπουδάσουν και να ανέλθουν την κλίμακα της κοινωνικής κινητικότητας, απάλλαξαν τα νοικοκυριά από την φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωμένων, κατασκεύασαν τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων, έγιναν βορά στην αθλιότητα των «κωλόμπαρων» της επαρχίας. Γενικώς, ανέλαβαν σχεδόν όλες τις απαξιωμένες εργασίες και δραστηριότητες εντός της ελληνικής κοινωνίας, επιτρέποντας στους Έλληνες να ζήσουν επιτέλους το ευρωπαϊκό όνειρο, να γίνουν «αφεντικά», «καταναλωτές», λαθρεπιβάτες στην νέα Πομπηία των Βρυξελλών.

Τότε, οι αντιδράσεις θα περιοριστούν μόνο σε εκείνο το κομμάτι της ελληνικής εργατικής τάξης το οποίο δεν κατάφερε να δραπετεύσει από την ταξική του θέση, και καταστράφηκε από την ραγδαία υποτίμηση της ανειδίκευτης εργασίας που αναπόφευκτα προκάλεσαν οι «εργατικές ρεζέρβες» του ογκούμενου μεταναστευτικού κύματος. Και θα καλυφθούν, από το γεγονός ότι ο Σημίτης θα επιτρέψει σε μια μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας να επωφεληθεί άτιμα από το φαινόμενο.

Μεταναστευτικό αδιέξοδο

Την ίδια στιγμή όμως, η πολιτική του Σημίτη έθετε τις βάσεις για την ανυπαρξία του κράτους στην διαχείριση των μεταναστευτικών ρευμάτων, πράγμα το οποίο έχουμε αρχίσει να πληρώνουμε πολύ ακριβά εδώ και μερικά χρόνια.

Διότι, το 2008, πριν μάλιστα «σκάσει» η φούσκα του ελληνικού παρασιτισμού, η πολιτική Σημίτη που περιγράψαμε σταμάτησε να λειτουργεί. Η ελληνική αγορά εργασίας, που κατά την προηγούμενη δεκαετία θα διογκωθεί κύριως μέσω της απορρόφησης των ξένων, και ως επί το πλείστον ανειδίκευτων εργατικών χεριών, εμφανίζει σημάδια ολοκληρωτικού κορεσμού (αυξάνεται μόνο κατά 0,1% το 2008, ενώ ο ρυθμός αύξησής της στην μπελ επόκ του σημιτικού εκσυγχρονισμού ήταν 3,3%).

Και αυτό μάλιστα συνέπεσε με μια άλλη αλλαγή που διαπιστώνεται στην ίδια την υφή του μεταναστευτικού φαινομένου, στο γεγονός ότι από το 2004-2005 και μετά οι ροές από τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη σταματούν, και ξεκινούν εκείνες από την Κεντρική Ασία, την Αφρική, και την Μέση Ανατολή.

Έκτοτε, το φαινόμενο αλλάζει χαρακτήρα στην ελληνική κοινωνία και η πλάστιγγα γέρνει από την πλευρά του (βραχυπρόθεσμου) κέρδους σε εκείνην του διαρκώς αυξανόμενου κόστους.

Κατ’ αρχάς διότι ο κορεσμός της αγοράς εργασίας, σπρώχνει αυτούς τους ανθρώπους κατευθείαν στην ανεργία, στην παραοικονομία, στην επέκταση πρακτικών ανομίας και γενικώς σε παράγοντες που παροξύνουν την κρίση κοινωνικής συνοχής που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας.

Αφ ετέρου διότι τα νέα κύματα μεταναστών, προέρχονται από απομακρυσμένα πολιτισμικά περιβάλλοντα, και έχουν τρόπους ζωής αν μη τι άλλο ασύμβατους με εκείνους της ελληνικής κοινωνίας –πράγμα που δημιουργεί σοβαρά προβλήματα συνύπαρξης. Τα οποία παροξύνονται από το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία περνάει μια σοβαρότατη κρίση ταυτότητας, την ίδια στιγμή που οι μεταναστευτικές ομάδες που συρρέουν στην ελληνική κοινωνία προέρχονται από πτέρυγες του μουσουλμανικού κόσμου, οι οποίες βιώνουν μια φάση έντονου σωβινισμού και επιθετικότητας απέναντι στον «άλλο».

Το αδιέξοδο ξεδιπλώνεται ολοκληρωτικά με το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης: Από την μία, οι πληθυσμιακές μετακινήσεις αυξάνονται διαρκώς, γιατί εκδηλώνεται γενικευμένη αποσταθεροποίηση στην Κεντρική Ασία, την Αφρική και την Μέση Ανατολή. Και από την άλλη έχουμε μια κοινωνία που είναι γερασμένη, δημογραφικά συρρικνωμένη, και πολιτιστικά αποτελματωμένη, όπου οι νέοι την εγκαταλείπουν, μια οικονομία που είναι σάπια, και ένα κράτος που δεν λειτουργεί.

Άρα οδεύουμε προς μια γενική κρίση, η οποία αν συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια θα υπονομεύσει καίρια και αποφασιστικά το μέλλον της χώρας: Η κοινωνία θα αντιμετωπίσει έναν πληθωρισμό εισαγόμενης εξαθλίωσης, που θα προστίθεται στην εγχώρια, και την ίδια στιγμή θα συγκροτηθούν στο εσωτερικό της αντιμαχόμενες εθνο-θρησκευτικές φατρίες που σταδιακά θα την πιέζουν από την περιφέρεια, προς το κέντρο των πολιτισμικών συγκρούσεων που εξελίσσονται δίπλα μας. Και την ίδια στιγμή, μεταβάλλεται σε μια βαβέλ ανειδίκευτων εργατικών χεριών, που είναι ικανή μόνον για μια οικονομική ανάπτυξη αποικίας –εξαγωγής ακατέργαστων αγροτικών προϊόντων, πρώτων υλών, και τουριστικών υπηρεσιών.

Την ίδια στιγμή, υπάρχει και η γεωπολιτική διάσταση: Το τουρκικό κράτος μοχλεύει τις μετακινήσεις των πληθυσμών προς την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, για να εγκαταστήσει εδώ πληθυσμούς που είναι ευάλωτοι στην πολιτική και την πολιτιστική της επιρροή, και την ίδια στιγμή η Δύση οχυρώνεται και αξιώνει να μεταβάλει την χώρα μας σε μεθοριακό σταθμό που θα λειτουργεί ως «φίλτρο» των μεταναστευτικών ρευμάτων που διέρχονται προς την Δύση, για να αποσπά από αυτό μόνο εκείνους που χρειάζεται (μετανάστες με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, με πολιτιστικές συνήθειες ανοχής κ.ο.κ.).

Αυτά είναι τα υλικά του μεταναστευτικού αδιεξόδου, και αυτή είναι η προοπτική που διαμορφώνει. Απέναντι σε αυτά, το πολιτικό σύστημα κλείνει τα αυτιά και τα μάτια του –ακόμα δεν παραδέχεται ότι υφίσταται τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα.

Μεταναστευτικό αδιέξοδο και άκρα δεξιά

Γι’ αυτό από το 2008-2009 κι έπειτα έχουμε ζήσει την ενίσχυση μιας αντιμεταναστευτικής ακροδεξιάς που αξιοποιεί την άρνηση των υπολοίπων να παραδεχθούν την ύπαρξη του αδιεξόδου. Γιατί από το μεταναστευτικό αδιέξοδο μπήκε αρχικώς το ΛΑΟΣ στην βουλή, και στην συνέχεια η Χρυσή Αυγή –αξίζει να θυμηθούμε ότι τον Άγιο Παντελεήμονα και τον ρόλο που έπαιξε ώστε να καταφέρει να μπει η Χ.Α. στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων.

Οι δυνάμεις της, διαπράττουν μια σκανδαλώδη λαθροχειρία πάνω στο μεταναστευτικό αδιέξοδο: Ισχυρίζονται ότι γι’ αυτό, δεν ευθύνονται οι ελληνικές άρχουσες τάξεις, που το άφησαν να οξύνεται επειδή αυτό ευνοούσε τον δουλοκτητικό μηχανισμό που οι ίδιες δημιούργησαν, ούτε η Τουρκία που ασκεί επεκτατική πολιτική εκμεταλλευόμενη αυτές τις πληθυσμιακές μετακινήσεις. Ούτε βέβαια η Δύση και η Ε.Ε. που θέλει να μεταβάλει την Ελλάδα και τα Βαλκάνια σε κυματοθραύστη των ρευμάτων, στην λογική της Δύσης-Φρούριο. Για το αδιέξοδο φταίνε… οι ίδιοι οι μετανάστες –και εδώ βρισκόμαστε μπροστά στην κλασική προπαγάνδα του αποδιοπομπαίου τράγου που ιστορικά χαρακτηρίζει την πολιτική της άκρας δεξιάς.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό το τι έκανε η Χ.Α. στον Άγιο Παντελεήμονα: Οργάνωσε τάγματα εφόδου τα οποία με την άδεια του αστυνομικού διευθυντή του Α.Τ. της συνοικίας, υποκατέστησαν την δράση της αστυνομίας με την δική τους αντίληψη περί «δικαιοσύνης» (καρτέρια, ξύλο και μαχαιρώματα σε εξαθλιωμένους, κυρίως τις νύχτες). Και έστησαν ένα δίκτυο «προστασίας» σε μαγαζιά των μεταναστών (εν είδει κεφαλικού φόρου), αλλά και σωματεμπορίας, για την χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων τους. Εν ολίγοις, κατήργησαν το κράτος δικαίου, λειτούργησαν ως κράτος εν κράτει, και επέβαλαν ένα δουλοκτητικό καθεστώς αναμεμειγμένο σε δίκτυα οργανωμένου εγκλήματος.

Και, τέλος, εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική υποστήριξη ενός μέρους της ελληνικής κοινωνίας, κρύβοντας πίσω από την κοινοβουλευτική τους παρουσία το σχέδιο για ένα «πραξικόπημα των πεζοδρομίων» όπου «θα ακονίζονται οι λόγχες στα πεζοδρόμια» (όπως δήλωσε ο Νίκος Μιχαλολιάκος το 2012), σχέδιο το οποίο αποκαλύφθηκε σε όλη του την έκταση έπειτα από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι.

Αυτά διέπραξε η άκρα δεξιά, μπροστά στο μεταναστευτικό αδιέξοδο. Και η αποκάλυψη του έργου της, είναι εκ των ουκ άνευ στην προσπάθειά να απαντήσουμε επί της ουσίας στο ίδιο το αδιέξοδο.

Όπως εκ των ουκ άνευ είναι και να κατανοήσουμε πολύ καλά, ότι η Αριστερά με τις σοσιαλφιλελεύθερες αυταπάτες της, και τις αστειότητες της κάθε «Τασίας» και του κάθε «Αλέξη» αποτελεί τον καλύτερο σπόνσορα της Άκρας Δεξιάς –κανονικά θα έπρεπε να τους είχαν ανακηρύξει ήδη σε επίτιμα μέλη για το καλό που τους κάνουν.

Αντί επιλόγου

Το μεταναστευτικό/προσφυγικό αδιέξοδο της χώρας, πρέπει να γίνει κεντρικό ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας στα επόμενα χρόνια. Η τοποθέτηση σε αυτό, κρίνει μαζί με τα άλλα μεγάλα προβλήματα το αν μια δύναμη είναι «φιλολαϊκή» και «αντιστασιακή» ή αν οι επιλογές της στρέφονται εναντίον του ελληνικού λαού και της χώρας.

Πρέπει να γίνει άμεσα κατανοητό απ’ όλους, ότι αν συνεχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε όπως κάναμε μέχρι σήμερα, σε λίγες δεκαετίες θα γίνουμε Λίβανος ή πολύ χειρότερα, σαν την Συρία. Η γεωπολιτική, η δημογραφία, οι εκτεταμένες πολιτιστικές συγκρούσεις, και ο λυσσαλέος αγώνας κατανομής που διεξάγεται μεταξύ της Δύσης και των υπολοίπων, είναι πολύ σοβαρό πράγμα.

Και μπροστά σε αυτές τις προκλήσεις, στα μεγέθη που συγκρούονται, και τις συνέπειες που προκύπτουν για εμάς, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ κατά πρώτο λόγο (καθώς αυτός κυβερνούσε, και αυτός σήμερα είναι το «αγαπημένο παιδί» της Μέρκελ, του Νταβούτογλου και των Ελλήνων ολιγαρχών) αλλά και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος κατά δεύτερο λόγο, είναι αυτοκτονική, και καταστροφική.

Η χώρα μας, στην κατάσταση που είναι δεν αντέχει να υποδεχθεί και άλλες πληθυσμιακές μετακινήσεις. Αυτό είναι το αυτονόητο. Αν θέλουμε να διαμορφώσουμε μια δημοκρατική πολιτική, προφανώς ανθρωπιστική, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την παραδοχή του. Ειδάλλως «ο γάιδαρος πετάει» -και βέβαια δεν είναι «ανθρωπισμός» να ισχυρίζεσαι ότι οι πρόσφυγες έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους «κατοίκους» επιδεικνύοντας έναν αντίστροφο ρατσισμό. Γιατί τότε συμβάλεις στην διάλυση μιας χώρας –τα περιστατικά που είδαμε στην Κω[1] είναι χαρακτηριστικά– και ταυτόχρονα επιτρέπεις στον πραγματικό ρατσισμό να πάρει κεφάλι.-

[1] Όσο για τα περιστατικά που σύσσωμη η αριστερά κατήγγειλε ως «κατάχρηση εξουσίας», δεν κατανοεί ότι αποτελούν ακριβώς προϊόν της ίδιας της πολιτικής της! Όταν δεν πλαισιώνει το κράτος και η πολιτεία τους μηχανισμούς ασφαλείας με ένα σαφέστατο σχέδιο για το τι πρέπει να κάνουν και τι όχι στην αντιμετώπιση του φαινομένου –τότε αφήνουν την αντιμετώπισή του στην διακριτική ευχέρεια του κάθε «οργάνου», στην ψυχολογική του κατάσταση, στην κόπωση, και σε τελευταία ανάλυση στις ιδιωτικές απόψεις που μπορεί να έχει ή να μην έχει για το ζήτημα. Έτσι, τα σώματα ασφαλείας αφήνονται στην τύχη τους, για το καλύτερο ή το χειρότερο, γι’ αυτό άλλοτε μαθαίνουμε για πράξεις αυτοθυσίας, και άλλοτε μαθαίνουμε για αποτρόπαια και ντροπιαστικά συμβάντα.

πηγή 

Αν βρίσκουν στο δρόμο ασήμι, δεν θα σκύβουν να το πάρουν. Για ένα όμως αστάχυ, θα σκοτώνονται ποιός να το πρωτοπάρει...

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Ποιό φίλο απόκτησες στον Ουρανό, για να σε υποδεχθεί, όταν φύγεις απ’ αυτόν τον κόσμο; Σε ποιού το χωράφι δούλεψες, για να σου πληρώσει το μισθό σου; Κλάψε πολύ, για ν’ αναπαυθεί σε σένα το ‘Αγιο Πνεύμα, καθαρίζοντας το ρύπο της καρδιάς

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

4.000 μετανάστες έφτασαν στη Λέσβο σήμερα το πρωί! Το κράτος απλός θεατής!

ΦΩΤΟ από το lesvosnews.gr

Δεν έχει προηγούμενο η κατάσταση με τους μετανάστες στη Λέσβο... Μόνο σήμερα το πρωί, ο αρχές ασφαλείας εκτιμούν ότι στο νησί αποβιβάστηκαν περισσότεροι από 4.000μετανάστες, με περίπου 100 φουσκωτές βάρκες!

Και βέβαια, το ρεύμα εισροής συνεχίζεται όλη την ημέρα, με τον αριθμό των μεταναστών να φτάνει σε απίστευτα νούμερα.
Μπροστά σε όλη αυτή την κατάσταση, η πολιτεία δείχνει ανήμπορη να βάλει ένα φρένο σε αυτό το φαινόμενο.

Η κατάσταση στη Λέσβο είναι εκρηκτική, με τους κατοίκους του νησιού και ιδιαίτερα των κατοίκων της πόλης να ασφυκτιούν, 
βλέποντας την πόλη τους, να έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο καταυλισμό μεταναστών, την ίδια ώρα που οι ταλαιπωρημένοι μετανάστες προσπαθούν να επιβιώσουν σε άθλιες καταστάσεις.

Εκτός του λιμανιού όπου στοιβάζονται εκατοντάδες μετανάστες, όλες οι πλατείες και τα πεζοδρόμια στους κεντρικούς δρόμους της πόλης έχουν καταληφθεί από σκηνές, ανθρώπινες ψυχές, με γυναικόπαιδα και υπερήλικες ανθρώπους να κοιμούνται καταγής!

Αγανακτισμένοι με τον Δήμαρχο Λέσβου Σπύρο Γαληνό είναι οι κάτοικοι της Μυτιλήνης,
αφού θεωρούν ότι μπροστά σε όλη αυτή την κατάσταση, παραμένει ένας απλός θεατής των γεγονότων.

Πηγή: lesvosnews

Οι Financial Times ζητούν να καταργηθούν τα μετρητά για «να δοθεί μεγαλύτερη εξουσία στις Κεντρικές Τράπεζες»

Οι Financial Times δημοσίευσαν ένα ανώνυμο άρθρο το οποίο κάνει έκκληση για την κατάργηση των μετρητών, προκειμένου να δοθεί στις κεντρικές τράπεζες και τις κυβερνήσεις περισσότερη εξουσία.

Με τίτλο «Η περίπτωση σχετικά με την συνταξιοδότηση άλλου ενός βάρβαρου λειψάνου», (The case for retiring another “barbarous relic”), το άρθρο επικρίνει το γεγονός ότι οι άνθρωποι αποθηκεύουν μετρητά σε αναμονή μιας άλλης οικονομικής κατάρρευσης, ένας παράγοντας, όπως λέει το άρθρο, ο οποίος προκαλεί «πολλή στρέβλωση στο οικονομικό σύστημα».

«Η ύπαρξη των μετρητών - ένας τίτλος στον κομιστή με μηδενικό επιτόκιο - περιορίζει την ικανότητα των κεντρικών τραπεζών να προωθήσουν μια ύφεση της οικονομίας. Η ανησυχία είναι ότι οι άνθρωποι θα αλλάξουν τις καταθέσεις τους σε μετρητά, αν η κεντρική τράπεζα κινήσει τα ποσοστά σε αρνητικό έδαφος», αναφέρει το άρθρο.

Διαμαρτυρόμενος ότι τα μετρητά δεν μπορούν να παρακολουθούνται και να εντοπίζονται, ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι η κατάργησή τους θα «κάνει τη ζωή ευκολότερη στην προσπάθεια που κάνει η κάθε κυβέρνηση να εξαλείψει την παραοικονομία».

Η κατάργηση των μετρητών θα δώσει επίσης στις κυβερνήσεις μεγαλύτερη εξουσία για την άρση των φόρων απευθείας από τους τραπεζικούς λογαριασμούς των ανθρώπων, υποστηρίζει ο αρθρογράφος, σημειώνοντας πως «ο φόρος προστιθέμενης αξίας, για παράδειγμα, θα μπορούσε να επιβληθεί αυτόματα - και να επιστρέφεται - σε πραγματικό χρόνο σχετικά με τις συναλλαγές μεταξύ τραπεζικών λογαριασμών».

Ο αρθρογράφος κάνει έκκληση επίσης για την «τιμωρία ανθρώπων που χρησιμοποιούν μετρητά», με το να αναγκαστούν να «πληρώνουν οι χρήστες για το προνόμιο της ανωνυμίας», ώστε να «εξακολουθούν να επηρεάζονται από τη νομισματική πολιτική». 

Το άρθρο απηχεί ένα επιχείρημα που προέβαλε ο Kenneth Rogoff, ο εβραϊκής καταγωγής Αμερικάνος οικονομολόγος και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο οποίος ζήτησε τα υψηλής ονομαστικής αξίας χαρτονομίσματα όπως των 100 € και των 500 € να καταργηθούν.

Ας σημειωθεί ότι ο Rogoff (φωτο) παρευρέθηκε σε μια συνάντηση στο Λονδίνο νωρίτερα αυτό το χρόνο όπου συναντήθηκε με εκπροσώπους από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Federal Reserve), την ΕΚΤ, καθώς και συμμετέχοντες από τις ελβετικές και τις κεντρικές τράπεζες της Δανίας. Το ζήτημα της απαγόρευσης των μετρητών ήταν στην πρώτη γραμμή της ατζέντας.

Πέρυσι, ο Rogoff ζήτησε επίσης «την εξάλειψη του φυσικού νομίσματος» για να σταματήσει η "φοροδιαφυγής και η παράνομη δραστηριότητα", καθώς και το να προλαμβάνονται οι άνθρωποι από το να αποσύρουν χρήματα, όταν τα επιτόκια είναι κοντά στο μηδέν.

Η ατζέντα για την απαγόρευση των μετρητών συζητήθηκε επίσης στην φετινή συνεδρίαση της μυστικοπαθούς Λέσχης Bilderberg, στην οποία παραβρέθηκε ο Martin Wolf, ο εβραϊκής καταγωγής Βρετανός επικεφαλής σχολιαστής των Financial Times.

Ο πρώην οικονομολόγος της Τράπεζας της Αγγλίας Jim Leaviss έγραψε ένα άρθρο για την London Telegraph νωρίτερα αυτό το έτος στο οποίο έλεγε πως μια κοινωνία χωρίς μετρητά θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο εάν «αναγκάζονταν όλοι να ξοδέψουν μόνο με ηλεκτρονικά μέσα από ένα λογαριασμό που θα ανήκε σε μια κρατική τράπεζα», η οποία θα πρέπει να «παρακολουθείται ή ακόμα και ελέγχεται άμεσα από την κυβέρνηση».

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι τράπεζες αντιμετωπίζουν την απόσυρση των μετρητών σε ποσότητες τόσο χαμηλές όσο £ 5000 ως «ύποπτη δραστηριότητα», ενώ στη Γαλλία, στους πολίτες θα απαγορευτεί να πραγματοποιούν πληρωμές σε μετρητά πάνω από  1000 € από την Τρίτη και μετά. Η ανάκληση και η κατάθεση μετρητών ποσού 1.000 € θα υπόκειται επίσης σε έλεγχο ταυτότητας.

«Δεν υπάρχει πιο διαβόητη οικονομική πολιτική κατά της ελευθερίας που μπορεί να φανταστεί κανείς από το να απαγορευτούν τα μετρητά», γράφει ο Michael Krieger.

«Φυσικά, αν ξαφνικά "τελειώσουν" τα μετρητά, θα υπάρξει αύξηση της ζήτησης για χρυσό και ασήμι, των οποίων στη συνέχεια θα απαιτηθεί η απαγόρευση. Στη συνέχεια, ο κύκλος της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής τυραννίας θα είναι πλήρης, και το να ξεφύγουμε από αυτή θα είναι σχεδόν αδύνατον». 

πηγή 

Κι άλλα σύννεφα έφερε το γκρέμισμα του ναού

Η κατεδάφιση μιας εκκλησίας αποτελεί σε κάθε περίπτωση βάναυση πρόκληση στο θρησκευτικό αίσθημα των πιστών, μπορεί όμως να προκαλέσει και ισχυρές αναταράξεις στις διακρατικές σχέσεις. Και τα δύο αυτά έγιναν με το γκρέμισμα από τις αλβανικές Αρχές του ορθόδοξου χριστιανικού ναού του Αγίου Αθανασίου στο χωριό Δρυμάδες στην περιοχή της Χειμάρρας, ενέργεια που πυροδότησε ένταση στην ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα της Αλβανίας και συσσώρευσε και άλλα σύννεφα στις ήδη αρνητικά φορτισμένες ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Για τους ορθόδοξους χριστιανούς της Αλβανίας, ο Αη-Θανάσης ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της προαιώνιας θρησκευτικής τους παρουσίας στη Χειμάρρα και δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ, ακόμη και στις πιο μαύρες μέρες, όταν το 1972 το καθεστώς Χότζα τον κατέστρεψε, μαζί με εκατοντάδες άλλες εκκλησίες και μοναστήρια στην Αλβανία. Τις νύχτες, κρυφά και με κίνδυνο να βρεθούν στο εκτελεστικό απόσπασμα, πιστοί, Ελληνες της Χειμάρρας αλλά και Αλβανοί, άναβαν ένα κερί και άλλοι, πιο τολμηροί, τελούσαν εν ριπή οφθαλμού έναν άτυπο γάμο ή έκαναν μια (αερο)βάπτιση.

Ωσπου, το 1992, όταν το καθεστώς κατέρρευσε, οι πιστοί έχτισαν όπως όπως, χωρίς άδεια, όπως οι πάντες λειτουργούσαν τότε στην Αλβανία, έναν πρόχειρο ναό για τις λατρευτικές τους ανάγκες, με την προσδοκία ότι σε βάθος χρόνου θα τον ολοκληρώσουν.

Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, στις αρχές Αυγούστου, το υπουργείο Πολιτισμού της Αλβανίας ανακοινώνει ότι σχεδιάζει να αναστηλώσει στην αρχική του μορφή τον παλαιό ναό, τον οποίο κατατάσσει στα μνημεία πολιτισμού της χώρας, και στέλνει συνεργείο της πολεοδομικής αστυνομίας, που γκρεμίζει το κτίσμα των πιστών, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις σε τοπική κοινωνία, Τίρανα και Αθήνα. Στους επίσημους ισχυρισμούς περί «μνημείου πολιτισμού» αντιτάχθηκε με σφοδρότητα η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας, που κατήγγειλε ως βεβήλωση την κατεδάφιση, τονίζοντας πως η εκκλησία των Δρυμάδων αποτελεί με νόμο ιδιοκτησία της και δεν βρίσκεται σε καμία λίστα μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς.

Ισως, εάν η υπόθεση εξελισσόταν σε κάποια άλλη περιοχή της Αλβανίας, να μην είχε λάβει τέτοιες διαστάσεις. Στη Χειμάρρα όμως η ατμόσφαιρα, ιστορικά φορτισμένη, ηλεκτρίζεται με το παραμικρό, καθώς εμπλέκεται ενστικτωδώς, κάθε φορά που ανακύπτει ένα ζήτημα τριβής, και η εθνοτική παράμετρος, με την ελληνική μειονότητα να τη θεωρεί προπύργιό της και τον αλβανικό εθνικοπατριωτισμό να επιμένει πως αποτελεί κοιτίδα του.

Αυτή η πτυχή δεν θα μπορούσε να εκλείψει ούτε και τώρα. Ετσι, σε μια προσπάθεια να προβληθεί η θεωρία περί «ιστορικά αμιγώς αλβανικής» Χειμάρρας, επιστρατεύθηκε από μερίδα της πολιτικής και πνευματικής ελίτ ένας ρωμαιοκαθολικός ιεραπόστολος του 17ου αιώνα, ονόματι Nilo Catalano, ο οποίος φέρεται να λειτούργησε την εποχή εκείνη σχολεία στην αλβανική γλώσσα, γεγονός που, σύμφωνα με το σχετικό αφήγημα, αποδεικνύει την προαιώνια παρουσία του αλβανικού στοιχείου. Προσαρμοζόμενο στις τωρινές συνθήκες το αφήγημα, που είδες το φως σε μερίδα του αλβανικού Τύπου, θέλει τους χριστιανούς ορθόδοξους, Ελληνες μειονοτικούς στην πλειονότητά τους, να έχτισαν το παράνομο «γκαράζ», όπως το αποκάλεσε ακόμη και ο πρωθυπουργός Ράμα (!), για να καλύψουν τον τάφο του ιεραπόστολου και να εξαφανίσουν έτσι στοιχεία που κατ’ εκείνους ενισχύουν την θεωρία ότι στη Χειμάρρα ανέκαθεν κυριαρχούσε το αλβανικό στοιχείο.

Δεν είναι καινούργιο αυτό το αφήγημα. Οταν το 1999 ο UCK κατέλαβε με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ το Κόσοβο, φανατικοί Αλβανοί αξίωναν να κατεδαφιστούν τα ιστορικά χριστιανικά μοναστήρια και οι εκκλησίες, για να αποκαλυφθεί ότι κάτω από αυτά υπήρχαν στοιχεία που δήθεν αποδείκνυαν ότι οι Αλβανοί προϋπήρχαν των Σέρβων... Η διεθνής ειρηνευτική δύναμη πρόλαβε και ανέπτυξε γύρω από αυτά ενόπλους και, τελικά, τα έσωσε.

Η κατεδάφιση του ναού του Αγίου Αθανασίου προκάλεσε την ανταλλαγή σκληρών δηλώσεων σε Αθήνα και Τίρανα –την καταδίκασαν το ΚΕΑΔ και η ΟΜΟΝΟΙΑ–, με τον εκπρόσωπο του ΥΠΕΞ Κωνσταντίνο Κούτρα να κάνει λόγο για «τζιχαντισμό» και για «αχαριστία από ευεργετηθέντα», ενώ ο Εντι Ράμα, με το σύνηθες αλαζονικό του ύφος, είπε πως «θα πάρει λίγο καιρό στην Ελλάδα να καταλάβει ότι η Αλβανία δεν δέχεται κηδεμόνα».

Ο τέως πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα μίλησε για «κρατικό έγκλημα», όμοιο με αυτό του Χότζα, εις βάρος των θρησκευτικών ελευθεριών, και επιτέθηκε ευθέως εναντίον του Ράμα, στον οποίο υπενθύμισε καταγγελία στη Βουλή του Φατός Νάνο, σύμφωνα με την οποία, όταν στη δεκαετία του 1990 ζούσε (σ.σ. ο Ράμα) στο Παρίσι, ασχολήθηκε με πωλήσεις κλεμμένων εικόνων από εκκλησίες της Αλβανίας. «Πρόκειται για απαίσια πράξη, για επιστροφή της μαύρης εποχής του 1967 της κομμουνιστικής δικτατορίας, όταν οι Χότζα, Αλία, αλλά και ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, Κριστάκ Ράμα, προχώρησαν στην κατεδάφιση χιλιάδων εκκλησιών, τζαμιών και τεκέδων σε όλη τη χώρα. Χιλιάδες εικόνες, ιερά βιβλία και άλλα αντικείμενα αξίας των χώρων λατρείας καταληστεύτηκαν και εξαφανίστηκαν από τις συμμορίες του Χότζα», είπε.

 

πηγή 

Η κτηνωδία του Ισλάμ

Δείτε το βίντεο, για να καταλάβατε όσοι δεν το έχετε καταλάβει ακόμα, ότι το Ισλάμ δεν είναι μόνο μια θρησκεία.
 Το Ισλάμ πάντα το συνοδεύει η Σαρία(Μουσουλμανικός Νόμος). 

Ό,τι δεν είναι αγκαλιά, δεν είναι Εκκλησία.

Θυρανοίξια Κοιμητηριακού Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στην Κατούνα.

Με τη δέουσα λαμπρότητα και επισημότητα τελέσθηκαν χθες 28 Αυγούστου το απόγευμα τα Θυρανοίξια του Νέου Κοιμητηριακού Ναού επ’ ονόματι του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στο Νέο Κοιμητήριο της ενορίας μας. 

Τα Θυρανοίξια καθώς και ο πρώτος Πανηγυρικός Εσπερινός τελέσθηκαν υπό του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. ΚΟΣΜΑ. 

Ο Σεβασμιώτατος στο κήρυγμα του αναφέρθηκε στην χρησιμότητα αλλά και στην ιερότητα του Ιερού Ναού, καθώς και στο σημαντικό ρόλο που επιτελεί στην λατρευτική ζωή των πιστών. Το πρωί τελέσθηκε η πρώτη Πανηγυρική Θεία Λειτουργία Ιερουργούντως του εφημερίου της ενορίας μας Πανοσ. Αρχιμ. Νεκταρίου Τριάντη.                                                                         

Ο Ναός έγινε με συνδρομή και δαπάνη του κου Ασβέστη Προκοπίου,  καθώς και ενοριτών της πόλεώς μας. Τίμησαν με την παρουσία τους την ακολουθία των Θυρανοιξίων ο Ιεροκήρυξ της Μητροπόλεώς μας Πανοσ. Αρχιμ. Μακάριος Αντωνόπουλος,  καθώς και Ιερείς της Αρχιερατικής Περιφέρειας Κατούνης. Επίσης, παραβρέθηκαν ο Δήμαρχος Ακτίου Βόνιτσας , Αντιδήμαρχοι, ο Πρόεδρος του τοπικού διαμερίσματος Κατούνας, ο Διοικητής του Α.Τ. Κατούνας, Δημοτικοί Σύμβουλοι , καθώς και πλήθος πιστών από την Κατούνα και τη γύρω περιοχή.      

Δοξάζουμε και ευχαριστούμε τον Τριαδικό μας Θεό που μας αξίωσε να παραδώσουμε ένα ακόμη θυσιαστήριο στη λατρεία Του προς ενίσχυση και αγιασμό των πιστών.

πηγή