Συνάντηση με τον π. Παΐσιο
Όταν
ολοκληρώθηκε ή συνομιλία μας με τον γέροντα Ιωσήφ, πήραμε το μονοπάτι
για το κελί τού π. Παϊσίου. Τον βρήκαμε να φροντίζει το περιβολάκι. Μάς
έβαλε να καθίσουμε κι έφερε νερό, λουκούμια και ξερά σύκα.
'Ο αβάς, μετά το χαιρετισμό και τούς ασπασμούς, μίλησε
στον
γέροντα Παίσιο για την ιστορία της κοινότητάς μας. Επέμεινε ιδιαίτερα
στην αναζήτηση του Πνεύματος, μια αναζήτηση πού νοηματοδοτεί την
προσωπική του πορεία έδώ και είκοσι χρόνια.
«Πόσοι είσαστε στο μοναστήρι σας;» ρώτησε ό π. Παΐσιος.
Στην απόκριση και το χαμόγελο του αβά απάντησε κι αυτός χαμογελώντας:
«Μόνο
οι μικρές κοινότητες είναι αληθινές οικογένειες έχουν οικογενειακή
ατμόσφαιρα. Οι μεγάλες κοινότητες γίνονται στρατόπεδα. Ένας γέροντας
πρέπει να έχει τόσα πνευματικά παιδιά, όσα μπορεί να αποκτήσει κι ένας
πού γεννά κατά σάρκα. Στις μεγάλες κοινότητες δεν υπάρχουν πλέον
προσωπικές σχέσεις. Πράγματι, ό αβάς Παχώμιος είχε δημιουργήσει πολλούς
μικρούς πυρήνες και καθένας απ’ αυτούς είχε έναν πατέρα. Στη συνέχεια, ό
αβάς τούς επισκεπτόταν όλους• ήταν σαν παππούς. Στην αρχή, είναι καλό
να είναι λίγοι στο μοναστήρι, γιατί όταν το δέντρο είναι μικρό και
μαζεύονται κάτω απ’ αυτό εκατό πενήντα άτομα να φάνε τούς καρπούς του,
συμβαίνει να μην τρώνε μόνο τούς καρπούς του, αλλά και τά φύλλα και τις
ρίζες, με αποτέλεσμα να μην απομένει τίποτα. Αντίθετα, όταν το δέντρο
μεγαλώσει, τότε υπάρχουν καρποί για όλους, κι όχι μόνο: φτάνουν και για
μαρμελάδα και για γλυκό... Μη βιάζεστε!»
«Πώς πλάθεται ένας μοναχός;» ρώτησε στη συνέχεια ό αβάς
«Ό
μοναχός πλάθεται διδασκόμενος την έκκοπή του ίδιου θελήματος και την
υπακοή. Υπάρχουν όμως ηγούμενοι πού δεν έχουν διορατικό πνεύμα όπως οι
Πατέρες. Και αντί για τις επιθυμίες, ξεριζώνουν τά χαρίσματα των μοναχών
τους Επιπλέον, ό μοναχός χρειάζεται πολλή ταπείνωση. Για να μεγαλώσει
το δέντρο της ταπείνωσης χρησιμεύει ακόμα και ή κοπριά των αμαρτιών
μας».
«Τί είναι ή φυλακή του νου;» ξαναρώτησε ό αβάς.
«Ό
χριστιανός δεν είναι φυλακισμένος, είναι ελεύθερος άνθρωπος. Μονάχα ή
Αγάπη με σπρώχνει να φύγω από τον κόσμο και να καταφύγω στον Θεό, να
προστατέψω το νου μου από κάθε λογισμό πού δεν αφορά τον Θεό. Ό Θεός
είναι τόσο τέλειος και αγαθός, ή μνήμη του με γεμίζει με τέτοια γλύκα,
πού ή καρδιά μου και ό νους μου αναζητούν και βρίσκουν ανάπαυση μονάχα
σ’ Αυτόν...»
«Τί
σχέσεις πρέπει να έχει ό μοναχός με τον κόσμο;» τον ρώτησε πάλι ό αβάς.
«Εμάς μάς κατηγορούν ότι κάνουμε υπερβολές ή έχουμε τρελαθεί...»
«Όσο
περισσότερο απομακρύνομαι από τον κόσμο, τόσο περισσότερο ενωμένος
αισθάνομαι με τούς ανθρώπους» αποκρίθηκε χαμογελώντας ό π. Παΐσιος. Και
συνέχισε: «'Όταν πηγαίνω στο δάσος για να προσευχηθώ ή να δουλέψω,
εκείνη την ώρα έχω πολύ πιο στενές σχέσεις με τούς ανθρώπους και μάλιστα
συναντώ πολύ περισσότερους απ’ όσους με επισκέφτηκαν όλη την ημέρα.
Ωστόσο, υπάρχουν μοναχοί πού μπορεί να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για
σχέσεις με τον κόσμο, και τότε είναι καλό να τούς δίδεται ένα διακόνημα
πού να τούς επιτρέπει μία μεγαλύτερη επαφή με τούς ανθρώπους».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΔΟΙΠΟΡΙΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.
ΛΟΡΕΝΤΖΟ ΝΤΙΛΕΤΤΟ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;