Μίνως Αργυράκης – πλατεία Συντάγματος
Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 117
Εσχάτως,
ιδιαίτερα μετά τα τελευταία καραγκιοζιλίκια του δημοψηφίσματος, της
μεγάλης «κωλοτούμπας» και των εκλογών που επιβράβευσαν, για μια ακόμα
φορά, τους καταστροφείς της οικονομίας και της χώρας, ενώ προσεγγίζουν
πλησίστια τα πλέον καταστροφικά μέτρα και βαραίνει ο γεωπολιτικός
ορίζοντας, πληθαίνουν οι αμφιβολίες και οι διερωτήσεις για το εάν
«στέκει καλά», όχι πλέον το πολιτικό σύστημα και μόνο, αλλά και ο ίδιος ο
λαός. Πώς άραγε είναι δυνατόν να επιβραβεύεις τους ολετήρες σου, για να
συνεχίσουν και να βαθύνουν το… θεάρεστο έργο τους;
Όλα άρχισαν με τον ΓΑΠ το 2009 που εγκαινίασε το σπιράλ της καταστροφής και ολοκληρώνονται με τον Τσίπρα, τρεις φορές μέσα σε ένα χρόνο! Δίπλα, στη Νέα Δημοκρατία είναι έτοιμοι να ψηφίσουν έναν καλοζωισμένο νεαρό από «βασιλικό τζάκι», μόνο και μόνο γιατί… δεν τον γνωρίζουν. Τον μόνο καινούργιο που έφεραν στη Βουλή ήταν ο… Βασίλης Λεβέντης, που αποδεικνύεται ευστοχότερος από άλλους.
Δυστυχώς, είναι πάρα πολλές και επαναλαμβανόμενες οι περιπτώσεις για να αποτελούν σύμπτωση. Κάτι τρέχει με τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Επί παραδείγματι, τα τελευταία χρόνια, και κατ’ εξοχήν το πολύπαθο 2015, τσιμπιόμουν, κυριολεκτικώς καθημερινά, αδυνατώντας να κατανοήσω τι συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των συνομιλητών μου, ακόμα και φίλων της Ρήξης και του Άρδην, αλλά δυστυχώς, και ευρύτερα των συμπολιτών μου, που έδειχναν τόση εμπιστοσύνη και έρωτα, για προσωπικότητες όπως μια δικτατορίσκος –Ζωή Κωνσταντοπούλου–, ένας ανεκδιήγητος νάρκισσος –Γιάννης Βαρουφάκης–, προπαντός για έναν Αλκιβιάδη της συμφοράς, όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Κάποιες στιγμές, νόμιζα ότι μιλάμε για άλλους ανθρώπους, για άλλη χώρα, για άλλον… αστερισμό. Μα δεν έβλεπαν την πρόδηλη ανικανότητα, την αγραμματοσύνη, τη χυδαιότητα, την απάτη, το δήθεν; Άνθρωποι σοβαροί, πατριώτες, εργατικοί, ακόμα και γνωστοί φιλόσοφοι, εκστασιάζονταν από τις μπούρδες του Βαρουφάκη, έδειχναν μια περίεργη μαζοχιστική έλξη για την μαστιγοφόρο πρόεδρο και πάνω απ’ όλα για τον νεαρό δημαγωγό με τα λειψά ελληνικά του.
Και όμως, το διέπραξαν για μια ακόμα φορά, ίσως και μοιραία, το αμάρτημα! Και τώρα πια, αφού έρχεται ο λογαριασμός, αρχίζουν, μόλις, κάποιοι να αναρωτιούνται. Μήπως άραγε τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια μιας ανείπωτης παρακμής και παρασιτοποίησης, είκοσι πέντε χρόνια τετράωρης –κατά μέσον όρο– τηλεθέασης, δάνειας ευμάρειας και το αλαλούμ της παγοσμιοποίησης, έφθειραν βαθύτατα το ίδιο το λαϊκό σώμα, την ευθυκρισία, ακόμα και την πνευματική μας υγεία; Αναμφίβολα, ΝΑΙ. Κατά τον ίδιο τρόπο, που τηρουμένων των αναλογιών, η εφτάχρονη δικτατορία είχε αποκτηνώσει πολιτιστικά ένα μεγάλο μέρος του έθνους. Και τώρα η ζημιά είναι μεγαλύτερη, γιατί έχει αγγίξει περισσότερα, βαθύτερα και πολύ πιο ζωτικά όργανα του λαϊκού σώματος.
Άραγε θα μπορέσουμε να «ξεμεθύσουμε» οι Έλληνες, ως συλλογικό σώμα και ως πρόσωπα, να επανασυνδεθούμε με την πραγματικότητα, να υποστούμε την αναγκαία κούρα απεξάρτησης από τα κάθε είδους βαριά ναρκωτικά που καταναλώναμε με τις χούφτες; Πρόκειται για ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου, ζωής ή θανάτου ενός ιστορικού λαού. Θα βρει μέσα του, στην παράδοσή του, στη θέληση του για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία, τη δύναμη να αλλάξει τον ίδιο τον εαυτό του, για να «ξαναβρεί τα φτερά τα πρωτινά του τα μεγάλα»;
Προσεχώς στις οθόνες μας.
Όλα άρχισαν με τον ΓΑΠ το 2009 που εγκαινίασε το σπιράλ της καταστροφής και ολοκληρώνονται με τον Τσίπρα, τρεις φορές μέσα σε ένα χρόνο! Δίπλα, στη Νέα Δημοκρατία είναι έτοιμοι να ψηφίσουν έναν καλοζωισμένο νεαρό από «βασιλικό τζάκι», μόνο και μόνο γιατί… δεν τον γνωρίζουν. Τον μόνο καινούργιο που έφεραν στη Βουλή ήταν ο… Βασίλης Λεβέντης, που αποδεικνύεται ευστοχότερος από άλλους.
Δυστυχώς, είναι πάρα πολλές και επαναλαμβανόμενες οι περιπτώσεις για να αποτελούν σύμπτωση. Κάτι τρέχει με τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Επί παραδείγματι, τα τελευταία χρόνια, και κατ’ εξοχήν το πολύπαθο 2015, τσιμπιόμουν, κυριολεκτικώς καθημερινά, αδυνατώντας να κατανοήσω τι συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των συνομιλητών μου, ακόμα και φίλων της Ρήξης και του Άρδην, αλλά δυστυχώς, και ευρύτερα των συμπολιτών μου, που έδειχναν τόση εμπιστοσύνη και έρωτα, για προσωπικότητες όπως μια δικτατορίσκος –Ζωή Κωνσταντοπούλου–, ένας ανεκδιήγητος νάρκισσος –Γιάννης Βαρουφάκης–, προπαντός για έναν Αλκιβιάδη της συμφοράς, όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Κάποιες στιγμές, νόμιζα ότι μιλάμε για άλλους ανθρώπους, για άλλη χώρα, για άλλον… αστερισμό. Μα δεν έβλεπαν την πρόδηλη ανικανότητα, την αγραμματοσύνη, τη χυδαιότητα, την απάτη, το δήθεν; Άνθρωποι σοβαροί, πατριώτες, εργατικοί, ακόμα και γνωστοί φιλόσοφοι, εκστασιάζονταν από τις μπούρδες του Βαρουφάκη, έδειχναν μια περίεργη μαζοχιστική έλξη για την μαστιγοφόρο πρόεδρο και πάνω απ’ όλα για τον νεαρό δημαγωγό με τα λειψά ελληνικά του.
Και όμως, το διέπραξαν για μια ακόμα φορά, ίσως και μοιραία, το αμάρτημα! Και τώρα πια, αφού έρχεται ο λογαριασμός, αρχίζουν, μόλις, κάποιοι να αναρωτιούνται. Μήπως άραγε τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια μιας ανείπωτης παρακμής και παρασιτοποίησης, είκοσι πέντε χρόνια τετράωρης –κατά μέσον όρο– τηλεθέασης, δάνειας ευμάρειας και το αλαλούμ της παγοσμιοποίησης, έφθειραν βαθύτατα το ίδιο το λαϊκό σώμα, την ευθυκρισία, ακόμα και την πνευματική μας υγεία; Αναμφίβολα, ΝΑΙ. Κατά τον ίδιο τρόπο, που τηρουμένων των αναλογιών, η εφτάχρονη δικτατορία είχε αποκτηνώσει πολιτιστικά ένα μεγάλο μέρος του έθνους. Και τώρα η ζημιά είναι μεγαλύτερη, γιατί έχει αγγίξει περισσότερα, βαθύτερα και πολύ πιο ζωτικά όργανα του λαϊκού σώματος.
Άραγε θα μπορέσουμε να «ξεμεθύσουμε» οι Έλληνες, ως συλλογικό σώμα και ως πρόσωπα, να επανασυνδεθούμε με την πραγματικότητα, να υποστούμε την αναγκαία κούρα απεξάρτησης από τα κάθε είδους βαριά ναρκωτικά που καταναλώναμε με τις χούφτες; Πρόκειται για ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου, ζωής ή θανάτου ενός ιστορικού λαού. Θα βρει μέσα του, στην παράδοσή του, στη θέληση του για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία, τη δύναμη να αλλάξει τον ίδιο τον εαυτό του, για να «ξαναβρεί τα φτερά τα πρωτινά του τα μεγάλα»;
Προσεχώς στις οθόνες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;