Αυτό τον λόγο θυμηθήκαμε σαν μάθαμε την παραπάνω
είδηση...
Η
μικρή μαρτυρία που σας καταθέτω αρχίζει από το 1972 πού σαν φοιτητής ,
στην δεύτερη επίσκεψή μου στο Αγιον Ορος, γνώρισα έναν Ανθρωπο, όπως ο
Θεός θέλει τον Ανθρωπο, Εικόνα Του ζωντανή μπροστά μου, τον Αγιο
Παίσιο. Κάθε φορά που συναντούσα τον Γέροντα είχα την συναίσθηση ότι
μού μιλούσε ο Θεός. Ο ίδιος εξαφανιζόταν μέσα στην Αγάπη, στην
Ταπείνωση, στην Πραότητα, στην Διάκριση. Δέν στεκόταν μπροστά μου σαν
μία προσωπικότητα, αλλά ήταν διάφανος ώστε μέσω αυτού να βλέπω καί να
ακούω τον Θεό, διότι «ζούσε ουκέτι αυτός αλλά ζουσε εν αυτώ ο Χριστός».
Σε
μία από τις πρώτες συναντήσεις μας, στο Κελλί του Τιμίου Σταυρού, μου
εξηγούσε πως τα άγρια ζώα δεν φοβούνται αλλά σέβονται και αναγνωρίζουν
τον άνθρωπο που έχει Χάριν Θεού, ενώ τα ήμερα ζώα παίρνουν τις
συνήθειες καί τον χαρακτήρα του κυρίου τους. Μεταξύ άλλων μου έλεγε ότι
τον πλησιάζουν τα λαγουδάκια καί τα αγριογούρουνα και τα σταυρώνει στό
μέτωπο και δεν τα πιάνουν τα βόλια των κυνηγών.Μιά ημέρα τον ακολουθούσα
σε ένα μονοπάτι στην Καψάλα κοντα στό Κελλί του. Βάδιζε σαν κουρασμένος
πατώντας μιά δεξιά και μιά αριστερά στο μονοπάτι. «Γέροντα σας πονούν
τα πόδια σας;» τον ερώτησα. «Δεν βλέπεις ευλογημένε» μου απάντησε «τα
μυρμήγκια που προχωρούν στην μέση τού μονοπατιού;».
Απόσπασμα από το χαριτωμένο λόγο του π.Θεολόγου του αγιορείτη από τις προσωπικές του εμπειρίες με τον Άγιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;